Jongensslaafjes (2)
Door Timmetje ([email protected])
© 2007 Timmetje. Alle rechten voorbehouden
Geplaatst 28 juni 2007
* * * * *
We betraden de kleine wachtkamer, die zich in weinig onderscheidde van een wachtkamer bij een dierenarts. Tegen een van de crèmekleurige wanden stond een rijtje door een metalen frame met elkaar verbonden stoelen, de bodem was betegeld, er stond een bak schoon water en een weegschaal. Het enige kleine verschil was dat er hier aan in het halletje een rijtje gekleurde plastic kratten stond waarboven een papier hing dat aangaf dat slaafjeskleding hier kon worden opgeborgen.
Ik meldde me bij het meisje bij de open receptie en stelde me gelijk even voor, want ze was nieuw. Daarna zei ik tegen de drie jongens dat ze zich helemaal uit moesten kleden.
"Wat een schatjes, heeft u die pas?" vroeg het meisje terwijl ze toekeek hoe de jongens zich van hun sandalen, tunieken en touwtjesslips ontdeden en hun kleren in een van de boxen stopten.
"Ik heet Thomas hoor," reageerde ik vriendelijk, "en je mag wel 'je' zeggen, tenslotte zijn we collega's. En ja, ik heb ze een tijdje geleden in Duitsland gekocht."
"Nou een uitstekende aankoop hoor."
"Is Angela er al?" vroeg ik.
"Nee, ze is onderweg, ze had wat oponthoud."
"Ok, dan wacht ik even."
De jongens, onzeker wat te doen stonden, inmiddels uitgekleed, op een kluitje, met de nog altijd volledig geklede Arden iets terzijde. Alle drie dekten ze hun naaktheid af door hun handen voor hun schaamstreek te houden. Ik hoorde ze zachtjes fluisteren.
"Jongens kom eens hier," zei ik terwijl ik op een van de stoelen ging zitten. "ja jij ook Arden en geef me het rietje eens aan."
Arden trok uit een van de drie foedraals die aan zijn koppelriem hingen een tamelijk dik, maar toch soepel rietje en reikte het me aan. Het riet had een zachtleren handvat, maar had zelf een tamelijk ruw oppervlak waarop een groot aantal glanzende metalen bolletjes waren aangebracht.
"Arden, "begon ik. "Als je me iets aangeeft, zak je eerst op beide knieën, buig je je hoofd en reikt me dat wat je me aan moet geven met beide handen aan." Je verandert die houding niet tot ik wat je aangegeven hebt heb aangepakt. Dan schuif je op beide knieën en nog steeds met je hoofd gebogen een meter of twee naar achteren en blijft in die houding zitten tot ik met mijn vingers knip. Dan mag je opstaan. Je staat dan rechtop, met je armen achter je rug en blijft zo staan tot ik je een nieuwe order geeft. Als ik je naam noem, reageer met 'meester!' en luistert dan naar de opdracht die je krijgt. Iedere opdracht voer je zo snel mogelijk uit. Heb je dat begrepen?"
"Ja meester!" antwoordde hij.
"Je hebt toch wel eens gezien hoe soldaten in het amerikaanse leger dat doen als ze orders krijgen? Nou, zó wil ik dat jij je gedraagt. Alleen dat knielen komt daar dan nog bij."
Arden knikte even. Ik liet hem mij het rietje nogmaals aangeven en dit keer ging het naar volledige tevredenheid. Toen hij op enige afstand in de houding was gestaan zag ik dat er zelfs in zijn houding en gezicht al iets gekomen was dat deed denken aan de uitdrukkingsloze gelaatstrekken van een goed gedrilde amerikaanse marinierskorporaal.
Ik richtte mijn aandacht op de drie naakte knapen voor me. Er was iets smekends in de als mat zwart fluweel glanzende ogen van Tummetje dat me deed besluiten hem nu het voorwerp van mijn aandacht te maken.
"Tummetje kom eens vlak voor me staan, ja nog dichterbij, met je knieën bijna tegen mijn benen. Goed zo. Ga ik jou ook wat leren."
Nu zag ik waarom ik hem had gekozen. Bij hem, meer nog dan bij Diertje, zag je de angst in het trillen van zijn lippen en de schokken die van zijn smalle schouders af door zijn borst en buik helemaal doortrokken tot aan zijn knikkende knietjes, je hoorde haar in het stoten van zijn adem en soms in de zachte piepgeluiden die achter uit zijn keel leken op te stijgen.
"Als je voor me moet staan, sta je altijd helemaal rechtop en zorg je ervoor dat je beide grote tenen elkaar komen en ze moeten de rand van mijn schoen nét niet raken. Weet je waarom dat is?" vroeg ik hem vriendelijk.
"N..n..nee meester," fluisterde hij bijna.
Bij wijze van antwoord plantte ik de neus van mijn rechterschoen zorgvuldig op zijn middelste tenen en duwde mijn voet daarna stevig naar de grond.
"Aaaa!"
"Daarom dus," zei ik grinnikend, "en ik hou er pas mee op als je weer stilstaat en niet meer krijst," vervolgde ik op de toon van een toegewijde schoolmeester die een luie leerling aan een taakje zet. "Tranen zijn niet erg, maar het schreeuwen moet stoppen." Ik verplaatste mijn voet iets, zodat ik nu ook druk op zijn kleine teen uitoefende.
Het joch kronkelde van pijn. Ik verminderde de druk iets om hem de kans te geven wat tot rust te komen. Zodra het gesnik en gekronkel wat afnam plantte ik mijn andere voet op de tenen die tot nog toe buiten schot waren gebleven, wat tot nieuw gejammer en verse tranen leidde.
"Ja toe maar, proberen stil te staan, goed zo, nu schreeuw je al niet meer, goed zo Tummetje, goed zo." Ik haalde mijn voeten van zijn tenen en trok hem nog iets dichter naar me toe.
"Dat deed je heel goed, je gaat nog een heel goed slaafje worden wist je dat? Kom maar even bij me zitten."
Ik wachtte even om te zien hoe hij zou reageren. Op den duur moest hij het als een beloning gaan ervaren dat hij bij zijn meester op schoot mocht zitten. Zover was het nu nog niet, maar hij verzette zich niet tegen de zachte druk waarmee ik hem op mijn knieën trok en tegen mijn borst aanvleide. Nu kwam het erop aan hem te laten merken dat dit de enige plaats was waar hij in de regel veilig was, zeker als meester zijn broek nog gewoon aan had. Ik streelde hem dus alleen maar.
"Zo Tummetje zit je lekker bij je meester hè?" fluisterde ik hem in zijn oor. "Dat is toch wel fijn? Als je bij mij zit als een zoet slaafje dan doe ik je geen pijn. Maar dan moet je net zo bij me zitten als je vroeger bij je mama op schoot zat. Denk daar maar aan,"
Ik begon hem in zijn nek te kriebelen, waar hij op reageerde als een katje dat gekroeld werd. Hij lachtte zelfs even. Op mijn hand die zich op en neer over zijn naakte borst en buik bewoog reageerde hij ontspannen.
"Goed zo kleintje," fluisterde ik hem in zijn oor. "Ik stak mijn hand in mijn zak en haalde een rolletje drop te voorschijn. Eén van die dropjes duwde ik zachtjes hem in zijn mond. "Zo ben je braaf," zei ik en pakte nog een dropje. "Nou gaat meester met je plassertje spelen. O kijk eens het is al een stijfje geworden, je bent al een hele grote jongen. Nee nee lekker ontspannen blijven zitten, anders is het meteen over en krijg je straf. En straf doet altijd heel erg pijn. Denk maar weer dat je bij je mama op schoot zit. Goed zo, lekker achterover. Ja je mag best duimen ("graag zelfs," dacht ik bij mijzelf, want ik wist dat dit soort gedrag bij jongens van Tumba's leeftijd erop wees, dat de vernietiging van de eigen persoonlijkheid van de jongens begon aan te slaan).
Terwijl ik met zijn piemeltje en balletjes speelde ontspande hij weer en had ik, veel sneller dan verwacht mijn eerste dressuurdoel met hem bereikt. Nu zou hij nog moeten leren dat hij de veiligheid en warmte die het op schoot mogen zitten hem bood zou moeten verdienen.
Ik moest nu nog één ding doen. Ik aaide Tummetje over zijn donkere krullen en zei hem dat hij weer bij de andere slaafjes moest gaan staan.
"Jongens!" begon ik. "Zoëven zag ik jullie alle drie iets doen wat ik nooit meer wil zien." Ik wachtte even en keek de kinderen een voor een doordringend aan.
"Enig idee wat ik bedoel?"
Geen reactie. Ik pakte het rietje dat Arden me zoëven gegeven had van de stoel en liet het krachtig op Brammetje's naakte borst zwiepen en meteen daarna op de buik van Jeroentje en de schouder van Tummetje.
"Ik stel zo nog een vraag, en dan wil ik vingers zien, begrepen?!" Anders gaan jullie een dagje naar mijn laboratorium, dan zul je na afloop wel anders piepen!"
Ik liet het rietje een paar keer vervaarlijk vlak voor ze door de lucht zwiepen. Nu kwam het erop aan. De jongens waren al slaafjes, maar ze moesten nu stap voor stap gaan vóelen wat dat betekende. En dat was lastiger en vergde meer aandacht en geduld dan wel eens gedacht werd.
"Wat zijn jullie?" vroeg ik, terwijl ik steeds met het rietje door de lucht bleef zwiepen.
"Vier vingers vlogen de lucht in."
"Arden, jij hoeft aan dit soort dingen niet mee te doen," zei ik vriendelijk.
"Diertje?!"
"Slaven meester," antwoordde hij.
Pets! daar had hij een stevige tik te pakken. Een striem die dwars over zijn navel liep was het gevolg.
"Slaven, dat zijn grote kerels, maar dat zijn jullie helemaal niet, jullie zijn kleine jochies. En hoe noemen we kleine jochies als jullie? Skinny?"
"Slaafjes meester."
"Juist slaafjes. Dus Diertje, als iemand je vraagt wat je bent, wat zeg je dan, hè?"
"Dat ik een slaafje ben meester." Hij perste het antwoord er tussen zijn snikken door uit.
Ik begon voor de drie op een rijtje staande jongens heen en weer te drentelen, steeds zwiepend met het rietje.
"Nu zijn slaafjes vaak naakt. Waarom zou dat zijn? Wie?"
Al drentelend was ik achter de jongens uit gekomen en omdat er niet snel vingers de lucht in gingen sloeg ik ze alle drie op hun naakte billen. Nu schoot Bram zijn vinger de lucht in.
"Skinny?"
"Misschien omdat slaafjes het niet waard zijn kleren te dragen?" probeerde hij.
Ik stond weer voor ze.
"Tum, waarom is Skinny zijn antwoord altijd fout?"
"Omdat hij vergat "meester" te zeggen meester?"
"Goed zo."
Nu wendde ik me tot Skinny.
Hou je hand onder je lul, snauwde ik hem toe. Ik keek even naar zijn piemeltje dat al strak naar voren gericht was.
"Zo je hebt al een stijve he. Je vindt dit dus lekker he?"
Het rietje daalde met een stevige pets op het kinderlijke jongensdeel neer.
"Geef antwoord, ik vraag je wat! Vind je het lekker? Ik hief het rietje nogmaals op.
"Ja meester, ja," antwoordde hij haastig.
"Goed. Hier heb je alvast een eerste regel. Als je niet met twee woorden spreekt is de straf dat je tikken op je lul krijgt. Je moet dan altijd je rechterhand onder je lul houden en met gebogen hoofd wachten tot je de tikken in ontvangst kunt nemen."
Uit mijn ooghoek zag ik dat het groene sportwagentje van Angela, de dokter, de parkeerplaats opdraaide. Ik moest dit dressuurmoment afronden.
"Jullie krijgen straks alle drie straf omdat je het in je achterlijke koppies hebt gehaald om je handen voor jullie lulletje te houden en dat is streng verboden! Als jullie naakt zijn moet iedereeen jullie pikkies kunnen zien. Dus haal het straks niet in je hoofd dat weer te doen! Sterker: doe dat nooit meer, of je zult nog eens echt wat beleven."
"De dokter komt eraan dus we gaan straks verder. Jullie gaan nu eerst op een rijtje hier op jullie knieën zitten wachten. Vanaf nu krijg je het commando 'kniel!' als je op je knieën moet zitten. Je gaat dan meteen op je knieën zitten. Je houdt je knieën strak tegen elkaar en je onderbenen staan in een rechte hoek met je bovenbenen. Je armen houd je achter je rug gevouwen, met je rechterhand houd je de pols van je linkerarm vast en met je linkerhand de pols van je rechter. Je armen en handen blijven de hele tijd in die houding. Onder geen beding mogen ze ter hoogte van je kontje uitkomen. Je mag nergens tegen aan leunen en niet met je billen op je hielen gaan zitten. Je hoofd heb je natuurlijk gebogen. En je zit stil! Die mevrouw hier" (ik wees naar het meisje aan de receptie) "houdt jullie in de gaten, dus als je ook maar een pink beweegt hoor ik ervan en dan zwaait er wat."
"Arden, jij komt mee. Voor de anderen: Kniel!"
Mijn drie blanke slavenknaapjes gehoorzaam in de voorgeschreven houding gingen zitten.
"Terwijl jullie daar zo zitten denk je alvast maar eens na over wat jullie zoëven nog meer fout deden behalve jullie handen voor je lul houden. Vanavond ga ik ieder van jullie vragen waarvoor je straf hebt verdiend en dan wil ik het van ieder apart horen."
Inmiddels waws Angela binnengekomen. ging ik met Arden alvast de spreekkamer binnen.
Ah drie blote jongensslaafjes en een zwart opzichtertje, zie ik," riep ze opgeruimd uit. "Sorry dat ik zo laat ben," richtte ze zich direct tot mij, "maar het verkeer was weer een ramp."
Ze trok haar regenjas uit en deed een witte doktersjas aan.
"O dat maakt niet uit," antwoordde ik. "De jongens en ik hebben de tijd nuttig besteed, vooral, en ik knikte in zijn richting, Tummetje."
Ze lachtte en haalde voor een kapspiegel snel een kam door haar lange blonde haar.
"Blij dat te horen. Zo dat aapje daar heet Tummetje. En dat magere jochie daar aan het eind, wie is dat?"
"Dat is Skinny."
"Leuke naam," antwoordde Angela. "Past goed bij zo"n scharminkeltje. En , o je hebt één kleine meid meegebracht zie ik."
Ze wierp mee een snelle blik van verstandhouding toe.
Ik lachtte en voelde iets van vertedering toen ik een blos van schaamte over het mooie kindergezicht van Martijntje zag trekken.
"Ja je zou het wel zeggen he, dat het een meisje is. Maar als je heel goed kijkt zie je een héél klein piemeltje."
Angela boog zich quasi-geïnteresseerd over Diertje heen.
"O ja nou zie ik het ook. En hoe heet hij?"
"Diertje".
"Aha, dus Tummetje, Skinny en Diertje. En ze zijn vroeger vrije jongens geweest?"
"Jazeker, en deze hier ook," zei ik terwijl ik naar Arden wees. "Die heet Arden en die had ik graag dat je eerst even apart onderzocht, dan komen de mannetjes hier straks aan de beurt."
"Ok, doen we. Ik zou zeggen, neem een kop koffie en ga maar naar binnen. En doe je jas aan, want het is nogal koud daar. Ik kom er zo aan, laat Arden zich binnen alvast maar uitkleden."
Ik gebaarde naar Arden dat hij de behandelkamer in moest gaan en zei hem dat hij zich helemaal uit moest kleden en zijn kleren netjes moest opvouwen. Daarna pakte ik koffie en gaf de receptioniste opdracht de verwarming in de wachtkamer uit en de airco aan te draaien, zodat de drie slaafjes niet teveel verwend zouden worden. Ze schoof het raam voor de balie dicht en terwijl ik mijn jas aantrok en aanstalten maakte om de wachtkamer binnen te gaan voelde ik de koude luchtstroom al door de ruimte trekken.
Haar behandelkamer was betrekkelijk ruim. De vloer was bedekt met grote witte tegels, evenals de muren tot ongeveer een meter hoogte. Recht tegenover de deur was een groot venster, waarvoor haar bureau stond. Haar eigen bureaustoel stond daar weer voor. In de hoeken van de muur met het venster en de beide zijwanden stonden geriefelijke fauteuils die duidelijk bedoeld waren om de meesters en meesteressen die hier hun slaafjes brachten ontspannen van de medische handelingen te laten genieten. Tegen de rechter zijwand stond een soort onderzoekstafel, die ruim tweeënhalve meter lang was. De onderzoekstafel was niet bekleed maar gemaakt van glimmend staal. Ze leek meer daardoor meer op een autopsietafel dan op een voorziening om het onderzoek op levende patiënten mogelijk te maken. Verder lagen er vier, aan kettingen bevestigde pols- en enkelboeien op de tafel.
Middenin de behandelkamer stond Arden, keurig in de houding, helemaal naakt op ons te wachten. Zijn kleren had hij netjes opgevouwen aan de kant gelegd. Ofschoon ik niet veel met negertjes heb, trof me de schoonheid van zijn regelmatig gevormde lijf en de diepe glans die op zijn huid lag. Ook viel me op dat hij behoorlijk brede en voeten en eenvoor zijn leeftijd ontwikkeld geslachtsdeel had, waarboven de eerste haartje al trots begonnen te prijken.
Angela liep naar haar bureau, pakte haar stethoscoop uit de la en zette haar computer aan.
"We hadden email-contact he... even kijken...ja hier zie ik het. Voor die drie buiten wil je een complete meting, conditietest en pijntest... groeiremmers... ja, ja en alles in de max-schaal." Ze keek van haar computer op. "Je wilt er dus een beetje show bij he?"
Ik knikte. "Ja graag..." ik wist wel dat onderzoeken in de 'maximale schaal' erg tijdrovend waren. Een groot deel van de consulttijd werd dan namelijk besteed aan volkomen zinloze behandelingen die in veel opzichten eerder thuishoorden in een sm-scenario dan in een serieuze praktijk. Er was dan ook geen slavenziekteverzekering die max-onderzoeken vergoedde. Normaal gesproken zou ik er ook voor moeten betalen, maar ik wist dat Angela het leuk vond om te doen en dat ze de meeste max-elementen wel buiten haar declaratie zou houden.
"Maar ons opzichtertje," vervolgde ze, "die gaan we gewoon een keurige algemene check-up geven."
Ze begon met de standaardbekloppingen en de stethoscopische observaties die ook een schooldokter zou doen en zo praatte ze ook met hem.
"Even je mond opendoen, ja dankjewel, haal eens adem, vasthouden...en uit...nog een keer... en nou moet ik even naar je penis kijken en naar je ballen om te zien of alles in orde is. Voorhuid is niet verkleefd, hou je hand eens tegen je mond, ja en nu even op je hand zuigen... net alsof je een hele dikke klapzoen geeft, goed zo. Ballen dalen ook goed in..."
Nu richtte ze zich tot mij: "Hij lijkt me helemaal gezond. Hij zal de komende tijd wel flink gaan groeien. Ik breng nu even de s-chip in, dan kan hij met Rick mee voor de Coopertest en als dat in orde is zijn we klaar."
Ze pakte een groot badlaken en even later lag Arden op zijn buik zwart te glanzen op de witte stof die hem tegen het koude staal van de onderzoekstafel beschermde. Het viel me nu eigenlijk pas op wat een mooie stevig ronde billen hij had.
Hij kreeg een verdovingsinjectie. Toen die eenmaal werkte legde maakte Angela vier kleine incisies in het midden van zijn rechterschouderblad, en nog eens vier met een ander mesje in het stukje bot dat nu blootlag. In het schouderblad zelf werd een microchip ingebracht die als een gps-systeem werkte. Verder kon met afleesapparatuur worden vastgesteld wie het slaafje was dat de s(laven)chip droeg, en wat de personalia van zijn meester waren. Vanaf nu was het voor mij altijd mogelijk Arden te traceren, waar hij ook was. Voor het inbrengen van een tweede chip in zijn hoofd moest ik een afspraak maken. Vanaf het moment dat hij die chip had zou het mogelijk zijn, zolang hij maar binnen het bereik van een gsm-waar ook ter wereld was, intense pijnscheuten door zijn hele lichaam te laten trekken, hem tijdelijk te verlammen en in het uiterste geval zelfs te doden. Arden mocht dan wel een bijzondere status hebben, hij was en bleef een slaaf.
Inmiddels was Angela al klaar met haar kleine operatie en zag je niets meer van de behandeling dan een klein ruitje van hechtingen.
"Zo Arden," zei ze vriendelijk tegen hem, "jij mag je kleren pakken en even door die deur" (ze wees naar een deur tegenover de deur naar de wachtkamer) "gaan. Je blijft daar zitten wachten zoals je nu bent, dan komt er straks een meneer om je een Coopertest af te nemen. Als je daarmee klaar bent, mag je je aankleden en kom je weer hier heen. Afgesproken?"
"Ja mevrouw de dokter," antwoordde hij beleefd en gaf haar een van zijn stralend witte glimlachen toen ze hem over zijn rulle kroeshaar aaide. Op een holletje, kleren onder de arm, liep hij naar de aangewezen deur.
Nu was het de beurt aan mijn blanke slaafjes. Ik liep de inmiddels behoorlijk koele wachtkamer in en zag tot mijn genoegen dat de drie jongens alledrie kippenvel hadden en zaten te bibberen van de kou.
"Luister goed flikkertjes," snauwde ik ze toe. "Ik sta erop dat jullie tegen de dokter praten zoals kleutertjes van vier of vijf zouden praten. Je hebt dus een plassertje en geen piemel of lul, je doet een plasje of een hoopje, je hebt een bips, handjes, voetjes, enfin je gebruikt verkleinwoordjes. Je bent ook niet naakt, maar in je blootje. Verder zeg je nooit 'ik' maar in plaats daarvan 'Skinny' of 'Diertje' of 'Tummetje'. En niet 'mijn buikje' of 'handje' of 'plassertje' maar 'Diertje zijn buikje' of 'Skinny's plassertje'. Begrepen allemaal?!
"Ja meester," antwoorden de jongens gedwee.
Inmiddels stak Angela haar hoofd om de hoek van de deur.
"Kom maar naar binnen knaapjes dan gaan we jullie eens even grondig onderzoeken."
Ook zij richtte zich tot de jongens met de hoge stem en de overdreven vrolijkheid die mensen meestal gebruiken om dieren of heel jonge kinderen op hun gemak te stellen. Ik zag dat graag, omdat het overeenstemde met mijn opvattingen over de dressuur van knapenslaafjes.
Het staat natuurlijk ieder vrij om voor de handel beschikbare kinderen te kopen en naar believen te gebruiken of te verwaarlozen, zoals ook ieder een hond kan kopen zonder hem ooit te leren gehoorzamen of een plant zonder die te onderhouden. Het gevolg is alleen dat de plant binnen enige tijd even ongewenst gaat woekeren als de hond zich gedragen zal. Zo is het ook met slaafjes: het maximale plezier uit het bezit van kleine jongens haal je eruit als je ze een richting geeft om in te groeien, en een doel om voor te leven. Als ze, zoals mijn knaapjes, vroeger vrij zijn geweest, vraagt dat om een grondige transformatie van hun oriëntaties en mentaliteit, ja, zelfs van hun karakter. Alle onderzoek dat wij de laatste jaren in ons laboratorium op dit gebied hebben gedaan wijst erop dat het mogelijk is om binnen vrij korte tijd vrijgevochten en bijdehante moderne lagere schoolkinderen te veranderen in gehoorzame, ijverige en verlegen slaafjes die voor hun meester door het vuur gaan. Een onmisbare stap daarin is wat ik de regeneratie heb genoemd. Jongens vanaf een jaar of negen, tien jaar oud willen niets liever dan zo snel mogelijk ouder worden. Door het consequent blokkeren van alles wat aan dat verlangen tegemoet komt breek je hun natuurlijke zelfvertrouwen af en gaan ze zichzelf op den duur ook zien als kleine, hulpeloze wezentjes die voor niets anders goed zijn dan anderen te amuseren. Een eerste stap in die degeneratie is dat het voor de jongens gewoon wordt om als kleuters te praten. Jijzelf kunt kiezen: soms praat je tegen hen terug zoals je tegen kleuters of dieren praat, soms spreek je ze in de meest groffe en beledigende termen toe.
Angela, dat wist ik, nam als het ware van nature de rol van de 'valse engel' aan. Ze praatte allerliefst tegen haar patiëntjes, maar deed ze ondertussen gruwelijk pijn en vernederde ze op alle mogelijke manieren. Ik verwachtte dat dat ook nu weer zou gebeuren.
Terwijl Angela nieuwe papieren pakte ging ik in een van fauteuils zitten en liet me door de nieuwe assistente een kopje koffie brengen. Erg attent van haar was dat ze ook meteen een warm vest voor me mee had genomen want het was hooguit een graad of tien in de onderzoeksruimte, in ieder geval koud genoeg om de drie blote slaafjes aan het rillen te maken. Altijd een leuk gezicht, als kleine uitgeklede jongens het koud hebben. Het benadrukt hoe teer en hulpeloos ze eigenlijk nog zijn, vooral omdat er niets is waarmee ze zich tegen de kou kunnen beschermen. Angela had haar papieren inmiddels op orde. Ze ging op de bureaustoel zitten en keek de drie bibberende slaafjes een voor een aan.
"Zo jochies. Daar gaan we dan. Vandaag ga ik eerst een heleboel dingen aan jullie meten. Daarna krijgen jullie een paar prikjes. En daarna doen we nog een paar testen en dan mogen jullie weer met je meester mee. Diertje, kom jij maar eerst. jullie twee, zei ze tegen Tummetje en Skinny, wachten zolang even bij jullie meester."
Toen ze een maal bij me gekomen waren trok ik Skinny op schoot en gebaarde ik mijn halfbloedje dat hij op zijn hurken dicht tegen me aan moest zitten. Ik liet Skinny zo zitten dat zijn hoofd tegen mijn schouder steunde en zijn billen mijn bovenbenen halverwege raakten. Ik begon hem zacht te kussen op zijn schouder en de zijkant van zijn hals terwijl ik met mijn vingertoppen over zijn koele blanke vel streelde. Ik voelde dat hij kippevel had en merkte ook hoe gespannen hij reageerde op de streling van mijn handen. Ik raakte al opgewonden door het contact met dat ongelooflijk slanke kinderlijf en de sidderingen die ik er doorheen voelde trekken maakten die opwinding alleen maar groter. Hij moet de zwelling van mijn geslacht tegen zijn onderrug aan gevoeld hebben, want hij begon ongemakkelijk te schuiven.
"Stilzetten scharminkeltje," siste ik hem in zijn oor. "Anders krijg jij straks niet alleen slaag maar je vriendjes ook en dat is dan jouw schuld. Wen er maar gauw aan dat je gewoon een stukje speelgoed van me bent en dat ik er nu eenmaal plezier in heb je pijn te doen." Terwijl ik dat zei nam ik een van zijn kleine tepels tussen duim en wijsvinger en draaide het donkere stukje krachtig een kwartslag om er daarna mijn nagels in te zetten. Nu begon de zo stoere elfjarige te snikken van de pijn.
Inmiddels stond Martijntje nog altijd bibberend voor de dokter. Hij had zijn handen achter zijn rug. Doordat hij met de nagel van de grote teen van zijn rechtervoet de bovenkant van zijn andere voet stond te krabbelen en zin schouders hoog had opgetrokken, waardoor zijn bovenlijf nog smaller leek dat het al was, bood hij, met zijn sluike blond haar en grote blauwe ogen de volmaakte aanblik van een onschuldige kleine jongen. En ik wist dat dit bij Angela eenzelfde soort gevoelens losmaakte als bij mij. Het was precies die onschuld en kwetsbaarheid die bij ons allebei, als bij zoveel andere mensen, het verlangen wekte het kind voorwerp te laten zijn van subtiele pijniging en vernedering.
"Zo kleintje," zei ze glimlachend. "Nu gaan we je eerst maar eens helemaal opmeten. Met een meetlint mat ze werkelijk alles aan hem wat er maar te meten viel: lichaamslengte (Tijntje is 133 centimeter lang, wat aan de korte kant is voor zijn tien jaar), schouderbreedte, lengte van zijn armen en benen, de meting nam wel tien minuten in beslag. Ter afronding van de meting werd eerst zijn piemeltje in slappe toestand gemeten. Daarna werd een kleine uitvoering van gebruikt van de vacuümpomp die in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw in zwang was om erectiestoornissen te verhelpen en kon ook gemeten worden hoe lang zijn stijve piemeltje was. Angela sprak alle gegevens in op een tape die ze later zou gebruiken om de medische rapporten van de jongens samen te stellen.
Nadat de metingen waren verricht pakte Angela een andere stethoscoop dan ze voor Arden gebruikt had. Deze was, zo wist ik, ingesmeerd met een zalf die bij aanraking met de huid een branderig gevoel veroorzaakte. Ik was heel tevreden over hoe zij met de jongens omging. Het zou ze voor de rest van hun korte leven een passende doodsangst voor de dokter bezorgen.
Angela rolde nu zijn voorhuid terug en vertelde hem dat hij een behoorlijk grote piemel zou hebben gekregen. "Zie je, dat kun je zien. Je velletje was al gegroeid, als je gewoon was blijven groeien was daar een echte penis in gekomen. Maar ja," vervolgde ze terwijl ze zich naar haar instrumentafeltje draaide, "dat komt er nu niet van, want we zorgen ervoor dat je gewoon een klein plassertje houdt."
Ze pakte een ouderwets grote en dikke injectienaald en vulde hem met de benodigde vloeistof. Met grote ogen staarde Martijn naar het enorme apparaat: al wat hij tot nog toe aan injectienaalden gezien heeft waren natuurlijk van die moderne kleine en heel dunne naalden, die bij gebruik minder pijn veroorzaakten dan een muggenbeet. Angela zag de angst in zijn ogen en moest er om lachen.
"Ja, dat is een grote naald hè. Die gebruiken we speciaal voor slavenjongetjes, dan kunnen we meteen zien hoe flink ze eigenlijk zijn."
Ze controleerde of de vloeistof goed spoot en vervolgde: "en weet je wat? Om het extra leuk te maken zijn deze naalden ook nog eens vrij bot. En ik ga je prikken op plaatsen waar ik zeker weet dat het heel erg zeer doet. Dit spuitje bijvoorbeeld dient om te zorgen dat er nooit haartjes boven je plasser gaan groeien. Daarna prik ik ook nog aan de zijkant van je zakje en onder je armen. Ik heb er nog een extra stofje bij gedaan zodat je de rest van de dag het gevoel houdt alsof je brandnetels binnenin je hebt. Leuk he?"
Ze nam de huidplooi tussen de duim en wijsvinger van haar linkerhand en stak de lange naald langzaam in de huidplooi van Diertjes bijna helemaal gladde scrotum. Van pijn trappelden Diertjes blote voeten op de koude tegels en maakten een kletsend geluid, Ik duwde een van mijn nagels krachtig in Skinny zijn navel en gaf hem tegelijkertijd en nam tegelijkertijd een klein stukje van de huid in zijn nek tussen mijn voortanden. De druppels bloed waren warm en zoet. Ze smaakten zoals mijn magerste slavenjongetje rook: fris als dauwdruppels op zacht zomerfruit.
De injecties volgen elkaar genadeloos op, nu liet Angela Diertje zijn armen optillen en injecteerde ze in het zachte vlees van zijn beide oksels, daarna moest hij op de koudstalen onderzoekstafel gaan liggen en werd de injectienaald dwars door zijn beide jongenstepels ingebracht. Ik wist dat Angela de 'tepelprik' gebruikte als een test om vast te stellen of een jongensslaafje al aan het begin van zijn puberteit stond: een van de eerste tekenen daarvan is namelijk dat de tepeltjes gevoeliger worden dan de rest van de huid. Ik had met haar afgesproken dat dit bij Diertje geen probleem was, maar dat ik Skinny en Tummetje hun lichamelijke ontwikkeling pas wilde fixeren nét aan het begin van hun puberteit, op het ogenblik dat zijn hele fysiologische ontwikkeling als het ware in afwachting was van het moment dat de schildklier haar zegenrijk werk zou gaan beginnen. Het is die fase in de ontwikkeling van een kind tot man dat jongens die enorme belangstelling beginnen te krijgen voor alles wat met sex te maken heeft en dat spelen met de eigen piemel al grote genot verschaft dan het ooit deed, terwijl er nog slechts een helder vocht wordt afgescheiden. Uit tests op laboratoriumslaafjes was al gebleken dat groeifixatie op dat moment ertoe leidde dat je alles van je slaafjes gedaan kreeg als je hun gedrag stuurde door ze te belonen met sexuele stimulatie en te straffen door deze te onthouden, terwijl ze toch klein bleven, haarloze kinderlijven behielden die vrij bleven van jeugdpuistjes en ander puberaal ongerief, de frisse geur van hun huid niet kwijtraakten en ook hun onderontwikkelde adamsappels en hoge jongensstemmen niet kwijtraakten. Psychologisch had dit ook het positieve bij-effect dat jongens van vijftien, zestien jaar met nog altijd het lichaam van een elfjarige zich ook veel en veel sterker als een elfjarige bleven gedragen. Zo ontstond er maar bij heel weinig laboratoriumslaafjes belangstelling voor meisjes en bleef sex iets wat ze eigenlijk als onaangenaam ervoeren. En de meeste meesters die slaafjes lieten fixeren wilden toch, dat ze die jongens angst aanjoegen terwijl ze ze verkrachtten. Wat natuurlijk ook helpt bij de fixatie van de toestand waarin de jongens nu waren was, dat ze geen enkele vorm van intellectuele ontwikkeling meer kregen aangeboden. Ik had zelf wel schoolklasjes in mijn lab, maar daar kregen de kinderen vooral ontzettend veel zinloze zaken uit hun hoofd te leren en verder veel gymnastiek, ballet, zang- en muziekonderwijs.
Ik wilde graag slaafjes die gefixeerd waren in die 'drempelfase' zoals we dat noemden. Arden ondertussen mocht zich gewoon doorontwikkelen, ik vond de gedachte dat hij over een a twee jaar als grote zwarte jongen drie kleine blanken zou domineren wel erg interessant. Maar ik wilde meer variatie, dus dat één van de drie een echt latent jochie bleef vond ik wel aantrekkelijk. En Angela stelde me helemaal gerust.
"Precies zoals je verwacht had," merkte ze op. "Nog geen spoor van puberteitsontwikkeling. Dit blijft je kleine jongetje."
Ze duwde met haar vingers tegen de onderkant van de trillende ribbenkast van het joch en diende de afsluitende injecties toe, die nergens anders voor dienden dan het kind zoveel mogelijk pijn te doen. Het gewenste effect bleef niet uit. Terwijl de dikke en stompe naald langzaam doordrong in de huid, het vlees en tenslotte het bot kromp Diertje steeds verder in elkaar en gilde het uit...
Na de laatste injectie liet Angela hem even met rust en lag hij, naakt en trillend van kou, pijn, met hoog opgetrokken knieën en de armen weer om zijn knieën geslagen te snikken.
"Zo Diertje," zei Angela, "dat waren echte au-prikken he? Ik ben blij dat je zo lief hebt staan gillen en je meester is vast ook tevreden over je. Nu mag je hier even blijven liggen, dan gaan we je straks verder martelen."
Angela liet hem even begaan: nu doorgaan met de pijntests zou er enkel toe leiden dat hij buiten kennis zou raken. Ze wenkte Tummetje die met stijve knieën van de angst struikelend naar haar toe liep.
Ik begon met Skinny's piemel te spelen die gelijk stijf werd. Net als de meeste lulletjes van kleine jongens richtte ook Skinny's geslacht zich op tot het bijna evenwijdig aan zijn buik stond. Het werd niet erg veel groter, maar wel echt hard. Al vrij snel voelde ik hem schokken en toen ik een zacht gekreun hoorde werd er echt warm jongenszaad over mijn hand gespoten. Ik wist nu dat Skinny tot een echt orgasme in staat was en één moment voelde ik medelijden met hem dat het hem niet gegund was, dit heerlijke gevoel te ervaren op het hoogtepunt van volwassen mannelijke lust. Na de hormoonkuur, waar vandaag een begin mee werd gemaakt, zou dit vroeg-puberale klaarkomen het enige zijn wat hij aan sexuele opwinding voelen zou. Het was, overwoog ik, al meer dan Tummetje en Diertje vergund zou worden, want bij hen werd de lichamelijk ontwikkeling stopgezet terwijl ze enkel nog tot bijna droge kinderorgasmes in staat waren.
Angela inmiddels was in een kort gesprekje met Tummetje gewikkeld.
"Zo jochie, jij bent geen raszuiver diertje hè? Een beetje vuilnisbakkenras, dat ben je?"
"Mijn moeder..." begon hij, maar toen had hij al twee stevige oorvijgen te pakken.
"Hoe moesten wij ook al weer praten?" vroeg Angela hem streng en toen hij niet meteen antwoordde volgden er nog twee draaien om zijn oren.
"Als een kleutertje, mevrouw" herinnerde het joch zich.
"Dus zeggen we geen 'mijn', geen 'ik' en zeker geen 'mijn moeder' he? Kleine jongens als jij hebben het over hun 'mama'. Begrepen?"
"Ja mevrouw."
"Dus nou goed..."
"Tummetjes mama komt uit Nederland mevrouw, en zijn papa uit Ethiopië."
"Kijk eens aan," zei ze, "je bent dus het welpje van een halve aap en een rassenschendster. Geen wonder dat het misging met de test."
Terwijl ik Bram van mijn schoot had laten glijden om hem zijn eigen zaad te laten oplikken zag ik vergenoegd hoe er een rode blos over Tummetjes gezicht trok. Ongetwijfeld voelde hij nog verontwaardiging over het feit dat er zo over zijn ouders werd gesproken. Ik stelde voldaan vast dat hij het echter al niet meer waagde om bewust uiting aan die verontwaardiging te geven.
"Jij bent dus eigenlijk zelf ook een aapje. Een aapje dat kan praten. Nou, eerst even kijken of het aapje wat geleerd heeft." Ze wees naar zijn kleine jongensgeslacht.
"Hoe heet dit aapje?"
"Dat is Tummetje zijn plassertje mevrouw".
"Goed zo, heel goed voor zo'n klein dom diertje. En waar gebruikt het aapje zijn plassertje voor?"
"Om een plasje mee te doen mevrouw."
"En nu gaat dokter jou daar eerst eens een prik in geven. Die prik dient nergens voor hoor, hij is alleen maar om je pijn te doen."
Intussen ging de tussendeur open en terwijl het hoge gegil van Tummetje de ruimte vulde kwam Arden weer binnen. Hij was volledig nog licht bezweet van de Coopertest, maar ging onmiddellijk keruig in de houding staan.
"Kom eens naast me zitten, Arden," zei ik terwijl ik een krukje bij trok.
Wat stijfjes ging hij naast me op het krukje zitten.
"Kijk Diertje is net heel erg gemarteld en nu gaat de dokter Tummetje treiteren en pijn doen. Leuk he?"
Een stralende rij witte tanden werd zichtbaar. Arden lachtte breeduit.
"Best wel, meester!" riep hij jongensachtig enthousiast uit.
"Mooi, dan heb ik een verrassing voor je." Ik boog me naar hem toe en fluisterde: "als we straks thuis zijn mag je een van de andere slaafjes een half uur lang dresseerles geven. Je krijgt een zweep en een hondenriem. Je mag zelf uitkiezen wie je gaat dresseren. Als we straks thuis zijn wil ik horen wat je wilt gaan doen en met wie. Je gaat nu even naar die mevrouw bij de receptie en je zegt dat je van mij de vrije computer mag gebruiken en dat je moet inloggen op de dressuursite.. Daar staan allemaal dressuurlessen op. Ik wil als we thuis zijn weten met wie je gaat werken en wat je gaat doen, en je moet uit die dressuurlessen kiezen. Snap je?"
"Ja meester."
"Goed zo. . De mevrouw bij de receptie weet wel naar welke site je moet. Wil je eerst nog even kijken hoe Tummetje zijn spuitjes krijgt of wil je gelijk beginnen?"
"Eerst even naar Tummetje kijken alstublieft meester."
"Dit gaat echt goed," dacht ik terwijl ik de fascinatie observeerde waarmee Arden toekeek hoe mijn halfbloedje door de dokter met een hand stevig aan zijn krullende bos haar omohoog werd getrokken, terwijl ze hem met de andere hand een reeks injecties toediende. Net als ik genoot ook Arden van het kronkelen , trappelen en gillen van het weerloze kind dat nu ervoer wat het betekende dat hij de rest van zijn leven speelgoed zou zijn van een sadistisch aangelegde knapenliefhebber.
Het was over. Tummetje moest van de dokter op het potje plaatsnemen, een plasje doen en dan met de duim in de mond blijven zitten tot ze hem riep voor het volgende onderdeel.
Terwijl Arden naar de receptie holde om daar aan het werk te gaan, concentreerde ik me weer op Angela en de kleine Bram.
"Zo dus jij bent de stoere bink van de drie hè?" hoorde ik Angela zeggen. Bram glimlachtte verlegen en krabte met de nagel van zijn rechter grote teen over zijn andere scheenbeen.
"Weet je dat dat nergens voor nodig is? Je bent misschien dan wel de langste van de drie, maar dat plassertje van jou is net zo klein als dat van Diertje en je bent een echt scharminkeltje. De meeste meisjes van je leeftijd winnen het zo van je als ze met je vechten of tegen je sporten. En met die blonde krullen zie je er ook al een beetje uit als een meisje. Weet je wat, ik ga je de spuitjes in je tepeltjes geven, dat doet bij meisjes ook altijd erg pijn, dus dat zal bij jou dan wel niet anders zijn." 'Het katje,' dacht ik geamuseerd, 'die had natuurlijk gemerkt dat hij, anders dan de andere twee, wél heel gevoelige tepeltjes had.' Ze duwde een van de dikke en lange naalden langzaam diep in de smalle kinderborst. Skinny kromp in elkaar. De pijn was kennelijk zo hevig dat hij niet eens meer kon gillen. In plaats daarvan maakte hij een soort hoog piepend geluid.
Voor het inbrengen van de vloeistof trok Angela minstens een minuut uit, waarna ze de hele behandeling bij het ander tepeltje nog eens herhaalde. Pas hierna gaf ze de elfjarige knaap de inecties in zijn schaamstreek en oksels die ze de andere twee jongens ook had gegeven.
"En omdat je jouw ribbetjes zo goed kunt zien krijg je daar extra spuitjes in. Fijn he? Het joch kreeg in ieder van zijn ribben een prik."
Nu richtte ze zich weer tot mij.
"Nou je hebt al gemerkt zag ik net, hij geeft al wel zaad. Wil je dat ik dat ongedaan maak, of wil dat het blijft zoals het nu is?"
Ik dacht even na. "Och laat het eigenlijk maar zo, dat is wel grappig," besloot ik. "Als ik ooit nog een slaafje voorin de drempelfase wil, dan koop ik dat wel."
Angela knikte, sprak weer wat in op haar dictafoon en wendde zich nu tot Tummetje.
"Zo nu mag Tummetje van zijn potje. O kijk eens, je hebt al een plasje gedaan. Goed zo. Nee hou je duim maar in je mondje, dat past wel bij je." Ze goot wat van de urine in een reageerbuis die ze met een kurk afsloot en met een etiket verzegelde. Toen ze er een nummer op had geschreven, zette ze het potje voor Bram neer en gebaarde dat hij er voor moest knielen.
"Lik jij dat maar eens even schoon dan ga ik Diertje even klaarmaken voor de pijntest en mag Tummetje de conditietest gaan doen. Eheh, ik had nog steeds niet gezegd dat je je duim uit je mondje mocht halen. Dat is beter. Geef me nu maar een handje als een braaf klein jongetje."
Ze nam Tummetje mee naar de loopband en bevestigde enkele stickers op zijn lichaam die met draden aan meetapparatuur waren verbonden. Anders dan bij mensen werd er bij deze slaafjes geen medisch verantwoord plaksel gebruikt om de stickers op hun plaats te houden maar zaten er kleine krammetjes in de rand die in het vel van de jongen werden vastgedrukt.
"Zo," zei Angela, nog steeds sprekend op de toon die mensen gebruiken als ze tegen heel kleine kinderen praten, "nou gaan we eens kijken wat ons aapje aankan. Dan weet je meester straks hoe erg hij je lichamelijk kan belasten zonder dat je eraan dood gaat."
Angela stelde de band in. Voor ze hem liet starten zei ze dat hij niet moest proberen om zich er gemakkelijk van af te maken.
"De computer meet hoe ver je van je topbelasting af zit: als dat teveel is krijg je stroomstoten toegediend, dus ik zou maar flink mijn best doen. Je mag nu stoppen met duimen."
Ze zette de band aan en terwijl Tummetje in een behoorlijk tempo begon te hollen liet ze Bram stoppen met likken en kreeg hij een schoon potje waar ook hij al duimend een plasje op moest gaan doen.
Nu richtte ze haar aandacht weer op Diertje, voor de pijntest. Eigenijk had die dezelfde bedoeling als de conditietest: je wil toch weten hoever je je slaafjes kunt belasten. Ik zou later zelf nog onderzoeken welk voedselaanbod ik de jongens minimaal moest doen om ze gezond te houden.
Inmiddels had Angela de boeien om Diertjes enkels en polsen bevestigd en door middel van een hydraulisch werkend systeem van in- en uitschuivende buizen zijn lichaam maximaal uitgerekt. Boven hem hing een apparaat dat er uit zag als een langwerpige stalen doos waaruit talloze slangetjes hingen die eruit zagen als het soort slangen dat je normaal bij douches ziet. Het kind kreeg een grote luchtdoorlatende pleister over zijn mond om zijn te verwachten gegil te dempen. Ook werd hem een blinddoek om gedaan. Nu schakelde Angela de machine in en kwamen er heel dunne naalden uit de slangetjes, die ook ineens zacht zoemend begonnen te bewegen in de richting van Tijntje zijn uitgerekte lijf. Telkens raakten een of meer van die naalden hem op de meest uiteenlopende plaatsen van zijn lichaam. zelfs het vel tussen zijn tenen en onder zijn voetzolen werd niet gespaard.?
Tummetje was inmiddels hevig gaan transpireren en we hoorden hem al met enige regelmaat schreeuwen, waarschijnlijk tengevolge van de stroomstoten die hij kreeg.
Ik stond op en ging achter de allerzoetst op zijn potje zittende Bram staan. Terwijl ik met Angela wat over koetjes en kalfjes praatte speelde ik met zijn oren zoals je dat ook bij een puppy zou doen.
Toen hoorden we een gil uit de hoek van de loopband. Tumba, uitgeput, was voorover op de band flauwgevallen. Zonder veel plichtplegingen trok Angela hem aan zijn enkels van de band en schoof hem daarna met een voet terzijde. Hierna was het Bram zijn beurt.
Ik wist dat de tests nog wel even zouden duren en liep maar eens naar Arden om te kijken hoe het er bij hem mee stond. Ingespannen was hij bezig om onderdelen van de website te plakken in een Worddocument. Ik legde mijn arm op zijn schouder.
"Zo je hebt al heel wat ideetjes zie ik. Goed hoor, Misschien moeten we er straks wel wat weghalen, maar dat weten we pas als we de testuitslagen binnen hebben. Je mag nu wel stoppen."
Ik nam hem mee naar de automaat en gaf hem een flesje Cola, terwijl ik zelf nog een kop koffie pakte. Inmiddels lag Tijntje volkomen op zijn zij en helemaal in elkaar gekropen op de koude tegelvloer te snikken en werd Tummetje op de onderzoekstafel in gereedheid gebracht voor de pijntest. Brammetje was intussen verbeten aan het proberen te vermijden wat niet te vermijden was: binnen een paar minuten zou ook hij op de loopband in elkaar zakken.
"Kun je die nu wel bij Diertje afnemen?" vroeg ik geïnteresseerd, ik bedoel, zijn weerstand is nu toch veel minder na die looptest."
"O, maar daar wordt automatisch op gecorrigeerd. Nee maak je geen zorgen, de resultaten zijn volkomen betrouwbaar."
Ik porde de volkomen uitgestrekte jongen nog eens stevig in de nu extreem geprononceerde ribbenkast en huiverde van genot.
Terwijl Bram zijn lijfje aan alle kanten werd gepijnigd keek ik op mijn horloge. Elf uur al weer, ik moest nodig aan het werk! Ik sprak met Angela af dat de kinderen na afloop van de fysieke tests door haar assisente naar het psychologisch lab zouden worden gebracht en dat zij me de rapporten zou mailen. Als Arden klaar was met de site zou ik hij nog psychologisch getest worden. Omdat de jongens straks alle vier de s-chip hadden ingebouwd gekregen en ik de bijbehorende software gelik zou installeren op de pc op mijn kantoor konden ze daarna zonder begeleiding naar mijn kantoor worden gestuurd.
(wordt vervolgd)