Jongensslaafjes (3)
Door Timmetje ([email protected])
© 2007 Timmetje. Alle rechten voorbehouden
Geplaatst 27 juli 2007
* * * * *
De positieve gevolgen waren er dan ook na. De criminaliteitscijfers onder jongeren waren enorm afgenomen en ook het aantal sexuele delicten waar kinderen bij betrokken waren was dramatisch gedaald en hadden dan alleen nog maar betrekking op meisjes. Maar ook dit zou, met de generieke dehumanisatie van bepaalde etnische groepen in het verschiet, spoedig tot het verleden behoren. Voor de tussentijd was mijn instituut al druk in de weer met het opzetten van een programma om jongens te 'transgenderen'. Bij kindslaafjes onder de 10 jaar lukt dit al heel aardig en de verwachting was, binnen dit jaar nog zou een begin met de commerciële exploitatie kunnen worden gemaakt. Ik moest nog snel eens gaan nadenken over een nieuwe naam voor het instituut dat deze operatie wetenschappelijke begeleidde. 'Paidiconologisch' ging hier niet op: die naam was afgeleid van het Griekse paidikon, dat zowel jongetje als jong slaafje betekent. Misschien had Raymond al ideeën: hij was tenslotte het hoofd van dit onderzoeksprogramma en was er, als meisjesminnaar, ook emotioneel sterk bij betrokken.
Inmiddels was ik bij het hoofgebouw van het instituut aangekomen. Ik stak even mijn hoofd om de hoek bij Martha, mijn secretaresse, om te kijken of er nog berichten waren, pakte een kop koffie mee en ging verder met het werken aan een artikel dat ik voor het eind van deze maand had toegezegd aan Harvard's Paidiconological Review. Ik besprak er recent onderzoek in dat we op onze laboratoriumslaafjes hadden gedaan, onder de opwindende titel "Meek-making strategies. The effects on 9-13 year old slaveboys of consequent humiliation, infantilization and low-level rewarding compared to physical punishment."
Het was een leuk onderzoek geweest: we hadden twee symmetrisch samengestelde onderzoeksgroepen en een controlegroep opgezet. Als altijd bestond de controlegroep uit jongens die wisten dat ze slaaf waren maar die daar verder niet heel veel van merkten. Ze werden niet vernederd, kregen straffen die gewone kinderen ook kregen, zoals strafregels schrijven, een middagje binnenblijven en dergelijke, waren normaal gekleed, kortom, ze werden op enkele uitzonderingen na niet anders behandeld zoals alle kinderen op een gewoon internaat behandeld zouden worden. Alleen het lesprogramma dat ze kregen verschilde: ze kregen namelijk les in 'slavenkunde'. Doel van het curriculum was om de kinderen bij te brengen hoe een goed slaafje zich moest gedragen én om hen die kennis in de praktijk te laten brengen. De kinderen doorliepen een heel programma waarin ze wat theorie kregen, veel educatieve filmpjes met praktijksituaties en opdrachten als: 'noem drie dingen die dit slaafje niet goed doet' en 'hoe zou jij dat beter doen?', practica (laten zien 'hoe ik bij mijn meester op schoot moet zitten, laten zien hoe een goed getraind slaafje antwoord geeft op vragen of een hondenpuppy nadoet, maar ook sexueel georiënteerde practica in het reeksje 'meester wil genieten.'). Zoals te verwachten was (het wás tenslotte een controlegroep) waren de gedragsveranderingen na afloop van het curriculum bij deze groep minimaal.
Anders lag dat bij de testgroep die onder de permanente dreiging van lijfstraffen stond en die ook kreeg. Vooral in de theoretische onderdelen scoorden deze kinderen veel beter dan de controlegroep. Probleem was echter dat ze vooral 'kopieergedrag' vertoonden waar het om de praktische onderdelen ging. Simpel gezegd: Bij kindslaafjes die je met zweep- en stokslagen bedreigt krijg je vooral angstreacties. Ze doen wel wat je wilt, maar erg van harte gaat het natuurlijk niet.
De beste respons op het curriculum kwam van kinderen de door onszelf ontwikkelde testmethode ontwikkelde. Basis van die training was eigenlijk dat de kinderen ieder gevoel voor eigenwaarde werd ontnomen. Dat begon ermee dat hun training plaatsvond in de ruimten van een normale basisschool. De slaafjes moesten daar een uur voor de aanvang van de lessen aanwezig zijn en als het weer het maar enigszins toeliet (dat wil zeggen, als het niet vroor) al die tijd, naakt in een lange rij voor de buitenmuur van de school in de houding staan. Zodra er reguliere schoolkinderen kwamen konden ze, als ze wilden, een of meer slaafjes 'pakken', zoals ze dat ook met (ander) speeltuig konden doen. Soms werden slaafjes als doelpalen gebruikt bij het voetballen, soms ook moesten enkelen van hen 'bok' staan bij het haasje-over. Er was een groepje meisjes uit groep 7 dat het leuk vond om een van de kleinste knaapjes als een hondje een tennisbal te laten apporteren. Wat je ook wel zag gebeuren was dat een slaafje naar een groepje schoolkinderen moest komen om blikjes en andere verpakking kruipend op te rapen terwijl ze het op de grond gooiden. Terwijl ze dan op handen en voeten tussen de leerlingen doorscharrelden wilde er nog wel eens iemand op hun handen trappen.
De grootste angst hadden de slavenjongens er voor schooltijd wel voor om gebruikt te worden als 'koe' in het spel 'slaafjesvang'. Bij dit spel werden de handen van een slaafje op zijn rug vastgebonden en kreeg hij een blinddoek voor. Hij moest dan hard weghollen. De schoolkinderen hadden speeltuig dat leek op de lasso's die in Zuid-Amerika gebruikt worden om koeien mee te vangen: een touw met aan ieder uiteinde een zware bal (in Zuid-Amerika van metaal, in de kinderversie met water gevuld plastic). Ze zwaaiden die rond boven hun hoofd en als ze voldoende snel ronddraaiden lieten ze ze los. Als ze succes hadden, draaide het touw zich met grote kracht en snelheid om de benen of enkels van het wegrennende slaafje, dat dan onder groot gejuich met een smak voorover op de straat sloeg, zonder dat het zich met zijn, immers op zijn rug vastgebonden, handen te kunnen beschermen.
Een kwartier voor het begin van de lessen ging er een eerste bel en moesten de slaafjes waar op dat moment niet mee gespeeld werd naar binnen en zich bij de kapstokken opstellen. De reguliere leerlingen gooiden dan bij binnenkomst jassen, en andere zaken die ze bij de kapstokken moesten achterlaten, zoals regenlaarzen of gymtassen slordig op een hoop en het was dan de taak van de slaafjes alles netjes op te hangen en recht te zetten. Vieze laarzen moesten ze schoonmaken, eventuele hondenpoep werd met behulp van een emmer koud water en tien kleine vingers en nagels ('geen betere borstel dan een slavenhandje' placht de conciërge op te merken) verwijderd worden. De tijd tot het speelkwartier werd gevuld met dit werk en het opruimen van het schoolplein, het dweilen van gangen en het reinigen van de w.c.'s. Dit soort werk deden de kinderen altijd naakt. Alleen bij buitenwerkzaamheden kon, in gevallen van uitzonderlijke kou werden zo nu en dan wel eens oude jassen en teenslippers verstrekt. Het was niet toegestaan het werk te onderbreken en evenmin om te praten. De conciërge kwam regelmatig voorbij om een lange soepele zweep op de gekromde kinderruggetjes te laten knallen. Kreeg een slaafje een of meer zweepslagen dan mocht hij zijn werk daarvoor niet onderbreken.
Het werk ging altijd door tot een half uur voor het speelkwartier. Kinderen die de hun opgedragen taak eerder af hadden werden, na controle op de kwaliteit ervan, in de bij de school liggende plantsoenen en schooltuintjes aan het werk gezet. Een half uur voor het begin van het speelkwartier voor de leerlingen van de school werd het signaal gegeven dat de ochtendwerkzaamheden beëindigde. De slaafjes moesten de emmers, schoffels en ander gereedschap dat ze gebruikt hadden schoonmaken en opruimen. Was het opruimen van het gereedschap klaar, dan dienden de slaafjes zichzelf te reinigen. Hiervoor was geparfumeerde zeep beschikbaar, zodat de jongens aangenaam roken.
Tijdens het speelkwartier kregen de slaafjes de gelegenheid hun behoefte te doen. Hiervoor was een grote bak met een soort kattenbakkorrels beschikbaar waarin de jongens eenvoudig hadden neer te hurken en die na afloop door het zogenaamde kruiwagenploegje weer toonbaar werd gemaakt door er, met behulp van kruiwagens, een laag verse korrels over uit te storten. Leerlingen die het leuk vonden konden toekijken terwijl de slaafjes 'in de bak zaten'. Nadat de jongens hun behoefte hadden gedaan kregen ze hun eerste maaltijd. De maaltijd bestond uit een mix van granen, noten, fruit en eiwit. Deze mix was verwerkt tot iets wat het meest op hondenbrokjes leek en wat de jongens ook in voerbak voor zich kregen en, op handen en voetend zittend op een hondenmanier hadden op te eten. Behalve dat de kinderen hun uiterst gezonde voedsel op een voor hun onaangename manier tot zich moesten nemen, was er ook voor gezorgd dat het ongelooflijk smerig smaakte. Nee, de maaltijden waren ook al geen momnet voor de jongens om naar uit te kijken..
Na het eten kregen de slaafje hun eerste lessen. Die werden gegeven in apart hiervoor ingericht lokaal. Meest opvallend aan het lokaal was dat er voor de kinderen geen tafels en stoelen in het lokaal stonden. Alleen voor de leraar was er een lessenaar met bureaustoel. Bij de ingang stond een bak die aan het begin van de dag door een van de slaafjes was gevuld met ijsblokjes. Tegen de tijd dat de lessen begonnen was het meeste ijs gesmolten en konden de slaafjes, die de haast altijd op blote of bijna blote voeten hadden gelopen, er hun voetzolen in reinigen. Op de vloer van het lokaal lag het soort ruwe vloerbedekking dat bij warenhuizen bij de ingang wordt gebruikt om het ergste straatvuil van de schoenen van de klanten te verwijderen. Eén van mijn aio's had, toen hij een dagje veldwerk moest doen en daartoe de lessen van de slaafjes verzorgde eens aan de kinderen verteld dat die vloerbedekking er lag omdat ze niet sleet door vuil. "Meestal wordt het vuil erin gelopen, maar hier in dit lokaal zit het vuil er bovenop."
Op het kleed waren 20 rechthoeken afgetekend, die de plekken aangeven waar de slaafjes moesten zitten. Bij iedere rechthoek lag een triplex plankje, een potlood en een goedkoop schriftje. De basishouding van de kinderen was dat ze binnen hun rechthoek op hun knieën zaten, met de billen rustend op de hielen, de rug recht, de handen op de dijen en het hoofd iets gebogen. Kregen ze de opdracht iets op te schrijven dan mochten ze in kleermakerszit gaan zitten en het plankje op hun knieën leggen, zodat ze een schrijfoppervlak hadden waar hun schriftjes op konden liggen. Legde de leraar iets uit dan moesten ze hem allemaal aankijken en als er op het videoscherm een instructiefilmpje of een powerpoint werd getoond werden ze uiteraard geacht het getoonde onafgebroken te volgen. De kinderen zaten ver uit elkaar zodat met elkaar praten niet mogelijk was.
De wanden van het lokaal werden opgesierd met opbouwende teksten, zoals: 'Meesters plezier is slaafjes' trots.' en 'Wat het baasje is voor de hond, is voor ons de Meester'.
De lestijd werd voor een klein deel besteed aan taal en rekenen en wat we 'algemene vaardigheden' noemden. We wilden dat de slaafjes het ontwikkelingsniveau hadden van een kind uit groep vijf. Voor de oudere slaafjes, die dit al bereikt hadden, bestond dit deel van de lestijd dus uit eindeloos herhalen. Werd één van hen iets gevraagd dan moest hij opstaan en het antwoord geven of, als hij het antwoord niet wist, zeggen: "Slaafje is te stom om het antwoord te weten. Wilt u hem alstublieft slaan?" Verder kregen de kinderen twee uur per dag gymles. Een half uur van deze les kregen de kinderen yoga-oefeningen om hen soepel te houden en goed te leren stilzitten, verder veel turnen en atletiek en altijd een half uur zwemmen in ijskoud water. De oefeningen waren vooral gericht op het verstevigen en lenig houden van hun lijfjes en niet op het ontwikkelen van spiermassa, al werd daar met een enkel slaafje ook aan gewerkt: er is immers een bescheiden markt voor jongetjes met een gespierde bouw. De kinderen kregen ook een half uur per dag balletles, een half uur zangles en een uur muziek: ze leerden allemaal fluit spelen en (bijna) allemaal een tweede instrument. Deze lessen vonden plaats in de middaguren. Na afloop van de lange schooldag dienden zich talloze andere activiteiten voor de kinderen aan, die per slaafje en per dag konden verschillen, maar die allemaal gemeen hadden dat ze geld opbrachten. Sommige kinderen werden verhuurd aan sport- of scoutingverenigingen, anderen aan bejaardentehuizen, weer anderen verrichten werk dat voorheen door kinderen in lage-lonenlanden werd gedaan, zoals het maken van voetballen of ander speelgoed en er waren jongetjes die zichzelf tot laat in de avond in de meest uiteenlopende horecagelegenheden verdienstelijk maakten. Om negen uur moesten alle slaafjes weer bij het instituut worden afgeleverd en volgde reiniging en avondappel. Aansluitend werden de kinderen in hun stallen opgesloten en moesten ze gaan slapen.
De lessen begonnen in de regel met het bekijken van een dvd waarop een meester/slaafje situatie te zien was. Eerst krijgen de kinderen een dvd te zien waarop een of meer slaafjes allerlei ongewenst gedrag vertonen. Het is de bedoeling dat ze dat ongewenste gedrag herkennen en dan voorstellen doen over hoe het wel moet. De beste voorstellen worden dan uitgespeeld door een daarvoor aangewezen slaafje. Het unieke van het door ons ontwikkelde lesprogramma is, dat slaafjes die goede voorstellen doen en slaafjes die gewenst gedrag vertonen in het naspelen of anderszins ook beloningen kunnen verdienen. Die beloningen zijn minimaal. Zo kan een slaafje bijvoorbeeld beloond worden doordat hij een halve dag een onderbroekje of lendendoekje aan mag. Of mag hij tijdens het eten een keer bij iemand op schoot zitten om gevoerd te worden en hoeft hij dus niet als een hondje rond te kruipen. Of hij mag een keer bij het slapen op een dunnen matras liggen in plaats van op een laagje stro, of een keer een warme douche gebruiken in plaats van de gebuikelijke koude. Dit is wat we 'low-level rewarding' noemen. In combinatie met de vrijwel permanente vernedering waar de slaafjes aan blootgesteld zijn werkt dit uitstekend. Het is trouwens opvallend dat, als je de kinderen zelf hun beloning laat kiezen, het mogen dragen van een onderbroekje veruit het meest gekozen wordt. Ook dat past goed in ons dressuurprogramma, want de slaafjes krijgen wel een paar keer per dag te horen hoe smerig het is dat ze zo vaak naakt zijn. Niets werkt meer 'meek-making' dan kinderen het gevoel geven dat juist de dingen waar ze niks aan kunnen veranderen de dingen zijn die ze waardeloos en slecht maken.
Ik herinner me hoe ik zelf een van de 'interactieve lessen' gaf. Op de dvd zag je een naakt jochie van een jaar of negen bezig met het klaarmaken van een ontbijt. Tijdens het brood snijden stopte hij de kleine stukjes brood in zijn mond die van de boterhammen afvielen. De slaafjes in het klaslokaal waren al zover getraind dat er gesis en gesmoorde kreten van verontwaardiging te horen waren. Dan hoor je een fluitje klinken. Het joch op de dvd kijkt even achter zich en propt dan nog snel wat brood in zijn mond voor hij langzaam in de richting loopt waar het fluitje vandaan komt. Vervolgens zie je hem afstand houden tot de man die hem gefloten heeft en hoe hij zich als een slappe leden pop door die man naar zich toe laat trekken. De kussen die de man hem op beide wangen geeft beantwoordt hij niet en als de man hem wil tongen doet hij met zichtbare weerzin zijn mond open. Als hij op een bed moet gaan liggen en de man hem met een zweep gaat slaan zie je vooral dat hij bezig is die slagen zoveel mogelijk te ontwijken. De film eindigt er mee dat het slaafje moet vertellen wat hij allemaal fout heeft gedaan die dag en hij alleen de dingen noemt die zijn meester gezien kan hebben.
Toen het filmpje was afgelopen vroeg ik de slaafjes wat dat joch op het filmpje allemaal fout had gedaan. Alle vingers vlogen de lucht in.
"Nummer drie" zei ik tegen een zwart jochie vooraan, "laat eens horen of een negertje ook eens iets goeds kan zeggen."
Het jong stond op, deed netjes zijn armen op zijn rug en zei luid en duidelijk: "Hij stond brood te eten mijnheer en dat mag niet. En hij had aan het eind aan zijn meester moeten vertellen dat hij dat gedaan heeft en dat deed hij ook niet."
Ik knikte kort.
"Dat kan er mee. Hoe oud ben je eigenlijk nummer drie?"
"Tien jaar meester. "
"O, nou, dat zou je ook niet zeggen, je ziet eruit alsof je vier bent. En ik dacht nog wel dat negers altijd grote piemels hadden net als apen. Ga maar gauw weer zitten want je stinkt erger als je staat dan als je zit." Tot mijn voldoening zag ik tranen blinken in zijn mooie grote zwarte kijkers. Het was me weer gelukt een jongetje tot tranen te bewegen zonder hem fysiek geweld aan te doen.
Nu richtte ik mijn aandacht op een knaapje met blonde krullen op de tweede rij.
"En jij blondje, ja op nummer twaalf (de vakken waar de slaafjes in zaten hadden nummers), jij dacht ook dat je iets slims te zeggen had?"
"Hij deed niet lief tegen zijn meester toen die hem op schoot nam."
"Nee, dat klopt. Kun jij dat beter dan kleintje?"
Het knulletje begon verlegen te glimlachen.
"Meester, ik denk van wel, meester," zei hij zachtjes en terwijl hij dat zei keek hij me met zijn stralend blauwe ogen verleidelijk aan.
"Nou laat maar eens zien dan."
Het joch liep naar me toe en klom bij me op schoot. Terwijl hij dat deed sloeg hij zijn dunne armen om mijn nek en kroop helemaal tegen me aan. Ik aaide hem met mijn handen over zijn magere kinderrug. Het was alsof ik een vogeltje aaide, zo licht en dun voelden zijn botjes aan. Hij huiverde onder mijn aanraking en zijn kleine jongensgeslacht richtte zich snel en recht op. Hij begroef zijn mooie gezichtje in de ruimte tussen men nek en schouder en begon me daar te kussen en te likken. Ik trok hem iets omhoog en zette mijn tanden in de koel aanvoelende huid rond zijn onschuldig ogende tepeltje terwijl ik met mijn wijsvinger in zijn perfect schone jongenskutje drong. Als een perfect hoertje kronkelde en kermde hij van genot terwijl hij doorging met mij te likken en te zoenen.
Met enige spijt duwde ik hard van mij af. Hij viel met een smak op de grond en lag binnen een mum van tijd op zijn rug, met zijn benen wijd uit elkaar, me als het ware uitnodigend om hem in zijn buik te treden of tegen zijn zakje te schoppen.
"Dat was goed," zei ik tegen hem. "Je bent een echt hoertje, dat heb je vast van je moeder, kleine flikker. Ga maar weer op je plaats zitten."
Terwijl hij op handen en voeten naar zijn plek op de kille vloer kroop stelde ik de volgende vraag.
"Aan het eind van dit filmpje wordt het slaafje geslagen. Wat doet hij daar fout? Nummer negen sta op en geef antwoord!"
Achterin het lokaal stond een volbloed negertje moeizaam op. Zijn diepzwarte huid glom in het binnenvallende winterlicht. Het viel me ook op dat nummer negen een voor zijn leeftijd behoorlijk lange penis had.
"Hoe heet je nikkertje?" vroeg ik hem snauwend.
"Blackie meeester," antwoorde de jongen met de enigszins schorre stem die kenmerkend is voor jongens die de baard in de keel beginnen te krijgen.
"Ah een hondennaam, dat pas wel bij je. Nou Blackie verras me door iets verstandigs te zeggen."
"Meester, hij deed niet mooi toen hij geslagen werd meester."
"Zo, vind je dat? Kun jij het beter dan?"
Ik verbeelde me dat hij bloosde, want zien kon ik het niet. In ieder geval begon hij te rillen.
"Meester..." mompelde hij verlegen en angstig.
"Hier!" beet ik hem toe, terwijl ik met mijn vinger gebiedend naar een plek voor me wees. Terwijl hij struikelend van angst het lokaal doorliep pakte ik handboeien en een vijfriemige gesel uit de zogenaamde 'pijnkast'. Ik maakte de boeien vast om Blackie's smalle jongenspolsen. Daarna bevestigde ik de ketting die de beide polsboeien verbond aan een haak die op zijn beurt weer vastzat aan een kabel die over een aan het plafond bevestigde katrol liep en met een lier naar believen korter of langer kon worden gemaakt.
"Zo Blackie, nou ga ik je slaan," zei ik terwijl ik de leren tongen van de gesel over zijn zachte buik en rechte heupen liet strelen. "En jij gaat me zeggen hoe ik jou het meeste pijn kan doen."
Het negertje slieg zijn grote zwarte kijkers naar me op en ik zag tot mijn voldoening dat er al tranen in glansden.
"Eerst moet meester Blackies lijfje aan zijn polsjes optakelen, net zolang tot zijn teentjes nog nét de vloer raken alstublieft. En dan doet het heel erg au bij Blackie als u hem eerst van onder naar boven op zijn ruggetje slaat en dan op zijn bips en dat meester dan even wacht zodat de pijn goed in kan trekken en dan op Blackies ribbetjes en buikje slaat en dan weer even wacht en dan op Blackies plassertje, maar dat alleen met de gesel als meester het niet erg vindt dat Blackie daarna zijn plassertje niet meer goed gebruiken kan. En meester moet Blackie de slagen laten tellen en als Blackie dat niet goed doet moet meester hem extra slaag geven alstublieft."
"Heel goed voor zo'n aapje," zei ik glimlachend. "Nou dan gaan we maar eens beginnen hè."
Ik draaide de lier tot het knaapje nét los kwam van de grond en genoot van het zachte gekreun en gekerm dat ik hoorde. Nu begon ik met slaan. Ik deed het langzaam en niet in de volgorde die het joch zelf genoemd had, maar gaf hem eerst vijf slagen op de rand van zijn billen en bovenbenen. Ik wist dat dat een van de gevoeligste plekken was. Blackie zou die slagen de hele sessie door, en nog lang daarna, het ergste voelen.
Hij kermde, maar smoorde zijn gillen, wat keurig volgens het boekje was. En hij telde mee. Hij telde zelfs nog toen de eerste druppels bloed begonnen te druppelen. Soms liet ik lange pauzes tussen de slagen vallen, zoals na de zes slagen op zijn lange hardlopertjeskuiten, zodat de stekende pijn goed de kans kreeg om 'in te trekken'. Bij andere plekken, zoals bij de geseling van zijn borst en buik, liet ik de slagen ongenadig snel op elkaar volgen.
Na tien minuten kón Blackie niet meer. Zijn hele zwarte lijf glom van het zweet. Overal waren witte en rode striemen te zien. Ik liet een van de andere kinderen water halen en wreef hem en sloeg hem zachtjes met een kletsnatte doek in zijn ronde gezicht. Kreunend kwam hij weer bij bewustzijn. Twee grote zwarte kijkers keken me uitdrukkingsloos aan. Toen aaide ik hem over zijn kroeshaar en kuste hem zachtjes op zijn ogen en zachte jongenswangen.
"Nog heel even volhouden kleine," fluisterde ik hem in zijn oor. "Dan mag je straks een onderbroekje aan en vanavond op een matrasje slapen."
Nu bleek de volle waarde van ons 'low-level rewarding' systeem. Ieder slaafje dat zo was afgetuigd en wist dat er nog iets komen ging zou, zonder uitzicht op beloning, als een dood stuk vlees de volgende marteling hebben afgewacht, maar als er een beloning in het vooruitzicht wordt gesteld, hoe klein die in onze ogen ook is, komt er in bijna alle slaafjes nieuw leven. Dit was ook bij Blackie het geval. Zijn volle negerlippen krulden zich tot iets van een glimlach en zonder dat ik hem daartoe aanwijzingen had gegeven, strekte hij zijn nek naar me uit en kuste me op de lippen.
"Dankuwel meester," fluisterde hij. De glimlach, hoewel soms vertrokken tot een pijnlijke grimas, bleef op zijn gezicht toen hij mij het 'piemelriet' zag pakken en was er zelfs nog toen ik zijn voorhuidje vastpakte en zijn kinderlijke deeltje in een rechte hoek met de rest van zijn lichaam hield. Ze verdween pas toen ik het riet vijf keer kort en krachtig op het kleine stukje zwart vlees liet petsen en kwam ook niet terug toen ik daarna het piemeltje omhoog duwde en nog op ieder van de kleine verdikkingen in zijn zakje twee stevige tikken gaf. Nu gilde hij wel, luid en snerpend. Mijn lid schuurde in mijn broek en wat moest gebeuren gebeurde. Eén blond slaafje van een jaar of negen was op handen en voeten naar me toegekropen en streek met zijn krullen langs mijn been op de manier waarop een kat kopjes geeft.
"Ja, ja, " kreunde ik zacht en zonder aarzelen knoopte het jochie mijn broek los, trok behendig mijn onderbroek omlaag en begon met zijn zachte lippen en fluwelen tongetje de rand van mijn eikel te likken. Ik wendde me af van Blackie, greep het kleintje stevig vast bij zijn oren en ramde mijn geslacht zijn kleine roze mond binnen tot ik de relatieve hardheid van zijn huig voelde. Het jochie gaf geen krimp, maar ging, in weerwil van de ademnood en pijn die mijn stotende bewegingen bij hem moesten veroorzaken, door met zuigen en likken tot ik drie, vier keer kort achter elkaar mijn gloeiende zaad in zijn keeltje spoot. Hoe erg hij zijn best ook deed, het lukte hem niet alles in een keer door te slikken, maar nog voor ik zelf weer bij zinnen was, zag ik hem al bezig het zaadvocht dat hem ontsnapt was, op te likken, precies zoals een katje dat met gemorste melk doet.
De rest van de dag liepen Blackie en het kleine blondje trots rond in volkomen afgedragen, ooit witte onderbroekjes.
Maar, genoeg gemijmerd nu, ik moest aan het werk: tabellen invullen en beschrijven, grafieken uitwerken en literatuurverwijzingen controleren. Ik toog aan het werk en raakte er zo verdiept in dat ik enkele uren later pas merkte dat mijn jongetjes eraan kwamen toen ik buiten een kinderstem hoorde jammeren van pijn. Ik keek op en zag hoe Skinny, Tummetje en Diertje achter elkaar liepen, terwijl Arden, zwart in zijn zwarte uniform met enige regelmaat een vrij lange rijzweep op hun naakte schouders en ruggen liet neerkomen. Bij alle de drie blote kinderen waren de beide onderarmen achter de rug zo samengesnoerd dat hun billen onbedekt bleven. De jochies hadden verder alle drie een strak zittend leren riem om hun nek. Aan die riem zaten voor en achter metalen ogen en een metalen ring tussen hun zakjes en de rest van hun lichaam. Behalve dat die laatste ring ervoor zorgde dat hun kinderlijke geslachtdelen relatief vér naar voren kwamen diende de eveneens van twee ogen voorzien e ring er ook nog voor om de drie jongens aan elkaar te ketenen en te controleren. Vanaf de penisring van de in het midden lopende Tummetje liepen naar voor en naar achteren kettinkjes, die aan het andere uiteinde vastzaten aan de halsbanden van de ander twee jongens. Aan de penisring van de vooraan lopende Diertje hing een los kettinkje met een leren handgreep aan het andere uiteinde waar Arden regelmatig forste rukken aan gaf. Dit, en de slagen met de rijzweep die mijn stoere negertje met grote regelmaat op Diertje zijn magere rug deed neerdalen, veroorzaakte de zilverachtige pijnkreten die door het open raam, samen met de bries van een vroege lente mijn werkkamer binnendreven.
Het deed me goed te zien dat Arden zich zo snel ontwikkelde en het verheugde me ook dat hij er vooral plezier in leek te hebben de kleinste en teerst gebouwde van de drie te kwellen. Arden had zich, sneller dan ik verwacht had, bevrijd van de hindernis voor ultiem genot die we gewoonlijk aanduiden met 'geweten'.
Inmiddels waren de jongens bij Martha aangekomen. Ik liep haar kantoor binnen en gaf Arden opdracht de andere knaapjes los te maken. Ik liet ze alle drie een badstoffen broekje aantrekken. Afgezien van hun grootte zagen de broekjes er precies eender uit als de luierbroekjes die nog niet zindelijke peutertjes aan krijgen. Zowel Bram als Martijntje, als echte stoere jongetjes, verschoten van kleur toen ze de kinderlijke opdruk van vrolijk stoeiende teddybeertjes zagen en kregen tranen van schaamte in hun ogen toen ze ook nog eens gedwongen werden er een shirtje bij aan te trekken met het soort print dat ze waarschijnlijk al op hun zevende jaar als te kinderachtig zouden hebben geweigerd te dragen en dat, tot overmaat van ramp ook nog eens te kort was, zodat het hun buikjes onbedekt liet. Bij Tumba zag ik iets anders gebeuren. Toen ik hun pesterig meedeelde dat ik passende kleertjes voor ze had gevonden en hun die ook toonde verhief zijn kleine jongenslid zich.
"Zou hij het lékker vinden?" vroeg ik me af. Het zou wel kunnen...Toen hij nog vrij was en een van mijn verkennertjes was het me ook wel eens opgevallen dat hij veel betrokken was bij stoeipartijtjes, en dan bij voorkeur als die plaatsvonden na een zwoele nacht tijdens het zomerkamp en de jongens met enkel hun onderbroek de nacht in de tent hadden doorgebracht. Het was me vaker gebeurd dat ik Tumba na zo'n nacht met niets meer dan zijn onderbroekje aan op zijn rug had zien liggen terwijl Bram of Arden of een van de andere jongens hem, knie op de borst en handen rond zijn polsen, tegen de grond had zien duwen. En altijd speelde er dan de vage glimlach rond zijn lippen en lag de wazige blik in zijn ogen van iemand die hier meer aan beleefd dan het ruwe jongensplezier dat bij zulke stoeipartijtjes past.
Ik besloot er terloops enige aandacht aan te besteden.
"Diertje en Skinny kunnen zichzelf aankleden, maar Tummetje, jij moet even bij Meester komen."
Nog altijd bloot kwam de elfjarige schoonheid voor me staan, handjes op de rug, hoofd gebogen en beide voetjes stevig tegen elkaar. Ik liet me op een knie zakken en duwde even zijn kin omhoog ten teken dat hij me aan moest kijken. Toen gaf ik een speels tikje op zijn strakke jongenslid.
"Kijk eens aan, het mannetje heeft al een stijfje," zei ik, terwijl ik hem precies op de overgang van zijn rimpelloze zakje en piemeltje kietelde. Ik zag een rilling door zijn lendenen trekken.
"Vind je dat lekker, hè," vroeg ik hem.
Een verlegen knikje bezegelde het antwoord dat in feite al door het kippevel, de flauwe glimlach en de glans in de zwarte ogen gegeven was.
Als voor een heel kleine jongen hield ik het broekje ter hoogte van zijn enkels voor hem en terwijl hij met een hand op mijn schouder steunde stapte hij erin. Ik trok het op, keek even naar hem en oordeelde dat hij er zo schattig uitzag, dat een shirtje het alleen zou bederven. In plaats daarvan duwde ik speels een speen in zijn mond.
Op aanwijzing van Martha had Arden inmiddels een kleed uitgespreid en er een krat speelgoed bij geplaatst. Ik gaf hem de instructie erop toe te zien dat de drie kinderen zoet zouden gaan zitten spelen met de autootjes, de Playmobil en de Lego die er in het krat zaten en waarschuwde de drie dat ze, als ze niet zouden gaan spelen zoals ze dat een paar jaar geleden nog gewend waren, ze een nachtje of twee in het laboratorium konden doorbrengen.
Tijntje en Tumba waren al meteen bezig en niet heel veel later was ook mijn slanke blonde elfje vergeten dat hij niet zo lang geleden tot de oudsten op zijn toenmalige school behoorde. Even later gaf ik Arden, voor wie er niet veel meer te doen was, toestemming om op een van de vrije computers een spelletje te spelen wat hij alleen hoefde te onderbreken als een van de drie andere slaafjes op het potje moest.
Ik concentreerde me weer op mijn artikel, en vroeg me tijdens de korte pauzes die ik nam af of en hoe ik de ontdekking van Tummetje's masochistische aanleg zou kunnen inzetten voor mijn eigen genot.
(wordt vervolgd)