Jongensslaafjes (4)

Door Timmetje ([email protected])

© 2008 Timmetje. Alle rechten voorbehouden
Geplaatst mei 2008

* * * * *

4 Dressuur

Toen het tegen vijven begon te lopen wenkte ik Arden. Ik wilde enkele afspraken met hem maken over de dressuurtraining die hij een van de slaafjes straks mocht gaan geven.

"Met wie ga je straks aan de slag Arden?"

"Met Jerr… in bedoel, met Diertje meester," antwoordde hij. Hij glimlachtte er verlegen bij, alsof hij zich voor zijn keuze schaamde.

"En waarom Diertje?" vroeg ik, terwijl ik bemoedigend knikte.

"Nou… eeeeeh…"

Vanuit het wit van zijn ogen glansden twee gitzwarte parels in mijn richting en blonk een rij witte tanden tussen het diepe rood van Ardens lippen. De verlegenheid maakte hem nog mooier dan hij normaal al was.

"Zeg maar," zei ik bemoedigend.

"Nou, Diertje is het kleinste en hij huilt het hardste als je hem slaat, dat vind ik wel leuk… dus…"

"Nou, prima toch. Ik kan me dat heel goed voorstellen." Ik denk dat we een hoop pret gaan beleven als je Diertje gaat africhten. Maar ik denk dat het wel goed is als we eerst even door het programma lopen, oké?"

Ik logde in op de dressuursite waar Arden vanochtend zijn dressuurprogramma had ingevoerd en kreeg het volgende beeld.

Hallo dressuurmeester!

Deze site is bedoeld om je in staat te stellen de dressuur van je slaven bij te houden. Eerst moet je een aantal algemene vragen beantwoorden. Je kunt hier voor maximaal 20 slaven de gegevens invoeren. Heb je dit eenmaal gedaan dan kun je echt aan de slag en krijg je van het programma adviezen over de programma's die je wilt afwerken. Later worden deze adviezen aangepast aan je logboekgegevens.

Veel succes!

In welk land vind de dressuur plaats?

Nederland

Van wie zijn de slaven die worden afgericht?

Thomas Conrat

Wie is de dressuurmeester?

Arden Nozola

Wat richt je af?

• Slavinnen
• Slaven

Bij doorklikken:

• Slaafjes tussen de 4 en 7 jaar oud
• Slaafjes tussen de 8 en 12 jaar oud
• Slaafjes tussen de 13 en 15 jaar oud
• Slaven tussen de 16 en 24 jaar oud
• Slaven tussen de 24 en 50 jaar oud
• Slaven ouder dan 50 jaar.

Wat is het doel van de dressuur? (meerdere antwoorden mogelijk)

1. De slaafjes worden voorbereid op zware lichamelijke arbeid
   • spitten, sjouwen, mijnbouw
   • werk als lastdier over in een tredmolen
   • lopende band
   • bosbouw
   • anders, namelijk…
2. De slaafjes worden voorbereid op lichte, geestdodende arbeid
   • productiewerk
   • tuinonderhoud
   • huishoudelijk werk
3. De slaafjes gaan gebruikt worden als speelgoed.
   • voor volwassenen: man / vrouw / beiden
   • voor kinderen: jongens / meisjes / beiden
   Het spelen omvat
   • wel/geen sexuele handelingen
   • wel/geen vernedering
   • wel/geen marteling

"Hier heb je nog niet alles ingevuld, maar dat kon ook niet. Kijk, de jongens moeten tuinonderhoud en huishoudelijk werk doen, dus dat klikken we aan, en ze worden gebruikt als speelgoed, dat had je goed begrepen. En ook dat ze sexueel gebruikt worden, en vernederd en gemarteld worden. Dat heb je dus goed gedaan. Dan komen we nu bij de gegevens per slaafje, en dat heb je ook al goed ingevuld met wat je wist. We gaan nu eerst maar eens alles voor Diertje invullen, dan komen Tummetje en Skinny later wel.

"Waarom moet dat eigenlijk meester, die gegevens invullen?" vroeg Arden.

Bij wijze van antwoord klikte ik door op de site.

"Lees maar."

Uit uw gegevens tot nog toe blijkt dat u een dressuurprogramma wilt ontwikkelen voor een prepuberaal jongensslaafje dat door een volwassen of meer volwassen mannen gebruikt wordt als speelgoedslaafje. Het slaafje wordt sexueel gebruikt en vernederd en/of gemarteld.

Wij vragen u nu enkele algemene gegevens met betrekking tot het slaafje. Bij de ontwikkeling van uw programma gebruiken we deze gegevens om u aan te geven of een bepaalde spel- of trainingsactiviteit mogelijk langdurige of blijvende schade aan uw eigendom zou kunnen doen. Wij adviseren u daarom ook om de volgende gegevens nauwkeurig in te voeren en bij twijfel een slavenarts te raadplegen.

4. Gegevens per slaafje.

4a. Algemene lichamelijke gegevens

Naam: Diertje
Leeftijd: 10 jaar
Lengte: 133 cm
Gewicht: 31 kilo 50 gram
Schouderbreedte: 28 cm
Heupbreedte: 20 cm
Handlengte: 13,5 cm
Handbreedte: 6 cm
Voetlengte: 20 cm
Voetbreedte: 7 cm
Lengte geslachtsorgaan (niet in erectie): 63 mm
Lengte geslachtsorgaan in erectie: 78 mm

"Hij heeft inderdaad de maten van een kind van negen. Maar daarom voer je die gegevens ook in. Kijk, want als je eenmaal alles erin hebt zitten geeft het programma je waarschuwingen. Hier bijvoorbeeld, wees ik hem, hier wilde je hem slaan met de zwaarste gesel die we hebben. Als je nu met de muis naar het uitroepteken gaat, dan krijg je de waarschuwing dat er een kans van meer dan 80% is dat dit tot onherstelbare schade leidt bij ons Diertje. En dat willen we natuurlijk niet, want we willen hem nog wel vaker kunnen martelen toch?"

"Zeker weten," antwoordde Arden gnuivend en vervolgde: "dus ik moet nu kijken wat er bij de uitroeptekens staat en het programma zo aanpassen dat er geen waarschuwingen meer komen voor blijvende schade, meester?"

"Precies. En kijk ook eens in de hulpprogramma's, daar worden suggesties gedaan. Misschien wil je er wat van gebruiken. Waarschuw me maar als je klaar bent."

Een goed uur later wat het zover: Arden zat, gekleed in zwarte broek, overhemd en rijlaarzen met sporen aan de voeten en een lange zweep in zijn hand te wachten tot hij op de deur van de kelder hoorde kloppen. Helemaal volgens de eerder gegeven instructies werd Diertje door Skinny en Tummetje binnegebracht. Mijn mooie Skinny en Tummetje droegen hun Griekse tuniekjes, Diertje droeg enkel een ouderwets wit onderhempje en een lichtblauw jongensslipje zonder gulp. De andere twee jongens hadden zijn polsen met een zwartleren riempje voor zijn lijfje samengesnoerd. Ze hadden een los riem aan de boeien bevestigd waaraan Diertje door Skinny werd voortgetrokken terwijl Tummetje werkeloos achter hen aan liep. Uit zijn hele lichaamshouding sprak dat hij er eigenlijk niets mee van doen wilde hebben. Bij Skinny was dat anders, hij leek er net als Arden, wel lol in te hebben.

"Tummetje hier!" riep ik. Toen hij eenmaal voor me stond beet ik hem toe: "wat heb ik een half uurtje geleden gezegd, hè?"

Het antwoord kwam niet meteen en dus greep ik beide oren en trok zijn gezicht tot vlak voor het mijne.

"Nou?!"

"Dat we Diertje aan het huilen moesten maken meester," fluisterde hij.

"En ben jij dat aan het doen, hè? Niet dus!" Ik pakte mijn laptop en startte het programma op waarmee ik de microchips in de lijfjes van de jongens kon activeren. Toen zei ik tegen Tummetje: "Luister ik geef je nog één kans. Hier heb je een zweep. Je hebt nu precies drie minuten de tijd om te bedenken wat je daarmee gaat doen. En denk eraan, ik moet het leuk vinden, en dat betekent dat Diertje er behoorlijk van langs moet krijgen. Lukt je dat niet, dan mag Diertje eens proberen of hij iets kan bedenken voor jou wat ik leuk vind. Heb je dat begrepen krullenkopje van me?"

Ik klikte op het ikoontje dat bij zijn 'pijnchip' hoorde en kreeg een diagramachtig plaatje van een naakt jongenskind te zien waarop een grote hoeveelheid rode stippen stonden afgebeeld. Ik klikte op de middelste stip, waarbij 'random' stond. Bijna tegelijkertijd slaakte het knaapje een ijselijke gil en viel kronkelend van de pijn op de grond. Door zijn bovenlijf trokken rillingen zoals je die wel bij nerveuze paarden ziet en zijn armen en benen zwaaiden in ongecontroleerde spasmen door de lucht. Ik voerde de kracht van de stroomstoten nog iets op en klikte nu op de kleinere stip ter hoogte van het scrotum zodat alle pijn zich nu in het zakje van mijn slaafje concentreerde. Ik kan natuurlijk niet uit eigen ervaring spreken, maar ik wist dat de pijn die hij nu voelde leek op wat hij voelen zou als iemand hem nu zonder onderbreking heel hard in zijn kleine ballen kneep.

Terwijl Tummetje lag te kronkelen keek ik steels naar de Arden en Skinny en zag tot mijn genoegen hoe ze allebei gefascineerd toekeken. Vooral Arden deed geen enkele poging te verbergen dat het hem plezier deed zijn vroegere vriendje zo te zien lijden, maar ook Sinny genoot, getuige de bobbel in zijn tuniekje.

Ik zette de pijnchip uit en trok de snikkende Tummetje bij me op schoot met zijn gezicht naar met toe. Het kind kroop tegen me aan als een angstige pup en liet me begaan terwijl ik zijn tranen van zijn wangen veegde en de van het zweet natte haren van zijn voorhoofd streek.

"Zo dat waren nog eens pijntjes hè," fluisterde ik hem toe. "Maar ik weet dat je dat niet eigenlijk niet nodig hebt want je bent best een slim aapje en ik weet zeker dat je het eigenlijk best wel iets kunt bedenken om Diertje te martelen en je meester een pleziertje te doen. Nou weet je al wat?"

Het kind kalmeerde nu wat, en om hem nog verder op zijn gemak te stellen kietelde ik hem speels onder zijn blote voeten. Ik merkte dat hij het prettig vond zo te worden aangehaald. Langzaam maar zeker begon de transformatie van vrije en gevoelige Tumba naar het aan zijn meester toegewijd slavenjochie Tummetje vorm te krijgen. Waarschijnlijk zonder dat hij het zich volledig bewust was begon hij te beseffen dat er niet langer ruimte was voor zoiets als eigen keuzes en initiatief zoals dat vroeger wel het geval was geweest, en dat pogingen om toch iets van zelfstandigheid te bewaren alleen maar tot verschikkingen voerden, tot ondraaglijke pijn en ellende. Pijn en ellende zouden altijd wel een deel van zijn bestaan uit blijven maken, maar er werden hem, zoals nu, momenten aangeboden om daaraan te ontsnappen. Die momenten, dat begon nu in zijn kinderlijk gemoed door te dringen, waren volledig afhankelijk van de vraag of de grote man wiens handen nu over zijn huid streelden op dezelfde manier waarop iemand een pup of jong poesje aaide zijn aanwezigheid plezierig vond, of hij bij hem gevoelens van lust op kon wekken door de manier waarop hij zat, liep, lag, keek, lachte en deed. Maar dan, die keren dat dat zonder pijn te lijden lukte, dan zo besefte hij, waren er ook dingen mogelijk waarvan hij vroeger slechts in de beslotenheid van zijn eigen bed kon dromen…

Aan de manier waarop Tummetje zijn ranke ledematen tegen me aan vleide voelde ik dat zich die verandering in hem aan het voltrekken was. Hij begon zichzelf toe te staan te bedenken wat de genoegens konden zijn van het anderen aandoen wat hemzelf werd aangedaan. Dan bedacht hij iets en, verlegen nog (het was tenslotte de eerste keer), fluisterde hij met zijn schorre jongensstem aarzelend in mijn oor dat hij het wel heel leuk zou vinden als hij over Diertje heen mocht plassen. Ik was erg gelukkig dat hij met dat idee kwam: het bewees dat hij zich niet langer geremd voelde om de meest primitief-dierlijke vormen van genot uit te spreken. Het deed me ook goed om de voorpret te zien die hij ervoer toen ik hem, eveneens fluisterend, voorstelde om Diertje dan eerst op zijn buikje en borst te geselen zodat het zout van zijn plas een bijtende pijn zou veroorzaken. Zo deed ik hem nog wat suggesties aan de hand waarop hij met toenemend enthousiasme reageerde. Ik liet hem van mijn schoot glijden, gaf de van angst en ellende trillende Diertje het bevel neer te knielen en met zijn hoofd op zijn knieën en zijn handen in zijn nek gevouwen af te wachten op de dingen die komen gingen en riep ook de andere twee jongens bij me.

"Luister," zei ik. "Meneer Arden heeft vanmiddag een heleboel leuke ideeën in de computer gestopt om Diertje te treiteren en te martelen en net had Tummetje ook een paar hele leuke ideetjes. Ik wil dat jullie nu met zijn drietjes gaan overleggen en over, zeg een half uur, met een volledig uitgewerkt programma komen waarin van jullie alle drie ideeën zitten. Een beetje zoals bij de Scouting vroeger. Jullie gaan naar het kleine kamertje hiernaast, daar staat een laptop en ook allemaal spullen die jullie kunnen gebruiken, inclusief verkleedspullen. Bij alles wat je bedenkt moet je je afvragen of ik het leuk ga vinden. Arden heeft natuurlijk de leiding, jullie twee moeten goed naar hem luisteren, maar Arden moet er op zijn beurt voor zorgen dat jullie inbreng goed in het programma wordt verwerkt. O ja, en vergeet niet dat het een dressuurprogramma is, dus jullie moeten Diertje allerlei kunstjes laten doen.

Terwijl de drie jongens naar de computer holden liep ik naar Tijntje en pakte hem bij zijn oor, draaide het een kwartslag en trok hem mee naar een van de vier kooien die ik in de kelder had staan. De kooi was nèt groot genoeg om hem er op handen en voeten in te laten zitten of met gebogen hoofd en opgetrokken knieën in te doen liggen. Ik duwde hem erin en deed de kooi dicht. Daarna liep ik naar de uitgang van de kelder, draaide het licht uit en ging naar de woonkamer om de rest te bekijken van de opnames van de vier jongensslaafjes in Croft's slaafjeshotel. Af en toe schakelde ik over naar de webcam die in het kamertje hing waar de jongens hun programma aan het voorbereiden waren. Ik zag hoe Tummetje zich aan het verkleden was als circusdirecteur, compleet met pandjesjas, lange broek en overhemd.

"Nee sukkel," hoorde ik Skinny roepen. "Je moet niet zoveel kleren aandoen, dat vindt hij nooit leuk."

"Maar ik ben toch de directeur van het circus," reageerde Tum een beetje gepikeerd, "dat moet ie wel zien toch?"

Nu keken Skinny en Tummetje allebei naar Arden, die in de verkleedkast begon te rommelen en iets te voorschijn toverde.

"Doe dit maar eens aan," zei hij tegen Tummetje, en reikte hem een glitterjas met achterpand aan zoals die wel gedragen wordt door langbenige revuedanseresjes. Dan kan meester je ribben en je buik goed zien want daar geilt hij het meest op bij jou."

(Hij bloost, Tummetje, hij bloost en glimlacht tegelijk, als een meisje van dertien dat haar eerste complimentje krijgt van de mooiste jongen van de klas!)

"Denk je?"

"Ik weet het wel zeker," antwoordde Arden grinnekend. "We hadden het erover toen we naar huis – (Dit is zijn 'thuis' geworden!) – reden. Het allerbelangrijkste is dat je geen lichaamshaar hebt, het tweede dat je zo mager bent dat hij je ribben kan zien en dat je een plat buikje hebt en het derde dat je klein bent, met kleine voeten, klein piemeltje en harde kleine billen. Dat is het eerste waar hij op let als hij jongetjes koopt, dat heeft hij me zelf gezegd. Pas dan kijkt hij naar gezichten en haren en karakters."

"Tádá," deed Skinny terwijl hij met zijn armen wijd uitgespreid een sprong naar voren maakte. "Dan ben ik dus de mooiste!" (en ook hij snapt het nu, terwijl ik nog wel dacht dat het bij hem niet lukken zou!). "Ik ben slanker dan Tum!"

"Ja maar je bent ook groter dan Martijntje," merkte Arden droogjes op om dan, met het ongeduld van iemand met dringende verantwoordelijkheden, Skinny een glanzend zijden harembroek aan te reiken. "Neem mee en ga je wassen en let vooral op de onderkant van je voeten, die moeten helemaal schoon! Meester houdt er niet van als je vieze voeten hebt."

Ik schakelde weer terug, als een gelukkiger man dan ik drie minuten geleden was. Dat het zó snel al zo goed zou gaan had ik nooit verwacht…

Een goed half uur later werd er bescheiden op de deur geklopt en kwam Skinny binnen om te zeggen dat ze klaar waren.

"Wilt u misschien naar de kelder gaan alstublieft meester?" vroeg hij netjes.

Ik stond op en complimenteerde hem met zijn kledingkeuze, de harembroek stond hem schattig. Het was duidelijk dat hij blij was met het compliment.

Toen ik de kelder in kwam zag ik dat de kooi waar ik Diertje in had achtergelaten al leeg was. Ik ging in een van de gemakkelijke clubfauteuils zitten, schonk mezelf een glas whiskey in, stak een sigaar op en wachtte af. Een paar minuten later zwaaide de kelderdeur open en kwam Tummetje binnenstappen. Hij had de glitterjas aan en een glanzend wit lendendoekje. In zijn rechterhand hield hij een lange zweep, in zijn linker een met glitter overdekte paarse hoge hoed.

"Hooggeëerd publiek!" begon hij als een volleerd spreekstalmeester. Vandaag toont ons circus een heel nieuwe attractie: Diertje!"

Hij liet de zweep knallen. Door de geluidsinstallatie schalde gedownloade circusmuziek. Skinny, had een soort van tulband op zijn hoofd, en droeg verder een harembroek en een mouwloos en openvallend showvestje dat zijn jongensachtige rankheid nog meer benadrukte dan wanneer hij helemaal naakt was. Hij hield een voor de gelegenheid opgehangen gordijn omhoog en daar kwam Diertje, op handen en voeten. Om zijn nek had hij een zware hondenriem waaraan een riem vastzat die door Arden vastgehouden werd. Uit zijn blonde haarbos staken twee katachtige oren en hij had een lange eveneens katachtige staart gekregen die, zo wist ik, met een aantal lange en dikke naalden in het bovenste deel van de bilspleet werd vastgemaakt. De klauwtjes en ringen van imitatie-tijgerbont aan zijn enkels en polsen waren gewoon vastgelijmd evenals de snorharen.

Maar los van de technische details, hij zag er aanbiddelijk uit, en dat effect werd nog vergroot door de duidelijk zichtbare striemen op zijn magere jongensrug, billen en bovenbenen en de tranen in zijn felblauwe ogen.

Skinny plaatste enkele kratten in een cirkel en Diertje moest maar zien hoe hij op handen en voeten van krat tot krat kon springen. Dat lukte natuurlijk niet, iedere keer gleed hij van het krat af en werd dan zonder veel plichtplegingen door Arden afgeranseld met een lange zweep.

"Jongens stop maar even," onderbrak ik de voorstelling, "en kom maar even hier. Je hoeft niet bang te zijn."

Nieuwsgierig kwamen ze om me heen staan.

"Luister eens, het idee is heel leuk," zei ik, "maar het moet ook dressuur zijn, he. Dus Diertje moet iets leren. Nou ziet hij er schattig uit als tijgertje, dus zorg dan ook dat hij zich na afloop van dit dressuuruurtje als een kleine tijger gedraagt, dus, zeg maar, als een poesje. Hij moet net zo bewegen en geluid maken als een poesje, snap je? Ook als hij pijn heeft mag hij geen menselijke geluiden meer maken."

Arden luisterde aandachtig en even later was hij druk in de weer met Diertje te te leren wat ik hem had opgedragen.

Inmiddels had ik ook al bedacht hoe het met de andere twee jongetjes verder moest. Van Tummetje vermoedde ik zeer sterk dat hij van nature al masochistische en homofiele tendensen had. Maar Tummetje was ook de intelligentste van het stel: voordat hij mijn slaafje was geworden zat hij op het gymnasium. Daar moest gebruik van te maken zijn. Ik riep hem bij me en gaf hem opdracht een opstel te schrijven over hoe hij dacht dat hij een goed slaafje van me kon zijn. En Skinny… Skinny laten schrijven zou weinig zin hebben, dat was al zo toen hij nog Skinny was en dat was zeker niet veranderd nu hij slaafje was geworden. Maar ik dacht dat ik wel wist wat ik met Skinny aan moest. Skinny zou ik gaan laten africhten in de rol van hondenjongetje: het slaafje dat, ongeacht wat je hem aandeed, toch altijd weer bij je zou komen, met de trouw van een hondje dat de hand likt die hem slaat. Wonderlijk toch, mijmerde ik, dat ook nu weer het zwakste en in veel opzichten mooiste jongetje de vreselijkste rol toeviel. Want de kleine Diertje zou vanaf nu het meest behandeld worden alsof hij een stuk speelgoed was, een robot met een kinderlijfje. Zouden Tummetje en Skinny nog wel eens geknuffeld worden en verwend, voor Diertje zou dat er maar heel zelden in zitten. Ik zou bijna medelijden met hem hebben gekregen als hij er ook nu niet zo schattig had uitgezien, terwijl hij zijn uiterste best deed om te mauwen als een katje en op handjes en voetjes te blijven staan terwijl Arden de ene zweepslag na de andere op zijn magere jongensruggetje liet neerdalen.

Terwijl ik toekeek kroop Tummetje aarzelend naar met toe en kroop toen hij niet op weerstand stuitte, zonder aandrang bij me op schoot. En er was zichtbaar en hoorbaar genot toen ik mijn nagels in zijn rechtertepeltje liet dalen.

Hoofdstuk 5

In de maanden die volgden werden de knaapjes verder afgericht. Van de vroege ochtend tot de late avonden waren de slaafjes druk in de weer volgens een strak programma, en zelfs als ze lagen te slapen waren er nog voorschriften aangaande de houding waarin ze mochten liggen. Slaafjes die de nacht niet in 's meesters bed doorbrachten sliepen in een tot slavenstal verbouwd schuurtje. De kinderen waren 's nachts altijd naakt en de ruimte waarin ze sliepen was voorzien van een bewakingscamera die op de minste beweging reageerde, zodat ik, als ik dat wilde, altijd kon zien of een van de jongens zich gedurende de nacht in strijd met de voorschriften had bewogen. Als ze niet met hun handen op hun rug gebonden moesten slapen moesten ze de hele nacht liggen duimen. Natuurlijk hadden de kinderen als regel geen dekens, lakens of kussens, maar brachten ze de nacht door op een dun laagje stro. Als ze erg zoet waren geweest werd hen soms, bij wijze van beloning, toegestaan met een kussen of onder een deken te slapen of ze een, uiteraard met erg kinderachtige motiefjes bedrukte pyama te laten dragen. Dit soort kleine beloningen paste in mijn slaafjespedagogiek waarbij het gedrag van de kinderen vooral gestuurd werd door ze kleine gunsten te verlenen en minder door ze te straffen. Slaag, vernedering en voorwerp van getreiter zijn waren in de regel geen straffen, maar een normaal onderdeel van hun bestaan als mijn speeltjes en lustobjectjes. Het was leuk om te zien hoe de kinderen zich daar steeds meer in voegden en hoe zeer ze, voor een dropje of andere kleine beloning, bereid waren zich diep in te leven in mijn wensen en behoeften.

Als er meer dan een slaafje in de stal sliep, moesten ze dicht tegen elkaar aan liggen. Hun plassertjes werden iedere nacht in een metalen hekwerkje gestopt die toeliet dat zij urineerden, maar het onmogelijk maakte dat er, door henzelf of een ander, met hun piemeltje werd gespeeld.

Iedere dag begon ermee dat de slaafjes om zes uur 's ochtends gewekt werden door een pijnprikkel die automatisch via hun chip werd afgegeven. Ze moesten dan onmiddellijk opstaan, zich aan de rand van hun slaapplaats opstellen om daar, in de houding, zwijgend en met gebogen hoofd te wachten tot er iemand kwam om hen verdere instructies te geven. Gewoonlijk vond de inspectie zo rond half zeven plaats, maar dat kon ook wel eens later worden en al die tijd mochten de jochies niet bewegen. Tijdens de inspectie werd er altijd tegen de kinderen geschreeuwd, ze werden hard geknepen, geslagen en geschopt en uitgescholden. Hoe lang dit duurde hing af van de stemming waarin Arden, mijn huishoudster Astrid of een eventuele gast die het leuk vond om drie weerloze jochies te kwellen en te treiteren. Na de inspectie moesten de jongetjes uiterst beleefd om toestemming vragen om hun behoefte te mogen doen waarna ze naar buiten geleid werden om daar op hun hurken zittend in een zandbak hun behoefte konden doen. Had een van de slaafjes gepoept, dan moest een van de anderen het kontje schoonlikken en de uitwerpselen van zijn kameraadje opruimen. Als ik ook vroeg genoeg wakker was ging ik altijd even kijken naar dit onderdeel. Begrijp me goed, ik heb niets met poep en pies, maar toch genoot ik telkens weer van dit onderdeel van mijn slaafjes hun leventje. Ze zagen er zo klein en weerloos uit als ze, huiverend door de kille ochtendmist die hun blote kinderlijfjes streelde, enigszins gekromd neerhurkten en de zon hun jongensharen en gladde huid deed glanzen.

Na het toiletritueel moest één van de jongens mijn ontbijt in orde gaan maken. De andere twee moesten een uur of twee werkzaamheden in de tuin verrichten. Het was een van die momenten dat ze sandaaltjes aankregen. Hiermee voorkwamen we dat de voetjes van de kinderen zich zouden gaan aanpassen aan het voortdurend blootvoets zijn. Door ze regelmatig schoeisel te laten dragen blijven hun voeten smal, zacht en kwetsbaar. Vooral in bed was dat prettig: je wilt toch bij alles wat je likt en waar je in bijt proeven dat het een kleine jongen is waarmee je aan het spelen bent.

De kinderen waren, zo wist ik door de opnames die in hun stal gemaakt werden, graag ontbijtslaafje. Het was een van die schaarse momenten dat ze door mij meer behandeld werden als een grappige puppy die je wel móet knuffelen, dan als een joch dat me genot verschafte doordat ik hem van pijn zag kronkelen. Wat dit klusje verder populair maakte was, dat het ontbijtslaafje van Astrid een warm bad kreeg voor hij aan zijn taak begon. Nogal een verwennerij voor een kind dat eraan gewend is met een koud water sproeiende tuinslang te worden schoongespoten!

Ontbijtslaafje zijn was verder een weinig inspannende taak. Al wat het kind moest doen was een dienblad met daarop een uitgebreid en door Astrid in gereed gebracht ontbijt naar binnen brengen. Alle drie de jongens wisten inmiddels maar al te goed dat succes vrijwel verzekerd was als je tenminste de indruk maakte erg verlegen te zijn. Ze wisten dat, als de aanblik me beviel, ze grote kans liepen bij me op schoot te worden getrokken en dat ze, als ze dan ook nog kirrend dicht tegen me aankropen en zich in hun nekjes lieten kussen en lieve kinderkusjes teruggaven, een goede kans liepen dat ik ze speels zou laten happen naar stukjes echt vlees, fruit en gebakken ei en soms zelfs, als ze heel erg hun best deden zich te gedragen als de geile speelgoedbeertjes die ze eigenlijk zijn, een klein stukje gebak zou geven. Het verbaasde me iedere keer weer hoeveel je bij eigenlijk ieder jochie bereikte dat je als regel niets anders te eten gaf dan erg gezonde, maar vrijwel smakeloze tot hondenbrokjes geperst voer.

Normaal waren de maaltijden bepaald geen hoogtepunt voor ze. Tweemaal per dag moesten de kinderen op handen en voeten voor een voerbakje gaan zitten en kregen ze speciaal voor jonge slaven samengestelde brokken te eten. Vaak werden ze tijdens het eten af en toe met een riem op hun gebogen ruggetjes geslagen. Dit gebeurde vooral als ik of Arden de indruk kregen dat een slaafje met iets teveel plezier zat te eten.

De samenstelling van de brokken was zo, dat ze allle benodigde voedingsstoffen binnenkregen. Doordat vetten en suikers tot het absoluut noodzakelijke minimum waren teruggebracht waren de brokken niet erg lekker en bleven de slaafjes ook na het eten stevige trek houden. Dit dieet leidde ertoe, dat de kinderen mooi slank en klein bleven, glanzende haren, huid en ogen hadden, stevige nageltjes en sterke, mooie witte tanden, en toch, ondanks hun blakende gezondheid, altijd een knagende honger voelden. Als er al eens bij een van hen een gebrek aan bepaalde bouwstoffen optrad, dan werd dat tijdens de medische controle met behulp van een infuus weer in orde gebracht.

Bijna de hele dag was verder gevuld met strak geplande activiteiten. De knulletjes moesten veel en zwaar sporten. De nadruk lag daarbij op duurtrainingen, want ik zat er niet te wachten op kleine body-builders. Verder leerden ze alle drie zingen, dansen en een muziekinstrument bespelen en kregen ze uitgebreid les in 'slaafjeskunde'. Daar leerden ze tot in detail wat ik van mijn slaafjes verwachtte. Ze leerden hoe ze moesten kijken, staan, lopen en liggen, hoe ze elkaar moesten liefkozen terwijl anderen naar ze keken, en hoe ze zich moesten gedragen als Meester met hen wilde spelen.

Dat elkaar liefkozen bleef een moeilijk onderdeel en dat wist ik al uit laboratoriumonderzoek. Hoe zeer we ook ons best deden om de kinderen hierop te trainen en hoeveel pornofilms we ze ook lieten zien en naspelen, je blééf aan ze zien dat de wereld van de volwassen erotiek iets was wat buiten ze stond. Eigenlijk was dit wel begrijpelijk ook: de ontwikkeling van de kinderen was immers stopgezet voordat ze de hormonen gingen produceren die ervoor zorgen dat wij, de volwassenen erotische gevoelens konden ondergaan. En zoals het geslachtsdeel van kinderen enkel nog de belofte inhoudt van een volwassen orgaan, zo zijn ook de aangename sensaties die ze ondergaan bij gekieteld, gestreeld, gekust en gelikt te worden niets anders dan flauwe voorafschaduwingen van de lustgevoelens die zich tijdens het liefkozen voordoen.

Grappig genoeg is erotisch spel van de jongens het meest overtuigend als ze in s.m.-achtige scenes werden geplaatst, of wanneer ze door volledig door mij of een andere volwassenen werden gedomineerd.

Toch, ondanks alles, ontwikkelt zich tussen de kinderen wel een heel eigen soort van lichamelijk contact. Elkaar kussen, wassen, haren kammen en strelen is normaal gedrag voor hen geworden en het eigen en elkaars uiterlijk is een zeer regelmatig terugkerend onderwerp van gesprek ze, vooral als ze zich, volkomen ten onrechte overigens, onbespeid wanen. Met verborgen opname-apparatuur kan ik ze letterlijk overal gadeslaan en horen wat ze zeggen.

Zo werden ze gistermiddag, na een les slaafjeskunde en een zware fysieke training, naakt en geboeid binnengebracht door Arden. Ik zag hoe hij ze losmaakte en ze liet weten dat ze nu een uur moesten gaan rusten om fit te zijn voor de muziek- en dansles van die middag. Onder toezicht van Arden wasten ze zichzelf en elkaar en voor de verandering kwam er warm water uit de douche. Nadat ze weer helemaal fris waren mochten ze op het verse stro gaan liggen dat Arden voor ze had uitgespreid. Ze kregen zelfs ieder een kussen en de verwarming in de stal ging aan, zodat de mannetjes er redelijk comfortabel bij lagen.

"Jullie mogen een kwartiertje met elkaar praten," zei Arden. "Dan gaat de bel en moeten jullie zwijgen en gaan slapen tot ik jullie wakker maak. En pas op: ik kom onverwachts terug en als ik dan merk dat er iemand met zijn eigen piemel of met die van een ander heeft zitten spelen krijgen jullie alle drie de rest van de dag het strafhekje op je plassertje. O ja en jij (hij liet zijn rijzweepje hard neerdalen op Tummetjes blote jongensschouder) en jij (nu zwiepte de het stijf gevlochten stuk touw op Skinny zijn weerloze ribbenkastje) moeten tijdens de pauze lief zijn tegen Diertje. Hij mag gewoon op het stro liggen en even niet geslagen, getreiterd of uitgescholden worden. Begrepen?"

"Ja meneer Arden," antwoordden de twee kinderen braaf, terwijl ze ook, ondanks de pijn die de zweepslagen hun gaf, keurig stil op hun knietjes bleven zitten. Pas nadat Arden weg was gegaan begonnen ze over de pijnlijke plek op hun schouder en ribben te wrijven.

"Hé," vroeg Skinny aan Tummetje, "wat heb jij eigenlijk geschreven in dat opstel dat we moesten maken?"

Over "Wat vindt Meester leuk aan mij en aan de andere slaafjes?"

"Dat vond ik best moeilijk. Ik vond het makkelijk toen ik over jou en Diertje moest schrijven."

"O ja, wat heb je over mij geschreven dan?" stelde Skinny belang.

"Nou dat weet je best," reageerde Tummetje aarzelend.

"Nee zeg nou."

"Nou dat je zo slank bent…"

"Ja dat heb ik ook opgeschreven over mezelf," onderbrak Skinny zijn vriendje. Hij draaide zich van zijn rug op zijn buik en legde zijn kin in zijn handen. Dan vervolgde hij dromerig:

"Maar toen moest ik van meneer De Vlieger opschrijven waarom ik dacht dat Meester dat zo leuk aan me vond, en dat wist ik niet. Daarom kreeg ik slaag, weet je nog?"

Natuurlijk wist Tummetje dat nog. Hij was degene die de afstraffing had moeten (of moet ik zeggen: mogen?) toedienen.

Inmiddels was Diertje op handen en voeten naar de andere twee jongens toe gekropen. Hij stond op, draaide zijn rug naar de grotere jongens toe en liet zich langzaam vallen zodat zijn glanzende kinderlijfje tussen de twee vriendjes in plofte. De jongens, vrij nu van de normale verplichting de kleinste onder hen wreed te behandelen, moesten er om lachen en stoeiden even en in dat stoeien werden Diertje, Skinny en Tummetje weer een ogenblik de jongetjes die ze waren voordat ze slaafjes werden.

Na een tijdje stoeien zag ik op mijn beeldscherm hoe ze, moegespeeld, dicht tegen elkaar aan kropen.

"Ik weet waarom Meester het leuk vind dat je zo mager bent," hervatte Diertje zonder inleiding het gesprek van voor het stoeipartijtje."

"O ja?" vroeg Skinny, hem vriendelijk aankijkend. "Zeg eens."

"Nou, dat komt, een tijdje terug toen heeft Meester je toch in de speelkelder net zolang met een zweep geslagen tot je flauwviel, weet je nog?"

"Skinny antwoordde niet, maar aan de tranen die in zijn ogen opwelden kon ik duidelijk zien dat hij het zich nog maar al te goed herinnerde."

Diertje merkte echter niks van Skinny zijn tranen en vervolgde opgewekt: "Misschien weet je dat niet meer, maar ik zat toen in een hoekje te wachten tot Meester met mij zou gaan spelen. Toen jij flauwgevallen was liet Meester meneer Arden je losmaken. Je hing toen met je voetjes boven de grond en meneer Arden liet je gewoon op de grond ploffen, en toen viel je languit op je rug en toen zei Meester tegen meneer Arden dat Skinny de leukste was om te geselen en om mee te spelen in koude ruimtes, en dat dat kwam omdat je zo mager bent. Hij rilt altijd sneller dan de anderen, zei Meester, en als je hem op zijn rug of borst slaat doet het hem ook veel meer pijn dan jongens die wat meer vlees op hun ribben hebben."

Tot nog toe had Diertje, zijn handen onder zijn hoofd gevouwen, languit op zijn rug gelegen, maar nu hij geen antwoord kreeg, draaide hij zijn gezicht in de richting van zijn blonde vriendje.

"Hé je huilt," riep hij verbaasd uit en meteen daarna gleed hij, als een katje zo lenig met zijn hele bovenlijf naar Skinny toe om hem over zijn krullen te aaien en kusjes te geven.

"Daar hoef je toch niet om te huilen," zei hij, terwijl hij het andere slaafje bleef strelen en kussen, "Meester vind je toch leuk speelgoed zo?"

Skinny, door zijn tranen heen, glimlachtte flauwtjes en streelde nu ook Diertjes steile jongensblond.

"Wat heb je over mij op geschreven?" vroeg Diertje aan Skinny.

"Dat je er zo lief uitziet als je huilt," antwoordde Skinny, nog wat nasnikkend, "en dat dat komt doordat je van die mooie blauwe ogen hebt en omdat je zo klein bent." Hij streek met de palm van zijn hand door zijn ogen en langs zijn neus, haalde die een paar keer krachtig op en duwde Diertje opzij om, met gebogen knieën en voeten plat op de grond, rechtop te gaan zitten. En van Tummetje heb ik opgeschreven dat Meester het het leukst aan hem vindt dat hij graag slaafje is, dat is toch zo Tum, jij vindt het toch leuk?

Tummetje, de knieën opgetrokken en beide armen eromheen geslagen staarde dromerig voor zich uit.

"Ja," zei hij, "eigenlijk wel denk ik… niet altijd maar soms wel…" hij aarzelde even, en ik, meeluisterend, wachtte vol spanning af wat hij zou gaan zeggen. "Weet je wat ik altijd echt heel fijn vindt? Als Meester me bij zich roept als ik nog kleren aan heb en als er dan ook andere meneren en mevrouwen zijn en dat ik me dan langzaam uit moet kleden en dat ze dan allemaal naar me kijken en aan me zitten. Meester kan dan echt zo over me praten zoals hij over zijn honden praat en dan merk ik dat hij eigenlijk best trots op me is en dat maakt me blij..

Ik glimlachtte toen ik hem dat hoorde vertellen. Inderdaad had ik een paar dagen een flink aantal collega's op bezoek gehad en na het eten, dat door Skinny, Tummetje en en Diertje was opgediend. De slaafjes waren voor de gelegenheid gekleed in zwarte lange broeken, blinkend gepoetste laarzen waarin de broeken halverwege de kuiten verdwenen en traditioneel-russische geborduurde en knooploze witte hemden die tot over hun heupen reikten en waarover een smalle rode sjerp werd gedragen. Terwijl Tummetje en Skinny de tafel afruimden begaf het uit vier mannen en twee vrouwen bestaande gezelschap en lieten zich door Diertje een digestief naar keuze inschenken en sigaren of sigaretten aanbieden. En als zo vaak kwam het gesprek op de op ons instituut onvermijdelijke vraag of je slaafjes moest fokken op uiterlijke raskenmerken (waardoor je vooral volbloed negertjes en volbloed blondjes produceerde, want die lagen het best in de markt) of dat je daar niet teveel aandacht aan moest schenken en vooral voor de karaktertjes moest gaan.

Maarten, de jonge en talentvolle leider van het team dat onderzoek deed naar rasveredeling stond pal voor de eerste optie.

"Je moet gewoon de vraag van de markt volgen," meende hij. "En de markt vraagt om blonde jongetjes met blauwe ogen en om volboed negertjes. Er is gewoon bijna geen vraag naar iets anders, dat zie je toch ook wel Victor?"

"Maar dat komt ook omdat we niets anders aanbieden," reageerde Victor. "Maar jij weet ook dat er vaak dressuurproblemen optreden bij die volbloed blondjes. En ook dat ze veel vaker en veel sneller ziek worden en veel eerder kanker krijgen nadat je ze gefixeerd hebt."

"Och, die kanker… kanker krijgen ze toch, blondjes alleen wat vaker een jaartje of wat eerder. En die dressuurproblemen vallen ook wel mee," reageerde Maarten.

"Laten we de proef op de som nemen," stelde Victor voor en wendde zich tot mij. "Thomas mag ik je blondje en je halfbloedje even gebruiken voor een klein experiment?"

"Ga je gang," antwoordde ik, "zolang je ze niet kapot maakt of beschadigt vind ik alles best."

Ik riep Skinny en Tummetje bij me en zei ze dat ze alles moesten doen wat Mijnheer hier hen opdroeg en liet daarna, op Victors verzoek, Skinny en Diertje inrukken. Nu waren van de slaafjes alleen Arden en Tummetje nog in de zaal en, terwijl Arden bezig bleef met het bijvullen van glazen en het aandragen van verversingen moest Tummetje zich voor het uit vijftien personen bestaande en in een halve cirkel rond de grote open haard zittende gezelschap gaan staan. Zonder een spoor van aarzeling stelde hij zich daar, handjes op de rug en hoofd licht gebogen, op.

"Ik ga hem zich nu langzaam uit laten kleden terwijl wij toekijken en terwijl hij dat doet verneder ik hem zo veel mogelijk," zei Victor in het Engels, om te voorkomen dat Tummetje hem zou begijpen. "Je zult zien dat hij in een mum van tijd een erectie krijgt en mogelijk zelfs klaarkomt zonder dat hijzelf of een ander zijn piemeltje aanraakt. Zo niet, dan weet ik zeker dat er weinig voor nodig is om hem toch te laten klaarkomen. Daarna doen we hetzelfde met dat magere blondje dat even oud als hij en je zult zien dat het veel meer moeite zal kosten om hem zover te krijgen. Accoord?"

"Certainly," antwoordde Maarten. "It doesn't prove anything, but it is nice anyway."

Victor reageerde niet, maar vroeg mij Tummetjes naam. Daarna richtte hij zich, nu weer in het Nederlands, tot het slaafje.

"Hé aapje, jij vindt het vast wel lekker als al deze meneren en mevrouwen je in je blootje zien he? Eerlijk zeggen en niet jokken!"

Tummetje begon heel verlegen te glimlachen.

"Ja mijnheer, maar Tummetje vind het ook wel een beetje eng mijnheer."

"En waarom vind je dat eng dan?"

"Omdat mijnheer dan misschien straks zijn plasser in Tummetje zijn bips wil steken mijnheer, en dat doet erg au."

"Nou, dat zien we nog wel imbecieltje," snauwde Victor tegen het knaapje. "Doe eerst die laarzen maar eens uit."

Gehoorzaam trok Tum de glanzende laarzen van zijn voeten, zette ze netjes naast elkaar aan de kant en ging, nu met enkel nog witte sokken aan zijn voeten, weer op zijn plek staan.

"Zeg eens sukkeltje, heb je al een stijf plassertje?"

Er ging éven een lichte schok door de schouders van het kind, maar dat was de enige waarneembare reactie.

"Ja mijnheer, Tummetje heeft een stijfje mijnheer."

"Daar geloof ik niks van. jij bent veel te klein om al stijfjes te krijgen. Kom eens hier en laat me voelen."

Het jochie liep met stijve passen in Victor's richting die hem zodra dat kon bij één van zijn oren pakte, het oor een kwartslag draaide en hem vervolgens hardhandig naar zich toe trok. Hij voelde en om te bewijzen dat het kind nu al een erectie had, trok hij de broek die het aanhad een stukje naar beneden en liet het stijve plassertje aan de overige aanwezigen zien.

"Zeg straathondje, je weet toch wat het betekent he, dat je al een stijfje hebt?"

"Tummetje denkt van wel mijnheer."

"Nou… vertel op dan."

"Tummetje krijg altijd een stijfje als mijnheren zoals u hem uitschelden en commanderen en uit laten kleden en zo mijnheer. Tummetje vindt dat fijn maar tegelijk is hij erg bang mijnheer. De meester van de slavenklas zegt dat Tummetje het fijn vindt om aandacht te krijgen mijnheer, wat voor aandacht dat ook is mijnheer en…"

"Ja ja, het is wel goed zo. We snappen al dat je een heel raar en vies kind bent. Nou, nu je hier toch staat, doe je hemd maar eens omhoog."

Pats, daar had Tummetje de eerste klinkende oorvijg te pakken.

"Niet zo hoog idiootje, ik wil eerst alleen je buikje zien."

Snel liet Tummetje, die het geborduurde hemd al had opgetrokken tot boven zijn sleutelbeen, precies zoals ik het gewoonlijk wilde. Maar het is altijd leuk als een van de slaafjes slaag krijgt terwijl hij juist erg zijn best doet een braaf en gehoorzaam kind te zijn. Ik weet uit opstellen van en interviews met kindslaafjes dat ze zich daardoor altijd enorm hulpeloos en verdrietig voelen en dat ze daarna nog veel gevoeliger zijn dan anders voor een kleine beloning.

Ook Victor wist dat. Nu Tummetje met tranen in zijn reeënogen voor hem stond, nu met zijn hemd net ver genoeg omhoog om zijn platte jongensbuik zichtbaar te laten zijn, aaide hij hem heel even met de rug van zijn hand over zijn gladde wang. Goed zo jongetje, zei hij zachtjes tegen hem en door zijn tranen heen glimlachtte de kleine Tum alweer dapper.

Inmiddels ging het meedogenloze experiment gewoon door. Tummetje heeft, als enige van mijn slaafjes, een bobbelbuikje, wat de Engelsen een 'outie belly-button' noemen. Net als zovele andere liefhebbers van mooie jongetjes voelde ook Victor de onweerstaanbare aandrang de nagels van zijn duim en wijsvinger krachtig in dat bolletje vlees te drukken..

"Maar dat is grappig," zei hij, terwijl het kind zijn gezicht vertrok van pijn en je aan alles zag dat het zijn uiterste best deed om niet te bewegen. "Je hebt een apenbuikje? En een apenmondje ook. Hoe komt het toch dat jij zou op een aapje lijkt hè?"

"Meester, omdat Tummetje's pappie uit Ethiopië komt meester, daarom lijkt Tummetje ook op een aap net als zijn pappa meester."

"Dan ben je ook vast net zo lenig als een aapje. Ga eerst maar eens een bruggetje maken." Victor liet het jochie los dat, zonder zich te bekommeren om de paar druppels bloed die uit zijn navel druppelden, meteen ruggelings achterover boog en zijn beide handen naast zijn hoofd plaatste. Zijn lichaam, borst en vooral buik naar boven gericht, vormde een mooie boog. De yogalessen die de jongens dagelijks krijgen wierpen bij Tummetje in ieder geval vruchten af.

Victor stroopte de broek van het kind naar beneden zodat we allemaal zagen dat Tum zijn kleine lid grappig rechtop gericht was. Dan schoof hij het witte hemd zo ver als mogelijk naar boven en maakte het hele ranke bovenlijfje vrij.

Het is altijd leuk een kleine jongen te zien vlak voordat hij afgeranseld gaat worden. Hoe vaak ze ook worden geslagen, wennen doen ze er nooit aan: altijd weer zie je die blik in hun ogen die een mengeling van angst en wanhoop is. Niet zelden glinsteren er tranen en altijd, wat de omstandigheden ook zijn, krijgen ze kippevel. Maar lang niet alle slavenknaapjes hebben een harde plasser vlak voordat ze gegeseld gaan worden en Tummetje, wel, Tummetje had dat. Zijn kinderlijke piemel bleef nog recht overeind staan bij de eerste slagen en zijn ogen, ja, zijn hele gezicht, glansde van genot. Victor gaat door, slaat hem nét hard genoeg om hem verder op te winden. Tummetje hééft, in de tijd dat hij nog vrij was, enkele keren de wondermooie orgasmes gekend die we aan bij het ontluiken van de puberteit allemaal ervaren; hij weet dus nog hoe het voelde en heel zijn wezen is er nu, terwijl het korte en stijf gevlochten rijzweepje telkens weer, als een vlaag winterse hagel neerdaalt op zijn strak gespannen huid, innerlijk volledig op gericht dat genot weer te ondergaan. Zijn gladde jongensgezicht begint te gloeien, hij kreunt als een mannetjeshond die een teefje ruikt, en nóg is zijn onbehaarde geslacht gericht, pas als Victor, met een kracht groter dan die hij bij al zijn vorige slagen gebruikte, de rijzweep laat neerdalen op de top van de harde kinderdeel, pas dan verslapt het en scheidt het kristalheldere vocht af dat het kinderorgasme begeleidt. En in een flits zie ik de intense teleurstelling over mijn slaafjes gezicht trekken, want weer heeft hij niet gekregen waar het op grond van zijn jaren allang recht op zou hebben, opnieuw heeft hij ervaren wat hij al wist, namelijk, dat hem geen zelfstandig genot gegund is. Hij zal, tot zijn vroege dood (want gefixeerde slaafjes worden niet oud, ze sterven allemaal voor hun twintigste aan, door de aanhoudend geïnjecteerde groeiremmende middelen veroorzaakte, kanker) altijd eeen jongetje blijven. Wat voor gewone jongens een drempel is die ze haast ongemerkt overschrijden om de wereld van volwassen genot te betreden, is voor hem, slaafje, een ondoordringbare muur geworden.

Maar ook normale kindergenoegens zal hij nauwelijks kennen en als ze hem al, bij wijze van uitzondering, gegund worden, moet hij, ter vermijding van nog meer pijn en verdriet, erop bedacht zijn dat hij de andere, de echte mensen, een genoegen doet. En, dat heeft Victor goed gezien, in hem is dit verlangen anderen te behagen door zichzelf te vernederen, tot een tweede natuur geworden. Het is te zien aan de manier waarop hij nu van de grond opkrabbelt en een verleidelijk-kinderlijke glimlach tovert op zijn door tranen bevochtigde gezicht.

"Dat was wel stout he kleine, zomaar een stijfje krijgen!" beet Victor hem toe. "Doe jij maar eens gauw je hempje uit en je broek ook. De meneren hier willen je nu wel eens helemaal in je blootje zien."

Snel deed Tummetje wat hem bevolen werd. Daarna moest hij met zijn handen op zijn hoofd gaan staan en werd, nu met een normale lange zweep, over zijn hele lijfje tot bloedens toe afgeranseld. Daarna kreeg hij bevel in de wasruimte het bloed van zijn lichaam te wassen en, zodra hij niet meer bloedde, terug te komen en bij mij op schoot te komen zitten. En ondanks de pijn die hij nog dagen zou voelen, ging hij toch perfect bij me op schoot zitten, zijn hele naakte jongenslijf tegen me aan gevleid. Hij kermde enkel zachtjes en heel lief als ik mijn nagel diep door een van de striemen trok en reageerde meteen met rechtop te gaan zitten als ik er maar even blijk van gaf het zachte vlees van zijn nek en schouders te willen likken of de strak gespannen huid die zijn op cherbuijnenvleugeltjes lijkende schouderbladeren met tong, neus en lippen te willen beroeren. Mijn hand streelde nu zacht over de ribben van zijn zij en dwaalde in de richting van zijn plooiloos gladde buik en borst. Dan pakte ik zijn kin en gewillig, zonder een spoor van aarzeling, als het perfecte hoertje dat de wensen van de klant kent nog voor hij ze volledig kenbaar heeft gemaakt draaide hij zich naar me toe en omhelsde me, waarbij zijn droge jongenslippen zich op de mijne drukten, en weken, en zonder verzet ruimte boden aan mijn tong.

Inmiddels wilde Victor zijn experiment voortzetten. Mijn volbloed Germaantje Skinny werd voor dat doel de ruimte binnengebracht.

(wordt vervolgd)