Jongensslaafjes (1)

Jongensslaafjes (1)

* * * * *

Dit verhaal bevat beschrijvingen van seksuele handelingen en verschillende extreme vernederingen betreffende minderjarige jongens. Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor een volwassen publiek, en is het werk van volledige en totale fictie. Als u dit soort zaken niet mag lezen, doe het dan niet. Niet opnieuw verspreiden zonder toestemming van de auteur.

Voor wie het nog niet begreep: dit verhaal is uitsluitend fantasie. Mensen die kinderen maar een fractie zouden aandoen van wat hier beschreven wordt zouden doen horen in een heel somber hok thuis. Maar zoals sommige hetero's het prettig vinden te fantaseren over sm, zo vind ik het als knapenminnaar prettig te fantaseren over sm met kleine jongens. Voor reacties sta ik altijd open. E-mail kan gestuurd worden naar [email protected]. Op spam reageer ik niet, op opbouwende kritiek, suggesties en fanmail altijd.

Veel leesplezier.
Tim

* * * * *

Om acht uur 's avonds werden mij vorige week aangeschafte slaafjes afgeleverd, namelijk Bram, Martijn, Arden en Tumba. Arden, de oudste van de vier was vorige week twaalf geworden, Bram en Tumba waren elf. Martijn, net tien jaar oud, was de jongste van het clubje. Ik had deze vier voormalige scouts van me gekocht op een kindermarkt in Duitsland en ze na aankoop laten vervoeren door Croft's, die gespecialiseerd zijn in de opslag en het transport van kindslaafjes. Tijdens de opslag waren ze natuurlijk naakt geweest,en naakt hadden ze tijdens het transport, geboeid en geblinddoekt in hun kooien gelegen, maar het leek me leuk om ze bij aankomst even het gevoel te geven dat hun voormalige hopman ze goed zou gaan behandelen. Daarom waren ze vlak voor aflevering grondig gewassen en hadden ze kleren aangekregen. Nu stonden ze, gekleed in goedkope spijkerbroekjes, t-shirtjes en gympies voor me. Ik vond het heel opwindend ze een korte tijd de illusie te geven dat ik ze, omdat ik ze kende van vroeger, niet als speelgoed en lustslaafjes zou behandelen. Ik besloot ze pas morgenochtend de illusie te ontnemen dat ze ontkomen waren aan een leven vol pijn en vernedering.

'Zo jongens, daar zijn jullie dan.' zei ik op vriendelijke toon tegen ze. Het spijt me erg wat jullie tot nog toe allemaal is aangedaan, maar dat kon gewoon niet anders. We gaan straks wel even doornemen hoe het verder allemaal gaat hier met jullie, maar eerst krijgen jullie wat te eten en te drinken, daar zullen jullie wel trek in hebben he? Dat dacht ik ook. Jullie mogen zo met die mevrouw de Bruijn (ik wees naar Astrid, mijn huishoudster) mee naar de keuken ('voor de laatste normale boterhammen en limonade die jullie ooit zullen krijgen' dacht ik erbij) en daarna denk ik dat het het beste is dat jullie eigenlijk gewoon gaan slapen. Het is wel wat vroeg, maar goed, jullie zullen ook wel doodmoe zijn. Daarna kijken we wel verder.

Ik wachtte even.

O ja, ik wil wel dat jullie eerst je schoenen uittrekken want ik wil geen vlekken op het parket. Gehoorzaam zakten de jongens op een knie en maakten de veters van van hun uit de vijf euro bak van de schoenenkraker afkomstige gympen los om ze daarna uit te trekken. Omdat ze geen sokken hadden gekregen stonden ze nu alle vier op blote voeten. Ik heb wel een zwak voor de voeten van kleine jongens, en vooral de aanblik van de voor een jongen van zijn leeftijd tamelijk kleine en smalle voeten van Martijn wond me erg op.

'Krijgen we geen sokken of huisslippers of zo, Thomas?' vroeg Bram ontspannen.

Ik glimlachtte. 'Dat zien we nog wel Bram,' ga nou eerst met Astrid mee, dan regelen we de rest straks wel. Ik aaide hem speels over zijn goudblonde krullende lokken en zag hoe een stralende glimlach zijn mooie jongensgelaat deed oplichten. Hij voelde zich veilig...

Terwijl de jongens, nog altijd erg rustig, want zwaar vermoeid en aangedaan door de gebeurtenissen van de laatste weken met Astrid meeliepen bleef ik sigarenrokend alleen in mijn woonkamer achter en overwoog hoe gunstig de ontwikkelingen van de afgelopen tien jaar voor mij geweest waren. Al van jongs af aan had ik een zwak voor kleine jongens én de diep gekoesterde wens mooie jongens naar believen te kunnen uitkleden, domineren en kwellen. Het had altijd geleken dat deze wens nooit in vervulling zou kunnen gaan.

Maar de laatste jaren vond had de enorme en terugkijkend haast niet voor te stellen verandering in het denken zich in sneltreinvaart voltrokken en ertoe geleid dat twee jaar geleden wetten waren aangenomen die onderscheid maakten tussen twee soort 'hominiden': echte mensen zoals ik en 'mensachtigen' zoals de vier jongens die nu in mijn keuken een boterham zaten te eten. Een van de aanzetten tot die ontwikkeling was ingegeven door toenemende angst voor jeugcriminaliteit en door wetenschappelijk onderzoek dat aantoonde dat crimineel gedrag bijna geheel en al was toe te schrijven aan genetisch bepaalde factoren. De eerste determinant was het geslacht. Bij jongens was de kans dat ze zich tot criminelen zouden ontwikkelen vele malen groter dan bij meisjes. Opvoedings- en milieufactoren speelden, zo was de opinis communio, nauwelijks een rol. Als promovendus aan de pedagogische faculteit van Utrecht had ik meegewerkt aan de ontwikkeling van een testprogramma dat het mogelijk moest maken potentiële crimineeltjes al in een vroeg stadium uit te filteren. Ofschoon (en dat wist ik maar al te goed) er allerlei vragen bij de tests te stellen waren, hadden we politiek de wind mee. Extreem-rechts won in Nederland en andere Europese landen verkiezing na verkiezing. Mijn collega-jonge honden van pedagogiek en ik roken hun kans, patenteerden onze tests en wisten ze officieel erkend te krijgen. Vanaf dat moment moesten alle jongens van acht jaar en ouder in Nederland, en niet lang daarna in de hele Europese Unie onze tests doen en ieder van ons 10 eurocent per afgenomen test uitbetaald. Alleen dit al had me rijk gemaakt. Ik was inmiddels adviseur geworden van Trots Nederland en ondersteunde een initiatief om alle jongens die twee achtereenvolgende jaren slecht op de test scoorden hun 'menselijkheid' te ontnemen. Het initiatief kreeg onverwacht veel steun en zo kon het dat het juridisch kader ontstond dat de weg vrij maakte voor een Uniebrede handel in slavenjongens. Er waren wetten in de maak om 'generieke dehumanisatie' mogelijk te maken, zodat zeer binnenkort alle afstammelingen van zigeuners en Marokkaanse immigranten slaaf zouden worden. Ik had zelf een instituut opgezet dat zich bezig hield met het ontwikkelen van allerlei medische en pedagogische programma's die er op gericht waren de kleine slaven zo te conditioneren en medisch te behandelen dat ze zo optimaal mogelijk zouden voldoen aan de eisen van de markt. De ontwikkelingen gingen razendsnel wat vooral mogelijk was doordat we chirurgische ingrepen, medicijnen en extreme 'dressuur'programma's direct op de doelgroep zelf konden uittesten. Het laboratorium beschikte over een grote verzameling testslaafjes van tussen de zeven en veertien jaar waarover we, niet gehinderd door allerlei ethische commissies onze theorieën snel en efficiënt konden testen. Ik kon met genoegen door het testslaafjesverblijf lopen, waar al die naakte jongetjes opgesloten waren in op elkaar gestapelde kooien, met geen ander doel meer in het leven dan de vooruitgang van de wetenschap te dienen. En langzaam ontstond bij me de behoefte om zelf jongensslaafjes te gaan houden.

Ondertussen was ik ook nog gewoon hopman van een groep Scouts, en ofschoon ik wel eens hoopte dat een van mijn jongens de test niet zou doorstaan, hield ik daar nooit echt rekening mee. Iedereen zal mijn opwinding begrijpen toen ik hoorde dat vier van mijn scoutjes de test niet naar behoren hadden kunnen afleggen. Ik hoorde ervan toen ik op zaterdag op het troephuis verscheen. Zoals altijd was ik er vroeg en ging ik in het materiaalhok bij Leon een bak koffie drinken.

'Heb je het al gehoord?' begon Leo. 'Vier van je scouts hebben de tests niet gehaald.'

'Zo,' reageerde ik verbaasd. 'Weet je ook om wie het gaat?'

'Ja, momentje.' Hij rommelde even in zijn map met papieren. 'Ja hier is het, Bram, Arden, Tumba en Martijn.' We kregen een berichtje door van de Burgelijke Stand, dat ze zijn uitgeschreven. Nou dan weet je het wel.'

Mijn hart begon sneller te kloppen. Drie van de vier waren favorietjes van me! Tot nog toe had ik dat altijd geheim moeten houden, maar nu met die nieuwe wetten...

'Nou van Arden en Bram verbaast het me niet echt..maar Tumba en Martijn..'

'Ja zo zie je maar,' reageerde Leo onverschillig, 'Je kunt het nooit van tevoren zeggen.'

'Enig idee wat er verder met ze gebeurt?'

'Tja, ze zijn van school gehaald en meegenomen. Die zijn verder gewoon handel hè. Kunnen nu al wel in Verweggistan zitten, wat weet ik. ..'

Hij stond op om een van de rowans te helpen met zijn lijstje met materialen die ze nodig hadden. Ik kon mijn opwinding nog steeds niet helemaal de baas. Hoe kwam ik er nou achter waar ik ze kopen kon? Geld had ik genoeg, dat zou het probleem niet zijn. Maar hoe vind je vier jongens die als vee door de Unie heen verhandeld kunnen worden?

Ik had geluk. Tom, een van de Scouts die de test glansrijk had doorstaan, zat op de dezelfde school als Bram en Tumba en wilde me maar al te graag in geuren en kleuren vertellen hoe het gegaan was. Er was een paar leden van de Amaliabrigade de klas binnengekomen en die hadden verteld dat iedereen op één na in hun klas de test goed had doorstaan en die ene was Bram. Hij had naar voren moeten komen. Toen vertelde de man dat Bram vanaf nu geen klasgenootje meer was, ja, dat hij zelfs geen mens meer was. 'Bram heeft andere hersens dan wij,' had de man uitgelegd. 'Hij lijkt wel een gewone jongen, maar eigenlijk is hij een soort beest in mensengedaante. Als we hem gewoon bij ons houden wordt hij een misdadiger. Daar zijn we achter gekomen en nu moet Bram dus weg en wordt hij als slaafje verkocht.

'En toen moest hij zich helemaal uitkleden,' voegde Tom er opgewonden aan toe.

'Ja echt, helemaal?' vroeg ik, om dit moment van het verhaal nog even vast te houden, naar de bekende weg.

'Ja alles.'

'Dus zelfs zijn onderbroek moest uit?'

'Ja, o ja, dat was nog grappig want toen stribbelde hij tegen en toen mocht een van de meisjes uit de klas zijn onderbroek uittrekken. En weet je wat? Hij had een stijve. Het meisje dat hem zijn onderbroek uittrok schrok er nog van, die deinsde gewoon achteruit en begon daarna te giechelen. De meester ging gelijk achter hem staan en fluisterde hem iets in zijn oor en toen werd hij helemaal rood in zijn gezicht en schudde van nee. Maar toen kreeg ie meteen twee hele harde draaien om zijn oren. En zei de meester: het nieuwe slaafje heeft ons iets te zeggen en toen zei Bram: 'ik ben een vies hondje met een stijve plasser. Willen jullie me alsjeblieft allemaal pijn doen om me straf te geven? Heel misschien leer ik die vieze dingen dan af.' En toen moest ie van de meester alle kinderen van de klas langs met zijn hand onder zijn piemel en iedereen mocht hem daarop slaan of erin knijpen, maar je mocht hem ook een schop tegen zijn schenen geven of een draai om zijn oren of ergens anders gemeen knijpen en dan moest hij je bedanken.'

Ik had Bram één keer in een flits helemaal naakt gezien, en dat was toen we ons tijdens het zomerkamp met alle jongens en mannelijke staf samen uitkleedden in een zwembad. Bram had toen een tijdje lopen stoeien met Tumba die hem bij wijze van grap zijn zwembroek had afgepakt en die naar andere jongens gooide. Omdat het er allemaal heel speels aan toeging had ik even gewacht met ingrijpen en dit had me de gelegenheid gegeven goed zicht te krijgen op zijn stralende jongenslijf. Iets wat hem voor mij ongelooflijk aantrekkelijk maakte was dat hij heel erg tenger was. De combinatie van die slankheid met zijn krullende blonde lokken, betrekkelijk kleine voeten, het nog erg kinderlijke piemeltje en de niet ingedaalde balletjes en zijn jongensachtige vrolijke lach en stoeierigheid gaven hem iets engelachtigs en enorm erotisch tegelijk. En nu stond een niet opvallend mooie jongen tegen mij te vertellen hoe deze jongensschoonheid naakt en snikkend tussen de banken van een schoolklas had moeten lopen en het weerloos slachtoffertje was geworden van de wreedheid van zijn klasgenoten. Ik moest een paar keer heftig slikken.

'En wat heb jij dan gedaan?' vroeg ik hem zo onverschillig mogelijk.

O ik heb zijn tepeltjes vastgepakt, mijn nagels erin geduwd en ze toen heel hard en lang gedraaid. Hij moest ervan huilen. De meester gaf me er nog een complimentje voor en dwong Bram om me te vragen het nog een keer te doen.'

'Dat vond je vast leuk,' reageerde ik glimlachend. 'En wat gebeurde er toen?

Daarna moesten we met zijn allen twee rijen maken langs de muren van de gang en daar stonden ook andere kinderen en toen kwam Martijntje ook, die had de test ook niet gehaald..

'En hadden ze Martijn dan ook zijn kleren afgepakt?' onderbrak ik hem.

'Ja die was ook bloot. en die huilde heel erg en rilde helemaal dat was erg grappig. Ze hadden hem met een riem op zijn blote rug en billen geslagen, je kon de striemen nog zien. Tom grinnikte bij de herinnering.

'En toen deelde die meneer van de Amaliabrigade aan een paar van de kinderen die langs de muur stonden riemen uit,' vervolgde hij, 'en toen moesten Bram en Martijn helemaal aan het begin van de gang op hun buik gaan liggen en toen werden hun polsen en enkels vastgebonden en moesten ze op hun buik helemaal naar de ingang schuiven en ondertussen moesten wij ze dan schoppen en slaan en uitschelden. En aan het eind van de gang werden ze door twee andere leden van de brigade aan hun haren omhoog getrokken en meegesleurd naar een bestelbusje en daar in gegooid.' Hij grinnikte weer. 'Dat was best wel lachen.' besloot hij en rende naar andere jongens op te gaan voetballen.

Inmiddels had ik iets geleerd. Ik had weliswaar alleen iets gehoord over het lot van Bram en Martijn: Tumba en Arden zaten op andere scholen en daar zaten geen andere leden van mijn scoutstroep op. Maar ik wist nu dat de zoektocht naar mijn droomslaafjes zou moeten beginnen bij de Amaliabrigade.

's Maandags belde ik ze vanaf mijn werk op en werd al snel doorverbonden met een vriendelijke dame die me de registratienummers van de jongens gaf en een webadres waar ik, door het intikken van een registratienummer, precies kon zien wat er met een bepaalde slaaf gebeurd was: wie hem had gekocht, waar hij verbleef, of er bepaalde bijzonderheden waren, dat soort dingen.

Vanaf dat moment werd het simpel. Ik kwam erachter dat de jongens samen met nog zestig andere kinderen uit N. als onderdeel van een bulkpartij waren opgekocht door een Duitse slavenhandel. Het was wel een opluchting om te zien dat ze niet speciaal als luxeslaafjes werden verhandeld, want dan zouden ze liederlijk duur zijn geworden.Van Arden had ik dat ook niet verwacht: dat is een negertje, en die gaan zelden voor veel geld weg, en datzelfde geldt voor Tumba, die een halfbloedje is. Maar ik had eigenlijk verwacht dat de blonde krullen van de elfjarige Bram en het slanke lijfje van de tien jaar oude blonde en blauwogige Martijn wel bij meer mensen net zo in de smaak zouden vallen dan bij mij.

Hoe dan ook, het was voor mij alleen maar gunstig. Begin volgende week zou ik naar een Keulse kindermarkt moeten afreizen om ze te kunnen zien en te kopen.

De rest van de week kroop voorbij, net als het weekend, maar eindelijk was het maandag. Uit ongeduld was ik veel te vroeg vertrokken en stond ik, meer dan twee uur voor opening, in een Keulse buitenwijk in een miezerige regen voor de gesloten loods te wachten. Na een tijdje kwam er een auto het terrein op rijden waar twee mannen uitstapten. Een van hen haalde twee woest blaffende en trekkende Duitse herders uit de achterkant van de stationwagon. De ander stak een sigaret op en slenterde mijn richting op.

'Sie sind früh dabei,' mompelde hij vriendelijk.

'Ja, ik kom helemaal uit N.' antwoordde ik in mijn beste Duits. 'Ik zoek een paar jongensslaafjes en wilde beslist niet te laat komen.'

'Slaafjes genoeg,' antwoordde de ander.

'Ja, maar ik zoek heel gericht.'

'O, maar dat kan wel lastig worden, dan. Er worden hier straks meer dan duizend kinderen verhandeld en die komen uit de hele Unie. Weet u de naam van de firma?'

Ik knikte en gaf hem mijn notitieboekje.'

'Warten Sie.' zei hij. Hij opende een deur en ging een kantoortje binnen. Door het venster zag ik dat hij een computer aanzette en begon te typen. Een minuut of vijf later kwam hij naar buiten met een print.

'Wessel's Buben,' zei hij. Die doet de verkoop. Ik heb hier een plattegrondje, dan kunt u zien waar u die stand kunt vinden.

Ik bedankte hem vriendelijk en gaf hem twintig euro 'voor de moeite'. De man, toch al vriendelijk, werd nu nog viendelijker.

'Misschien vindt u het leuk om naar het lossen te kijken?' informeerde hij.

Dat leek me wel wat.

'Loopt u maar even met mijn collega mee. Ik neem tenminste aan dat u wilt zien hoe de jongens gelost worden? voegde hij er met een knipoogje aan toe.'

Ik knikte en even later liep ik achter de man met de herdershonden aan naar een grote parkeerplaats. Op het beton waren met witte lijnen grote rechthoeken afgezet. Bij die rechthoeken parkeerden vrachtwagens. Zodra er een vrachtwagen aankwam liepen er een paar mannen heen die, net als de beiden die ik het eerst zag, uniformen van een bewakingsfirma droegen. Sommigen hielden honden aan de lijn, anderen hadden zwepen in de hand weer anderen witte stokken. Zodra een vrachtwagen tot stilstand was gekomen werd de stoffen overkapping omhoog geslagen en de hekken aan zijkanten naar beneden. Op het dan zichtbaar geworden laadvlak lagen en zaten, dicht samengepakt, spiernaakte jongens. Zonder enig mededogen, ja eerder met zichtbaar genoegen, begonnen de bewakers in het wilde weg met hun zwepen op de naakte kinderen in te slaan en hun toe te schreeuwen. De oudere kinderen sprongen zo snel ze konden van de vrachtwagen af, de kleinere (er waren erbij die niet ouder dan zes à zeven jaar waren) werden eraf getild. De kinderen werden samengedreven in het afgetekende vierkant en moesten rijen vormen. Daarna werden hun handen met tie-rips achter hun rug vastgebonden. Bij oudere kinderen, die al schaamhaar hadden, kwam nog een man voorbij om dat af te scheren. Was dit allemaal gebeurd, dan moest de jongen op zijn blote billen op het beton gaan zitten.

Sommige kinderen huilden, maar de meesten waren heel stil. Het leek wel alsof ze zich niet bewust waren wat er met hen gebeurde. Ze zaten daar maar, hun hoofden gebogen, terwijl de motregen op hun blote lijven tikte. Het enige wat nog beweging in ze bracht was als een van de bewakers een woedend blaffende hond heel dicht bij ze liet komen, dan trilden ze van angst en ook als een van hen, zonder een andere reden dan dat de bewaker zich stierlijk stond te vervelen met een soepele zweep een pets op zijn naakte rug kreeg en begon te janken als een gewond dier.

Na een half uur moest de groep die het dichtst bij de hal zat opstaan en in een rij, twee aan twee in soort door dranghekken gevormde tunnel lopen. Aan het eind van die tunnel stonden twee meisjes van een jaar of zestien die eerst de tie-rips doorknipten en daarna iedere jongen grondig en hardhandig van top tot teen met zeep insmeerden. Was dat gebeurd, dan duwde een ander meisje een witte stok tegen de anus van het kind dat dan steeds weer gillend naar voren schoot om vervolgens in een soort wasstraat terecht te komen. Tenslotte werd het joch ruw maar grondig afgedroogd, werden zijn haren met twee, drie halen gekamd en kreeg het een kaart om zijn nek.

Tijdens het kijken viel me op hoe verschillend de kwaliteit van de jongens was. Er waren heel aantrekkelijke knaapjes bij, maar ook veel minder leuke. 'Echt bulk' dacht ik. Toen zag ik dat er andere klanten aankwamen en haaste ik me naar de plek waar 'Wessel Buben' moest staan.

Wessel Buben was groot, een kwantumhal voor vers jongensvlees. Er waren afdelingen waar je jongetjes kon kopen die mooi konden zingen, of dansen, of die goed waren in gymnastiek. Ouders stonden met kinderen bij een als kabouterdorp ingerichte, als tuin gedachte afdeling, waar kinderen van een jaar of zeven, acht bloot in zaten te spelen. Soms wees een van de ouders aan een oppasser een van die spelende kinderen aan, die dan zonder veel plichtplegingen opgepakt en ter inspectie werd aangeboden.

Ik bleef even staan kijken en genoot bijzonder van de manier waarop een broodmager jochie van acht met hoogblond, lang en krullend meisjeshaar een een bijzonder fijn gesneden gezichtje die met een schep en een plastic emmertje op handen en voeten in een zandbak rondkroop.

'Die vind ik schattig' riep een meisje van een jaar of dertien in het Nederlands tegen haar vader. De vader wenkte een oppasser die op het jochie toeliep en hem aan zijn oor meetrok. De man trok hem zo hoog op aan zijn oor dat het joch bijna op zijn tenen moest lopen om te kunnen volgen. Hierdoor viel zijn tengere bouw nog meer op: je kon werkelijk iedere rib in zijn kleine borstkas zien. Een paar ogenblikken later stond het kind trillend van angst met zijn handen langs zijn lichaam voor het meisje. Haar vader gaf haar nauwkeurige aanwijzingen hoe ze de jongen moest onderzoeken. Het meisje, dat ruim een kop groter was dan de jongen die haar belangstelling had, wroette door zijn witte haar, dwong hem zijn mond open te doen en streek met haar vinger langs zijn tanden, en duwde met haar knokkels hardhandig op zijn ribben. Daarna werd de kleine piemel van het kind voorwerp een aandacht die hem het schaamrood naar de wangen deed stijgen. 'Het was volkomen duidelijk dat hij nog geen enkel idee van het bestaan van het soort belangstelling dat zijn magere jongenslijf bij andere mensen kon wakker maken. Ik overwoog dat hij waarschijnlijk tot de groep ongelukkigen behoorden die eenvoudig niet handig genoeg waren om de tests goed te doorstaan, want het zou voor niemand eenvoudig zijn in dit doodsbange mannetje een toekomstige vechtersbaas of moordenaar te zien.

Het kind werd uiteindelijk verkocht. Zijn dunnen armen werden door de vader van het meisje ruw achter zijn rug gedraaid en daar vastgebonden. Om zijn nek kreeg hij een gloednieuwe slipketting die voor honden allang verboden was. Het meisje kreeg de riem in handen en had er zichtbaar plezier in om er regelmatig onverwacht een ruk aan te geven waardoor de pennetjes in de nek van het jochie zakten en hem deden piepen van pijn.

Ik liep verder, in de richting van een grote showwand, waar 'Buben aus alle Länder' boven stond en 'Nicht zu fassen: bei drei Buben ein Gratis!'

De jongens stonden in vakken waaronder op een informatierichel de leeftijd stond, het land van herkomst, een soort kwaliteitsaanduiding die van de letter A tot E liep en de prijs. Brammetje en Martijn waren, hoe kon het anders, van A-kwaliteit, Tumba, het half-ethiopische, half-nederlandse jongetje van C-kwaliteit en Arden, het negertje, van D-kwaliteit. Ik liep naar een verkoper en liet hem de vier jongens bij me brengen. Natuurlijk herkenden ze me meteen en ik bracht snel mijn vinger naar mijn mond. 'Niets laten merken' fluisterde ik ze zachtjes toe. 'Ik ben nu even gewoon iemand die slaafjes komt kopen, anders werkt het niet.'

Ze liepen met open ogen in de val en ik verheugde me al op het moment dat ze, eenmaal bij mij thuis, achter zouden komen dat ik niet de grote redder was die ze nu in me zagen. Om de schijn op te houden onderzocht ik de jongens slechts vluchtig. Daarna kocht ik ze en betaalde twaalfhonderd euro voor ze.

Nadat ik de jongens gekocht had moest ik bij de stand van Croft's afspraken maken over het transport want je mag, ondanks de open grenzen, niet zomaar zelf nog niet uitgeklaarde slaafjes over de binnengrenzen van de Unie vervoeren. De medewerker nam de papieren in ontvangst en we kwamen overeen dat de jongens op het eerstvolgende transport naar N zouden meekomen. Dit zou precies over een week plaatsvinden en tot die tijd werden ze opgeslagen in het slaafjeshotel van Croft. Dit soort hotels zo wist ik, leken het meest op dierenpensions. De kinderen werden in hokken gestopt die een kleine uitloop hadden.

'En hoe wilt u ze opgeslagen hebben meneer?' vroeg de nederlandstalige medewerker.

'Hoe bedoelt u?' wilde ik weten.

'We hebben sinds kort meerdere arrangementen meneer,' antwoordde de jongeman. Het basisarrangement houdt in dat uw slaafjes samen in een hok worden geplaatst. Ze hebben een emmer om hun behoefte in te doen, worden een keer per dag gevoerd en ze hebben een drinkbak. U kunt ook kiezen voor een luxer arrangement: dan slapen de slaafjes op matrassen en mogen ze buiten spelen. Dat kost 25 euro per nacht per slaafje. Maar we hebben ook het zogenaamde treiterverblijf. De slaafjes worden dan speciaal ruw behandeld. Als u daarvoor kiest moeten we nu wat mogelijkheden door gaan spreken. Afhankelijk van uw wensen lopen de kosten uiteen van vijftien tot vijfendertig euro per slaafje per nacht. Hierbij is altijd al het beeld- en geluidsmateriaal inbegrepen wat wij van het verblijf van uw nieuwe slaafjes maken.

'Nou dat laatste klinkt wel leuk,' zei ik.

'Nietwaar?' reageerde de jongeman. 'Het is ook een enorm succes.'

We spraken even en kwamen na enig zoeken en praten overeen dat de vier jongens bij aankomst een voor een naakt voor een camera zouden worden opgesteld en zichzelf kort zouden moeten voorstellen in voor henzelf uiterst vernederende bewoordingen. Daarna zouden ze, nog altijd naakt, bij elkaar in een hok zouden worden opgesloten.

Iedere ochtend om zeven uur zou er een oppasser komen om de jongens met een tuinslang tien minuten lang nat te spuiten. Daarna zouden de jongens frontaal voor de camera hun behoefte moeten doen op een kinderpotje en gedwongen worden daarbij te duimen. Hierna moesten ze onder leiding van een met een stevig rietje gewapende oppasser een uur lang hardlopen en gymnastiekoefeningen doen. Aansluitend zouden ze in de tuin moeten werken. Na het werken in de tuin zouden Martijn, Tumba en Bram op toerbeurt worden gemarteld: de manier waarop liet ik aan de fantasie van de bewakers over. De twee overgebleven blanke jongens zouden samen iets sexueels moeten doen terwijl Arden gewoon in de tuin zou blijven werken. 's Middags zouden de jongens een uurtje rust krijgen en het idee hebben dat ze alleen in hun kooi waren en dat er geen opnames werden gemaakt (wat natuurlijk wel het geval was). 's Avonds kregen ze dan voer (ik had gekozen voor een heel gezond, speciaal voor slaafjes ontwikkeld geperst voer dat het meest op hondenbrokken leek en ook zo smaakte.) dan zouden ze weer even mogen rusten en de rest van avond wat licht huishoudelijk werk moeten doen. Verder bedong ik dat ze naakt op transport zouden worden gesteld maar gaf wel kleren mee die ze aan zouden moeten krijgen voordat ze bij mij werden afgeleverd.

Inmiddels waren de jongens klaar met eten en werden ze door Astrid weer de kamer binnen gebracht.

'Zo, ' zei ik, 'lekker gegeten?'

Ze knikten.

Ok jongens, het is al laat. Martijn, Tumba en Bram, jullie gaan nu naar bed. Ik wijs jullie even je slaapplek. Arden, jij blijft hier, want met jou moet ik nog het een en ander bespreken.'

Ik nam de jongens mee naar een zijkamertje in het oudste gedeelte van het grote huis waar ik voor deze nacht vier matrassen op de grond had laten leggen.

'Hier slapen jullie' (vannacht, voegde ik er in gedachten aan toe). 'Ik heb nog geen pyama's voor jullie, en ook nog geen andere kleren dan die jullie aan hebben. Mevrouw De Bruijn zal jullie kleren wassen dus moeten jullie vannacht nog even naakt slapen.'

Ik zag hoe de jongens elkaar aankeken.

'Kom kom een beetje vlot nu,'zei ik. 'Ik heb wel vaker blote jongetjes gezien hoor. Aarzelend begon Tumba zijn shirtje uit te trekken. Het viel me op opnieuw op hoe aantrekkelijk hij was met zijn smalle schouders en toch iets ontwikkelde borst en buikspieren, heel anders dan Bram die eruit zag alsof er over tussen zijn ribben en zijn vel helemaal niets zat en weer heel anders dan het nog heel erg kinderlijk lijfje van Martijntje die weer zonder twijfel het leukste piemeltje van de drie had, met dan relatief lange en nog niet door een uitgegroeide eikel gevulde voorhuidje.

Ik nam de kleren van de jongens in ontvangst, wenste ze welterusten en klikte het licht uit.

Nu moest ik met Arden praten.

'Arden, luister eens, ik ga je een geheimpje verklappen. Weet je waarom ik Scoutsleider ben geworden?'

Twee donkere ogen keken me vragend aan.

'Neuh...'

'Nou dat zal ik je vertellen. Ik val op kleine jongens.'

'O'.

'Weet je hoe je dat noemt, als iemand verliefd wordt op kleine jongens.'

'Eeeh, pedofiel toch?'

'Ja precies, of pederast om precies te zijn. In ieder geval dat ben ik dus. Nou vind ik Bram en Tumba en Martijn hele mooie jongens en daarom heb ik ze gekocht. Maar daar komt nog iets bij. Ik vind het vooral leuk als ze pijn hebben en vernederd worden. Je weet toch wat dat is he, vernederen?'

'Eeh, ja ik geloof van wel..'

'Nou, daar kom jij in beeld.' Want ik ben niet verliefd op jou. Ik vind je een leuk joch, maar ik ben niet verliefd op je. Maar wat ik van je zou willen is dat jij de baas gaat spelen over de andere drie jongens. Jij wordt hun opzichter, zo heet dat. Je mag ze dan ook slaan en pesten en ze moeten in principe alles doen wat jij ze beveelt en als ze niet goed naar je luisteren mag je ze straf geven. Wil je dat?'

Arden zweeg, het hele idee was teveel ineens om te bevatten.

'Als je het niet doet of niet goed, dan stuur ik je vandaag nog weg naar mijn laboratorium en word je testslaafje.

Nu gloeide er iets van angst in zijn blik.

'Nee nee ik doe het wel..' zei hij haastig.

'Oké zei ik, daar ben ik blij om. Dan ga je nu slapen: jij krijgt als enige van de drie slaafjes een eigen kamertje. Morgenochtend staan we om een uur of acht op en vanaf dat moment begint het. Bram, Martijn en Tumba krijgen dan hun slavennamen en blijven de komende weken naakt. Ze moeten heel veel sporten en werken en krijgen veel slaag. Morgenochtend krijg jij een zweep van me en laarzen aan en dan wil ik eens zien hoe jij de andere jongens wekt. Ben ik tevreden, dan mag je blijven, ben ik ontevreden, dan moet je naar het lab. Zo en dan brengt juffrouw De Bruijn je nu naar je kamertje en ga ik nog wat werken.

Intens tevreden bleef ik nog een tijd in de huiskamer zitten luisteren naar een pianoconcert van Mozart. Het was inmiddels laat geworden. Voor ik zelf ging slapen wierp ik nog een blik in het kamertje waar de drie blanke kinderen sliepen. Ze lagen als naakte puppies dicht tegen elkaar aan. De keine Martijn lag met zijn hoofd op de borst van Bram, die zijn hand in een strelend gebaar op het hoofd van de jongste had liggen, terwijl Tumba, aan de ander zijde van Bram liggend met zijn hoofd tegen Brams zij aanlag. Hun diepe ademhaling wees erop dat de jongens vast en diep sliepen. Ze zouden hun rust hard nodig hebben...

Zoals wel vaker het geval was werd ik erg vroeg wakker en besloot het filmmateriaal te gaan bekijken dat ik van Croft's had toegestuurd gekregen. Ik stopte de eerste van drie dvd's in de recorder en ging er eens rustig voor zitten. Wat ik te zien kreeg, overtrof mijn verwachtingen.

De opnames begonnen met een totaalbeeld van de kleine Bram. De camera zoomde in, eerst op zijn betraande gezicht en trillende lippen. Toen hoorde je zijn schorre jongensstem.

'Dag meester, ik ben Bram, uw nieuwe slaafje. Ik ben elf jaar. Ik ga u nu iets vertellen over mijzelf en over mijn lijfje. Vroeger was ik een mensenkind, maar omdat ik een afwijking heb ben ik nu slaafje. Ik verdien het eigenlijk niet om nog te leven, want ik ben slecht en dom en lui. Ik ben dus heel blij dat u me gekocht heeft en hoop dat u veel plezier aan me beleven zult.

Ik ga u nu iets vertellen over het lijfje dat u gekocht heeft. Ik ben 139 centimeter lang en ik weeg iets meer dan 29 kilo. Ik ben dus erg licht voor mijn lengte en mijn leeftijd."

De camera gleed nu langs Bram zijn borst en inderdaad kon je ieder van zijn ribben goed zien zitten, maar gelukkig was hij ook niet zo mager dat het lelijk werd: ik ken andere jongensminnaars die er van genieten een slaafje zo uit te hongeren dat ze gelijkenis vertonen met kinderen in concentratiekamp of afrikaans hongerland, maar ik ben niet zo. Bram zijn rankheid was meer die van een hardlopertje dan van een uitgehongerde en dat was goed: zo is hij de bron van dubbel genoegen: voor het oog omdat zijn rankheid de kinderlijke onschuld en kwetsbaarheid zo duidelijk deed uitkomen en voor de geest die in vervoering kon raken door de wetenschap een kleine jongen extra veel pijn te kunnen doen door hem met een riem of stok op die door bijna niets beschermde ribbetjes te slaan. Als je een kind als Bram op zijn rug of borst slaat, dan kon je de pijn dieper in hem laten doordringen dan dat met en dikker kind mogelijk was.

De camera was inmiddels langzaam langs zijn vlakke buikje gegleden en had even verwijld bij zijn bijna platte naveltje. Nu werd op zijn piemeltje ingezoemd, een mooi recht staafje met een eikeltje dat de vorm had van een piepkleine piramide. Zijn zak was zuiver kogelvormig, de beide balletjes onzichtbaar voor het oog, maar, zo wist ik, voelbaar voor wie het tussen duim en wijsvinger liet rollen.

'Nee, nee, alsjeblieft, dat niet, dat wil ik niet, alsjeblieft!' snerpte zijn jongensfalset mijn woonkamer binnen gevolgd door het petsende geluid van een riem of zweep die een lichaam raakt, twee drie keer. De camera schokte en enkele seconden lang volgden, schots en scheef, beelden van een kale stalruimte elkaar op. Nog een keer was een zweepslag te horen en een mannenstem die 'Schiet op ettertje!' schreeuwde.

Nu zag ik Bram zijn met blond krullend haar omkranste knapengezicht, bleek met een rode blos op beide wangen en helemaal nat van tranen.

'Ik heb nog een echt kinderplassertje, maar kan wel stijfjes krijgen.' Hij legde zijn handen achter zijn hoofd en terwijl hij daar zo stond hurkte een blonde man naast hem neer die met zijn rechterhand Brams kleine geslacht net zo lang beroerde tot het stijf naar voren stak. Ik raakte hevig opgewonden en overwoog even of ik nu al niet Bram zou laten komen om de spanning met zijn mondje naar het onvermijdellijke hoogtepunt te voeren. Maar toen ik hem hoorde zeggen dat hij nu zou laten zien hoe hij een hoopje moest doen en hem naakt op een kleuterpotje zag neerhurken was het al niet eens meer ter zake of ik Bram wel of niet wilde laten komen. Ik zette de televisie uit en ruimde voor de laatste keer mijn eigen zaad op.

Inmiddels was het zeven uur en ging ik Arden wekken. Hij moest zich gaan douchen, aankleden en zich even bij mij melden. Hij droeg een zwarte broek en dito overhemd dat hem erg goed stond. Hij stond een beetje te draaien, het was duidelijk dat hij iets zeggen wou.

'O Arden, als je wat zeggen wilt, vraag je me dat. En denk eraan: je spreekt me aan met 'meester'.

Arden knikte en sprak me meteen aan.

'Meester mag ik iets zeggen?'

'Ga je gang'.

'Ik mag dus straks echt de andere drie slaan en schoppen?'

'Jazeker mag je dat, maar om het niet te moeilijk te maken beginnen we met Martijntje. Wacht, ik haal hem wel even op.'

Ik liep het kamertje in waar de drie knaapjes nog altijd lagen te slapen en tilde Martijn voorzichtig op. Hij zuchtte diep, maar sliep in mijn armen gewoon verder. Voorzichtig, om de anderen niet te wekken droeg ik Martijn naar de geluiddichte kelder die ik als 'speelruimte' had ingericht en legde Martijn daar voorzichtig neer op een matras.

'Maak hem maar wakker,' fluisterde ik tegen Arden.

'Ik mag echt alles doen meester?' vroeg hij nog een keer.

'Sterker, als Martijntje straks niet van pijn en ellende staat te huilen heb je een probleem.'

Nu verscheen er het soort glimlach op Ardens gezicht waar ik op gehoopt had. Het was duidelijk dat hij, kijkend naar het weerloze magere knapenlijfje voor hem de verleiding begon te voelen waarop ik hoopte. Hij pakte de zweep die hij tussen zijn koppelriem had hief hem hoog op en liet hem hard op de blote rug van Martijn kletsen, meteen gevolgd door een stevige schop tegen zijn billen.

'Opstaan flikkertje! Snel, opstaan nu! Een tweede en derde zweepslag volgde. Even keek hij, ter goedkeuring, naar mij. Ik stak mijn duim in de lucht.

'Goed zo!'

Inmiddels was Martijntje naar een hoek van de kelder gekropen. Hij kermde van pijn en in zijn babyblauwe ogen was naakte doodsangst te zien.

Ik fluisterde Arden toe dat hij ervoor moest zorgen dat Martijn ging staan en zijn handen in zijn nek zou vouwen. Toen dat, na nog twee schoppen en zweepslagen zover was, liet ik hem Bram en Tumba halen. Even later stonden de drie jongens trillend van pijn en angst naakt op een rijtje voor me en hield ik mijn toespraakje:

'Zo flikkertjes. Wat Arden wel wist, maar jullie nog niet is, dat natuurlijk geen handenvol geld aan jullie heb uitgegeven om jullie te 'redden' of zo. Ik heb jullie gekocht omdat ik jullie als scouts al hele geile knaapjes vond. De enige reden dat je nog leeft is omdat ik er nog altijd plezier aan beleef jullie te zien en jullie als speelgoed te gebruiken. Overleven kun je alleen als je leert bij alles wat je doet je af te vragen of het míj genoegen doet. Je zult hier op den duur steeds beter in worden. Voor het ogenblik is het allerbelangrijkste dat je je aan de regels houdt die ik je nu ga geven. Allereerst moeten jullie mij en Arden en iedereen die geen slaafje is gehoorzamen. Als je tegenstrijdige bevelen krijgt is dat jammer voor je en krijg je straf van degene wiens bevelen je niet uitvoert.

Je spreekt mij aan met meester. Alle andere vrije mensen en Arden spreek je aan met meneer of mevrouw. al zijn het kleutertje van vier, toch zeg je meneer of mevrouw. Je spreekt altijd met twee woorden.

Het is absoluut verboden te praten zonder dat je daar toestemming voor hebt gekregen. Een heel enkele keer zul je toestemming krijgen om onderling te praten.

Als je praat, wil ik dat je zo kinderachtig mogelijk praat en dat je je verder ook zo gedraagt. Ik leer je nog wel wat ik daarmee bedoel.

Met enige regelmaat zal ik aan jullie zitten of een van jullie op schoot nemen of mee naar bed. Het interesseert me natuurlijk absoluut niet of je dat prettig vindt of niet, ik verwacht wel dat je zo sterk doet alsof dat ik geloof dat je het fijn vindt.

Het spreekt vanzelf dat je nooit, maar dan ook nooit protesteert of tegenstribbelt.

O ja, nog iets belangrijks: jullie krijgen nieuwe namen, je eigen namen wil ik niet meer horen.

Martijn heet vanaf nu Diertje, Tumba gaat Tummetje heten en Bram wordt Skinny.

Dat is het voor het moment. Straks gaan jullie met mij mee naar de dokter. Die gaat ervoor zorgen dat jullie voorlopig niet meer groeien en hij gaat wat microchips inbrengen waardoor jullie niet weg kunnen lopen zonder dat ik precies weet waar je bent. Ik heb het zo geregeld dat dat heel veel pijn gaat doen, want dat lijkt me wel leuk. Jullie krijgen kleren aan voor de reis.

De jongens stonden, nog altijd rillend van de pijn en de kou voor me: Martijn, of liever, Diertje en Tummetje leken wel verdoofd, maar bij Skinny zag ik machteloze woede in het samenknijpen van zijn ogen en het strak samentrekken van zijn mond.

'Leuk,' dacht ik, 'een beetje weerstand, dat wordt nog genieten..'

Ik fluisterde de naast mij staande Arden iets in zijn oor. Hij liep weg en kwam even later terug met een stapeltje kleding. De jongens kregen alle drie een touwtjesslip. Terwijl de jongens het ding aantrokken zei ik dat het eigenlijk meisjeskleding was, en dat het hun daarom zo goed stond en weer zag ik aan de gloeiende blos op Skinny's wangen hoe kwaad hij was. Toch trok ook hij het slipje aan en zo was het geslacht van de jongens even later bedekt door een piepklein wit driehoekje dat op zijn plaats werd gehouden door een touwtje dat door hun bilnaad naar een smalle, eveneens witte band liep die tot halverwege hun heupen kwam. Daarna reikte Arden alle drie de knaapjes een witte tuniek aan. De tuniek bestond uit een rechthoekig voor- en dito achterpand, die alleen bij de schouders waren vastgestikt en die ter hoogte van hun middel met twee platte touwtjes konden worden vastgeknoopt. Hierdoor bleef de zijkant van hun bovenlijf onbedekt. De tunieken reikten bedekte het bovenste derde deel van hun dijen en lieten de rest van hun benen bloot. Verder kregen de jongens sandalen aan hun blote voeten. De sandalen bestonden uit een zool en enkele smalle rode riempjes die over zich boven hun voeten kruisten. Een apart riempje, achter hun hiel, hield de sandaal verder op zijn plaatjes. Om de transformatie van de drie 21-ste eeuwse jongens in Griekse lustknaapjes compleet te maken kregen Diertje en Skinny een smalle rode haarband en Tummetje in zijn zwarte krullen een goudkleurige haarband en smalle gouden schakelkettinkjes om hun rechterpols en linkerenkel.

Keurend nam ik de drie jongens op.

'Jullie zien er schattig uit zo. Nu gaan ons maar eens klaarmaken voor de dokter. Ik pakte drie halsbanden uit de kast die eruit zagen alsof ze voor betrekkelijk kleine honden bedoeld waren en bevestigde die samen met Arden rond de nekken van de jongens. Daarna werden de riemen aan de halsbanden vastgemaakt en werden de jongens naar buiten geleid. Bij de stationwagon aangekomen wachtte hun een nieuwe verrassing. Ze moesten in een voor hun drieën samen vrij krappe kooi klauteren. Alleen met hun knieën opgetrokken en allemaal op dezelfde zij liggend pasten ze in de kooi. Ik gooide de achterklep van de stationwagon dicht, wenkte Arden om naast me te komen zitten en reed naar de dokter.

(wordt vervolgd)