Gladiatorjongens Wereldwijd (11)

Gladiatorjongens Wereldwijd (11) (hoofdstuk 23-24)

Door istari ([email protected])
vertaald door Dick Vertaal
oorspronkelijke titel World Wide Boy Gladiators, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

* * * * *

Dit verhaal bevat beschrijvingen van seksuele handelingen en verschillende extreme vernederingen betreffende minderjarige jongens. Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor een volwassen publiek, en is het werk van volledige en totale fictie. Als u dit soort zaken niet mag lezen, doe het dan niet. Niet opnieuw verspreiden zonder toestemming van de auteur.

Commentaar is welkom (in het Engels): [email protected]

Commentaar op de vertaling is ook welkom.

* * * * *

Hoofdstuk 23.

Het was vroeg in de avond en de jongens waren allen naar de barak teruggekeerd om te eten te krijgen. Na de ochtendsessie, die life uitgezonden werd, waren de gladiators in een verscheidenheid van traditionele baan- en veldsporten doorgegaan met de competitie tegen elkaar. Er was niets bijzonder ongewoons over de spelen zelf te melden, alleen het feit dat de jonge deelnmers allen naakt waren en nu en op een ongebruikelijke of pijnlijke manier vastgebonden waren. Tor de populairste spelen behoorde de drie-been race. De jongens waren op basis van hun lengte in paren gerangschikt en hun linkerbeen was aan het rechterbeen van hun partners gebonden bij hun enkels en knieën en tenslotte met een dikke leren riem bij hun dijen. De tribunes rond de renbaan waren volgepakt voor dit onderdeel, dat zowel humoristisch als lastig voor de jonge atleten beloofde te zijn.

Zij struikelden en strompelden en vielen terwijl zij probeerden om de 3000 meter looppas te voltooien. Vaak viel een aantal van hen gezamelijk, resulterend in een verwarde stapel van zwetende jongenslichamen. Gabriel en Danny, die normaal ook partners waren, waren de eersten de methode definitief te pakken kregen en hun evenwicht behielden. Josh vormde een paar met Chris' partner Alexei, met nogal rampzalige resultaten. Beide jongens waren nogal koppig en beiden probeerden de ander te leiden in plaats van samen te werken. Uiteindelijk vonden zij hun evenwicht maar waren toen al ver achter alle andere teams.

Zich scherp bewust van zijn laatste positie en de angstaanjagende gevolgen die hem te wachtten stonden als hij daar bleef, schreeuwde Josh gefrustreerd naar Alexei. "Verdomme! Wij moeten de achterstand in lopen! Ik kan niet als laatste eindigen, man!" Terwijl hij dat zei lieten ze elkaar struikelen en vielen in de modder. Josh begon een zeer naar gevoel in zijn maag te krijgen.

'Ik ga de laatste worden, ' bleef hij ellendig in zichzelf denken. 'Ik heb het totaal verknoeid.'

De eetpauze was die avond lawaaierig. De jongens waren vermoeid maar bijzonder opgewonden over de gebeurtenissen van die dag. Uitgehonderd verslonden zij hun maaltijd en spraken en ruzieden over de wedstrijden tot dusver. Hun nieuwe leven als gladiatorjongens was ruw, maar zij waren allen bijzonder wedijverig. Nu de spelen officieel waren begonnen, gingen zij zich minder en minder bekommeren over hun naaktheid en de vele vernederingen die ze elke dag moesten verdragen. Het was toch allemaal een deel van de show en zij hadden zich (grotendeels) allemaal vrijwillig aangemeld om het te doen.

Na het eten werden de nog steeds nogal hongerig jongens naar buiten gebracht, tegen de muur van de barak opgesteld en snel afgespoeld door de bewakers. Er werden hogedrukspuiten gebruikt die sterke stralen koud water op de weerloze jongens spoten. Het water droop nog van hun flanken toen zij opnieuw in één enkele rij geketend werden, klaar om naar de laatste wedstrijd van de dag te gaan.

De lichten boven de renbaan waren al aan en elke stoel was gevuld met enthousiaste toeschouwers. Meer gasten waren gedurende die dag met het vliegtuig aangekomen, uitsluitend om deze bijzondere wedstrijd te zien. Zodra de jongens de opstelplaats bereikten, net buiten de ingangstunnel, werden de kettingen die hen verbonden verwijderd. Maar slechts tijdelijk. De vijf oudere knapen, die voor de rest van de avond jongensponys zouden zijn, werden van de groep gescheiden. Een leren leiband, ongeveer een meter lang, werd aan de ring aan de voorzijde van de halsband van elke jongen gehaakt.

De vijf jongere jongens werden van de boeien om hun polsen en enkels ontdaan. De ponys bleven de hunne dragen. Zij zouden niet ontketend worden tot zij binnen de renbaan waren. De bitten werden in de monden van de ponyjongens geplaatst en strak vastgebonden. De rest van het tuig zou in het paviljoen onder de oplettende blikken van het publiek worden aangedaan.

Jason gaf de jongste jongens hun eerste instructies. "Neem de leiband van je pony en laat hem zich achter je staan."

Met wat zenuwachtig gegiechel van de kleine kereltjes werd dit gedaan. De oudere jongens kregen allemaal een beetje een rode kleur door de nieuwste vernedering om onder bevel van een jongere jongen geplaatst te worden. Op hun beurt vonden de kleintjes het prachtig en begonnen onmiddellijk hun partners te plagen.

"Jullie moeten de baan in één rij oplopen," vervolgde Jason toen de jongens weer een beetje rustiger waren. "Houd je pony dicht bij je. De leiband moet alijd een beetje slap hangen. Je moet met je pony twee maal rond de baan lopen, daarna laat je hem draven, precies zoals wij je geoefend hebben. Laat hem niet ver bij je vandaan komen. Wanneer de hoorn klinkt breng je je ponyjongen in het paviljoen en wij zullen dan komen om te helpen hem in zijn uitrusting te zetten en jullie op de wagens te krijgen."

Op dat ogenblik begon het publiek luid te juichen.

"Dat is het signaal, jongens. In beweging!"

De vijf teams haastten zich door de tunnel, de jongere jongens sleepten praktisch hun oudere en veel minder enthousiaste partners achter hen aan. De renbaan zag er heel anders uit dan eerder op de dag. Enorme digitale vid-schermen waren aan beide einden geplaatst en onder de schijnwerpers leek alles op de een of andere manier veel groter. Het publiek vulde de tribunes aan beide kanten van twee lange rechte einden. De VIP-loges waren bij de bochten, omdat de jongens op die punten zouden moeten vertragen. De invloedrijke bezoekers kregen daar een zeer goede gezicht van nabij van de gladde atletische jonge lichamen en een ruime kans om foto's te maken.

De luidspreker blèrde de 'Mars' van Gustav Holst, een geschikte keus terwijl de vijf jongensmenners en hun vijf jongensponys hun entree maakten.

Volgens hun instructies leidden de kleintjes hun oudere partners rond de baan. Geen van hen was bang om een goede harde ruk aan de leiband te geven als hun pony aarzelde of geen tempo hield. Meestal hielden de oudere jongens hun hoofden laag en volgden gehoorzaam.

Op de beeldschermen die ze konden zien bij het naderen van de bocht vertraagden verscheidene paren. Het was de eerste keer dat zij zich feitelijk konden zien op de manier zoals de hele wereld (of minstens een vrij groot percentage ervan) hen nu zag.

'Wow!' dacht Josh bij zichzelf. ' Ik krijg al grotere spieren.' Dat was zeker waar. Na slechts twee weken van ruwe non-stop oefening, was het lichaam van elke jongen nog steviger, strakker en sterker dan toen ze voor het eerst op Gladiator Eiland aankwamen.

Flitslampen gingen af rondom de baan terwijl de vijf teams hun laatste rondje voltooiden. Bij het klinken van de hoorn leidden de jongere jongens hun partners naar het paviljoen. Daar, onder het oog van de camera's, werden de ponyjongens bevrijd van hun boeien en in hun tuigen vastgemaakt. Hun kuisheidskooien werden verwijderd wat resulteerde in vijf kloppende erecties, die grotendeels werden genegeerd. Daarna kregen ze hun hoofdtuig om en de leren leidsels werden vastgemaakt aan het bit dat al in hun mond zat.

De wagens waren al in positie opgesteld. Nu in hun uitrusting vastgebonden zat werden de vijf ponyjongens aan de tweewielige strijdwagens geketend en moesten blijven staan terwijl de menners gereedgemaakt werden.

Josh, Ian, Miles en Daniel werden allen bevrijd van hun kuisheidsgordels en Alexei's lulkooi werd verwijderd. De zelfde leren zakken die ze 's ochtends tijdens het worstelen hadden gedragen, werden weer aangedaan, hun jeugdige jongenspakketten benadrukkend. De zak maakte Josh' indrukwekkende begiftiging op de een of andere manier nog groter dan het al was, een feit dat iedereen behalve Josh scheen op te merken.

Daarna werden de knie- en elleboogbeschermers aangedaan, gevolgd door de beschermende handschoenen. Als laatste kwamen de grillige en tamelijk opzichtige helmen, elk verschillend van de ander. Ze waren ontworpen om het hoofd van de jongen te beschermen indien hij van de wagen zou vallen of als de wagen zelf zou vallen, maar het hoofddeksel moest ook herinneren aan de gladiatoren van de Oudheid. Die van Josh was verzilverd en had in het midden een grote kam van blauwe veren. Alexei's was in een adelaarsmotief gevormd en had bronzen klauwen die over zijn oren bogen. De helm van kleine Miles was aan de buitenkant met bruin leer bedekt en leek nogal primitief en middeleeuws, vooral door de twee hoorns die aan beide kanten eruit staken.

"Erop, weinig Viking," zei zijn trainer Alex met een liefhebbende klapje op het leuke blote kontje van de tienjarige. De jongens waren te kort om op hun strijdwagens te stapen zonder een zetje van hun trainers. Miles was de eerste die op het platform stond en op de rug van zijn partner neerkeek. Hij nam de teugels en wikkelde de einden rond zijn gehandschoende handen. In een paar minuten bevonden alle menners zich op hun wagens en waren klaar om hun jongensponys naar de renbaan te leiden.

De start- en finishlijn was een enkele rij bakstenen die in de hard aangestampte aarde waren geplaatst. Met de trainers die aan beide kanten liepen, lieten de jonge menners de teugels klappen en de oudere jongens begonnen te trekken, aanvankelijk trokken ze zwaar vooruit en moesten ze hun voeten in de aarde graven. Het in beweging krijgen van de strijdwagens was het moeilijkste deel en kostte elk beetje kracht van de jongens. Na een paar ogenblikken van pijnlijke gekreunen en gesteun, kwamen de wagens het paviljoen uit en reden op de baan. Het publiek ging staan en viel stil toen de vijf teams hun positie innamen, de ponyjongens met hun tenen op de rand van de bakstenen lijn. Na een paar laatste privé-woorden aan hun teams haastten de trainers zich terug naar paviljoen. Het begin van de race van vijftien rondes was nu over een paar seconden.

In zijn VIP-loge bij de eerste bocht ging William Durand staan en hief zijn hand omhoog. Naast hem stond de jonge Trevor, nog gekleed in zijn felblauwe speedo, die de groene startvlag vasthield. Hij ontvouwde hem elegant en hief het in zijn armen boven zijn hoofd omhoog. Zijn meester gaf hem een snel teken en de veertienjarige liet de vlag vallen onder een goedkeurend gebrul van de toeschouwers.

Het laten vallen van vlag viel samen met het klinken van een luide hoorn. Dat was het startsignaal voor de jongens. De vijf jonge menners klapten de teugels en de vijf jonge wagentrekkers stapten van de lijn af en met elke pas bewogen hun benen sneller en sneller. Tot grote verruking van de menigde handhaafden alle vijf knappe jongensponys hun gezwollen erectie.

Het zou logisch zijn om te veronderstellen dat de grootste en oudste jongens, die met de kleinste jongste gepaard waren, een zeker voordeel in de race zouden hebben. De strijdwagens hadden echter allemaal een verschillend gewichten, zodat alle wagens met de jongens erop voor elk team in wezen hetzelfde gewicht hadden. Du Philippe trok, met de nauwelijks 30 kilo wegende pond Mijlen als zijn menner, eigenlijk evenveel totaalgewicht als Chris, die de 42 kilo zware pond Alexei achter hem op de wagen als menner had.

Als de jonge menners dachten dat zij makkelijkste baan hadden, leerden zij al snel dat dat niet zo waren. Tijdens de oefening was het voor hen relatief gemakkelijk geweest om hun geketende en getuigde partners rond de baan op te drijven en te leiden. Nu waren er plotseling nog vier teams op de baan en het tempo was een stuk sneller nu zij tegen elkaar raceten. De bochten waren het moeilijkst. De benen van de oudere jongens waren sterk genoeg om de jongere jongens uit hun evenwicht te brengen als ze de nauwe bochten namen. Josh en de andere menners worstelden om hun greep op de teugels van de oudere jongens vast te houden en te behouden.

"Vertraag in de bochten, David!" schreeuwde Josh toen de strijdwagen bijna op een wiel ging. Hun snelheid, slechts aangedreven door de sterkte van een veertienjarige jongen was niet bijzonder groot, maar de strijdwagens was hoogst gevoelig en nogal topzwaar. Hij drukte direct op de knop voor hem, zodat David een snelle maar gemene elektrische schok kreeg. De tienerjongen kreunde in protest, maar deed wat hem werd bevolen. Twee teams haalden hen in toen ze uit de bocht kwamen, maar Josh wist dat ze met Davids lange benen gemakkelijk de achterstand weer in konden lopen.

"O.k., nu zo hard als je kan!"

David hoefde niet worden geschokt om dat zelf te bedenken. Zijn aanvankelijke woede was verdwenen want hij realiseerde dat Josh eigenlijk wel een goed plan had. Hij kon de afstand met de andere wagens op de rechte stukken vrij gemakkelijk sluiten. Hij was één van de langste jongens en nam de langste passen. Het vertragen in de bochten zou hen een plaats kunnen kosten, maar het zou de strijdwagen stabiel houden en hen daarom de beste kans geven om te winnen.

"Dat was één baan, Gabe," schreeuwde Danny O'Hanlon naar zijn partner. Zij lagen nu op kop met dichte achter hen aan Josh en David. "Gewoon door blijven rennen en ga waar ik het je zeg." De twaalfjarige roodhaar keek om en zag dat hun voorsprong snel verdween. Op geen enkele manier konden zij vooraan blijven en hij was slim genoeg om dat te beseffen. "Ik laat ze ons voorbijgaan, Gabe. Het is een lang race. Ga langs de muur lopen en laat ze erlangs."

Gabriel gromde in zijn bit en bewoog de wagen naar de buitenrand van de baan. David en Josh passeerden hen aan de binnenkant.

"Eet ons stof, losers!" Zei Josh, een zegevierend vuist omhoogstekend naar de twee twaalfjarigen. Danny stak een vinger naar Josh op, maar hij was niet ongerust. Hij en Gabriel hadden de vorige nacht hun plan uitgewerkt. Als volleerde voetbal- en rugbyspeler was de jonge Gabe eraan gewend gedurende lange tijd hard te lopen. Ze hadden beslist aanvankelijk een regelmatig tempo aan te houden en Danny zou Gabe niet al vanaf het begin op volle kracht zou laten rennen. De twee jongens zouden hun zet in de laatste drie rondes maken. Danny zou dan de teugels feitelijk loslaten en zich vastklemmen of z'n leven er vanaf hing. Gabriel zou zo hard en snel rennen als z'n benen hem konden dragen.

Gedurende de volgende tien rondes veranderde de koploper verscheidene keren. Elk team bevond zich minstens één keer vooraan en ze bleven allemaal dicht bij elkaar. Het werd interessant in de bochten als twee of drie teams zouden proberen elkaar daar op het smalste deel van de baan in te halen. Het publiek juichte wild telkens als wagens langs elkaar schoven. De menjongens hielden stevig vast en hadden elk greintje van hun kracht en jongensachtige lenigheid nodig om niet op de stoffige baan te tuimelen.

De eerste echte botsing gebeurde in de elfde ronde, toen Alexei en Chris probeerden om Ian en Illya aan de buitenzijde in te halen in de tweede bocht, net voor de VIPs. Ian rukte hard aan de teugels en bewoog Illya naar de muur. Alexei's enige kans was om Chris zo hard als hij kon voorwaarts te drijven en de inhaalbeweging te voltooien voordat zij elkaar raakten. Hij klapte met de teugels en duwde op de knop, wat een sterke schok aan de jonge Chris in zijn tuig en kettingen opleverde.

Het deed geen goed. Chris kon niet snel genoeg versnellen. De twee strijdwagens kwamen in botsing en hun wielen schaaften tegen elkaar. Alexei verloor zijn greep op de teugels en viel achterover van de wagen en belandde vierkant op zijn leuke kontje met zijn benen recht voor hem uit.

"Ik ben erafgevallen!" schreeuwde de twaalfjarige Rus naar Chris, die onmiddellijk stopte met het rechterwiel van de wagen slechts een paar centimeter van de muur. Aan de strijdwagen geketend was er niets dat de jonge tiener kon doen om zichzelf en zijn partner te helpen. Hij moest eenvoudig daar in zijn tuig blijven staan wachten tot Alexei zich afgestofd had en weer op de wagen ging staan. Omdat niemand van de jongens lang genoeg was om alleen op de strijdwagens te klimmen, moest hij zelfs nog langer wachten totdat er twee muilknapen op de baan kwamen rennen om Alexei een zetje te geven.

De muilknapen waren de twee oudsten op het eiland. De beide vijftienjarigen droegen hun gebruikelijke grijze slavenkielen en elk had een glanzend latex broekje met sluitriemen rond hun middel en dijen aangekregen. Zij renden uit direct toen Alexei weer op zijn voeten stond. De andere strijdwagens waren doorgegaan, maar waren nog steeds op het eerste recht stuk. De muilknapen kregen de gladiatorjongen snel terug op zijn strijdwagen en renden terug naar hun wachtgebied net buiten het paviljoen.

Alexei wikkelde de leren teugels opnieuw rond zijn polsen en gaf ze een stevige ruk. "Ga!" schreeuwde hij, opnieuw op de knop drukkend.

Chris gromde en kreunde en trok vooruit met al zijn dertienjarige kracht. Zij bewogen zich weer, maar tegen de tijd dat Chris de wagen weer op volle snelheid had, waren ze ver achter geraakt.

Bij het begin van de dertiende ronde waren Josh en David weer aan de leiding. Twee plaatsen achter hen besliste Danny dat het tijd was om hun zet te maken.

"Klaar, Gabe?" schreeuwde hij boven het toenemende lawaai van de opgewonden menigte.

De getuigde twaalfjarige knikte vurig in zijn bit. Hun strategie had tot dusver resultaat opgeleverd. Zijn benen voelden perfect. Hij was zelfs nog niet vermoeid. Danny liet de teugels gaan en greep de handgrepen zo vasst als hij kon. Hij hurkte neer. Hij kon de baan nu zelfs niet zien. Dat was ook niet nodig. Hij kon de wagen onder zijn voeten voelen schommelen en zijn evenwicht daarnaar verplaatsen. Doordat hij hurkte was ook het zwaartepunt van de wagen lager komen te liggen en wat hem stabieler maakte, hoewel hij te jong was om dat te begrijpen.

"Ga! Ga! GA!" schreeuwde hij naar zijn partner. Hij hoorde Gabriel een luide schreeuw geven en voelde onmiddellijk de snelheid van de wagen toenemen. Zij gingen Philippe en Miles in minder dan één ronde voorbij en sloten snel aan bij Josh en David.

Met nog één ronde te gaan had Gabe hen precies achter het leidende team gebracht. Danny keek met zijn hoofd even over de rand. "Wie is nu de loser, lultrekker!" schreeuwde hij vooruit naar Josh.

"Shit!" zei de elfjarige. "Je moet sneller gaan, Dave!"

David deed zijn best, maar zijn jonge lichaam was al afgemat, zijn veertienjarige benen uitgeput. Alleen door zijn lange passen had hij tot nu toe de leiding kunnen houden maar hij vertraagde met elke pas.

Met Danny nestelde zich weer omlaag in de strijdwagen, Gabriel zag een opening en nam hem. Hij bewoog zich aan de binnenzijde bij het laatste stuk van het rechte eind. Terwijl de twee teams de laatste bocht zij aan zij ingingen, kreeg Gabriels sterkte en Danny's strategie uiteindelijk resulaaat. Hij passeerde ze en bleef doorgaan. Hij kon niet achter hem kijken, maar hij was gefocust op de baan voor hem en de wapperende vlag aan het eind van het tweede rechte stuk.

Voortgedreven tot hij bijna instortte, begon David op de laatste stuk te struikelen. Nog twee teams gingen voorbij precies toen Gabriel en Danny de finish over gingen. Ian en Illya kwamen als tweede. Miles en Philippe derde. Josh en David eindigden als vierde, en Alexei en Chris op de vijfde plaats, een ronde achter de anderen.

"Overwinning. Jongen Nul-Vijf!" kondigde het openbare luidsprekersysteem aan. Geen melding werd gemaakt van Gabriel die, als jongenspony in deze wedstrijd, een dergelijke attentie niet verdiende. Hij zou op het scorebord krediet voor de overwinning krijgen, maar hij ontving geen erkenning voor zijn harde arbeid geketend en getuigd aan de strijdwagen. Normaal was Gabriel een beetje een heethoofd, snel om aan te geven als hij iets oneerlijk vond, maar op dit ogenblik was hij eenvoudig te moe om er zich om te bekommeren.

Danny stapte van de wagen af en leidde op instructie van zijn trainer Gabriel aan de teugels rond de baan. Een overwinningsronde, vernederend voor Gabriel, die de verzamelde toeschouwers toestond om foto's te maken en de winnende jongens goed te kunnen zien.

Weer verzameld onder de schaduw van het paviljoen kregen de jongere jongens water en hielpen toen hun trainers met het bevrijden van de oudere jongens van de strijdwagens. De tuigen en de bitten werden verwijderd en de ponyjongens stortten allen in van uitputting, ze grepen hun knieën met hun handen grijpt en hijgden naar adem. Toen werden ze ook gedrenkt, wanhopig zogen ze de inhoud uit de plastic drinkenflessen die ze gekregen hadden. Alle jongens mochten toen bij elkaar op de grond gaan zitten terwijl de toeschouwers de renbaan verlieten. De zon was ondergegaan en de vochtige nachtlucht was al gekomen. De geur van de komende regen was sterk en alle jongens ademden diep in.

"Jullie mogen nu praten, jongens," gaf Jason een algemeen bevel aan de oudere jongens dat hun het spreekvoorrechten hersteld waren. Terwijl ze in één enkele groep zaten en keken hoe de tribunes langzaam leegraakten, zeiden zij zeer weinig tegen elkaar. Zonder hun kuisheidsapparaten en trainers die hen op dit moment negeerden, lummelden heel wat van hen met hun lullen en ballen, en bereikten een paar kortstondige erecties voordat de trainers terugkeerden en hen weer tot aandacht riepen. Geen van de jongens werd betrapt op het spelen met zichzelf maar zij hadden allen een schuldige uitdrukking, die boekdelen sprak.

"Jongens, we zullen doen alsof we niets gezien hebben," vertelde Jason hen toen de tien trainers stonden te kijken naar de zich misgedragende jonge mannen. "Wij hadden de bedoeling jullie vanacht zonder jullie kuisheidsapparaten te laten slapen, maar dat voorrecht hebben jullie zoëven verloren."

Een koor van gekreun steeg uit de tien jongens op.

"Op jullie voeten."

Het strijdwagenrace was de climax van de gebeurtenissen van die dag en nu die voorbij was, was ook de eerste dag van de competitie afgelopen. Tien zeer vermoeide en vuile jongens stonden er stil, sommigen gaapten al, anderen verlangden ernaar op hun kooien te vallen. Zij werden opnieuw in één rij geketend, David vooraan, Miles vormde de achterhoede, zoals altijd. De jongere jongens hielden hun leren zakken aan. De oudere knapen bleven naakt, hun nu slappe lullen slingerden provocerend tussen hun slanke benen. De jongens zouden allemaal in hun kuisheidsapparaten gesloten worden zodra zij naar de barak teruggingen. De cameraploegen waren nog bij de hand om de scène te registreren waarin de uitgeputte jongens weggeleid werden. Tien aanbiddelijke jongenskontjes werden tentoongesteld terwijl zij in een rij liepen, geketend aan hun halsbanden. Zorgvuldige waarnemen zou laten zien dat zij de hele tijd geplugd waren gebleven, de zilverachtige einden van hun metalen pluggen waren net zichtbaar tussen hun perfecte ronde billen.

De poort van de barak zoemde open door de dienstdoende bewaker en de jongens werden naar binnen geleid. Eenmaal binnen het gebouw werden zij ontketend en voor het scorebord verzameld. Zaterdagavond was het officiële eind van het bijhouden van de score voor de twee weken dat de jongens nu op het eiland waren, zodat de totalen die op het bord opgloeiden definitief waren. Morgenochtend zou de stand van alle jongens weer op nul gezet worden in de wekelijkse kolom en zou er ook een nieuwe kolom komen voor de maandelijkse scores.

Op de eerste plaats stond Daniel O'Hanlon. Hij had zo goed als geen strafpunten tijdens de week ontvangen en was goed genoeg geweest in de wedstrijden om hem de winnaar doen maken. De tweede plaats was voor Illya Casparev wiens algemene prestaties in de wedstrijden van deze dag zijn score wezenlijk hadden verhoogd. Als laatste, voorspelbaar, stond de arme Josh. Hij had het vrij goed gedaan in de evenementen, maar zijn brutale mond en voortdurend problemen met onbevoegde erecties hadden hem zo veel strafpunten gegeven dat alle eerste plaatsen in de wereld hem niet geholpen zouden hebben. Hij stond daar met een sombere uitdrukking op zijn gezicht terwijl de andere jongens Danny en Illya gelukwensten.

"Jullie twee krijgen morgenmiddag je beloning," verklaarde Jason. "En jij, Nul-Twee zal dan met je straf beginnen.".

Op dat moment, brachten Roger en Anthony een apparaat binnen dat de jongens nog niet hadden gezien. Het was een groot rad, met verschillende gekleurde vakken, nummers en woorden erop. Het wiel werd opgezet op een stevige metalen standaard. Zij plaatsten het naast het scorebord. De jongens staarden er allen verstomd naar.

"Jongens, dit is het Rad van Straf," verklaarde Jason. "Morgenmiddag zal Nul-Twee één maal het rad laten draaien. Hij krijgt de straf die aangewezen wordt. Nul-Twee, je mag het rad vanavond bekijken als je wil om te zien wat voor soort straffen je zal kunnen krijgen. Je mag het rad niet aanraken of eraan draaien zonder dat je dat gezegd is. Dat geldt voor iedereen. Wij hebben meer straffen dan er op het rad kunnen staan, dus ze zullen elke week veranderen."

De rest van de jongens keken naar Josh en spoorden hem zwijgend aan naar voren te stappen en het wiel te bestuderen. Zij wilden allemaal weten wat voor een soort dingen erop stonden. Josh schudde zijn hoofd en stapte naar achteren.

"Ik wacht tot morgen, meneer," zei hij zacht. "Ik wil niet weten wat er op staat."

Jason knikte. "Ik zou ook niet kijken, jongen. Je zult het gauw genoeg te weten komen. In orde kerels," hij klapte in zijn handen om hun aandacht te krijgen, "naar de douches! Wij geven jullie daar vanavond twintig minuten. Het water zal warm zijn. Je mag vanavond je eigen lul wassen. De bewakers zullen op jullie letten. Als je onbesneden bent, worden je penissen geïnspecteerd als je klaar bent, en ze kunnen dan beter schoon zijn."

Een warme douche was al een zeldzame traktatie voor de jongens en zij liepen ongeduldig naar de douches. Er waren een paar ruwe spelletjes en wat gespetter, maar omdat de nachtwakers goed op hen letten gedroegen zij zich, meestal, zeer goed. Toen Chris zijn geslachtsdelen waste realiseerde hij zich dat het de eerste keer in twee weken was dat hij zijn eigen penis aanraakte. Hij zwol op en werd een beetje langer onder zijn aanraking, maar hing nog slap tussen zijn benen toen hij uit het douche stapte. De bewaker wierp hem snel een handdoek toe. Hij droogde zich snel af en liep naar de gemeenschappelijke ruimte waar de kuisheidskooi opnieuw rond zijn geslachtsdeel werd vastgemaakt. De andere jongens volgden met een paar tegelijkertijd, en van elk werden hun jongensdelen opgesloten.

De jongens kregen toen een stuk fruit. Zij gingen aan tafel zitten en aten. Ian en David werden meegenomen om hun ouders in Australië te bellen. De overige jongens brachten hun resterende vrije tijd rustig pratend door of lagen al half in slaap op hun kooien. Om precies 2330 uur werden de jongens in hun cellen opgesloten en werden de lichten uitgedaan. Josh lag een heel lang tijd omhoog in de duisternis te staren. Telkens als hij zijn ogen sloot zag hij het rad.

'Ik had er toch op moeten kijken,' dacht hij. Uiteindelijk rolde de elfjarige om en viel in slaap met zijn rechterhand tussen zijn benen, de metalen plaat strelend die zijn geslachtsdelen bedekte. Hij had een paar zeer onplezierige dromen, de meest gedenkwaardige was die waar zijn lichaam aan een gigantische versie die het Rad van Straf werd vastgebonden, met zijn lidmaten pijnlijk uitgerekt in het rond draaiend tot hij zich misselijk voelde. Hij werd wakker doorweekt van zijn eigen zweet.

"Alleen maar een droom," fluisterde hij tegen zichzelf. "Alleen maar een droom. .. "

Hoofdstuk 24.

De jongens mochten de volgende ochtend iets langer dan normaal blijven slapen, maar zodra zij gewekt waren en uit hun cellen gelaten, ging alles weer volgens de normale routine. De jongens werden gedouchet en gevoed en naar het trainingscentrum gebracht om met de fitness apparaten te oefenen. Zij brachten daar het grootste deel van de dag door met het doen van de rondes over alle apparaten. Chris en de Miles werden naar het zwembad gebracht om de lessen ven de jonge tienjarige voort te zetten. Miles' trainer Alex moest hen daar in te gaten houden en maakte van de gelegenheid gebrukt aan te waterkant te gaan liggen zonnen. Miles begon vooruitgang te boeken. Hij was niet meer bang om zijn hoofd onder water te doen en hij begon sommige basisslagen te leren. Chris bleek een werkelijk goede leraar te zijn en hij genoot er wel van.

's Middags waren de jongens weer in de barak. Danny en Illya ontvingen hun beloningen voor de eerste en tweede plaats van de week. Eén van de muilknapen reed een wagentje naar binnen, dat gevuld was met snacks, candy bars en andere lekkernijen waar jonge knapen naar hunkeren. De twee winnaars mochten elk vijf stuks pakken.

"Als je wil mag je het delen," zei Jason hen, "maar dit is alles wat je krijgt. Wanneer het op is, dan is het op."

De twee normaal goedhartige jongens stopten hun schatten hebzuchtig weg onder hun matrassen. "Niemand raakt mijn zaken aan als ik er niet ben," waarschuwde Danny toen hij terugkwam. Illya zei iets gelijksoortigs aan zijn maten. De rest jongens keek met droeve ogen toe toen de wagen weer weggereden werd. Wat zouden ze niet over hebben voor één enkel stuk snoepgoed.

Nu de winnende jongens die hun beloning ontvangen hadden, was het tijd voor Josh om het rad te draaien en te weten te komen wat zijn straf zou zijn. De cameraploegen hadden zich al al in barak gereed gemaakt toen de jongens voor het rad werden gezet. Josh moest met zijn handen achter zijn hoofd voor de rest gaan staan.

Zodra de cameralieden een teken gaven dat zij klaar waren, riepen Jason en Hannah de elfjarige naar voren. Josh' benen wilden plotseling niet meer bewegen en zijn leuke kleine knieën knikten. Hij beet zenuwachtig op zijn vingers.

"Jongen Nul-Twee," begon Jason. "Je was de laatste deze week. Je moet worden gestraft. Stap naar het rad."

Josh deed wat hem werd verteld. Hij kon het rad nu van dichtbij en enkele straffen lezen die erop stonden vermeld. Hij verloor onmiddellijk de controle over zijn blaas en piste. Het vulde de metalen plaat die zijn geslachtsdelen bedekte en druppelde eruit op de vloer.

"Stop daarmee!" schreeuwde Hannah naar hem. "Je begin volgende week met tien strafpunten voor het urineren op de vloer."

Josh' houding zakte nog meer in elkaar. Niet alleen was hij de eerste jongen die gestraft werd, maar nu was hij al tien punten achter voor volgende week. Hij slikte hard en keek verwachtingsvol naar de trainers.

"Draai het rad, Nul-Twee," beval Jason.

Op zijn lip bijtend ging de jongen op tenen staan en gaf het rad een harde draai. Het ging tweemaal rond voor het begon te vertragen. Josh wist zelfs niet wat enkele straffen waren die op het rad vermeld stonden. Er waren woorden bij die hij nooit gehoord of gezien had. Andere waren maar al te duidelijk. Zijn hartje bonsde toen her rad steeds langzamer ging draaien. Klik, klik, klik, het rad stopte op een zwart vak met witte letters.

In de loop van de volgende jaren zouden de jongens te weten komen dat de zwarte vakken altijd de zwaarste straffen bevatten. Er waren ook rode, gele, groene en witte vakken op het rad.

De trainers waren het alleen eens dat het een geldige draaiing was.

"Lees je straf hardop voor, Nul-Twee," zei Hannah.

Josh moest opnieuw op zijn tenen gaan staan om goed te kunnen zien wat erop geschreven was. "Er staat isolatie en de... dep... deprivatie. .." de jongen leas het woord langzaam voor. Het was een woord dat hij niet kende, maar het klonk nogal eng. "Vierentwintig uur."

Toen Josh zich naar Jason en Hannah wendde zag de onverbiddelijke uitdrukkingen op hun gezichten. De jongen dacht dat hij zelfs een kleine glimp van medelijden in hun ogen zag. Op de een of andere manier gaf hem dat geen beter gevoel. Het tegengestelde eigenlijk. Medelijden van de trainers kon alleen maar betekenen dat wat zijn straf ook was, het echt heel, heel erg zou zijn.

Josh was bang. Hij was de eerste jongen die straf kreeg omdat hij op de laatste plaatrs van de week eindigde. Het strafrad was terechtgekomen op iets dat 'Isolatie/Deprivatie' heette. Enkele andere dingen klonken een stuk enger, en Josh was niet helemaal zeker wat één van de beide woorden betekende, maar hij was zeker het niet goed was.

"Je straf begint nu, Nul-Twee," vertelde Jason de elfjarige jongen. "Je komt pas terug in de barak als het voorbij is. Ga in de houding staan."

Een één-meter lange ketting werd vastgemaakt aan Josh' halsband en hij werd uit barak gevoerd, begeleid door drie trainers. Met angst in zijn ogen keek hij om naar Chris. Chris wist dat er niets was dat hij kon doen om zijn broertje helpen en hij voelde zich nogal beschaamd omdat hij zich opgelucht voelde dat het Josh was en niet hij die ging worden gestraft. Hij probeerde Josh een bemoedigende glimlach te geven, maar het was een leeg gebaar en dat wisten ze allebei.

Josh' eerste doel was de medische afdeling. Dokter Tranche verklaarde dat hij vier grote klysma's zou krijgen, telkens met één uur ertussen.

"Dit is het eerste deel van je straf," vertelde zij de jongen toen hij op zijn handen en knieën op de koude witte tegels van de toiletruimte zat. "Wij moeten je leeghalen, omdat je een tijdje niet naar het toilet kunt gaan."

Zijn kontplug werd verwijderd en vervangen door een opblaasbare klysmapijp. De elfjarige droeg nog zijn gordel en voelde het frustrerende ongemak van zijn penis die onder de afdekkende metalen plaat hard probeerde te wordeen. De arts had niet overdreven. Josh gilde toen zij definitief de stroom warm zeepachtig water in zijn ingewanden liet stoppen. En dit was slechts de eerste.

"Opstaan," vertelde zij hem. "Je met dat een kwartier binnenhouden."

Met de opblaasbare plug die in zijn rectum was gestopt, had Josh echt geen keus in deze kwestie. Met vochtige ogen en een opgezwollen buik kwam hij langzaam op zijn voeten.

"Ga in de hoek staan. Gezicht naar de muur. Handen achter je hoofd. Ik haal je wanneer het tijd is om het uit te laten. Niet praten."

De dokter ging aan haar bureau zitten en begon haar normale administratie te doen, nu en dan keek ze naar de jonge knul met een kuisheidsgordel in de hoek, met bijna een liter kylsmawater dat binnen in hem klotste. Josh kreunde en huilde stilletjes en probeerde de vreselijke minuten in zijn hoofd af te tellen.

***

De jongens waren van hun avondlijke trainingssessies weer naar de barak teruggekeerden, allemaal buiten adem, vuil, pijnlijk en vermoeid. Eerst was de hele groep buiten het gebouw afgespoten voor ze de gemeenschappelijke ruimte in mochten. Josh was tegen die tijd al ongeveer vier uur weg. De bewakers brachten een televisie naar binnen en plaatsten die vóór de eettafel.

"Ga op de vloer zitten, jongens, in één enkele rij," beval de matron. Nog druipend nat gehoorzaamden de negen gladiatoren snel, ze gingen met hun slanke haarloze benen over elkaar zitten en keken naar het lege scherm. Jason Sanborne, de hoofdtrainer, kwam binnen en ging voor de zittende jongens staan.

"Jongen Nul-Twee is deze week als laatste geëindigd. Hij is de eerste van jullie die daarvoor gestraft wordt. Elke week gaat één van jullie aan dat rad draaien," hij gebaarde naar het onheilspellende strafwiel, dat van nu af aan in barak zou blijven als een angstaanjagende herinnering voor alle jongens welk akelig lot op te wachten stond als ze faalden. "Straf is verschillend van disciplinaire maatregels en kastijding die jullie elke dag ontvangen. Straf is uiterst onplezierig en angstaanjagend. Vroeg of laat zullen jullie het allemaal ervaren, maar omdat dit de eerste keer is, moeten jullie allemaal kijken naar het begin van de beproeving van Nul-Twee en jullie zullen medebepalen hoe lang die zal duren."

Het scherm flitste aan. Het toonde een kleine kamertje, volkomen vierkant. Één enkele felle schijnwerper was precies in het midden aan het plafond vastgemaakt. Alles in het kamertje was zwart. De muren, de vloer, het plafond, de binnenzijde van de zware stalen deur, die momenteel gesloten was. Zelfs de kettingen duurt zwart geschilderd. Zij hingen aan zware stalen ringen in de muren en de vloer.

"Dit heet de Zwarte Kamer, jongens. Jullie zullen leren het te vrezen."

Alle jonge contractjongens gingen wat meer rechtop zitten en staarden naar het beeld op het scherm. Zelfs leeg, was de kamer vreselijk. Terwijl ze zaten te kijken zwaaide de duer plotseling open. Josh werd door Hannah Dubose en Roger Bramley naar binnen gevoerd. Zij behandelden hem zeer ruw, veel ruwer dan de jongens van hun trainers verwachten. Hij was helemaal naakt. Zijn ijzeren halsband en boeien waren verwijderd, net als de kuisheidsgordel van de jongen. Zijn 10 centimeter lange lul slingerde vrij tussen zijn benen toen zij hem direct in positie onder de schijnwerper zetten.

Voor het scherm in de barak zaten de negen jongens te kijken hoe Josh' beproeving een aanvang nam.

Eerst kwam de kap.

Die was dik en van zwart leer gemaakt. Hij werd door Roger over het hoofd van de elfjarige omlaag getrokken. Josh raakte onmiddellijk in paniek en begon te worstelen. Hannah greep de testikels van de jongen ruw vast.

"Stil staan! Beweeg niet behalve als wij het je zeggen."

Josh, met zijn gezicht en hoofd die nu met de leren kap waren bedekt, deed zijn uiterste best om te gehoorzamen. Maar hij was op dit ogenblik banger dan hij ooit in zijn leven was geweest. De kap had een serie riemen en banden die over zijn ogen, oren en mond werden aangehaald. Er zat een 8 cm lange penisknevel binnen de kap en toen de riem rond zijn mond strakgetrokken was, werd die tot achterin zijn keel gedwongen. Hij kokhalsde en begon opnieuw te vechten, schokkend en met een paniekerige hoge stem gillend.

Een ruwe pets op zijn blote billen waarschuwde hem om stil te zijn.

De binnenzijde van de kap was dik gevoerd. Zodra alle riemen aan de buitenzijde waren aangehaald en met hangsloten vastgemaakt werden, ontdekte Josh onmiddellijk dat hij niets kon horen. Hij wist al dat hij niet kon zien of praten, maar veroordeeld worden tot absolute stilte was een echt angstaanjagende ervaring voor een elfjarige jongen. De kap bevatte slechts twee kleine gaatjes, zodanig geplaatst dat hij door zijn neus kon ademen.

Na pas zo'n twintig seconden in de kap was Josh ervan overtuigd dat hij helemaal niet kon ademen. Opnieuw raakte hij in paniek. Rogers krachtige handen van Roger hielden hem stil.

'Jongen Nul-Twee,' een koude stem vulde zijn oren. De kap had een paar koptelefoontjes naast de oren van de jongen zodat de trainers met hem konden communiceren en hem bevelen konden geven als ze dat nodig vonden. Haal nu diep adem door je neus. Doe dat NU.'

Josh gehoorzaamde en zoog zo veel lucht in als zijn longen op konden nemen. Hij haalde nog een paar keer adem en realiseerde hij niet op het punt stond te stikken. Hij begon opnieuw te kalmeren, maar de kap was afschuwelijk en hij wist dat hij er niet uit kon.

'Isolatie-Deprivatie straf,' dreunde de stem, 'Je blijft in deze kamer. Je kunt niet zien. Je kunt niet horen. Je kunt niet praten. Je kunt niet eten. Je kunt niet drinken. Je kunt niet gaan zitten. Je beweging is beperkt. Je hebt geen contact met andere menselijk wezens. Je bent helemaal allee. ..' Het bericht werd verscheidene keren herhaald voor het ophield. Josh was zijn angst al voorbij op dit punt, zo bang dat hij niet eens in paniek kon raken. Hij stond er eenvoudig, geschokt en bang en hopend dat dit alles spoedig over zou zijn.

In de barak zaten de jongens sprakeloos te staren naar de wrede kap die de trainers op Joshua's hoofd hadden gezet.

"De kap zorgt ervoor dat hij niet kan zien of kan horen," verklaarde Jason. "Er is ook een tamelijk grote knevel ingebouwd, die nu zijn mond vult, zodat hij ook niet kan praten. Op dit ogenblik ademt hij door twee kleine gaatjes."

De jongens zaten zenuwachtig te draaien en hun ongerustheid steeg alleen maar toen zij dokter Trench de Zwarte Kamer binnen zagen komen. Zij had een klein medisch koffertje bij zich dat ze op de vloer zette.

"Ik zal hem eerst een lul-en-baltuig aandoen," vertelde zij aan Hannah en Roger. "Daarna doe ik de catheter erin. Houd hem stil voor me, alstublieft."

Met een ervaren hand sloot de dokter de geslachtsdelen van Joshua snel in een leren tuig dat speciaal ontworpen was om de penis van een jongen onder strikte controle te houden. Een leren riem werd strak rond de elfjarige geslachtsdelen gebonden en dwong zijn testikels vooruit. Ondanks zijn angst, of misschien juist wel gedeeltelijk daardoor, kreeg Josh onmiddellijk een volledige erectie.

Dit keer was dat echter het gewenste effect. "Het is gemakkelijker om een jongen te catheteriseren wanneer zijn penis minstens half rechtop staat," verklaarde Trench. "En daarna zal het tuig ervoor zorgen dat hij voor een lange tijd in die staat blijft."

Het gedeelte van het lultuig van het apparaat bestond uit drie stalen ringen, die aan elkaar verbonden waren een paar leren riemen die op hun beurtel met stevige klinknagels aan de hoofdriem rond het geslachtsdeel van de jongen werden vastgemaakt. De eerste ring zat heel dicht bij de basis van de penis van Josh en was net klein genoeg om ervoor te zorgen dat het 10 centimeter lange orgaan vaker wel dan niet minstens half rechtop zou zijn. De tweede ring zat strak om het midden van Josh' penis en had als extra functie dat de voorhuid van de jongen zo ver als het gemakkelijk mogelijk was naar achteren gedwongen werd. De derde ring paste over en zat net achter de nu blootgestelde eikel van de penis van de jongen.

"Het is een duivels apparaatje," verolgde de dokter. "De ring aan de basis van zijn schacht probeert zijn lul hard te houden. De ring achter zijn eikel probeert hem juist zacht te maken. En natuurlijk houdt de middenring zijn voorhuid naar achteren uitgerekt. Onbesneden jongens vinden dat bijzonder frustrerend en ongemakkelijk."

Josh kon er natuurlijk niets van zien of horen, maar hij voelde zeker het tuig dat zijn penis strak omhulde.

"Nu de catheter. Dan kunnen jullie met zijn straf verdergaan. Houdt zijn armen achter zijn rug, alstublieft."

Roger Bramley, normaal de trainer van Gabriel, pakte snel Josh' polsen stevige vast en trok ze ruw achter zijn rug. Door de kleine oortelefoon in de kap kreeg Josh de volgende angstaanjagende waarschuwing, nogmaals met dezelfde dreunende mechanische stem.

'Je krijgt een catheter in uw penis geschoven. Als je je beweegt of je ertegen verzet, zal de procedure zeer onplezierig zijn. Dit is je enige waarschuwing.'

Josh had geen idee wat een catheter was, maar de woorden 'in je penis' waren volledig duidelijk.

'Ze gaan iets in mijn lul stoppen!' dacht de elfjarige verschrikt. Hij veronderstelde een naald, alsof zij hem een injectie of zo iets gingen geven.

De dokter opende haar medische koffertje en pakte het noodzakelijke materiaal. "Wij gebruiken een Foley, zodra die er in zit, kan die er niet meer uit." Zij opende de steriele verpakking en haalde de catheter eruit, die al voorzien was van een lange heldere urineslang. Zonder verdere vertraging pakte zij de half rechtop staande penis van de elfjarige in haar rechterhand en duwde het eind van de catheter in de urinebuis van de jongen.

Josh hijgde van verschrikking toen hij iets voelde dat in zijn pisgat gedwongen werd. Hij spande zich en uitte angstig gejammer. De greep van Roger Bramley op zijn polsen verstrakte. Blind, gekneveld, onbekwaam om iets anders te horen dan die afschuwelijke stem in zijn oren, begon de arme jongen nogmaals in paniek te raken.

Met klinische desinteresse bleef dokter Trench de catheter ver naar binnen schuiven. Jongensslaven waren voor haar niet meer dan vee en zij voelde geen bijzondere medeleven voor de nood van de kleine jongen. Zij merkte op dat de overmaatse penis van de elfjarige snel verhardde toen de slang er verder en verder in werd gewerkt.

Josh beet hard op de knevel in zijn mond en klampte zijn knieën tegen elkaar om niet te bewegen. Het gevoel van het koude harde apparaat dat zich langzaam en onvermurwbaar een weg baande in zijn penis maakte hem met elke seconde meer en meer bang. Het leek alsof hij al halverwege zijn lul was toen het plotseling helemaal naar binnen gleed. Josh gilde in zijn knevel en bokte wild tegen de meedogenloze ijzeren greep van Roger Bramley. Het ding zat nu helemaal in zijn lul en bewoog nog verder. Waar ging het heen?! Hij voelde de druk binnen in hem opbouwen en plotseling realiseerde hij dat hij echt moest plassen. Ze hadden hem een hele liter water laten drinken voor ze hem hierbinnen brachten, en nu moest hij dat kwijt.

"Hij zit erin," kondigde de dokter aan. "Ik ga nu de ballon opblazen om hem op zijn plaats te houden. U mag de slangklem openen zodra U hem in zijn bodysuit heeft."

Josh kon het natuurlijk niet zien, maar uit zijn penis, die al in een lul-en-baltuig was opgesloten, stak nu een lange dunne slang. In de barak staarden de jongens allemaal verschrikt naar Josh' penis. Chris, die nog een plug in zijn lul had, kreeg een wee gevoel in zijn maag.

Doker Trench vertrok. Roger boog over Josh en verwijderde niet bepaald zacht zijn kontplug. Opnieuw werd Josh' schreeuw gedempt door de knevel en de leren kap. Een tweede schreeuw volgde kort daarna toen Hannah een nog grotere plug naar binnen stak, eentje gemaakt van latex en aanzienlijk dikker en langer dan degenen die Josh sinds zijn aankomst op het eiland gedwongen was te dragen. Een harde klap op zijn billen vertelde hem om weer rechtop te gaan staan.

Een zware leren posture collar werd rond de nek van de jongen geplaatst en de beugel met een groot hangslot gesloten. De extra riemen van de kap werden toen vastgemaakt aan de halsband zodat beiden feitelijk één enkel stuk vormden. Josh ontdekte onmiddellijk dat hij zijn hoofd niet kon draaien of omhoog of omlaag kon doen, zelfs geen centimeter.

Wat daarna volgde was vreemd en niet helemaal onplezierig. Josh voelde een warme substantie die op zijn huid werd aangebracht. Het was olie. Met gehandschoende handen behandelden de twee trainers snel de haarloze huid van de naakte jongen van zijn schouders tot aan zijn tenen. Zijn penis en scrotum werden geolied. Zelfs zijn handen en vingers werden geolied. In barak zagen de gladiatorjongen de huid van jonge Joshua zien glimmen in het rauwe licht van de schijnwerper boven hem.

Het laatste en definitieve element was glanzend zwarte latex bodysuit. Eerst werd het rechterbeen van de jongen en toen zijn linker in het pak gezet, dat daarna omhoog getrokken werd. Het gleed gemakkelijk over de goed-geoliede huid van de jongen. Toen zij het pak aan zijn heupen hadden, voelde hij de slang in zijn lul bewegen. Het pak bevatte en klein gaatje specifiek bedoeld om de catheterslang erdoorheen te voeren. Het kostte een paar zeer ongemakkelijke (voor Josh) minuten om dit gedaan te krijgen. Het pak werd toen over zijn maag, zijn borst en tenslotte over zijn schouders getrokken. Het bestond uit één enkel stuk. Achter zijn rug werd het met dichtgeritst en met een kleine beugeltje vastgemaakt en op slot gedaan. Het was een volkomen nauwsluitende handschoen, die nu het slanke atletische lichaampje van de elfjarige omvatte. Zijn geslachtsdelen waren duidelijk geprononceerd binnen het nauwsluitende latex, dat zo op een verleidelijke en subtiele manier het tamelijk grote pakket van zijn jongensdeel openbaarde.

Het pak omsloot zijn voeten. De armen van het pak eindigden in strakke vingerloze wanten die hem dwongen om zijn handen in vuisten dichtgeklemd te houden. Geen haartje was nogf aan de buitenwereld blootgesteld. Zijn volledig lichaam was ingepakt in zwart leer en latex van de bovenkant van zijn hoofd tot aan de uiteinden van zijn tenen en elke kostbare vierkante centimeter daartussen. De enig opening in het pak was het gaatje waardoor de urineslang zijn lichaam verliet.

"Zet hem in positie," zei Hannah. Zij genoot van het zien van de kleine elfjarige jongen in glanzend latex. Als lesbienne voelde zij geen bijzondere seksueel prikkeling, maar zij kreeg een bijzondere verrukking van het idee van stoute jongens met belachelijk grote penissen die grondig en ruw werden gestraft. Roger werd anderzijds nogal opgewonden door dit gezicht.

Leren boeien werden rond Josh' polsen en enkels vastgemaakt en een andere set werd rond zijn dijen vastgegespt. De trainers pakten elk één van de kettingen die aan beide kanten aan de muur bevestigd waren en haalden die door de D-ringen in de polsboeien. De armen van de jongen werden recht naar de muren getrokkenen de kettingen werden zo gesteld dat ze niet slap meer hingen. Zij werden toen aan de D-ringen met beugels vastgezet. Josh voelde vrijwel onmiddellijk een lichte pijnlijke spanning in zijn schouders.

Een identieke procedure werd uitgevoerd met de boeien om zijn dijen, zodat de jongen gedwongen werd zijn benen wijd uit elkaar te spreiden. Tenslotte werden de enkelboeien van de jongen met hangsloten vastgemaakt aan een paar ijzeren ringen die in de vloer waren ingebed, 90 cm uit elkaar. Toen werd de posture collar met vier extra kettingen aan de muren vastgemaakt. Josh' nek was geketende aan de voorzijde, de rugzijde en aan beide kanten. Het was de jongen nu onmogelijk gemaakt om zijn lichaam meer dan een paar centimeter in elke richting te bewegen.

Josh voelde een nieuwe golf van paniek opkomen. Hij gilde en gilde en gilde nog meer in zijn knevel, maar uit de kap ontsnapten slechts zielig gedempte geschreeuw. Hannah leidde het andere eind van de urineslang van de jongen naar een afvoer in de vloer direct onder de totaal hulpeloze in latex verpakte jongen. Zij maakte toen de klem los. Josh beefde een moment en toen begon een stroom gele vloeistof door de slang te vloeien. Josh had nu geen controle meer over zijn blaas, en zelfs hoewel zijn lichaam vanzelf afvoerde, ging de drang om te plassen nooit weg.

Binnen de kap opgelosten schreeuwde Josh nu bij vlagen en trok wild aan de kettingen om de grenzen van zijn bewegings(on)vrijheid te testen.

"Hij komt er zo wel achter," zei Hannah koud. Roger knikte en gaf het aanbiddelijke met latex beklede kontje van de elfjarige een harde klap. Dat was het laatste menselijke contact dat hij voor een zeer lange tijd zou voelen.

In de barak zaten de jongens stil naar Josh kijken op het gesloten televisiecircuit. Plotseling verscheen een digitale klok onderaan het scherm. Er stond '24:00:00'.

"Nul-Twee moet de volgende vierentwintig uren zo blijven staan," informeerde Jason hen. "Het aftellen begint nu."

De jongens begonnen tegen elkaar te fluisteren en staanrden naar het scherm. Ze zagen hoe de klok begon te bewegen.

"Let op, jongens," zei Jason streng. "Wij zijn nog niet klaar. Gedurende de komende vierentwintig uur voegt elk strafpunt dat jullie jongens krijgen één extra uur toe aan de straf van Nul-Twee. Hem is verteld dat hij vierentwintig uur in de Zwarte Kamer zal worden gehouden, maar hem is niet verteld dat zijn bevrijding heel wat afhangt van of de rest van jullie zich goed gedraagt. Als jullie allemaal brave jongen zijn, zal Nul-Twee naar de barak terugkeren als de klok nul bereikt. Indien niet, blijft hij in totale isolatie tot alle extra straftijd is uitgediend."

Chris stak dringend zijn hand omhoog.

"Dit is een geen vraag- en antwoordsessie, Nul-Zeven. Omlaag die hand."

"Maar meneer, alstublieft. .. "

"Dat zijn twee strafpunten voor ongehoorzaamheid. Je hebt net twee uur aan de straf van je broer toegevoegd."

Chris keek als hij op het punt stond tegen te spreken.

"Wil je er vier uur van maken?"

"Nee, meneer," piepte Chris en ging weer naar de televisie staren. Hij kon niet geloven wat zij met zijn broer deden. Zijn ogen begonnen vochtig te worden en hij veegde ze snel af met de rug van zijn hand. Hij wilde niet dat de andere jongens zagen dat hij huilde.

"Nu, jullie hebben één uur vrije tijd vóór je naar bed gaat. De televisie blijft hier."

De jongens verdeelden zich en gingen doen waar ze zin hin hadden. Boeken en bordspelletjes, en de paar begeerde snacks dat de jongens met de hoogste eindstand hadden verdiend. Chris bleef alleen voor de TV zitten. Alexei daagde hem uit voor een spel schaak, maar het voelde niet goed om te spelletjes te doen terwijl Josh werd gestraft.

Jason boog over hem heen en fluisterde in zijn oor "Daar blijven zitten doet hem ook geen goed. Sta op, ga een spelletje doen en zorg dat je geen moeilijkheden maakt."

"Ja, meneer," zei de dertienjarige en deed ontmoedigd zijn benen uit elkaar en stond op. Hij was blij toen de bewakers eindelijk riepen dat de lichten uit gingen. De celdeuren waren gesloten, maar de kleine luikjes erin werden opengelaten zodat als een jongen erdoorheen keek, hij de televisie en de voortdurende kwelling van Josh zou zien. Het was een grotendeels slapeloze nacht voor Chris, en natuurlijk een volledig slapeloze nacht voor Josh.

Leest iemand dit eigenlijk wel? Ik vraag me langzamerhand af waarom ik de tijd en moeite neem om deze vertaling te maken. Zal ik er maar mee stoppen? Laat even van je horen, ja jij ook, niet denken dat iemand anders wel zal schrijven. dickvertaal(at)yahoo.com

wordt vervolgd