Gladiatorjongens Wereldwijd (12) (hoofdstuk 25-26)
Door istari ([email protected])
vertaald door Dick Vertaal
oorspronkelijke titel World Wide Boy Gladiators, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html
Copyright 2007 door istari, alle rechten voorbehouden
* * * * *
Dit verhaal bevat beschrijvingen van seksuele handelingen en verschillende extreme vernederingen betreffende minderjarige jongens. Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor een volwassen publiek, en is het werk van volledige en totale fictie. Als u dit soort zaken niet mag lezen, doe het dan niet. Niet opnieuw verspreiden zonder toestemming van de auteur.
Commentaar is welkom (in het Engels): [email protected]
Commentaar op de vertaling is ook welkom.
* * * * *
'Een jongen op d'Amsterdamse wallen
had een koperen lul en dito ballen.
als 't stormde en goot
dan gaf hij ze 'n stoot
en liet uit z'n kont de bliksem knallen.… Een jongen op d'Amsterdamse…'
Ingepakt in het latexpak met de isolatiekap rond zijn hoofd gebonden had Josh die basisschoollimerick in zijn hoofd een tijdje zitten herhalen. De jongen was nij bijna vijf uur de Zwarte Kamer. Na zijn aanvankelijke paniek was hij erin geslaagd kalm te worden. Hij was nog bang en zijn schouders en benen deden pijn, maar hij was niet in paniek geraakt zoals toen ze hem het pak aantrokken. Hij was, eigenlijk, best wel trots op zichzelf.
'Ik zal ze eens wat laten zien. Ik ben tenminstens niet naakt,' dacht hij, zijn onscene gedicht onderbrekend. Tussen zijn benen voelde hij hoe zijn lul strak tegen het warme gladde latex werd gedrukt. Het was zeker geen onplezierig gevoel. In feite was hij op dit ogenblik nogal geile pre-tiener. Het tuig dat ze om zijn geslachtsdeel hadden gedaan hield hem meestal half-hard, maar met zijn jongensdeel omlaag gedrukt door het strakke pak was een volledige erectie onmogelijk. De catheter begon hem aardig te hinderen. Zijn penis jeukte aan de binnenkant en de druk op zijn blaas was om gek van te worden. De elfjarige wist niet of hij nu wel of niet plaste. Het feit was dat zijn blaas op dit moment volledig leeggelopen was en er nu slechts af een toe een stroompje urina door de slang druppelde die door een klein gat in het pak wegliep.
De jongen had honger en dorst. Hij voelde zijn maag rommelen.
De plug in zijn kont gaf diep binnen in hem een grappig gevoel. Vaak kreunde hij in de knevel in zijn mond en duwde zijn heupen vooruit voor zover zijn vrijwel totale bondage hem toestond. Behalve dat hij heel groot was en van constante meedogenloze druk uitoefende op de prepuberale prostaat, begon de plug ook op willekeurige tijdstippen en met willekeurige snelheden warm te worden en te vibreren. Telkens als dat gebeurde zwol Josh' lul op in het latexpak en ontsnapte een beetje gekir van genoegen aan zijn geknevelde lippen.
'Dit is niet zo erg… ' zett Josh zijn persoonlijke monoloog voort. '… op d'Amsterdamse wallen, had een koperen lul en dito ballen. Als 't stormde en goot, dan gaf hij ze 'n verdomde stoot, en liet uit z'n kont de bliksem knallen… Een jongen op… `
De tijd op digitale klok was 19:05:58.
De volgende ochtend, terwijl Josh in de zwarte ruimte bleef opgesloten, was de rest van de jongens in de wachtruimte onder de arena. Een kleine hoeveelheid VIPs en andere gasten die na de finale van de vorige avond op het eiland waren gebleven zaten op de tribunes op hen te wachten. De wedstrijd van vandaag werd opgenomen en later in de week uitgezonden. De jonge Miles was weggeleid door Jason en Alex en de twee mannen werkten momenteel met de kleinste gladiator in een rustig hoekje. Ondertussen kregen de andere jongens leren halsbanden met spijkers aan met bijbehorende leren pols- en enkelbanden. Hun kuisheidsapparaten waren verwijderd. Hun kontplugpen bleven stevig op hun plaats. De kleine decoratieve plug die in Christophers penis was eruit gehaald. De jongens stonden naar elkaar te staren en waren benieuwd wat er ging gebeuren. Zonder hun gordels en kuisheidskooien hadden verschillenden van hen al een erectie.
"Ren omhoog jongens," droeg Hannah Dubose op, die in de afwezigheid van Jason de leiding had.
De gladiatoren in hun leren halsbanden en boeien haastten zich omhoog naar de arenavloer. De verzamelde toeschouwers stonden op zich applaudiseerde hen waarderend toe. Genietend van de aandacht zwaaiden enkele van de minder geremde jongens met hun handen of strekten hun spieren voor het publiek wat zelfs nog meer gejuich en gefluit opleverde.
Als laatste kwam Miles Harris de helling op. De 1,20 meter lange tienjarige droeg momenteel een witte vlinderdas, een formeel zwart smokingjasje met staarten, en verder absoluut niets. Vanaf het middel omlaag naakt en met het open jasje om zijn naakte borst en buik te laten zien. In zijn rechterhand hield hield hij een microfoon en liep doelbewust met grote stappen naar het midden van de arena. Daar stopte hij en draaide zich volledige rond zodat iedereen een blik op hem kon werpen. Hij had kleine 7 centimeter stijve die aanbiddelijk tussen zijn benen op en neer bewoog. De camera's volgden hem van nabij, maar gaven hem voldoende ruimte om rond te lopen.
De kleine jongen hief de microfoon omhoog. "Hallo iedereen!" zijn zoete vrolijke jongenssoprano klonk door de luidsprekers. "Welkom bij een volgende aflevering van Gladiatorjongens Wereldwijd. Ik ben jongen Nul-Eén en ik ben Uw gastheer voor het lulgevecht van vandaag."
Toen zij Miles dat hoorden zeggen, wist de rest van de jongens dat ze in problemen waren.
"Oh, nee."
"Oh, shit."
"Zij laten ons toch niet … "
Maar dat deden ze wel. Miles die zorgvuldig zijn tekst had geleerd, gingen snel door met de spelregels.
"Daar staan acht jongens … hallo kerels," hij zwaaide naar hen voordat hij weer naar de kleine maar plotseling enthousiaste menigte keek. "Zij gaan hun lullen hardmaken en ze dan hard tegen de anderen slaan totdat ze beginnen te te cummen. De jongen die het het langst uithoudt is winnaar. Er is één speciale regel om het meer eerlijker te maken. Droge cummers moeten drie organismen hebben voor zij 'ruit zijn." De grammaticale fouten, gecombineerd met het Engels accent van de kleine tienjarige deed het publiek in gelach uitbarsten. Het publiek was het er al unaniem over eens dat jonge Miles uitzonderlijk snoezig en aanbiddelijk was en Miles zelf begon te leren dat hij dit in zijn voordeel kon gebruiken.
"Waarom doe jij niet mee met dat gevecht?" schreeuwde iemand op de voorste rij naar hem.
Miles liet een grote grijns zien en gebaarde naar zijn kleine jongenspakketje. "Omdat mijn piemeltje zo klein is," zei hij. "Maar ik kan hem laten stuiteren. Wil je dat zien?"
Een unanieme schreeuw van 'ja' klonk van de tribunes.
Miles had speciale toestemming gekregen om zijn penis te raken als het publiek dat goed vond. Snel wikkelde hij zijn vingers rond zijn kleine lid en gaf er verscheidene snelle enthousiast rukken aan zodat hij zich met zijn volledige 7 centimeter lengte rechtopstond. Toen hij goed hard was trok hij hem omlaag tussen zijn benen en liet hem los. De stijve van de tienjarige klapte terug tegen zijn haarloze buik, ging een paar keer op en neer en stak daarna recht vooruit van zijn lichaam. Miles deed het nog een paar keer en kreeg een gebrul van verrukking van het publiek. Uiteindelijk voelde hij dat prikkelende gevoel aankomen. Nog met de microfoon in zijn rechterhand, rukte hij zich met zijn linkerhand af tot hij hijgde en zich spande en zijn leuke kleine tenen krulde. Een aardig klein droog orgasme, dat door de camera werd vastgelegd.
"Wow, dat was absoluut ontzagwekkend," zei de kleine jongen in de microfoon. Nu was het de beurt van de oudere jongens. "O.k., kerels, maak je lullen hard en begin te vechten!"
De regels zoals Miles ze had uitgelegd leken eenvoudig genoeg. Terwijl het publiek ging staan en juichte gingen acht jonge handen naar hun acht jonge lullen en begonnen ze vastbesloten te wrijven. Alle jongens waren een paar seconden hard, behalve natuurlijk de twaalfjarige Daniel, wiens penis al onder de invloed van testroxil was. Terwijl de andere jongens paren gevormd hadden en hun penissen tegen elkaar begonnen te wrijven, slaagde Danny er eindelijk in om een zwakke 7,5 cm stijve te maken. Ian was de laatste jongen zonder een tegenstander en dus liepen ze snel naar elkaar en zwaaiden hun heupen heen en weer om met hun harde kleine gereedschappen te dueleren.
"Het is als een zwaardgevecht," giechelde Alexei toen hij en Chris hun lullen keer op keer tegen elkaar lieten slaan. Hun rijpe jonge ballen stuiterden nu ook rond tussen hun benen.
"Ha!" lachte Chris. "Ik heb een zwaard, jij hebt een tandenstoker!"
"Nietes!"
"Welles!"
"Nietes!" Alexei voegde er een paar woorden in het Russisch aan toe waarin hij zijn mening over Chris' voorouders tot uitdrukking bracht.
Een meter naast dit energieke duo vormden David Brown en Illya Casparev samen een paar. De uitzonderlijke 20 cm van de dertienjarige Illya boner overtrof die van zijn oudere tegenstander met bijna 6 cm, maar vanuit het perspectief van David maakte dat hem tot een eenvoudig een gemakkelijker doel. De twee tieners stonden dicht bij elkaar, hun tenen raakten elkaar bijna, en slingerden hun harde lullen heen en weer tegen elkaar aan, de wrijving deed beide jongens te hijgen en naar adem snakken. Zij waren allebei zo wanhopig toe aan een cum, maar geen van beiden wilden dat nu. Hun puberale organen lekten al door de ruwe maar niet onplezierige stimulansen die zij ontvingen. Illya's lul was ongelooflijk hard. Hij begon kleine kreunende geluidjes in zijn keel te maken.
"Jij red het nooit en te nimmer," spotte David die de verwrongen blik op Illya's ietwat sproetige gezicht zag.
Naast deze twee stootten de veertienjarige Philippe en de twaalfjarige Gabriel hun lullen afwisselend tegen elkaar, met hun handen in hun heupen, de schachten van hun gezwollen erecties wreven voortdurend tegen elkaar omdat ze teen aan teen stonden.
"Kom op, Fransoos," spotte Gabriel die buiten adem begon te raken. Hun lullen waren bijna even grootte, ondanks de twee jaar verschil in leeftijd en de spanning in de lul van de jonge Gabriel werd ondraaglijk.
"Jij eerst," antwoordde Philippe. Hij bemerkte aan de dringende bewegingen van de jongere jongen dat die het niet teveel langer zou uithouden.
Hij had helemaal gelijk. Op dat moment gebeurde iets wat volkomen onverwacht was. Chris, Illya en Gabe kregen alledrie verlammende orgasmen binnen een paar seconden na elkaar. Alledrie schreeuwden ze, "ik cum!" het permanente bevel uitvoerend dat hen door hun trainers gegeven was. Alledrie spoten ze verscheidene klodders slijmerige jongenscum uit hun stuiptrekkende lullen. Gabriel maakte zijn gebrek aan volume goed door verder te spuiten dan de twee anderen. Chris en Illya slaagden erin om het meesten van hun zaad helemaal over Alexei en David te spuiten, die allebei nog verplicht stijf stonden met de cum van een andere jongen helemaal over hun borst en buik gespetterd.
"Wow!" zei de jonge Miles in zijn microfoon. "Drie in een rij!" De kleine jongen had tijdens de hele wedstrijd humoristische commentaar verstrekt, rondwandelend in zijn vlinderdas en staarten. Zijn eigen kleine lulletje was weer hard, maar hij was jong genoeg om zich van dat feit zelfs niet bewust te zijn.
Ian en Danny (die omdat ze niet-cummers waren drie orgasmen moesten hebben voor ze uitgeschakeld waren) waren nog bezig, hun armen hadden ze om elkaar gesloten zodat ze hun heupen in de anders kruis wreven. Ian had al aan de krampen van zijn eerste orgasme geleden en had enkele kleine druppeltjes helder sperma geproduceerd. De trillende penis van de elfjarige bleef rotshard en klaar voor de herhaling. Danny had er eveneens één ervaren, hoewel het weinig meer dan een beetje kietelend getintel in zijn kleine lul was geweest.
Met de twee jongste jongens gewikkeld in hun eigen privégevecht, vormden de drie overgebleven gladiatoren een driehoekige cirkel en begonnen helemaal opnieuw met de wedstrijd. De drie jongens die uit de wedstrijd waren kregen hun leren polsboeien achter hun ruggen vastgemaakt. Zij mochten op de arenavloer knielen om de rest van de wedstrijd te zien. Balknevels werden in hun monden gestopt en strak achter hun hoofden vastgebonden zodat ze niet teveel lawaai konden maken.
"Vijf jongens over," tjilpte Miles die rond de arena voor het publiek liep te pronken. "Wie zal de volgende zijn?"
Het publiek riep hun favorieten. Miles liep naar tot Ian en Danny, die nog steeds met hun voorzijdes tegen elkaar stonden, hun lichamen tegen elkaar gedrukt en hun heupen in elkaar geduwd. Beiden begonnen duidelijk het volgende uitputtende pre-tienerorgasme op te bouwen, maar Miles dwong de microfoon tussen hen in.
"Hé, kerels, hoe gaat-ie?" vroeg hij, zijn rol met ondeugende verrukking spelend.
"Niet… zo… mmmmm… goed… oh man…" antwoordde Ian tussen zijn tanden. Hij probeerde zich in te houden, maar zijn instinctmatige bewegingen werden sneller en sterker. Ondanks zijn beste inspanningen hadden Ian's elfjarige lichaam en zijn jongensachtige hormonen hem verraden en hij probeerde nu klaar te komen. De strijd ging er nu niet meer om Danny als eerste te laten cummen, maar om dat ontzagwekkende gevoel weer opnieuw te hebben. Het maakte hem ook echt niet meer uit of hij won of verloor. "Oh… oh… ohhhhh, hier komt het… oooooh, ik cum!"
Ian's hele lichaam trilde en hij beet op zijn onderlip. "Oh, ja," zuchtte hij toen hij langzaam bijkwam. Zijn 10 centimeter lange erectie stond nog rechtop en was klaar voor meer actie. "Laat me er nog een krijgen, Danny! Ik geef niet om!"
De twee jongens sloten opnieuw hun armen om elkaar en bleven bronstig. Danny had zijn tweede cum, veel sterker dan eerste. De testroxil moest zijn volledig effect nog bereiken en twaalfjarige was geiler dan hij ooit geweest was, of ooit opnieuw zou zijn in de volgende vier jaar van zijn leven. "Het maakt mij ook niet meer uit, Ian. Laten we zien hoeveel wij er kunnen hebben, o.k.?"
"Ja, o.k.!"
Een paar seconden later elimineerden de twee jongens zich tegelijkertijd en bleven doorgaan. Hun seksuele uitbaresting was een dergelijke klapper voor het publiek dat de trainers er geen einde aan maakten. Zonder bewust na te denken, had Ian spoedig Danny onder hem liggen. De elfjarige duwde omlaag om hetzelfde moment als de twaalfjarige omhoog duwde, ze drukten allebei hun bonzende enthousiaste lullen tegen elkaar en spanden zich in voor een climax, waarvoor ze nog te jong om te bereiken.
"Nog drie jongen over!" kondigde Miles aan. "Plaats uw weddenschappen!"
Van de boog die omlaag naar het wachtgebied leidde, keken de trainers naar de wedstrijd en lachten over het toneelspel van de tienjarige. "Heb jij hem verteld wat hij moest zeggen, Alex?" vroeg Calvin Mayfair.
"Nee, Cal," antwoordde de beschaafde heer. "Ik vertelde hem eenvoudig om een goede show neer te zetten en het publiek te amuseren. Hij krijgt tien bonuspunten als hij goed werk levert. En natuurlijk strafpunten als zij zich beginnen te vervelen."
"Over strafpunten gesproken," begon Ians trainer Anthony. "Ik denk Ian en Daniel al aardig de regels aan het overtreden zijn. Kijk ze eens."
Ian had nu Danny op zijn buik gedraaid en drukte zijn dunne 10 cm stijve in het kontgat van de twaalfjarige. Natuurlijk hield de plug in Danny's kont de wellustige pre-tiener tegen in naar binnen te gaan, maar hij deed nog steeds zijn best om de oudere jongen te neuken en zichzelf nogmaals te laten cummen.
"Normaal zou ik het ermee eens zijn," zei Jason. Als hoofdtrainer was hij de definitieve rechter op het uitdelen van strafpunten. "Maar het publiek vind het prachtig. Twee kleine jongens die het doen. En vooral die twee. Zij zijn onze meest gehoorzame jongens. Dat konden we niet van te voren bedacht hebben. Geef ze elk drie strafpunten en laat ze doorgaan tot de wedstrijd over is. Is dat acceptabel?"
De trainers knikten allen dat ze het er mee eens waren. Drie strafpunten elk kwamen overeen met zes uur meer voor Joshua in de Zwarte Kamer.
Met de overblijvende jongens al in een hoogst opgewonden staat blijven, was er niet veel gestoot en gewrijf en geslinger van lullen nodig tot de eerste schreeuw van "ik cum!" te horen was. Het kwam van de veertienjarige Philippe, die, als de melksessie niet meegeteld wordt, al meer dan twee weken zonder geen orgasme had gehad. Het zaad van de jonge tiener barstte uit zijn lul en zijn knieën werden helemaal rubberachtig.
"Oi, die was lekker…" hijgde hij. Hij verlangde ernaar om zijn al zacht wordende lul een paar snelle wrijven met zijn hand te geven, maar hij wist dit verboden was. Tijdens deze bijzondere wedstrijd had elk van oudere jongens geleerd hoe vreselijk het was om je lul niet aan te mogen raken als je ejaculeerde.
David was de volgende om het beetje controle dat hij had te verliezen. Hij uitte een gesmoord "ik cum!", spande zijn rug, gooide zijn hoofd naar achteren en spoot een overvloedige lading tienerjongenssap helemaal over zijn twee tegenstanders.
In dezelfde seconde waarin Davids hete zaad tegen zijn maag spatte, uitte de twaalfjarige Alexei een hoog gepiep, schreeuwde de vereiste aankondiging naar het publiek en genoot van het laatste orgasme van de wedstrijd. Zijn ejaculatie bestond nog grotendeels uit heldere zaadvloeistof, maar het was een ongelooflijk grote hoeveelheid.
"Kijk hem gaan!" Miles huppelde opgewonden en aan het orgasme van Alexei scheen geen einde te komen.
Zelfs toen de laatste krampen van zijn climax voorbij waren, druppelde er nog een voortdurende stroom heldere vloeistof uit de lul van de jonge Rus. Net als David wilde hij wanhopig zijn 12,5 cm lange stijve grijpen en er elke laatste druppel uitknijpen. In plaats daarvan stond hij alleen maar naar zijn middel te kijken en zag hoe zijn penis langzaam zacht werd. Zijn hele lichaam glinsterde in een fijne glans van zweet. Hij had de wedstrijd gewonnen door precies twee seconden na David te cummen.
"En wij hebben een winnaar, mensen!" klonk Miles laatste aankondiging. Een vertraagde herhaling van Alexei's winnende orgasme werd op het grote digitale scherm boven hen getoond aan het zich schor juichende publiek. De camera's zoemden in op de arenavloer en toonden alle jongens in hun post-orgasmische uitputting, bleven een paar seconden hangen op Ian en Danny die nog steeds bezig waren, en bewogen uiteindelijk voor een close-up naar de kleine Miles, die weer met zijn lulletje speelde. Hij stopte lang genoeg om direct in de lens te kijken. "Ik ben jongen Nul-Eén en U keek naar Gladiatorjongens Wereldwijd, een XB1 productie."
De jongens werden weer op hun voeten gezet, maakten een buiging voor het waarderende en nogal wellustige publiek en marcheerden toen in looppas de helling af naar de wachtruimte. Ian en Danny moesten krachtig worden gescheiden. Beiden bloosden en schaamden zich, ze realiseerden zich net dat hun capriolen op film waren opgenomen en later in de week zouden worden uitgezonden.
"Goed gedaan, stomme klootzak," zei Danny sarcastisch tegen de jongere maar veel beter begiftigde jongen.
"Kijk naar jezelf, maat. 'Ohhh, oohhh, Ian . … niet ophouden! Dat voelt zoooo goed!' Klinkt dat bekend?"
"Houd je mond."
"Nee, jij moet je mond houden."
Na een kwartier doorgebracht the hebben met elkaar te plezieren, raakten de twee jongens nu bijna slaags. Hun trainers moesten tussenbeide komen en hen voor de tweede keer uit elkaar trekken binnen even zovele minuten.
In de Zwarte Kamer stond de jonge Joshua nu al bijna twaalf uur in de leren kap en de latex body-suit. De jongen kon dat natuurlijk op geen enkele wijze weten. Het konden twaalf minuten of twaalf dagen zijn geweest vanuit zijn perspectief. De jongen was voorover gevallen voor zover zijn strikte bondage het toestond. Zijn benen en schouders waren pijnlijk en vermoeid en hij kon zijn eigen gewicht niet langer meer dragen. Hij was warm en zweterig en ellendig in het pak. Hij was gewend geraakt aan de grote knevel in zijn mond, maar eraan blijven denken dat hij zijn neus moest ademen was nog een probleem voor hem. Af en toe raakte hij in paniek en vocht wanhopig tegen de kettingen om los te komen en de kap af te kunnen doen, maar hij was volkomen om een van beiden te doen. Daarne werd hij langzaam weer kalm.
Hij slaagde erin bij vlagen te slapen, tien minuten, twintig minuten, maar voor het grootste deel was de met latex beklede elfjarige de hele tijd wakker geweest. Hij was nu zo hongerig dat hij pijn in zijn maag begon te krijgen.
'Zouden ze me vergeten?' raasde er door zijn jonge geest. 'Zouden ze me laten verhongeren!'
Josh had geen echt idee hoe lang een menselijk lichaam, zelfs een jonge, zonder voedsel of water kon blijven. Het was hem ook niet bekend dat hij voortdurend door de mensen in het controlecentrum in de gaten werd gehouden. Het latexpak had ingebouwde microprocessors die hen van een constante stroom gegevens over de harslag, de bloeddruk en andere essentiële kenmerken van de jongen voorzagen. Josh was in geen enkel fysiek gevaar, maar hij wist dat natuurlijk niet.
De plug in zijn kont begon opnieuw te vibreren. Snel dit keer. De laatste drie keer had het hem bijna tot een orgasme gebracht en hem dat genoegen bij elke gelegenheid op het laatste mogelijke ogenblik ontzegt.
'Oh, nee! Niet opnieuw!' gilde de jongen in zijn hoofd.
De tijd op de digitale klok was 12:17:23. Josh had nog meer dan de helft van zijn straf te gaan, en dat natuurlijk zonder rekening te houden met de extra tijd die hij zou krijgen wegens de strafpunen die de andere jongens kregen. Dat waren er momenteel zes, wat betekende dat hij zes extra uren in de Zwarte Kamer door moest brengen.
"Denk erom dat je de hoogste plank ook doet, Trevor," herinnerde Durand zijn jonge slavenjongen eraan. "Of je zult die kleren voor de rest van de dag dragen."
"Ja, meneer," antwoordde de veertienjarige met zijn hoge ongebroken stem. "Ik zal er dit keer meer aandacht aan besteden, dat beloof ik."
"Zorg dat je dat doet. Ik vind het niet leuk je altijd te moeten straffen."
"En ik houd er niet van gestraft te worden, meester," Trevor keek omlaag naar zichzelf en gebaarde naar zijn vernederende kostuum. "Tenminstens, niet zoals dit."
Durand glimlachte naar hem. "Nu weer aan het werk. Niet meer praten of ik zal je moeten knevelen."
Trevor knikte stil en ging verder met stof afnemen en zorgde ervoor deze keer veel grondiger te werk te gaan. Hij haatte het om deze kleren te dragen. Het was beter om gewoon naakt te zijn
Een paar minuiten later ging de bel bij de voordeur.
"Dat zal de heer Hilthorpe zijn. Laat hem binnen, Trevor."
De jongen legde zijn plumeau neer en liep gehoorzaam naar de hal om de deur te openen. De man die stond te wachten was jong en gekleed in een chic kostuum. Hij had een dure aktentas bij zich.
"Goedemiddag, meneer," Trevor boog bij zijn middel. "Mijn meester wil U in zijn werkkamer ontmoeten."
De man glimlachte bij het gezicht van de jonge tiener in meisjeskleren. De gladde slanke benen van de jongen waren van grote schoonheid. Hij pauzeerde bij Trevors kleine geslachtsdelen, niet groter dan die van een vijfjarige en sterk lijkend op die je op oude Griekse standbeelden van geïdealiseerde jongensdelen ziet. Hij was zomaar benieuwd wat ze gedaan hadden om ze tot zo'n klein formaat te laten verschrompelen, en persoonlijk keurde hij de procedure goed.
"Ga maar voor, jongen," antwoordde hij met een accent waar rijkdom en privileges uit sprak.
Goed opgeleid in zijn plichten als huisbediende, boog Trevor opnieuw en stapte snel opzij zodat kon de man naar binnen kon gaan. "Als U mij wilt volgen, meneer," de jongen draaide zich sierlijk om en leidde de gast van zijn meester naar de werkkamer. Hij was nieuwsgierig over de identiteit van de man en wat hij hier deed, maar hij wist dat het niet zijn zaken waren om vragen te stellen. Als zijn meester wilde dat hij het wist, zou het hem worden verteld. Hij opende de dubbele deuren van de werkkamer en gebaarde de man naar binnen. Stil volgde hij hem en hervatte onmiddellijk zijn afstofwerk.
William Durand stond op uit zijn fauteuil en begroette de man met een handdruk.
"Nathaniel Hilthorpe," introduceerde de jonge man zich.
"Ik ben blij U te ontmoeten. Welkom op Gladiator Eiland."
"Ik ben blij hier te zijn. Ik moet bekennen dat ik opgewonden was toen ik de vraag van Mej. Tomlinsin kreeg. Dit is een enorme kans voor me."
"Gaat U alstublieft zitten." Hij schonk een glas wijn in voor de zojuist aangekomen privé-leraar van het eiland. "Ik heb uw curriculum vitae bestudeerd. Zeer indrukwekkend. U hebt een aantal nogal progressieve standpunten over het onderwijs van jonge mannen."
"Ik geloof dat discipline en onderwijs hand in hand gaan. Het bestuur van mijn vorige privé benoeming was het niet volledig eens met mijn experimentele benadering."
"U zult hier zo'n inmenging in Uw methodes niet krijgen, meneer Hilthorpe"
"Uitstekend."
"Wij hebben een appartement voor U in gereedheid gebracht in het hoofdgebouw. Ik heb de vrijheid genomen om de dossiers van de jongens op Uw werkstation daar te kopiëren."
"Ik verheug me erop meer over hen te weten te komen."
"Heeft U zaterdagavond de première gezien?"
Hilthorpe glimlachte breed. "Natuurlijk. Prachtig. De jongens zijn aanbiddelijk en fantastische atleten. Ik hoop dat ze ook intellectueel zo begaafd blijken te zijn."
"Dat zijn ze. Hun intelligentie maakt het enigszins moeilijker ze te leiden, maar wij wilden het op die manier. Hoe wilt U te werk gaan?"
"Ik denk dat ik ze eerst als groep zou moeten ontmoeten. Daarna zou ik ze individueel willen spreken. Men heeft mij gezegd dat er een klaslokaal in het trainingsgebouw gereedgemaakt is?"
"Wij dachten dat dat de logische plaats ervoor was. Als U het niet goed vindt, weet ik er zeker dat er een andere regeling kan worden gemaakt. Volgens hun contracten moeten wij ze onderwijs verstrekken. Ik laat de logistiek hoe dat het best gedaan kan worden aan U over."
"Ik weet zeker dat de bestaande faciliteiten geschikt zullen zijn," antwoorde Hilthorpe. "Uw begroting is nogal royaal. Ik zal Uw onderhoudsteam nodig hebben om een paar zaken voor mij te maken voor we met de lessen van de jongens kunnen beginnen. Schoolborden, speciale tafels naar mijn eigen ontwerp, dat soort dingen."
"Ik zal hen opdragen om Uw projecten de hoogste prioriteit te geven."
"Dank U, meneer. Zodra het klaslokaal goed is ingericht, kunnen wij met hun lessen beginnen. Ik schat op het laatst aan het eind van volgende week. Ik ben van plan hen allen op een tamelijk regelmatige basis lees- en schrijftaken te geven. Zijn er nog bepaalde beperkingen om ze toe te saan dat ze boeken of schriften in hun cellen hebben?"
"Niet zolang die nodig zijn voor Uw leerplan."
"Uitstekend. Zijn er andere beperkingen die ik moet weten?"
De blik in de ogen van Nathaniel Hilthorpe vertelde Durand dat deze vraag wat dieper ging dan lezen, schrijven en rekenen. "U kunt disciplinaire maatregelen nemen die U geschikt vind. Wij proberen het ongeregelde fysiek misbruik tot een minimum te beperken, maar ik vertrouw op Uw discretie wat dat betreft. Als algemene regel worden de jongens in strikte kuisheid gehouden. Ik zou het op prijs stellen als u dat respecteert. Als U om een of andere reden het kuisheidsapparaat van een jongen zou moeten verwijderen, dan verzoek ik U eerst zijn trainer te raadplegen."
Hilthorpe knikte en dronk zijn glas leeg. "Goed, ik veronderstel dat ik me nu moet gaan installeren. Ik heb dossiers om door te lezen en boeken uit te pakken."
"Zal ik één van de muilknapen opdragen om U te helpen?"
"Hemel nee. Ik wil niet dat die onopgeleide kleine dieren mijn boeken aanraken. Ik zal er zelf voor zorgen."
"Zoals U wenst."
De twee mannen gaven elkaar een handen en Trevor leidde de nieuwe leraar gehoorzaam weg.
Onder de arena werden de jongens snel afgespoeld en weer in hun kuisheidsapparaten gesloten. De leren halsbanden, pols- en enkelboeien die hun gespierde kleine lichamen tijdens het lulgevecht hadden versierd werden nu vervangen door de gewone set ijzers en kettingen die nu een soort tweede natuur voor de jongens was geworden.
Niet alle jongens werden echter zo geboeid. Chris en Danny waren opzij getrokken door Jason zodra hun geslachtsdelen veilig waren opgesloten.
"Nul-Zeven en Nul-Vijf, jullie zijn verkregen door VIP-cliënten," informeerde de hoofdtrainer hen, die de informatie van zijn persoonlijke organizer oplas. "Nul-Vijf, jouw diensten zijn voor vierentwintig uur verworven. Nul-Zeven, jij bent voor achtenveertig uur gekocht. Ik leid jullie beiden naar de barak om daar behoorlijk schoongemaakt te worden. Je moet douchen en je tanden poetsen en je wordtgekleed zoals onze cliënten hebben gevraagd." Jason maakte een leren leiband aan de halsband van elke jongen vast en haalde zijn rechterhand door de lus. "Volg me."
Nog in hun leren boeien volgden de twee jongens Jason aan hun leibanden. Het voelde vreemd, zo van één plaats naar een andere te lopen zonder kettingen tussen hun voeten. Het lopen aan een leiband die aan hun halsbanden was vastgehaakt was echter iets dat zij niet langer ongebruikelijk vonden. Nog maar een paar weken geleden zou dat hen angst aangejaagd hebben, nu dachten zij er eigenlijk helemaal niet over na. Op elk moment geboeid zijn werd even normaal voor hen als ademend.
Niet tevreden met het tempo van de jongelieden gaf Jason een harde ruk.
"Sneller, jongens, jullie moeten allebei over een half uur worden afgeleverd. Je zult niet te laat willen zijn."
Chris en Danny werden rechtstreeks naar de douches gestuurd waar zij snel het vuil en het stof van hun lichamen spoelden, steeds onder de waakzame ogen van de bewakers. De jongens wasten hun kortgeknipte haar en schrobden zich achter hun oren en tussen hun tenen. Nog druipend kregen zij hun genummerde tandenborstels en een kleine tube tandpasta voor hen samen.
"Goed, jongens," zei Jason toen het nu brandschone paar zich voor zijn inspectie meldde. "Laten we jullie gereedmaken."
Calvin Mayfair nam jonge Danny over terwijl Jason Chris naar een kleine doos op de tafel leidde. "Jouw eerste cliënten zijn zeer specifiek over hoe je moet worden gekleed," vertelde Jason de zenuwachtige dertienjarige. "Blijf stil staan. Ik moet eerst je lulplug er opnieuw instoppen."
Jason pakte Chris' lulkooi vast en haalde een lulplug te voorschijn die enigszins anders was dan die Chris de laatste dagen had gedragen. Deze was net als de eerste ook van een flens voorzien om ervoor te zorgen dat zodra het in de urinebuis van de jongen was gestoken het er niet per ongeluk uit kon komen, maar deze had aan het eind een grote ring.
"Wij kunnen er een ketting of leiband aan vastmaken," verklaarde Jason met een tikje op de ring die nu uit het eind van lul van de jongen stak.
"Ik denk niet dat ik dat leuk zal vinden, meneer," zei Chris zacht.
"En ik herinner me niet dat ik om jou mening gevraagd heb. Er is een leren broekje in de doos. Pak hem en doe hem aan."
Chris haalde het broekje uit de doos. Het was zonder enige twijfel het vreemdste broekje dat de jonge tiener ooit had gezien. Het was van leer, helemaal zwart, met banden en riemen rond het middel en de dijen. De broek had talrijke ingebouwde ringen, perfect voor het vastzetten van de drager op een verscheidenheid van fantasierijke manieren. Er was ook een aantal kleine hangsloten. Chris legde ze gehoorzaam op de tafel voor hij het broekje over zijn slanke gespierde benen omhoog liet glijden. Onmiddellijk merkte hij dat het broekje heel, heel strak zou zitten.
"Doe je lulkooi erin," instrueerde Jason.
Chris moest het kuisheidsapparaat een beetje tussen zijn benen naar beneden duwen om het in het broekje te stoppen.
"Goed jongen. Je zult moeten leren om het snel aan te trekken en uit te doen. Nu aan de voorzijde de veters vastbinden… net als je je schoenen vastmaakt… "
Dertienjarige trok de veters door de ringen, Jason keek om ervoor te zorgen dat alles goed strak zat. Chris bond ze in een strakke knoop. Hij keek naar Jason met een een ietwat geamuseerde glimlach op zijn gezicht.
"Dat voelt een beetje lekker… Ik bedoel… ik voel me er sexy in, weet U."
"Oh, dat weet ik," zei Jason. Chris zag er fantastisch uit in het leren kuisheidsbroekje. "Trek nu de riemen aan. Eerst die rond je middel, dan die die rond je dijen."
Chris gehoorzaamde. Hij trok de riemen aan en gespte ze vast, zodat het broekje nog strakker ging zitten. "Hoe staat dat?" vroeg hij, strevend naar de goedkeuring van zijn trainer.
"Perfect." Jason pakte de hangsloten en klikte ze een voor een vast over de beugels en de gespen. Er waren alles bij elkaar vijf sloten. Chris was nu in het broekje opgsloten. Hij kon het niet uit doen of de riemen losmaken voor ze sloten geopend waren.
Dezelfde combinatie leren halsband en boeien, die Chris zoëven in de arena had gedragen werd nogmaals om zijn nek, polsen en enkels gedaan. Daarna volgde een paar dijboeien, verbonden door een kort stukje dunne ketting.
Jason deed daarna een zwarte bal-knevel in de mond van de jongen en trok die vast achter zijn hoofd aan en sloot het op zijn plaats. Chris was niet meer zo erg geïntimideerd door dat soorten dingen zoals tijdens de eerste paar dagen op het eiland, maar het dragen van een knevel was nog één van zijn minst favoriete delen van zijn nieuwe leven als slaaf.
"Uw cliënten denken dat je teveel praat," zei Jason zei met een grijns. "Ik neig om het met hen eens te zijn. Ik denk dat die knevel er de komende dagen niet al te vaak uitkomt."
Chris kreunde, want dat vond hij helemaal niet leuk om te horen.
Het laatste stuk van het nieuwe kostuum van jonge Christopher Andrews was een body harness. Twee leren riemen gingen over zijn schouders, nog vier rond zijn borst, en die werden allemaal met elkaar verbonden met riempjes en grote stalen ringen. Chris was verrast hoe zwaar het was en hoe benauwend.
"Te strak?" vroeg Jason toen hij de riemen rond de ribbenkast van de jongen deed.
Chris schudde zijn hoofd. Het was niet precies comfortabel, maar hij wist dat dat voor zijn trainer van geen belang was en nam daarom niet de moeite te klagen.
Jason deed een stap terug en floot.
"Wat ben jij een leuke leer-jongen," zei hij en speelde met Chris' korte blonde haar.
De leren leiband voltooide de uitrusting. Jason leidde de met leer beklede jongen naar de deur. Calvin sloot bij hen aan, met Danny achter hem. De jongen kroop op zijn handen en knieën. De twaalfjarige was als een hondje gekleed met een snuit en een hoofdtuig waar puntige hondenoren aan zaten. Danny droeg een brede halsband met spijkers. Leren wanten omsloten zijn handen. Een plug met hondenstaart zat in zijn leuke kleine kontje genesteld, de staart stak er uit en zwaaide bij elke beweging die hij maakte. Zijn kuisheidsgordel was verwijderd, zodat zijn kleine penis tussen zijn benen bengelde. Zijn ballen waren omlaag getrokken en omgord met een brede leren riem en ze werden al aardige rood terwijl hij kroop. Hij leek een bijzonder ellendige jongen, en dat was hij inderdaad.
Buiten de omheining wachtte Ophelia Winstrom met haar kleine acht jaar oude jongenshuisdier Spike op handen en knieën naast haar. Hij droeg een snuit en een tuig identiek aan dat van Danny en hij had ook een klein hondenstaartje die uit zijn kont stak. Zijn kleine penis was omlaag over zijn kleine balzakje getrokken en werd zijn plaats vastgemaakt door de kuisheidsring die door zijn leuke besneden eikel ging en door een kettinkje was verbonden aan een tweede ring die zijn perineum, vlak achter zijn scrotum, doorboorde. Zijn zachte blauwe gevoelvolle ogen knipperden snel in de heldere morgenzon.
Calvin trok Danny vooruit aan de leiband en overhandigde hem aan de rijke erfgename.
"Ga op je knieën zitten, jongen," zei Ophelia, terwijl ze het eind van de leiband in haar linkerhand nam, waarin ze ook die van de halsband van Spike hield. "Laat me je eens bekijken."
Danny ging op zijn knieën zitten en vouwde zijn handen achter zijn hoofd. Hij keek omhoog naar haar. Ophelia keek hem boos aan. "De ogen van een jongen moeten altijd op de voeten van een dame gericht zijn."
De twaalfjarige verbeterde snel zijn fout.
"Ik zal je het deze keer vergeven. Mijn God, wat heb jij een kleine penis, niet waar? Hij is niet veel groter dan die van Spike. Is dat niet zo, Spike?"
De kleine jongen uitte een hoge 'yip', wat zo veel als een hondje klonk zo veel als een menselijke jongen maar kon nadoen. Hondengeluiden waren in het algemeen de enige geluiden die de jongen ooit mocht maken.
Danny bloosde omdat zijn kleine orgaan nogmaals het onderwerp van spot was, maar hij wist dat het waar was.
"Kom, jongen. Ik heb altijd twee kleine hondjes willen hebben om op te leiden." Zij trok aan Danny's leiband en de heel angstige twaalfjarige kroop naar Spike.
Calvin gaf Ophelia een kleine stoffen zak. Danny's nummer stond op de buitenkant. "Hierin zit zijn kuisheidsgordel, samen met de sleutels. Alles wat wij vragen is dat hij hem aanheeft als U hem terugbrengt."
"Ik weet zeker dat ik het niet nodig zal hebben," zei de vrouw van middelbare leeftijd. "Jij zult geen smerige erectie hebben, hè, jongen?" Zij gaf een harde ruk aan Danny's leiband, aangevend dat het geen vraag was waarop hij moest antwoorden, maar eerder een bevel dat hij maar beter kon gehoorzamen.
Met haar twee jongenshuisdieren die op handen en knieën achter haar kropen, met hun hondenstaartjes heen en weer zwaaiend als hun heupen bewogen, liep Ophelia op haar gemak weg.
Chris stond nog bij de poort en keek naar hen. Hij slaakte een grote zucht van verlichting. Hij had medelijden met Danny, maar niet genoeg om zijn plaats in te willen nemen.
"Jouw cliënten komen eraan," merkte Jason op. Chris keek op en zag twee mannen naderbij komen. Zij stopten en begroeten met Mej. Winstrom en liepen toen weer verder naar de barak. Chris herkende ze onmiddellijk. Het was het zelfde paar dat zijn penis had gewreven en hem tijdens de receptie had laten ejaculeren. Zij waren gekleed in licht gekleurde korte broeken en overhemden. Hij merkte op dat de oudste van de twee een klein rijzweepje in zijn hand had.
"Je gedraagt jezelf," waarschuwde Jason. "Je behoort aan hen voor de volgende drie dagen. Ik wil geen slechte berichten over je krijgen."
Chris schudde hevig met zijn hoofd. Hij was er niet zeker van hoeveel tijd Josh nog in de Zwarte Kamer moest blijven, maar hij dat strafpunten die hij zou krijgen de straf van zijn broer zouden verlengen.
"Hier komen, jongen," sprak de man met de rijzweep streng.
De in leer geklede dertienjarige liep zo dapper als hij kon naar hen toe. De jongste van de twee mannen liet zijn handen over Christophers body harness van de jongen gaan en kneep speels in zijn tepeltjes. Hij pakte toen de leiband die aan de halsband van de jonge haarloze tiener bengelde.
"Wanneer je ergens met ons loopt, moet je altijd een halve meter achter ons blijven."
Chris vond dat die instructie gemakkelijk op te volgen was omdat de leiband ongeveer zo lang was. Jason gaf de sleutels van Christophers lulkooi en van de vele hangsloten die het leren tuig van de jongen vast op hun plaats hielden.
"Is hij geplugd?" vroeg de oudere heer.
"Altijd," antwoordde Jason met een passende glimlach. "Het is een grote. Hij zal een beetje schreeuwen als U hem eruit haalt en een beetje meer als U hem er weer in stopt."
De jongere partner reikte naar achteren en aaide over het sexy kontje van de ruim anderhalve meter lange puber en voelde de harde basis van de metalen plug onder het strakke leren broekje van de jongen.
"Hij heeft een fantastische stel benen," zei de oudste van de twee.
"En voel zijn buikspieren eens," antwoordde de jongere man terwijl hij zijn hand over de strakke maag van de dertienjarige liet gaan, "een stevig klein diertje, niet waar?"
Chris voelde zijn oren rood worden. Één van de vreemdste dingen van het zijn van een slaaf en één van de dingen die het moeilijkst waren om aan te wennen, was dat er over je gepraat werd alsof je er zelf niet bij was. Natuurlijk was Chris niet langer meer een persoon. Slaven waren bezit, goederen, dieren, voorwerpen van schoonheid of minachting of allebei. En dus stond hij daar te blozen terwijl de twee mannen zijn vele eigenschappen bespraken alsof hij prijsvee was. Strikt gesproken was de jongen dat natuurlijk ook. Een stevige ruk aan zijn leiband liet hem weten dat het tijd was om te gaan. Hij wandelde weg achter zijn nieuwe tijdelijke eigenaars. Zij spraken enthousiast met elkaar over de gebeurtenissen op het eiland en leverde zo nu en dan een bepaalde commentaar over de diverse delen van Chris' anatomie die de jonge knaap een beetje zenuwachtig begonnen te maken.
De twee mannen leidden Chris naar de grote bungalow waarin de luxe suites zich bevonden. Het was de eerste keer dat de jongen dit bepaalde gebouw zag. De gladiatoren waren hier niet gebracht tijdens hun tour over het eiland op de eerste dag. Het was een gebouwd van twee verdiepingen in de klassieke Britse koloniale stijl met een grote veranda die door witte pijlers werd gesteund. Het moment dat hij een stap binnen zette voelde hij een vlaag koude lucht en rilde.
'Airconditioning!' dacht de jonge Amerikaanse jongen. Hij was er zo snel aan gewend geraakt om vierentwintig uur per dag aardig warm en zweterig te zijn, dat dit een plotselinge schok gaf. Hij kreeg vrijwel onmiddellijk kippenvel op zijn naakte huid.
"Dat arme ding is niet gewend om in de koude lucht te zijn," zei de jongere man.
"Dan zullen we hem op moeten warmen, niet waar?" antwoordde zijn oudere partner en bekeek Chris met een verdorven grijns op zijn gezicht.
Het rijke mannelijke paar had een suite op de benedenverdieping. Christophers mond zou opengevallen zijn als hij niet was gekneveld. De suite was enorm groot, bijna zo groot als de gehele eerste verdieping van het huis van zijn ouders. Glazen deuren gaven direct toegang op het witte zandstrand.
'Wat een coole plaats voor een vakantie,' dachte Chris.
Bruce en Lance, dat waren hun respectievelijk namen, openden de deuren om de zeewind naar binnen te laten. Lance, de jongere, ging naar het keukentje en keerde terug met twee flesjes koud bier. Chris was een slim joch en hij had vanaf de eerste keer dat hij deze twee ontmoette al opgemerkt dat de jongere zich altijd naar de oudere scheen te voegen. Nu daagde het plotseling dat de gouden ketting rond de nek van de jonge man een symbool was, veel meer dan enkel een duur sieraad. Lance merkte de blik van dagende begrip op het gezicht van de jonge knaap op.
"Dat klopt, jongetje. Ik ben een slaaf, tenminste wettelijk gezien. Ik was maar een beetje jonger dan jij toen ik werd verkocht. Bruce heeft me in bezit sinds ik het verwerkingscentrum verliet. Dat is nu al weer tien jaar geleden, niet waar Bruce?"
"Dat klopt, liefje," zei de oudere man. Zijn haar was al een beetje grijzend, maar hij had nog een jeugdige verschijning over hem. Hij kuste zijn jongere partner onomwonden en stevig op de lippen. Het was de eerste keer in zijn leven dat Chris twee volwassen mannen elkaar zag zoenen. Zelfs als homojongen was het niet iets waar hij echt over nagedacht had. Je kuste je mam, en misschien je oma, en dat was dan het eind van zijn lijst van potentieel te kussen menselijke wezens.
"Dorstig, jongen?" vroeg Bruce met zijn donkere bevelende ogen naar de dertienjarige kijkend.
Chris knikte enthousiast. Hij had sinds zijn sap die ochtend niets meer gehad.
"Lance haalt je knevel eruit en wij zullen je wat te drinken geven. Als je één enkel woord zegt, gaat de knevel er weer in. Begrepen?"
Opnieuw knikte de jongen. Lance ging achter hem staan en ontsloot de bal-knevel en legde hem opzij. Hij gaf Chris zijn bier.
"Neem een paar slokken," instrueerde de jonge man.
Chris gaf hem een twijfelachtige blik. Hij vroeg zich af of die aanbieding één of andere soort val was. Hij was te jong om dat soort spul te drinken, maar hij was ook heel nieuwsgierig. Hij hield de fles aan zijn lippen en nam een aarzelend slokje. Zijn dertienjarige smaak was duidelijk nog niet helemaal klaar voor een alcoholisch brouwsel.
'Tjemig, dat spul smaakt vreselijk,' dacht hij in zichzelf. 'wat zien ze daar nu in?' Hij hoestte en rilde bij de bittere smaak en gaf de fles beleefd terug.
"Misschien is hij blijer met een frisdrank," stelde Bruce voor.
De ogen van de jongen lichtten op. Het was hier pas twee weken, maar voor hij op het eiland kwam had hij wel drie of vier blikjes per dag soldaat gemaakt. Hij was helemaal vergeten hoe zeer hij dat soor dingen miste.
"Het is light," zei Lance toen hij met een ijskoud blikje terugkeerde.
Chris glimlachte uit dankbaarheid en opende het. De eerste slok van de koude sprankelende drank ging zijn keel in. Het was groots. Enkel dit ene kleine gebaar van vriendelijkheid, dit hele kleine beetje van een normale toestand, deze ene korte kans om weer een gewone jongen te zijn, maakte Chris gelukkiger dan hij was geweest sinds de dag dat hij de brief van XB1 ontvangen had.
"Er is niet veel nodig om een slaaf gelukkig te maken," merkte Lance op.
"Jij zou dat beter moeten weten dat dan iedereen, beste jongen," antwoordde Bruce. "Laten we deze middag op de veranda doorbrengen."
De twee mannen liepen naar buiten. Chris volgde hen op zichzelf met zijn leiband die van zijn halsband langs zijn borst omlaag hing. Bruce en Lance gingen op een paar luxe tuinstoelen zitten met uitzicht op de oceaan. Het was een machtig gezicht en een perfecte tropische dag. Chris moest tussen hen in gaan staan en hun flessen vasthouden terwijl zij praatten. Zijn eigen blikje frisdrank was verbannen naar het houten dek tussen zijn naakte voeten. Hij zou moeten wachten tot de mannen klaar waren voor hij het leeg kon drinken. Nu en dan voelde de jongen een hand zacht over zijn benen gaan, of zijn armen, of zijn met leer beklede billen. Het gaf hem een tintelend gevoel van binnen en deed zijn lul tevergeefs binnen de kuisheidskooi zwellen. Hij voelde de spijkers naar binnen dringen en uitte een zacht gejammer.
"Dat ding doet goed werk, jongen," zei Bruce hem terwijl hij hem een harde klap op zijn billen gaf. "Die kooi om je lul is er niet voor niets. Niet hard worden tenzij je het wordt verteld. En jij, Lance," waarschuwde Bruce zijn jonge partner, "maak die jongen niet zo opgewonden."
Vlak buiten de Zwarte Kamer was een kleine controlecabine. Hannah Dubose had er momenteel de wacht en keek op de diverse beeldschermen naar de jonge Josh die in leer en glanzend latex was ingepakt. De digitale klok gaf nu 06:58:32 aan. In de Zwarte Kamer was de temperatuur tweeëndertig graden. Josh stond op dit ogenblik stil. Bij vlagen rukte hij heftig aan de kettingen die hem vasthielden. Hij huilde dan uit hysterische teleurstelling en schreeuwde in zijn knevel, maar de geluiden van zijn nood werden door de leren kap gedempt. Hannah had de interne luidsprekers aangezet zodat zij het klaaglijke gehuil van de elfjarige kon horen. Momenteel kwamen er nauwelijks hoorbare snikgeluiden uit de luidsprekers.
Josh was ongeveer twee uur geleden definitief gebroken. Al zijn jongensachtige bravoure en weerstand was verdwenen. Hij was een angstig, miserabel, hongerig, dorstig, pijnlijk en zeer ongelukkig klein jongentje en hij kon helemaal niets doen behalve huilen. Hij kon niet zien, hij kon niet praten, hij kon niet horen, hij had een buis in zijn lul gestoken en een plug in zijn kont gestopt. Die vibreerde momenteel weer, maar dat was zelfs niet meer een beetje aangenaam. Hij wilde er uit. Hij wilde die buis uit zijn lul, die plug uit zijn kont, die afschuwelijke kap van zijn hoofd, dat hete gladde pak van zijn lichaam. Hij wilde weg van het eiland. Hij wilde weer kleren dragen en niet altijd een kuisheidsgordel aan moeten. Hij wilde naar huis.
Hij gilde en schreeuwde weer in zijn knevel en trok opnieuw hard aan de kettingen.
"Hoe lang is hij al zo?" vroeg dokter Allison Trench toen zij in de cabine kwam.
"Sinds twee uur bij vlagen, dokter," antwoordde Hannah. Zij was net klaar met haar lunch, maar Joshua's schreeuwen werden plotseling gillen en namen in volume toe.
"Hij gilt zijn longetjes eruit," zei Trench. Er klonk misschien, een greintje medelijden in haar stem, meestal echter sprak zij met de koude onpersoonlijke uitdrukking van een dokter die al een lange ervaring had met het behandelen van jongensslaafjes. Hij was een koopwaar. Een investering. Als zij al bezorgd was voor het welzijn van de jongen dan was dat eenvoudig omdat het haar baan was de belangrijkste bezittingen van het bedrijf te beschermen, waarvan de jonge Joshua Andrews momenteel er één was.
Zij controleerde snel de bio-monitor van de jongen. "Zijn hartslag is te snel. En er stroomt al bijna een uur nauwelijks meer urine door de catheter."
"Is hij in gevaar?"
"Hij komt er te dicht bij, vind ik, Hannah," antwoorde Allison. "Wij moeten hem kalmeren en vocht toedienen. Hij moet nog zes uur van zijn originele straf, plus minstens nog eens twaalf erbij."
"Wanneer hij er achter komt hoeveel strafpunten de andere jongens kregen, raakt hij in paniek."
Allison Trench was het daar absoluut mee eens. "Hij zal geen erg gelukkige jongen zijn."
"Wat doet dit in zijn hoofd, dokter?"
"Medelijden?"
"Nee," antwoordde Hannah nogal verdedigend. "Ik denk aan hem als een volbloed renpaard. Het is mijn werk hem in vorm te houden, zowel geestelijk als fysiek. Als hij hierdoor gek wordt dan is hij niet veel meer waard in een wedstrijd. Ik kan niet hebben als hij in tranen uitbarst wanneer hij de volgende keer in de arena is of de strijdwagen moet mennen. Dat zou slecht nieuws voor me zijn. En geen bonus aan het eind van het seizoen."
"Ah, gemotiveerd eigenbelang dus."
"Precies."
"Goed, m'n beste, er zullen op korte termijn zeker enkele psychologische problemen zijn. Maar ik denk dat je hem, op zijn minst voor de nabije toekomst, heel wat volgzamer zult vinden. Een jongen vergeet zo'n beproeving als deze niet gauw. Als je alleen maar de Zwarte Kamer aan hem noemt, zal hem dat zeer snel weer tot de orde roepen. Een beetje conditionering gaat lang mee. Er zijn diverse middelen die wij hem kunnen toedienen als hij tekens van depressie of psychose vertoont, maar ik betwijfel of hij iets ernstigers dan een paar terugkomende nachtmerries en een enkele flash-back zal ontwikkelen. Wij zullen hem de komende weken goed in de gaten houden, zodat we ons niet ongerust hoeven te maken. Ik zal mijn werk doen, zodat jij het jouwe kunt doen."
"Dat is goed."
Precies op dat moment klonk een volgende waanzinnige schreeuw door de luidspreker, zo hoog en zo wanhopig dat het echt klonk alsof het van een gewond dier kwam en niet van een jonge knaap.
"We kunnen maar beter naar binnen gaan."
Dokter Trench zoemde de deur al open met haar medische uitrusting in haar vrije hand.
Toen Josh voor het eerst sinds zo lange tijd weer handen aan zijn lichaam voelde, rukte hij wild en schreeuwde van angst.
'Laat me met rust! Doe me geen pijn!' is wat hij probeerde te zeggen. Maar alles wat door de knevel en de kap kwam was een serie gedempt grommen en kreunen. Plotseling kwam er een stem door de oortelefoon die in de kap was ingebouwd. Hij herkende het als Hannahs stem.
"Kalmeer, Nul-Twee. Wij halen de kap er voor een paar minuten af en we geven je iets te drinken. Niet bewegen. Houd je ogen dicht. Denk eraan, je mag niet praten."
Josh voelde dat de riemen buiten om de kap losgegespt en losgetrokken werden. Toen de kap niet langer meer aan de posture collar vast zat, kon hij zijn hoofd weer draaien. Zijn kleine nek was stijf en pijnlijk. Met één enkele vlugge beweging werd de kap erafgetrokken. De warme vochtige lucht in de Zwarte Kamer voelde voor de jongen feitelijk koud aan. Het was nogal een schok. Hij hijgde en probeerde wanhopig zijn longen te vullen. Zijn natuurlijk instinct deed hem zijn ogen openen. Hij knipperde een seconde en deed ze toen open, hoewel de tranen over zijn wangen omlaag stroomden. De felle schijnwerper boven zijn hoofd verblindde hem bijna onmiddellijk en hij deed z'n ogen snel weer dicht.
"Ik heb het je gezegd," berispte Hannah hem zacht en wreef over zijn zijde door het latexpak. Hij had haar nog nooit zo zacht tegen hem horen praten. "Houd ze nu dicht."
Josh' onderlip beefde. "Ja, mevrouw," zei hij zwak. Zijn prepuberale stem was zacht en schor. "Ik heb zo'n honger… "
"Stil. Niet praten."
Dokter Trench pakte een plastic fles uit de medische koffer. Die bevatte een drank die jongens Gladiator Power Punch zouden gaan noemen. Het leek op fruitpunch en was volgens een speciale formule gemaakt om er voor te zorgen dat pre-tiener en de jonge tienerjongens heel snel weer hun vocht- en energieniveaus herstelden. De smaak, zoals Josh snel ontdekte, was ook helemaal niet slecht.
"Langzaam, Josh," zei Allison toen zij de fles tegen de uitgedroogde en gebarsten lippen van de jongen hield. Het was de eerste keer sinds hij op het eiland aangekomen was dat een van de volwassenen hem bij zijn naam noemde. "Je mag het allemaal opdrinken, maar neem kleine slokjes… zo ben je een goede jongen."
Josh begon zich direct een klein beetje beter te voelen. Zijn mond en keel waren tenminste niet meer zo droog. Hij wilde vragen hoeveel tijd hij nog moest, maar hij had al zonder toestemming gepraat en was bang wat er zou kunnen gebeuren als hij opnieuw sprak. Dus hield hij zijn mond dicht en zijn ogen gesloten. Hij voelde dat de dokter zijn catheterslang weer goed over het afvoerkanaal in de vloer plaatste. Tijdens zijn laatste worsteling was hij erin geslaagd de buis uit het afvoerkanaal te trekken. Het gevolg was dat er een klein plasje urine van de jongen op de vloer gedruppeld was. Dat ding in zijn lul was waarschijnlijk het ergste en meest vernederende deel van zijn straf. Hij jammerde klaaglijk maar de dokter negeerde eenvoudig zijn duidelijk schaamte en ongemak.
Voor hij het wist, werd de kap snel opnieuw over zijn hoofd omlaag getrokken, de ingebouwde knevel tussen zijn tanden gedwongen en de riemen weer vast getrokken. Opnieuw was de jonge Josh veroordeeld tot duisternis en stilte. Hij was precies vijf minuten uit de kap geweest. De enige onderbreking die hij tijdens zijn straf zou krijgen.
Hannah gaf een harde pets zijn met latex beklede kont en de twee vrouwen verlieten de Zwarte Kamer en deden de deur achter hen op slot. Josh onderdrukte een angstige snik. Wanneer zouden ze hem er ooit weer uit laten?
'Wat als ze me er nooit meer uitlaten?' zijn elfjarige hersenen kwamen met allerlei soorten meer en meer afschuwelijke mogelijkheden op de proppen.
wordt vervolgd