Gladiatorjongens Wereldwijd (15) (hoofdstuk 31-32)
Door istari ([email protected])
vertaald door Jan van Vlaanderen
oorspronkelijke titel World Wide Boy Gladiators, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html
Copyright 2008 door istari, alle rechten voorbehouden
* * * * *
Dit verhaal bevat beschrijvingen van seksuele handelingen en verschillende extreme vernederingen betreffende minderjarige jongens. Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor een volwassen publiek, en is het werk van volledige en totale fictie. Als u dit soort zaken niet mag lezen, doe het dan niet. Niet opnieuw verspreiden zonder toestemming van de auteur.
Commentaar is welkom (in het Engels): [email protected]
Commentaar op de vertaling is ook welkom.
* * * * *
Terwijl hij naar huis liep, ging hij voorbij een brigade van jongensslaven, allemaal blank, minder dan dertien jaar en helemaal bloot, uitgezonderd de ijzeren halsband rond hun nek. Ze waren met hun halsbanden aan elkaar vastgeketend en moesten de voetpaden vegen. Twee opzichters, jonge zwarte mannen in officieel uniform van de regering, bewaakten de jongens, met elektrische schok stokken klaar voor gebruik. Met hun handen aan hun pet groetten de twee mannen Samuel als hij voorbij kwam. Samuel herhaalde dezelfde beweging en grijnsde naar de zes blanke jongens. Zijn blik bleef even rusten op de kuisheidskooitjes die om hun genitaliën zaten. De jongens op WJG droegen ook zo’n dingen. Hij vroeg zich hoe het voelde als je penis voor altijd opgesloten was. Alleen al het idee maakte dat zijn jongensding tot leven kwam in short. Mijn pijnlijke, zichtbare erectie, ging de elfjarige jongen de poort door van het ommuurde domein van zijn familie.
"Goede avond, mijnheer Samuel," zei de blanke tuinier van de familie, toen de jongen het pad opging naar het prachtig gelegen herenhuis. Sam wist dat de voorouders van de tuinier hier waarschijnlijk vroeger gewoond hadden, maar tegenwoordig werden de blanken in Zuid-Afrika strikt op hun plaats gehouden.
Sam groette hem onverschillig terug en liep onder de zuilenrij van het hoofdgebouw.
"Pieter!" riep hij nogal ongeduldig wanneer hij in de hal aankwam. In zijn stem kon je de eerste tekenen van zijn puberteit horen. "Ik ben thuis…"
Enkele seconden later repte een naakte, blanke jongen zich naar de hal. Hij was ongeveer even oud als Samuel, misschien een paar maanden ouder, maar heel wat kleiner en gespierd door een leven van hard werken. Hij had blond haar en blauwe ogen en een mooi rond gezicht met sproeten. Een ijzeren halsband was rond zijn nek gesmeed, en een aan een ringetje vooraan hing een identiteitsplaatje. Zijn genitaliën waren nogal klein voor een jongen die bijna twaalf ging worden. Zijn testikels, ongeveer ter grootte van een druif, waren naar beneden uitgerekt door een vijf centimeter brede metalen band die strak rond zijn scrotum gespannen was. Het was een nogal pijnlijke versiering die hij gekregen had als hij negen jaar was. Het resultaat hiervan was dat zijn ballen nu een paarse gezwollen massa vormden aan het einde van een blinkende metalen band. Een simpele aanraking deed de jongen ineenkrimpen. Zijn besneden penis was vijf centimeter lang. Op het einde was er een dikke zware metalen ring doorgestoken. Buiten zijn schouderlange haar op zijn hoofd was het lichaam van de jongen onbehaard. Er begonnen al wat schaamhaartjes te groeien, maar die werden verwijderd voordat ze konden groeien of zich verspreiden.
"Jij wordt verondersteld van op mij te wachten," zei Samuel pruilend als de naakte blanke jongen zijn rugzak aannam.
"Het spijt me, meester," antwoordde Pieter met gebogen hoofd.
"Dat zal wel, en waarom draag je je gordel niet?"
Pieter droeg normaal een brede lederen riem rond zijn slanke middel. De ring aan het uiteinde van zijn stevig afgevelde piemel moest vastgemaakt worden aan een ring in het midden van de riem, om zijn lulletje omhoog op zijn buik te houden. Pieters veelvuldige erecties werden meestal genegeerd, en het werd hem streng verboden om zichzelf aan te raken. De riem diende als vernedering en als constante herinnering aan zijn status in het gezin Nguni.
Pieter keek beschaamd naar Sam. "De uffrouw, meester Sam, ze was me vanmorgen aan het wassen… Er waren een paar haartjes daar beneden die aan het uitkomen waren…" Hij huiverde als hij dacht aan het pincet van de meesteres. "Ze stuurde me naar buiten om in de tuin te gaan werken. meester Sam, tot u thuiskwam, meester Sam. Ze zei dat ze niet wou dat de riem vuil werd…" Pieter mocht over het algemeen niet veel meer zeggen dan ‘Ja meester’ of ‘nee meester’. Daarom struikelde hij over zijn woorden. Net zoals Samuel begon zijn stem net te veranderen.
"Oh, glimlachte Sam, "dan moeten we hem gaan zoeken. Jou ding mag zomaar niet los hangen zoals nu."
Pieter glimlachte verlegen naar zijn meester en staarde naar zijn slappe penis. "Ik weet het, meneer. Het voelt raar."
"Snel," zei Sam en maakte een ketting vast aan de halsband van Pieter. 3Gladiators begint om zes uur. Als ik mis door jou schuld, krijg je zweepslagen op je achterste."
Pieter van der Merwe, elf jaar en negen maand oud, was al slaaf in het gezin Nguni sinds hij vijf jaar was. Hij en zijn jonge meester waren samen opgegroeid. Men kon zeggen dat ze vrienden waren, tot op zekere hoogte, maar Samuel liet de blanke jongen nooit vergeten dat hij maar een slaaf was, zijn slaaf. Pieter wist dat de dreiging voor het krijgen van zweepslagen reëel was. Hij had nog altijd moeite om te zitten van de zweepslagen die hij vorige week kreeg op bevel van Samuel. Pieter was altijd naakt, ook publiekelijk, en zo was zijn eeuwige gekneusde achtereind steeds zichtbaar voor iedereen.
Om vijf voor zes, had Pieter zijn riem terug stevig aan en zaten de jongens in Samuels grote kamer aan de koele zuidkant van het huis.
"Zet de televisie aan," zei Sam en deed zijn kleren uit en rommelde in zijn schuiven om een short te vinden. Pieter had Samuel bloot gezien sinds ze klein waren, en Pieter kon zich natuurlijk niet herinneren wanneer hij ooit nog kleren gedragen had. Toch, op de drempel van de puberteit, kreeg Pieter een raar gevoel tussen zijn benen, bij het zien van Sams gladde, bruine huid en zijn lange dikke penis, die een stuk groter was dan de zijne. Hij zette de LCD-HD-set op en koos het juiste kanaal. Hij keek even graag naar de gladiators als zijn meester. De volgende twee uur zouden hij en Sam roepen en lachen en genieten als twee beste vrienden, eerder dan meester en slaaf.
Sam trok een witte katoen short aan, zette de ruime inhoud, die erin verborgen was, op de juiste plaats en ging op de grond zitten op een zacht kussen. "Ga een hapje halen, voor me," beval hij, " snel of je gaat een stuk missen."
Pieter ging naar de keuken. Sam nam de afstandsbediening en zette het volume juist. Hij ging afwezig met zijn hand in zijn short en streelde zijn piemel. Toen het WJG-logo op het scherm kwam en de begintune in Olympische stijl begon was hij helemaal stijf. Hij streelde zichzelf langzaam als Pieter terugkwam met limonade en verse broodjes voor hen beiden.
Sam grinnikte en wees onbeschaamd naar de duidelijke en eerder grote tent in zijn short. "Na de show mag jij hier zorg voor dragen."
"Ja, meester Sam," antwoordde Pieter. Hij gaf de duidelijk grotere portie van de snacks die hij heimelijk uit de provisiekamer had gehaald aan zijn meester, en zijn enige vriend in de hele wereld.
Terug op het eiland, zat Christopher tot laat op de avond met Bruce en Lance in de trainingsruimte. Voor het ogenblik hing hij ondersteboven, opgehangen aan zijn slanke enkels, een dikke, brede dildo diep in zijn rectum geschoven en met een vreselijke metalen klem op zijn voorhuid. Zijn twee tijdelijke meesters sloegen op de zolen van zijn voeten met bamboestokken. Op de zolen van zijn schattige, maar niet echt kleine voeten meer, waren al enkele felrode strepen zichtbaar. Stappen, of zelfs staan, zou de volgende dagen wel moeilijk gaan. De jongen was uitgeput. Maar kon hij nog schreeuwen en jammeren telkens als ze hem sloegen. Zelfs de zachtaardige begon er in te komen, hij begon te genieten van het unieke gevoel van totale macht over een ander menselijk wezen. Natuurlijk was Chris, strikt gesproken geen menselijk wezen. Slaven, zelfs contractuelen, waren huisraad, dikwijls wel waardevol, dat zeker, maar het waren slechts voorwerpen die verkocht, gekocht, geruild, gebruikt en zelfs misbruikt kunnen worden, zoals hun eigenaars uitkomt. Er waren zeer weinig regels in verband met hun behandeling. Met deze grote vrijheid waren er grote uitspattingen en bijzonder inventieve wreedheden.
Het was dus eenvoudig genoeg voor Lance (nog altijd wettelijk zelf een slaaf) om te geloven dat de naakte, huilende en lijdende jongen kreeg wat hij verdiende. Alle blijken van sympathie en begrip die er konden bestaan tussen de tiener en de jonge man verdwenen naarmate de uren van afzien in de trainingsruimte voorbij gingen. Ironisch genoeg was het Bruce die de hand van zijn jonge partner moest vasthouden om de beproeving van Christopher Andrews te doen stoppen.
"Er zijn hier regels over de mate van pijn die we kunnen veroorzaken aan de voeten van de jongen," zei Bruce aan Lance. "Als hij niet meer kan stappen, kan hij niet meer meedoen aan de wedstrijden. Ik wil geen boete krijgen voor het beschadigen van het kereltje."
Lance legde de stok neer en keek naar de jongen die ondersteboven hing. De zolen van de dertienjarige waren een puinhop.
"Oh, god," fluisterde Lance, "het was niet mijn bedoeling om… "
"Je bint het te begrijpen," zei Bruce, "help me om hem neer te leggen.
Toen Chris op de koude betonnen vloer lag, kroop hij in een defensief bolletje. Hij was bedekt met builen en kleine wondjes van zijn schouders tot aan zijn voeten. Zijn voorhuid was nog vastgeklemd en de brede, dikke dildo stak nog uit zijn kont. Zijn piemel was al uren niet meer stijf geweest, hij was klein en verschrompeld, het leek alsof hij van een klein tienjarig ventje was. Hij voelde de hand van Lance op zijn schouder en hij deinsde onmiddellijk terug en hij spande zich op, uit angst dat een nieuwe marteling zou beginnen. Maar in de plaats daarvan voelde hij dat de dildo, langzaam uit zijn rectum getrokken werd. Het deed even zeer als toen hij erin gestoken werd, Maar Chris had zelfs geen kracht meer op te schreeuwen. Het deed pijn daar achteraan en hij voelde zich wijd openstaan en hij voelde er iets uitdruppelen.
"Draai je om zoon," zei Bruce met een verrassend aardige stem. "Ik kan die klem niet van je lul afhalen als je zo opgekruld ligt."
Chris wist niet of hij Bruce kon vertrouwen of niet. Misschien was dit een truc. Maar hij wou echt, echt die klem van zijn voorhuid af. Dat deed zo’n pijn. Met een zucht rekte de jonge tiener zich uit en rolde hij zich op zijn rug. Hij kromp ineen toen zijn gehavende achterwerk de grond raakte. Chris snakte naar adem toen de klem er eindelijk af ging en het bloed terug in zijn voorhuid vloeide. Hij keek naar zijn piemel en zag hoe verschrompeld en pathetisch hij eruit zag, en hoe rood en pijnlijk het uiteinde van zijn voorhuid was.
"Dat gaat nog een tijdje pijn doen," zei Bruce en hij streelde zachtjes de slappe tien centimeter lange penis van de jonge tiener. Maar wa hebben niets van het vel af gedaan, dus je hebt geen reden tot klagen. Sta recht nu. We maken je schoon als we terug naar de kamer gaan.
Het duurde een tijdje voor Chris zijn benen terug aan het werk kreeg, en als hij er eindelijk in slaagde, maakte de pijn in zijn voeten het onmogelijk om op te staan. Hij probeerde twee maal terwijl Bruce en Lance hem bekeken, maar hij kon onmogelijk zelf uit deze kamer stappen.
"Het gaat niet," mompelde hij en zakte op zijn knieën. Hij was beschaamd en vernederd en dodelijk bevreesd dat dit terug zou leiden naar nog meer bestraffingen.
"Kruip dan," zei Bruce en hij maakte nog maar eens de leiband vast aan de halsband van de jongen. Lance verzamelde al het andere tuig, inclusief de kuisheidskooi. De twee mannen brachten de jongen naar de andere kamer. Chris kreeg geen ogenblik rust en werd terug vastgemaakt met zijn harnas aan de wagen. Nu zat hij op handen en knieën en moest hij hen zo terugbrengen naar hun luxueuze verblijf aan de andere kant van het eiland. Het ging pijnlijk traag. Bruce was tenminste mild met de zweep. De zon was al onder gegaan als Chris de wagen en zijn passagiers terug naar hun kamer bracht. Het harnas werd snel uitgedaan, de leiband vastgemaakt en hij werd teruggebracht naar de koele van air-conditioning voorziene weelde van de VIP-kwartieren.
Een glas koud water, een stukje fruit een uurtje opsluiting in de kooi hielpen de jongen wat van zijn kracht terugwinnen. Hij voelde zich een beetje raar als hij opgekruld in zijn kooi lag. De jonge tiener werd het gewoon om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Nu echter, werd hij helemaal genegeerd. Lance en Bruce waren enkele clips en bandopnames van andere delen van het eiland aan het bekijken. Chris zag een glimp van de zwarte kamer. Daar zag hij Josh, van kop tot teen gehuld in zwart latex en leer. Chris kon niet uitmaken of Josh nu nog steeds gestraft werd. Toen hij zijn broer zo zag voelde hij zijn penis tintelen en zwellen en hij werd half stijf. Blozend en beschaamd over zichzelf keek Chris opzij. Hij slaagde erin om een kort dutje te doen totdat hij gewekt werd door het openen van de kooi.
Chris kreeg de luxe om twintig minuten te douchen, helemaal alleen. Hij kreeg natuurlijk strikte orders om zijn genitaliën niet aan te raken, uitgezonderd om ze te wassen, maar door zijn marteling in de trainingsruimte had hij helemaal geen zin om met zichzelf te spelen. Zijn lekkere tienerlul hing slap tussen zijn gladde, goedgevormde benen. Hij stond onder het warme water en liet al het bloed, het zweet en het vuil wegspoelen door het afvoergat. Hij waste zijn haar en nam dan zijn tijd om zijn pijnlijke genitaliën onder handen te nemen. Zijn ballen waren nog steeds rood en gezwollen, en zijn penis deed pijn als hij zijn voorhuid wegtrok om zijn eikel te wassen.
Hij had nog twee minuten over, als hij zich aanbood bij Bruce en Lance, zijn haar was nog nat, en zijn flanken druppelden nog. Hij was niet meer echt verlegen om zich naakt bij hen te vertonen of zelfs niet bij iemand anders. Die avond diende hij hun maaltijd nog eens op en hij mocht zich alweer te goed doen aan de overschotjes. Daarna hielp hij hen om hun bagage in te pakken voor de terugreis de volgende morgen.
"Spijtig dat we je niet kunnen meenemen, jongen," zei Bruce en hij liet zijn handen over de strakke huid van Chris’ buik gaan en tikte speels op de bengelende penis van de dertienjarige. "Wij hebben een aardige kerker waar we kunnen in bewaren."
Chris wist niet zeker of Bruce ernstig was. Hij wist niets over de wettelijke inhoud van zijn contract. Misschien kon hij verkocht worden. Hij zou alleszins niets te zeggen hebben in deze aangelegenheid. Hij besloot dat het beter was om zijn mond te houden en verder te werken. Bruce glimlachte als hij de angst in de ogen van de jongen zag. Nu dat Lance al een jonge man was, dacht hij eraan om zich een nieuwe slaaf aan te schaffen. Chris voldeed zeker aan de criteria, intelligent, blond, gespierd, en goed voorzien voor een jongen van dertien jaar. Natuurlijk wist hij dat de jonge Christopher Andrews niet te koop was. Zijn contract was onwrikbaar op dit punt. Maar het was misschien tijd. En er waren honderden jongens in de verwerkingscentra die aan de eisen voldeden. Toen hij Lance kocht was dit helemaal nog niet het geval.
Lance was veroordeeld tot slavernij als verweesd jeugddelinquent, zoals dit het geval was in het begin van de Kinderslaafjes Act. Het rechtssysteem was de enige bron voor de aanvoer van jongensslaven op de slavenmarkten. Dat was tien jaar geleden. Nu was alles helemaal veranderd. Jongens van alle geledingen van de maatschappij vonden hun weg naar de verwerkingseenheden of de stikhete slavenkooien. Sommigen werden verkocht door hun ouders, sommigen werden in beslag genomen door de schuldeisers van hun ouders, sommigen werden door de rechtbank gestuurd, en het aantal jongens die ‘vrijwillig’ kozen om slaaf te worden werd steeds groter. In veel gevallen ondertekenden de Jongensgladiatoren hun contract zelf. Bruce zou geen moeite hebben om een gepaste jongen te vinden om in zijn kerker op te sluiten. Maar, voordat hij het eiland verliet, besloot hij Christophers adres op te vragen. Hij overwoog een bezoek aan zijn ouders.
Chris bleef de hele nacht naakt aan de voeten an Bruce en Lance en was een rustige, onderdanige slavenjongen. Hij bracht hen eten en drinken en zoog hun lul af wanneer ze het vroegen. Zijn kuisheidsgordel was eraf en ondanks zijn recente beproeving slaagde zijn penis erin om verschillende keren keihard te worden. Hij leerde dit te negeren, en Bruce en Lance gaven geen commentaar en raakten zijn piemel niet aan als hij stijf was.
De twee mannen namen de jongen mee naar hun bed en zetten de jonge tiener tussen hen in zoals een geliefd schoothondje. Chris’ peniskooi bleef op de tafel in de living liggen, nadat Bruce hem streng de les gelezen had.
"Ik vannacht die kooi niet aanbrengen, jongen. Maar ik wil niet dat je je aanraakt en ik wil niet wakker worden van je geneuk met de matras zoals een jonge geile hond, begrepen."
"Ja, meneer," antwoordde Chris slaperig en hij rekte zich uit tussen de zijden lakens. Het was de eerste keer in bijna vier weken dat Chris in een echt lag. Met de twee mannen tegen hem aangedrukt viel de uitgeputte jongen in slaap. Hij werd een keer gewekt door het niet onaangename gevoel van Lance die bij hem naar binnen kwam. De jonge man neukte de jongen teer, kwam vlug klaar en trok zijn lul vlug terug uit de veel gebruikte kont van de jongen. Ze sliepen terug in op een paar minuten tijd.
De volgende morgen in de barrakken stonden de jongensgladiatoren op een rij in de douche. Onder het oog van de bewakers wasten ze hun slanke, atletische lichamen. De matrone was er niet deze ochtend. Dat betekende dat de stijve of half-stijve piemels van de jongens niet werden opgemerkt. Toch waren de jongens heel voorzichtig om zichzelf niet aan te raken., Hun stijve piemels waggelden heen en weer als zich schrobden en spoelden.
"Wow, Danny," zei Gabe tot zijn partner toen ze zij aan zij in de douche stonden. "Ik denk dat jou lul steeds kleiner wordt."
"Plaag me niet, Gabe," antwoordde de twaalf jaar oude roodharige. Hij was de enige wiens penis niet in enige vorm van erectie verkeerde. Die van Gabe stond in volle glorie helemaal rechtop, een aardige veertien centimeter lange stijve, trots omhoog. Danny bloosde toen hij nogmaals het grote verschil zag tussen hem en zijn partner. "Ik weet het, ik weet dat hij klein is. Oké, ik heb het begrepen."
Gabriël werd ernstiger. "Ik lach er niet mee, Dan. Hij lijkt echt kleiner." Hij wees naar Dans kleine onderontwikkelde orgaan.
Danny keek omlaag en bestudeerde zijn klein pakketje. Hij leek echt kleiner, zelfs rekening houdend met het effect van een koude douche. Hij was zelfs geen vijf centimeter lang. De jongen slikte en keek helemaal van streek terug naar Gabriël.
"Zie je wat ik bedoel?" vroeg Gabe. "Ik denk dat je ballen ook kleiner worden."
Dan schoof zijn kleine, slappe pietje uit de weg en keek aandachtig naar zijn ballen.
"Oh, god, ze zijn echt kleiner!" schreeuwde de jongen. "Wat gebeurt er met me?"
De andere jongens mengden zich nu ook in het gesprek. "Misschien zijn het de pillen die ze ons elke morgen geven," dacht David.
"Maar, dat is net om onze lullen groter te maken," zei de tienjarige Miles. Hij wiegde met zijn slanke heupen en toonde zijn keiharde piemeltje, de volledige zeven centimeter.
"Ja, maar ze hebben de pillen van Danny enkele dagen geleden veranderd," antwoordde David. "Ze hebben een andere kleur als die van ons, ze geven hem iets anders… iets dat zijn lul en zijn ballen doet krimpen."
Danny stond daar met een geschokte en geschrokken uitdrukking op zijn gezicht. Hij had altijd al een kleintje tussen benen gehad, nu gaven ze hem pillen om hem zelfs nog kleiner te maken. "Oh, jongens, dit klopt niet." zei hij. Hij zette zijn handen in zijn zij en keek nog eens naar beneden naar zijn genitaliën. "Als ze nog wat kleiner worden, blijft er niets meer over."
David, als oudste, nam de rol aan van grote broer en legde zijn hand zachtjes op Danny’s schouder. "Ik denk dat het alleen maar een idee is, makker," zei hij vol medelijden.
Danny wreef in zijn ogen. Het was onrechtvaardig. Als er iemand hulp nodig had om een grotere piemel te krijgen, dan was hij het wel. Maar in plaats daarvan deden ze hem kleiner worden.
Hij had geen tijd meer om te klagen, want de wachten draaiden het water dicht. Ze zetten de jongens op een rij en begonnen de genitaliën van de jongens ruw te schrobben. acht stellen pijnlijke, rode penissen en scrotums werden klaargemaakt om weer eens weggeborgen te worden in hun kuisheidsgordels.
Na het ontbijt bracht Calvin Mayfair Danny naar de medische vleugel. Zoals altijd moest Danny heel de weg zo snel mogelijk rennen. Calvin draafde achter hem en genoot van het zicht van een lief, gespierd, naakt kontje voor hem. Danny had een fantastisch paar benen en al dat geren maakten ze nog mooier. En zijn achterste was gewoonweg geweldig, stevig, strak en glad als zijde. Calvin kon het stompe uiteinde zien van de plug die erin stak.
Dokter Trench begroette de jonge gladiator met een klinische glimlach en zette hem op de weegschaal.
"Je hebt het perfecte lichaamsgewicht, nul-vijf. Excellent." Ze ging door de gewone routine-onderzoeken, luisterde naar zijn hart en longen, bekeek zijn ogen, oren, neus en keel.
"Heb je problemen om je eten binnen te houden?" vroeg ze de jongen. Misselijkheid was een algemeen neveneffect van een testroxil-behandeling.
Danny schudde zijn hoofd. "Nee, mevrouw," antwoordde hij zachtjes, met zijn ogen naar zijn voeten gericht.
"Goed. We zullen die gordel eens uitdoen en even kijken.
"Ik ga je grondig onderzoeken en je gaat een flink aantal inspuitingen krijgen vandaag. Je gaat je toch als een grote jongen gedragen, is het niet?"
"Ja, mevrouw."
Calvin gaf de sleutels van de kuisheidsgordel aan de dokter en die deed hem uit en legde hem opzij. Danny zei niets en zat stil, met zijn handen achter zijn hoofd. Dokter Trench kon onmiddellijk zijn dat de Testroxil het gewilde effect had. De penis van de jongen was merkelijk kleiner dan tijdens het laatste onderzoek, en zijn testikels begonnen ook al netjes te verkleinen.
"Wat gebeurt er met me, mevrouw?" De twaalf jaar oude roodharige pakte al zijn moed tesamen om het te vragen.
"Wat bedoel je, nul-vijf?" antwoordde Trench. Ze wist goed genoeg wat de jongen bedoelde, maar schepte er genoegen in om hem te zijn kronkelen en angstig zijn tenen te zien krullen.
Mijn… hmmm… mijn dingel-dangel, mevrouw… Ik denk dat hij kleiner wordt. Net als mijn… u weet wel… mijn ballen." Het gezicht van de jongen was zo rood als zijn haar.
Trench glimlachte. "Een jongen van jouw leeftijd is oud genoeg om de juiste termen te gebruiken," berispte ze hem, en ze tikte met haar vinger tegen zijn besneden penis. "Vanaf nu noem je dit je penis, als je hier bent. Hoewel, als de behandeling gedaan is zal het zelfs geen dingel-dangel meer zijn. Je zult al wel gezien hebben dat jij een andere pil krijgt dan de andere jongens."
Daniel knikte. "Eerst niet, mevrouw, maar gisteren zag ik dat het een andere kleur was."
"Dat klopt. Jouw dingetje was zo klein dat we besloten hebben om het nog kleiner te maken."
Daniel slikte en keek neer naar zijn jongenspakketje. "Hoe .. hoe klein gaat het worden, mevrouw?"
"Wel," legde de vrouw uit op een aardige manier, alsof er niets aan de hand was, "je penis zal voor het grootste deel helemaal verdwijnen. Je eikeltje zal er nog net uitsteken, maar dat is alles. Op het einde van de week zal dit zo zijn. Je ballen hebben meer tijd nodig om te krimpen, maar ze zullen zo klein worden als knikkers. Je scrotum zal ook kleiner worden."
Danny had wel nooit veel interesse gehad voor het spul tussen zijn benen, maar het was toch een verwoestende klap. Hij begon bijna onmiddellijk te huilen.
"Oh, dat is allemaal zo erg niet. Je zult gelukkiger zijn als je gecastreerd bent, geloof me."
Danny’s ogen keken naar haar in paniek. Hij had dat woord al eerder gehoord en hij wist wat het betekende en hij wist dat de jongensdelen van jongensslaafjes verwijderd werden. "Gaat u… Gaat u mijn ballen eraf snijden?" schreeuwde hij radeloos.
"Nee, domoor. Dat hoeft niet. De chemicaliën doen hetzelfde. Alles blijft eraan. Het werkt enkel niet meer."
"Is dat… is dat voor altijd?"
"Nee, Daniel," antwoordde de dokter, en ze gebruikte voor het eerst zijn echte naam. "Als je stopt met het nemen van de pillen, begint alles weer te groeien. Maar de compagnie houdt je zo voor de duur van je hele contract."
Danny veegde zijn tranen af. Het was toch nog altijd vreselijk, maar hij wist nu dat het niet voor altijd was.
"Wanneer had je voor het laatst een erectie?" vroeg de dokter als ze de testikels van de jongen onderzocht en er eens goed in kneep.
De jongen dacht flink na. "’k Weet het niet, mevrouw. Het is al enkele dagen geleden. Ik denk,… toen Josh en ik aan het worstelen waren."
"En sindsdien is je penisje niet meer stijf geworden?"
Danny schudde chagrijnig zijn hoofd. "Niet echt, mevrouw. ’s Morgens zwelt hij wel een beetje op, een klein beetje."
"Wrijf erover. Toon me of je jezelf een erectie kan geven."
De doktersassistentes waren nu bij de naakte jongen komen staan. Danny bloosde fel en deed drie vingers rond zijn slappe kleine penis. Na tien minuten intens pompen, trekken en sleuren, slaagde hij erin om hem rood en pijnlijk te maken, maar hij bleef helemaal slap.
"Goed," zei dokter Trench, nadat ze hem gezegd had om te stoppen. "Geen tekenen van erectie. Je zult er lange tijd geen meer hebben. Klim nu op de onderzoekstafel en zet voeten in de beugels. Ik moet een injectie geven in je testikels. Dit gaat echt pijn doen. Maak hem vast dames."
Als Danny op de tafel lag, maakte Anna de riemen vast over zijn dijen en sloot ze de beugels rond zijn enkels. Karin maakte de borstriem vast onderaan de tafel. Samen maakten ze alle riemen vast en zorgden ervoor dat de benen van de jongen pijnlijk beschamend wijd werden gespreid. Danny’s edele deeltjes waren nu totaal hulpeloos. Anna gespte een dun leren riempje vast aan het scrotum van de jongen, om zijn ballen uit zijn lichaam te duwen. Dokter Trench had de spuiten klaargemaakt om een geconcentreerde dosis Testroxil in zijn testikels te injecteren.
Nieuwsgierig, ondanks zijn schrik, keek Danny hoe de eerste spuit tegen zijn rechter testikel geduwd werd. De dokter hield het enkele seconden stil. Danny huiverde als hij de koude scherpe punt voelde. Dan, met wijde verbijsterde ogen, zag hij hoe de zeven en een halve centimeter lange naald half in zijn testikel gestoken werd. Hij opende zijn mond om te schreeuwen van pijn en paniek, maar er kwam geen geluid uit, alleen een wanhopig gepiep. Trench duwde op de spuit en injecteerde het heldere vocht. Danny’s ogen werden steeds groter en hij kromp ineen.
"Eerst zal je het een beetje voelen branden, dan wordt het tijdje gevoelloos." Ze trok de naald eruit, legde ze opzij en nam de andere spuit. "Nu de linker."
Opnieuw doorstond Danny de verschrikking van een dunnen scherpe naald die in een van zijn testikels gestoken werd. Het duurde maar even, maar voor de jongen leek het wel een eeuwigheid. Anna en Karin maakten de riempjes los en zetten hem terug op de grond. Het riempje rond zijn ballen bleef nog vijf minuten op zijn plaats terwijl de dokter hem verder onderzocht.
"Buig voorover en grijp je enkels. Blijf nu stil staan."
Danny’s kontplug werd eruit gehaald en zijn prostaat werd onderzocht. Een paar druppeltjes helder prostaatvocht drupten uit zijn kleine slappe piemeltje.
"Zijn prostaat ziet er gezond uit." deelde ze aan de assistenten mee. "De volgende jaren zal hij uitermate gevoelig worden, een nogal vervelend neveneffect van het medicijn. Hij zal geen erectie of orgasme meer hebben, en er zal geen sperma geproduceerd worden, maar hij zal vrijwel constant blijven lekken."
"Hoe vernederend," zei Karin met gemaakt medelijden, en ze streelde speels de nu slapende genitaliën van de twaalfjarige.
"Het onderzoek is gedaan," zei Trench aan de trainer van de jongen. "We steken de plug er terug in en dan kan je hem meenemen." Ze nam de kuisheidsgordel op en gaf hem aan Calvin. "Ik denk niet dat hij dit nog nodig heeft," deelde ze mee, "maar regels zijn regels, is het niet?"
Calvin knikte en sloot Danny vlug terug op in zijn gordel. Hij zorgde ervoor dat het metalen plaatje zo vast en nauw sluitend mogelijk was vastgemaakt.
"Komaan, slappe lul," zei hij, en hij trok aan de ring aan zijn halsband, je hebt training met gewichten deze namiddag, en ik wil dat je nog eerst een paar rondjes doen in het zwembad."
Danny knikte, beschaamd voor deze gelegenheid, maar vast besloten om iedereen op het eiland te verslaan.
"Je kent de regels, jongen. Loop naar het zwembad en wacht daar op me. Ik kom eraan binnen een paar minuten. Ga niet in het water, behalve als er een andere trainer aanwezig is, begrepen."
"Ja meneer," zei Danny, tevreden dat hij zo snel als zijn geweldige, twaalf jaar oude benen hem konden dragen, weg kon rennen van het medisch centrum.
"Dit moet je dragen," zei ze en ze kneep speels in zijn elf jaar oude overgrote bult onder de katoenen laag, "of je kuisheidsgordel."
Josh wist niet of hij echt mocht kiezen, maar hij haatte de gordel. Hij duwde zijn ballen in zijn buik en hij haatte het dat zijn penis tussen zijn benen geduwd werd. In de luier kon hij tenminste een stijve krijgen wanneer hij dat wou en niemand zou hier een opmerking over maken.
"Je ziet er beminnelijk uit. Ruimtetuigjes, huh? Ik had liever de konijntjes. Maar jongens zijn jongens. Kom aan."
"Waar gaan we naartoe, mevrouw?" vroeg Josh beleefd toen Hannah hem bij zijn halsband naar buiten in de tropische zon bracht.
"Ik breng je terug naar de barakken. We moeten wat eten in je krijgen voor je iets anders doet. Daarna hebben Michaella en ik iets leuks gepland voor jou en nul-een deze namiddag."
Josh hield niet van de toon waarop ze dat zei, maar zijn grommende maag en de belofte voor echt voedsel, zelfs slavenvoedsel, was alles waar hij nu nog maar kon aan denken.
Op hetzelfde moment werd Chris net wakker in het grote luxueuze bed. Zijn lichaam was stijf en pijnlijk, zijn hoofd deed pijn, en voor het eerst sinds hij zich kon herinneren had hij geen stijve tussen zijn benen. Hij nam zijn penis tussen zijn vingers. Hij deed nog altijd pijn van de naalden die erin gestoken werden.
'Geen wonder dat hij niet stijf wordt,' dacht Chris, terwijl hij terugdacht aan gisteren en de verschrikkingen van de trainingskamer. Hij draaide zich om onder het zijden deken rekte zich uit en gaapte. Lance lag nog steeds naast hem. Hij kon Bruce horen in de living. Chris slaagde erin op en elleboog te gaan liggen. Hij staarde naar het slapende gezicht van Lance en liet zijn ogen glijden over het slanke en geweldig gespierde lichaam van de man. Natuurlijk of kunstmatig, het lichaam van Lance was even onbehaard als het zijne, uitgezonderd het donkere plukje schaamhaar dat zijn lul bekroonde. De slapende penis van Chris werd eindelijk wakker en zwol op tot half stijf. De dertienjarige bloosde. Hij voelde zich een beetje beschaamd. Hij had nog nooit op deze manier naar een volwassen man gekeken, zelfs niet naar een heel jonge man.
Alsof hij een eigen wil had voelde hij zijn hand naar de gladde borst van Lance gaan.
'Oh god, wat ben ik aan het doen?' dacht de jongen en zijn hart bonsde in zijn keel. Maar hij stopte niet. Hij ging nog dichter en zette zijn ontdekkingstocht verder tot zijn hand de buik van Lance bereikte. Lance opende zijn ogen en glimlachte.
"Ik… Uh… Ik was juist… umm"
"Je bent nieuwsgierig. Ik was zelf homo… niet lang geleden."
"Mag ik… je weet wel…" Chris wees naar Lances erectie. "Mag ik eraan zuigen?"
"Hmmmm, een sexy dertienjarige die aan mijn lul wil zuigen," zei Lance met een grijns. "Wat zou ik zeggen?"
Chris lachte verlegen terug. Op dat moment, met zijn haar verward van het wriemelen in zijn bed en de slaap nog in zijn ogen, zag hij er veel jonger uit dan zijn trotse dertien jaar. Hij krabbelde langzaam recht, zijn gekwetste en pijnlijke lichaam deed hem huiveren. Hij wreef over Lances penis, eerst met zijn linkerhand, dan, verlegen, nam hij de lul van de jonge man in zijn mond. Chris werd alm stilaan bedreven in deze taak, maar dit was de eerste maal dat hij de leiding nam. Hij werd er duizelig an.
"Wees nooit beschaamd om wie je bent, Chris," fluisterde Lance, terwijl hij over de rug van de jongen wreef. Hij vermeed de pijnlijke plekken die van de vorige avond overbleven. Het duurde niet lang voor Chris Lance deed klaarkomen, taakbewust slikte Chris al het zaad van de man in.
Dertig minuten later, zonder ontbijt en met een grommende maag, stond Chris aan de ingang van de barakken, terug met zijn kuisheidsgordel, met een plug in zijn kont, en al het lederen tuig waar hij mee begonnen was. Zijn lichaam was gewond en pijnlijk, zijn rug, zijn billen en de achterkant van zijn dijen was bedekt met wonden. De zolen van zijn voeten deden heel erg veel pijn. Hij was blij dat de beproeving gedaan was, maar hij was ook bang. Hij had twee dagen training gemist en de wedstrijden zouden morgen beginnen. Hij wist dat hij er niet klaar voor ging zijn.
Bruce wreef over zijn lijf nadat hij de documenten getekend had bij de wachten aan de poort. "Tot weerziens, jongen. We zien elkaar terug volgend jaar."
Lance zei niets. Hij bekeek de jongen vriendelijk, draaide zich om en ging met zijn partner naar de startbaan.
De wachten brachten Chris naar binnen, deden al het leer uit en vervingen het door de ijzeren halsband en de kettingen die de jongen nu gewoon was om te dragen. Tot zijn vreugde stond er een ontbijt te wachten op tafel. Het was al lang koud geworden, maar dat vond hij niet erg. Hij ging voorzichtig op zijn pijnlijke kont zitten en at smakelijk, terwijl hij af en toe zijn hoofd oprichtte om rond te kijken. De barakken waren verlaten deze ochtend. Hij veronderstelde dat de andere jongens buiten aan het oefenen waren. Zijn ogen vielen op het verlichte scorebord dat nu vast aan de verste wand hing. De score en de rangschikking van de nieuwe week stonden erop. Omdat hij twee dagen buiten actie was, stonden er voor Chris alleen de strafpunten die hij op zondag verdiend had, en helemaal geen bonuspunten. Daarmee stond hij in het midden van de rangschikking, wat niet echt slecht was als het er op aan kwam.
'Dat kon erger,' dacht hij. Hij zag dat zijn broer niet meer laatste stond, alhoewel hij veel in het rood stond. Illya stond weer aan de leiding. De verlegen Russische jongen gedroeg zich over het algemeen goed en hij had een atletische houding en uithoudingsvermogen. Hij opende zelden zijn mond en werd al snel de te verslagen jongen tijdens de eerste dagen op het eiland. De andere jongens waren gelijkwaardig verspreid. Hij was verbaasd dat kleine Miles in de top drie stond.
'Dat zal veranderen,' dacht zij zelfgenoegzaam. Alle jongens hielden van Miles, maar ze beschouwden hem niet echt als een gladiatorjongen zoals zij. Hij was nog een kleine jongen, wat een tegenstander kon hij dan zijn?
Chris richtte zijn aandacht terug op zijn ontbijt, dat nu nog kouder was, toen hij een zacht en herkenbaar geluid achter zich hoorde.
"Hé Chris,"
Het was Josh.
Chris draaide zich om en zag zijn broertje voor de eerst keer in enkele dagen. Dit was al de langste periode dat ze gescheiden waren, sinds ze zich konden herinneren. Chris merkte onmiddellijk de luier op maar hij besloot om er nog niets van te zeggen. Hij was te gelukkig dat hij hem zag. Hij stond op van de tafel en de twee jongens omhelsden elkaar, iets wat ze bijna nooit deden.
"Alles oké?" vroeg de grote broer.
"Ja, ik voel me goed," antwoordde kleine broer en ze gingen zitten om te praten.
"Hoe was het in die kamer?"
Josh probeerde zich dapper voor te doen bij zijn oudere broer, maar Chris de angst kon zien in de ogen van zijn jongere broer als hij er over sprak. "Het was niet zo erg," loog Josh. "Het pak dat ze me aandeden was vreemd, net een andere huid of zo iets… de kap was vreselijk… en ze staken een buisje in mijn lul… doet nog altijd pijn als ik moet plassen."
"En de luier Joshie?"
Ze zeiden dat ik die nodig had als ik naar buiten ging. Nu vindt Hannah dat ik er aardig uit zie, en moet ik hem een tijdje dragen."
Chris moest toegeven dat zijn broertje er beminnelijk uitzag in de witte luier met kleurrijke ruimtetuigjes. Als hij niet zo moe was zou hij hem zonder medelijden geplaagd hebben.
Josh keek omlaag naar zijn katoenen middel en wees naar de scheepjes. "Deze zijn tenminste cool. Als ik wakker werd, waren het konijntjes."
"Konijntjes," lachte Chris.
"Ja, echt man, alsof ik een klein ventje ben… of klein meisje of zoiets."
"Er zijn ook jongenskonijntjes," giechelde Chris en hij kneep in het been van zijn broer.
"Dat weet ik wel. Wat is er met jou gebeurd? Je lijkt net een hoop afval."
"Bedankt, broer, ik… Ik ben uitgeleend voor twee dagen…"
"Uitgeleend? Je bedoelt…"
"Ja."
"Wat hebben ze met je gedaan? Hebben ze, je weet wel, seksdingen met je gedaan?"
"Ja," zuchtte Chris. Het was moeilijk terug te denken aan de dingen die Bruce en Lance hem lieten doen. Sommige dingen waren opwindend. Als bewijs begon zijn mishandelde lul in zijn kooi te roeren. "Ja, seksdingetjes… een hele boel…"
Josh had veel vragen. "Hebben ze, uh, hun ding, in je gestopt?"
"Je bedoelt, hebben ze me geneukt?"
Josh glimlachte en bloosde. Het was vreemd om zijn broer dat woord te horen zeggen. Thuis mochten ze die uitdrukking niet gebruiken. "Ja, dat?"
"Dikwijls. Mijn kont doet er nog pijn van. Ik moest hun lullen afzuigen ook."
"Maar dat deed je graag, is het niet?"
Chris was geschokt. "Daar weet jij niets van. Dus zwijg maar."
"Oh, kom aan Chris. Ik weet dat je homo bent al lang voor dat je het zelf besefte. Daar is toch niets aan."
"Hierover praat ik niet met mijn broertje, oké. Punt uit."
"Goed, ik wil juist dat je weet dat ik dit cool vind, je weet wel, hoe je van jongens houdt en zo. Vind je mij leuk?"
"Zwijg Josh," maar Chris zei dit met een glimlach en de broertjes Andrews bleven elkaar plagen net zoals thuis. Hannah kwam terug voor Josh en Jason kwam even later Chris halen.
"Verdorie, jongen. Je ziet er slecht uit. Wat hebben die gasten met jou gedaan?"
"Chris deed geen moeite om te antwoorden. Hij stond daar maar terwijl Jason zijn kettingen vast maakte. "We kunnen het beter rustig aan doen, vandaag. We vertrekken in de gewichtenzaal."
"Ja, meneer," antwoordde Chris met een ongerust gezicht. Hij wist dat hij nog niet in staat was om gewichten op te heffen, of eender wat. Hij wou alleen maar slapen, maar dit moest blijkbaar nog even wachten.
In bijzondere trainingsruimte Een, zaten Joshua en David op hun knieën voor Hannah en Michella die naast elkaar zaten. De twee vrouwen hadden de handen van de jongens met een touw achter hun rug gebonden. Josh was zijn luier kwijt en David was tijdelijk bevrijd van zijn kuisheidsgordel. De elf- en veertienjarige jongens hadden hun hoofden tussen de benen van hun jongenshatende, lesbische trainers en ze leerden, eerder onorthodox, hoe ze hen moesten plezieren.
"Mmmmm," kreunde Michella terwijl ze naar Hannah keek. "Ik had nooit gedacht dat ik zoveel plezier zou beleven aan een naakt jongetje…" Ze pauzeerde even om David in zijn zij te tikken. "Laat me je tong voelen, jij domoor."
"Je hebt hem stijf gekregen," zei Hannah, en ze keek naar Davids kloppende, lekkende erectie. "Dit kan ik niet zeggen voor onze lul-jongen hier. Doe hem omhoog, nul-twee. Ik wil dat grote ding mooi en stijf. Maak hem hard voor mij.
Om elf uur had Josh er echt geen controle meer over, of zijn piemel nu stijf stond of niet. Het leek alsof hij zich misdroeg op de verkeerde momenten, en nu, wanneer Hannah een stijve wou zien, lukte het hem niet.
"Vijf strafpunten, Joshie," zei Hannah met genoegen. De jongen jankte klagend, maar hij durfde niet te stoppen met het gebruiken van zijn tong tussen de benen van de vrouw. "Weet je, Mich, we zouden echt eens moeten uitkomen om een jongen te kopen. Als we samenleggen kunnen we er een snoezige uitkiezen, net zoals deze twee."
Michella leunde achteruit en hijgde even. David deed duidelijk zijn job beter dan Joshua. "Wat was dat…, oh ja, een jongen. Ik heb daar ook al aan gedacht. Zou Durand er iets tegen hebben, denk je?"
"Hij heeft er toch geen zaken mee met wat doen in onze vrije tijd. Doe voort, Josh, dit gaat jou niets aan. Durand heeft ook een schootjongen, hij paradeert er mee rond het eiland als een trofee. Laat ons er voor sparen en we kopen er een."
Michella glimlachte en snakte naar adem. "Goed zo jongen, niet stoppen… Mmmmmm… "
"We kunnen de makelaars raadplegen vanavond na de receptie en kijken wat er beschikbaar is. Denk eens even, Mich, een klein stukje jongensvlees helemaal voor ons zelf… we kunnen er dingen mee doen wat we met deze twee niet kunnen."
Michella zat echter dicht bij een orgasme en had niet zoveel aandacht voor haar partner. Zij nam David bij het achterhoofd en duwde hem dichter tussen haar benen. De veertienjarig kreunde en probeerde om op een of andere manier met zijn vastgebonden handen bij zijn wanhopig harde lul te komen, maar het lukte hem niet. De plug masseerde constant zijn adolescente prostaat en zijn lul was anders opgesloten in een kooitje. Het was te zacht uitgedrukt om de zeggen dat hij hunkerde naar een orgasme.
"Maak je maar geen zorgen om dat dingetje tussen je benen, Davy," zei Michella op haar meest duivelse manier. "Als we hier klaar zijn krijg je een sessie met de melkmachine."
David kreunde opnieuw en huiverde bij het vernoemen van die verschrikkelijke machine. Hij kon zich nog duidelijk de laatste keer herinneren, de vernedering om op handen en knieën op die tafel te moeten zitten, zijn ballen hangend tussen zijn dijen, zijn lul opgesloten in het stalen buisje en de intense extase en folterende pijn bij het droog gemolken worden door die wrede, meedogenloze machine.
William Durand werd gestoord bij het lezen van de laatsten financiële verslagen door het verlegen geklop van Trevor op de deur van de studeerkamer.
"Ja, Trevor," zei hij nogal ongeduldig. De jongen had het huis gepoetst en was hier niet erg gerust in.
"Het spijt me meester, maar Jason Sanborn is in de hal. Hij… um, wel, hij zei dat hij me zou slaan als ik hem voor de deur zou laten wachten. Hij heeft… hij heeft er een bij hem… een van de gladiatoren, meneer."
Durand fronste zijn rechterwenkbrauw. Hij strikte regels uitgevaardigd over wie zou toegelaten worden tot zijn privévertrekken, en de gladiatorenjongens stonden zeker niet op die lijst.
"Ik denk dat hij echt kwaad is, meneer…" ging Trevor verder en hij krulde zenuwachtig zijn tenen."
"Echt."
"Echt verontwaardigd, zou ik zeggen, meneer," antwoordde de tengere veertienjarige met een bezorgde blik.
"Kijk uit wat je zegt, Trevor. Ga jij maar naar het strand terwijl ik me bezig hou met mijnheer Sandborne. Ik kom later bij je."
Trevors ogen klaarden op en hij deed prompt zijn lendendoekje uit (roze vandaag). Zijn ganse slanke en gladde lichaam en zijn bijna niet bestaande genitaliën werden zichtbaar. Hij kon naar het strand langs de glazen deur van de studeerkamer en daar verdween hij ook snel langs.
"Dank u meester," riep hij nog als zijn voeten de houten vloer raakten.
Durand kijk even naar zijn prijsjongen, stond dan op, streek zijn designer hemd glad en stapte vastberaden naar de gang. Jason stond daar met een kwade blik en naast hem, enkels en polsen geketend, net zoals Trevor het had gezegd, stond een van de gladiatorenjongens. Hij bekeek de jongen even en herkende hem als de oudste van de Andrew broers.
"Goede namiddag, Jason," Hij deed geen moeite om de naakte contractuele jongen te groeten. "Het kwam blijkbaar niet in je op om dit klein diertje buiten te laten staan.
"Hij is de reden waarom ik hier ben," zei Jason en hij probeerde zijn woede te beheersen. Chris voelde zich belabberd. Hij had te veel pijn was te uitgeput en mentaal ontredderd van zijn beproeving om aandacht te besteden aan zijn training. Hij zou nutteloos zijn tijdens de competitie van het weekend, als hij al zou kunnen meedoen. Dat betekende strafpunten, een heleboel, en alhoewel Jason er geen probleem mee had om zijn pupil gestraft te zien op de meest buitengewone manieren, beschouwde hij de prestaties van Christopher een beetje als de zijne. Als Chris verloor, verloor ook Jason, bij manier van spreken. "Kijk naar hem, Bill."
Durand was geen idioot. Hij zag direct dat de jongen de laatste dagen ernstig misbruikt was. Zijn lenige dertienjarige lichaam was overdekt met wonden en builen en zelfs extra voedsel en een warme douche had weinig veranderd aan zijn belabberde uitzicht.
"Is verdere uitleg nodig?" vroeg Jason. "Hoe, in hemelsnaam, wil je dat ik die jongen klaar krijg voor de wedstrijden, of om te trainen, als hij zijn tijd door brengt bij onze sadistische klanten.
"Ik ben zeker akkoord dat Bruce deze keer overdreven heeft. Hij heeft die reputatie."
"Dat is het belangrijkste niet," ging Jason verder en hij liet de ketting van Chris' halsband los. Hij viel over de borstkas van de jongen. "Ik heb er geen probleem om de jongens te zien lijden, dat is een deel van de afspraak. Ik wist dit toen ik het contract tekende, en hij ook." Hij kletste Chris op zijn billen. "Maar wij verdienen geld als de jongens op het scherm zijn en als ze meedoen aan de wedstrijden. Het is slecht voor de zaak als ik deze knaap niet in de arena krijg."
"Kan hij dit weekend niet meedoen?"
Jason haalde zijn schouders op. "Zeker niet voor sommige activiteiten. Hij kan amper stappen, laat staan rennen. Toon hem je voeten, nul-zeven."
Chris draaide zich gehoorzaam om en deed zijn linkervoet omhoog, daarna zijn rechter. Hij toonde de lelijke, bebloede strepen, die elke stap pijnlijk maakten.
"Oh hemeltje, dat is ernstig." reageerde Durand.
"Daar heb je verdorie gelijk in Bill. Deze jongens zijn een zware investering in tijd, energie en geld. Het zijn beesten, ja, maar volbloeden. We moeten voorzichtiger met hen zijn.
Durand was geen onredelijke man. Als hij niet naar goede raad geluisterd had, zou hij niet de baas (en eigenaar) geworden zijn van het meest invloedrijke multi-media concern van de wereld. "Wat stel je voor, Jason? Dat we de jongens niet meer aan onze klanten aanbieden? Het spijt me, maar dit brengt te veel op om zomaar te laten vallen. We hebben deze week een half miljoen verdiend met deze twee jongens."
"Alleen een beetje beperken, Bill. Twaalf uur, maximum vierentwintig, en sommige lichaamsdelen die hun atletische vaardigheden beïnvloeden, moeten beschermd worden.
"Dat is een redelijk compromis. Als we live op de buis gaan in het weekend mogen ze niet in de ziekenboeg liggen, is het niet?"
"Dat zou niet goed zijn voor ons project, mijnheer."
"Akkoord. We zullen op de stafmeeting de verhuurovereenkomst wijzigen. Aangenomen?"
"Perfect."
"Goed. Ik zie je op de receptie vanavond. Onze nieuwe groep bezoekers begint deze namiddag aan te komen."
Jason pakte de ketting aan Chris' halsband en gaf er ferme snok aan om aan te geven dat het tijd was om te gaan.
"Oh, en Jason. Als nog eens een van de vuile beestjes in mijn huis binnen brengt, zet ik je op het eerste vliegtuig naar het vaste land. Begrepen?"
"Perfect."
Die avond waren de tien jongens nog een samen, voor het eerst in dagen. Ze waren juist op tijd voor de receptie voor de nieuwe VIP's en speciale gasten. Het was nog maar woensdag, maar nu dat de show officieel begonnen was, konden de gasten in de loop van de week toekomen, zoals het hun uitkwam in hun eigen agenda. De wekelijkse receptie was dus verplaatst zodat de mensen die later in de week toekwamen nog iets hadden om naar uit te kijken. Op donderdag stond er voor de jongens een intense training op het programma en op vrijdagochtend begon er een nieuwe ronde activiteiten en beproevingen. De jongens wisten niets van deze veranderingen, maar dat waren hun zaken niet. Ze moesten alleen maar gaan waar hun gezegd werd en doen wat hun gezegd werd, zonder vragen te stellen.
Zoals voordien waren ze gekleed in hun korte tunieken zonder mouwen en hun nog kortere en goed passende witte shorten, die hun lieve kontjes en hun jongenspakketjes goed deden uitkomen. Sommige waren groot, andere heel klein, maar allemaal ongelooflijk beminnelijk. De kuisheidsgordels werden uitgedaan, maar de strikte regels, dat ze zichzelf niet mochten aanraken en geen orgasme mochten krijgen zonder toelating, bleef gelden.
Opnieuw werden de nieuwe bezoekers ontvangen in de arena. Enkelen hadden jongens bij, gekleed in een brede keuze van kettingen, ijzers, leer en latex. Anderen leken alleen te zijn, maar allemaal waren ze wel gekleed. De gladiatorjongens stonden klaar in het midden van deze mannen en vrouwen van goeden huize, van macht en van invloed. Gewassen, geboend en nu allemaal met een gebruinde huid, draaiden ze elk traag in een kringetje, zodat iedereen hen goed kon zien. Tien paar mooie bruine, gesierde benen waren zichtbaar, tien stevige beminnelijke kontjes, nu nog gekleed in de witte, smalle shorten. Hun haar was terug beginnen groeien en op algemene vraag werd besloten dat de jongens hun haar lang zouden dragen. De tunieken waren beschamend kort en lieten hun welgevormde buikspieren zien en hun geweldige, om te kussen, navels. De gasten applaudisseerden.
De gladiatoren kenden hun rol zonder dat hen moest gezegd worden. Ze gingen onmiddellijk naar de tafeltjes om hun schotels met hapjes te nemen. Ze gingen snel van gast tot gast en van groep naar groep. Ze hadden stilletjes afgesproken dat snelheid en kundigheid ervoor zou zorgen dat er minder met hun lul en met hun ballen zou gespeeld worden. Ze herinnerden zich nog allemaal hun straffen die ze kregen voor ontoegestane orgasmen bij dezelfde gelegenheid, vorige week. De pak-slaag-machine stond al klaar in de verste hoek van de arena om de jongens de straffen wiens penis zich misdroeg.
Alleen Chris kon het tempo niet volgen. Terwijl de andere, ook zijn kleine broer, speels tussen de gasten dansten, deed de dertienjarige het in slow motion. Zijn voeten deden pijn en zijn gewrichten waren stijf. Als enige gemakkelijke prooi was hij als eerste zijn short kwijt en moest hij naakt vanaf zijn middel rondlopen, met zijn lange tienerlul uitdagend waggelend tussen zijn benen.
Het plan van de jongens om de graaiende en onderzoekende handen te ontwijken had natuurlijk zijn uitwerking op hem. Door het wervelen en het springen en het dansen over de arena werd de menigte nog meer opgewonden en geïnteresseerd. Het enige doel van elke gast was om jongen lang genoeg vast te grijpen om de inhoud van zijn broek te strelen. De trainers keken dit allemaal aan met een wrange glimlach.
"Die kleine niemendallen dachten dat ze er onderuit gingen komen, is het niet?" zei Roger Bramley tot de jonge Sergey Casparev, de grote broer van Illya.
Sergei , die zelf maar zeventien was, kreeg ook wat aandacht ven enkele elementen van het publiek. Zij die wat oudere jongens verkozen deden hem enkele voorstellen, maar Sergei wees ze allemaal af. Als jongste trainer moest hij uitkeken wat hij deed, maar hij was ook gevoelig voor flirten en plagen. Op sommige momenten kwam Illya bij hem staan in een poging om de graaiende handen van de VIP's te ontwijken. De jongen was er in geslaagd om zijn short en zijn tuniek aan te houden, maar zijn enorme stijve penis, opgesloten in de nauwe witte short was een uitdagend doelwit. Sergei vertoonde een zeldzaam ogenblik van medelijden en liet zijn jongere broertje enkele minuten dicht bij hem staan, terwijl hij op de schotel een hapje aan het kiezen was.
"Bedankt, Sergei," fluisterde Illya voordat hij terug in het strijdgewoel gestuurd werd.
Als al de hapjes op waren, tot ieders voldoening, waren Chris, Philippe en David helemaal bloot. Danny, en Gabe hadden hun tuniek verloren, maar niet hun short. Ian, Josh en Alexei misten hun broek maar hun tuniek nog en, als bij wonder waren kleine Miles en de grote gespierde Illya nog helemaal gekleed, als je die term kun gebruiken voor de schamele uniformen.
Als speciale bonus werden de jongens naar het midden van de arena gebracht waar een laag platform opgetrokken werd door de muilknapen. De gladiatoren stonden bij elkaar en vroegen zich af wat er ging gebeuren.
"Ik hoop dat iedereen zijn fototoestel heeft meegebracht." kondigde William Durand aan. "De jongens zijn beschikbaar voor foto's. Maar ik denk dat diegenen die nog kleren dragen, die moeten uitdoen, vinden jullie niet?"
De gasten begonnen al snel 'Strip! Strip! Strip!' te roepen naar de half geklede jongens. Enkele ogenblikken later stonden de tien gladiatoren in al hun naakte tiener glorie onder het felle spotlicht. Zo tentoongesteld zijn lokte natuurlijk bij enkele jongens een erectie uit wanneer het flitsen van de camera's begon.
Het volgende uur waren de jongens onderworpen aan een beschamende fotosessie. Ze moesten poseren in uitdagende houdingen, voorover gebogen en hun billen uit elkaar, hun genitaliën gefotografeerd in close-up, ze moesten elkaar kussen, elkaar masturberen tot op de rand van een orgasme, de oudere jongens moesten het voorvocht van hun lullen oplikken met hun vingers. Een groep had Miles en Gabe (de twee Britse jongens) apart genomen en deden Gabriel zijn piemel in de kont van Miles steken. Miles had al wel plugs en dildo's in zijn kont gehad sinds zijn aankomst, net zoals de oudere jongens, maar het was de eerste echte penis die in hem geduwd werd. Het deed erg pijn en de jongen schreeuwde en huilde en smeekte Gabe om hem er uit te halen. Gabriel wilde wel, maar sterke volwassen handen rond zijn tengere middel hielden hem stevig in de houding terwijl foto na foto genomen werd van Miles ontmaagding door een oudere jongen, foto's die wellicht in menige verzameling over heel de wereld zouden prijken. Dit was natuurlijk ook de eerste keer dat de twaalfjarige Gabriel zijn vijftien centimeter lange erectie in iets of iemand stak en kon niet geloven hoe goed dit voelde. Enkele minuten later kwam hij de wenende jongen klaar. Hij trachtte van niet, maar het deed zo ongelooflijk goed. Hij klemde zijn ogen dicht, spande zijn spieren en spoot zijn melkachtig, nog niet helemaal tienerzaad in het rectum van de jongen. Miles was vernederd en snikte en hij zakte in elkaar toen de volwassenen Gabe eindelijk eruit lieten trekken. De oudere jongen knielde naast hem en tikte hem op zijn rug.
"Het spijt me Miles, echt," fluisterde hij voordat hij weggeleid werd naar de pak-slaag-machine. Voor het hebben van een orgasme zonder toelating, zou Gabriel snel ondervinden dat het hem erg, heel erg speet.
Op het einde van de avond, hadden maar de helft van de jongens doorgebracht op de pak-slaag-machine 350, maar ze waren allemaal uitgeput. De tocht naar de barakken was een stille tocht. Ze mochten terug douchen, kregen wat te eten en een glas melk. Ze werden terug in hun kuisheidsgordels vastgemaakt en terug opgesloten in hun cel voor de nacht. De tweede week van hun live-competitie zou vrijdag starten. Morgen hadden ze een volledige dag zware training voor de boeg.
"Ik kan niet geloven dat ze al die foto's van ons genomen hebben," zei Josh tot David als ze op hun bedden gingen zitten. Josh was blij dat hij zijn luier niet meer aan had. Ongelukkig genoeg zat zijn lul weer geklemd door het metalen plaatje in zijn kuisheidsgordel. "Ik bedoel, ze kunnen toch naar ons kijken op tv, net zoals alle anderen."
David, langs zijn kant, kreeg eerder een vreemde kik bij het tonen van zijn lichaam aan de camera's. Hij was een goedgevormde knaap, met een slank perfect geproportioneerd lichaam door het zwemmen. Hij was er trots op, hoe hij er uit zag, en was blij dat hij veel sterker geworden was sinds ze op het eiland aangekomen waren. "Ik weet het niet, man," antwoordde hij bedachtzaam, zijn adolescente stem kraakte, "Ik vond het eerder leuk. Zoals ze naar ons keken, weet je… "
"Ik hou er niet van, de manier waarop ze naar me keken, ze plagen me met mijn grote lul."
"Dat doe ik toch ook," antwoordde de veertienjarige met een grijns.
"Dat is anders. Jij bent mijn vriend. En ik plaag je met de jouwe ook."
"Die van mij is niet echt klein, Josh. Die van jou is veel te groot."
"Zwijg, Davy," zei de jongste en hij deed Michella's sarcastische toon na bij het zeggen van zijn naam.
Enkele ogenblikken later zat Davy tussen de bedden en daarna bovenop Josh.
"Wil je worstelen?" vroeg Josh, kreunend onder het gewicht van de grotere jonen.
De twee jongens lachten en grapten enkele minuten totdat David er mee kapte en terug naar zijn bed ging.
"Slaap wel, makker. Laat ons ervoor gaan deze week, oké?"
"Helemaal," zei Josh. Hij draaide zich op zijn zij en viel in slaap.
Op donderdag waren er een massa activiteiten. Het was nu september en de tropische orkanen begonnen op te steken. De eerste van het jaar raasde wel meer oostelijk voorbij, maar bracht toch overvloedige regens naar het eilandje, wat nog meer ellende bracht voor de gladiatoren als ze van activiteit naar activiteit trokken. Rond de middag waren ze het gewoon om doornat te worden. De harde wind hield hen tenminste koel.
Nog altijd vol pijn en moe van zijn beproeving bij Lance en Bruce, worstelde Chris zich koppig door de dag. Hij weigerde een beetje mildheid van Jason.
"Die jongen heeft ballen aan zijn lijf," zei Ians trainer Anthony terwijl hij naast Jason stond en zijn eigen pupil bekeek die zich door een serie push-ups worstelde.
"Dat zal hem morgen geen goed doen," antwoordde Jason. Een beetje gefrustreerd riep hij de jongen bij zich. Chris stond voor zijn trainer met een opstandige in zijn anders vermoeide ogen.
"Wat?" snauwde hij, niet denkend aan zijn positie.
Met een slag in het gezicht herinnerde Jason hem hieraan.
"Spreek zo niet tegen me, jongen."
"Het spijt me, meneer." Chris keek omlaag en schijn zijn tiener bravado te verliezen.
"Ben jij een volslagen idioot?" vroeg Jason.
"Nee, meneer," antwoordde Chris gekwetst en beschaamd. "Ik begrijp het niet, meneer. Ik moet toch altijd mijn best doen, is het niet? Ik sta op achterstand, weet je… ik moet inhalen."
Jason verzachtte zijn toon, en ook zijn uitdrukking. Hij hield van Chris. Echt. Voor allerlei, niet altijd objectieve redenen. Hij legde een hand op de schouder van de jongen. "Dat is waar, maar wat gebeurt er als je jezelf vandaag nog helemaal opbrandt?"
"Dan verlies ik."
"Dat klopt. Doe het dus wat kalmer aan. Vandaag zijn er geen punten te verdienen."
Chris keek terug op en glimlachte naar Jason. Dat was redelijk. Hij was blij dat Jason het denkwerk deed zodat hij dit niet moest doen. Het was al moeilijk genoeg om gewoon maar slaaf te zijn. Met een tikje op zijn kont werd de jongen terug op weg gestuurd. Donderdag eindigde voor alle jongens met een ongewoon uitgebreide, maar daarom niet lekkere maaltijd. Ze werden terug in hun cellen opgesloten met het strikte bevel om niet meer op te blijven om te praten.
De volgende morgen om elf uur flapperden de blauwe en witte vlaggen met het WJG logo op de muren van de hippodroom, als teken dat er iets te gebeuren stond. Binnenin waren de tribunes leeg omdat iedereen opgesteld stond aan de start- en aankomstlijn. Vijf houten sleeën stonden aan de meet opgesteld. Onder het luid geschal van het Gladiatorenthema door de luidsprekers, renden de tien jonge krijgers, pas klaar met het ontbijt, in militaire pas door de tunnel. Ze droegen hun enkel- en polsbanden, hun normale slavenhalsband was vervangen door een zwaardere met scherpe spijkers, maar ze waren niet aan elkaar geketend. De kuisheidsgordels waren uit en vervangen door krappe lul- en ballenharnassen die erecties uitlokten, of tenminste een zwelling in hun jonge penissen. Zelfs die van Daniel was iets dikker dan normaal, gewoon omdat het bloed door de stalen ring van het harnas afgeklemd werd. Hij had geen stijve. Nu wist Daniel al wel dat hij de volgende vier jaar geen erectie meer zou krijgen. Hij wist niet goed wat hij hiervan moest denken, maar dit was nu wel het laatste waar hij mee bezig was.
Josh, tot zijn opluchting, droeg geen luier. Hij stond daar in de tropische zon met zijn te grote penis recht vooruit, kloppend, op het ritme van zijn hartslag. Door de straf en zijn verblijf in de ziekenboeg had de elfjarige een ganse week training gemist, maar zelfs nu zijn gewrichten nog stijf waren was hij er blij om dat hij terug kon strijden. Al het andere op dit eiland en het slaaf zijn was niet leuk, maar hij hield van de kick van de competitie, om tegen de grotere, oudere en sterkere jongens te strijden. Hij beloofde zichzelf om nooit op te geven, eender wat ze hem aandeden. Een flauw gegrom kwam over zijn lippen als de menigte schreeuwde.
In groep liepen ze een rondje rond de piste, om er zeker van te zijn dat ze door iedereen gezien werden. Dan, zoals bij het begin van elke live competitie zetten de jongens zich op een rechte rij voor de toeschouwers en groetten. Ze glimlachten schaapachtig naar elkaar, giechelden alsof ze een geheim hadden, dan riepen ze samen: "Wij zijn de GLADIATORENJONGENS! Wij hebben spieren, wij hebben lullen. We zijn moedig en sterk en dragen geen sokken…"
Ian, die deze nieuwe kreet bedacht had tijdens het ontbijt, riep dan met zijn nog ongebroken stem: "We dragen helemaal niets."
Ze namen allemaal een verschillende pose aan en waggelden met hun piemels en hun kontjes naar de toeschouwers. De menigte lachte. William Durand glimlachte vanuit zijn luxe box. Zijn gladiatorenjongens werden sterren.
Alle voorbereidingen waren getroffen, het camerateam van Mike Brussard was klaar, het eerste evenement van de dag kon beginnen. De oudste jongens werden eerst klaargemaakt. Ze moesten op de slee gaan zitten met hun respectievelijke nummer. De sleeën waren helemaal plat met twee metalen ringen aan elke kant. De trainers maakten snel de enkels en polsen van hun jongens aan die ringen vast, zodat de jongens niet van de slee af konden voordat de activiteit gedaan was. De jongens zaten rechtop met hun armen lichtjes achter hen en hun benen opgetrokken en gespreid voor hen, de harnassen en opgewonden genitaliën volop zichtbaar. Dertien jaar oude Illya's twintig centimeter lange erectie ontlokte zuchten van opwinding en wat gelach uit het publiek.
De grootste van de jongens paste maar net op de slee. Ze hadden allemaal nog hun kontplug in. Ze kronkelden op het oncomfortabele harde houten oppervlak. Hun ongemak vergrootte nog wanneer de trainers grote, zware klemmen aan hun tepels vastmaakten. De tepels van de arme Chris waren nog pijnlijk en gezwollen omdat ze bij Bruce doorprikt waren en gemarteld. Hij schreeuwde en huilde en schokte als een wild paard, toen de meedogenloze stalen klemmen aangedaan werden. Hij was natuurlijk niet de enige jongen die schreeuwde, maar hij schreeuwde wel het luidst.
""Zo erg kan het toch niet zijn, nul-zeven," zei Jason, "het enige wat je moet doen is blijven zitten op de slee, dus stop met je geklaag. Ik heb zelfs nog groter klemmen die ik kan gebruiken als je me hier belachelijk maakt."
Die dreiging was genoeg voor Chris om zich te gedragen. Met natte ogen knikte hij en trachtte hij zijn houding te verbeteren.
Een dikke ketting werd aan elke klem vastgemaakt. Twee andere kettingen van hetzelfde kaliber werden vastgemaakt aan de ringen aan weerskanten van de lul-en ballenharnassen van de jongens. De vijf oudere jongens hadden nu vier kettingen die vastgemaakt waren aan hun meest gevoelige lichaamsdelen. Alle kettingen lagen nu nog op de grond. Ondertussen werden de jongere knapen klaargemaakt voor de het volgende spektakel van pijn en lijden. De jongsten werden eerst in knie- en borstharnassen gestoken. Dan kregen zij ook tepelklemmen zoals die, die tranen veroorzaakten in de ogen van de ouderen. De vijf jongelingen kregen dertig seconden om gewoon te worden aan de meedogenloze klemmen op hun kleine tepeltjes.
"In orde, spruiten," riep Jason. "Zet jullie op handen en knieën zodat jullie trainers jullie kunnen vastmaken aan jullie partners.
Het doel van de activiteit werd ineens heel duidelijk voor de gladiatorenjongens. Een omgekeerde positie, zoals bij de karrenrace, met de jongere kerels die de oudere moesten voorttrekken, deze keer alleen bij hun tepels en genitaliën. Tien paar jonge ogen werden ineens heel ongerust. De trainers waren klaar met het aan elkaar ketenen van de jongens. Een laatste ketting verbond de achterkant van het harnas van de jongsten met de voorkant van de halsband van de oudsten.
"Tweemaal rond de piste, jongens," riep Jason over het zwellend gejoel van de menigte. "Het winnende team moet de volgende activiteit niet meedoen. En geloof het maar, je wil echt winnen."
Na het signaal van Jason gaf Roger Bramley het fluitsignaal om de wedstrijd te starten. De vijf jongste gladiatoren kropen vooruit, kreunend als hun tepels en genitaliën uitgerokken werden door de kettingen. Hun oudere partners deden bijna onmiddellijk mee. Als ze slechts enkele decimeters vooruitgekomen waren huilden de tien jongens en stonden er tranen in hun ogen omdat hun edele delen bijna van hun lichaam getrokken werden. Dit ging geen snelheidswedstrijd worden, maar eentje van pure uithouding. Geketend op de sleeën waren de oudere jongens alleen maar dood gewicht. Het enige dat ze konden doen was roepen en hun partner aanmoedigen, of vervloeken. Het trekken van de slee was een erg moeilijke uitdaging voor Miles en Ian. Voor Miles omdat hij veruit de kleinste deelnemer was en Ian omdat zijn partner de zwaarste was.
"We gaan niet als laatste eindigen, makker!" schreeuwde David tussen zijn tanden naar Josh. Zijn lul en zijn ballen waren al zeker vijf centimeter van zijn onbehaarde kruis getrokken. Zijn tepels waren in dezelfde pijnlijke toestand. "Sneller!"
"Da's gemakkelijk te zeggen," snauwde Josh terug. Zijn genitaliën werden nu pijnlijk achter hem aan getrokken, zijn te grote penis zwaaide heen en weer terwijl hij verder kroop. Heet was net alsof zijn tepels in brand stonden. Ze waren ongeveer in het midden van het pak, maar de vijf teams waren binnen een jongenslengte van elkaar, en het ging maar traag vooruit. Elke keer als een van de kleintjes wilde versnellen, zette dit meer druk op de kettingen en werd er harder aan beide jongens getrokken. En zo kwam er een team aan de leiding en werden ze dadelijk schreeuwend teruggeslagen. De jongens mochten absoluut niet stoppen. De trainers liepen tussen hen in en gaven stroomstoten met hun shocksticks aan het duo dat niet meer vooruit bewoog. Ondertussen brandde de zon zonder medelijden op de lijdende zwetende jongens. De toeschouwers schreeuwden en huilden en gooiden met steentjes, die ze van de vuile grond opraapten, naar de jonge gladiatoren.
Het was tot nu toe de pijnlijkste gruwelijkste en verschrikkelijkste beproeving die de jongens als groep hadden moeten doorstaan. Maar elk team streed vooruit en ze eindigden binnen de dertig centimeter van elkaar. Danny en Gabe waren de winnaars. Miles en Philippe eindigden als laatsten. Deze activiteit was oneerlijk tegenover de kleinste gladiatoren. In de karrenrace waren de karren zodanig geladen dat de pony-jongens relatief hetzelfde gewicht moesten voorttrekken, maar de sleeën waren identiek. Kleine tienjarige Miles, amper een meter twintig groot moest de veertienjarige Philippe rond de piste trekken. Het was al een prestatie dat de kleine jongen de moed en de wilskracht had om te finishen, maar laatst was laatst en beide jongens verloren vijf punten omdat ze als laatste over de streep gingen. Miles stond erbij in tranen, tot vreugde van Brussard die de wenende jongen in close-up nam. Voor Miles was tot nu al alles relatief gemakkelijk gegaan, maar het leven op gladiatoreiland was hard en oneerlijk in zijn gruwelijkst en meest berekende vorm. En alles zou nog zwaarder worden voor de tien jongens die nu in de tropische zon stonden voor een menigte die alleen maar gekomen waren om hen te zien lijden.
Wordt vervolgd