Gladiatorjongens Wereldwijd (1) (hoofdstuk 1-2-3)
Door istari ([email protected])
vertaald door Dick Vertaal (geplaatst 1 juni 2007, herzien 7 juni 2007)
oorspronkelijke titel World Wide Boy Gladiators, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html
Copyright 2007 door istari, alle rechten voorbehouden
* * * * *
Dit verhaal bevat beschrijvingen van seksuele handelingen en verschillende extreme vernederingen betreffende minderjarige jongens. Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor een volwassen publiek, en is het werk van volledige en totale fictie. Als u dit soort zaken niet mag lezen, doe het dan niet. Niet opnieuw verspreiden zonder toestemming van de auteur.
Commentaar is welkom (in het Engels): [email protected]
Commentaar op de vertaling is ook welkom
* * * * *
De gladiatorjongens
Om de jongens (die pas in hoofdstuk 5 allemaal verschijnen) uit elkaar te kunnen houden, volgt hier een overzicht van namen, nummers, leeftijden, nationaliteiten, en sport van hun keus.
Miles Harris, jongen 01, leeftijd 10, Engels, hardlopen
Joshua Andrews, jongen 02, leeftijd 11, Amerikaan, worstelen
Ian Cloverdale, jongen 03, leeftijd 11, Australiër, zwemmen
Alexei Graznikov, jongen 04, leeftijd 12, Rus, worstelen
Daniel O'Hanlon, jongen 05, leeftijd 12, Canadees, worstelen
Gabriel Shelton, jongen 06, leeftijd 12, het Engels, voetbal
Christopher Andrews, jongen 07, leeftijd 13, Amerikaan, zwemmen
Illya Casparev, jongen 08, leeftijd 13, Rus, gymnastiek
Phillipe Dulac, jongen 09, leeftijd 14, Frans, duiken
David Brown, jongen 10, leeftijd 14, Australiër, zwemmen
****
Hoofdstuk 1.
Extreme Action Broadcasting had zijn wereldhoofdkwartier in New York en vestigingen in Londen, Parijs, Toronto, Moskou en Sydney. Het Newyorkse gebouw, voltooid in 2035, was één van de grootste ter wereld. De productiebureaus en de administratieve afdelingen van het bedrijf waren op de hoogste verdiepingen gevestigd en hadden een bijzonder ongebruikelijk media-imperium onder zich. Thans was het bedrijf in de hele wereld bekend als XB1, maar in de herfst van 2025 was het niet bepaald gunstig begonnen als laaggewaardeerd, vijfde-rangs netwerk dat vierentwintig uur per dag schokkende reality-programma's uitzond. In het begin waren het herhalingen van de beste afleveringen van Overleven, de Angstfactor en andere gelijksoortige producties. In het eerste jaar van zijn bestaan groeiden de kijkcijfers van XB1 nauwelijks en het leek erop dat dit netwerk zich zou aansluiten bij de steeds langer wordende lijst van mislukte en vergeten media-ondernemingen.
Dat was voordat William Durand een meerderheidsbelang in het mislukte bedrijf kocht en originele programmering begon toe te voegen. Unieke originele programmering bedoeld om een zeer klein maar zeer rijk en invloedrijk deel van de bevolking aan te trekken. Durand had een diepe persoonlijke interesse in de ontwikkeling van nieuw vermaak voor zijn netwerk en hij was ervan overuigd dat het wereldwijde publiek simpelweg zat te wachten op zijn soort reality-tv. In een vorige eeuw, zelfs in een vorig decennium, zou XB1 van Durand wellicht een kleine ondergrondse sensatie gebleven zijn, die zich op zeer kleine enthousiaste markt richtte. Maar dat veranderde helemaal toen de Verenigde Staten het Internationale Kinderslavernij Verdrag tekende, dat in 2027 door de Algemene Vergadering van de Wereld was aangenomen en bekrachtigd.
Binnen twaalf maanden na het aannemen van deze eufemistisch genoemde "sociale-techniek"-wet, bood Extreme Action programma's aan als "Scholiertjes kwellen", waarin studenten van de universiteit twaalf- en dertien-jaar-oude jongens allerlei soorten van wrede ontgroening en vernedering lieten ondergaan. De "Kleine Jongens Vechtclub," waarin jongens van van negen tot elf jaar elkaar compleet in elkaar sloegen tijdens een wereldwijde life-uitzending. En natuurlijk het controversiële maar hoogst gewaaardeerde "In slavernij" dat de dertien-jaar oude Mark Davis volgde tijdens zijn eerste jaar van slavernij volgens de onlangs door de regering aangenomen Kinderslavernij Wet. Het kleine ondergrondse netwerk groeide explosief tot een van de leidende netwerken, en mensen op de hele wereld, zowel mannen als vrouwen, kwamen tot een vreselijke ontdekking over zichzelf: Zij genoten ervan te kijken naar tienerjongens die vernederd werden en aan allerlei soorten lijden werden onderworpen.
Het netwerk is nu één van het meest bekeken ter wereld, maar in de moordlustige wereld van reality-tv ben je zo populair en geloofwaardig als je laatste episch schouwspel van menselijke ellende. William Durand begreep dit, en hij begreep de opmerkelijke maar niet bijzonder schokkende waarheid dat kijkers van alle leeftijden, klassen, rassen en interesses ervan genoten om te kijken naar jongens van negen tot veertien die allerlei martelingen, vernederingen en ontaardingen ondergingen. Voor zijn nieuwste programma, in de begeerde zaterdagse primetime, had hij iets verbazingwekkends, opmerkelijks, uitermate en compleet schokkends nodig. Iets dat de trend zou zetten voor alle toekomstige shows.
Lara Tomlinsin was er zeker van dat zij de oplossing had. Ze werkte pas een paar maanden bij XB1 en hoewel zij persoonlijk geen grote voorliefde voor de programmering van haar werkgever had, waardeerde ze wel de verslavende aard van voyeuristische televisie. Zij had ook geen morele bezwaren tegen het ontwikkelen van een concept dat alle vorige inspanningen van Extreme Action flauw zouden doen lijken.
"Ik heb normaal geen tijd voor persoonlijke gesprekken met junior-producenten, Mej. Tomlinsin," begon Durand terwijl hij over de stad uitkeek van zijn kantoor op de 121ste verdieping. "Maar u was nogal vasthoudend. Dit zal de moeite waard moeten zijn, anders zult u zichzelf bij Fox moeten gaan aanbieden."
Lara glimlachte bij die duidelijke belediging, maar zette snel en efficiënt haar presentatie op. Het lichten dimden en William Durand keek naar het grote scherm aan de andere kant van het kantoor. Lara begon met haar presentatie en liet één enkel beeld op het scherm verschijnen. Durand schoot onmiddellijk vooruit en kruiste zijn vingers. "Wat zie ik daar, Mej. Tomlinsin?"
"Dit is een detail van een antiek Romeins fresco, uit Pompei dacht ik, maar dat is nauwelijks van belang."
"Dat moeten gladiatoren zijn, niet waar?"
De aantrekkelijke brunette knikte, haar lange haar bewoog gemakkelijk met haar bevallige bewegingen. "Dat zijn het, meneer, maar ze zijn nog veel meer. Bekijk ze eens van dichtbij."
Zij vergrootte het beeld. Durand was verbaasd door wat hij zag. De gladde slanke ledematen, de baardeloze gezichten, de jeugdige uitdrukkingen.
"Dat zijn jongens."
"Ja, meneer. Gladiatorjongens."
"Ik heb nooit geweten dat de Romeinen kinderen de arena ingestuurd hebben, als gladiatoren dan. Vrouwen ja, maar jongens. .. "
"Oh, dat deden ze. In vrij grote aantallen als we recente onderzoek van fresco's als dit moeten geloven. Er is een groot aantal details over de oude wereld die de conservatieve geschiedenisteksten over het hoofd schijnen te zien. Dit is één daarvan. Ik veronderstel dat het allemaal te schokkend was voor de vroeg-eenentwintigste-eeuwse moralisten, maar onze normen zijn in de laatste tien jaar natuurlijk veranderd. Gelukkig wel."
"Wij zouden niet bestaan als dat niet gebeurd was."
"En het is mijn werk om ervoor te zorgen dat het zo blijft. Ik noem mijn concept 'Gladiatorjongens Wereldwijd'."
"Ik ben al geïnteresseerd."
"Ik dacht wel dat u dat zou zijn."
"Details, Mej. Tomlinsin."
De jonge vrouw borstelde haar haar naar achteren. "Noemt U me alstublieft Lara."
"Goed, Lara. je hebt mijn aandacht."
"Ok, meneer, mijn concept is eigenlijk zeer eenvoudig, en gebaseerd op XB1's bewezen successen. Zoals de titel van de show aangeeft, zullen wij een groep jongens onderwerpen aan diverse proeven en tests van kracht en uithoudingsvermogen, en natuurlijk zullen zij met elkaar vechten. .. "
" Kleine Jongens Vechtclub. Die show hebben we al."
Lara knikte maar was niet afgeschrokken. "Gladiatoren zullen beduidend meer .. intens zijn. ... en aanzienlijk creatiever in uitvoering en productie."
"Ik luister, Lara."
"De jongens die we voor de show aanwerven moeten allemaal tussen de tien en veertien jaar oud zijn. Voor hun deelname zullen zij en hun ouders een contract moeten ondertekenen, waarin bepaald wordt dat wij de jongens tot hun zestiende verjaardag exclusief in bezit zullen hebben."
De ogen van Durand gingen omhoog en hij knikte langzaam ter goedkeuring. Lara Tomlinsin had haar huiswerk gedaan. Het was een briljant idee. "Wij zullen ze dus allemaal bezitten."
"Precies. En aangezien de jongens volgens contract bezit van Extreme Action Broadcasting zullen worden, zullen wij op alle denkbare manieren over hen kunnen beschikken."
"Onbegrensd, zou ik zeggen."
"Onder de voorwaarden van een standaardcontract is de enige bepaling dat de jongen niet gedood wordt. Ik denk dat wij dat veilig kunnen waarborgen."
"Vertel me meer over het programma. Wat mag ik verwachten als ik op zaterdagavond op XB1 afstem?"
"Zoals ik zei, meneer, extreme tests van kracht en uithoudingsvermogen. De jongens zullen ook onderworpen worden aan constante en buitengewone fysieke en geestelijke. .. dwang. .. "
"Je kunt het woord 'marteling' gebruiken, Lara, want dat is wat het is en dat is waarom de mensen elke week zullen kijken."
"Ja, marteling. Er zullen elke week wedstrijden zijn, met jongens die tegen elkaar vechten, in teams of individueel. En aangezien de jongens juridisch slaven zullen zijn, kunnen wij bepaalde, laten we zeggen, seksuele elementen in het programma introduceren zonder gevaar voor overheidsboetes of opheffing."
"Dat zou dan voor het eerst voor ons zijn."
"En een zekere bron van hoge waarderingen."
"Hoe zullen we afvallers behandelen?" vroeg Durand.
Lara glimlachte. "Dat zullen we niet. Denk eraan, meneer, dat voor alle praktische en wettelijke doeleinden wij eigenaars van deze jongens zijn tot zij zestien worden. Wij laten niemand afvallen. Oh, er zullen elke week winnaars en verliezers zijn. De winnaars zullen een kleine beloning ontvangen, de verliezers zullen worden gestraft. Bovendien zullen wij voor de jongens een puntensysteem bijhouden. Plussen voor prestaties, minnen voor tekortkomingen. De jongens met het laagste puntenaantal zullen natuurlijk aan veel ergere beproevingen en vernederingen onderworpen worden dan die met meer punten."
"Ik veronderstel dat de ranglijst constant zal veranderen."
"Dat het plan. Natuurlijk is het te verwachten dat de jongste jongens het grootstte deel van de tijd op of vlakbij de laagste plaats staan, maar wij zullen het zo organiseren dat zij een eerlijke kans krijgen om zo af en toe te winnen. Ik kan eigenlijk wel garanderen dat elke jongen wel enige tijd op de laagste plaats zal staan. Dit systeem zal ertoe bijdragen dat er rivaliteit tussen hen komt. Wij willen niet precies dat ze elkaar gaan haten, maar ze hoeven ook niet de beste vrienden te worden."
"Wat zit erin voor de familie? Ik bedoel dat ik niet denk dat het waarschijnlijk is dat we veel families bereid vinden om hun zonen aan ons af te staan alleen maar voor de eventuele beroemdheidsstatus die ze eventueel kunnen bereiken."
"Daar zou ik niet zo zeker van zijn, meneer Durand," zei Lara met een glimlach. Zij toonde de eerste van de relevante financiële grafieken en cijfers. "Maar u heeft natuurlijk gelijk. De kans om een paar jaar op televisie te zijn is een tamelijk lage prijs om je zoon als slaaf te verkopen, dus we zullen de familie financiële aansporingen moeten aanbieden."
"Over hoeveel aansporing spreken we hier, Lara?"
"Vijf miljoen in een fonds voor de jongen, beschikbaar na de afloop van zijn contract. En een extra half miljoen aan de familie betaalbaar direct na de ondertekening van het contract."
"Dat is niet bepaald veel voor ons, niet waar?"
"Alleen al de reclameinkomsten van het eerste seizoen alleen zullen veel meer zijn dan wij in die fondsen zullen stoppen."
"Hoeveel jongens?"
"Tien is een aardig rond aantal, denkt U niet. Wij willen er niet teveel anders halen de mensen ze door elkaar. Een aantal van tien is groot genoeg voor wat echte concurrentie, maar klein genoeg zodat kijkers over de hele wereld hen leren kennen."
"Ik weet zeker de wedkantoren grote dagen zullen beleven."
"Ja, en aangezien wij een meerderheidsaandeel hebben in verscheidene van de belangrijkste wedkantoren en casinos, zal ook dat een goede winst moeten opleveren."
"Zo te zien zijn hebben wij ongeveer zestig miljoen nodig om de jongens te verwerven."
"Ja."
"Faciliteiten? Waar denk je dit juweeltje te produceren en te filmen?"
Op Lara Tomlinins druk op de knop verscheen een nieuw beeld op het scherm, dit keer een luchtfoto van een klein eiland. "Herkent U het?"
Durand glimlachte. "Dat mijn eiland, Mej. Tomlinsin."
"Ja. Durand Eiland, vroeger San Miguel. Een heel klein paradijsje in de Caribische zee. Huidige bevolking: één zeer rijke en zeer verveelde deeltijd ingezetene. U."
"Het is de perfecte plaats."
Lara lachte instemmend. "Op de een of andere manier dacht ik dat U geen bezwaar zou hebben om dicht bij de productiefaciliteiten ervan te zijn."
"Inderdaad heb ik geen bezwaar. Wat had je in gedachten?"
"Goed, meneer, natuurlijk blijft uw privéhuis onaangeroerd en verboden terrein voor iedereen, maar het zuidelijke tweederde deel van het eiland is volledig ongebruikt. Perfect voor de ontwikkeling van dit project. En aangezien U persoonlijk het volledige eiland bezit, is het niet nodig vergunningen of toestemmingen te verkrijgen. Wij kunnen onmiddellijk beginnen."
"Wat stel je voor?"
"Ik zal het u laten zien," zei Lara. Een nieuwe tekening werd over de luchtfoto geprojecteerd, die een uitgebreid gebouwencomplex in het zuidelijke deel van het eiland liet zien. "In het centrum hier staat natuurlijk de belangrijkste arena. Het wordt zo ontworpen dat er vijfhonderd mensen kunnen zitten. XB1 kan cliënten, adverteerders of persoonlijke vrienden uitnodigen om de gebeurtenissen bij te wonen. Voor deze bezoekers zal de huidige landingsbaan natuurlijk vergroot moeten worden, zoals u hier ziet, "Lara wees een baan aan loodrecht op de kust, een paar kilometer van de het voorgestelde gebouwencomplex.
"Naast de arena bevindt zich het trainingsgebouw. Oostelijk daarvan ziet U de woningen voor de filmploeg en het eilandpersoneel. Dit gebouw naast de woningen is de administratieve en pre- en post-productiefaciliteit. Het omvat ook een cafetaria, en medische faciliteiten voor het XB1 personeel. Alles is vanzelfsprekend van topkwaliteit."
Lara wees toen op een klein bouwsel, dat door een omheining leek te worden omringd. "Hier, ten noorden van de arena willen we een maximum-veiligheidsbarak voor de jongens bouwen. Wij willen niet dat ze besluiten dat ze beter af zijn als ze naar huis zwemmen zodra zij op het eiland gekomen zijn. Wanneer er geen wedstrijden zijn of ze niet trainen, zullen zij onder strikte controle worden gehouden."
"Uitstekend. De barak lijkt tamelijk klein."
"Dat is zo, meneer Durand, opzettelijk. De jongens krijgen geen comfort, geen televisie, geen contact met buiten behalve een wekelijks telefoontje naar huis. De barak bevat vijf afzonderlijke cellen. In elke cel is worden twee jongens gehuisvest. Dat is meer dan genoeg om in hun behoeften te voldoen."
"Opnieuw, uitstekend. Wat zijn de kosten en het tijdschema voor de bouw?"
"Veronderstel dat U me vandaag groen licht geeft, kan Gladiator Eiland tegen het eind van de zomer in gebruik zijn. In augustus wil ik dan dat de jongens aankomen en met hun training beginnen. De eerste aflevering moet dan life en wereldwijd op 7 september plaatsvinden. De totale bouwkosten bedragen ongeveer twee-en-dertig miljoen dollar, Amerikaanse. De verkoop van logeplaatsen in de arena zou dat bedrag binnen de eerste zes maanden tweemaal moeten opleveren."
"Verscheidene keren heb je al de noodzaak voor personeel vermeld. Leg dat even uit, Lara."
"Goed, meneer Durand, Gladiator Eiland zal een nieuwe onderneming voor ons zijn, iets dat XB1 nooit eerder heeft geprobeerd. Niet alleen moeten we een grote set op de locatie en uitzendfaciliteit hebben, maar wij hebben ook te maken met tien jongens, die het wettelijke bezit van het bedrijf zullen zijn. Om dit goed te doen, moeten wij een arts, een team van verpleegsters, minstens zes personen die in jeugdgevangenissen zijn opgeleid en een afzonderlijke trainer voor elke jongen hebben om hen dagelijkse te begeleiden. Om nog niet te spreken van de filmploeg, de commentatoren en een presentator voor de uitzendingen."
"U heeft het over een aanzienlijke uitgave voor onze loonlijst, mijn beste," zei Durand, zijn hoofd schuddend.
"Niet zo veel als u zou denken. Het is niet erg moeilijk voor te stellen dat er gekwalificeerde individuen bestaan die meer dan gelukkig zouden zijn om naar dit eiland te verhuizen en op de jongens te letten voor een beperkt of geen salaris."
"Ik zou het onmiddellijk doen."
"En U bent niet de enige. Ik heb al de vrijheid genomen om ons aanwervingsbureau met het zoeken naar geschikte kandidaten voor de voltijdsbanen op het eiland te laten beginnen. Reis, huisvesting en voeding moeten natuurlijk door het bedrijf worden verstrekt voor de duur van hun dienstbetrekking."
"Dat klink logisch. Ziet het eruit dat alle vacatures vervullen kunnen worden?"
"Ja, allemaal, behalve de presentator. Maar daarvoor heb ik iemand in gedachten."
"O ja. Wie?"
Lara schonk haar werkgever een winnende glimlach. "U, meneer. Wie zou dat beter kunnen doen?"
Durand was gevleid, en nogal gelukkig met het idee. "Dat keur ik nederig goed, Mej. Tomlinsin," zei hij met een waardige buiging van zijn hoofd. "Nu, vertel me over de jongens. Ben je ook al begonnen om hen aan te werven?"
"Nog niet, meneer," antwoordde de jonge vrouw, wetend had zij de machtigste mediamagnaat van de wereld haar idee had verkocht. "Maar wij willen natuurlijk slanke, knappe, atletische jongens. .. en omdat we het 'Gladiatorjongens Wereldwijd ' noemen moeten we ook buiten de Verenigde Staten aanwerven."
"Hoe vind je hen?"
"Ik begin door de aanwervingsafdeling op het Web te laten zoeken naar atletiekpagina's van basis- en middelbare scholen. Wij moeten jongens hebben die kampioenen zijn. We concentreren ons op zwemmers, worstelaars, voetbalspelers, misschien hardlopers en gymnasten. Jongens die die sporten beoefenen zouden alle fysieke kenmerken moeten hebben die wij zoeken."
"U hebt uw groene licht, Lara. Maak van deze show werkelijkheid."
"Dank u wel, meneer. U zult niet teleurgesteld worden."
Hoofdstuk 2.
Zes later maanden. Bowie, Maryland, V.S.
De dertienjarige Christopher Andrews stond voor de brievenbus van zijn familie met een effen bruine envelop in zijn linkerhand. Chris kreeg nooit post, tenminste niet rechtstreeks aan hem gericht. Wat nog meer verbazend was dat ook zijn jongere broer Josh een identieke envelop had.
"Dhr. Joshua M. Andrews," zei de blonde elfjarige terwijl hij de brief tegen de lucht hield. "Dat klopt, dat ben ik. Jij hebt er ook een, hè, broer?"
"Zeker, jochie," antwoordde de even blonde jonge tiener. "Laten we naar binnen gaan en ze open maken."
"Wie er het eerst is!" schreeuwde Josh en rende zonder verdere waarschuwing onmiddellijk naar het portiek.
"Geen wedstrijd, babybroer," lachte Chris. Zijn slanke 1,50 meter lange lijf had zeven stappen nodig om zijn 1,37 meter lange broer voorbij te komen.
"Dat is niet eerlijk," gilde Josh terwijl hij de houten treden oprende. "Jij hebt langere benen dan ik."
Chris gaf Josh een hartelijk stompje op zijn schouder en zij gingen naar binnen. De twee jongens stonden zo dicht bij elkaar als broers maar kunnen zijn. Josh was net oud genoeg om niet vervelend te zijn voor zijn grote broer, en Chris was nog jong genoeg dat het hem niet uitmaakte met Josh om te gaan. Zij zagen er zeker als broers uit. Beide jongens hadden blond haar dat tot op hun schouders hing. Chris had blauwe ogen, zoals zijn moeder, Josh bruine als zijn vader. Zij waren allebei licht gebruind door de buiten doorgebrachte zomerdagen. Chris had een paar sproeten op zijn neus. Josh ook. Zij waren slanke, atletische, gespierde jonge knapen die ervan hielden om zo ongeveer elke sport die ooit uitgevonden was te beoefenen. Chris was de staatkampioen zwemmen in zijn leeftijdsgroep. Josh had dezelfde titel in het worstelen. Hun medailles hingen trots op de schoorsteenmantel boven de open haard.
Jonge Chris was in zijn eerste jaar van de puberteit, zijn stem kraakte en brak altijd op de meest ongelukkige momenten. Josh was nog prepubescent, maar hij begon langer te worden en zou waarschijnlijk in de komende maanden andere veranderingen in zijn lichaam beginnen te bemerken.
"Mammmm, wij zijn thuis," riep Chris terwijl hij zijn schoenen uitschopte en zijn envelop op de keukentafel legde. Josh deed precies als zijn broer.
Lindsay Andrews kwam met een wasmand uit de kelder naar boven. Zij glimlachte toen zij haar twee zonen zag. "Hallo, jongens. Wat u hebben jullie twee vandaag gedaan?"
"Niets, mam," antwoordde Josh. "alleen wat gefietst en zo."
"Iemand heeft een brief aan mij en Josh gestuurd," zei Chris.
Lindsay zette de wasmand op de tafel en bekeek de twee identieke brieven. Het retouradres was een postbus in New York, maar er was geen naam van de afzender.
"Mogen wij ze open maken?" vroeg Josh.
"Het zijn jullie brieven, jongens," antwoordde mam. "Dus waarom niet."
De twee jongens scheurden de enveloppen open. In elk ervan zat een brief van één enkel blad met het XB1-logo in de linkerbovenhoek.
"XB1!" floot Chris in bewondering. De dertienjarige hield van de 'Kleine Jongens Vechtclub' en oefende vaak bewegingen daaruit op Joshua. De jongens mochten naar géén van de andere programma's van het netwerk kijken, maar Chris was een paar keer toen iedereen al naar bed was heimelijk naar beneden gegaan om naar 'In Slavernij ' te kijken, dat dit jaar over een veertienjarige Ryan ging. Dat programma gaf Christopher een tamelijk raar gevoel in zijn darmen en zijn tienerlul werd altijd stijf als hij er naar keek. Hij wist werkelijk niet waarom.
Nadat hij zijn brief gelezen had, keek hij naar zijn broer die net naar hem keek. Hij las de brief opnieuw. Josh deed hetzelfde.
"Fuckin ' shit! Oh, fuckin ' shit!"
"Christopher!" riep zijn moeder. "Let op je taal!"
"Sorry, mom," zei de jonge tiener, "maar kijk. Kijk eens wat eer staat! Ze willen ons op TV hebben!"
"Ja, mam! Op TV!" echode Josh de opwinding van zijn broer en hield zijn brief voor het gezicht van zijn moeder.
"Rustig, jongens," zei hun mam. "Laat me die brieven eens zien."
Zij las ze allebei en gaf ze toen terug.
"Nou?" vroegen de twee jongens eenstemmig.
"Wij moeten dit als gezin bespreken, kerels. Wacht tot jullie vader huis komt. "
"Zijn ze echt?" vroeg Chris.
"Ja, Chris, ze zijn echt."
"Wauw!"
De elfjarige Josh was niet in staat zijn opwinding in te houden begon in de keuken rond te dansen. "Wij worden TV-sterren!"
Matthew Andrews reageerde aanvankelijke precies hetzelfde als zijn zonen op die brieven. het gezin vierde het door pizza te bestellen. Lindsay Andrews was echter wat ongerust. "Ik kan niet begrijpen waarom ze ons zo veel geld willen betalen om Chris en Josh op televisie te krijgen, zelfs vóór het programma in de lucht is. En ik houd niet zo erg van de titel."
"Ach kom, Lin. Het minste dat wij kunnen doen is horen wat ze eigenlijk willen."
"Het staat echt hier dat ze ons zullen betalen, mam," zei Chris en wees het getal met al die nullen erachter aan. "Hoeveel is een vijf met zes nullen erachter, papa?"
"Dat is vijf miljoen dollar, jong."
"Ontzettend te gek."
"Ik krijg ook zoveel, hè?" vroeg Josh.
"'tuurlijk."
"Wat zouden wij moeten doen?" vroeg Chris terwijl hij een stuk pepperonipizza in zijn mond stak. Door zijn beperkte ervaring met de programmering van het netwerk had hij een vaag idee dat er wel enkele onplezierige dingen met hem zouden kunnen gebeuren als hij instemde om met het nieuwe programma mee te doen.
"Dat is de vraag, jongens," zei hun vader. "XB1 maakt nogal extreem materiaal. .. "
"Jah, papa!" antwoordde Josh, altijd de slimmeling in het gezin. "Extreem staat in hun naam."
"Ik bedoel dat ze extreme dingen met jullie zullen doen," zei hun vader, "en jullie dingen laten doen die je waarschijnlijk niet leuk zult vinden. Ik heb sommige van hun andere shows gezien, waar jullie niet naar mogen kijken. Als ik er aan denk zou vijf miljoen dollar voor elk van jullie wel eens niet genoeg kunnen zijn. Ze willen vast nogal akelige dingen met julllie jongens doen ."
"Maar het is zoveel geld," zei Chris, "plus dat U ook onmiddellijk wat krijgt om te houden, of niet soms?"
"Dat staat er, lieverd," antwoordde Lindsay Andrews.
"Jullie... eh... zouden.... eh bijvoorbeeld.... het huis kun afbetalen en dat soort dingen, ja?"
"Dan houden we zelfs nog over, lieverd," beantwoorde zijn mam, "maar dit gaat niet over papa en mij."
"Zeker, mam. Het gaat over het gehele gezin, U, papa, ik en Josh. Het is zo veel geld," herhaalde Chris voor de vierde of vijfde keer sinds het gezinsoverleg begonnen was.
"Kijk," vertelde Matt Andrews hen, "er staat dat als wij interesse hebben, we ze moeten bellen en dan komt er iemand naar ons toe. Wij hoeven niet te beslissen voordat wij met hen gesproken hebben en weten waar dit allemaal over gaat."
"Laten we dan gelijk bellen, papa, alsjeblieft," bedelde Josh.
"Chris, jij bent de oudste," zei hun vader. "Waarom bel jij niet voor jezelf en voor je broer."
"Mag ik? Echt waar?" Het was zo'n volwassenending om te doen, helemaal zelf opbellen. Josh gaf hem een grote glimlach. De dertienjarige nam een laatste slok Pepsi, stond op en ging naar de telefoon. Een paar ogenblikken later hoorde zijn familie hem met de persoon aan de andere kant van de lijn spreken.
"Hallo. Dit is Christopher Andrews. .. ja. ... jullie stuurden mij en mijn broer Josh een brief. .. ja. ... ja dat zijn wij. ... ja ik ben een echte goede zwemmer. ... natuurlijk zijn wij zijn. .... o.k.. .. wanneer. ... vanavond. .. uh, 'tuurlijk. ... wacht eventjes, ok?"
Chris bedekte de ontvanger met zijn linkerhand. "Zij willen vanavond al iemand sturen, helemaal uit New York! Een privéstraaljet of zoiets. .. kan ik zeggen dat het goed is?"
Mam en papa knikten langzaam, een beetje bezorgd hoe snel de dingen gebeurden. Josh stond praktisch op springen. Chris ging terug naar de telefoon. "O.k. Mijn ouders zeiden dat het cool is. Acht uur. O.k. Moeten jullie de weg nog weten of zoiets? O.k. Tot ziens."
"Zij zullen hier om acht uur zijn," zei Chris, achterover leunend en een nieuw stuk pizza pakkend. Hij keek op de klok. "Shit, het is pas half zes!"
"Goed," zei mam, "waarom nemen jullie niet allebei een douche en trekken wat schone kleren aan."
De elfjarige oude Josh, die nog dacht dat baden en douches facultatief zouden moeten zijn, rolde met zijn ogen. Mam berispte hem zacht. "Kijk niet zo naar mij, jongeman. Je wilt toch een goede indruk maken, niet waar?"
"Ja, mam," zei de jongen en volgde hij zijn broer naar boven.
De jongens waren gekleed in cargobroeken en truien toen er aan de deur gebeld werd. Beiden waren blootvoets. Een grote Hummer stond in hun oprit geparkeerd. De man aan de deur was jong, begin 20 zo te zien. Hij was gekleed in een sportief zakenkostuum en had een laptop en een aktentas bij zich. Chris deed de deur open en ontmoette zo zonder het te weten voor het eerst de man die zijn trainer op Gladiatoren Eiland zou worden.
"Jij bent vast Chris," zei de man met een glimlach. De anderhalve meter lange jongen voor hem was in het echt nog aantrekkelijker dan op zijn foto. Het woord 'leuk' was absoluut op hem van toepassing en het beschreef Christopher Andrews ten voeten uit. "Mijn naam is Jason Sanborne. Extreme Action Broadcasting. Ik heb hier ergens een kaartje. Mag ik binnenkomen?"
"Ja, meneer," zei Chris enthousiast. De jongen bood aan om één van de tassen van de man te dragen, maar dat werd beleefd geweigerd. De dertienjarige bracht hun bezoeker naar de woonkamer en stelde hem voor aan zijn familie. Onderweg genoot Jason Sanborne van het gezich op de sierlijke atletische jonge tiener in zijn beige korte broek. De kuiten van de jongen waren fantastisch. Zijn naakte jongensvoeten waren aanbiddelijk. Zijn kontje bedekt door licht zomerkatoen was van bijna poëtische schoonheid.
"Iedereen, dit is Jason," zei Chris zo volwassen mogelijk. De man plaatste zijn aktentas en laptop op de salontafel en ontmoette de ouders van de twee jongens Andrews. "En hij daar zal Josh zijn," zei Sanborne toen de zandharige 1,37 meter lange en elf jaar oude zijn kleine hand aanbood. "ik ben blij je te ontmoeten, jongeman."
Jason Sanborne was in feite zeer opgetogen. De elf jaar oude broer van Chris Andrews was in elk opzicht even leuk als de oudere jongen, met een paar diep donkerbruine ogen zoals de man nog nooit had gezien.
De twee Andrews- jongens zouden sterren worden. Als hij hun ouders kon overtuigen om hun zonen gladiatorjongens te laten worden.
Sanborne haalde enkele mappen uit zijn aktentas en zette de laptop aan. "Zullen wij dan maar gelijk ter zake komen?" vroeg hij vriendelijk, terwijl zijn ogen terloops de slanke lichamen en knappe gezichten van de twee jonge broers observeerden.
"Uw brief heeft ons allemaal zeer opgewonden," zei Lindsay Andrews. "Het lijkt allemaal te mooi om waar te zijn."
"Oh, maar het is allemaal echt waar. Wij zoeken tien sterke, slimme, atletische jongens voor ons nieuwste programma."
"Wat houdt dat programma precies in?" vroeg de vader van de jongens, proberend niet al te geinteresseerd te klinken.
"Wel, zoals u het weet, noemen wij het programmade 'Gladiatorjongens Wereldwijd'. Ik denk dat die naam wel voor zichzelf spreekt. Het is zeker zo bedoeld. Ik mag aannemen dat U met sommige van onze andere programma's bekend bent. In vergelijking met dit nieuwe programma zullen die tamelijk saai lijken."
Matthew en Lindsay Andrews waren zich veel bewuster van de inhoud en de extreme aard van sommige van de XB1-programma's dan hun dertien en elf jaar oude zonen. De gedachte om hun kostbare jongens willens en wetens aan iets te laten deelnemen dat potentieel zo traumatisch was verontrustte hen zeker. Maar het aangeboden geld beloofde een rijke toekomst voor Chris en Josh en zou helpen de stijgende schulden van de familie af te lossen, die langzamerhand een echt probleem begonnen te worden. In feite hadden Mat en Lindsay een paar weken geleden de halve nacht ruzie gemaakt. Matthew had voorzichtig de mogelijkheid geopperd om één van de jongens in slavernij te verkopen.
Lindsay ging aanvankelijk over de rooie, dreigde hem te verlaten en de jongens mee te nemen. Matthew kalmeerde haar.
"Luister alsjeblieft naar me, Lin. Het is iets waar wij over moeten nadenken. Andere ouders doen het ook. Vorige zomer hebben de Wildesins verderop in de straat Timothy verkocht."
"Ik heb so-wie-so nooit van die jongen gehouden," bekende Lin, "maar toch is het afschuwelijk. Weet je wat voor soort dingen ze met jongensslaven doen?"
"Ja, ik weet het. Ik weet ook dat wij tot over onze oren in de schuld staan. Als de overheid stappen onderneemt dan nemen ze beide jongens van ons af."
'Zeg dat niet. Zeg dat nooit. .. '
En zo ging het gesprek voort terwijl hun twee zonen zalig in hun bedden aan de andere kant van de hal sliepen. Nu zat er een man van één van de grootste en rijkste media-ondernemingen in de wereld in hun woonkamer en bood hen zoveel geld aan dat ze zich nooit meer zorgen zouden hoeven te maken. Zij bekeken hun jongens voor een ogenblik, de gedachte verdrijvend wat hen zou kunnen overkomen als zij overeen zouden komen het geld aan te nemen. Zij richtten toen hun aandacht weer op Jason Sanborne in zijn gemakkelijke overhemd en das.
"Wij hebben de afgelopen twee maanden uitgebreid onderzoek gedaan en uw zonen lijken aan alle fysieke vereisten te voldoen. Zij vallen beiden binnen de goede lengte- en gewichtsklasse voor hun leeftijd, en, om openhartig te zijn, het zijn zeer aantrekkelijke jongens. Ik zal niet beweren dat dit geen belangrijk criterium voor selectie is geweest. Goed-uitziende jongens trekken veel kijkers. Maar vooral willen we jongens die kampioensatleten zijn. Jongens die tegen elke prijs willen winnen. Jullie zijn allebei goede atleten, niet waar?"
"Ja, meneer," antwoordden de jongens eenstemmig.
"Goed. Daarom willen wij jullie. Ik heb twee contracten bij me met jullie namen erop. Als jullie instemmen om deel te nemen, dan zullen jullie aan alle soorten wedstrijden deelnemen. Sommigen zullen bekend zijn, zoals zwemmen en worstelen. .. "
"Daarin zijn wij het best," onderbrak Chris, opscheppend voor zichzelf en zijn broer.
Jason glimlacht naar de leuke tienerjongen. "Ik ben blij dat te horen, maar dat is alleen maar het begin, jongens. Er zullen andere dingen gebeuren die je je zelfs niet voor kunt stellen. Dingen die jullie waarschijnlijk ook niet als sporten zullen beschouwen. Wij zullen jullie kracht, snelheid, uithoudingsvermogen en intelligentie testen. Ik zal niet tegen jullie liegen. Het wordt niet makkelijk, en het grootste deel van de tijd is het geen pretje. Jullie zullen dingen moeten doen waarvan je nooit gedacht had dat je ze kon doen. Dingen die jullie waarschijnlijk niet willen doen. Maar jullie moeten het doen. Jullie zullen geen keus hebben. Wij gaan jullie lichamen tot aan hun grenzen laten inspannen, en als je denkt dat je absoluut niet meer kunt verdragen, dan wordt het nog erger. Het is jullie niet toegestaan om op te houden of weg te gaan. Zelfs voor geen ogenblik."
"Wij zijn geen opgevers," zei Josh sterk.
"Zij zouden me niet hierheen gestuurd hebben als wij dachten jullie dat waren, jonge man. Nu als jullie jongens me niet verder willen onderbreken, ga ik verder."
"Sorry, meneer," zeiden de broers, Christophers jongemannentenor vermengde zich met zoetjes met die van Josh' hoge ongebroken jongenssopraan.
"Als jullie met deelname instemmen, dan kun je je niet meer terugtrekken. Jullie moeten op Gladiator Eiland wonen met de andere jongens en je trainers. Jullie jongens kunnen niet ophouden of naar huis gaan. En jullie, vader en moeder, kunnen hen niet uit onze voogdij weghalen als het contract ondertekend is. En ik moet u vertellen dat wij een lange-termijn verplichting verwachten. Eenvoudig gezegd, meneer en mevrouw Andrews, het bedrijf heeft uw zonen nodig, en wij zijn bereid fatsoenlijk voor hen te betalen."
Matthew leunde achterover op de bank en keek naar Chris en Josh. De uitdrukking op het gezicht van zijn oudste zoon vertelde hem dat de dertienjarige vaag de betekenis van Sanborne's woorden begreep. Jonge Josh leek aan de andere kant niet al te veel opgelet te hebben. "Meneer Sanborne," vroeg de vader van de jongens, "zegt U wat ik denk dat U zegt?"
"Ja," antwoordde Sanborne en knipte de beide enveloppen die hij op tafel had gelegd open. "En voor het aangeboden geld zult U het met me eens zijn dat de prijs redelijk is. Als U wilt dat Uw zonen deelnemen, dan moeten U en de jongens een contract ondertekenen. De jongens worden bezit van het bedrijf tot en met hun zestiende verjaardag, op die dag wordt het contract geannuleerd of overgedragen aan een derde op Uw wens. Het contract is onomkeerbaar en niet-onderhandelbaar. Wij hebben alle rechten op uw zonen in handen."
Chris werd het nu absoluut duidelijk. "Fuckin ' shit! U bedoelt dat we.... slaven of zoiets worden!
"Dat is precies wat ik bedoel, Chris. En er zal geen 'zoiets' zijn. Jij en Josh zullen slaven zijn. Het bedrijf zal jullie in eigendom hebben en jullie zullen ons bezit zijn. Jullie doen afstand van al jullie persoonlijke en fysieke rechten. Jullie worden op Gladiator Eiland gehouden en neemt deel aan het programma totdat jullie contract verloopt als je zestien wordt. Dat betekent dat we jou, Chris, voor drie jaar bezitten. In feite, zal ik je trainer zijn als jij en je ouders het contract ondertekenen. Josh, jij zal vijf jaar slaaf op het eiland zijn."
"Verkoop me alsjeblieft niet, papa!' Josh barstte in tranen uit. Elke jongen uit groep 8 had onlangs een schoolreis gemaakt naar een van de vijf staatscentra van slavenverwerking, waar jongens van zijn eigen leeftijd en zelfs jonger klaargemaakt werden voor hun nieuwe leven als slaven. Jeugdige misdadigers, jongens van wie ouders eenvoudig te arm waren om hen op te voeden of te gierig om voor hen te zorgen, derde en vierde en vijfde zoons waarvan het bestaan nu onwettig was als gevolg van de strikte bevolkingswetten. Die belandden allemaal in slavernij. Er waren ook meisjesslaven, maar zeer weinig. Het waren bijna altijd jongens. Niemand wist op dit moment zelfs hoeveel jongensslaven er waren, maar Josh wist hij er geen één wilde zijn, zelfs niet voor vijf miljoen dollar.
"Ik wil je eraan herinneren dat het slechts een contract is," zei Sanborne om de bezorgde ouders te kalmeren. "Jullie krijgen je zonen terug als miljonairs. Gedurende hun tijd op het eiland zullen ze bijzonder hard moeten werken, maar zodra zij weer vrij zijn, hoeven ze nooit meer te werken."
Het was Chris die met zijn handen op zijn knieën voorover zat met glimmende ogen. "Het klinkt niet zo slecht, jongens. Ik bedoel, het is natuurlijk rot om slaaf te zijn en zo, maar zoals hij zegt het is niet voor altijd. Kom, Joshie, we zullen rijk zijn, hartstikke rijke stinkerds. Alles wat we moeten doen is naar dat eiland gaan en daar een paar jaar wonen. En we komen op TV. Iedereen zal weten wie zijn wij, dat is toch zo, meneer Sanborne?"
"Vanzelfsprekend. De wekelijkse kijkcijfers worden geschat op bijna zesendertig procent verzadigingsgraad. Jullie zullen nogal beroemd worden, jongens."
"Maar zij zullen slaven zijn," zei hun moeder bedroefd. Wat een afschuwelijke keus moesten ze maken. Een afschuwelijke, verleidende, vreselijke, verleidelijke keuze. Zo veel geld. Het zou als vijf miljoen beginnen, maar het zou in een fonds gestort worden, dat door XB1's eigen financiële tovenaars zou worden geïnvesteerd. Tegen de tijd dat Chris zestien was, over drie jaar, kon hij misschien twintig of vijfentwintig miljoen hebben. En Josh, hij was pas elf, hij zou vijf jaar slaaf moeten zijn, maar op hoeveel geld zou hij wel niet kunnen rekenen als hij weer vrij kwam? Een leven van zekerheid voor haar twee jongens. Wat zou een moeder nog meer kunnen wensen. Maar welke prijs zouden ze moeten betalen, levend als slaven op dat eiland terwijl de hele wereld keek naar de afschuwelijke dingen die week na week met hen gedaan werden.
"U hoeft vanavond nog niet te beslissen," zei Jason Sanborne. "U heeft achtenveertig uur de tijd."
Chris stond op en keek naar zijn ouders. "Ik doe het. Ik onderteken dat ding nu gelijk. Laat me het doen, pa en ma."
"Chris, lieverd," zei de moeder van de dertienjarige, "zodra dat document ondertekend is, kan je niet meer terug. Tot je zestiende zul je een slaaf zijn."
"Papa?" richtte Chris tot zijn vader. Jason Sanborne leunde rustig achterover en genoot stil van het drama in dit gezin dat tenminste één van hun zonen gewillig in slavernij wilde verkopen.
"Vijf miljoen is heel veel geld, Lindsay."
"Matthew! Ik kan niet geloven dat je dit voor geld doet. Wil je werkelijk je zoon in dat vreselijke programma zien?"
"Iemand zal het moeten doen. Waarom dan niet Chris?"
"Ja, mam. Kom op. Laat me het doen. Ik zal het papier nu gelijk ondertekenen."
Josh staarde naar zijn broer. Chris was zo moedig en zo rustig. Hij zou hem niet weg laten gaan en hem achterlaten. "Als Chris het ondertekent, doe ik het ook," zei hij. Lindsay staarde naar haar jongste in medelijden en verschrikking. Chris sloeg zijn broer op de rug. "Dat is prachtig, broertje, jij en ik."
"Wat zeg je, Lin?" vroeg hun vader. "Ik zal ondertekenen als dat werkelijk is wat de jongens willen."
Lindsay stond op en trok eerst Chris en toen Josh in haar armen. "Jongens, weten jullie zeker dat je dit wilt doen?"
De twee jonge broer knikten. Jason Sanborne trok een zwarte pen uit de zak van zijn overhemd en bood het aan Chris aan. "Dit is jouw contract, Chris. Onderteken de laatste pagina. Meneer en mevrouw Andrews moeten onder de handtekening van jullie zoon tekenen. Dan moeten we nog zorgdragen voor het contract van Josh. Omdat hij onder de twaalf is, is dat een beetje meer gedetailleerd, maar het zal even bindend zijn."
Tien minuten later was het gebeurd. Jason sloot de contracten en stopte ze in zijn aktentas terug. Hij sloot die tas niet maar in plaats daarvan haalde hij er een kleine digitale camera uit. "Voor we klaar zijn moet ik een paar foto's van jullie beiden nemen voor onze officiële stukken. Doe je kleren uit."
Chris en Josh staarden beiden met open mond naar Jason Sanborne, niet zeker of ze hem juist verstaan hadden.
"Jullie twee zijn nu slaven. Slaven doen precies wat ze gezegd wordt. Doe nu je kleren uit."
"Hierzo, waar mam bij is?" vroeg Josh, al blozend.
Jason glimlachte over de zedigheid van de jongen. "Mama, papa, willen jullie misschien naar een andere kamer gaan, dan is dit wat makkelijker."
"Natuurlijk," zei Matthew en sleepte zijn vrouw naar de keuken.
"O.k., jongens, ik heb jullie een plezier gedaan. Nu uitkleden."
Chris en Josh trokken langzaam hun truien uit en toonden hun slanke, gespierde, goed-gegebruinde bovenlichamen. Chris was al als een jonge man gevormd. Josh had nog een paar van de zachtere rondingen van een kleine jongen, maar hij was precies even mager en atletisch als zijn oudere broer.
Zenuwachtige naar elkaar kijkend, deden de jongens toen hun cargobroeken omlaag. Chris droeg een zwart boxer-onderbroekje, Josh een overmaatse boxer met stripfiguren erop.
"Onderbroekjes ook, jongens. Jullie zullen op het eiland ookt naakt moeten blijven, dus je kunt er beter aan beginnen te wennen."
Josh keek naar Chris en Chris keek naar Josh. Geen van beide jongens was erg gelukkig met dit laatste beetje informatie. Josh was bijzonder van streek. Net als de meeste elfjarigen was hij erg zedig. Hij wilde zelfs niet dat zijn mama hem in zijn ondergoed zag. In feite was de enige persoon in de laatste drie jaar die hem zonder zijn kleren had gezien zijn grote broer.
"Laten we maken dat we het gauw achter de rug hebben, Josh," zei Chris, die met zijn vingers onder zijn broekband greep en zijn ondergoed in een vlugge bevallige beweging liet zakken. Aangespoord door de moed van zijn oudere broer, deed Josh het zelfde. De twee jongens stonden naakt in hun eigen woonkamer. Jason Sanborne keek ernaar, tevreden met wat hij zag.
De dertienjarige Christopher was slank, met mooi gevormde dijen, magere armen en een strakke gespierde buik. Zijn borst ontwikkelde zich keurig, zijn borstspieren begonnen zich te vormen. Zijn kleine dubbeltjes-grote jongenstepels waren mooi bruin gekleurd door de blootstelling aan de zon. Hij had een dun flardje sprieterig blond schaamhaar net boven zijn penis. Behalve dat was hij nog volledig glad en haarloos. Jason stond even stil bij de geslachtsdelen van de jongen. Chris' penis was vrij indrukwekkend voor een jongen zijn leeftijd. Onbesneden en ongeveer tien centimeter lang. Zijn ballen waren groot en zwaar en hingen verrassend laag in zijn roze haarloze zak.
De elfjarige Joshua was een bijna perfecte kleinere kopie van zijn oudere broer. Hij was natuurlijk volledig haarloos, maar de grote verrassing was dat zijn penis bijna zo groot als die van zijn broer was, een lange dikke worst die tussen de slanke benen van de elfjarige bengelde. Zijn ballen, hoewel merkbaar kleiner, hingen precies even laag als die van Christopher en slingerden heen en weer tussen de gladde goedgevormde dijen van de elfjarige.
Chris, ondanks zijn aardige uitrusting, leek een beetje beschaamd zich naast zijn broertje te bevinden wiens lul eigenlijk maar drie millimeter korter was dan die van hem. Sanborne maakte geen bijzonder commentaar over één van beide jongens, hoewel hij zeer onder de indruk was hoe mooi zij waren en wat voor perfecte slaven zij zouden worden. En de overmaatse penis van Joshua zou hem bij de kijkers zeker tot een grote favoriet maken.
"Jij eerst, Chris. Doe je handen achter je hoofd."
Chris deed wat hem werd gezegd. Tot zijn schrik voelde hij zijn penis langzaam stijf beginnen te worden. Tegen de tijd dat Sanborne klaar was met het nemen van de foto's, was zijn 10 cm lange lul gegroeid tot een volle 15 centimeter erectie.
Josh volgde daarna, hij kopieerde dapper zijn broers houding. Zijn penis slaagde er ook in om een indrukwekkende 14,5 cm te bereiken.
"Ik merk dat wij die penissen van jullie zullen moeten trainen om niet stijf te worden behalve als dat bevolen wordt," zei Jason rustig tot hen. "Wij hebben sommige zeer strikte regels op het eiland, maar daarover zullen jullie aanstaande vrijdag meer te horen krijgen. Josh, je mag je ouders er weer bij halen."
"Mogen we ons weer aankleden?" vroeg Chris.
"Josh wel. Jij tot morgenochtend niet. Ik word je trainer dus we kunnen evengoed met een voorsprong beginnen. Ik wil dat je eraan went naakt te zijn. Je zal voor een heel lange tijd geen gewone kleren meer dragen."
Chris bloosde en rilde, maar deed geen poging zijn kleren te pakken. Zijn mam en papa merkten beiden op dat hij nog naakt was terwijl Josh zijn korte broek en shirt weer aan had. Zij merkten ook op dat hun dertienjarige zoon een erectie had. Zij vroegen niets en Chris verkoos om er niet over te praten. Hij stond daar alleen maar met zijn stijve lul die op en neer knikte. Jason schudde de handen van Matthew en van Lindsay, keerde zich toen tot Chris en Josh. "Jullie twee zijn nu slaven. Ik sta jullie toe om voor de rest van de week bij je ouders te blijven. Jullie mogen dit huis niet verlaten. Jullie moeten jezelf schoon houden. Meneer en mevrouw Andrews, als trainer van Christopher heb ik hem het bevel gegeven tot morgenochtend naakt te blijven. Hij mag zich niet met zijn handen of met iets anders bedekken. Dat betekent geen lakens of dekens op zijn bed vannacht. Gelieve er op te letten hij mijn bevelen uitvoert. Op vrijdagochtend sturen we een afhaalteam voor hen. Ik laat voor elk van hen een exemplaar achter van de basisregels waarvan we verwachten dat ze die opvolgen zodra zij op het eiland zijn aangekomen. Zie erop toe dat zij ze lezen en ze uit het hoofd beginnen te leren. U hebt een mooi huis. Het was me een genoegen geweest. Jongens, ik verheug me erop jullie op het eiland te zien."
Hoofdstuk 3.
De elfjarige Josh had een prachtige tijd met het plagen van Chris die voor de rest van de avond naakt moest blijven, en hij had het plan opgevat aan iedereen te zeggen wanneer de dertienjarige's penis zelfs maar het geringste teken van een erectie begon te vertonen.
"Chris krijgt opnieuw een stijve, mam," was het schelle giechelende refrein dat hele avond door het huis klonk.
"Kop dicht, Josh. Jason zei ik naakt moest blijven. Hij heeft niets gezegd over mijn lul."
"Niet naar je broer schreeuwen, jonge man," zei hun mam.
Als niet hun oudste zoon naakt geweest was en dat allebei de jongens nu juridisch als slaven werden beschouwd, zou het een gewone normale avond als alle anderen in huize Andrews geweest zijn, met twee broers die elkaar plagen en bespotten en plagen. Het was zomer, zodat de jongens geen vastgestelde bedtijd hadden. Hun vader had zich rond half twaalf teruggetrokken. Het was al middernacht geweest toen Lindsay haar jongens goedenacht kuste, proberend om er niet aan te denken dat zij nog maar drie dagen van goedenachtkussen had voor zij werden weggehaald.
"Zorg ervoor dat jullie twee die regels bestuderen," waarschuwde zij hen voor ze naar boven ging.
Met hun ouders allebei in slaap, zaten de broers samen op de bank, Chris naakt, achteroverliggend met zijn haarloze benen uitgespreid, zijn 10 cm penis bengelde kalm boven zijn grote dertien-jaar-oude jongensballen die op het kussen rustten. Josh had zich tot op zijn boxer uitgekleed. Zijn hand hand had onwillekeurig zijn weg gevonden in die broek en hij speelde met zichzelf terwijl hij TV keek, genietend van het strakke gevoel van zijn bonzende net-geen-vijftien-cm-lange erectie. Spoedig begon dat het bizarre kietelende gevoel in zijn ballen. Hij wreef zijn jongenslul nog sneller tot hij hijgde en schreeuwde en zijn hele lichaam kronkelde in een krachtig droog orgasme. Josh legde zijn hoofd op de bank, uitgeput van zijn laatste inspanning.
Chris glimlachte naar zijn elfjarige broer en streek op zijn gemak over zijn eigen penis. Hij werd bijna onmiddellijk stijf, maar hij wilde in de woonkamer geen rommel maken. Hij besloot te wachten tot hij in zijn bed lag, dan zou hij zich zo hard en snel als hij kon afrukken. Met een erectie die naar zijn buik omhoog stak pakte Chris het document dat Jason Sanborne voor hen had achtergelaten. "Zullen we dit maar eens gaan lezen, Josh?"
"Ja, laten we dat maar doen."
De jongens lazen om de beurt een regel op de lijst. Er waren er tien. Dit is wat ze lazen:
Chris: "Je zult elke volwassene op het eiland als 'meneer' of 'mevrouw' aanspreken."Josh: "Je zult altijd naakt zijn behalve als je trainer je kleren geeft om te dragen."
Chris: "Je zult elk bevel uitvoeren dat aan je wordt gegeven en deelnemen aan elke activiteit die je wordt toegewezen."
Josh: "Je zult niet spreken tenzij je wordt aangesproken, behalve wanneer je in je barak bent. Dan mag je zacht met de andere jongens spreken."
Chris: "Je zult je genitaliën of de genitaliën van een andere jongen nooit aanraken, om geen enkele reden, tenzij je door je trainer wordt bevolen dat te doen."
Josh: "Als je denkt dat je gevaar loopt gewond te raken, zeg je dat onmiddellijk tegen de dichtstbijzijnde trainer. Hij of zij zal beslissen of je verder kunt gaan."
Chris: "Je zult al het voedsel eten dat je elke dag wordt gegeven. Je zult geen voedsel delen met andere jongens en je zult geen voedsel in het personeelsrestaurant eten."
Josh: "Je zult alleen op voor jou vastgestelde tijden naar het toilet gaan."
"Wow," zei Chris toen ze klaar waren. "Sommige regels zijn wel erg rot."
"Ja."
De twee jongens waren plotseling heel stil en heel onderworpen toen het kolossale gewicht van hun besluit begon door te dringen. Zij waren slaven. Zij zouden als slaven worden behandeld. Zij gingen naar een of ander eiland en ze wisten niet eens waar ergens. Zij zouden gladiatorjongens zijn.
"Denk je dat wij tegen elkaar zullen moeten vechten, , Chris?" vroeg Josh.
"Waarschijnlijk wel. Ik zal proberen je kont niet te hard te schoppen."
"Dank je."
De twee jongens gingen tegen één uur naar bed. Josh kroop direct in zijn bed. Chris merkte op dat zijn ouders de lakens en dekens van zijn bed hadden gehaald, precies volgens de opdracht van Jason Sandborne. Chris zou naakt moeten slapen zonder iets om zijn magere haarloze lichaam te bedekken.
"Goed dat het zomer is anders zouden m'n ballen eraf vriezen," zei de jonge tiener. Josh lachte nogal gelukkig dat het zijn broer was die naakt moest blijven en niet hij.
Josh rolde op zijn buik en sliep in een paar minuten. Chris draaide de lamp naast zijn bed laag, ging op zijn rug liggen, spreidde zijn perfecte dertien jaar oude benen en rukte zich af, zijn linkerhand razend over zijn 15-cm lange erectie wrijvend. Hij besteedde speciale aandacht aan zijn voorhuid, trok die helemaal over het uiteinde van zijn lul en vilde hem dan terug tot naar beneden over zijn schacht. Hij hield van dat strakke fijne gevoel. Het duurde niet lang voor het gevoel begon, diep binnenin hem. Zorgvuldig, langzaam, zoals hij het de laatste maanden gedaan had, stopte hij één enkele vinger in zijn gat. Zijn lul werd nog harder. In het schemerige licht van de lamp kon de jongen zien dat het uiteinde ervan nat was en er een kleverige heldere vloeistof uitdroop.
"Oh ja," fluisterde hij in zichzelf toen zijn ballen naar zijn kruis trokken. "Ugh, fuck. .. ooohh." Chris spoot zijn dunne sperma in hevige uitbarstingen op zijn strakke gespierde maag. Het had nog nooit zo goed gevoeld. Tot zijn verrassing ontdekte de jongen dat hij een tweede vinger in zijn achterste had gestopt. Hij zich herinnerde zich niet dat hij dat gedaan had. "Verdomme," zei hij zacht, en pakte een handvol papieren doekjes om de kleverige rommel van zijn lichaam af te vegen. "Er gaat nog eens wat stuk als ik dat blijf doen."
Maar er was nog helemaal nooit iets kapot gegaan in de twee jaar dat hij zich twee keer per dag afrukte. Eén maal bij zijn ochtenddouche. Eén maal vlak voor hij ging slapen, als Josh in slaap gevallen was. Met een duizelig hoofd viel Chris op zijn rug in slaap, zacht snurkend, de lamp brandde nog op zijn laagste stand.
's Morgens, ontwaakte Chris als eerste, zoals altijd, en wekte zijn broertje. Josh opende zijn ogen en zag Chris naakt over hem heen gebogen staan, zijn 10 cm lul heen en weer slingerend terwijl hij bewoog.
"Je moet nog steeds naakt blijven?" vroeg de elfjarige geeuwend.
"Ik denk van wel."
Josh stapte uit bed, trok zijn boxer uit en draafde naakt naar zijn kast. Hij zicht een schone onderbroek uit, een zijdeachtige blauwe voetbalbroek en een tank-top. Zijn lul was zo stijf als een spijker, maar Josh besteedde er niet veel aandacht aan. "Ik zie je beneden, broer!" zei hij terwijl hij uit de kamer ging die zij hun hele leven al deelden.
Chris lummelde een tijdje rond, er een beetje van genietend om het gevoel naakt te zijn. Hij zette zijn computer aan en speelde voor een tijdje videospelletjes tot de hoge stem van Josh van onder aan de trap naar hem schreeuwde. "Mam zegt dat je beter naar beneden kunt komen voor het ontbijt op is."
Chris realiseerde dat hij werkelijk honger had. Hij haastte zich naar beneden, helemaal vergetend dat hij nog in zijn geboortekostuum was.
"Goed, ik zie dat mijn naakte zoon de nacht heeft overleefd," zei zijn mam.
Chris bloosde en ging achter een groot bord pannekoeken zitten. Een paar minuten later ging de telefoon. Zijn mam beantwoordde het.
"Het is Jason Sanborne, Chris."
Chris nam de telefoon aan en probeerde zich te herinneren hoe hij zijn trainer moest aanspreken. "Hallo, meneer," zei hij zacht.
"Goede morgen, Christopher. Bent je naakt?"
"Ja, meneer. Ik ben naakt. Ik hang alleen maar wat rond, weet u."
Sanborne lachte aan het andere eind van de lijn. "Vandaag mag je een korte broek en een T-shirt aandoen. Geen ondergoed. Ik bel je elke ochtend tot vrijdag en zal je opdragen wat je aan mag. Nadat je vanavond hebt gegeten, moet je al je kleren uittrekken en de rest van de avond naakt blijven, net als afgelopen avond. Oh, en nog één ding. Het is je niet toegestaan te masturberen. Begrijpt je?"
"Ja, meneer."
"Goed. Hebben jij en je broer de regels gelezen die ik voor jullie had achtergelaten?"
"Ja, meneer."
"Heeft één van jullie nog vragen?"
"Niet op dit moment, meneer. Sommige ervan lijken nogal angstaanjagend."
"Zo zijn ze bedoeld. Jullie zijn geen vrije jongens meer. Jij en Josh zijn slaven. Hoe eerder jullie beginnen om als een slaaf te denken, hoe beter het voor jullie zal zijn."
"Ja, meneer."
"Hang de telefoon op en herhaal mijn instructies voor vandaag aan je moeder."
Chris deed precies wat hem werd opgedragen. Josh giechelde bij de gedachte dat zijn grote broer na na het avondeten opnieuw naakt moest zijn.
"Mond dicht, kleintje."
Het was snel donderdagavond, de laatste avond dat de Andrews jongens thuis waren. Chris was die avond naakt. Gelukkig werd zijn penis slechts tweemaal stijf en beide keren toen zijn mam niet in de buurt was. De familie at een rustige maaltijd. Er was eigenlijk niet veel te zeggen. Hun moeder deed haar best om niet te huilen. Josh en Chris probeerden voor haar dapper te zijn. De jongens hadden niets in te pakken. Hen was gezegd dat het niet was toegestaan persoonlijke bezittingen mee te nemen. Kort na elf uur marcheerden de jongens naar boven om hun tanden te poetsen. Het was bedtijd. De laatste nacht dat ze in hun eigen bedden lagen, in hun eigen kamer, in hun eigen huis, tot ze zestien werden. Chris realiseerde zich dat hij pas na drie jaar weer thuis zou komen, en Josh... Josh zou vijf jaar slaaf moeten zijn. Hij zou op het eiland achterblijven als Chris vrijgelaten werd.
"We hoeven tenminste niet meer naar school," merkte Josh op toen hij onder zijn dekens kroop.
"Ja, dat is hartstikke cool. Ik had daar eigenlijk nog niet eens aan gedacht. Ik bedoel, tegen tijd dat we weer vrij zijn, zullen wij zo rijk zijn dat het niet meer uitmaakt. Kutschool!" schreeuwde de jonge tiener van vreugde.
"Ja! kutschool!" schreeuwde Josh. Telkens als Chris een lelijk woord gebruikte, beschouwde de jonge Josh dat als toestemming om hetzelfde te doen.
Naakt lag Chris boven op zijn bed, zijn handen achter zijn hoofd, naar het plafond te staren, zijn strakke, slanke, gespierde dertien jaar oude zwemmerslichaam lag voor hem uit. Hij keek omlaag naar zichzelf, zijn leuke kleine bosje blond schaamhaar en zijn zachte onbesneden penis die op zijn ballen rustte. Hij wiebelde zijn jongenstenen en ademde diep. Plotseling merkte hij dat zijn hart in zijn borst bonkte. Hij wist dat hij vannacht niet veel slaap zou krijgen. Morgen zou hun nieuwe leven beginnen en hij had slechts vaag idee wat hen te wachten stond. "Bent je bang voor morgen, Josh?"
"Een beetje. En jij?"
"Ja. Misschien hadden we die contracten niet moeten ondertekenen."
"Ja."
Hun mam kwam binnen. Chris bracht zijn slanke gespierde benen bijelkaar en trok zijn knieën op om zijn geslachtsdelen voor zijn moeder proberen te verbergen. Het was niet dat hij bijzonder verlegen was. Hij wende eraan naakt te zijn. Het leek alleen verkeerd om plat op je rug te liggen met een uitstekend half-hard worstje als je moeder in de buurt is.
"Eén laatste nachtkus, babys," zei zij droevig, en kuste haar beide jongens op hun voorhoofd. "Ik zal jullie morgenochtend vroeg wekken. Zij komen rond tienen om jullie op te halen."
"O.k., mam," zei Josh.
"Wij zijn klaar," voegde Chris er dapper aan toe. Lindsay Andrews staarde naar haar oudste zoon.
"Chris, beloof me dat je je zult gedragen. Doe alles wat je wordt verteld en veroorzaak geen problemen."
"Dat zal ik, mam."
"En beloof me dat je op je broer zult letten. Zorg voor hem, o.k.?"
"Doe ik, mam. Ik laat niets met Josh gebeuren, maak je niet ongerust." Chris realiseerde zich natuurlijk niet hoe volkomen machteloos hij zou zijn om zijn broertje te beschermen zodra hun nieuwe leven op het eiland zou beginnen. Of hoe machteloos hij zou zijn om zichzelf te beschermen.
Vrijdagochtend brak aan. De ouders van de jongens wekten hen om zeven uur. Chris en Josh namen een douche en trokken dezelfde broeken en truien aan als toen Jason Sanborne hen eerder in de week had bezocht.
Precies om tien uur reed een witte bestelwagen de oprijlaan in. Twee mannen in zakenkostuum stapten uit en liepen snel naar de voordeur.
"Meneer Andrews?" vroeg één van de mannen.
"Ja."
"Mitchell Harwell. XB1Corporate Veiligheid." De man toonde een kaartje als identificatie. "Ik kom Christopher en Joshua Andrews in bewaring nemen overeenkomstig de contracten ondertekend op 12 augustus 2039, zijn ze klaar?"
"Ja, meneer Harwell. Komt U binnen alstublieft."
Matthew Andrews begeleidde Harwell en zijn medewerker naar de woonkamer. Onmiddellijk stonden Chris en Josh op.
"Goede morgen, jongens," zei Harwell tegen hen en schudde hen beiden de handen. "Ik ben hier om jullie op het eerste deel van jullie reis naar Gladiator Eiland te begeleiden. Zijn jullie opgewonden over jullie kleine avontuur?"
"Ja, meneer," zeiden de broers eenstemmig.
Harwell knikte. "Goed. Nu wil ik dat jullie allebei heel goed luisteren. Er zijn een paar regels die je moet opvolgen zodra wij dit huis verlaten. Vanaf dit moment zijn jullie officieel slaven. Dat betekent dat jullie precies moeten doen wat jullie wordt opgedragen, begrijpen jullie dat?"
"Ja, meneer," zei Chris met zijn zachte puberstem.
"Ja, meneer," zei Josh met zijn hoge pre-tienerstem.
"Geen van jullie mag spreken behalve als jullie direct door mij of door één van mijn assistenten aangesproken wordt. Als je een vraag wilt stellen, moet je je hand opsteken."
De jongens knikten dat ze het begrepen.
"Voor dit eerste deel van de reis worden jullie verdoofd. Weet je wat dat betekent?"
Chris schudde bevestigend met zijn hoofd. Josh schudde van nee.
"Christopher, leg het aan je broer uit."
"Ja, meneer," zei Chris, en richtte zich tot Josh en vertelde hem. "Het betekent zij ons een pil of zo iets geven om ons slaperig te maken."
"Oh," was de enige reactie van Josh.
"Het maakt de overgang naar jullie nieuwe leven wat gemakkelijker. Maar voor wij jullie je injecties geven, moeten jullie behoorlijk voor de reis gekleed zijn. Uitkleden."
De jongens gehoorzaamden snel. Zij hadden zich al voor Jason Sanborne uitgekleed, zodat het niet iets nieuws voor hen was. Het maakte het echter niet minder gênant om je kleren voor totale vreemdelingen en je ouders uit te trekken. Harwell bleek echter geen geduldig man te zijn. Chris en Josh hadden zich haastig tot aan hun boxers uitgekleed, hun gebruinde, strakke, slanke jonge lichamen tentoonstellend. Zij keken naar elkaar en lieten hun laatste resterende bron van zedigheid over hun slanke heupen glijden.
De ouders van de jongens keken hulpeloos toe terwijl hun zonen voor de tweede keer in een week in de woonkamer hun kleren uit moesten trekken. Het was de laatste keer dat Chris normale kleding zou dragen voor de volgende drie jaar. Voor de elfjarige Josh zou dat vijf jaar zijn. Zodra de jongens naakt waren, richtte Harwell zich opnieuw tot hen.
"Handen achter je hoofden."
De jonge broers gehoorzaamden. Harwell was zeer onder indruk van de slanke, atletische, haarloze jonge lichamen, die nu tentoongesteld werden. Hij merkte op dat de oudere jongen een eerste begin van schaamhaar boven zijn 10 cm lange penis had. Beide jongens waren onbesneden en zeer goed voorzien, vooral de elfjarige Josh, wiens penis al bijna zo lang en dik was als die van zijn tiener broer.
"Aangezien jullie nu slaven zijn, moeten jullie dienovereenkomstig gekleed zijn. Wanneer jullie om een of andere reden Gladiator Eiland zult verlaten moeten jullie altijd een uniform aan."
"Wij mogen het eiland af en toe verlaten?" vroeg Josh. "Om naar huis te gaan of zo iets?"
De bedrijfveiligheidsman glimlachte naar de twee jongens. "Jullie zullen niet naar huis mogen gaan tot jullie contract voorbij is. Jullie zullen van tijd tot tijd het eiland verlaten voor diverse openbare gebeurtenissen die door het bedrijf worden gesponsord."
De medewerker van Harwell overhandigde hem twee dichtgebonden papier pakjes, die Harwell op zijn beurt aan Chris en Josh gaf. "Openmaken en de kleren die erin zitten aantrekken."
De kleren die ze vonden bestonden eenvoudig uit een grijze mouwloze tuniek en een wit broekje. Chris was de eerste die ze aantrok en hij was er zeker van dat hij per ongeluk die van Josh gekregen had. De tuniek eindigde net boven zijn navel. En het witte broekje was heel, heel kort en zeer, zeer, zeer strak, zodat zijn penis en testikels op een nogal obscene manier voor hem uitpuilden. Toen hij echter naar Josh keek, zag hij dat de tuniek van zijn jongere broer ook abrupt boven de buitenwaartse navel van de jongen eindigde en dat het broekje van Josh precies even kort en strak was als die van hem. Het broekje zorgde ervoor dat de overmaatse geslachtsdelen van de 1,37 m lange jongen bijna komisch groot leken terwijl ze voor hem uit opbolden. Josh was zich er vrijwel onbewust van hoe groot zijn penis was vergeleken bij andere elfjarigen, maar hij keek omlaag naar zijn jongenspakket dat zo prominent voor uit zijn broekje puilde en giechelde op zijn onschuldige jongensachtige manier.
Elke jongen kreeg toen een paar schoenen, eenvoudige witte sportschoenen. De jongens droegen nooit sokken, zodat ze die ook niet misten.
Het was vernederend om gedwongen te worden die tunieken en die kleine strakke broekjes te dragen. Chris en Josh bloosden allebei hevig. Zij wilden zeker niet dat hun ouders hen zo zagen.
"Zeg jullie ouders voor laatst gedag, jongens. Jullie hebben twee minuten. Kom naar buiten naar de bestelwagen als jullie klaar zijn. Laat ons niet voor jullie terug naar binnen komen."
Chris en Josh omhelsden hun moeder en schudden de hand van hun vader.
"Goed zijn, kerels," zie Matte Andrews. "Wees moedig en voorzichtig."
"Doen we, papa."
"Denk aan je belofte, Christopher," voegde zijn mam toe, haar tranen bedwingend.
"Ja, mam."
Chris keek rond in zijn huis één laatste keer, wendde zich toen naar zijn jongere broer. "Klaar, Josh?"
"Ja."
Gekleed in hun slaventunieken en hun beschamend kleine witte broekjes, verlieten de jongens Andrews het huis en liepen snel de oprijlaan af. Het was 's morgens net na elven. Er stonden her en der buren buiten, en meer dan een paar hielden op met wat ze aan het doen waren toen zij de twee jongens in hun karige krappe uniformen zagen. De achterdeur van de bestelwagen was open, en op instructies van Harwell klommen de jongens naar binnen. Wat zij zagen toen ze binnen waren deed hen beiden huiveren. Hun nieuwe leven nam een onmiddellijke en angstaanjagende en onverwachte draai. Christopher hield zijn adem in. Josh's bruine ogen gingen wijd open. Op de vloer van de bestelwagen stonden zij aan zij de twee ijzeren kooien.
"Kruip erin, jongens," beval Harwell.
Het was nu te laat om terug te gaan. Chris en Josh hadden de contracten zelf ondertekend. Hun ouders hadden ze ook ondertekend. De jongens wisten dat zij geen keus hadden. Chris ging als de eerste op zijn handen en knieën. Snel volgde Josh hem. De broers kropen in de kleine kooien. Harwell sloot ze en zijn medewerker klikten zware hangsloten op hun plaats over de grendels.
Harwell controleerde de sloten dubbel en trok aan de deuren van de kooien van de jongens. "Geef me je arm, Chris," eiste hij toen.
Chris stak zijn slanke arm tussen de dikke ijzeren tralies. Zijn ogen verwijdden zich toen hij Harwell een scherpe naald en een spuit uit een leren omhulsel zag trekken. De man greep de arm van de jongen en spoot het kalmerende middel in. Tien seconden later tolde het hoofd van de dertienjarige al. Dertig seconden daarna was hij door de milde drug overmeesterd en verloor zijn bewustzijn.
Arme Josh had dit alles bekeken en raakte in paniek toen Harwell voor zijn kooi ging staan.
"U prikt me daarmee niet," schreeuwde Josh zich zover hij kon terugtrekkens. "U hebt hem doodgemaakt! U doodde Chris!"
Harwell glimlachte warm. "Dat heb ik niet gedaan. Ik heb hem alleen maar een tijdje in slaap gebracht. En nu ga ik hetzelfde met jou doen. Als je me je arm uit die kooi laat trekken, beloof ik dat ik hem breken zal."
Josh veegde de tranen uit zijn ogen. Chris rolde op zijn zij en kreunde zacht in zijn slaap. Dat bewijs dat zijn grote broer inderdaad nog in leven was leek de pre-tiener te kalmeren. Hij stak dapper zijn arm tussen de tralies en ontving zijn injectie, een aanzienlijk grotere dosis dan aan zijn broer gegeven was. Josh' overmeestering door de drug was plotseling en hevig en duurde bijna een hele minuut voor hij definitief bezweek en bewusteloos werd. Harwell reikte door de tralies en veegde het speeksel van de mond van de jongen af en met een verrassende tederheid rolde hij de kleine elfjarige op zijn zij.
De bestelwagen reed achteruit de oprijlaan af en reed langzaam weg, Chris en Josh Andrews naar hun harde nieuwe leven als gladiatorjongens vervoerend.
Wordt vervolgd...