Gladiatorjongens Wereldwijd (2)

Gladiatorjongens Wereldwijd (2) (hoofdstuk 4-5-6)

Door istari ([email protected])
vertaald door Dick Vertaal (geplaatst 7 juni 2007)
oorspronkelijke titel World Wide Boy Gladiators, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

* * * * *

Dit verhaal bevat beschrijvingen van seksuele handelingen en verschillende extreme vernederingen betreffende minderjarige jongens. Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor een volwassen publiek, en is het werk van volledige en totale fictie. Als u dit soort zaken niet mag lezen, doe het dan niet. Niet opnieuw verspreiden zonder toestemming van de auteur.

Commentaar is welkom (in het Engels): [email protected]

Commentaar op de vertaling is ook welkom.

* * * * *

Hoofdstuk 4.

Toen Chris tenslotte bij bewustzijn kwam, was hij nog in de kooi, maar de kooi stond niet meer in de bestelwagen. Zijn wazige blauwe ogen flikkerden een paar ogenblikken en hij begon langzaam zijn lichaam te bewegen. De kooi waarin hij zich bevond was klein, maar hij ontdekte dat hij om kon rollen en op zijn handen en knieën kon gaan zitten. Hij bleef zo een tijdje door de ijzeren tralies kijken. Wat hij zag maakte hem nogal nerveus.

Hij was in een zeer grote ruimte, een groot pakhuis of zo iets. Er waren ongeveer dertig mannen, die zakken en dozen droegen en met elkaar praatten en vlak langs hem heen liepen alsof het volkomen normaal was om een dertienjarige jongen te zien die in een kooi was opgesloten. De meeste dozen droegen het XB1 embleem en werden op karren geladen. Chris kon zich niet omdraaien om te zien wat achter hem was, maar hij kon zijn hoofd wel naar rechts en links draaien. Toen zag hij Josh.

Zijn elfjarige broer zat ook in een kooi, slechts een meter rechts van de zijne. Josh was ook bijgekomen en was erin geslaagd in de kooi te gaan zitten met zijn naakte benen tegen zijn borst en zijn armen om zijn knieën geslagen. De kooien van de jongens waren even groot, maar omdat Josh aanzienlijk kleiner was dan zijn broer had hij meer bewegingsvrijheid. Josh merkte dat zijn broer bijgekomen was en naar hem keek. De jongere jongen was bang maar probeerde heel hard om dat niet te laten merken, vooral niet aan Chris.

"Hoi," zei Chris versuft, zijn hoofd was nog wat wazig.

"Hoi," antwoordde Josh.

"Ben je o.k.?"

"Ja. Maar ik moet ontzettend nodig plassen. Ik zeg het steeds tegen hen, maar ze willen me er niet uit laten."

Chris merkte plotseling dat hij ook moest pissen. Zijn penis had een volledige erectie in dat strakke witte broekje dat zij hem lieten dragen. De jongen was vaak benieuwd waarom hij altijd met een stijve en een brandende behoefte om te plassen ontwaakte. Net vóór hij naar bed ging plaste hij zich altijd helemaal leeg, maar dat hielp nooit. "Ik denk dat we het op moeten houden," zei hij tegen zijn broer.

Josh knikte. Natuurlijk was zijn blaas kleiner en twee en een half jaar jonger dan die van zijn broer. 'Ophouden' was voor hem niet veel langer meer een haalbare optie.

"Waarom zitten wij in deze kooien, Chris? Wij hebben toch gezegd dat we het doen. ... Ik bedoel naar het eiland gaan en zo. ... waarom laten zij ons er niet uit?"

"Omdat jullie gladiatorjongens zijn," kwam een stem van achter hen. Het was een man in een duur kostuum. Hij liep rond rond en stopte voor de kooien van de jongens. Hij had een geitensik met een paar gedistingeerde grijze vlekken en donkere bevelende ogen die beide jongens voor hem ineen deden krimpen. "Jullie zijn allebei slaven en slaven reizen in kooien net als dieren. Ik heb heel wat geld aan jullie besteed en ik wil niet hebben dat jullie herrie schoppen in mijn hangar of in mijn vliegtuig. Nu dacht ik dat meneer Harwell al had uitgelegd dat jullie niet mogen praten. Daarom hebben jullie allebei nu al één van de regels overtreden. Één van jullie zal daarvoor worden gestraft. Op dit moment. Laat maar weten wie van jullie dat zal zijn."

Die man was natuurlijk William Durand, eigenaar en algemeen directeur van Extreme Action Broadcasting en feitelijk ook de eigenaar van jonge Christopher en Joshua Andrews. Hij keek omlaag naar zijn nieuwste stukken eigendom, genietend van het gezicht van twee uitdagend geklede jongens die in kooien waren opgesloten. En zij waren bezit. Vanaf het moment dat zij hun jongensachtige handtekeningen onder de contracten hadden gezet waren jongens Andrews geen menselijke wezens meer. Zij hadden geen rechten, geen vrijheid. Voor de maatschappij waren zij nu slechts dieren, huisdieren misschien, alhoewel de gemiddelde huishond een veel vriendelijkere behandeling kreeg dan deze jongens de komende jaren zouden krijgen.

"Goed, jongens? Wie het zal zijn? Als ik één van jullie moet kiezen, zal het veel erger worden voor degene die gekozen wordt."

Chris keek naar Josh en Josh keek naar Chris. De dertienjarige Chris wist wat hij moest doen. Hij kon zijn broertje niet laten straffen alleen maar voor het praten.

"Ik, meneer," zei de jonge tiener, zijn stem koos juist dat moment uit om te breken en een vol octaaf hoger te worden.

Josh zuchtte van opluchting.

Durand riep één van de geuniformeerde bewakers. "Open deze kooi," droeg hij op en wees naar de kooi waarin Chris opgesloten was. De wacht vond snel de juiste sleutel en slingerde de kooideur open. Chris had geen andere keus dan er op handen en knieën uit te kruipen.

"Opstaan."

Chris gehoorzaamde onmiddellijk.

Durand liet door een andere bewaker een stoel brengen en ging voor de dertienjarige jongen zitten.

"Doe je broek uit, Chris."

"Ja, meneer," antwoordde de trillende jongen. Het voelde zich om een of andere reden ongemakkelijk om deze volslagen vreemdeling zijn naam te horen gebruiken. Chris vilde het strakke broekje van zijn heupen omlaag langs zijn benen en stapte er uit met een bevallige beweging. Toen hij dat deed spartelde zijn 10 cm lange lul eruit en zwaaiden zijn haarloze laag-hangende ballen heen en weer tussen zijn benen. Toen hij opnieuw opstond, vouwde hij zijn handen over zijn genitaliën.

"Niets daarvan, Chris," zei Durand. "je mag je genitaliën nooit bedekken en je mag ze nooit zonder toestemming aanraken. Daarvoor krijg je een extra straf. Doe je handen achter je hoofd."

Chris stierf zowat van beschaamdheid. Zijn ontklede staat was uitermate vernederend voor de jonge tienerjongen. Daar was hij alleen gekleed in een korte grijze tuniek die niet eens over zijn navel kwam, zij middel was helemaal naakt en blootgesteld, en zijn voeten staken nog in zijn witte sportschoenen.

Durand zei een paar ogenblikken niets en zat enkel te staren naar de leuke dertienjarige jongen die zichzelf vertoonde. "Je hebt een aardige grote lul daar, niet waar, Chris?"

"Ik. .. Ik veronderstel 't, " antwoordde Chris. In feite wist hij dat zijn penis misschien een beetje langer was dan die van de meeste jongens van zijn leeftijd. Als lid van het plaatselijke zwemteam had hij veel jonge lullen verborgen achter strakke speedos gezien, en de zijne leek altijd één van het grootste. Hij was zeker niet reusachtig. Alleen maar een aardige lange dikke tiener jongenslul in perfecte verhouding tot zijn slanke gladde haarloze lichaam. Hij trilde een beetje terwijl hij zacht tussen zijn benen bengelde. Chris kon voelen dat hij begon te zwellen toen de man naar hem bleef staren. Toen de penis van de jonge tiener half rechtop stond, stond Durand op.

"Omdraaien."

"Ja, meneer." Chris draaide snel rond en toonde Durand zijn perfecte kontje.

"Buig naar voren en pak je enkels vast."

"Ja, meneer."

Chris boog bij zijn middel en greep zijn enkels met zijn handen. Het was een afschuwelijke, vernederende positie. Hij wist dat zijn kont tentoongesteld werd aan iedereen die het wilde zien en er was inmiddels een aanzienlijke menigte verzamelt rond de twee kooien. De jongen stond daar, zijn ballen bengelden laag tussen zijn benen, alleen het topje van zijn penis was zichtbaar voor Durand omdat de man zich achter de slanke jongen bevond.

"Houd je voeten stil," waarschuwde Durand. Hij hief zijn hand op en liet hem daarna hard op het achterste van de jongen terecht komen.

Chris gaf een gil van protest en stond op, strekte zijn rug en keek boos naar de man. "Auw, dat doet zeer!"

"Je bent nooit eerder geslagen?" vroeg Durand.

"Nee, meneer! Nooit!"

"Goed, dan is dit een nieuwe ervaring voor je, niet waar? Ik kan je beloven dat het niet het laatste pak slaag zal zijn dat je in de loop van de volgende drie jaar zult krijgen. Nu stil blijven staan. Zorg dat ik je niet vast hoef te binden."

Het pak slaag was afschuwelijk. Chris wankelde na elke zware klap van de mans hand. Het geluid van de slagen op zijn gladde jonge achterste weergalmde door de hangar. Het ergst was dat iedereen ernaar keek. Iedereen. Minstens dertig mannen, die er allemaal bij waren komen staan om te zien hoe de dertienjarige jongen zijn eerste pak slaag kreeg. Josh keek vanuit zijn kooi toe, het speet hem voor zijn broer maar was erg blij dat het Chris was en niet hij die voorovergebogen stond en geslagen werd.

"Discipline wordt van nu af aan een zeer belangrijk deel van je leven, Christopher Andrews," zei Durand. "Wij hebben heel veel tijd en geld in je geïnvesteerd en je zult leren precies te doen wat je wordt opgedragen. Je moet elk bevel uitvoeren dat aan je gegeven wordt, onmiddellijk en zonder vragen. Je wordt gestraft voor de kleinste fout. Is dat duidelijk?"

"Ik denk 't. .. Ik bedoel, ja, meneer!"

Durand ging verder. Chris worstelde om op zijn voeten te blijven. De hele tijd wist hij dat iedereen naar hem keek, en naar zijn ballen die heen en weer slingerden terwijl hij in evenwicht probeerde te blijven. Tussen zijn benen kon hij duidelijk zien dat hij een erectie had. Zijn lul was stijf, volledig uitgerekt tot bijna 15 cm lengte. Hoe erg hij ook wilde dat het slaan zou stoppen, hij wilde zeker niet rechtop gaab staan met zijn penis als een mast recht omhoog.

Chris kreeg twintig klappen op zijn naakte achterste voor het praten. Daarna kreeg hij er nog tien bij voor Joshua. Tenslotte was het achterste van de jongen vurig rood.

"Opstaan."

Gelukkig was Christophers penis opnieuw zacht geworden. Hij stond en reikte instinctief met zijn handen naar zijn achterste.

"Stop dat, Chris. Houd je handen langs je zijden. Draai je om."

Dat deed hij, de tranen liepen langs zijn wangen omlaag, en zag dat iedereen al weer aan het werk was. Er had tenminste niemand om hem gelachen.

"Stop dat gehuil," zei Durand. "Omdat je zo graag uit je kooi wilde, heb ik een werkje voor je. Doe je broek omhoog en volg me."

Voor hij de dertien-jarige wegleidde, wierp hij de sleutel van de kooi van Joshua naar een wachtende bewaker. "Laat die kleine zijn benen vijf minuten strekken en laat hem van het toilet gebruik maken."

Chris was blij dat Josh tenminste zou kunnen plassen. Hij keek om. Josh staarde naar hem met een blik van verschrikking op zijn gezicht. Zien dat je grote broer op zijn kont geslagen wordt, Chris horen huilen. .. nou, dat was bijna teveel voor de elfjarige. Josh had Chris nooit zien huilen. Nooit. Tot vandaag.

Christophers 'werk' was dat hij moest helpen met het uitladen van de vele bestelwagens en vrachtwagens die nog nog steeds met voorraden voor de reis naar het eiland aankwamen, en alle kratten en dozen naar de wachtende karren moest brengen. Chris begreep nu dat hij en zijn broer in een vliegtuighangar waren en dat alles gereedgemaakt werd om in te laden zodra het vliegtuig aankwam. Hem werd bevolen om niets tegen iemand te zeggen behalve als iemand hem een bevel gaf om iets te doen. Meestal droeg hij alleen maar dozen van plaats naar plaats tot zijn armen en schouders pijn deden. Toch begon Chris zeer opgewonden te worden. Door het afluisteren van de gesprekken van de anderen kwam hij te weten dat het vliegtuig kort na middernacht zou landen. De jongen had nog nooit eerder in een vliegtuig gezeten. Hij verheugde zich erop. Hij leerde ook dat er nog verscheidene andere bestelwagens werden verwacht, die allemaal nog meer gladiatorjongens moesten afleveren.

Hij werkte hard en stil, vergat helemaal het krappe uniform dat hij moest dragen, vergat bijna het pak slaag, behalve dat zijn achterste nog hevig brandde. Voor de rest van de bemanning en het personeel was hij een aanbiddelijk en uitdagend gezicht, deze sterke, gespierde jonge tienerjongen die met hen werkte in zijn grijze tuniek en witte broekje. Zijn strakke buik was volledig bloot, het witte broekje koesterde zijn behoorlijke dertienjarige genitaliën en liet de schitterende kromming van zijn achterste zien, zijn stevige gladde benen eindigden in een paar witte sportschoenen. Hij moest een constante stroom van goedaardige klapjes op zijn perfecte kontje verdragen wanneer hij langs de volwassenen liep, mannen zowel als vrouwen, maar hij was blij om uit de kooi te zijn. Het gaf hem iets te doen iets en hielp de tijd voorbijgaan.

Chris kon in de hangar feitelijk gaan en staan waar hij maar wilde als hij maar een doos of een krat in zijn jonge armen droeg. Hij werkte op die manier naar de kooi van Josh terug, enkel om te zien om hoe het zijn jonge broertje verging.

Josh zat als tevoren, zijn knieën tegen zijn borst getrokken. Hij gaf zijn grote broer een 'o.k.' signaal met zijn rechterhand toen Chris langs zijn kooi liep. Chris keerde terug het met hetzelfde gebaar.

Na bijna zes uur hard werken werd Chris weer in zijn kooi gezet. Eerst mocht hij het toilet gebruiken en kreeg hij water te drinken. Hij was een zeer vermoeide jonge man toen de deur van de kooi dichtgedaan en afgesloten werd, maar hij kon niet gemakkelijk in de kooi gaan liggen. Hij bleef op zijn handen en knieën zolang hij kon, rolde toen op zijn zij, vouwde zijn benen op zo goed als hij kon en trok zijn knieën tot aan zijn borst. Hij haatte de kooi nu al.

Twee bestelwagens met het XB1 embleem reden de hangar in. Een vorkheftruck reed naar achterdeur van elke wagens en haalde er vier kooien uit, één per keer. Elke kooi bevatte een jongen. Elke jongen was ongeveer van dezelfde leeftijd als Josh of Chris en gekleed in hetzelfde krappe uniformen als de broers. De vier net aangekomen kooien werden naast die van Chris en Josh gezet in een mooie rechte rij van zes.

Noch Chris noch Josh kon de andere jongens goed bekijken. Drie ervan waren nog bewusteloos toen zij aankwamen, en de jongen die wakker was had het bevel gekregen niet te praten. Één voor één ontwaakten de anderen, ze worstelden en huilden soms eventjes toen zij merkten dat zij nog in een kooi zaten, maar ook zij werden weer rustig.

Er hing een grote klok vlak boven de ingang van de hangar. Als Chris zijn hoofd een beetje naar rechts draaide kon hij hem zien. Het was half tien in de avond. Hij kon naar buiten kijken. Er waren daar heldere lichten en het was duidelijk dat het regende. Hij hoorde de regen op het dak van de hangar boven zijn hoofd slaan.

Om tien uur werden de zes jongens uit hun kooien gehaald om te eten. Zij kropen er allen uit en kregen bevel om op hun knieën voor hun kooien te blijven zitten. Een kleine kom soep en twee broodje kaas werden op de vloer voor hen gelegd.

"Opeten, jongens," zei de vrouw die hun maaltijd gebracht had op een vriendelijke manier. "Dat is alles wat jullie krijgen tot je op het eiland bent."

Chris en Josh hadden sinds het ontbijt niet gegeten. Kennelijk had geen van de andere jongens dat ook. De zes aten uitgehongerd. Chris brak zijn tweede broodje in twee stukken en gaf het kleinste stuk aan Josh. De jongere jongen glimlachte naar hem en slokte het op.

Om elf uur kwamen nog twee bestelwagens de hangar in, en nog twee paar kooien werden eruitgehaald en geplaatst in de rij van de zes die al stonden te wachten. Alle tien jongens die spoedig de onwillige sterren van Gladiatorjongens Wereldwijd zouden worden zaten nu stevig gekooid te wachten op het vliegtuig dat hen naar het eiland zou brengen waar ze hun nieuwe leven zouden beginnen.

De vier laatkomers werden op dezelfde manier gevoed, knielend voor hun kooien slokten ze hun broodjes op en dronken hun soep direct uit de kommen. Met twee tegelijk werden de jongens toen naar de w.c. gebracht. Chris ging niet met Josh. Zijn broertje ging als eerste met een jongen die nog jonger leek te zijn dan hij. Toen Josh terugkeerde was zijn haar nat en glinsterde het water nog op zijn huid. Zijn tuniek zat aan zijn borst geplakt.

Chris werd meegenomen met een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd als hij. Zodra zij in de w.c. waren werd hen bevolen zich uit te kleden. Beide jongens wurmden zich uit hun uniformen. Chris waagde een schuldige blik naar de andere jongen. De jongen was ongeveer zo lang zoals Chris, en had een gelijkaardige bouw, lang en mager. Chris was er zeker van dat hij een zwemmer moest zijn, net als hij. De andere jongen had veel meer schaamhaar dan Chris, en het was bruin evenals het haar op het hoofd van de jongen. Het vormde een dikke driehoek boven de penis van de jongen, die een beetje kleiner was wat er tussen Christophers benen hing. Behalve het dikke schaamhaar was de jongen volkomen haarloos.

De jongens kregen twee minuten om zich te ontlasten. Chris moest alles doen en zat zenuwachtig op het toilet. Hij kreeg geen privacy.

'Verdomme, ik kan niet poepen als die kerels naar me kijken!'

"Kijk eens aan, 't lijkt alsof we er eentje hebben die verlegen is," zei één van de veiligheidsmensen.

"Daar kan hij beter snel overheen komen als hij weet wat goed voor hem is."

Chris slaagde er uiteindelijk in zijn blaas en zijn darmen te legen en veegde zich net op tijd af. De twee jongens werden toen naar een grote open doucheruimte gebracht.

"Maak jezelf nat, jongens," bevolen de begeleidende bewakers hen. Twee naakte jonge tieners stonden boven een afvoerkanaal in het midden van de doucheruimte. Er was slechts één grote sproeier boven hun hoofden. De twee jongens deelden een ogenblik van aarzeling, toen draaide Chris aan de kraan. Het water was niet precies warm, maar het was ook niet koud. Martelende ijskoude douches zouden voor Chris de norm worden in de komende drie jaar, maar deze laatste warme douche in zijn geboorteland ging snel voorbij zonder veel waardering van de kant van de jonge tiener.

Gedwongen om schouder aan schouder te staan, rug tegen rug, borst tegen borst, toonden de twee jongens spoedig erecties. De bewakers grinnikten over de gezwollen toestand tussen de benen van de jongeren.

"O.k., jongens, het is tijd. Zorg dat die lullen zacht worden en kleed je aan."

Binnen tien minuten had Chris zijn uniform weer aan en was hij terug in zijn kooi. Hij en zijn douchepartner hadden geen woord tegen elkaar gezegd. Hij had de andere jongen compleet naakt gezien, had gevoeld dat diens stijve toevallig tegen die van hem gewreven had in de douche, en hij wist zelfs de naam van die ander jongen niet.

Om vijf minuten na middernacht reed een straalviegtuig van gemiddelde grootte de hangar in. Chris' hart sprong in zijn keel. Dit was het. Hij zat in een kooi en hij werd in dat vliegtuig gezet. Er was geen manier om eruit te komen. Geen manier op er mee op te houden. Geen weg terug. Geen manier om naar huis te gaan. Hij was een slaaf. Hij werd een gladiatorjongen. Mensen over de hele wereld zouden naar hem kijken. Chris voelde zich plotseling heel bang en heel klein.

Toen alle voorraden en het materiaal in de laadruimte waren geplaatst en het grootste deel van de bemanning en het personeel aan boord was, verscheen William Durand nogmaals. Hij stond voor de rij kooien met daarin nu tien jonge knullen van tussen de tien en veertien jaar oud.

"Luisteren, jongens," begon hij. "Ik weet dat het een zeer lange dag voor jullie allemaal is geweest. Ik ben bang dat het nog langer gaat worden. Zodra jullie allemaal in het vliegtuig bent geladen stijgen we op. Het is bijna twee twee uur vliegen van New York naar het eiland. Ze zeggen dat het enigszins ruw weer is. Als iemand van jullie de moet overgeven terwijl wij in de lucht zijn, dan zul je daarvoor niet gestraft worden, alhoewel als je je kooi bevuilt, je eenvoudigweg daarmee zult moeten leven. Het laadruim is niet van airconditioning voorzien. Jullie krijgen allemaal een fles water. Ik verwacht dat jullie stil zijn. Er zal altijd minstens één bewaker bij jullie in het ruim zijn.

Zodra wij op het eiland zijn krijgen jullie een oriëntatie waarbij je het personeel, de bemanning en je trainers zult ontmoeten. Dan krijgen jullie te eten en zult voor acht uren naar naar bed mogen gaan. Dat is de langste slaap jullie ooit op Gladiator Eiland zullen krijgen dus ik zou er maar van genieten als ik jullie was."

Elke jongen kreeg zijn waterfles.

Toen begonnen de vorkheftrucks met hun werk en laadden de kooien in het vliegtuig. Chris en Josh waren de laatste twee jongens die aan boord gezet werden. Het ruim was al heet en toen de ladingsdeur gesloten werd viel de wind weg en werd de lucht vrijwel onmiddellijk muf. Het ruim was vaag verlicht. De jongens stonden allemaal bijelkaar in hetzelfde deel van het ruim, hun kooien stonden met de voorzijde tegen de achterzijde en zij aan zij. Zij hoorden het gebrul van de banden terwijl het vliegtuig over de startbaan snelde, daarna niets dan het gebrom van de motoren zodat zij allemaal wisten dat ze in de lucht waren.

Niemand van de jongens werd tijdens de vlucht misselijk, maar ze waren alle tien vreselijk ellendig. Zij waren doorweekt van hun eigen zweet. Het water dat ze gekregen hadden was al lang geleden op. Het was te heet voor de jongens om te slapen in hun kleine nauwe kooien.

Hoofdstuk 5.

Om vier uur 's morgens landde het XB1 straalvliegtuig op de onlangs vergrote baan van het kort tevoren hernoemde Gladiator Eiland. De laaddeur werd geopend en de jongens kregen hun eerste ademteug van de kleverige, hete, vochtige tropische lucht van hun nieuw tehuis. Eerst werden alle dozen en kratten uitgelaten en tenslotte, de zon begon net op te komen op zaterdag 17 augustus 2039, werden de kooien met de tien jongens uitgeladen en in de laadbak van een vrachtwagen gezet.

Chris keek door de ijzeren tralies van de kooi en zag de donkergroene vegetatie langs rollen terwijl de vrachtwagen de weg afreed. Er hing een zoete geur in de warme lucht en het geluid van vogels en insecten vulde zijn oren. Met zijn dertien jaar had Chris nooit gedacht dat hij ooit zo ver van huis zou zijn. Maar toen bedacht hij zich dat dit zijn thuis was voor de volgende drie jaar van zijn leven.

De vrachtwagen hield stil voor een groot gebouw met het XB1-embleem boven de ingang. Het was het hoofdgebouw met de zendfaciliteiten, het productiemateriaal en de technologie, het cafetaria en het ziekenhuis voor het personeel. Een kleinere ziekenzaal voor de jongens was gevestigd in het trainingsgebouw.

De kooien werden allemaal geopend en de jongens moesten eruit te kruipen en van de vrachtwagen springen. Vijf bewakers in grijze uniformen omringden hen snel en marcheerden hen in het gebouw, begeleidden hen door een lange gang naar een grote zaal. Hun trainers wachtten hen daar op, elk met een metalen doos op een tafeltje naast hen. Chris herkende Jason Sanborne direct.

De jongens werden opgesteld in het midden van de zaal met hun hoofd in de richting van de zes mannen en vier vrouwen die hun trainers zouden zijn. William Durand kwam binnen uit een zijdeur en vroeg iedereen om aandacht.

"Goedemorgen, jongens. Welkom op Gladiator Eiland." Hij liep langzaam heen en weer langs de rij jongens in hun slaventuniekjes en beschamend strakke witte broekjes. Tien paar stevige, goedgevormde, atletische jongensbenen stonden te kijk, tien paar jonge genitaliën puilden uitdagend uit in de broekjess. Sommige jongens hadden veel grotere pakketten tussen hun benen dan anderen. Chris was eigenlijk best trots dat die van hem en van Josh bij de grootsten hoorden. Tien magere, strakke jongensbuiken waren blootgesteld, sommigen gebruind met een goudbruin, anderen bleek wit, allen met aanbiddelijke navels. Er waren vijf binnenwaartse in de groep en vijf buitenwaartse, een zuiver toeval. Durand richtte zich tot hen terwijl hij langs hen liep en voor elke jongen een paar ogenblikken bleef staan om in hun jonge, zenuwachtige ogen te staren.

"Jullie zullen hier wonen en trainen en wedstrijden doen tot je zestien jaar oud bent. Voor sommige van jullie is dat minder dan twee jaar, voor anderen zal het wel vijf of zes jaar zijn. De gladiatorjongens van het oude Rome waren slaven en dat zijn jullie dus ook. Jullie worden getraind en getuchtigd en jullie zullen leven precies zoals zij dat deden. Behalve jullie doden zijn er geen grenzen aan wat wij met jullie kunnen doen of jullie kunnen laten doen. Jullie hebben geen rechten. Jullie hebben geen inspraak. Maak geen fouten, knaapjes, onze kijkers zijn maar in één ding geïnteresseerd: kijken hoe jullie lijden op de meest extreme wijze die je je maar voor kunt stellen. Geen deel van jullie lichaam zal verboden zijn. Voor je mislukkingen en fouten wordt je gestraft. Voor je overwinningen en successen wordt je beloond. Wanneer je je zestiende verjaardagen bereikt, dan wordt je aan je ouders teruggegeven en zul je zeer rijk zijn. Jullie en je ouders hebben uit eigen vrije wil met deze regeling ingestemd. Je kunt er niet aan ontkomen."

Durand pauzeerde even om al deze nieuwe informatie te laten bezinken. De jongens wisten allemaal dat ze een paar jaar slaaf zouden zijn, enkelen begrepen dat ze extreme pijn, vernedering en lijden zouden moeten verdragen tot ze zestien werden.

"En nu zullen wij de formaliteiten van het afroepen van de namen behandelen en jullie aan je trainers toewijzen. Je merkt dat er cameralieden in de zaal zijn. Die moeten jullie altijd negeren. Kijk nooit direct in één van de camera's behalve als dat door je trainer wordt bevolen. Als je niet gehoorzaamd, wordt je gestraft. Als ik je naam noem, loop je naar voren, kleed je uit en gaat in de houding staan. Je trainer komt je dan halen."

Er was een ogenblik stilte terwijl Durand zijn plaats innam op een podium achter de trainers. Zijn laptop was al klaargezet en wachtte op hem. Hij opende de noodzakelijke bestanden en bekeek al de informatie die zijn onderzoekers over elke jongen had verzameld. "Andrews, C."

Chris had gehoopte dat hij niet de eerste jongen zou zijn die naar voren moest lopen en zich naakt uit moest kleden, maar hij had geen keus. Lichtjes blozend verliet hij de rij en liep naar de wachtende trainers. Hij zag een stuk zwart plakband op de vloer en begreep verstandig dat hij verondersteld werd hier te gaan staan.

"Noem je naam, leeftijd en nationaliteit. Vertel ons in welke sporten je het best bent. Spreek duidelijk zodat de cameralieden je kunnen horen."

"Mijn naam is Christopher Andrews," zei Chris en liet zijn ogen van de ene trainer naar andere gaan om uiteindelijk zijn starende blik op Jason Sanborne te laten rusten. "Ik ben dertien. Ik kom uit de V.S. Ik zwem en ik worstel." Dat zeggend, trok Chris zijn tuniek uit, deed zijn schoenen uit en liet zijn strakke witte broekje van zijn heupen langs zijn benen omlaag glijden, zijn jongenslul slingerde heen en weer toen hij er uit stapte. Nu was hij naakt, de enige naakte jongen in de gehele zaal. Twee cameralieden naderden hem tot heel dichtbij en filmden het naakte dertienjarige lichaam van top tot teen.

"Je trainer is Jason Sanborne," zei Durand.

Jason Sanborne deed een stap naar voren. "Doe je handen achter je hoofd en kom naar deze tafel."

Chris gehoorzaamde onmiddellijk en liep vooruit naar het tafeltje dat zijn trainer had aangewezen. Er stond een metalen doos op. De jongen probeerde er een heimelijke blik in te werpen, maar het was dicht en gesloten.

"Ga naast me staan en niet bewegen."

Chris knikte dat hij begreep. Zo bang als hij was, was hij toch een beetje blij dat hij de eerste was. Nu hoefde hij alleen maar op de anderen te wachten die dezelfde vernedering moestten ondergaan die hij net gehad had. Hij zou tenminste kijken.

Josh werd als volgende genoemd. Hij stond in het midden van de ruimte en herhaalde de prestatie van zijn broer. "Ik ben Joshua Andrews. Chris is mijn broer. Ik ben elf en ik ben van de V.S. Ik ben een worstelaar. In vrije stijl ben ik het best, maar ik doe ook Grieks-Romeins." Josh kleedde zich veel sneller uit dan zijn broer. Hij wilde alleen maar dat het snel voorbij was. De trainers en de filmploeg in de zaal konden er geen van allen iets aan doen dat ze naar dat overmaatse orgaan dat tussen de elfjarige benen bengelde staarden. Het was al bijna zo groot als dat van de dertienjarige Christopher en bij Josh was de puberteit nog niet eens begonnen.

"Je trainer is Hanna Dubose."

Een lange jonge vrouw, maar nauwelijks ouder dan twintig, stapte naar voren. Zij droeg de zelfde grijze jumpsuit als Jason Sanborne. Haar haar was donker en heel kort geknipt. Zij was een lesbienne, maar ze ontleende een bepaalde verrukking aan het idee van het trainen en het kwellen van een kleine jongen. Over het algemeen hield zij niet van mannen en ze kreeg direct een hekel aan de kleine Joshua met zijn niet zo kleine penis.

"Doe je handen achter je hoofd en kom hier, worstjongen," zei ze hem spottend. De andere trainers lachten. Het was geen vreselijk fantasierijke bijnaam, maar het was zeker beschrijvend en de jonge Josh zou er voor de volgende vijf jaar van zijn leven mee worden opgescheept.

Al heel bang van deze zeer krachtige en zelfverzekere jonge vrouw haastte een zeer naakte Josh zich naar de tafel van Hanna Dubose.

William Durand riep de naam van elke jongen afzonderlijk. En elke jongen liep op zijn beurt naar het midden van de zaal, alleen en bang. Elke jongen deed zijn uniform uit en stond naakt vóór de trainers en natuurlijk de andere jongens die eerder waren gegaan. De jongste en kleinste jongen was Miles Harris. Hij was Engels, uit Londen zelfs, en blonk uit in hardlopen en cricket.

"Er zal niet veel cricket op dit eiland zijn," zei Durand met een glimlach, "maar je krijgt een overvloed van kansen om te laten zien hoe hard je kunt rennen."

Miles was ondanks zijn jonge leeftijd zeer atletisch gebouwd. Zijn benen waren bijzonder gespierd en goed ontwikkeld. Zijn genitaliën waren echter heel klein, een kleine besneden lul van nauwelijks vijf centimeter lang en ballen die nog hoog dicht bij zijn lichaam gekoesterd werden. Natuurlijk was eer geen spoortje haar op hem, behalve de wilde buine ragebol op zijn hoofd.

De oudste jongen bleek degene te zijn waarmee Chris eerder had gedouched. Hij heette David Brown, was veertien jaar en zes maanden en kwam uit Australië. Hij was langer dan Chris, maar toch niet de langste jongen van de groep. Net als Chris was hij een zwemmer en nam deel aan de junior strandwachten wedstrijden in Australië. Hij had het meeste schaamhaar van alle jongens en had zelfs een paar dunne haren onder zijn armen. De rest van zijn lichaam was nog volkomen haarloos. Het haar op zijn hoofd was bruin. Zijn ogen waren blauw. Zijn genitaliën waren ongeveer van dezelfde grootte als die van Christopher, zijn lul een beetje kleiner, zijn ballen een beetje groter.

De jongen met de grootste lul en de ballen was Illya Casparev, een Rus en dertien jaar oud, ongeveer twee maanden ouder dan Chris. Zijn lul was een massief orgaan, bijna 15 cm lang en zeer dik en bengelde boven een set mollige laag-hangende ballen. Illya's genitaliën leken nog groter omdat de dertienjarige nog geen enkele schaamhaar had. Zijn hele lichaam was zo glad en haarloos als dat van de jongere jongens. Illya was gymnast. De spieren in zijn armen en benen bewezen dat zeker.

De resterende jongens waren allemaal even leuk en even atletisch, en nadat de laatste jongen geroepen was, stonden zij allemaal even naakt naast hun trainers. Elk van hen was nieuwsgierig naar de inhoud van de metalen dozen op de tafeltjes. Dat zouden ze snel te weten komen, maar het was twijfelachtig of een van hen er erg gelukkig over zou zijn als ze het wisten.

Durand richtte zich tot de de tien trainers en hun jongens. "Nu jullie jongens met je trainers hebt kennisgemaakt, is het nodig dat we wat regels over jullie gedrag vaststellen. Jullie trainers zijn jullie meesters. Als je je dat maar blijft herinneren, dan zul je het hier op het eiland zeer goed doen. Jullie moeten hen zonder vragen gehoorzamen. Jullie trainers zullen je vertellen wat er elke dag van je wordt verwacht. Zij zullen toezicht houden op jullie dagelijkse trainingssessies en zullen je op elke wedstrijd voorbereiden. Jullie moeten altijd je uiterste best doen. Dit is een wedstrijd. Jullie moeten, in teams of individueel, met elkaar wedijveren. Ook moeten jullie met jezelf wedijveren. Je verdient punten zowel binnen als buiten de arena voor het gehoorzaam zijn en het doen van dingen op de juiste manier en je krijgt minpunten voor slecht gedrag en voor elke fout die je maakt. Het winnen van een wedstrijd betekent niet noodzakelijk dat je punten in je voordeel verdient." Durand pauzeerde even. De ogen van de jongens waren op hem gefixeerd en probeerden te begrijpen wat hen werd verteld. Het was bijna overweldigend. Enkele jongens waren al meer dan vierentwintig uur wakker, allemaal waren ze bang en uitgeput.

"Jullie trainers zullen je helpen ervoor te zorgen dat je in de beste conditie van je leven komt en dat je zo blijft. Zij helpen jullie ontberingen te verdragen die je je nog niet voor kunt stellen. Zij zijn hier niet als jullie vrienden of raadgevers. Gehoorzaam hen. Lieg nooit tegen ze. Doe precies wat zij je bevelen als ze je het bevelen."

Chris keek op naar Jason. De jonge man schonk hem een kort glimlachje.

"Trainers, open de doos van elke jongen. Jongens, ga terug en pak je schoenen en je uniformen. Vouw je tuniekjes en broekjes op en leg ze op de tafel."

Elke trainer haalde een sleutelring uit zijn of haar zak en opende de dozen die op de tafels stonden. De naakte jongens scharrelden ondertussen terug naar de andere kant van de zaal en pakten hun neergegooide kleren op, in sommige gevallen was het niet gemakkelijk om uit te zoeken wat van wie was. Na een paar minuten van jongensachtige chaos was alles uitgezocht en alle tien jongens keerden terug naar hun trainers met hun povere kleding in hun armen.

Chris deponeerde zijn uniform en zijn schoenen op de tafel.

"Die zal je niet erg vaak nodig hebben," verklaarde Jason. "Je zult meestal naakt zijn."

"Ik wen er al aardig aan, meneer," fluisterde Chris.

Jason glimlachte, maar toen werd zijn jeugdige gezicht weer streng. "Niet praten. Als je je mond opnieuw open doet zal ik je moeten straffen."

Durand vroeg weer om aandacht. Het indoctrineren van de jongens was een zorgvuldig voorbereid en geleidelijk proces om het feit te versterken ze allemaal slaven waren en dat zouden blijven tot hun contracten verliepen. "Trainers, het is nu tijd om je jonge gladiator van zijn halsband en ijzers te voorzien."

Jason Sanborne reikte in de doos en haalde er een dikke ijzeren halsband uit. Het ging met een scharnier open en er waren vier ijzeren ringen aan gemonteerd, één aan de voorkant, één aan de achterkant en vervolgens één aan elke zijkant. Chris staarde er angstig met wijd opengesperde ogen naar.

"Stil staan, Chris," zei Jason. Hij deed de halsband om de dertienjarige nek en sloot hem op zijn plaats. Hij kon de vrees van de jonge tiener bemerken. "Slaven dragen altijd halsbanden. Hij wordt niet afgedaan totdat je het eiland verlaat."

Daarna werden er ijzeren boeien om de enkels van de jongen gesloten. Evenals de halsband waren er ringen op gemonteerd. Een tweede identiek paar versierde spoedig zijn polsen. Chris was helemaal stil, hij durfde zelfs geen adem te halen. Nog maar een paar dagen geleden was hij een vrij persoon, een normale gelukkige jongen die van zijn de zomervakantie genoot. Nu was hij naakt en droeg een halsband en er waren zware ijzeren boeien om zijn polsen en enkels gesloten. Zijn zomervakantie was voorbij, maar zijn scholing zou van nu af aan nogal anders zijn. Hij was een dertienjarige slaaf, een dertienjarige gladiator. Hij begon te beven. Hij kon het niet helpen. Op dit ogenblik was hij banger dan ooit eerder geweest was.

De andere jongens waren even onderworpen en even bang. Alle trainers merkten het. Durand op het podium merkte het. Het was precies de reactie die hij wilde. De tien jongens waren nu allemaal in hun halsbanden en boeien gesloten.

"Trainers, maak de kettingen vast."

Sanborne ging terug naar de doos. Eerst haalde hij een 60 cm lange zware ketting te voorschijn, die hij aan Christophers enkelboeien hing en vastmaakte met een paar hangsloten. Een tweede ketting volgde. Die werd vastgemaakt aan de ijzeren polsboeien van de jongen. Chris was nu aan handen en voeten geketend. De kettingen waren lang genoeg zodat hij zijn armen en benen nog vrij kon bewegen, maar zij waren zwaar, en dat kwam bij het al aanzienlijke gewicht van de boeien zelf. Chris wist dat hij ze niet af kon krijgen. Hij beet op zijn onderlip. Als hij hadden kunnen stoppen, dan zou het dat op hetzelfde moment doen. Maar hij kon er niet mee stoppen. Hij had zelf het document ondertekend dat hem tot slaaf maakte. Zijn enige ontsnapping was zijn zestiende verjaardag, over bijna drie volledige jaren.

"Wen aan die kettingen, Chris," verklaarde zijn trainer. "Als je niet in de arena, in de jongensbarak of in de trainingsruimte bent, zul je worden geketend."

Chris slikte moeilijk en knikte dat hij begreep.

Op dat moment gaf Durand zijn volgende serie instructies.

"Trainers, doe je jongens hun kuisheidsapparaat aan."

Jason reikte opnieuw in de doos en haalde er een bizar metalen voorwerp uit. Chris kon uit de algemene vorm en de grootte van het voorwerp uitmaken dat het slechts op één plaats op zijn lichaam bedoeld was. Hij keek wat nauwkeuriger naar het voorwerp in de handen van zijn trainer en probeerde er vandoor te gaan.

'Dat ding zullen ze nooit om mijn lul doen!' dacht hij bij zichzelf.

Hij was niet de enige van de tien jongens die zo reageerde. Jason greep hem bij zijn arm en hield hem stil. "Niets daarvan, Chris. Als je dat opnieuw doet, wordt je gestraft. Je ondertekende het contract. Je bent nu een slaaf. Gedraag je dan zo. Je zult dit de hele tijd moeten dragen. Sta stil en laat het me je aandoen."

"Wat voor de hel is het?" vroeg de naakte dertienjarige gevraagd, terwijl hij zijn kalmte probeerde te herwinnen, starend naar het glanzende metalen voorwerp.

"Wat meneer Durand zei. Het is een kuisheidskooi." Jason hield het dichterbij en draaide het zodanig dat Chris het beter kon bekijken. "Dit type bestaat al meer dan veertig jaar, jochie. Gewoonlijk zijn ze van plastic gemaakt, maar wij hebben deze speciaal van roestvrij staal laten maken. Het bestaat uit twee grote stukken. ... " hij verwijderde het kleine hangslot dat de beide samen hield. "Steek je hand uit, jongen."

Chris deed wat hem gezegd werd en Jason legde het grootste stuk van het apparaat in de linkerhand van de jongen. Het zag eruit als een kleine metalen kooi, van het ene eind naar het andere ongeveer 15 cm lang en 25 mm breed. Er zat een kleine metalen ring aan het open eind, die een kleinere diameter dan 25 mm had. Twee metalen pennen staken uit die ring naar achteren. Elk pennetje was ongeveer 13 mm lang. Het was echter de andere kant van die ring dat het interessant maakte, eng interessant naar de mening van de jonge Chris.

Zes metalen staven waren aan de ring vastgelast, en strekten zich vanaf de ring zo'n 5 cm omlaag en zaten daar vast aan een tweede, nog kleinere ring van ongeveer 20 mm in diameter. Het leek alsof de staven door die ring heengingen en daar een scherpe hoek van vijfenveertig graden naar beneden maakten, en tenslotte vastzaten aan het eind van het apparaat, dat was afgesloten door een derde nog kleinere ring die zijn eigen serie kleine staafjes had die parallel aan elkaar van de ene naar de andere kant liepen. Het resultaat dat in de palm van Christophers hand lag was een nog net geen 15 cm lange metalen kooi die aan het eind heel gek naar beneden boog.

"Dit deel gaat om je penis."

"Ja. dat had ik zelf al bedacht."

"Slimme jongen. Nu deze grotere ring," Jason hield het andere primaire stuk van dit rare apparaat omhoog, "deze gaat om de basis van je lul en ballen. Er zijn drie kleine gaten geboord door de bovenkant van de ring, zie je dat ..."

Opnieuw werd Chris om de gelegenheid gesteld het van dichtbij te zien.

"Hier is een pen die door het middelste gat glijdt," Jason stak zijn hand uit en toonde Chris de staaf en alle andere nog ongeïdentificeerde stukjes, "en de pennen op de peniskooi gaan in de beide gaten daarnaast."

"Wat is de rest van die dingen."

"Deze kleine ronde dingen zijn tussenringetjes, om ervoor te zorgen dat het lekker goed en nauw past. En dit,"Jason hield het laatste stuk op. Het was een halve ring van glanzend staal evenals de rest van het apparaat, en aan de binnenzijde zat er een rij metalen spijkertjes. Aan de bovenkant had het een gat waar de hoofdpen door moest. "Goed, ik denk dat je wel snapt waar dat stuk voor dient. Doe nu je benen een beetje uit elkaar zodat ik je dit aan kan doen. Je gaat toch geen problemen maken he?"

"Nee, meneer."

"Goed. Doe je best om geen erectie te krijgen."

Jason trok de laag-hangende ballen van de dertienjarige jongen door de ring en werkte toen langzaam de penis van de jongen erdoor, hij trok de genitaliën van de jongen naar voren tot de ring tegen Christopher schaamgebied rustte. Het was de eerste keer dat een andere hand dan de zijne, of misschien dan die van zijn mam toen hij nog heel klein was, zijn privédeel aanraakte. Chris kon het niet helpen maar uitte een zacht gekreun terwijl zijn lul langzaam half rechtop zwelde.

"O.k.. Kalmeer je zelf." Jason haalde speels zijn handen door Christophers dunne, kleine bosje blond schaamhaar. Hij had niet het hart om de jonge tiener te vertellen dat hij dat spoedig zou verliezen, net als elk ander vrijwel niet-bestaand plukje haar op zijn slanke gespierde klein lichaam.

"Nu de hoofdpen, de tussenringetjes, en de spijkertjes." Jason liet de pen door de middelste van de drie gaten glijden, deed vervolgens de tussenringetjes over de staaf, gevolgd door de halve ring met de spijkertjes. Chris kon de spijkertjes voelen die direct in het vlees van zijn penis staken.

"Auw."

"Stop met dat gejammer. Nu de peniskooi." Jason zorgde dat de drie pennen op een rij stonden en deed het apparaat aan, alleen gebruik makend van de toppen van zijn pinken (de enige die in de ruimten tussen de staven pasten) om het uiteinde van de penis van de jongen helemaal tot aan het eind te trekken. Chris voelde onmiddellijk dat zijn lul onder hem naar beneden werd gebogen. Hij begon net stijf te worden toen Jason het hangslot door een uiterst klein gat aan het einde van de hoofdpen deed. Met een laatste zeer onheilspellende klik deed de trainer het slot op zijn plaats.' Hij pakte de sleutel en deed deze aan de ring waar al de sleutels van Christophers halsband en boeien hingen.

"Oh, shit. .. " fluisterde Chris toen zijn lul tegen de metalen kooi spande en de vijf kleine spijkertjes nog dieper in zijn gezwollen tienervlees boorden.

"Je kunt in dat ding geen erectie hebben, Christopher. Als je dat probeert, voel je de spijkers zelfs nog meer."

Helemaal in paniek reikte Chris instinctief naar beneden en probeerde het apparaat van zijn genitaliën te trekken. Het kwam niet in beweging. Hij keek op naar Jason met een blik van volslagen verbijsterde angst in zijn waterige blauwe ogen.

"Je kunt het niet afdoen, Chris. Om dat te doen heb je de sleutel nodig. En die heb je niet, nietwaar?"

"Nee, meneer," Chris liet zijn hoofd hangen toen de grimmige werkelijkheid van deze situatie bezonk. Zijn penis was in een kooi opgesloten en er was helemaal niets wat hij kon doen.

"Ik ben je trainer, Chris," zei Jason streng, "en dat betekent ik verantwoordelijk voor je ben. .. helemaal. Van nu af aan bepaal ik wanneer je een erectie mag hebben. En ik beloof je dat dat niet erg vaak zal gebeuren. Je zult er wel aan wennen. Je hebt eigenlijk geen keus, hè?"

"Nee, meneer."

De enige troost die Chris kon vinden was dat elk van andere jongens ook kuisheidskooien hadden die rond hun lullen en ballen waren gesloten. Rondkijkend merkte hij op dat Josh en de twee andere jongere jongens een enigszins ander ding droegen. Josh had een dikke zwarte leren riem om. Aan deze riem was een ietwat gebogen driehoekige metalen plaat vastgemaakt. De plaat verborg en omhulde Josh' penis en testikels volledig. Zij konden niet worden gezien of worden aangeraakt. De riem rond het middel van de jongen was aan de achterkant met twee zware hangsloten gesloten. Een leren riem liep van de bodem van de plaat, tussen de benen van Joshua door en omhoog in de lengte van zijn kleine bilspleet en was vastgemaakt aan de riem. Deze riem strok de plaat strak tegen de buik van de elfjarige. Het deed hem tussen zijn benen helemaal plat lijken, geen leuke jonge genitaliën die zacht bengelden. Het was alsof de elfjarige Josh helemaal geen genitaliën had.

Chris kende natuurlijk niet alle details, maar Josh ervoer momenteel de rare en niet erg prettige sensatie van testikels die tegen zijn lichaam teruggedrongen werden en een penis die permanent omlaag tussen zijn benen werd gedrukt.

Joshua, Ian en Miles, de drie jongste jongens, droegen alledrie deze onaangename kuisheidsgordels. Niemand van de kleine jongens zou een stijve krijgen met deze gordels om hun slanke middel.

William Durand stond opnieuw voor de groep. "Nu jongens, krijgen jullie elk je nummer. Dit maakt het voor het personeel en de staf en de kijkers thuis makkelijker jullie te identificeren. Trainers, willen jullie het identificatieplaatje van je jongen pakken en het aan de ring op de voorzijde van zijn halsband vastmaken?"

Jason reikte weer in de doos. Dit keer haalde hij er een klein vierkant metalen ID-plaatje uit. Chris bekeek het van dichtbij. Het was zilverkleurig met dikke zwarte letters en cijfers. Er stond eenvoudig:

'Jongen 07'

Jason maakte het vast aan de voorzijde van Christophers halsband. "Dat zal vanaf dit ogenblik je naam zijn. Je zult nooit meer bij je voornaam geroepen worden. Ik zal later wel een bijnaam voor je bedenken, maar nu zul je luisteren naar Jongen Nul-Zeven."

Chris kinkte en keek of hij Josh zag. Stil en snel liet hij een zeven met zijn vingers zien. Josh reageerde evensnel terug met twee vingers.

De nummers waren niet willekeurig, maar gebaseerd op de leeftijd van de jongen. Jongen Nul-Eén was tienjarige Miles Harris. Jongen Eén-nul was de viertienjarige David Brown, de oudste jongen op het eiland, maar niet de grootste. Chris, hoewel hij wel één van de langste was, was toch op drie na de oudste, en zo verkreeg hij het nummer Nul-Zeven. Dat zou voor de volgende drie jaar zijn naam zijn.

"Nu zullen wij jullie in paren groeperen," zei Durand, starend naar de tien knappe gespierde jongensatleten. Behalve de sliertige plukjes schaamhaar van de oudere jongens, waren hun sterke jonge naakte lichamen volledig glad en haarloos. "In de meeste gevallen zul je als ploegmaten aan de wedstrijden deelnemen, hoewel er uitzonderingen zullen zijn. Om de zaken eerlijk te houden, zullen wij steeds een oudere jongen aan een jongere koppelen. Als je nummer wordt geroepen pak dan alsjeblieft je doos en stap naar voren met met je trainers. En ga dan naar de andere kant van de zaal."

Durand keek op zijn lijst, maakte een paar laatste aanpassingen en begon de nummers voor te lezen.

"Nul-Eén en Nul-Negen."

Dat koppelde de tienjarige Miles Davis met veertienjarige Phillipe Dulac. Phillipe was de enige Franse jongen in de groep. Duiken was de sport van zijn keuze. Hij had lange ledematen en was mager, met een onbesneden lul die van gemiddelde lengte voor zijn leeftijd was maar erg dik en bekroond werd met een aardig bosje lichtbruin schaamhaar. De twee jongens en hun trainers stapten naar voren en liepen door de zaal, hun dozen voor hen dragend. "De doos hoger optillen, Nul-Negen," zei de trainer van de oudere jongen, een vrouw. "Je mag je genitaliën niet afdekken. Nooit."

"Nul-Drie en Nul-Acht."

De elfjarige Ian Cloverdale en de dertienjarige Illya Casparev stapten naar voorwaarts. Hun trainers waren allebei mannen. Illya, een roomwit gekleurde Rus, was eigenlijk langer dan de beide beide veertienjarigen. Ians huid was donker goudbruin gekleurd met uitzondering van een opvallende zuiver witte strook rond zijn middel waar zijn speedo gezeten zal hebben. Verborgen binnenin zijn kuisheidsgordel zat een lul die nog tamelijk klein was, maar zijn ballen waren vrij groot en hingen lager dan die van Josh. Ian had al wat schaamhaar, zwart als het haar op zijn hoofd, het vormde een kleine sprieterige driehoek boven zijn penis. Daarvan was natuurlijk niets te zien omdat een metalen plaat de genitaliën van het kereltje volledig bedekte. Naast hem was de reusachtige lul op mannenformaat van de dertienjarige Ilya, zonder één enkel schaamhaartje eromheen, opgesloten in de metalen lulkooi. Het was een vrij komisch gezicht, een jongen zo jong en met zo'n grote lul. Hij en Josh hadden eigenlijk als paar gekoppeld moeten worden.

"Nul-Twee en Eén-Nul."

Josh kreeg David, de oudste jongen in de wedstrijd en de enige met een vrij dikke struik schaamhaar boven zijn penis. De rest van hem was echter volledig haarloos evenals zijn 1,35 m lange elfjarige partner. Josh keek angstig naar zijn broer. Hij was er zeker van geweest om de hele tijd samen met zijn broer te zijn. Hij zou het contract nooit ondertekend hebben als hij had gedacht dat ze gescheiden zouden worden. Chris was ook teleurgesteld en bezorgd. Hij had Josh beloofd hem te helpen en voor hem te zorgen. He had zijn ouders hetzelfde beloofd. Nu zouden ze tegen elkaar uit moeten komen. Met zijn hoofd omlaag, gepord door zijn trainer, de tweede van de vier vrouwen in zaal, volgde jonge Josh David naar de andere kant. De trainer van de veertienjarige was ook een vrouw, dat veel aan de verlegenheid van de jonge David bijdroeg.

"Nul-Zes en Nul-Vijf."

Dat was het koppel van de twee oudste twaalfjarigen, Daniel O'Hanlon, de enige Canadees en enige roodharige onder de jongens, en de tweede Engelse jongen Gabriel Shelton die, zijn leeftijd in aanmerking nemend, het sterkst en zwaarst gebouwd was van alle jongens. De jongen had geen greintje vet op zijn lichaam. Hij was zwaar gespierd. Zijn sporten waren voetbal en rugby en zijn gedrongen lichaam was volkomen afgestemd op de atletische inspanningen van zijn keuze. Geen van beide jongen had een haartje op hun lichaam. Gabriels genitaliën, voordat ze in het kuisheids apparaat opgesloten waren, waren voor een jongen van twaalf vrij groot. Die van Daniel waren anderzijds vrij klein, in feite het kleinst van alle jongens, wat dat betreft versloeg alleen de tienjarige Miles hem.

"Nul-Vier en Nul-Zeven."

Eenvoudig door uitsluiting wist Chris al dat jongen nummer Nul-Vier zijn partner zou worden. Het was de tweede Rus, Alexei Graznikov. Hij was maar een klein beetje groter dan Josh en in tegenstelling tot de twee oudere twaalfjarigen had hij een lichte zweem van schaamhaar boven zijn bijzonder dikke 8 cm lange lul. Hij was slank, stevig en gespierd, en Chris wist alleen maar door hem te bekijken dat hij een worstelaar was net als Josh. Als zijn jongere broer dan niet zijn partner kon zijn, dan was Alexei waarschijnlijk de tweede beste keus. De twee jongens stonden van aangezicht tot aangezicht en deelden een snelle glimlach, zich herinnerend dat hen niet was toegestaan voor hun beurt te praten. Zij pakten hun dozen en marcheerden door de zaal met hun trainers. Alexei's trainer was een vrouw, wat hem, en ook Chris, duidelijk niet erg gelukkig maakte.

"O.k., jongens, luisteren," zei Durand. "Dit is de laatste keer dat je in dit gebouw bent. Er worden hier geen slaven toegelaten. Wij laten jullie naar buiten marcheren en geven jullie een rondleiding over het complex. Je eerste stop zal de arena zijn. Trainers, keten jullie jongens aan elkaar, alsjeblieft."

60 cm lange kettingen werden te voorschijn gehaald en vastgemaakt aan de ijzeren halsbanden om de hals van elke jongen, hem aan zijn partner ketenend.

"Altijd als jullie van de ene plaats naar de andere worden gebracht, worden jullie aan elkaar geketend," legde Alexei's trainer hen uit toen Jason de ketting op zijn plaats sloot. De ketting was heel zwaar. Chris en Alexei waren vrijwel even lang, maar zij ontdekten snel dat zij dichtbij elkaar moesten gaan staan om de ketting slap te houden. "Mijn naam is Natasha," zei zij tegen Chris met een duidelijk Russisch accent. Zij was een hele grote en zeer angstaanjagende vrouw, enkele centimeters langer dan Jason. Zij staarde omlaag naar het sterke atletische jonge lichaam van de dertienjarige en een wellustige blik vulde haar ogen. "Je moet 'mevrouw' tegen me zeggen."

"Ja, mevrouw," zei Chris.

"Volg ons, jongens," zei Jason en de twee jongens liepen in de pas achter hun trainers.

Zij stapten in de hete tropische zon. Er waren geen bomen dichtbij genoeg om de jongens een beetje schaduw te bieden. Zij verlieten het productiegebouw, liepen langs het kleine resorthotel dat voor speciale gasten gebouwd was, kruisten een goed onderhouden onverharde weg en zagen voor het eerst de arena. Het was een achthoekig gebouw niet zo groot als de jongens verwacht zouden kunnen hebben, maar het was het grootste gebouw op het eiland, met uitzondering van het privélandhuis van William Durand.

"Dit is de publieksingang," zei Durand toen de tien jongens en hun trainers rond de voorzijde van het gebouw marcheerden. Het was versierd en elegant en duidelijk bedoeld voor de zeer-rijken en machtigen. "Het is strikt verboden voor jullie jongens. Jullie ingang is aan de achterzijde."

Met kettingen die bij elke stap rammelden en rinkelden werden de naakte jongens rond het gebouw gevoerd. Een paar dubbele stalen deuren vormden de arena-ingang van de jongens. Jason en één van de andere mannelijke trainers trokken de deuren open en de jongens marcheerden via een steile helling omlaag naar een grote ondergrondse ruimte. Het werd vaag verlicht, maar de jongens konden kooien zien, en cellen, en vier onheilspellend uitziende houten tafels met metalen boeien en kettingen in elke hoek.

"Wij zijn hier onder de vloer van de arena," verklaarde Durand. "Sommige evenementen zullen vereisen dat jullie allemaal tegelijkertijd in de arena zijn, maar de meeste niet. Jullie moeten hier blijven tot je nummer wordt opgeroepen. Dan ga je die trap op, "Durand wees naar één van twee trappen die naar de arena leidden. In de boog boven de opening was het woord 'JONGENS' met zwarte letters geschilderd. Boven de andere trap stond 'Trainers en Personeel'.

De jongens kregen een paar minuten om door dit lagere niveau te lopen. Er waren helemaal geen ramen. De vier tafels trokken heel wat aandacht en hele hoop angstige blikken. Elke jongen vroeg zich af wat er met hen op die tafels zou gebeuren en elk van besliste dat ze er niet op terecht wilden komen. De kooien waren groter dan die waarin ze gezeten hadden tijdens hun reis naar het eiland. Lang en smal, was het duidelijk dat elk slechts één enkele jongen kon bevatten en dat die de hele tijd dat hij erin was zou moeten staan.

"O.k., jongens," vroeg Durand hen weer om aandacht. "Ga jullie trap op." De vijf paar jongens marcheerden snel en stil de trap omhoog. De trap was net breed genoeg voor een paar jongens die met hun nekken aan elkaar geketend waren. Chris en Alexei waren de eersten die de vloer van de arena bereikten. Durand en de trainers hadden de andere trap genomen en stonden al op hen te wachten.

"Voortaan moeten jullie de trap op rennen," zei Durand. "En als je boven bent dan loop je naar het midden van de arena en daar wacht je met je handen achter je hoofd. Doe dat nu."

De tien jongens dromden allen samen in het midden van de vloer en namen de vereiste positie aan. Het gebied waarin zij zich bevonden was vierkant, vijftig bij vijftig meter, met een anderhalve meter hoge wand aan alle zijden. Onder hun naakte voeten was hard meedogenloos beton. Boven de wand begonnen de stoelen voor de toeschouwers. De arena kon vijfhonderd mensen bevatten, en het zicht in het gebouw werd niet belemmerd. De arena was overdekt en het betegelde dak versterkte het geluid op de vloer.

"De arena," zei Durand, wijd gebarend met zijn armen. "is gebouwd naar het model van de coliseums van de oude wereld. Jullie zullen heel wat zweet en aardig wat tranen op deze vloer laten stromen."

De jongens rilden allemaal. Hun kettingen rammelden.

"De life-wedstrijden zullen elke vrijdag en zaterdag plaatsvinden. In deze life-wedstrijden moet altijd iedereen deelnemen. Door de week zijn er extra wedstrijden. Deze zullen selectiever zijn en ontworpen om jullie individuele sterke en zwakke punten te testen. Niet alle wedstrijden zullen binnen worden gehouden. Volg me."

Met hun trainers die hen vooruit porden, marcheerden de jongens door open poort aan het achtereind van de arena, gingen door een nauwe tunnel en kwamen uit in het heldere, snikhete, tropische zonlicht. Voor hen lag een lange ovalen baan, met overdekte tribunes langs beide rechte einden. De baan zelf was eenvoudig van vast aangestampte grond. Hij was twaalf meter breed bij de rechte stukken, maar versmalde aanzienlijk in de bochten aan de beide einden. Binnen de baan stonden twee kleine open paviljoens, elk met één enkele houten bank, een paar wachtkooien net als die de jongens al onder de arena hadden gezien, en vijf tweewielige strijdwagens die onmiddellijk de aandacht van de jonge gladiatoren trokken.

"De renbaan. Jullie voet- en wagenraces zullen hier worden gehouden," legde Durand uit terwijl de tien jongens snel de hele baan rond moesten marcheren. "De baan is 1200 meter lang. Ik zie dat jullie allemaal de strijdwagens hebben opgemerkt. Zij zijn ontworpen om door iets worden getrokken dat aanzienlijk kleiner is dan een paard. Een dier met minder benen. Een jongen, om precies te zijn."

De naakte jongens wierpen elkaar ongerust zenuwachtige blikken toe. De strijdwagens, hoewel klein, zagen er zeer stevig uit en waren ongetwijfeld heel zwaar.

"Dat zal ik nooit kunnen trekken," zei de jonge Josh, met ontzetting starend naar de tweewielige wagen.

Zodra ze de hele baan afgelopen hadden, moesten de jongens in een snelle looppas naar de andere kant van de arena gaan, waar een andere openluchtfaciliteit op hun inspectie wachtte. Het was een enorm zwembad. Van Olympisch formaat.

Chris en de andere zwemmers in de groep werden onmiddellijk opgewonden.

"Is er hier een jongen die niet kan zwemmen?" vroeg Durand.

De tienjarige Miles waren de enige jongen die zijn hand ophief.

"Je zult het leren," zei Durand streng. "Snel. Jongen Nul-Zeven!"

Het duurde een paar seconden voordat Chris zich realiseerde dat Durand hem bedoelde. 'Oh, dat ben ik!' dacht hij. "Ja, meneer!" riep hij zo luid en moedig als hij kon.

"Uit ons onderzoek volgde dat jij waarschijnlijk de beste zwemmer in de groep bent. Jij bent verantwoordelijk voor de zwemlessen van Nul-Eén hier. Je wordt gestraft als hij er niet in slaagt om aan mijn verwachtingen te voldoen. Trainers, maak daarvan een aantekening."

Jason haalde zijn digitale notepad te voorschijn en toetste deze speciale opdracht in. Chris voelde zich plotseling niet zo prettig dat hij zo'n goede zwemmer was.

"Ik ben er zeker van dat jullie jongens denken dat jullie je in dit zwembad zullen vermaken," vervolgde Durand. "Ik kan jullie verzekeren dat dat niet het geval zal zijn."

De jongens werden van het zwembad weggemarcheerd en meegenomen naar het trainingsgebouw ernaast. Er was een groot gemeenschappelijke ruimte in het midden van het gebouw met kleinere bijzondere opleidingsruimten er omheen. De medische afdeling en onderzoeksruimte waren ook hier. De hoofdzaal zag eruit als als elke goed uitgeruste atletische trainingsruimte. Er waren halterbanken, loopbanden, roeimachines, losse gewichten, oefenballen, springtouwen en aan een wand zelfs een klimmuur. Alles was nieuw en de jongens waren er opgewonden over dat ze op al dat coole materiaal zouden trainen. Hun reactie op de zes kleinere speciale opleidingsruimten was aanzienlijk minder enthousiast.

Er waren er drie aan elke kant, met een deur naar de hoofdzaal. Zij waren elk ongeveer zes bij zes meter. Alle zes hadden ze stevige stalen deuren. Er waren geen ramen. De adem stokte de jongens allemaal in de keel toen zij de inhoud van deze kamers zagen. Er waren apparaten en rare machines en dingen die ze geen van allen ooit eerder hadden gezien. De meesten zagen er uitermate eng en pijnlijk uit. Chris vroeg zich af wat voor een training hier precies zou gebeuren. Nogmaals mochten de jongens rondwandelen en elke ruimte onderzoeken en het bizarre materiaal van dichtbij bestuderen. De verwarde onzekere blikken op hun jonge gezichten waren onbetaalbaar en de camera's, die hen al overal gevolgd hadden, namen dat natuurlijk allemaal op. Enkele oudere jongens begonnen een beetje een idee te krijgen wat er allemaal met hen in dit gebouw zou gaan gebeuren. Vreemde dingen. Dingen die niets te maken hadden met atletiek zoals zij dat woord opvatten. Er was zenuwachtig gegiechel en angstige zuchten van ontzagwekking.

Natuurlijk wisten zelfs de jongste jongens waarvoor de ransels, de stokken en peddels die aan de muren van elke kamer hingen werden gebruikt. Niemand van de jongens durfde daar in de buurt te komen.

"Jongens," richtte Durand zich tot hen toen de trainers hen weer bijelkaar brachten. "Nu worden jullie naar de barak gebracht. Daar mogen jullie uitrusten tot het etenstijd is. Als je gegeten hebt, worden jullie weer hierheen gebracht en zal jullie training beginnen. In beweging!"

Zij marcheerden naar een enkel geïsoleerd gebouw dat op open grond stond en omgeven werd door een hoog hek met scheermesdraad erop. De jongens vonden het er helemaal niet prettig uitzien. Een geüniformeerde bewaker stond bij de enige poort in het hek. Hij sprak in zijn radio en de poort zoemde een ogenblik luid en klikte open.

De tien jongens werden naar binnen gemarcheerd door hun trainers en de poort ging achter hen dicht en op slot. Een andere bewaker stond bij de deur van de barak en zoemde hem voor hen open. De jongens werden naar binnengeleid en zagen daar nog eens vijf bewakers, waarvan twee vrouwen. Durand volgde de optocht van naakte jongens en vertelde hen allen zich te verzamelen in de gemeenschappelijke ruimte van de barak. De jongens stonden er allemaal, met halsband, geboeid, geketend, hun jonge genitaliën opgesloten in kuisheidapparaten. Sommigen van hen keken bang, allemaal keken ze geschokt, en geen van hen keek vreselijk gelukkig.

"De bewakers zijn voor jullie verantwoordelijk als je in de barak bent," verklaarde Durand aan de tien jongens. "De gladiatoren van de oudheid waren slaven en dat zijn jullie ook. Jullie zijn in wezen dieren en de bewakers hebben de instructie jullie als zodanig te behandelen. Zij zullen in principe niet wreed tegen jullie te zijn, maar jullie jongens moeten beginnen om te leren dat jullie geen vrije menselijke wezens meer bent. De bewakers hebben toezicht op jullie voedsel, jullie dagelijkse douches en elke gewone straf die je in dit gebouw verdient. Jullie moeten hen gehoorzamen precies zoals jullie je trainers gehoorzamen. Zij hebben toestemming jullie te tuchtigen als dat nodig is. Deze gemeenschappelijke ruimte en jullie cellen zijn de enige plaatsen op het eiland waar jullie vrijuit met elkaar mogen praten, maar jullie moeten altijd rustig en ordelijk blijven. Jullie mogen de barak niet verlaten zonder een trainer om je te begeleiden.

Jullie dagelijkse routine is als volgt: Elke ochtend om 0800 wordt je wakker gemaakt voor het ontbijt. Je moet al het voedsel opeten dat je krijgt. Dan worden jullie naar de doucheruimte gebracht. De bewakers zullen er nauwkeurug op letten dat jullie lichamen schoon zijn. Jullie trainers komen je om 0900 halen om de dag te beginnen. Je komt hier hier terug voor de avondmaaltijd om 1700, je mag dan naar de w.c. en daarna ga je verder met de activiteiten die aan je toegewezen zijn. Elke avond om 2130 komen jullie terug in de barak en krijgt dan twee uur vrije tijd. Er is geen televisie en geen videospelletjes. Er is een kleine bibliotheek waaruit je één boek tegelijkertijd mag lenen. De lichten gaan uit om 2330.

Jullie krijgen per week één telefoongesprek van een kwartier naar huis. Je trainer zal een rooster voor deze gesprekken plannen. Het is een voorrecht en geen recht. Jullie zijn slaven. Als je een van de regels overtreedt, wordt het privilege van het telefoongesprek ontnomen. Trainers, verwijder hun kettingen."

De tien trainers deden snel de kettingen open die aan de jongens' halsbanden zaten en bevrijdden hen van hun partners. De boeien om hun enkels en polsen werden ook afgenomen. Elke set kettingen en boeien werd naast de deuren van de vijf kleine cellen gehangen, die voortaan de slaapruimtes van de jongens zou zijn. Elk paar werd aan een cel toegewezen. Chris en Alexei werden in cel nummer drie geplaatst. Er waren twee kleine metalen platen die van de muur neergeklapt konden worden. Elk was bedekt met een dunne matras. Er was een hoofdkussen op elk bed, één enkel wit laken en geen dekens. De cel had een raam, bedekt door dik gaas en ijzeren tralies. Er kon verse lucht binnenkomen, maar de jongens konden niet naar buiten kijken. Behalve de bedden was er niets anders in de kleine cel.

De jongens werden in hun cellen gestopt en opgesloten totdat het avondmaal door het bedrijfsrestaurant werd geleverd. Chris was wanhopig. Hij had geen enkele kans gehad om iets tegen Josh te zeggen. Hij wist dat zijn broertje nu doodsbang zou zijn, maar er was niets dat hij kon doen om hem te helpen. Hij zat op zijn bed en liet zijn benen vrij slingeren, zijn tenen raakten de vloer nauwelijks.

"Ben je bang?" zei Alexei, met een stem die al de eerste tekenen van puberteit vertoonde.

Chris keek verrast naar zijn jongere partner. Alexei glimlachte breed.

"Da. Ik spreek goed Engels. Jij ben Christopher?"

"Ja. Noem me maar Chris."

"Chris," de twaalfjarige Russische jongen glimlachte en tonend een nogal innemend gat tussen zijn voortanden. "Ben je bang?"

"Hel ja! Jij niet dan?"

"Da. Ik heb niet. .. begrepen. .. waarom wij deze dingen dragen. .." Alexei spreidde zijn slanke gespierde benen uit en wees naar het metalen ding dat zijn haarloze genitaliën omsloot.

"Ik ook niet," zuchtte Chris. Ik zal me voorlopig een tijdje niet aftrekken, denk ik. Jij heet toch Alexei, hè?"

"Da," zei de twaalfjarige en wees met een een vinger naar zijn borst. "Alexei Ivanovich Graznikov."

Chris stak zijn hand uit. "Fijn je te ontmoeten. Ik denk dat wij ploegmaten zullen worden of zo iets."

"Ploeg... maten. Ja. Fijn. Ik vind het ook fijn je te ontmoeten."

"Sorry, ik spreek geen Russisch."

Opnieuw glimlachte Alexei. "Ik zal leren. Als jij helpt me met Engels? Goed?"

Chris kon het niet helpen om te glimlachen over de onhandige manier waarop de jongen sprak. Maar hij was opgelucht dat die ander tenminstens begreepen wat hij zei. "Afgesproken," zei Chris, opnieuw Alexei's hand schuddend.

"Natasha zegt wij altijd naakt zullen zijn. Jij denkt zij waarheid zegt?"

Chris knikte. "Jason vertelde me hetzelfde. Bedenk eens, Alexei, miljoenen mensen gaan onze grote lullen onze naakte achterste zien elke fuckin' zaterdag."

"Fuckin' zaterdag!" riep Alexei lachend en klapte zijn handen op zijn naakte dijen. "Grote fuckin' lullen! Ik heb een grote fuckin' lul! Fuck, fuck, fuck!"

"O.k., je hebt dat woord in ieder geval geleerd," antwoordde Chris. "En jouw lul is niet eens echt zo groot, vriend, het spijt me dat ik je dat moet vertellen."

"Jouw kleine broer. .. hij heeft grote."

"Groter dan die van jou," zei Chris met een zekere hoeveelheid trots, en ook een zekere hoeveelheid beschaamdheid dat de penis van Josh al bijna groot als die van hem was. "Illya is totaal reusachtig, man. Verdomme. Ik bedoel maar."

"Illya, da," zei Alexei. "Wij zijn al vrienden voor zeer lange tijd. Hij werd zo groot een paar jaar geleden pas."

"Je bent worstelaar, hè?"

De twaalfjarige knikte enthousiast. "Zeer goede worstelaar. Jij?"

"Ik worstel ook, maar dat is eigelijk meer voor mijn broer. Ik ben een zwemmer. Niemand verslaat mij in het water."

"Wij zullen een goed team worden," zei de jonge Rus.

"Dat denk ik ook."

Hoofdstuk 6.

Chris slaagde erin ongeveer zes uur te slapen voordat hij schreeuwend wakker werd. De 15 cm lange penis van de jongen deed zijn best om binnen de kuisheidskooi hard te worden en de metalen spijkertjes dreven in zijn dertienjarige vlees.

"Fuck! Dammit!" vloekte hij toen hij op zijn bed omhoog schoot en het laken van zijn lichaam trok. Hij was bedekt met een fijne laagje zweet. De cel was broeierig heet. Er blies maar een klein zuchje wind door het van gaas voorziene raam. Hij viel terug op zijn ellebogen en staarde over zijn lichaam naar beneden. Hij hijgde, zijn gespierde maag rees en daalde met snelle ademteugen. Hij zat in een moeilijke situatie, dat was zeker. Zijn penis deed wat hij altijd deed als hij ontwaakte, alleen nu werd de 15 cm lange erectie van de jonge tiener in een 8 cm lange metalen lulkooi geperst en wreed tussen zijn benen vastgehouden.

Alexei rolde op zijn zijde, opende zijn ogen en ontdekte snel dat hij in dezelfde situatie was. Er zouden daar camera's geweest moeten zijn. Zij misten nu het prachtige ogenblik. Twee geile puberjongens merkten dat zij geen erectrie konden krijgen.

"Shit! Ik kan in dit ding niet stijf worden," jammerde Chris. "Verdomme, dat doet fuckin' zeer!"

De twaalfjarige Alexei, wiens lul bijna 3 cm korter was dan die van Christopher onderging dezelfde pijn. Zijn kuisheidapparaat was een beetje kleiner, zodat het zijn kleiner orgaan even nauw en strak omhulde.

"Spijkers!" schreeuwde Alexei en probeerde wanhopig het ding van zijn genitaliën te trekken.

"Wij moeten onze lullen zacht zien te krijgen, Alexei," zei Chris, die nu op zijn voeten een rondedans deed in de uiterst kleine cel.

"Da! Da!"

De twee jongens deden een paar minuten een komische dans tot hun geslachtsrijpe lullen eindelijk slap begonnen te worden. Met een luide zucht van opluchting gingen Chris en Alexei op hun bedden zitten met hun slanke haarloze benen gekruisd. Ze durfden hun kuisheidapparaten niet aan te raken.

"Wat voor de hel moeten we doen?" vroeg Chris.

Alexei haalde zijn forse worstelaarsschouders op. "Wij moeten niet hard worden," zei hij.

Chris schudde zijn hoofd. "Man, ik heb wel tien erecties per dag. Dit ding gaat m'n dood worden!"

Alexei leunde zijn naakte rug tegen de muur en sloot zijn ogen. Hij haatte dat ding rond zijn lul. Het feit dat hij de dertienjarige Amerikaanse jongen ongelooflijk leuk vond ging het er allemaal niet makkelijker op maken. Chris dacht vrijwel hetzelfde over Alexei. Hij was niet helemaal zeker of hij homo was of niet, maar hij wist dat hij ervan hield naar andere jongens te kijken en dat hij soms een stijve kreeg als hij dat deed. Soms droomde hij 's nachts over hen en werd 's ochtends wakker met zijn buik helemaal knapperig van zijn zaad.

Natuurlijk was Chris nog maagd, de enige sex die hij had gehad was met zich zelf. Hij wist niet helemaal zeker hoe het verondersteld werd te doen met twee jongens, maar hij had er wel een vrij nauwkeurig idee over. Label A in groef B. Zo iets.

Alexei was absoluut leuk. Hij voelde zijn lul opnieuw bewegen terwijl hij naar hem keek. Hij leunde terug tegen koude muur van sintelblokken en sloot zijn ogen. 'Niet aan denken' beval hij zichzelf. Zijn penis keerde terug naar zijn zachte 10 cm en gelukkig scheen hij tevreden te zijn zo te blijven.

De celdeur werd ontsloten en draaide open. Eén van de bewakers kwam de cel in.

"Het lijkt alsof iedereen hierbinnen wakker is." De man staarde naar de twee naakte jongens. "Op je voeten."

Chris en Alexei gleden van hun bed gingen zij aan zij staan, hun schouders raakten elkaar omdat er tussen de bedden maar weinig ruimte was. De bewaker keek omlaag naar de metalen kuisheidskooien die de genitaliën van de jonge knullen omvatten. "Een moeilijke tijd daar gehad, jongens?" vroeg hij met een ondeugende lach.

"Nee, meneer," antwoordde Chris.

"Kom eruit en ga aan de tafel zitten. Je mag zelf je stoel uitzoeken."

Er stond één enkele lange tafel met vijf ronde krukken aan elke kant. Chris ging aan het eind zitten. Josh haastte om de kruk naast hem te krijgen voor een andere jongen daar kon gaan zitten.

"Hé, jochie," zei Chris zacht toen Josh was gaan zitten. Zijn broertje zag er vreemd uit in zijn leren kuisheidsgordel met de metalen plaat die zijn genitaliën volledig bedekte.

"Hé," zei Josh. Zijn gezicht was bleek. Zijn lichaam glinsterde van het zweet. Hij had een geschokte blik op zijn gezicht. Hij wist niet wat hij moest denken over alles wat er met hem in de laatste vierentwintig uren gebeurd was.

"Gaat het goed?" vroeg zijn grote broer.

"Ik denk het. Ik houd niet zo van dit riemding dat zij me hebben aangedaan. Mijn ballen zitten op dit ogenblik helemaal binnen in me."

"Kunt je stijf worden?"

"Nee," zei Josh, zijn blonde hoofd schuddend.

"Ik ook niet."

"Hij probeert het," verklaarde de elfjarige op de meest nauwgezette manier, "maar het kan nergens naar toe. Er zitten kleine spijkertjes of zo iets in dat ding."

"Die van mij heeft ook spijkers. Doet zeer als de hel."

"Ik wil naar huis, Chris."

"Ik ook."

"Maar dat kunnen we niet, hè? "

"Nee, jochie. Niet voor een lange tijd."

De bewakers reden een wagentje naar binnen en plaatsten dat dicht bij de tafel. "O.k., jongentjes," zei één van de vrouwelijke bewakers, een lange gespierde zwarte vrouw, op een strenge een beetje moederlijke toon, "ga in de rij staan."

De jongens verlieten allen hun plaatsen en vormden een rij voor het voedselwagentje. Tien knorrende magen die aan tien uitgehongerde jongens in de groei behoorden.

"Schenk je eigen sap in, pak het dienblad met je nummer uit de doos en ga weer zitten," zei de vrouw. "Je krijgt soep als al jullie kleine witte achtersten weer op de kruk zitten. Niemand eet voor het gezegd wordt. Schiet op nu."

Josh was de eerste in de rij en kreeg snel zijn eten. Chris ging een paar ogenblikken later naast hem aan tafel zitten. Alexei en Illya zaten tegenover hen. Phillipe Dulac, de Franse jongen, zat rechts van Christopher. David Brown, de partner van Josh, zat aan het andere eind van de tafel met Ian Cloverdale, zijn mede-Aussie. De twee Engelse jongens en Danny O'Hanlon, het roodharige Canadees, gingen op de overblijvende lege plaatsen zitten.

Het avondmaal van de jongens bestond uit het kleine plastic glas vruchtensap, dat elke jongen voor zichzelf uit de koeler mocht halen, twee sneetjes bruin brood, een halve appel en een stuk van iets dat gehakt leek te zijn. Het was in feite een speciaal mengsel van soja, tofu, plantaardige pasta en linzen, ontworpen om te verzekeren dat elke jongen een dieet kreeg met veel proteïnen en weinig vet. Een kom rijst en noedelsoep werd opgeschept en voor elke jongen geplaatst.

Dit was het avondmaal van de jongens voor de duur van hun slavernij. Het menu zou nooit veranderen, hoewel de jongere jongens altijd wat minder op hun dienblad kregen dan de ouderen. Delen was niet toegestaan.

De jongens zaten stil voor hun kommen en dienbladen te wachten op toestemming om te beginnen. Josh merkte op dat er geen bestek was en wees zijn broer dat aan. De vrouwelijke bewaker, die de leiding over anderen scheen te hebben, ving het commentaar van de kleine jongen toevallig op.

"Dat klopt, lieverd," zei de zwarte vrouw. "Je eet met je handen of je eet helemaal niet."

De jongens aan de tafel keken naar haar op. Zij was lang, jong, en zeer gespierd. En zij was inderdaad zeer verantwoordelijk voor de barak en alles wat daarbinnen gebeurde."Luister goed, gladiatortjes, ik ben hier matron [het vrouwelijk hoofd van een strafinriching, DV]," zei zij. "Mijn naam hoeven jullie niet te weten. Van half tien 's avonds tot acht uur 's morgens zijn jullie jongens van mij en mijn bewakers. Je moet me met 'mevrouw ' aanspreken. Het maakt me niet uit wat er buiten deze muren met jullie gebeurd. Wanneer jullie in de barak zijn volgen jullie mijn regels op. Je wilt toch niet dat ik een slecht rapport aan je trainer geeft, niet waar?"

"Nee, mevrouw!" riep een koor van tien jongens.

De matron glimlachte. "Ik zie dat ze jullie kuisheidapparaten al hebben aangedaan. Arme naakte blanke jongetjes, die kleine witte penissen helemaal opgesloten." De matron vond de stand van zaken van de jongens blijkbaar zeer vermakelijk. "O.k, jullie kunnen eten. Je mag praten, maar zacht. Niemand van ons is geïnteresseerd wat jullie jongens te zeggen hebben. Nu eet. Je hebt dertig minuten."

De jongens praatten aanvankelijk niet veel. Zij waren allen uitgehongerd en slokten hun eten op als roofzuchtige dieren. De matron en de drie andere bewakers lieten hen alleen.

"Wat voor soort dingen denken jullie dat ze ons laten doen?" vroeg Danny O'Hanlon, met zijn zijn heldergroene ogen de tafel rond kijkend.

"Ik hoop dat er veel worstelen bij zit," antwoordde Josh enthousiast met zijn mond vol.

Zij gingen de tafel rond en praatten over hun vaardigheden in hun beste sporten. Chris, David en Ian waren alle zwemkampioenen voor hun leeftijdsgroep. Josh, Alexei en Danny waren felle worstelaars. Danny had nog geen wedstrijd verloren sinds hij acht was. Phillipe was een duiker die bijna voor Olympische Spelen van 2038 gekwalificeerd was. Miles was een hardloper en natuurlijk een eersterangs cricketspeler. De sport van Illya's keus was gymnastiek. Gabriel Shelton, die een jongen van weinig woorden leek te zijn, blonk uit met voetbal en rugby.

Het is onnodig te zeggen dat alle jongens hoopten dat hun sport zwaar vertegenwoordigd zou zijn in de competities. Jammer genoeg zou blijken dat hun definitie van sport en de definitie die William Durand en Extreme Action Broadcasting bezigden nogal verschillend waren.

Elk dienblad was schoon en elke kom was leeg toen de matron aankondigde dat de maaltijd voorbij was. De jongens moesten naast hun krukken gaan staan met hun handen open, palmen omhoog, om te verzekeren dat geen van hen voedsel probeerde mee te nemen. Toen moesten ze weer in de rij te gaan staan en hun dienbladen, glazen en kommen op de kar terugzetten.

"Je krijgt nu tijd voor w.c.-bezoek gedurende een kwartier. Doe alles wat je moet doen."

Ian Cloverdale stak zijn hand omhoog. "Mevrouw?" vroeg hij, met zijn ogen omlaag van verlegenheid.

"Wat is er, Nul-Drie?"

"Hoe moet. .. ik bedoel, hoe moeten Josh, Miles en ik plassen met deze dingen over onze privédelen?"

De matron glimlachte. "Doe je benen uit elkaar, Nul-Drie. Nul-Twee, kruip onder hem en kijk omhoog."

Ian spreidde wijd zijn benen uit. Josh ging op zijn handen en knieën zitten en kroop onder de benen van zijn mede-elfjarige. Hij keek omhoog en glimlachte. "Hé, er zit een klein gat in de bodem van de plaat!"

"Dat klopt. Je plas zal er uit druipen. Jullie drie moeten wel over de w.c. hurken, anders sproeit het overal heen. Als iemand van jullie jongens op mijn vloer pist, dan lik je het op, begrepen?"

"Ja, mevrouw," antwoordden de drie jongste jongens in hun identieke kuisheidsgordels.

"Dat geldt ook voor de grote jongens."

De oudere jongens knikten somber en als een groep haastten de tien gladiatorjongens zich naar de w.c.'s. Twee mannelijke bewakers gingen met de jonge tieners en pre-tieners mee om orde te houden. Het urinoir was eenvoudig een geul in de vloer waar constant water door heen stroomde. Chris merkte dat hij de metalen kooi om zijn penis met twee handen vast moest houden om behoorlijk te richten. Omdat de bewakers toekeken duurde het een paar ogenblikken, maar spoedig spatte zijn sterke gele stroom in de trog.

"Aaahhhh," kreunde hij terwijl hij piste.

Gelijksoortige zuchten en gekreun van opluchting werden in de hele rij gehoord toen de zeven oudere jongens opgesloten in hun lulkooien eindelijk hun blazen konden legen. Chris ontdekte snel dat het hielp om zijn lul een klein beetje meer te laten krimpen, zodat de kuisheidskooi niet zo erg strak zat. Josh, Ian en Miles hurkten over de drie toiletten om de urine uit hun jonge lichamen af te voeren. Josh voelde dat de driehoekige metalen plaat zich vulde met zijn warme pis. Het voelde gaaf, al die warme vloeistof tegen zijn zachte penis. Het stroomde echter snel leeg. Hij kon het horen druppelen in de pot.

Terwijl hij zijn handen waste nam hij een ogenblik om te proberen wat schoon water omhoog te spatten door het kleine gat in de bodem van de plaat die zijn genitaliën bedekte. Hij was onbesneden en zijn mama en papa hadden hem sinds zijn vijfde jaar in zijn hoofd gestampt dat hij zijn penis heel schoon moest houden. Het hinderde hem dat hij dat nu niet kon. Hij voelde zich vies.

De oudere jongens konden water over hun kuisheidskooien spatten om hun lullen schoon te maken. De jongere jongens konden hun penissen noch zien noch aanraken. Het leek Josh nogal oneerlijk, vooral omdat hij geen reden kon bedenken waarom hij op de eerste plaats zo'n ding moeten dragen.

"Meneer, wat als ik daar beneden een ontsteking krijg?" vroeg hij aan de bewaker die het dichtst bij hem stond. Hij merkte niet op dat de man tamelijk hongerig staarde naar zijn leuke parmantige elfjarige achterste en zijn slanke, bevallige, haarloze benen.

"Morgen krijg je de mogelijkheid te douchen, jongetje," zei de man. "En wij zullen ervoor zorgen u uw kleine piemel netjes en schoon wordt."

Josh was niet zeker of hij de manier waarop de man dat zei wel leuk vond.

De tien jonge gladiatoren kwamen terug in de gemeenschappelijke ruimte en gingen in de houding staan terwijl de bewakers de pols- en enkelboeien bij de jongens omdeden. Het gewicht van de kettingen gaf de meesten van hen nog problemen. De jongens moesten toen naast hun partner te gaan staan. Zij schuifelden een paar ogenblikken rond, de enkelkettingen rinkelden over de vloer, tot zij allen weer in de juiste paren stonden.

Chris werd weer met zijn nek aan Alexei geketend. De vier andere paren werden op dezelfde manier verbonden. Het was het moeilijkst voor Miles en Phillipe. De tienjarige was heel klein, nauwelijks 1,20 meter. De veertienjarige Phillipe, een tengere jongen, was 1,60 meter lang. De ketting was maar 60 cm lang. Phillipe moest zeer onhandig omlaagbuigen, terwijl Miles zijn slanke lichaam moest uitrekken en bijna op zijn tenen gaan staan.

Josh en David hadden het zelfde probleem hoewel het verschil in hun lengte niet zo uitgesproken was.

Alle andere paren leken redelijk vergelijkbaar in lengte te zijn, en zolang als zij maar schouder aan schouder stonden konden de jongens de meedogenloze ketting redelijk slap houden.

"Ik hoop wij niet in deze dingen hard moeten lopen," zei Phillipe aan zijn jonge partner. Zijn Engels was goed, maar met een zwaar accent.

Kleine Miles knikte. Als alle trotse Engelsen was hij niet bijzonder gelukkig met Franse dingen, maar Phillipe was zijn partner of hij het leuk vond of niet. "Sleep me alleen niet achter je aan als je begint te lopen," zei Miles. "Ik ben een goede hardloper. Ik houd je wel bij. Afgesproken?"

De geketende jongens schudden hun handen.

"Afgesproken."

De trainers kwamen barak binnen in hun grijze militaristische uniformen. Ieder van hen had een voorwerp in hun hand. Het bleek een wapenstok van 60 cm lang te zijn. Jason Sanborne, die de hoofdtrainer bleek te zijn, richtte zich tot de tien naakte jongens die aan hun partners geketend stonden.

"Heeft jullie al eens zo'n ding gezien?" vroeg hij, hij hield de wapenstok omhoog en boog hem lichtjes tussen zijn handen.

De jongens schudden allemaal hun hoofden.

"Het wordt een prik genoemd. Het is zeer nuttig om ervoor te zorgen dat jongens zich gedragen en doen wat ze wordent verteld. Ik zal het laten zien."

Hij stapte naar voren en bleef voor Chris en Alexei staan. Hij richtte zijn ogen op zijn dertienjarige pupil. Hij sprak zacht tegen hem. "Je hebt niets verkeerd gedaan," vertelde hij de jongen, "maar ik moet een voorbeeld hebben voor anderen en dat zal jij zijn." Hij opende het hangslot dat de ketting aan de halsband van Alexei hield. De ketting viel vrij en hing nu zwaar aan de nek van Christopher. Jason greep de ketting en sleepte Chris ermee vooruit.

Chris moest daar gaan staan voor alle andere jongens en alle trainers en bewakers. Hij plaatste zijn handen achter zijn hoofd toen hem dat werd verteld. Hij spreidde zijn voeten uit voor zover de kettingen tussen zijn geboeide enkels dat toelieten. Jason drukte toen het eind van de prik in de strakke maag van de jongen.

Een milde elektrische schok raakte hem, hij gilde en sprong achteruit.

"Niet bewegen, Nul-Zeven!" riep Sanborne. "Dat was de middelste stand. Het wordt erger." Hij raakte Chris opnieuw met de prik, dit keer in de onderbuik, net boven het kleine bosje schaamhaar van de dertienjarige. Dit keer krijste en gilde Chris. Het was goed dat hij zojuist gepist had, want hij verloor de controle over zijn blaas en klein straaltje pis spoot uit zijn zijn penis.

"Lik op, smerig dier!" schreeuwde zijn trainer.

Boos en uitdagen keek Chris hem aan. Hij ging zijn eigen pis NIET van de vloer oplikken. "Nee," zei hij zacht.

Jason verspilde geen tijd en liet de les voor de jongens voortduren. Hij slingerde de harde prik en sloeg tegen de voorzijde van Christophers dijen. De prik was een beetje buigzaam, zo iets als een rietje. Er onstand een lelijke rode striem. Chris schreeuwde van pijn. "Ik doe het niet, meneer, absoluut niet! Het maakt niet uit hoe hard U me slaat."

"Je hebt geen idee hoe hard ik je kan slaan, jongen." Jason sloeg hem opnieuw, dit keer over zijn schouders.

Chris wankelde door de klap en verloor een ogenblik zijn evenwicht. Natasha, de trainer van Alexei, kwam erbij, greep hem onder zijn armen, en hield hem vast voor de volgende slag, die op de achterkant van zijn dijen terechtkwam. Chris gilde nu terwijl Jason hem genadeloos met de prik sloeg, af en toe het elektrische eind in zijn vlees stekend. De rest van de jongens stond er overweldigend stil bij. Josh begon als eerste te huilen, en spoedig had elk van hen vochtige ogen, terwijl ze keken naar de dertienjarige die herhaaldelijk geslagen werd met die afschuwelijke stok.

Tenslotte liet Chris zich op zijn handen en knieën zakken. Hij vond het kleine plasje pis dat hij op de vloer gespoten had. Met trillende armen liet hij zich zakken totdat zijn lippen het beton raakten. Hij likte zijn pis met zijn tong op. Het was het meest vernederende dat hij ooit gedaan had. Hij huilde.

"Opstaan," zei Jason.

"Ik. .. kan het niet, meneer," antwoordde Chris. Er was geen brutaliteit in zijn stem. Hij kon eenvoudig niet opstaan.

Natasha hielp hem, ze greep opnieuw met haar sterke handen onder zijn armen en zette hem op zijn voeten. Een ondeugende grijns op haar gezicht. "Stoute jongen. Je penis wordt hard, is het niet?"

Chris wist niet waarover zij het had. Hij was bang en pijnlijk en beschaamd en ..

'Oh mijn god!'

Zijn lul zwelde omhoog binnen de kuisheidskooi. Chris was helemaal in verwarring. Hoe kon zijn penis hard willen worden na dat alles? Hij voelde de spijkers die in zijn jongensvlees boorden en kreunde van ondraaglijke pijn.

De andere jongens stonden er stil bij en keken toe. Spijtig en beschamend voor Chris maar in feite gelukkig dat zij het niet waren die daar stond.

"Heeft een van jullie nog vragen?" vroeg Jason Sanborne.

"Nee, meneer!" riepen alle jongens eenstemmig.

Jason plaatste de prik in de lengterichting onder Christophers kin en hief de ogen van de jongen naar hem op. "Je bent daardoor verward, niet?" vroeg hij, omlaag wijzend naar de pijnlijke hardheid die wreed tussen de benen van de dertienjarige was gekooid.

Chris knikte.

"Ik zal het je uitleggen." Hij gaf Chris een zakdoek. "Veeg je ogen af, snuit je neus en ga terug naar je partner. Je was zeer moedig. Ik ben trots op je. Maar zeg nooit meer 'nee' tegen mij. Ik ben de hoofdtrainer. Alles wat jij fout doet heeft een negatief effect op mij. Begrijp je?"

"Ja, meneer." Chris deed wat hem gezegd was en gaf Jason de bevuilde zakdoek met een povere glimlachje terug.

"O.k., gladiatoren," riep Jason, "jullie opleiding begint vanavond."

De tien naakte jongens marcheerden uit hun barak naar het trainingsgebouw. De cameraploeg was er al om de opname te maken van het binnenbrengen van de naakte geketende jongens met hun genitaliën in een kuisheidapparaat opgesloten. De filmploeg zorgde ervoor dat ze goede close-ups kregen van het leuke, onschuldige gezicht van elke jongen, en filmden dan op artistieke wijze langzaam naar beneden zwenkend hun slanke, haarloze naakte lichamen. De eerste life-uitzending was pas over meer dan een week, maar 'film alles' was de algemene permanente opdracht voor de cameraploegen. Het zou bewerkt en gecompileerd worden en vertoond worden tussen de life-wedstrijden door. Geen aspect van het leven van de jongens zou uitgesloten zijn van de consumptie van het dolle publiek.

De kettingen die de jongens aan hun partners verbonden werden verwijderd, evenals de kettingen tussen de boeien. De trainers leidden toen de jongens door een heftige serie gymnastiekoefeningen. Jumping-jacks, teen-aanrakingen, diepe kniebuigingen, en sit-ups. Chris moest Josh's enkels een tijdje vasthouden terwijl elfjarige de inspannende serie van honderd buikstrekkingen voltooide. Chris kon het niet helpen om op te merken hoe gespierd zijn broertje onlangs geworden was. Zijn maag was nu even vlak en goed gevormd als die van Christopher zelf. Zij wisselden van plaats nadat Josh zijn honderd voltooid had. De oudere Chris moest er honderdvijftig doen is. Alle jongens waren al tamelijk vermoeid toen zij push-ups moesten doen. Vijfenzeventig voor jongens van twaalf en jonger, honderd voor dertien- en veertienjarigen. De afmattende oefening werd moeilijker gemaakt omdat de voet van trainer op de schouders van elke jongen drukte.

"Ik wil die kleine spieren gespannen zien," zei de zeer sadistische Hannah Dubose tegen een heel erg zwetende en zeer vermoeide Joshua. Hij was er al in geslaagd om drieëntwintig push-ups te doen met de gelaarsde voet van de volwassen vrouw voet die hem omlaag drukte.

"Aw, kom, mevrouw," protesteerde de elfjarige toen hij op zijn maag lag en op adem probeerde te komen. "Laat me omhoog gaan! Het is niet eerlijk."

"Arme jongen. Doorgaan. En omdat je denkt dat het oneerlijk is, doe jij er ook honderd net als de oudere jongens."

"Awww," jammerde Josh, maar hij hield vol. Hij durfte niet anders. Zijn trainer was de engste vrouw die hij ooit ontmoet had.

"Opstaan," beval Jason, zijn voet van Christopher af halend nadat de jongen zijn laatste push-up had beëindigd. Chris kreunde en kwam op zijn voeten. Van top tot teen was zijn lichaam bedekt met een fijne glans van jongenszweet. De trainingsruimte was heet, de enige verkoeling kwam van de ventilators in het plafond. Die hielpen weinig om de jongens af te koelen na hun intense opwarmingoefeningen. Jason gaf Chris een fles water. "Niet te snel drinken anders krijg je kramp."

De jongen slikte wanhopige grote slokken door. Hij was zo dorstig. Jason trok de fles van de lippen van de jongen.

"Dat is genoeg voor nu. Later krijg je meer. Nu de haltermachine."

Jason liet de dertienjarige op de bank zitten. Voor zijn jonge pupil staan, sloot hij de enkels van de jongen vast aan de legpress. "Achterover leunen," zei hij met zijn handen op de stevige, gladde, haarloze dijen van de jongen.

Chris leunde achterover tot hij de rugleuning aanraakte. Jason trok een brede leren riem om het middel van de jonge tiener en trok hem strak.

"Pak de stang boven je hoofd," droeg hij op.

Chris deed wat hem gezegd werd en keek stil toe terwijl zijn trainer zijn polsen met een paar hangsloten aan de stang boeide.

"Hoeveel sleutels heeft U voor mij, meneer?" vroeg Chris, moeizaam kijkend naar de grote sleutelring in de handen van Jason Sanborne. Hij schonk zijn trainer een klein glimlachje.

"Genoeg om ervoor te zorgen dat jij altijd precies blijft waar ik je zet, Nul-Zeven. Laat nu zien hoe sterk je bent. Ik zal de gewichten voor je aanpassen. Kunt je die stang naar je borst omlaag trekken?"

Chris rechtte zijn rug een beetje, greep de einden van de stang met zijn handen beet en trok hem neer met een vlotte, vloeiende beweging, waarbij zijn kleine stevige jonge spieren nauwelijks spanden. "Geen probleem, meneer," hij zei met jongensachtig vertrouwen.

"Dat had ik ook niet gedacht. Nu je benen."

Chris haalde adem en hief de legpress met een kleine inspanning op, strekte zijn zijn knappe benen en sloot zijn knieën voor hem weer te laten zakken. "Gemakkelijk."

"Goed. Laat me wat gewicht toevoegen. .. "

Chris hoorde hem de pennen eruit trekken en vervangen.

"Dat zal die aardige kleine spieren van je een goede oefening moeten geven. Armen omlaag, benen omhoog, en doorgaan tot ik zeg dat je mag stoppen."

Chris ging met de machine aan het werk en ontdekte dat Jason aardig wat gewicht had toegevoegd, vooral voor zijn armen. Na ongeveer tien herhalingen, hijgde en zweette Chris en worstelde om zijn ritme te behouden.

"O.k., Vertragen," zei zijn trainer. "Je bent nooit op zo'n apparaat geweest, hè?"

"Nee, meneer. Met mijn vader heb ik met vrije gewichten gewerkt. Dat is het het zo'n beetje."

"Je moet leren je ademhaling te controleren. Je verspilt al je energie. Je bent toch een zwemmer. Hoe adem je wanneer je echt hard zwemt?"

"Hangt van de slag af, meneer," antwoordde Chris, nog steeds vechtend om op adem te komen. "Meestal adem ik tussen slagen."

"Met deze machine is dat hetzelfde. Je ademt in voor je duwt en ademt uit wanneer je je omhoog duwt. Probeer het nu opnieuw."

Chris deed het deze keer beter. Snel had hij een goed, vlug ritme bepaald. Hij kon de spanning in zijn spieren zien en voelen, maar het was niet meer dan hij aan kon. In feite, zo vermoeid en bang hij over alles was er gebeurde was, deed het hem goed om met zijn jonge spieren te werken en zijn mager en atletisch lichaam in te spannen. De machine was een tijdelijke vlucht en hij begon zich eigenlijk best wel goed over de zaken te voelen.

"Stop. Tijd om meer gewicht toe te voegen," zei Jason met een glimlach.

Chris hield op en wachtte, en nam de tijd om de ruimte rond te kijken. Danny O'Hanlon en Illya Casparev waren op de twee andere haltermachines. Josh, Miles en Alexei waren allen op de loopband en liepen zo snel als zij konden. Hun polsen waren aan de handvatten van de drie machines geketend. Gabriel, David en Phillipe waren vastgebonden aan de roeimachines en worstelden om het snelle tempo vast te houden dat hun trainers voor hen schreeuwden. Ian Cloverdale kreeg zijn eerste les met de vrije gewichten. Zijn trainer, een jonge zwarte man genaamd Anthony, zorgde ervoor dat de jongen een perfecte houding handhaafde door het achterste van de elfjarige door er voortdurend met de prik op te slaan.

"Rechtop blijven staan, jongen," zei Anthony met een Engels accent. "Je wilt toch niet te weten komen hoe het eind van dit ding voelt, niet waar?"

Ian, opgesloten in zijn kuisheidsgordel met de metalen plaat die zijn genitaliën nauw omsloot, schudde krachtig met zijn hoofd. Net als bij Josh en Miles maakte de kuisheidsgordel dat de elfjarige volledig vlak leek tussen zijn benen, helemaal geen kleine bobbel, alsof hij daar zelfs geen penis en geen testikels meer had.

Chris werd terug tot aandacht gebracht door een scherpe klap van de prik op zijn linkerdij.

"Laat je ogen niet afdwalen, Nul-Zeven," zei zijn trainer streng. "Ik verwacht op elk moment je volledige aandacht. Begin opnieuw."

Dit keer was het gewicht echt teveel voor Chris om aan te kunnen. Hij kon de leggpress helemaal niet in beweging krijgen. Hij slaagde erin drie zwakke herhalingen met zijn armen te doen. Jason kon aan de gepijnigde blik op het gezicht van de jongen zien dat dit boven zijn krachten was.

"Dat is bijna tweemaal je lichaamsgewicht, jongen," zei hij, speels het blonde haar van de dertienjarige vlechtend. "Uiteindelijk zul je het wel kunnen. Ik zal het wat verminderen. Ik wil vijftig herhalingen, dan krijg je wat water en pauzeren we even, voor ik je aan de loopband keten."

"Tjemig, bedankt," zei Chris buiten adem.

"Dat heb ik gehoord, Nul-Zeven. Nu doe je tien extra herhalingen omdat je zo'n kleine wijsneus bent."

"Het spijt me, meneer," zei Chris zei met zijn blauwe ogen naar de vloer gericht.

'Niet zo spijtig als je gauw zult zijn,' dacht Jason Sanborne met groot plezier.

Wordt vervolgd...