Gladiatorjongens Wereldwijd (5) (hoofdstuk 11-12)
Door istari ([email protected])
vertaald door Dick Vertaal
oorspronkelijke titel World Wide Boy Gladiators, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html
Copyright 2007 door istari, alle rechten voorbehouden
* * * * *
Dit verhaal bevat beschrijvingen van seksuele handelingen en verschillende extreme vernederingen betreffende minderjarige jongens. Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor een volwassen publiek, en is het werk van volledige en totale fictie. Als u dit soort zaken niet mag lezen, doe het dan niet. Niet opnieuw verspreiden zonder toestemming van de auteur.
Commentaar is welkom (in het Engels): [email protected]
Commentaar op de vertaling is ook welkom.
* * * * *
Hoofdstuk 11.
David en Josh liepen nog steeds hard. Ze hijgden en ze snakten naar adem maar durfden niet te stoppen omdat ze door hun trainers opgejaagd werden over het tropische eiland. Het was nog vroeg in de ochtend, maar de lucht was al heet en vochtig. Zweet stroomde over Josh' gezicht, zijn haar was vochtig, in feite glom zijn hele elfjarige lichaam op dit ogenblik al met een dunne glans van jongenszweet. Hij moest tweemaal zo hard lopen als David om met de lange slanke benen van de veertienjarige in pas te blijven.
Op zijn beurt poogde David kleinere stappen te maken zodat Josh het tempo kon bijhouden, maar hij vergat dat constant en trok vooruit tot de ketting tussen de halsbanden van de jongens zover als hij kon werd uitgerekt. Josh struikelde dan onmiddellijk, viel soms en werd een paar stappen meegesleept, soms nam hij David mee in zijn val en bleef er van de twee jongens een pijnlijke en zwetende hoop slanke verwarde ledematen over.
De trainers, die achter hen reden, stopten dan en wachtten totdat de jongens weer op hun voeten stonden, voordat ze hen opnieuw verder dwongen gaan. Josh had al weer tien strafpunten gekregen omdat hij vijf maal gevallen was. David had er vier gekregen, wat hij zeer oneerlijk vond omdat de valpartijen van de jongere jongen hem beide keren hadden laten struikelen. Het parkoers was bochtig en ongelijk en leidde hen door de dicht beboste gebieden van het eiland. De jongens verwelkomden de schaduw wanneer zij onder bomen doorgingen, maar dat deed weinig om ze af te koelen.
"Ik begin moe te worden," zei Josh terwijl hij zo snel liep als de kettingen tussen zijn enkels toestonden. "Hoe lang zouden wij nog moeten blijven hardlopen?"
"Ik weet niet het," David antwoordde en pakte de arm van de jonge knul en hielp hem langs de onverharde weg. "Houd je benen in beweging. Ik sleep je niet helemaal over het eiland. En wij krijgen geen strafpunten meer vandaag, begrepen, maat?"
"Begrepen," schreeuwde Josh. Hij had die morgen al tien strafpunten gekregen voor zijn erectie, nu had hij er tijdens het hardlopen nog tien bijgekregen. Hij rekende het in zijn hoofd uit terwijl zij weer in het vlammende tropische zonlicht terugkwamen. "Fuck! Ik heb al twintig strafpunten!"
"Juist, maat, en ik heb er zes. Ik wil aan het eind van de week niet de laatste zijn."
"Ik ook niet!"
Gladiator Eiland zou als klein beschouwd kunnen worden als het een onafhankelijke Caraïbische staat was, maar als privé-landgoed was het echter uitzonderlijk groot. Het speciaal ontworpen parkoers van de marathon op jongensformaat ging over elke vierkante kilometer ervan. Met zijn net iets meer als 32 km slingerde het tussen de tropische bomen die het midden van het eiland beschaduwden en langs het witte zand van het strand, passeerde het privé-herenhuis van William Durand op zichtafstand op zijn meest noordelijke punt en slingerde daarna terug naar het belangrijkste wedstrijdgebied. Halverwege liepen de jongens rond de arena en daarna erbinnen, hun trainers achter hen in hun terreinwagen. David en Josh maakten twee ronden over de arenavloer en keken omhoog naar de lege tribunes. Over minder dan twee weken zouden die stoelen door dolle toeschouwers worden gevuld, die een hoop geld hadden betaald om te kijken naar tien naakte jongens die allerlei beproevingen, kwellingen en uithoudingstesten ondergingen.
De jongens liepen opnieuw buiten en begonnen aan de tweede helft van hun parkoers, die hen door het westelijk deel van het eiland zou voeren, waar heuvels en een rotsachtige kustlijn op hen wachtten. Ondanks hun jeugd en hun onervarenheid in het lange-afstands lopen maakten David en Josh een uitstekende tijd. Beide jongens waren fantastische atleten, maar omdat het parkoers zwaarder werd, begon de spanning op hun jonge lichamen zichtbaar te worden. Vooral Josh begon het moeilijk te krijgen toen hun tocht al bijna twee uur duurde.
"Kop op, Josh, blijven lopen," zei David in een poging aanmoedigend te klinken. Zijn eigen benen brandden.
Achter hen jaagden hun trainers hen dicht achter de hielen op.
"Opschieten met die voeten, jongens," schreeuwde Hannah naar hen. "Ik wil die kleine kontjes zien bewegen. Sneller!" Zij versnelde een beetje tot zij bijna tegen hen aan reed. Bang om te worden overreden, slaagden de veertien- en elfjarige erin wat extra energie te vinden.
Toen ze ongeveer drie moeilijke kilometers verder waren, blies Hannah op een fluitje en gaf opdracht om stil te houden. Michella klikte de stopwatch in haar rechterhand en riep hen naar de terreinwagen. Zo snel mogelijk adem halend liepen de jongens haastig naar hun trainers. Dubbelgebogen met hun handen op hun knieën stonden ze daar met de slingerende ketting tussen hun halsbanden.
"Rechtop staan," zei Michella. "Handen achter je hoofd."
Met vermoeide zuchten gehoorzaamden de jongens. De twee vrouwen keken een ogenblik kritisch naar de jongens. Het zweet glinsterde van top tot teen op hun jonge gladde lichamen. Het blonde haar van Josh was zo vochtig dat het in donkerbruin veranderd was. David zag eruit alsof hij net uit het zwembad kwam.
"Niet slecht, jongens," zei Hannah. Zij pakte twee flessen water uit een koeler achter haar en wierp ze naar David en Josh. "Langzaam drinken," waarschuwde zij.
De jongens draaiden de dop eraf en brachten de flessen naar hun lippen. Het was zo koud en zij waren zo dorstig. Het was moeilijk om het bevel op te volgen en alles op te slokken, maar beide jongens waren ervaren jonge atleten en kenden de juiste manier om vloeistoffen in te nemen.
"God, dat is koud," zei Josh tegen zijn partner.
"Ja, maat. Dat had ik nodig."
"Dankuwel, mevrouw," zeiden ze allebei tegelijk tegen trainers.
De twee vrouwen glimlachten naar hun beleefde kleine jongens.
"Hoe doen we het, mevrouw?" vroeg David zacht.
Michella controleerde haar chronometer. "Net iets meer dan twee uur. Gezien geen van jullie hardlopers zijn, is dat heel goed."
"Hoe ver hebben we gelopen?" vroeg Josh die tussen een paar slokjes door. Het koude water voelde zo goed in zijn mond.
"Jullie zijn nu op 17,5 km."
"Wow!" zei Josh verbaasd met wijdopen ogen. "Ik wist niet dat ik zo ver kon hardlopen."
Hannah glimlachte een beetje snaaks. "Dat is goed voor jou. Maar word niet verwaand, kleine man. Je hebt nog bijna vijftien kilometer te gaan."
"Dat was genoeg water voor nu," vertelde Michella hen. De jongens gaven gehoorzaam de flessen terug. "Later krijg je meer. Nu stil staan. Jullie beginnen allebei rood te worden. Wij willen niet dat je helemaal verband op de camera komt."
Hannah knikte dat ze het er mee eens was. "Wij gaan jullie met wat zonnebrandolie insmeren."
De trainers stapten uit hun terreinwagen gingen voor hun jongens staan met flessen olie in hun handen. Hannah en Michella waren ongeveer even lang. Ruim 30 cm langer dan David, en meer dan 45 cm dan jonge Joshua. Zij verwijderden de ketting tussen de halsbanden van de jongens en lieten die op de grond vallen.
Josh keek omhoog naar Hannah met een mengsel van vrees en vastberadenheid. Hij wilde winnen. Hij won altijd. Hij haatte om te verliezen, vooral van zijn broer. Hij was bang van zijn trainer en met goede reden nadat hij de vorige avond een paar uur met haar in de trainingsruimte had doorgebacht, maar hij wist ook dat zij er was om hem helpen zijn uiterste best te doen.
"Ik ga je opdrijven, Nul-Twee," vertelde ze hem de vorige avond, vlak voor Josh zijn eerste geseling ontving. "En je gaat alles nemen wat ik je geef. De meeste andere jongens zijn ouder en groter en sterker dan jij, maar dat is geen verontschuldiging. Ik zal geen mislukking tolereren."
"Ik ook niet " had Josh gezegd, zijn tanden knarsten toen de eerste slag op zijn rug landde. Na een luide schreeuw draaide hij zijn hoofd om naar haar. "Ik haat om te verliezen."
"Dat is dan één ding dat wij gemeenschappelijk hebben," had Hannah gezegd
Nu deed zij zacht de koele olie op zijn naakte lichaam. Haar handen waren een stuk zachter dan hij dacht en zij was helemaal niet ruw met hem. "Doe je armen langs je zijden." Zij bedekte zijn rug en wreef de olie over zijn schouders. Zij masseerde het zachtjes in zijn borst. "Je hebt aardige kleine spieren, Nul-Twee."
Hij glimlachte naar haar. Zo bang als hij van haar was, wilde hij ook dat zij hem aardig vond. Zij werkte langzaam omlaag over zijn maag. Josh begon een prikkeling te voelen onder zijn kuisheidsgordel. Hij voelde dat zijn penis omhoog tegen de metalen plaat begon te zwellen, die zijn jonge geslachtsdelen strak en permanent buiten bereik hield. Toen Hannah de olie in zijn dijen begon te werken kon hij niet helpen maar liet een zacht gekreun van genoegen vlucht zijn lippen.
Hannah lachte. "Probeert die paardenlul van jou hard te worden daar binnen?" vroeg zij met een vinger tegen metaal tikkend.
"Ja, mevrouw."
"Je bent een stoute jongen, Nul-Twee."
"Ja, mevrouw," zei Josh. Hij genoot nogal van het gevoel dat hij had. Zijn penis wilde hard worden, maar kon het niet. Het voelde vreemd en bedwelmend, wetend dat kon hij zichzelf niet aan kon raken. Hij werd bijna duizelig. Hij wilde dat Hannah zijn benen zo zou blijven aanraken, maar ze was al klaar. Hij zuchtte van teleurstelling.
"Maak je niet ongerust, mijn veulentje," vertelde Hannah hem, "Je krijgt je kans om je lul te oefenen als je later vandaag je medisch onderzoek krijgt. Vooruit, ga daar onder die boom zitten. Je hebt tien minuten voordat je opnieuw moet hardlopen."
Josh liep naar de boom en keek omlaag over zijn lichaam, waar nu een fijne glans van olie op lag. Het leek zijn jonge spieren er nog duidelijker uit te laten komen. Hij hield van de manier waarop het eruit zag en het rook ook nog lekker. Hij glimlachte in zichzelf en ging met zijn rechterhand over de metalen bedekking van zijn kuisheidsgordel. Zijn penis was enigszins zacht geworden, maar tintelde nog helemaal. Hij ging met zijn benen over elkaar in het gras in de schaduw van de boom zitten. Hij keek omhoog naar de wolkenloze blauwe hemel. Het was hier echt heet, maar het was mooi. Hij wilde dat hij de oceaan in mocht. Dat zou fijn zijn. In de verte kon hij de golven horen.
David kwam een paar minuten later. Josh kon zien dat de penis van de oudere jongen in zijn kooi spande. De veertienjarige had dezelfde dromerig blik in zijn gezicht die Josh zojuist ook had gehad.
"Jij ook, hé maat?" vroeg David toen hij zijn lange benen onder zich vouwde en ging zitten.
"Ja."
"Het is rot dat het niet is toegestaan een stijve te hebben," meende de jonge Aussie.
"Zeker, kerel."
"Ik denk die twee hartstikke heet zijn!" zei de veertienjarige met een zenuwachtige gegiechel.
Josh schudde zijn hoofd. "Ik vind ze eng."
"Ja, ja, ze zijn ook eng, een beetje."
"Ik ben blij dat we mochten stoppen," gaf Josh kalm toe. "Ik was echt moe."
"Dat merkte ik."
"Oh, alsof jij niet moe werd."
David bekeek hem vriendschappelijk. "Ik bedoel er niets mee, maat." Hij reikte naar Josh en tikte hem op zijn been. "Ik ben al drie jaar ouder dan jij, niet waar. Heb langere benen, weet je. Dit is makkelijker voor mij. Ik vind het echt cool dat jij blijft hardlopen. Jij hebt de ballen, maat."
"Ja, dat denk ik ook?"
Hannah blies haar fluitje toen de pauze voorbij was. De twee jongens waren snel op hun voeten en gingen in de houding staan voor de twee jonge vrouwen.
"Niet meer praten," zei Michella terwijl Hannah de ketting tussen de halsbanden van de jongens weer vastmaakte. "Jullie hebben nog bijna vijftien kilometer voor de boeg en we willen dat je die snel doet. Wij zitten jullie de hele tijd direct op jullie achterste. Als je vertraagt, krijg je met de prik," zij trok de lange stok tussen de zetels vandaan. "Geen pauzes. Als je moet pissen, dan doe je dat maar terwijl je loopt."
Opnieuw hoorden zij Hannahs fluitje en de twee jongens begonnen net als ervoor hard te lopen met hun trainers in de terreinwagen dicht op hun hielen. Zij waren het eerste paar op het parkoers en hun trainers verwachtten van hen een hoge eerste tijd. De vier andere paren zouden volgen vóór de dag voorbij was.
Ondertussen zat William Durand in het hoofdgebouw aan het ontbijt met Jason Sanborne en verscheidene leden van de filmploeg, met inbegrip van de directeur, Michael Brussard. Brussard had meegewerkt aan de meesten van de vroegere klappers van XB1, met inbegrip van het nog steeds populaire "In Slavernij".' Lara Tomlinsin, die pas na een paar dagen op het eiland aan zou komen, nam deel via een videoverbinding vanuit het hoofdkantoor van het netwerk in New York.
"Zo, Bill," zei Lara, die nu haar werkgever met zijn voornaam aansprak, "wat denk je van ons kleine project tot dusver?"
"Eenvoudig briljant, mijn beste," zei de ervaren media tycoon en hief zijn glas naar haar op. "De faciliteiten hier op het eiland zijn buitengewoon en de staf en de filmploeg konden niet van betere kwaliteit zijn."
"En de jongens?"
"Prachtig. Zij zijn allemaal aanbiddelijk, allemaal gespierde kleine goden. Zorg ervoor dat uw recruteringsteam een extra bonus krijgt omdat ze hen gevonden hebben. Nog problemen met de contracten?"
"Helemaal niet, meneer. Elke jongen, of ten minste zijn ouders, heeft welwillend getekend. Geen enkele familie vroeg meer dan de aangeboden vijf miljoen."
"Dus we zijn binnen de begroting gebleven."
"Een beetje eronder, meneer" rapporteerde Lara trots.
"Heel goed. Nu ik dacht dat je een paar andere punten op de agenda had."
"Ja, meneer. Wat minder belangrijke kleine details die geregeld moeten zijn voor we veel verder zijn."
"Zoals?"
"Goed, allereerst moeten wij ervoor zorgen dat iedereen de veiligheidslimieten begrijpt die wij voor de jongens hebben vastgesteld. Zij zijn bedrijfsbezit en vormen een grote investering in tijd en geld." Terwijl ze sprak keek ze hoofdzakelijk naar Jason Sanborne. Als hoofdtrainer was het zijn verantwoordelijkheid om toezicht op de jongens te houden en ervoor te zorgen dat alle trainers en de overige staf volgens de regels werkten.
"Je hoeft je niet ongerust te maken, Lara," zei Jason, naar haar beeld op het scherm kijkend.
"Dat verwacht ik ook niet, maar meer dan een paar van onze trainers kunnen een beetje te enthousiast zijn, als je snapt wat ik bedoel. Ik wil ervoor zorgen dat wij hier allemaal op de zelfde golflengte zijn. Behalve het duidelijke economische verlies, moeten wij eraan denken dat deze jongens onder contract staan. De ICSC in Genève heeft richtlijnen uitgevaardigd betreffende hun algemene behandeling en wij zijn wettelijk verplicht die na te komen. Contractjongens hebben geen rechten zoals vrije jongens, maar er is een bepaalde bescherming die moet worden gewaarborgd. Geen verminkingen. Geen slagen op het hoofd. Geen bestraffingen buiten de vastgestelde straf- en disciplineprocedures. Vernedering is in welke vorm dan ook is volkomen aanvaardbaar en wordt zelfs aangemoedigd, maar de jongens moeten geen permanente verwondingen krijgen."
"Ik ben me volledig bewust van de regels, Lara," zei Jason, "en dat zijn mijn trainers ook. Wij hebben deze discussie al gehad. Niemand wil dat deze jongens gewond raken, ten minste niet op die manier." Hij verplaatste blik naar William Durand. "Ze zijn volkomen veilig en we houden ze in topvorm en volkomen geschikt om elke dag aan wedstrijden deel te nemen. U heeft mijn woord daarvoor."
"Dat is voor mij goed genoeg. Wat heb je nog meer voor ons, Lara?"
"Goed, meneer, ik weet dat wij hierover tijdens onze eerste planningszittingen niet gesproken hebben, maar wij moeten de jongens wat onderwijs verstrekken. Hun contractstatus vereist dat we minimaal acht uur scholing per week aan jongens van dertien en ouder verschaffen. Zestien uur per week is vereist voor die van twaalf en jonger. Ik heb de vrijheid genomen om een privé-leraar in te huren. Hij zal begin volgende week aankomen, als het eerste wedstrijdweekend voorbij is. Zijn kwalificaties zijn onberispelijk. Wij kunnen gemakkelijk een ruimte in het trainingsgebouw aanpassen voor gebruik als klaslokaal."
Durand knikte dat dit hem een verstandig plan leek. Het bedrijf had zeer veel speelruimte in de behandeling van zijn tien jonge slavenjongens, maar er waren internationaal afgesproken regels die geëerbiedigd moesten worden. Het was eenvoudig goed voor de zaken om dit te doen.
"Wat denk jij, Mike?" vroeg de XB1-baas zich richtend tot de programmadirecteur nadat Lara haar rapportage had beëindigd.
"Gladiators wordt een ernorme klapper. Ik heb al stukken van de ruwe film bekeken die wij gisteren opgenomen hebben. De jongens zijn ongelooflijk leuk en laten zich allemaal goed on beeld brengen. Een paar van hen schijnen zich een beetje bewust te zijn van de camera's. Wij moeten ze trainen om ons te negeren. Wij willen niet dat het publiek thuis de verkeerde indruk krijgt dat er iets van te voren voorbereid is of dat de jongens toneelspelen."
"Zodra wij met de wedstrijden begonnen, zal dat je geen zorg meer geven," zei Jason. "De jongens zullen veel te druk bezig zijn om zelfs maar op te merken dat er camera's. Zullen we ze eigenlijk gaan interviewen?"
"Ik weet het nog niet, Jason," zei Mike. "Ik denk niet dat wij willen dat de mensen zich te veel met deze jongens verbonden gaan voelen. Wij gaan tenslotte nogal wat verschrikkelijke dingen met ze doen. De show kan lagere kijkcijfers krijgen als één of twee van hen zich tot sterren ontwikkelen."
"Dat ben ik niet met je eens, Mike," zei Durand. "Ik denk dat de kijkers in deze jongens moeten investeren. Hoe meer ze vinden dat zij ze kennen, hoe intenser de show zal worden, vooral zodra het voor onze kleine gladiatoren echt moeilijk begint te worden. En als enkelen van hen sterren worden, dan is dat nog veel beter. Als er geen wedstrijden zijn, kunnen wij de jongens overal ter wereld voor publiek laten optreden."
"Dat is wel goed," zei de directeur, "ik ben alleen bang dat de mensen te veel sympathie gaan voelen als zij ze te goed kennen."
"Ik denk niet dat wij ons daar erg ongerust over hoeven te maken, Mike," zei Lara zorgvuldig. "Deze jongens waren alle kampioensatleten in hun eigen sport. Zij zijn niet gewend om te verliezen. En je weet hoe concurrerend jongens op die leeftijd kunnen zijn. Zij lijken nu allemaal vriendschappelijk met elkaar om te gaan, maar zodra de inzet hoger wordt en de prijs voor het verliezen meer en meer pijnlijk, zullen wij zien dat deze jongens in kleine beesten veranderen. Vertrouw me, zullen geen medelijden voor elkaar hebben, en ik denk niet dat het publiek veel medelijden met hen zal tonen."
"Goed dan. Wij zullen er interviews in opnemen. In elk geval krijgt het publiek dan een kans de lichamen van de jongens van dichtbij te zien. Dat is een gemakkelijke manier om ze in opwinding te brengen, wat een paar extra punten in de kijkcijfers waard zou moeten zijn."
"Ik heb morgen een vergadering met onze marketingafdeling om teasers in de lucht te laten komen," verklaarde Durand. "Mike, kun je me een beetje film bezorgen?"
"Geen probleem, baas."
"Uitstekend. Ik denk dat wij een grote klapper gaan hebben."
Terug in het hospitaal waren Chris en Alexei nog steeds vastgemaakt aan de melkmachine. Het duurde al bijna vijfenveertig minuten en de twee jongens snikten allebei stil terwijl de machine hun jonge prostaten bleef stimuleren en meer en meer sperma uit hun testikels ontlokte. De beide jongens hadden niets wat maar een beetje op een orgasme leek bereikt. Ze bleven hopeloos en hulpeloos geprikkeld en gefrustreerd en zeer beschaamd om aan die machine vastgehaakt te zijn en te kijken naar hun melkachtige witte spermastroom door de heldere plastic buizen.
Tot nu toe had geen van de twee jonge tieners zelfs maar geweten dat het mogelijk was om een jongen zijn sperma te laten spuiten zonder hem te laten ejaculeren, maar nu ervoeren zij dat uit de eerste hand. Christophers ballen begonnen pijn te doen alsof iemand hem tussen zijn benen had geschopt. Zijn lul was nog half-hard en deed ook pijn, op de manier zoals het voelde als hij zich thuis te vaak had afgerukt, hoewel hij nu helemaal niet was afgerukt.
De pluggen in hun kontjes bleven met variërende snelheden trillen, maar de stroom door de scheden rond hun penissen was de laatste tien minuten al opgehouden. De prostaten van de jongens waren inmiddels zo overgestimuleerd dat er geen stimulatie van hun penissen nodig was om een voortdurende stroom van jongensvloeistof te produceren.
Chris voelde zijn armen moe worden en liet zijn hoofd op de metalen tafel rusten. Daar was hij nu, met zijn kont hoog in de lucht, zijn grote dertienjarige ballen los en laag bengelend tussen zijn haarloze benen, zijn lul opgesloten in de metalen schede. Op dat moment merkte hij de cameraman voor het eerst op.
"Hoe lang is die al binnen?" vroeg hij zich af. Hij vond het niet leuk dat mensen hem zo zouden zien, met die plug in zijn kont, zijn neerhangende ballen en al het andere, maar hij wist dat hij geen keus meer had. Maar het meest van al wilde hij van die afschuwelijke tafel af en zo ver van die machine weg als mogelijk was.
Na nog eens vijf minuten begon de vloeistof die uit hem kwam helder te worden. De machine maakte een hevig lawaai en de zuigkracht verhoogde dramatisch, net als de elektrische stroom die naar de kontplug werd verzonden.
"Oh, jeezus. .. " kreunde Chris. Het voelde alsof de machine hem binnenste buiten probeerde te zuigen. "Doe hem uit! Aaaaghh! Doe hem uit, alstublief. .. ! "
"Je bent bijna klaar, Nul-Zeven," zei de dokter. "Wij moeten ervoor zorgen dat je droog bent. Nog maar een paar minuten."
Die paar minuten bleken er meer als twintig, zo lang bleef de machine de heldere vloeistof uit het lichaam van de jongen trekken. Tot slot bereikte Chris iets wat gelijk stond aan een droog orgasme, net als diegene die hij had toen hij negen of tien was en die hij zich nauwelijks kon herinneren. Hij hijgde en voelde alle spieren in zijn buik spannen. Het raakte hem hard, maar natuurlijk was het niet het orgasme dat hij wilde, alleen maar dat hevig kwellende tintelende gevoel dat zijn hele lichaam deed schudden en bijna even pijnlijk als plezierig was. Hij uitte een gepijnigde snik en zakte plat op zijn buik.
"Blijf op je handen en knieën totdat het je wordt verteld," berispte Terri hem met een scherpe klap op zijn billen.
Met een vermoeide kreun kwam Chris in die vernederende positie terug en zag gelijk dat de camera nu direct op zijn gezicht gericht was en de tranen die uit zijn ogen stroomden registreerde. Hij wilde de camera wegslaan, maar hij was bang wat er met hem zou gebeuren als hij dat deed. In plaats daarvan legde hij enkel zijn hoofd opnieuw op de tafel en sloot zijn ogen.
Naast hem, hoewel jonger en minder goed begiftigd, produceerde Alexei niettemin nog een actieve stroom sperma. Hij schreeuwde en smeekte om de machine te laten stoppen. Anna streek licht over het haar van de Russische jongen en sprak zachte woorden van aanmoediging tot hem. Het duurde nog eens vijf minuten voordat ook hij het huiveringwekkende droog orgasme ervoer.
De machine werd stil. Dokter Trench zette hem uit. "Stil blijven liggen, jongens. Wij doen je scheden af en halen je pluggen eruit. Ik wil geen woord van jullie horen."
Chris voelde Terri tussen zijn benen werken om de leren riemen los te maken die de lulschede op zijn plaats hielden. Zij trok hem er daarna langzaam af en onthulde de nu slappe, tien centimeter lange penis van de dertienjarige jongen.
"Goed zo, jongen," zei zij, teder over de achterzijde van zijn dijen wrijvend. "Houd hem nu zacht."
"Ja, juffrouw."
"Ik ga nu de plug uit uw anus halen. Doe je benen wat verder uit elkaar."
Chris deed wat hem werd verteld.
"Haal nu een paar keer diep adem voor me, o.k., en probeer je te ontspannen."
"Ja, juffrouw," zei Chris, zijn stem op dat ogenblik beschamend hoog en kinderlijk. Hij haalde diep adem en voelde dat Terri aan het eind van de plug begon te trekken.
"Probeer het eruit te drukken. Niet te hard. .. zo is 't goed. .. hier komt-ie. .. "
"Aaaahhhh!" schreeuwde Chris toen de plug met een luide slurp uit zijn kont kwam. Eén laatste klodder sperma druppelde op hetzelfde ogenblik uit zijn lul en viel op de metalen tafel.
"Zo, het ziet eruit alsof we toch niet alles gekregen hebben " zei Terri geamuseerd. "Ik zal het niet aan de dokter vertellen als jij het ook niet doet."
"Nee, juffrouw."
Terri verdween een ogenblik en keerde met een warm vochtig washandje terug. Zij maakte de geslachtsdelen van de jonge tiener zachtjes schoon. Chris zuchtte gelukkig toen de warme doek zijn penis raakte. Hij dacht terug aan de laatste keer dat zijn moeder hem in bad had gedaan toen hij zeven was. Hoe goed het toen voelde als zij zijn kleine twee-en-een-halve centimeter piemeltje waste. Hoe hij lachte en giechelde en het rare prikkelende gevoel tussen zijn kleine benen kreeg. Natuurlijk kreeg hij een kleine stijve. Zijn moeder had ernaar geglimlacht en die kleine harde stok tussen de benen van haar zoon genegeerd. Sedertdien had niemand zijn lul meer voor hem gewassen.
"Dat voelt fijn, juffrouw," fluisterde hij terwijl hij opnieuw zijn hoofd op de tafel liet rusten.
"Je houdt hem zacht," prees Terri hem. "Het lijkt alsof je wat zelf-controle begint te leren."
"Goed, jongens," zei de dokter, de prettige bedieningen onderbrekend, "wij gaan je temperatuur opnemen. Stil blijven zitten."
Terri haalde een thermometer uit de zak van haar laboratoriumjas en duwde hem in Christophers kont. Anna deed hetzelfde bij Alexei. Het was ijzig koud. Chris rilde en uitte een klein kreetje van protest. Het was zo beschamend. Zijn temperatuur was op die manier niet meer opgenomen sinds hij vier jaar oud was.
"Rectale thermometers geven altijd nauwkeurigere resultaten," verklaarde Trench aan de vernederde jongens. "Je kunt er beter maar aan wennen."
De thermometers bleven er ongeveer twee minuten inzitten. Terri trok hem er snel uit en las het aantal af. "37,17 graden, dokter. Hij is een beetje warm."
"Dat is te verwachten na het melken."
De temperatuur van Alexei was 37,22 graden.
"Hij is jonger en kleiner, en moest daarom wel een beetje warmer worden," verklaarde Trench aan haar jonge medewerkers. "Nu, doe hun kuisheidskooien weer aan."
De dokter hielp Terri de ring rond de bengelende geslachtsdelen van Christopher krijgen. "Meet zijn penis voor me, mijn beste, voor wij de kooi eromheen doen."
"Ja, dokter." Terri greep snel een flexibel meetlint en begon getallen te roepen die de dokter op de kaart noteerde. "Hij is 10 centimeter lang, iets breder dan 2,5 cm, de omtrek is . .. bijna 7,5 cm."
"Goed. Wij moeten ervoor zorgen hij de juiste dosering in zijn pillen krijgt. Wij willen dat zijn penis 17,5 cm lang is voor hij veertien wordt. Kun je de kooi op hem krijgen zonder mijn hulp, m'n beste?"
"Ik denk van wel, dokter," zei Terri vol vertrouwen.
"Uitstekend."
Terri had helemaal geen problemen met Chris. De jongen bleef volkomen stil terwijl de metalen kuisheidskooi weer rond zijn penis werd geplaatst. Hij voelde de punten van de spijkers net in het vlees van zijn jongensdeel drukken. De kooi voelde nauwer dan voorheen en hij dacht dat ze misschien verwisseld waren geworden en hij Alexei's kleinere kooi op zijn veel grotere lul kreeg. Terri scheen de zorg van de jongen op te merken en stelde hem gerust.
"Je penis is nog een beetje gezwollen van de machine. Over een paar uur is hij weer normaal."
"Ja, juffrouw."
Het hangslot werd opnieuw door het gat in de post gestoken die het apparaat samen hield. Chris hoorde het definitief klikken en wist dat zijn penis weer opgesloten en verboden gebied geworden was.
"Dames," kondigde dokter Trench aan, "wij moeten de permanente anaal-pluggen voor hen nog uitzoeken, hen hun pillen geven en de laatste van hun afmetingen registreren. Wij hebben vandaag nog acht jongens meer te doen, dus laten we hen snel afmaken."
Zij lieten de jongens op de tafels achter, nog steeds op handen en knieën, en volgden de dokter naar een muurkast. Trench opende het en haar jonge medewerkers bekeken de inhoud.
"Het geplugd houden van een jongen, vooral wanneer zijn penis in een kuisheidsapparaat is gesloten, is een zeer efficiënte methode van controle, dames," instrueerde zij hen. "Zijn prostaat zal constant gestimuleerd worden, resulterend in een constante seksuele prikkeling, die de jongen natuurlijk niet kan volbrengen. Hij zal veel gehoorzamer zijn en zich meer concentreren op de taken die hij moet doen. Terri, kies er één uit voor Nul-Zeven. Anna, Karin, jullie moeten er één voor Nul-Vier uitzoeken."
Alle pluggen waren van metaal, maar de grootte varieerde sterk. Terri koos een zeer grote en zware voor Christopher.
"Weet je dat zeker, m'n beste?" vroeg Trench. "Die is nogal groot voor een jongen van zijn grootte."
"Hij zal er aan wennen, niet waar?"
"Ja, maar ik ben bang dat wij hem beschadigen als we die proberen erin te krijgen. Neem één maat kleiner en je bent er."
Terri selecteerde een iets kleinere plug, die direct de goedkeuring van de dokter kreeg. Anna en Karin kozen er één die aanzienlijk kleiner was voor Alexei. "Hij zal over niet al te lange tijd een grotere nodig hebben," adviseerde de dokter, "maar die is aanvaardbaar voor in het begin. Breng een glijmiddel aan en doe ze in in de jongens ' rectum. Ik zal in hun dossiers noteren dat Nul-Zeven een maat vijf plug is gegeven, en Nul-Vier een maat drie."
De jongens waren helemaal niet gelukkig toen zij hoorden dat zij altijd kontpluggen binnen in hen moesten dragen. Alexei, wiens kont nog steeds erg zeer deed van de machine, begon te huilen en smeekte het niet te doen. Hij kreeg twee minpunten voor zijn wangedrag. Chris bleef stil terwijl Terri de grote plug in zijn kleine dertienjarige jongensgat begon te dwingen. Hij knarste zijn tanden en gromde en uitte tenslotte een luide schreeuw. De plug was slechts half binnen en scheurde hem pijnlijk open.
"Ontspan, jongen," waarschuwde Terri hem. "Hij moet erin en hij gaat erin of je het leuk vind of niet."
Chris deed zijn benen nog verder uit elkaar breder en probeerde om zijn spieren daar achter te ontspannen. Terri bleef duwen en tenslotte gleed de plug helemaal naar binnen tot de basis direct tegen zijn billen aanzat. Chris' penis zwelde onmiddellijk binnen de kuisheidskooi, zodat de spijkers in de buis jongensvlees gedreven werden.
"Laat ze eraf komen en op de weegschaal gaan staan," beval dokter Trench.
Chris en Alexei ontdekten snel dat lopen met een metalen plug in je kont een nogal ongemakkelijk vooruitzicht was. Beide jongens stapten voor een ogenblik rond om te proberen aan het gevoel te wennen. De plug in het rectum van de dertienjarige Christopher paste een constante druk op die speciale plek daarbinnen toe. Elke stap die hij maakte resulteerde in een kleine massage van zijn teenager-prostaat.
"Hoe voelt de plug?" vroeg Terri hem. Zij was echt nieuwsgierig en had werkelijk geen ervaring hoe jongensslaafjes normaal werden behandeld.
"Het is o.k., denk ik," antwoordde Chris eerlijk. Het gevoel dat hij had was zeer verwarrend. Het deed geen pijn. In feite was het een soort fijn gevoel. "Ik voel daar helemaal vol. Het drukt op iets binnen in me, diezelfde plek die de machine bleef aanraken."
"Dat is je prostaat."
Chris had dokter Trench dat woord horen zeggen, maar hij had het nooit eerder gehoorde en wist werkelijk niet waar ze het over had.
"Mijn wat?"
"Je prostaat. Alle mannen hebben er een. Het is een deel van je voortplantingssysteem. Het is een kleine klier binnen je kont."
"Het voelt bizar."
Terri glimlachte toen zij de jongen op de weegschaal zette en zijn gewicht en lengte registreerde. "Je begint net met de puberteit. De prostaat van een jongen is in die tijd erg gevoelig. Wanneer iets het raakt, zendt het signalen naar je ballen en je penis en geeft je een erectie. Je penis probeert op dit ogenblik hard te worden, is het niet?"
"Een klein beetje maar," gaf Chris toe. Hij kon zijn lul een beetje voelen zwellen binnen de kooi, maar niet genoeg om de volledige beet van de spijkers te voelen.
"Je zult zo waarschijnlijk een paar uur blijven, maar na een tijdje zul je beginnen te wennen aan die plug binnen je. Het zal nog raar blijven voelen, alsof je echt moet spuiten, maar het zal je lul niet altijd hard laten worden."
"Net als de machine."
"Slimme jongen!" zei zij hem prijzend toen hij van de weegschaal stapte. "Dat is precies hoe wij je lieten spuiten zonder je te laten ejaculeren. Ik denk dat de wetenschappelijke term ervoor prostaatorgasme is. Hoewel ik dat aan de dokter zal moeten vragen."
"Dat was niet erg leuk," zei Chris.
"Dat is ook niet de bedoeling. Je geslachtsdelen zijn er niet voor jouw genoegen. Nu je een slaaf bent zijn zij eigenlijk tamelijk nutteloos. Wij moeten alleen je ballen af en toe leegmaken zodat hebt je geen gezondheidsproblemen krijgt. Er is geen aanleiding voor om een jongen als jij ooit een orgasme te laten hebben."
"Nooit?"
"Wanneer verloopt je contract?"
"Niet voordat ik zestien ben," zei Chris met een sombere uitdrukking.
"Wel, dan neem ik aan dat je tot dan er geen zult hebben," zei Terri zakelijk. Zij overhandigde toen een indexkaart met de metingen van Chris aan de dokter.
Allison Trench voerde de informatie in de computer. "Zo, Nul-Zeven, je bent iets boven de gemiddelde lengte voor een jongen van jouw leeftijd, en je bent iets te licht, maar dat is normaal voor een zwemmer, is het niet zo?"
"Ja, mevrouw. Ik wil niet meer dan 50 kilo wegen. Als ik daarboven kom zou ik echt langzamer worden."
"Terwijl je hier bent zul je niet veel zwaarder worden, dat kan ik je bijna garanderen," vertelde zij hem. "Maar wij zullen je wel helpen wat meer spieren te krijgen."
"Dat zou ik fijn vinden, mevrouw."
Zij liep naar de medicijnkast, keek even naar de inhoud en kwam met twee flessen terug. Zij schreef er keurig de volledige naam en nummer van Chris op. "Je moet elke ochtend er één uit elke fles innemen. Je trainer zal daarvoor zorgen voor je de barak verlaat."
"Wat zijn het, mevrouw?" vroeg Chris, die de namen van de twee medicijnen niet uit kon spreken.
"De eerste is een endorfine/adrenalineverhoger. Dat helpt je lichaam de calorieën efficiënter te gebruiken. Je zult sneller spiermassa opbouwen, je zult heel wat meer energie hebben en je wordt niet zo erg vermoeid."
Chris trok zijn neus op en keek haar donker aan. Hij was weliswaar dertien maar hij was een ernstige atleet. "Is dat niet valsspelen? Ik bedoel. .. is dat spul niet onwettig?"
"Niet voor slaven. Wij mogen je elk middel toedienen wanneer we maar willen als je maar niet verslaafd wordt. En valsspelen is het niet omdat alle andere jongens de nauwkeurige dosis krijgen die op hun leeftijd en fysieke ontwikkeling gebaseerd is. Tevreden?"
"Ja, mevrouw."
"Die andere," zei ze nogal geamuseerd glimlachend, "is bedoeld om je hypofyse te dwingen meer groeihormonen naar je penis te sturen. Je lichaam blijft normaal groeien, maar je penis zal een stuk sneller groeien en langer worden dan normaal."
"Hoe. .. hoe groot gaat hij worden?" vroeg de dertienjarie omlaag kijkend naar zijn forse lul opgesloten in zijn metalen kooi.
"Ik zou zeggen minstens 17,5 cm zacht," antwoordde Trench met een glimlach. "Wij stoppen de dosering als hij dat formaat heeft.
"Wow," zei Chris. Dus hij zou een reusachtige 17,5 cm lange lul ronddragen en niet eens worden toegestaan hem te gebruiken. Dat ging absoluut rottig worden.
Alexei kreeg ook zijn pillen en de jongens werd bevolen hun eerste dosis onder het waakzame oog van de dokter in te nemen. Chris was blij dat hij dit keer geen problemen had de pillen in te nemen in tegenstelling tot de vorige avond in de trainingsruimte met Jason.
"Je zult je aanvankelijk een beetje licht in je hoofd voelen," verklaarde de dokter, "en daarna zul je de adrenaline binnen voelen stromen."
Christophers hoofd begon al te draaien toen Jason en Natasha hem en zijn twaalfjarige partner kwamen halen.
"Hebben zij zich gedragen?" vroeg Jason.
"Grotendeels wel," antwoordde dokter Trench. "Nul-Vier krijgt twee strafpunten voor een beetje teveel jammeren. Behalve dat waren zij gehoorzame jongelieden."
Natasha sloeg Alexei op de achterkant van zijn hoofd. "Je moet dat weer in orde maken, jongen. Ik wil niet hebben dat jij deze eerste week als laatste eindigt. De wedstrijden zijn zelfs nog niet begonnen en je bent al achter."
"Het spijt me, mevrouw."
"Begin je naar je leeftijd te gedragen of je zult het spijten."
Chris was blij dat hij geen strafpunten had gekregen. Hij keek omhoog naar Jason en kreeg een klein privé-glimlachje van hem.
"Goed dan, jongens, laten we gaan. Wij gaan naar de renbaan om je te trainen met de strijdwagens."
De jongens stonden in de houding, armen langs hun zijden, terwijl hun trainers de boeien rond hun polsen en enkels sloten. De zware ketting werd weer vastgemaakt tussen de halsbanden van de jongens en zij werden uit het hospitaal gemarcheerd. "Wanneer moet U ze weer melken, dokter?" vroeg Natasha.
"Om te beginnen elke twee weken, voor beide jongens."
"Wij zullen het in hun trainingsprogramma's verwerken."
"Tot ziens, jongens," zei de dokter met haar glimlachtende medewerkers naast haar. Noch Chris noch Alexei verheugden zich erop hen opnieuw te zien.
Hoofdstuk 12.
Jason en Natasha leidden hun jongens naar buiten. Het was nog ochtend maar het was al heet en vochtig op Gladiator Eiland. De hemel was wolkenloos en had een mooie kleur blauw. Chris en Alexei marcheerden stil voor hun trainers uit, samengeketend bij hun halsbanden, naakt, geboeid en geketend bij hun polsen en enkels, hun geslachtsdelen in kuisheidskooien, metalen pluggen in hun kont. Zij waren ellendig en vermoeid en toch, terwijl zij in hun kettingen voortsjokten, begonnen de pillen die ze hadden moeten innemen te werken en begonnen ze zich een beetje energieker te voelen.
"Ik vond die machine niet leuk," fluisterde Chris tegen zijn nieuwe vriend.
"Ik ook niet," zei de twaalfjarige. Hij voelde nog steeds alsof hij moest spuiten en de kontplug maakte het nog erger. Hij was een klein beetje jaloers op Chris' veel grotere penis, maar herinnerde dat hij het was die de meeste vloeistof geproduceerd had, alhoewel zijn ballen ook nog kleiner waren. Hij was daar een beetje trots op. "Ik versloeg je, weet je. .."
"Huh?"
"Ik heb meer spul dan jij gemaakt."
Chris had dat opgemerkt, maar vond niet dat het zo veel te betekenen had. "Het zoog waarschijnlijk niet zo hard aan die van jou als aan die van mij," zei de dertienjarige, "ik bedoel, de mijne is een stuk groter."
"O.k., jongens, genoeg gepraat," waarschuwde Jason hen.
Chris en Alexei waren direct stil. Zij liepen voorbij de arena en langs de buitenzijde van tribune die het zwembad omringde. Zij zagen Illya en Ian staan bij de rand van het zwembad met hun trainers achter hen die hen bevelen gaven. De jongens waren ontdaan van hun halsbanden en boeien. Illya's kuisheidskooi was ook verwijderd, zodat de haarloze uitzonderlijk grote penis van de dertienjarige vrij tussen zijn benen mocht slingeren. De elfjarige Ian was nog in zijn leren kuisheidsgordel gesloten, waarvan het metalen dek zijn geslachtsdelen strak inpakte en zijn testikels naar binnen forceerde en zijn kleine lul permanent omlaag gericht hield.
Zijn hoofd opzijdraaiend terwijl ze erlangs liepen zag Chris dat Illya's trainer Sergei verscheidene loden gewichten om de voorarmen en kuiten van de jongen vastbond. Sergei was een lange, blonde, zeventienjarige Russische gymnast die opmerkelijk op een oudere versie van Illya leek. In feite was Sergei de oudere broer van Illya, iets dat toevallig alleen Sergei, Illya en Jason Sanborne wisten. Ians bruine trainer Anthony deed dezelfde soort gewichten om de armen en benen van de kleine Australische jongen en een andere set ging om zijn middel.
"Wat doen zij, meneer?" vroeg Chris, in de richting van het zwembad wijzend.
"Uithoudingsvermogen in het water, Nul-Zeven. Jij krijgt later vanmiddag je kans om te laten zien hoe goede een zwemmer je echt bent."
Met een luide plons gingen Illya en Ian in het water. Hun uitdaging was tien rondes in het zwembad te zwemmen met bijna de helft van hun eigen gewichts aan hun lichamen gebonden.
Toen Chris en Alexei de renbaan naderden zagen ze Miles en Philippe het gebouw met hun trainers verlaten. De veertienjarige Philippe was bedekte met stof en vuil en verse blauwe plekken en zag eruit alsof hij totaal uitgeput was. Zijn knie was provisorisch verbonden en hij hinkte merkbaar. De tienjarige Miles was een stuk schoner en nog steeds vol energie. Chris was benieuwd waarom zij er zo verschillend uitzagen.
Zij gingen de renbaan op via een tunnel onder de tribune. De hard aangestampte baan was heet tegen de naakte voeten van de jongens. Hun trainers leidden hen over de baan naar het paviljoen in het midden. Er stonden daar zeven verschillende strijdwagens, sommige wat groter, andere wat kleiner, elk met het XB1-embleem aan de zijkanten geschilderd.
Jason liet de jongens eromheen lopen om ze vertrouwd te raken met de tweewielige strijdwagens. Natasha zorgde ervoor dat al noodzakelijk materiaal voor de trainingssessie in orde was. "Elke strijdwagen is een beetje anders, jongens," legde Jason uit. "Je kunt zien dat ze niet even groot zijn, maar ook het gewicht is verschillend. De grote zijn niet altijd de zwaarste."
De jongens stonden voor de grootste en samen duwden zij er tegen. Hij rolde tamelijk gemakkelijk en bleek vrij licht. Zij glimlachten naar elkaar en gingen naar de strijdwagen ernaast. Die was kleiner, maar veel moeilijker in beweging te krijgen.
"Vandaag oefenen wij met één menner, één pony."
Chris dacht aan de rondleiding van gisteren. Die man Durand had hen verteld dat er helemaal geen paarden zouden zijn, maar dat de jongens de strijdwagens zelf zouden trekken. De reden voor de vuile gekneusde verschijning van Philippe werd ineens duidelijk, net zoals het vrijwel vlekkeloze lichaam van de kleine Miles.
"Ik ben zeker de pony, meneer?" vroeg Chris starend naar de rij strijdwagens.
"Correct, Nul-Zeven," zei Jason terwijl hij de ketting tussen hun halsbanden verwijderde. Hun boeien werden eveneens verwijderd. "Als jullie als team deelnemen, dan trek jij en zal Nul-Vier mennen. Jij bent groter en ouder dan hij, dus is het jouw werk."
"Ik zal mennen?" vroeg Alexei, opgewekt bij het idee en ook blij dat hij niet de pony hoefde te zijn. Want dat klonk niet alsof het heel erg leuk was.
"Jij bent de menner. Het is jouw werk om je pony te controleren en hem zo snel te laten lopen als hij kan. Ik zal je leren wat je moet doen. Luister nu goed, Nul-Zeven," Jason keek naar Chris, "alles wat jij moet doen is snel lopen en niet vallen. Je denkt niet. Je praat niet. Je doet helemaal niets dan wat Nul-Vier je zegt te doen. Dat begint op dit moment. Geef mij het bit, alsjeblieft, Natasha."
Natasha overhandigde hem enthousiast een dik in leer gewikkeld houten bit. Jason liet Chris zijn mond open doen en bond het strak op zijn plaats met riemen achter het hoofd van de jongen. "Over een paar minuten doen we je een borsttuig en leidsels aan. Ga naar de baan en geef me drie ronden. Je moet wennen aan het lopen op hete grond. Ik heb een paar instructies te geven aan Nul-Vier."
Chris keek eventjes naar zijn twaalfjarige partner en liep daarna het paviljoen uit de baan op. Het was heet onder zijn voeten, vooral als hij te lang op één plaats bleef. Hij begon te rennen en voelde onmiddellijk de kontplug binnen hem zijn speciale plek aanraken. Zijn lul zwelde op in de kuisheidskooi. Het was echt ongemakkelijk, elke stap zond een tinteling door zijn lichaam en de stop bleef aan zijn binnenkant drukken. Chris besloot dat hij zich uitsluitend moest concentreren op het rennen over de baan en niet moest denken wat er in zijn kont en tussen zijn benen gebeurde. Dat leek makkelijker gezegd dan gedaan voor een dertienjarige jongen.
"Hier komen, Nul-Vier," zei Natasha in het Russisch. Haar twaalfjarige pupil voerde dat bevel onmiddellijk uit. Zij bevrijdde zijn polsen van hun boeien. Die rond zijn enkels bleven zitten. Ze gaf hem een paar dikke leren handschoenen en hij moest die aandoen.
"Die zullen voorkomen dat de leidsels je handen verbranden," verklaarde Jason.
Alexei deed de handschoenen aan en hield zijn handen vooruit terwijl Natasha de riemen voor hem aanhaalde. In de handschoenen waren gaten gesneden waar zijn vingers doorheen konden steken zodat hij toch een goede stevige greep kon hebben. Natasha deed hem kniebeschermers aan en daarna een paar elleboogbeschermers. "Voor als je eraf valt," zei zij. De jongen keek toen Jason één van de strijdwagens vooruit rolde. Hij was zwart met rode en witte versiering, het XB1-embleem op het linker zijpaneel, het Romeins cijfer IV aan de rechterkant. De voor- en zijpanelen hadden in leer gewikkelde handgrepen. De twee wielen waren gemaakt van een of andere stevige kunststof en zilver geschilderd om op metaal te kijken. De strijdwagen scheen precies de juiste grootte voor hem te hebben.
"Klim erop, jongen," beval Natasha terwijl Jason hem stil hield.
Alexei moest een grote stap nemen om op het platform van de menner te komen. Hij merkte dat hij ongeveer 45 cm boven de grond stond. Een paar centimeter onder de de anderhalve meter lang, stond de twaalfjarige plotseling oog-in-oog met zijn trainers. Dat was best een goed gevoel. Terwijl Jason de strijdwagen nog stabiel hield, bewoog Alexei zich rond om zijn balans een beetje te testen.
"Let op, Nul-Vier," zei Jason. De jongen stond rechtop en stil. "Als jullie tweeën als team rennen, ben jij de menner. Nul-Zeven is jouw pony. Dat betekent dat jij voor hem verantwoordelijk bent voor de tijd bent jullie samen de renbaan opkomen totdat de wedstrijd voorbij is. Als hij snel loopt en al jouw bevelen uitvoert, dan doe je het goed. Als hij langzaam loopt en jouw leiding niet volgt, zul je verliezen. Je moet ervoor zorgen hij jou altijd gehoorzaamt, begrijp je?"
Alexei kinkte. "Da. Ik begrijp het, meneer."
"Als hij het laatst eindigt, eindig jij het laatst," zei Natasha tegen hem in hun eigen taal, "en ontvangen jullie allebei dezelfde straf. Hij doet al het rennen en al het trekken, maar jij doet al het denken. Je moet elke centimeter van deze renbaan kennen."
De twaalfjarige knikte. Hij had een blik van ernstige concentratie op zijn gezicht. Natasha zette een helm op zijn hoofd, die eruit zag als degene die gedragen werden door de antieke wagenmenners. Alexei was er erg blij mee en vond dat hij er inderdaad als een gladiatorjongen uit zag. "Ik ben klaar," kondigde hij dapper aan.
Jason riep Chris terug naar het paviljoen toen de jongen zijn derde ronde beëindigde. De jonge tiener moest toch even glimlachen toen hij Alexei in de strijdwagen zag staan met die grappige helm op zijn hoofd. Hij wilde zijn vriend vertellen hoe dwaas hij eruitzag, maar met dat bit in zijn mond kon hij niet praten.
"Voorzijde en midden, Nul-Zeven," beval Jason scherp.
Chris stond voor de strijdwagen en keek nog omhoog naar Alexei.
"Tijd om je op te tuigen," zei zijn trainer. "Blijf stil staan."
Jason selecteerde één van de speciaal-gemaakte borsttuigen en hield het met een kritisch oog voor de dertienjarige. "Dit zou je aardig en strak moeten passen," zei hij. Het borsttuig was gemaakt van leer en Chris dacht het tamelijk zwaar was toen het eerst over zijn schouders werd geplaatst. Jason verstelde de brede schouderriemen, die bij een centrale ring op het midden van de borst van de jongen samenkwamen. Aan de ring zat een andere paar riemen die van voor naar achter rond zijn bovenlichaam gingen. Jason trok deze strak zodat het borsttuig niet rond Chris' lichaam kon bewegen, maar niet zo strak dat de jongen moeilijk zou kunnen ademen zodra hij begon te rennen. Daarna ging er een dikke leren riem rond het middel van de jongen en werd vanachteren strak getrokken. Het rustte net boven de slanke heupen van de jongen.
"Wij gaan je nu aan de strijdwagen ketenen, Nul-Zeven. Gezicht vooruit. Niet bewegen behalve als het je gezegd wordt."
Chris draaide zich om. Zijn rug was nu naar Alexei gericht en hij stond ruim een meter van de strijdwagen. Naast hem waren de twee lange houten balken van het inspan die uit de voorzijde van de tweewielige kar staken. Hij hoorde en voelde maar zag de reeks kettingen niet die door de diverse ringen op zijn borsttuig en riem werden gevoerd en aan de voorzijde van de strijdwagen werden vastgemaakt. Het borsttuig had vier aanhechtingspunten, twee aan de schouders van de jongen en twee in het midden van zijn rug. De riem rond zijn middel had drie verdere aanhechtingspunten. Na een paar minuten van aantrekken en een tamelijk ruwe behandeling van zijn trainer was Chris strak aan de kar bevestigd.
"Neem de balken op," zei Jason hem.
De dertienjarige zag dat de twee houten balken op ongeveer 15 cm van het eind met zachte leren stroken was omwikkeld. Hij boog omlaag en plaatste zijn handen om de handgrepen. De strijdwagen schommelde lichtjes toen Chris weer rechtop ging staan, hij kreeg voor het eerst een idee van zijn gewicht. Dit werd niet gemakkelijk.
"Nu de leidsels," zei Jason. Hij maakte twee lange leren riemen aan de einden van het bit in Christophers mond vast en gaf ze aan Alexei. De twaalfjarige nam ze in zijn handen en keek omlaag naar de rug van zijn dertienjarige partner. Chris was zo strak aan de strijdwagen gebonden dat hij zich onmogelijk om kon draaien zonder zijn kettingen in de war te brengen. De leidsels waren vrij lang. Alexei draaide ze om zijn handen om ze strak te trekken. Chris voelde de zachte maar aanhoudende druk die zijn hoofd naar achteren dwong.
"Goed zo, Nul-Vier," zei Natasha. "trek zijn hoofd een beetje meer naar achteren, houdt zijn ogen voorwaarts gericht."
Alexei trok een beetje harder. Chris stond zo rechtop als hij kon en boog zijn rug. Jason verbond ondertussen een serie draden tussen de riem van de pony-jongen en de strijdwagen.
"Zie je dat kleine knopje voor je?" vroeg hij aan Alexei.
De jonge Rus keek omlaag en zag een heel kleine doosje dat aan de voorzijde van de strijdwagen was gemonteerd. Er zat een kleine zwarte knop op. "Da. Ik zie het."
"Druk erop."
Alexei had gezien dat de draden aan de riem van Chris werden vastgemaakt. Hij had een goed idee van wat er zou gebeuren als hij op die knop drukte. "Ik wil dat niet," zei hij zacht.
"Natuurlijk wil je niet, malchik," vertelde Natasha hem, "maar zodra de wedstrijd begint, moet je wel."
Chris verstrakte zijn greep op de palen en dacht 'Doe het maar, Alexei. Je zult het hoe dan ook moeten doen.'
Alexei liet zijn vinger een paar seconden boven het knopje hangen, drukte er toen op en hield het omlaag.
Chris rukte aan de kettingen en schreeuwde in zijn bit. De elektrische stroom werd gedempt door het leer tegen zijn huid, maar was nog scherp en deed zeer. Zolang Alexei de knop ingedrukt hield werd het sterker. Wanhopig om het op te laten houden, trok Chris en bewoog de strijdwagen een paar meter vooruit, bij elke stap kreunend en schreeuwend. Jason en Natasha moesten uit de weg stappen omdat ze anders overreden werden.
"Los laten!" beval Jason. Alexei liet de knop los. Chris stopte, liet de palen vallen en stond te janken en te hijgen en verrast naar zijn trainer te staren. Jason negeerde het ongemak van de oudere jongen en concentreerde zich op zijn instructie aan Alexei. "Als hij een fout maakt of te langzaam beweegt, gebruik de knop om hem aan te sporen. Hoe langer je het ingedrukt houdt, hoe sterker de schok. Hij wil dat niet al te vaak voelen, dus hij moet echt hard proberen, of niet soms, Nul-Zeven?"
Chris knikte snel en veegde zijn lopende neus af met de rug van zijn hand.
"Keer in positie terug," droeg Jason hem op. De dertienjarige Chris greep de palen weer in zijn handen en stond stil rechtop.
Jason ging door met de les. "Wanneer hij aan de strijdwagen is geketend, moet hij altijd klaar staan en op jouw bevelen wachten. Laat hem nooit de balken laten vallen. Als hij dat doet, dan weet je wat te doen."
"Da," zei Alexei. "Ik druk op de knop."
"Zo is het. Als wij vinden dat je te gemakkelijk met hem bent, dan kunnen wij altijd nog jou in zijn plaats aan de strijdwagen ketenen."
Alexei schudde zijn hoofd en fronste. Vooraan glimlachte Chris in zijn bit. Dat idee stond hem wel aan. Het leek nogal oneerlijk dat hij elke keer de pony-jongen moest zijn, alleen maar omdat hij een jaar ouder en een klein beetje groter was. Maar hij wist ook dit een wedstrijd was en als deze bepaalde wedstrijd aan de beurt was, dan zouden hij en Alexei samen winnen of samen verliezen. Hij was sterker en hij wist dat hij de strijdwagen beter zou kunnen trekken dan Alexei. Hij verstrakte zijn greep op de palen en trok de tweewielige kar en zijn twaalfjarige bestuurder een beetje vooruit.
"Het lijkt alsof het paardje klaar is om te lopen," merkte Natasha op.
"Wanneer je wilt dat bij gaat bewegen," verklaarde Jason, "geef je een tikje met zijn leidsels. Wanneer je wilt dat hij stopt, trek je ze hard naar achteren. Trek naar links voor een bocht naar links, en naar rechts voor rechts."
Alexei luisterde zeer zorgvuldig. Hij wilde ervoor zorgen hij dit goed snapte.
"Wanneer je een bocht in gaat, kun je hem helpen door je gewicht in de tegenovergestelde richting te verplaatsen. Dat zorgt ervoor dat je niet omvalt en maakt het hem gemakkelijker zijn snelheid te houden."
"Hoe snel zullen wij gaan, meneer?" vroeg Alexei.
"Een menselijk wezen kan op een vlakke baan zestien kilometer per uur halen in een snel tempo. Jongens van jullie leeftijd kunnen een beetje sneller gaan dan dat, voor korte periodes althans. Natuurlijk wegen jij en de strijdwagen samen over de 70 kilogram, plus zijn uitrusting, voeg daaraan voor de riem en de kettingen nog eens 7 toe. Het wordt ongetwijfeld niet Duindigt, maar jongens zijn veel interessanter dan paarden."
"In de race gaat er wellicht niet om wie het snelst is, malchik," vertelde Natasha hem in het Russisch. "maar welke menner zijn jongen het beste in de hand heeft. .. dat is het winnende team."
"Laten we ze op de baan zetten," zei Jason, "en laat Nul-Zeven tonen wat hij kan."
Alexei tikte met de leidsels. Naakt en opgetuigd gromde Chris en trok de strijdwagen voorwaarts. Dit ding in beweging krijgen leek het moeilijkste onderdeel te zijn.
"Leidt hem naar de baan, Nul-Vier," droeg Natasha haar jonge gladiator op.
Alexei trok aan de leidsels en Chris draaide de strijdwagen langzaam naar rechts, verliet de schaduw van het paviljoen en trok hem op de hard aangestampte aarden baan. De startlijn was een lange strook van wit beton in de aarde. Hij stopte daar met zijn tenen er net achter. Terwijl hij daar zo aan de strijdwagen geketend stond was het oppervlak van de baan kokend heet onder zijn voeten. En dat was nog meer aansporing om zijn sterke tienerbenen zo snel als hij kon in beweging te brengen.
"Een ronde is 1200 meter. Vier rondes," beval Jason. "Start langzaam totdat je je evenwicht hebt."
Nogmaals sloeg Alexei met de leidsels, dit keer harder, met een schreeuw van "ga, Chris!" op zijn lippen. Chris schuifelde een ogenblik zijn voeten om ze in te graven, beet hard op zijn bit en trok met een luid gekreun de tweewielige race-kar vooruit. De snelheid nam met elke stap toe. Ondanks het gewicht ontdekte de jongen dat de strijdwagen vrij licht reed. Hij merkte snel dat als hij een beetje naar voren leunde het niet zo veel inspanning kostte om zijn benen in beweging te houden.
In evenwicht blijven was het moeilijkst voor Alexei. Zelfs op de lang rechte stukken schommelde de strijdwagen met elke stap van Christopher naar voren en weer terug. Toen zij bij de eerste bocht kwamen, trok de twaalfjarige aan de leidsels maar vergat om zijn gewicht te verplaatsen. Chris struikelde en de kar viel bijna om. Alexei uitte een vloek in zijn Russische moedertaal en trok de teugels terug om Chris te laten inhouden.
Terwijl de jongens in hun eerste ronde de slag te pakken probeerden te krijgen, kwam de cameraploeg samen met de directeur aan. Zij zetten snel alles op in een open stuk langs het zuidelijke rechte stuk, enthousiast om hun eerste beelden te krijgen van de leuke naakte dertienjarige getuigd en geketend aan de strijdwagen, die moeizaam vooruit kwam zo snel als hij kon, terwijl zijn even naakte twaalfjarige partner hem vooruit dreef.
Michael Brussard, een veteraan van de programmering van XB1 was nogal verheugd over wat hij zag. De oudere jongen worstelde en trok, zijn jonge spieren waren fantastisch en zijn volkomen gladde en haarloze lichaam glinsterde in de ochtendzon. De vastberaden blik op zijn gezicht was er één die publiek onmiddellijk voor zich zou winnen. De kleinere jongen op de strijdwagen begon zijn rol als meester van de oudere jongen onder de knie te krijgen en trok hard aan de leidsels als dat nodig was en schreeuwde bevelen naar de jonge tiener in het tuig alsof hij maar een dier was, wat hij wettelijk gezien natuurlijk ook was.
"Wij zullen dit in de teaser opnemen die morgenavond de lucht in gaat," zei Brussard aan zijn team. "Zorg ervoor dat je hun gezichten hebt. Die uitdrukkingen zijn onbetaalbaar."
Zijn twee cameralieden waren het direct met hem eens. Brussard bekeek op zijn monitor de directe beelden. "Prachtig. De oudere jongen is nummer Nul-Zeven. Geef me een close-up. ... begin bij zijn voeten en dan omhoog, langzaam. .. goed zo. ... stop bij zijn middel, laat zijn lul zien in de kuisheidskooi. .. goed. ... nu weer omhoog, geef me een paar seconden op zijn buik. ... die jongen heeft buikspieren om gek van te worden. .. o.k., nu het gezicht, dichterbij. .. goed. .. goed. .. perfect."
Noch Chris noch Alexei waren zich bewust van de camera's toen zij er voorbijgingen. Zo geconcentreerd waren ze allebei in hun rollen. Na de eerste twee rondes werd Alexei een beetje moediger en Chris leerde spoedig dat zijn nieuwe vriend niet aarzelde om de knop te gebruiken als hij iets verkeerd deed of langzamer ging om op adem te komen. Chris schreeuwde in zijn bit toen de stroom hem schokte. Het was maar een korte stroomstoot, maar het kreeg zijn aandacht.
"Dichter naar de binnenkant," beval Alexei, voor de tweede keer aan de leidsels trekkend. "Wij gaan daar sneller, niet?"
Chris kreunde een instemming.
"En volgende keer opletten!" schreeuwde Alexei naar hem.
Chris bewoog zich over de baan en ging vlak langs de binnenrand lopen. Zij beëindigden hun derde en vierde rondes in bijna de helft van de tijd van eerste twee.
"Goed, jongens, zeer goed," zei Jason terwijl Alexei hard aan de leidsels rukte en Chris liet stoppen. "Jullie hebben de slag al te pakken."
Natasha gooide een fles water naar Alexei. Jason maakte de riem die Chris' bit op zijn plaats hield wat losser en liet het bit op de borst van de jongen vallen. Hij hield een fles aan de lippen van de jongen.
"Giet het maar over mijn hoofd, meneer," zei Chris met een vermoeide glimlach. Het was nog beschamend om naakt te zijn en een halsband en zo te dragen, maar dit strijdwagending was op een bizarre manier eigenlijk wel een soort pret. Hij voelde zich trots te weten dat hij het kon. Hij ging echt snel op de rechte delen van de baan.
"Drink eerst een beetje," zei Jason ook met een grijns naar de jongen.
Chris nam vijf mansgrote slokken. Jason volgde daarna gedienstig het verzoek van de jongen en goot de rest over het hoofd van de jonge tiener. Daarna dwong hij het bit weer terug in Chris' mond en haalde de riemen aan de achterzijde aan. Hij controleerde het borsttuig en de riem om zich te verzekeren dat zij nog strak zaten. "O.k., jongens," zei hij, Chris een tik op zijn billen gevend, "een volledige race is vijftien rondes. Wij willen zien hoe jullie het doen op de volledige afstand. Nul-Vier, haal alles eruit. Ik wil hem de hele weg op volle snelheid zien draven, begrepen?"
Alexei glimlachte en knikte en liet zijn rechterhand op de knop rusten, alleen voor het geval hij Chris eraan moest herinneren dat hij de leiding had. Hij klikte de leidsels en zij startten opnieuw op de baan.
Brussard en zijn bemanning filmden nog een paar minuten en vertrokken toen. De eerste jongens van het marathonparkoers zouden gauw binnenkomen en hij wilde erbij zijn om de uitputting op hun gezichten op te vangen en elke centimeter van hun gekneusde en zwetende en kwetsbare naakte lichamen te filmen.
wordt vervolgd