Gladiatorjongens Wereldwijd (6) (hoofdstuk 13-14)
Door istari ([email protected])
vertaald door Dick Vertaal
oorspronkelijke titel World Wide Boy Gladiators, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html
Copyright 2007 door istari, alle rechten voorbehouden
* * * * *
Dit verhaal bevat beschrijvingen van seksuele handelingen en verschillende extreme vernederingen betreffende minderjarige jongens. Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor een volwassen publiek, en is het werk van volledige en totale fictie. Als u dit soort zaken niet mag lezen, doe het dan niet. Niet opnieuw verspreiden zonder toestemming van de auteur.
Commentaar is welkom (in het Engels): [email protected]
Commentaar op de vertaling is ook welkom.
* * * * *
Hoofdstuk 13.
De filmploeg arriveerde precies toen David en Josh in zicht van de arena kwamen. De jongens renden nog zo snel en zo hard als zij konden. Zij leverden een aantrekkelijk gezicht. David, veertien jaar, lang en slank, de bouw van een klassieke zwemmer, zijn haarloze lichaam goudbruin gelooid. De elfjarige Josh, slechts 1,35 m lang maar uitsluitend jongensachtige spieren, zijn lichaam was perfect in vorm door jarenlang worstelen, sinds hij vijf was. Davids passen waren lang en bevallig, die van Josh snel en schijnbaar moeiteloos. Alleen de van pijn en uitputting vertrokken jonge gezichten lieten zien wat voor een beproeving hun ochtendlooppas was geweest.
Toen zij de arena bereikten blies Hannah op haar fluitje. De jongens stopten abrupt en vielen bijna voorover over hun geboeide voeten. Joshua's benen konden hem niet meer dragen en viel snakkend naar adem op handen en knieën. David boog voorover en greep zijn knieën met zijn handen. De zware ketting die de twee jongens samenbond slingerde tussen hen in.
"Aardig gelopen, jongens," zei Michella en klikte haar chronometer op de eindtijd af. "Wij zullen ervoor zorgen dat je morgen meer oefening krijgt."
Josh en David keken elkaar ongelovig aan.
"Ik .. kan het. .. niet.... opnieuw.... doen, " zei Josh tegen de oudere jongen tussen zijn ademteugen door.
"Ik denk niet dat ik het ook nog een keer kan," gaf David toe.
"Oh, maar jullie moeten," vertelde Michella hen, "en jullie zijn dan drie minuten sneller zijn, zelfs al moet je Nul-Twee op je rug dragen."
"Hij hoeft me niet. .. me niet te dragen, mevrouw," zei Josh. Hij zat nog op handen en knieën en probeerde nog op adem te komen.
Hannah knielde voor hem en greep een vuistvol van het haar van de jongen en dwong zijn hoofd omhoog om haar aan te kijken. "Kijk naar me, jongetje. Heb ik je aandacht?"
"Ja, mevrouw."
"Niet slecht. Je bent een sterk diertje. Dat is goed. Maar wij moeten aan je ademhaling werken. Je werd de laatste kilometers echt slordig. Dat zou je de kop gekost hebben als dit een echte wedstrijd was geweest."
"Ik. .. Ik hield David bij. .. " protesteerde Josh.
"Alleen omdat hij voor jou langzamer ging lopen. Als hij dat opnieuw doet wordt hij gestraft. En als ik morgen weer zie dat jij zo rondzwabbert, dan krijg jij ook straft."
"Ja, mevrouw. Ik probeer het echt hard, mevrouw."
"Dat weet ik. Daarom doe ik je nu een lol. Ik zal je leren wat je moet doen. Het is jouw werk om het te leren."
Josh glimlachte naar haar. Hannah kon het niet helpen maar glimlachte terug. Dat jongentje was zeker charmerend en heel leuk, dat kon zij toch niet ontkennen.
"Sta op. De regisseur wil met je praten."
Nog aan elkaar geketend door hun halsbanden stonden de jongens op en zagen de regisseur naar hen toekomen met een cameraman vlak achter hem aan.
"Kijken naar mij, jongens, niet naar de camera," zei Brussard en gaf David en Josh hun eerste les in reality-tv. "Kijk nooit in de camera tenzij iemand je dat zegt. Snap je?"
"Ja, meneer," zei David met zijn knetterende puberstem.
"Ja, meneer," herhaalde Josh met zijn hoge jongensachtige sopraan.
"Goed. Jongens, zodra de wedstrijd volgende week begint zal ik jullie interviewen. En een of twee keer per maand doen wij speciale gesprekken met jullie. De regels zijn eenvoudig en ik wil dat jullie die op dit moment leren. Beantwoord alleen de vragen ik je stel. Geen 'hallo' zeggen tegen je vrienden thuis, of je mams. Je moet beleefd en respectvol zijn en je mag geen lelijke woorden gebruiken als je voor de camera bent. Er wordt verondersteld dat jullie allemaal goede nette jongens zijn, en ik verwacht dat je daar naar handelt. Kleine jongens die als een ketter vloeken zijn slecht voor de waarderingcijfers. Je mag wel glimlachen als je wil, dat laten we aan jullie over. Begrijp je dat tot dusver?"
De jongens knikten hevig.
"Nu, laten we eerst beginnen met dat kleine kereltje. Zeg je voornaam en je nummer."
Josh grijnsde, dacht eraan niet in de camera te kijken en wees op zijn naakte borst. "Ik ben Josh. Jongen Nul-Twee."
"Wat betekent jouw nummer, Nul-Twee?" vroeg de regisseur.
"Ik ben hier de op één na jongste jongen, meneer," antwoordde Josh met gemakkelijke vrijmoedigheid. "Ik ben elf."
"En hoe oud is je partner?"
"Ik ben veertien, meneer," zei David. "Ik ben David. Jongen Eén-Nul." De veertien jaar oude grijnsde een beetje van trots. "Dat betekent ik dat ik de oudste ben."
"Waar komen jullie vandaan, jongens?"
David nam het natuurlijk over van zijn jongere partner over en antwoordde eerst. "Brisbane, Australië," antwoordde hij. Een jeugdige glimlach verhelderde zijn gezicht toen hij aan huis dacht.
"En ik ben van Bowie, Maryland. Dat is in de V.S.," viel Josh in.
Michael Brussard grijnsde tevreden. Deze twee jongens hadden een natuurlijke aanleg voor de camera. Brede glimlachen en innemende persoonlijkheden. Hopelijk zouden de andere acht ook zo charmerend zijn. En deze twee waren een aanbiddelijk paar, hun jonge lichamen perfect gevormd en aangepast voor de door hen gekozen sporten. David lang en mager, Josh klein en gespierd. Brussard wist zelfs zonder in de dossiers te kijken dat Eén-Nul een zwemmer moest zijn en zijn jongere tegenhanger een worstelaar. Hij ging wat achteruit en bewonderde hun leuke ernstige gezichten en aantrekkelijke atletische jeugdige bouw.
"Jij moet de broer van Nul-Zeven zijn," merkte Brussard op terwijl zijn cameraman inzoomde voor een close-up van de jonge Josh.
"Ja, meneer," zei de elfjarige enthousiast. "Wij hebben allebei een brief gekregen! Chris was er niet zo zeker van, weet U, maar ik wilde hierheen en gladiator worden en zo," zei de jongen, gemakshalve vergetend dat het feitelijk zijn oudere broer was die hem overgehaald had het de doen.
"Dus jij bent de dapperste?"
Josh bloosde en wilde niet op een leugen betrapt worden. "Uh. .. ja, misschien wel. Ik ben niet bang, zeker niet. Hé, heeft U Chris vandaag gezien?"
Brussard knikte. "Jazeker. Hij trok een strijdwagen toen ik bij hem wegging."
Joshua's ogen werden groot. "Een strijdwagen? Met een paard en zo."
"Chris was het paard," zei Brussard met een ondeugende lach.
"Wow!"
"Voor de dag voorbij is krijgen jullie ook je beurt op de renbaan," verklaarde de regisseur, "ik zal ervoor zorgen dat ik er ben om het te filmen." Hij zag al voor zich hoe Eén-Nul er getuigd en aan de strijdwagen geketend uit zou zien terwijl zijn energieke kleine partner op de kar in zijn helm en handschoenen stond, leidsels in de hand. David was oudste gladiatorjongen, zoals duidelijk te zien was aan zijn tamelijk dikke bos bruin schaamhaar, maar hij was in geen geval de grootste of de sterkste. Zijn beste onderdelen zouden die zijn waar pure snelheid en behendigheid nodig was. Hij zou absoluut alle mogelijke moeite hebben om de strijdwagen te trekken.
"Veel geluk, jongens," zei Brussard met een vriendschappelijke zwaai toen hij en zijn cameraman naar hun terreinvoertuig terugkeerden en naar de arena reden waar het lijf-aan-lijfgevecht op de agenda stond.
"Welke jongens zijn er in de arena, baas?" vroeg zijn cameraman, terugstarend naar de twee naakte jonge gladiatoren waarvan hij zojuist het plezier had gehad ze te filmen.
"Op het rooster staat Nul-Vijf en Nul-Zes. Zij zijn allebei twaalf zodat het een gelijke strijd zou moeten zijn." Hij controleerde snel zijn overzicht dat die ochtend nog bijgewerkt was. "Nul-Vijf is een worstelaar, dus hij heeft een licht voordeel." "Dat is de roodharige, niet waar?"
Brussard glimlachte. "Yep, die is 't. Danny O'Hanlon. Hij komt met dat haar duidelijk uit, hè?"
"Zeker."
"Houd jij van roodkoppen, Jack?"
"Ik kan zeggen niet dat ik daar zo bijzonder op val. Maar ik herken een knappe jongen wanneer ik hem zie."
"Hij is Canadees, weet je," merkte Brussard nonchalant op. "Uit Hamilton, trouwens. Ik ben het die hem voor deze kleine productie uitgezocht heb."
"Ik denk dat ik dan weet wie er het best op zal komen."
De regisseur wierp zijn partner een blik van voorgewende verrassing toe. "Het is mij niet toegestaan om op welke manier dan ook enige voorkeur te tonen. We kunnen hier geen lievelingetjes hebben, niet waar?"
Op de arenavloer was Daniel O'Hanlon bezig om zijn partner voor de vierde keer op de grond te drukken. Gabriel Shelton spande zich in om los te breken, maar behalve de onsportieve optie om zijn knie in Danny's ballen te stoten, wist hij dat hij opnieuw vastgezet was. De lampen schenen op de twee gespierde jonge knapen terwijl zij worstelden. Door de holle lege tribunes die hen omringden zij ze wel verkleind. De kettingen en boeien waren van de twaalfjarigen afgenomen. Alleen hun ijzeren slavenhalsbanden zaten nog rond hun slanke nekken. Hun kuisheidskooien waren eveneens verwijderd, zodat hun geslachtsdelen vrij rond stuiterden terwijl zij elkaar vastgrepen en met elkaar worstelden.
De beide jongens waren besneden, maar de penis van jonge Gabriel was aanzienlijk groter dan Daniels, langer, wezenlijk dikker en verfraaid met het een lichte zweem schaamhaar. De roodharige Daniel was nog volledig kaal en zijn penis kon slechts als uiterst klein voor een jongen van zijn leeftijd worden omschreven. De twee twaalfjarigen vertoonden beiden aardige mollige ballen die door de hitte en hun intense fysieke inspanning laag in hun zachtroze haarloze zakken hingen.
Gabriel had op dit ogenblik een volledig erectie, maar Daniel scheen dat niet op te merken.
"Ik heb je opnieuw, Gabe," zei hij zei vrolijk toen hij op de borst van de worstelende Engelse knaap zat. "Je doet dit echt rot, hè?"
"Ik heb nog nooit eerder geworsteld," zei de jonge Shelton als verdediging. Hij glimlachte, maar er was een boze blik in zijn ogen. Hij haatte het om te verliezen. "Wacht maar tot ik je op het voetbalveld tref, dan zullen wij zien wie het rot doet."
"Hah! Ik denk niet dat er voetbal op het programma staat, ha, maar daarbij zou ik je ook verslaan!"
"Ja de ballen! Laat me nu opstaan."
Danny sprong op en ging wijdbeens boven het middel van zijn iets oudere partner staan. Toen pas bemerkte hij Gabriels gezwollen erectie. Hij lachte en wees er naar.
"Hé, je lul is hard. Ik wist niet dat je zo van me hield!"
"Waarom staar je daarnaar?" grijnsde Gabriel en ging op zijn ellebogen omhoog zitten. "Wil je eraan zuigen of zo iets?"
"Absoluut niet!" schreeuwde Daniel, zelfs hoewel hij in het geheim benieuwd was hoe dat zou zijn. Hij voelde zijn eigen kleine lul trillen, alleen al door erover te denken.
De aandacht van de jongens werd snel afgeleid van hun misdragende lullen toen hun trainers op hun fluitjes bliezen. Gabriel was toegewezen aan Roger Bramley, een voormalige ster van Manchester en waarschijnlijk het grootste idool van de jonge Gabe. De twaalfjarige was zowel opgewonden als angstig om die grote krachtige voorhoedespeler als zijn trainer te hebben. Daniel was de pupil van Calvin Mayfair, een Olympische tienkamper die Daniel al op een streng en uitputtend regime van fysieke training had gezet, dat hij ontworpen had om het al topfitte stevige lichaam van de twaalfjarige nog verder te versterken. Calvin eiste dat Daniel overal waar ze gingen hard liep. Dat betekende dat Gabe en Danny het enige paar jongens was dat niet uit routine samengeketend werd.
De jongens hadden al op de moeilijke manier geleerd onmiddellijk op de fluitjes van hun trainers te reageren en stonden direct naast elkaar in de houding, ogen vooruit, voeten uit elkaar, handen achter hun hoofden. Roger sloeg Gabriel op zijn billen.
"Ik denk dat we wel weten dat jij geen worstelaar bent, niet waar?" vroeg hij met een strenge uitdrukking.
"Ja, meneer," antwoordde de jongen enigszins beschaamd omdat hij van zijn partner verloren had.
"Laat eens zien of je het beter doet met de pommel."
Calvin overhandigde elke jongen een 1,20 meter lange staaf met een ronde rubberen bal aan elk eind. Danny en Gabe hielden ze voor hun lichamen. De staven waren gemaakt van een flexibele kunststof en waren zeer lichtgewicht. De twaalfjarigen zouden geen problemen hebben ermee te handelen.
"Jullie twee zijn bijna even groot, daarom zijn jullie staven ook van dezelfde grootte," verklaarde Bramley.
"Ik denk mijn staaf groter is, meneer," zei Gabriel met een schalkse grijns. Daniel stootte zijn pommel in Gabe's zij.
"Heel grappig, Nul-Zes," antwoordde Bramley. "Ik zou niet zo trots zijn op dat kleine ding te als ik jou was. En hij is nog half hard. Doe hem omlaag en gedraag je zelf."
"Ja, meneer. 't Spijt me, meneer."
Naast een zeer berouwvolle en nog steeds half-harde Gabriel giechelde de jonge Daniel blij. Dat was precies wat Gabe verdiende voor zijn gekheid om hem.
"Wat moeten wij met deze dingen doen, meneer?" vroeg Gabe.
"Gebruik je verbeelding," zei Roger. "De eerste jongen die de grond raakt is de verliezer. Er is maar één plaats op je lichaam die verboden is."
De jongens hadden geen verdere verklaring nodig. Daniel verspilde geen tijd en maakte een ruime zwaai naar Gabe's borst. Gabe blokkeerde de slag en plaatste er snel één van hem op Daniels dij.
"Ouch!"
Danny ontdekte snel dat de harde rubberen ballen aan de uiteinden van de staaf een nogal pijnlijke klap gaven.
Gabriel, iets langer en iets sterker dan zijn jongere partner glimlachte naar hem. "Ik denk ik dit leuk ga vinden ... heel leuk!" Nog twee snelle harde slagen werden gegeven met al Gabriels twaalfjarige kracht, één op Danny's schouder, de ander raakte hem in de zij.
"Dammit!" vloekte de jonge roodharige en probeerde wraak te nemen maar werd altijd geblokkeerd.
De jongens waren ongeveer vijftien minuten bezig toen Brussard met zijn cameraman binnenkwam. Danny had het zeker het slechtst, hij was bedekt met blauwe plekken, tweemaal had hij zijn pommel laten vallen en moest hard weg lopen terwijl Gabriel hem door de arena achtervolgde, wild schreeuwend en met zijn eigen staaf zwaaiend als een oude Saksische krijger.
"Nou dat noem ik nu eens gladiatorjongens," zei Brussard.
Chris kreunde bij elke stap terwijl hij de strijdwagen achter hem aantrok. Alexei had hem al door de eerste vijftien rondes gedreven toen hun trainers er nog tien meer eisten. Het was heet en plakkerig. Het zweet droop uit zijn haar in zijn ogen. Het bit in zijn mond maakte het moeilijk goed te slikken zodat er een constante stroom van kwijl en spuug omlaag op zijn borst droop. De dertienjarige had aanvankelijk geprobeerd het te beheersen, maar merkte gauw dat dat onmogelijk was. Door het bit kon hijn zijn mond niet dichtdoen, dus hij zetter er alleen maar zijn tanden in en liet de natuur verder haar gang gaan. Zijn naakte lichaam was vuil. Hij had niet gedacht dat hij met enkel zijn naakte voeten en twee wielen achter hem zoveel stof en vuil zou opwerpen, maar van zijn middel naar beneden was hij bedekt met een fijne laagje geel gruis en vuil. De baan voor hem was wazig door het stof in de lucht en omdat hij er steeds meer van inademde, begon zijn neus te lopen. Hij was ellendig. Hij was smerig. Hij was ook verrassend snel en sterker dan hij ooit had gedacht.
De eerste vijftien rondes had hij goed gedaan, zijn benen bleven in een snel tempo bewegen. De plug in zijn kont maakte het erg beschamend en heel ongemakkelijk, maar hij begon er al aan te wennen. Hij had het nog wel moeilijk om te wennen aan het effect dat de plug op zijn penis had. Hij lekte nu zelfs meer dan voordat hij werd gemolken. Zelfs terwijl hij aan de strijdwagen trok met Alexei aan de leidsels rukkend, moest Chris denken aan zijn lul en de kuisheidskooi waarin die nu was opgesloten.
Alexei had de de knop tijdens de eerste vijftien ronden maar één maal gebruikt, naar Chris schreeuwend dat hij moest versnellen en harder moest gaan lopen. Nu, tijdens de tweede serie rondes, begon Chris echt vermoeid te worden en Alexei meer en meer veeleisend.
"Kom op, Chris," schreeuwde hij van de strijdwagen, dringend met de leidsels slaand, "wij moeter er nog vijf. Looppas of ik zal je zappen!"
'Wat is door voor 'wij'-gelul?' dacht de dertienjarige bij zich zelf. Een beetje geërgerd rukte hij scherp vooruit, proberend om Alexei van zijn platform te laten vallen.
"Hé!" schreeuwde de twaalfjarige naar Christopher en trok aan zijn leidsels. "Dat deed je expres." Alexei verspilde geen tijd. Hij drukte op de knop en hield hem omlaag.
Chris gilde toen de elektrische stroomstoot door de riem in zijn lichaam kwam. Hij piste en voerde het tempo als een gek op, alsof hij de elektriciteit op een of andere manier kon ontlopen. Tevreden over het resultaat en nogal genietend van zijn controle over de oudere, grotere jongen, diende Alexei de ene schok na de andere toe totdat Chris gillend en hysterisch schreeuwend over de baan scheurde. Alexei hield zich met al zijn twaalf jaar oude kracht staande en verplaatste zijn gewicht om de strijdwagen niet te laten omvallen.
"Jaaa! Blijven rennen, Chris!" schreeuwde Alexei, die een prachtige tijd had als waaghals-piloot van dit jongen-aangedreven voertuig.
"Fuck jou, Alexei!" gromde Chris terug, maar natuurlijk waren zijn woorden niets meer dan onbegrijpelijk gegrom door het bit dat stevig op zijn plaats om zijn hoofd was vastgebonden.
Het eindresultaat van dit alles was dat de tweede serie rondes van de jongens sneller was dan hun eerste. In feite kon Chris niet meer stoppen met rennen toen Jason hen uiteindelijk terug naar het paviljoen riep. Alexei moest hard aan de leidsels trekken om Chris' voeten te laten stoppen.
"Ik denk dat je nu mag stoppen," zei de jonge Rus.
Chris gromde en sleepte zich van de baan en trok de strijdwagen langzaam onder het dak van het paviljoen. De schaduw voelde zo goed. Hij stond daar verbijsterd en uitgeput terwijl Alexei van de tweewielige kar sprong en de gelukwensen van hun trainers ontving. Zij lieten Chris geketend aan de strijdwagen, het bit nog op zijn plaats gebonden, terwijl zij alles doorliepen wat Alexei goed gedaan had en de vele dingen die hij fout had gedaan.
"Maar wij waren snel, hè?" vroeg de jongen hoopvol.
"Heel snel," zei Natasha. "Het meest door je pony," zij wees naar de ingetuigde jongen. "Hij is heel sterk. Als jij kunt leren om hem beter te mennen, zullen jullie nog sneller zijn. Maar je deed het goed. Geen minpunten voor jou."
Alexei straalde. Hij had al punten verloren door zijn erectie die ochtend en nog meer strafpunten gekregen voor zijn gedrag in het ziekenhuis, zodat het een kleine overwinning was dat hij niet verder achterop was geraakt.
"Het is jouw werk om hem af te tuigen," vertelde Jason hem. "Begin met de riem, daarna de kettingen. De rest kun je wel raden. Je bent voor hem verantwoordelijk totdat wij de renbaan verlaten. Wanneer de wedstrijd volgende week begint zullen die tribunes vol zitten. Zij zullen niet stoppen met kijken alleen maar omdat de race voorbij is. Tussen de races moet je hem in zijn bit en tuig houden. Je kunt hem aan één van die palen binden." Jason wees naar zes houten palen net buiten het paviljoen waar de pony-jongens tot hun volgende race moesten wachten. "Nu haal je alleen maar alles van hem af."
Alexei volgde Jasons aanwijzingen, verwijderde de leren riem van Chris' middel en maakte de kettingen los van zijn tuig. Chris wist dat hij eigenlijk heel kwaad op Alexei zou moeten zijn omdat hij die knop zo vaak op hem gebruikt had, maar hij was zo moe dat het hem echt niet meer kon schelen. Hij voelde zich ook vreemd trots dat hij zo snel gelopen had. Alles leek zo verward. Hij was een contractslaaf. Hij had het document zelf ondertekend. Waarom heeft hij ook zo iets stoms gedaan? En zijn ouders hadden met hem meegedaan. Hij was duizenden kilometers vanaf huis. In feite wist hij niet eens waar Gladiator Eiland was. Niemand had hem dat verteld. Niemand. Hij droeg een ijzeren halsband en die afschuwelijke kooi om zijn lul. Volgende week zouden mensen over de hele wereld hem naakt zien en hem allerelei gevaarlijke en pijnlijke dingen zien doen. Als hij het verknoeide werd hij gestraft en hij had al een idee gekregen hoe erg dat zou zijn. Het was allemaal vreselijk, de ergste nachtmerrie van een jongen, maar op de een of andere manier was Chris over alles ook echt opgewonden. Het ging een groot avontuur worden. Een kans om zichzelf te testen en zich te bewijzen tegenover al deze andere jongens en tegenover alles en alles wat Gladiator Eiland hem zou laten doormaken. "Zijn we nog steeds vrienden, ja toch?" vroeg Alexei stilletjes. Hij begon zich een beetje beschaamd te voelen over zijn gedrag.
"Da," zei Chris, het enige Russische woord dat hij tot dusverre op had kunnen pikken. Het voelde fijn om uit zijn tuig en niet meer aan de strijdwagen geketend te zijn. Hij was verbaasd hoe zwaar al die spullen waren en hoe snel hij geleerd had om het allemaal te dragen. De derrtienjarige rekte zijn armen boven zijn hoofd uit en spande zijn rug. Hij was al pijnlijk en vermoeid en het was nog ochtend. Zijn maag gromde.
'Het moet bijna lunchtijd zijn,' dacht hij voordat hij zich herinnerde dat hij slechts twee keer per dag werd gevoed. Zijn volgende maaltijd was nog uren en uren weg. Hij wreef over zijn buik met een zielige blik in zijn ogen.
"Je moet eraan wennen je hongerig te voelen, jongen," vertelde Jason hem toen hij hem en Alexei weer aan elkaar ketende. "Maar maak je niet ongerust, je zult niet verhongeren. Alhoewel het de meeste tijd wel zo zal voelen."
"Bedankt voor de mededeling," antwoordde Chris gevat.
Jason gaf de jonge tiener een felle klap op zijn leuke naakte kontje. "Wijsneus. Laten we gaan. Nu is het zwembad aan de beurt."
Chris zou daarover blij geweest kunnen zijn, maar hij had Illya en Ian met die gewichten om hun middels, polsen en enkels al gezien. Dit zwemmen zou iets zijn dat de jongen nog nooit eerder had gedaan. Op de een of andere manier leek het hem niet dat hij er veel van zou genieten.
Hoofdstuk 14.
Daniel O'Hanlon kroop op op handen en knieën over de vloer van de arena om van Gabriel weg te komen. Hij had al lang elke poging tot echte verdediging opgegeven en dacht dat als hij Gabe hem liet achtervolgen hij tenminste een kans zou krijgen op adem te komen en mogelijk een nieuwe strategie te bedenken. Zijn neus en mond bloedden, zijn rechteroog was blauw en zijn gladde haarloze lichaam was bedekt met vurige rode plekken die al snel in heel donkerblauw veranderden.
Gabriel had zijn slechte prestaties bij het worstelen meer dan goedgemaakt. Hij was maar 8 cm langer dan Daniel, maar hij was sterker en absoluut onvermoeibaar. Hij was gewend om 90 minuten lang op volle snelheid over een voetbalveld te rennen. De twaalfjarige was niet eens buiten adem en behalve een blauwe plek op zijn dij waar Danny's eerste en enige klap terecht was gekomen, was er helemaal niets te zien op het magere atletische jongenslijf.
"Stop er toch mee, Danny," zei Gabe toen hij zijn pommel op de achterkant van de dij van de jonge roodharige terecht liet komen. "Zij laten me niet ophouden je te slaan totdat je opgeeft."
Daniel kroop opnieuw weg. Hij wist dat Gabe gelijk had, maar hij was niet bereid om het toe te geven. Hij kon niet begrijpen hoe hij in deze knoeiboel terecht gekomen was. Toen ze met z'n tweeën aan het worstelen waren, had Gabe geen enkele snelheid of behendigheid getoond, was hij langzaam en onhandig geweest en had alleen maar uit armen en benen bestaan. Daniel kon zich onmogelijk voorstellen dat dat kwam door het het feit dat zijn partner nog nooit eerder geworsteld had. Daar had hij nog nooit van gehoord. Worstelen was tenslotte zijn leven. Iedereen wist toch hoe dat moest? Uitgaande van deze onschuldige jongensachtige ideeën was het een grote schok toen Gabriel zo handig bleek met de pommelstok. In de enkele seconden die het duurde om hem deze belangrijke les te leren, werd hij al weer op de hielen gezeten.
Aan het andere eind van de stok was Gabriel nogal tevreden met zichzelf. Hij had het bij het het worstelen zo slecht gedaan, dat hij zijn trainer en verder iedereen echt moest laten zien dat hij precies zo'n zelfde gladiatorjongen was als zijn partner. Hij was hier de enige voetbalspeler. Er waren drie worstelaars, drie zwemmers, een duiker, een gymnast, en de kleine Miles, zijn mede-Engelsman, was een uitstekende jonge hardloper. Gabriel was de enige jongen die een teamsport speelde en enige die geen dozen met prijzen met zijn naam erop had. Hij had zich daar een beetje onzeker over gevoeld. Dit was tenminste één ding waar hij goed in was: andere jongens helemaal kapot slaan.
Hij raakte Daniel opnieuw, dit maal in de ribben. De klap deed de twaalfjarige worstelaar op zijn zij vallen. Daniel probeerde niet weg te kruipen. Hij was voorbij en hij wist het.
"O.k., o.k.! Ik geef op," zei hij.
Gabriel gebruikte zijn voet en rolde Daniel op zijn rug. Hij liet één van de ronde einden van pommel op de borst van de Canadese jongen rusten en stond daar triomfantelijk.
"Jij wint, Gabe," zei Daniel het bloed van zijn neus afvegend.
Hun trainers waren snel bij hen. Tot nu toe hadden zij eenvoudig toegekeken en de jongens laten vechten en weinig meer dan aanmoedigingen schreeuwend.
"Goed gedaan, Nul-Zes," zei Roger. "Vijf bonuspunten voor een goed gevecht."
"En wat jou betreft," Calvin fronste en keek omlaag naar zijn overwonnen en bebloede jongen, "ga op je knieën zitten." Daniel gehoorzaamde onmiddellijk en knielde voor de twee trainers en de overwinnende jongen. Hij liet zijn hoofd beschaamd hangen en verwachtte minpunten te krijgen omdat hij zich zo vreselijk op z'n donder had laten geven.
"Je hebt verloren, maar je bent er niet precies mee opgehouden," liet Calvin weten. "Geen minpunten voor jou, maar hier in de arena worden jongens die verliezen gestraft."
"Ja, meneer," mompelde Daniel zacht.
Calvin richtte zijn blik op Gabriel die de staaf nog vasthield. "Geef zijn ballen een goede klap, Nul-Zes."
"Wat, meneer?"
"Je hebt me gehoord. Hij moet de prijs voor het verliezen betalen."
"Maar hij verloor bij het worstelen," zei Daniel naar Gabriel starend, zijn stem was plotseling heel hoog. Hij keek naar hen omhoog met angst in zijn ogen. Dit was absoluut oneerlijk.
"Nul-Zes is niet mijn verantwoordelijkheid," zei Calvin en sloeg Danny op de achterkant van zijn hoofd. "Jij wel. En jij wordt elke keer als je verliest gestraft."
Gabriel was niet zeker van wat hij moest doen. Danny had gelijk. Hij had verloren, heel erg verloren, toen zij tweeën worstelden, maar er was niets met hem gebeurd. Hij keek naar zijn eigen trainer, niet zeker of hij zijn partner moest verdedigen of niet.
"Voor jou heb ik iets anders in gedachten, Nul-Zes," zei Roger Bramley streng. "Nu doe je wat je is gezegd. .. of ik zal jouw ballen een goede klap geven."
Jonge Gabriel keek omlaag naar zijn mede-twaalfjarige. Daniel had een heel kleine lul, maar zijn ballen waren gemiddeld van grootte voor een jongen van zijn leeftijd, twee druif-grote bollen die kwetsbaar in een zachte haarloze zak bengelden. Die zouden zeker een gemakkelijk doelwit zijn. "Het spijt me, Danny," zei Gabriel.
"Ik denk dat ik degene ben die het gaat spijten," antwoordde Daniel.
"Hoe. .. hoe hard moet ik hem raken, meneer?" vroeg Gabriel zijn trainer.
"Geef de pommel maar een goede zwaai, jongen."
"O.K."
Gabriel ging zo staan dat hij met zijn zijde in de richting van Daniel stond. In deze positie zou het erg lijken op het zwaaien van het slaghout bij cricket, een spel waarmee hij tamelijk vertrouwd was maar niet zeer goed. Danny's ogen waren de hele tijd op hem gericht.
"Hier komt-ie. .."
Hij zwaaide licht en gemakkelijk. Het eind van de pommel maakte contact met Danny's bengelende zak, maar het was nauwelijks een tikje, net genoeg om de ballen van de twaalfjarige tussen zijn benen te laten slingeren. Danny gilde de longen uit zijn lijf, eenvoudig van angst.
"Dat was niet goed genoeg, Nul-Zes," zei Calvin met een bijna koude onverschillige houding, "en jij kunt ophouden met gillen, jongen, hij raakte je nauwelijks. Doe het opnieuw."
"Ja, meneer," zei Gabe zacht. Er was geen manier om er onderuit te komen, voor geen van beiden, dus kon hij het maar beter doen. Danny keek naar hem en zijn uitdrukking liet weten dat hij hetzelfde dacht als zijn partner.
"Sla erop, Gabe. Ik kan het aan. Ik ben gladiator, nietwaar?"
Gabriel hield het eind van de pommel tegen Danny's ballen. Danny's borst ging op en neer met zijn snelle zenuwachtige ademhaling, de spieren in zijn strakke magere bovenlichaam waren gespannen. Hij beet op zijn lip en sloot zijn ogen. Gabriel beet ook zijn lip en trok de pommel terug. Hij aarzelde een paar seconden. Als voetbalspeler van Liverpool had hij zeker in zijn aandeel in vechtpartijen gehad, en hij had geschopt en was geschopt door meer jongens dan hij kon tellen, maar dit was anders. Hij had Danny al geslagen, heel goed geslagen. Dit te moeten doen terwijl de andere jongen alleen maar op zijn knieën zat, leek hem niet juist.
Maar hij ook wilde geen strafpunten krijgen voor ongehoorzaamheid aan zijn trainer. Hij mocht hier niet aardig zijn. Hij moest hier winnen.
Hij zwaaide de pommel dit keer hard en sloeg hem tegen de weerloze bengelende ballen van zijn mede twaalfjarige.
Danny's bruine ogen schoten open. Zijn mond viel open, maar aanvankelijk maakte hij geen geluid. Een fractie van een seconde later vond hij zijn stem terug en gilde van ontzettende pijn. De hoge schreeuw van de jongen weergalmde in de lege arena. Daniel greep zijn ballen en viel kronkelend op de arenavloer, met zijn handen wanhopig tussen zijn benen grijpend. Hij bestreed de drang om te huilen. Dat was het laatste wat hij wilde doen, vooral voor zijn trainer. Calvin knielde naast hem neer en fluisterde iets in zijn oor en liet zijn hand zacht door het rode haar van de jongen gaan. Daniel ging langzaam weer op zijn knieën zitten en stond daarna op, nog met zijn handen tussen zijn benen. Zijn ogen waren nat, maar hij had niet gehuild.
"Wat is het volgende?" vroeg hij, proberend te doen alshof het niet uitmaakte hoeveel pijn het deed.
"De strijdwagen," antwoordde zijn trainer. "Jij krijgt je kans op revanche als jullie twee op de racebaan zijn."
Roger blies zijn fluitje en de twee twaalfjarigen stonden snel in de houding, handen achter hun hoofden, de benen apart wijd uitgespreid. Hun trainers deden de jongens hun kuisheidskooien weer aan en deden ze op slot. Daniel protesteerde zachtjes.
"Maar mijn ballen doen nog zeer, meneer," zei hij toen Calvin het hangslot dichtklikte.
"Laat me eens zien," antwoordde zijn trainer, neerknielend liet hij Daniels testikels in de palm van zijn hand rusten. Het scrotum van de jongen was vurig rood, maar dat scheen de hele schade te zijn. Calvin liet de ballen van de twaalfjarige zacht tussen zijn vingers rollen. Daniel hijgde en siste en ging op zijn tenen staan, maar het was eigenlijk niet al te erg. "Zij zullen vanaf nu heel wat pijn gaan doen, Nul-Vijf, dus je kan er beter maar aan wennen. Je gaat er niet aan dood. Haal een paar keer diep adem, zoals ik je gezegd heb. Dan voelen ze snel beter."
Zij voelden eigenlijk al beter. Daniel had eenvoudig gehoopt dat hij wat langer zonder zijn kuisheidskooi mocht blijven. Dat geluk had hij niet. De roodharige jongen werd bevolen om naar de renbaan te rennen en daar op hen te wachten.
"Jij kunt dit keer met hem meerennen, Nul-Zes," zei Roger Bramley. "Jullie twee gaan op jullie erewoord. Ga er rechtstreeks heen en hang niet rond."
De twee jongens stonden zij aan zij en glimlachten naar elkaar. Een paar korte ogenblikken van vrijheid zonder dat iemand naar hen schreeuwde of vertelde wat ze moesten doen.
"Wedstrijdje?" daagde Gabriel uit.
Daniel klikte langzaam. "Op drie."
Gabriel groef zijn voeten in, klaar voor een snel begin. "Klaar."
"Een. .. twee. .." Danny rende plotseling in een flits weg. "Drie!" schreeuwde hij naar achteren toen hij de arena uitrende op zijn bevallige goedgevormde benen.
"Jij bent er geweest, bedrieger!" siste Gabriel toen hij struikelend de achterstand in wilde lopen.
Roger en Calvin glimlachten over hun twee enthousiaste jonge gladiatoren. Geen van beiden was de grootste, of de snelste, of de sterkste, maar zij waren slim, en zowel woeste als onverschrokken vechters. Met discipline en training zouden zij het allebei best wel doen.
Toen de twee mannen op hun gemak naar de renbaan liepen vergeleken zij hun opmerkingen over de prestaties van de jongens. "Heb je gemerkte dat Daniel geen enkele erectie had toen de kuisheidskooi af was?" merkte Roger op.
"Ja, dat zag ik," antwoordde Calvin, die er zelf ook enigszins nieuwsgierig was. "Vanochtend was hij ook niet hard. Als enige, eigenlijk."
"Gabriel was de hele tijd stijf bij het worstelden. Zag je hoe de lul van die jongen lekte? Kleine geilaard."
"Jonge Danny schijnt helemaal niet geil te worden. Hij vertelde me vorige nacht dat hij niet masturbeerde."
"En je geloofde hem?" lachte Roger ongelovig.
"Eigenlijk wel. Ik denk dat hij een zeer late bloeier is. Hij is nog volledig prepuberaal voor zover ik weet. En zijn penis is nogal klein."
"Misschien zou je hem in zo'n kuisheidsgordel moeten doen zoals de jongere jongens dragen. De lulkooi lijkt een beetje groot voor hem."
"Dat zou zeer vernederend voor hem zijn. ... bij de kleintjes te horen."
"En is dat erg dan? Het is de bedoeling dat deze jongens zo veel mogelijk vernederd worden. Het idee staat me wel aan."
Calvin glimlachte snaaks. "Ik doe het. Ik zal de omwisseling vanavond in de barak doen zodat iedereen het kan zien."
In de medische afdeling zat Philippe Dulac op zijn handen en knieën. Hij snikte van ellende toen de machine weer een andere dikke klodder sperma uit zijn pijnlijke gefrustreerde veertienjarige penis trok. De Franse jongen had niet zo veel tussen zijn benen als de andere jonge tieners in de groep, een zachte 7,5 cm die opbloeide tot een aardige licht gebogen 12,5 cm erectie. Het was een gevoelig en prachtig gevormd aanhangsel waarvan de groei eenvoudig de rest van hem niet had kunnen bijhouden. Zijn ballen waren een heel andere kwestie. Groot, mollig en zwaar, de grootste van alle jongens en momenteel de oorzaak van het gekweld gekreun van de jonge Philippe omdat zij laag tussen zijn benen bengelend methodisch en wreed door de meedogenloze machine werden leeggezogen.
De lul van de tienerjongen was in de melkschede vastgebonden en de grootste van de vibrerende pluggen was stevig in zijn kont gestopt. In het begin hij hij er nogal van genoten. De machine had een forse erectie bij de jongen veroorzaakt, en net als Chris vóór hem, veronderstelde hij snel een fantastisch extatisch orgasme zou hebben. Het besef dat hij dat niet zou krijgen en niet kon cummen, dat de machine dat niet toe zou laten, daagde zeer langzaam. Natuurlijk had niemand van de jongens ooit de ervaring van het melken gehad of zelfs begrepen wat dat was totdat zij werden gedwongen het te ondergaan. Philippe was deze les nu aan het leren, extreme ongemakkelijk en ellendig.
"Ah, god," zei hij in gebroken Engels, "waarom kan ik niet. .. aaggh. .. oh nee, niet opnieuw. ..."
Weer een andere hoeveelheid zuiver wit zaad van de tienerjongen spoot uit zijn nu maar half rechtop staande penis en werd meedogenloos de doorzichtig plastic buis in gezogen. De vibrerende plug in zijn anus vertraagde net genoeg om de vloeistof van de jongen uit zijn lul te laten stromen zonder een spontane ejaculatie te veroorzaken. Een paar seconden later begon het opnieuw snel en hevig te pulseren en de al overactieve prostaat van de puber stimuleren.
"Alstublieft, juffrouw," jammerde hij naar Karin die naast hem stond, "laat het alstublieft ophouden. Ik kan er niet nog een hebben. .. Ik kan het niet. .. "
Zijn Engels met Frans accent was zo aardig. Karin was eigenlijk best wel ingenomen met het knappe kereltje. Hij had een innemende glimlach, donkere gevoelige ogen die hem haast exotisch leken te maken, en natuurlijk een mager en speels jong lichaam. Hij was nu helemaal glad, zijn eens zacht en sprieterig bosje schaamhaar was voor altijd verdwenen. Het was het enige haar dat hij ooit had gehad op zijn slanke 1,60 m lange lichaam.
"Wij moeten door blijven gaan, Nul-Negen," zei Karin teder. "Wij moeten al die vieze sperma uit je krijgen. Zal het niet veel beter voelen," ging zij verder, zacht over de ballen van de jongen strelend, "als deze dingen netjes leeg zijn zoals het hoort?"
"Ja, juffrouw," ging Philippe niet van harte accoord.
Op de tafel naast Philippe zat de tienjarige Miles Harris ook op zijn handen en knieën, op de zelfde manier verbonden aan de jongens-melkmachine. Zijn ervaring bleek echter nogal verschillend te zijn en, als dat mogelijk was, veel erger.
De machine had een speciale instelling voor prepuberale jongens die nog niet konden ejaculeren. In tegenstelling tot Philippe die niet werd toegestaan om zelfs maar één enkel orgasme te krijgen, werd de jonge Miles gedwongen om uitputtende droge orgasmen te krijgen, de een na de andere, vaak zo snel achter elkaar dat het onmogelijk was te onderscheiden wanner de laatste eindigde en de volgende begon. De kleine metalen schede die penis van de naakte tienjarige omsloot was nauwelijks vijf centimeter lang. De vibrerende plug in zijn leuke kontje was de kleinst beschikbare maat meer dan groot genoeg om de onrijpe prostaat van de jongen te stimuleren.
Miles had eigenlijk nooit gedacht dat er iets in zijn kont zou kunnen worden gestopt. In de seksueel onschuldige gedachten van de tienjarige kwamen er alleen dingen uit dat bepaalde gat. Hij wist natuurlijk niets van die uiterst kleine klier binnen zijn lichaam en hoe gemakkelijk die kon worden gebruikt om hem deze krachtige duizelig makende dingen te laten krijgen, die ze orgasmen noemden. De eerste die hij op deze tafel kreeg was gelijk de eerste die hij in heel zijn leven had gekregen. Hij was verbaasd en angstig toen het de eerste keer gebeurde, hij gilde en schreeuwde en begon te huilen omdat hij dacht dat er zeker iets vreselijk verkeerd ging diep binnen zijn kleine lichaam. Maar toen, nadat de angst verdwenen was en hij een snelle geruststellende les in jongensanatomie van dokter Trench gekregen had, begon hij ervan te genieten, op zijn minst in het begin. Het is algemeen bekend dat een droog orgasme ervaren door prepuberale jongens ondanks het immens genoegen buitengewoon kwellend is. Wanneer een prepuberale jongen wordt gedwongen om er verscheidene te hebben binnen een korte tijdsperiode, kan dat voor hem gemakkelijk een marteling worden.
Dat was wat de jonge Miles op dit ogenblik onderging. Een genoegen zo intens, zo verblindend, zo verdovend, en zo zonder uitlaat en verlichting, dat het eigenlijk vreselijk was. Miles Harris werd methodisch gemarteld door zijn eigen orgasmen. Zijn jonge lichaam probeerde wanhopig tot een climax te komen, maar zijn testikels sluimerden nog, zijn kleine penis klopte en bonsde en spande zich, hij hijgde en snakte naar adem en elke spier in zijn lichaam spande zich onbeheersbaar, en daarna begon het allemaal opnieuw. En zo huilde hij en jammerde en snikte, niet in staat om te begrijpen hoe iets zo ongelooflijk goed tegelijkertijd zo afschuwelijk slecht kon voelen.
"Hoeveel orgasmen heeft Nul-Eén het laatste uur gehad, Anna?" vroeg dokter Trench toen de jongen een nieuwe serie hysterische gillen en razende schreeuwen liet horen.
"Dat is moeilijk met zekerheid te zeggen, dokter," antwoordde de jonge assistent. "Ik zou zeggen minstens twaalf. Is dat veel?"
"Als wij hem met de hand stimuleerden, ja. Maar voor tienjarigen aan deze machine, helemaal niet. Eigenlijk is het echte aantal nu waarschijnlijk dichter bij de twintig. Verscheidene ervan zijn zo snel achter elkaar voorgekomen dat ze niet te onderscheiden waren."
Anna staarde met verbazing naar de kleine naakte tienjarige. Twintig orgasmen. Hoe kon dit jongetje nog bij bewustzijn zijn?
"Controleer zijn polsslag, alsjeblieft," instrueerde de dokter. "Wij willen niet dat zijn kleine hartje het opgeeft. Het is feitelijk mogelijk dat een prepuberale jongen aan deze machine sterft."
"Werkelijk?"
"Ik ken twee gedocumenteerde gevallen. Allebei de jongens waren natuurlijk slaafjes, allebei onder de leeftijd van elf. Wij kunnen ons met hem op gevaarlijk terrein begeven."
Met haar vinger aan de binnenkant van Miles' pols deed Anna een snelle controle van zijn pols. Miles staarde haar met verglaasde ogen aan. "Het gaat heel snel, dokter. En zijn ademhaling begint onregelmatig te worden."
"Zet de machine in een lagere stand, liefje," instrueerde Trench. "Laat hem langzaam verminderen."
De tienjarige kon niet zien dat de aanpassingen gemaakt werden, maar hij voelde bijna onmiddellijk de resultaten. Het pulseren van de metalen schede om zijn penis hield eindelijk op. Zijn leuke kleine 5 centimeter stijve, die hij het laatste uur had gehad, begon uiteindelijk zacht te worden. Het vriberende ding in zijn kont ging ook langzamer. Miles haalde diep adem en slaakte toen een zucht van verlichting. Anna reikte onder hem en maakte de riemen los die de schede op zijn plaats hielden. Een nieuwsgierige blik naar zijn jongensdelen tussen zijn benen wagend, zag Miles dat zijn kleine piemel weer zacht en slank was. Alleen was hij heel rood en zeer pijnlijk. En zijn ballen, die normaal dicht bij zijn lichaam waren opgetrokken, bengelden momenteel in zijn zachte kleine zak, twee uiterst kleine amandelen in een dunne vlezige zak.
"Haal diep adem, snoes," zei Anna hem toen zij de vibrerende plug uit de kont van de tienjarige jongen begon te trekken.
Miles hijgde scherp en liet een zacht klein gepiep van protest horen. Het eruithalen deed bijna even veel pijn als het erin stoppen.
De jongen op zijn handen en knieën houdend deed Anna hem de kuisheidsgordel weer om, ervoor zorgend dat zijn kleine penis behoorlijk vast zat binnen de metalen plaat zodat hij geen erectie kon hebben. Zij trok de riem strak rond zijn slanke middel, deed de riem onder zijn benen door en door zijn aanbiddelijke kleine bilspleet en maakte toen de twee hangsloten vast. De geslachtsdelen van de tienjarige waren weer opgesloten, ze konden gezien noch aangeraakt worden door hun ongelukkige eigenaartje.
Bij de andere tafel legden Karin en de dokter de laatste hand aan Philippe, ze verwijderden de vibrerende prostaatsonde en sloten hem in zijn kuisheidskooi. De veertienjarige was druk bezig de tranen uit zijn ogen te wrijven. Hij was vernederd en beschaamd dat hij gehuild had, maar hij was zeker niet de eerste tienerjongen die aan de melkmachine in huilen uitbarstte, en zou ook zeker ook de laatste zijn.
"In orde," zei de dokter tegen haar enthousiaste jonge assistenten, "vier jongens gedaan, nog zes te gaan. Laten we deze twee hun pluggen en medicijnen geven en dan kunnen ze weg."
Tegen de tijd dat de jongens in de barak voor hun avondmaaltijd waren teruggekeerd, hadden ze allemaal hun eerste bezoek aan de medische afdeling gebracht en hun eerste uur aan de melkmachine ervaren. Elk team had de marathon gedaan, hun rondes gelopen op de renbaan, de gruwelijke uitdaging in het zwembad overleefd (behalve de jonge Miles die zijn eerste zwemles nog moest krijgen), en hun partners meedogenloos geslagen in de arena. Zij waren vermoeid, gekneusd, pijnlijk, vuil en compleet ellendig Toch was de barak een levendige plaats terwijl zij aan de lange tafel zaten te eten.
Elke jongen had een kontplug in, die ervoor zorgde dat ze allemaal ongemakkelijk op hun krukken zaten te draaien. Niemand van hen was erg gelukkig met die dingen die in hun kont gestopt waren. Voor Miles en Josh, die nog niet konden ejaculeren, en Daniel en Ian, die nog maar uiterst kleine hoeveelheden helder sperma produceerden, waren de pluggen vrijwel uitsluitend een vernederende ergernis, een pijnlijke herinnering aan hun nieuwe status als slaaf. Zij voelden misschien een lichte opwinding door de constante stimulering van hun nog onrijpe prostaten, maar de meeste tijd voelden zij zich alleen vol en beschaamd.
Voor de oudere jongens was het nogal anders. De pluggen in hun kont, gecombineerd met de kuisheidskooien die hun nu volkomen haarloze geslachtsdelen omsloten, resulteerden in zes zeer lekkende jongenslullen en zes zeer gefrustreerde jonge tieners. Het melken had zeer weinig gedaan om de heftige puberale seksuele behoeften van de jongens te verlichten.
Toen ze allemaal net weer in de barak terug waren kregen de minder ontwikkelde jongens er wat plezier in om de oudere te plagen en te bespotten over het verlies van hun schaamhaar. David, Philippe, Chris, Alexei, Gabe en zelfs de kleine elfjarige Ian, waren die ochtend allemaal wakker geworden met haar rond hun lul. Nu was het weg en waren hun jonge lichamen volledig haarloos. De afwezigheid ervan was bijzonder opvallend bij de twee veertienjarigen die op het eiland aangekomen waren met een vrij dikke bos tussen hun slanke welgevormde benen. Josh had een hoop lol in het wijzen naar Christophers gladde naakte pubis. Hij was eerst bijzonder nieuwsgierig geweest en daarna bijzonder jaloers toen daar bij Chris de eerste dunne haren ontsproten toen hij twaalf was. Chris op zijn beurt had er een tamelijk grote zaak van gemaakt en plaagde zijn broertje dat hij nog een klein kind was terwijl hij, duidelijk, al een man was. 'Mannen hebben haar,' liet hij Josh eens weten, 'en jongens niet. Dus wat ben ik?'
'Weetniet. Een klootzak met haar?'
Natuurlijk had Josh daarna het volgende half uur door het huis gerend met zijn broer achter hem aan. Nu waren de twee broers weer gelijk, op zijn minst in die bepaalde afdeling.
"Nu lijk je weer op mij, Chris!" tjilpte Josh gelukkig toen Chris, door zijn halsband aan de twaalfjarige Alexei geketend, naar de barak werd geleid.
"Hou je mond, kleintje," zei Chris. Na de aanvankelijke vernedering dat het verwijderd was, begon de jongen nu eigenlijk wel ervan te genieten hoe het voelde om opnieuw glad en haarloos te zijn. Het leek zijn lul en ballen groter te maken en dat was zeker een plus naar de menig van de dertienjarige. Maar hij zou niet toestaan dat zijn broertje hem op dat punt hem een moeilijke tijd zou geven.
Van alle jongens werd alleen Illya Casparev niet geplaagd. De dertienjarige had een reusachtige lul, een lange vette 15 cm lange buis van jongensvlees die komisch tussen zijn benen slingerde toen hij nog niet in de kuisheidskooi was opgesloten, maar hij had nog helemaal geen schaamhaar ontwikkeld. Dus werd hij niet geplaagd voor het verlies ervan, noch plaagde hij hen die dat wel hadden omdat hij niets had om mee te beginnen. Hij zat stil aan tafel en at snel en liet zijn lichtbruine ogen rond de tafel gaan.
Het gesprek onder de jongens kwam bij de melkmachine. De meesten van hen huiverden onwillekig alleen al bij de gedachte eraan.
"Absoluut rot, maten," zei David aan de anderen. "Ik bedoel ik wilde zo erg spuiten. Ik wilde dat 't kon. .. " De knappe veertienjarige kreeg van iedereen bijval en volledige overeenstemming, behalve van Miles en Josh. Hun ervaring op de machine was vrijwel het tegenovergestelde geweest.
"En ik wilde dat ik kon stoppen met die orgasmes!" riep Josh uit.
"Ja," voegde Miles toe, die niet wilde dat het gesprek hem oversloeg. Het was niet gemakkelijk om in elk opzicht de jongste en de kleinste te zijn en hij wilde dat ze niet zouden vergeten dat hij er ook was. "De dok zei dat ik wel tweeëntwintig organismen had voor zij het uitzette."
"Orgasmen," zei Gabriel met rollende ogen en gaf de tienjarige een por in zijn ribben.
"Dat zei ik."
Josh gaf Miles een kameraadschappelijk blik. Hij was geëindigd met achttien hallucinerende droge orgasmen tegen de tijd dat de machine uitgezet werd. Hij had nooit geweten dat zijn lichaam daartoe kon worden gedwongen, of dat iets dat zo goed voelde kon veranderen in iets zo vreselijks. De elfjarige had besloten dat zelfs als zijn gordel op dit ogenblik afgedaan zou worden, hij zijn lul niet aan zou durven raken.
"Ik dacht dat dat ding mijn ballen door mijn lul naar buiten zou zuigen," zei Chris en kreeg een rondje luid jongensachtig gelach als bijval.
Er werd over gediscussieerd welke wedstrijd, tot dusverre, het moeilijkst was. Daniel, Josh en Ian stemden voor het zwemmen. Behalve Miles, die niet had gezwommen, waren zij de drie kleinste en lichtste jongens, zodat het zwemmen van al die rondes met loden gewichten om hun armen, dijen en middel gebonden zeer onplezierig en een beetje angstaanjagend was geweest. Natuurlijk kozen de vijf jongens die de strijdwagen hadden moeten trekken eenstemmig de renbaan als het ergst. Alexei had de marathon niet erg fijn gevonden, vooral omdat het het laatste was dat hij en Chris hadden gedaan en hij al uitgeput was voor zij zelfs maar begonnen. Miles had ook voor de marathon gestemd, omdat hij daarbij door Philippe van de ene kant van het eiland naar de andere kant was gesleept.
"Je beloofde dat je me bij zou houden," zei de Franse jongen die zich nogal schuldig voelde over de afstraffing die het kleine jongetje tijdens hun marathon die middag had gekregen.
"Ik probeerde het," antwoordde de energieke tienjarige ter verdediging. Natuurlijk had hij de gelegenheid tot wraak aangegrepen toen hij de strijdwagen mende en de oudere jongen over de renbaan moest drijven. Hij had er nogal van genoten om op de knop te drukken en te kijken naar Philippe die hulpeloos getuigd en aan de wagen geketend, schreeuwde en vooruit strompelde.
De trainers keerden terug terwijl de jongens de tafel afnamen en de vloer veegden. Het schoonhouden van de barak schoon was hun verantwoordelijkheid.
"Goed, jongens," riep Jason Sanborne, "in een rij. Tenen op de zwarte streep." Hij wees naar een lange zwarte lijn die op de vloer was geschilderd.
Tien gladiatorjongens draafden een paar seconden in het rond maar vormden snel een rechte lijn tegenover het grote scorebord aan de voorzijde van de ruimte, hun leuke jongensvoetjes precies op de zwarte streep. De naakte jongens gingen in de al goed-geoefende houding staan, hun handen achter hun hoofden gevouwen en hun voeten wijd uit elkaar. Zij stonden stil te wachten, hun ogen vooruit.
Het scorebord was er al toen de jongens de vorige dag voor het eerst in de barak kwamen, maar toen was het leeg. Nu was het elektronische bord actief en toonde de nummers en namen van elke jongen in verlichte letters. De namen van enkele jongens waren in blauw, enkelen in geel en de meeste in rood. Sommige jongens hadden positieve getallen achter hun naam, anderen negatieve getallen en een enkele had de letter 'E'.
"Bekijk het bord, jongens," beval Sanborne. "Dit zijn jullie scores tot dusver. Gladiatorjongens Wereldwijd begint volgende week pas officieel, maar wij zijn begonnen met het bijhouden van de score op het ogenblik dat jullie het vliegtuig uitkwamen. De jongens in blauw hebben positieve punten."
Gabriel Shelton en Illya Casparev waren de enige twee die op dat ogenblik in die categorie zaten. Zij glimlachten allebei.
"Jongens in geel staan op dit moment gelijk."
Dat waren Chris, Gabriel en David, die alledrie opgelucht leken te zijn dat ze niet onderaan stonden.
"De jongens in rood staan negatief."
Josh, Miles, Alexei, Daniel en Philippe zagen allemaal hun namen in rood. Tot zijn wanhoop was Josh met 15 negatieve punten de allerlaagste.
"Man, ik ben al laatste en de dag is nog niet eens voorbij." Het kwam vooral door de tien punten die hij 's ochtends wegens zijn erectie had verloren.
De andere jongens grinnikten, maar de scores lagen dicht bij elkaar. De jongens op de eerste plaats konden gemakkelijk nog de laatste worden.
"Ik geef jullie jongens wat advies," ging Jason door. "De enige tijd dat jullie je over dit scorebord ongerust moeten maken is aan het eind van de week. Als je probeert bonuspunten te krijgen of probeert geen strafpunten te krijgen zul je alles alleen maar verknoeien. Doe je best. Iemand zal elke week de verliezer zijn. Dat is een feit. Vroeg of laat ben jij dat. Nu, vorm je paar."
"Ja, meneer!" schreeuwden de jongens eenstemmig. Zij vonden snel hun partners en bleven in de houding staan terwijl ze samen werden geketend. Hun trainers leidden hen uit de barak. De avond op het eiland was niet onplezierig. De zon scheen nog, maar had zijn broeiende middagsterkte verloren. Er blies een wind vanaf de oceaan. De jongens ademden allen diep in. Zij werden naar de arena gebracht en naar beneden in de wachtruimte. Daar werden de kettingen verwijderd en kreeg elke jongen een paar knie- en elleboogbeschermers en een zachte rubberen mondbeschermer. De jongens bonden de beschermers snel vast op hun plaats renden de trap op door de jongensingang en bevonden zich op de arenavloer.
De lichten stonden laag. De trainers waren nergens te zien, maar verspreid op de vloer lagen pommels, netten, zware rubberballen en knotsen, leren zwepen, touwen en kettingen. De jongens stonden allemaal zwijgend en onzeker wat er van hen werd verwacht.
Plotseling vlamden de schijnwerpers feller op en zetten de arenavloer in een hel licht. Een stem dreunde van boven. "Mêlée! De laatste jongen die staat krijgt twintig punten! Toon geen genade!"
wordt vervolgd