Gladiatorjongens Wereldwijd (7) (hoofdstuk 15-16)
Door istari ([email protected])
vertaald door Dick Vertaal
oorspronkelijke titel World Wide Boy Gladiators, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html
Copyright 2007 door istari, alle rechten voorbehouden
* * * * *
Dit verhaal bevat beschrijvingen van seksuele handelingen en verschillende extreme vernederingen betreffende minderjarige jongens. Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor een volwassen publiek, en is het werk van volledige en totale fictie. Als u dit soort zaken niet mag lezen, doe het dan niet. Niet opnieuw verspreiden zonder toestemming van de auteur.
Commentaar is welkom (in het Engels): [email protected]
Commentaar op de vertaling is ook welkom.
* * * * *
Hoofdstuk 15.
In de eerste paar seconden stonden de jongens elkaar allemaal aan te staren met een verbaasde uitdrukking op hun gezichten. Het was nog geen achtenveertig geleden sinds zij uit hun huizen weggehaald waren en nu waren de tien jonge gladiatoren er al aan gewend dat elk moment van hun leven gereglementeerd, gedisciplineerd en gecontroleerd werd. Nu plotseling werden zij losgelaten ... op elkaar. Geen van hen had enig idee wat zij zouden moeten doen.
Uiteindelijk was het Josh die besliste dat hij beter iets kon doen. Hij wilde niet meer strafpunten van zijn trainer krijgen voor het niets doen. Hij rende van de andere jongens vandaan en pakte één van knotsen op. Het was eenvoudig een kortere versie van de pummels die ze al op elkaar gebruikt hadden, met een met leer omwikkelde handgreep aan de ene kant en een gemeen uitziende rubberen bal aan de andere. Helemaal rondom de bol zaten afgeronde metalen punten. Hij zou niet in de huid van een jongen doordringen, maar zou hem wel zwaar kneuzen. Josh hield van het gewicht ervan en van zijn lengte. Het kon veel gemakkelijker met die knots omgaan dan met de lange pummelstokken. Hij slingerde hem heen en weer en hield toen op, één hand op zijn heup, zijn hoofd op een aanbiddelijke manier gebogen.
"Waarom staat iedereen maar te staan?" vroeg hij. "Laten we dit doen!"
Chris, die niet door zijn broertje overtroffen wilde worden, pakte één van de pummels, waarmee hij tegen Alexei vrij goed was geweest. De andere jongens volgden snel en elk pakte een wapen voor zich. De elfjarige Ian vertoonde een wat ongelukkige aarzeling en moest het met één van de twee netten doen omdat alle andere zaken al weg waren tegen de tijd dat hij moed gevonden had.
"Wat voor de hel moet ik hiermee doen?" schreeuwde hij naar de anderen.
Het eerste wat hij moest doen was duiken en weglopen toen Josh hem met zijn knots in elkaar probeerde te slaan. Het tweede wat hij deed was erachter komen dat zijn net voorzien was van kleine loden gewichten. Hij slingerde het naar Josh en wikkelde het rond de knieën van zijn mede-elfjarige. Het derde ding wat hij deed was er zo hard als hij kon aan trekken.
Josh raakte de grond hard met zijn benen verward in het net.
"Koel!" verklaarde Ian. Plotseling vond hij zijn keus van bewapening niet zo slecht. Josh draaide en rolde en slaagde er onmiddellijk in om zich vrij te krijgen, maar Ian en zijn verraderlijke net vormde een voortdurende bedreiging voor alle jongens.
Alhoewel ze minder dan achtenveertig uur samen op het eiland waren, had er zich onder de jongens al een onuitgesproken hiërarchie ontwikkeld. Zij waren alle vreselijke goede atleten, allen hadden schitterende jonge lichamen in topvorm en elk had een meer dan gemiddelde intelligentie, maar zij schenen een instinctief inzicht te hebben wie van hen het sterkst zou blijken te zijn en wie, minstens potentieel, het zwakst waren. Onder de vijf oudste jongens werden Chris en David beschouwd als de taaiste concurrenten, zeker zagen de beide zwemmers elkaar al op die manier. Bij de jongere jongens werden Josh (ondanks al zijn strafpunten) en Gabriel door hun leeftijdsgenoten als de grootste bedreiging gezien. Als een duiker, zij het één van bijna-olympisch kaliber, werd de jonge Philippe door anderen grotendeels afgewezen, evenals Illya, die ondanks zijn mans-grote lul, toch een gymnast was, wat door de meeste jongens als een meisjessport beschouwd werd. Niemand van de jongens nam de tienjarige Miles ernstig.
Het was daarom geen verrassing dat David, Chris, Josh en Gabriel al snel en vaak het doelwit waren van de andere zes jongens, en meestal in die volgorde. Er was aanvankelijk geen echte coördinatie, slechts een zwijgend begrip dat die vier jongens snel uitgeschakeld moesten worden als de andere zes een kans wilden hebben om de laatste te zijn die op zijn voeten stond. In het verloop van de mêlée werd het duidelijk dat Josh één of andere soort van jongensachtige privé-overeenkomst had gesloten met Ian en Miles, wat hem twee hoognodige bondgenoten tegen de oudere jongens gaf. De drie pre-tieners waren zwijgend overeengekomen elkaar niet aan te vallen maar in plaats daarvan hun energie gezamenlijk te besteden aan hun grotere, sterkere tegenstanders, terwijl ze elkaar verdedigden.
De dertienjarige Illya was de eerste jongen die zij afmaakten. Ian gooide zijn net over hem heen, Josh en Miles sloegen hem ongenadig met hun pummels, totdat hij hen smeekte te stoppen. Maar alle jongens wisten inmiddels dat niets op Gladiator Eiland ophield tot het degenen die het bevel hadden schikte. Illya was keurig voorzien van lelijke kneuzingen toen de luide stem van boven opnieuw klonkt.
"Jongen Nul-Acht. Je bent uitgeschakeld! Verlaat de arena en ga naar beneden."
Pijnlijk en uitgeput, en nogal angstig over welke straf hem boven het hoofd hing omdat hij als eerste uitgeschakeld was, sleepte Illya zich op zijn voeten en marcheerde zo dapper als hij kon naar de wachtruimte onder de arenavloer. Daar werd hij van zijn knie- en elleboogbeschermers ontdaan. Zijn kettingen werden opnieuw vastgemaakt aan de boeien rond zijn polsen en enkels. Een bal-knevel werd in zijn mond gestoken en strak rond zijn hoofd vastgebonden. Jongens spraken niet in deze bijzondere ruimte. Hij werd toen naar de ranselpost gevoerd en met zijn handen boven zijn hoofd vastgemaakt. Tien harde zweepslagen op zijn rug kreeg hij voor zijn mislukking. Met stille tranen die over zijn wangen omlaag stroomden, werd de jongen toen zonder plichtplegingen in één van de wachtkooien gezet. Zijn trainer, die ook zijn oudere broer was, ketende de halsband van de dertienjarige vast aan de tralies en sloot de deur.
Op de arenavloer ging de chaos verder. Gabe en Philippe wisselden slagen met pummels, elk vastbesloten om de andere jongen te verslaan. Er was slechts een paar centimeter verschil in hun lengte ondanks de bijna twee jaar die ze scheelden. De veertienjarige Philippe was echter bijna vijf kilo zwaarder dan de twaalfjarige Gabe. Het duiken had de Franse tiener lenig en behendig gemaakt met een superieur evenwicht en coördinatie Het was alleen de woeste vechtersmentaliteit van de jonge Gabe waardoor hij stand kon houden tegen de oudere jongen. Zij waren zo op elkaar geconcentreerd dat geen van beide jongen merkte dat het jonge trio Ian, Josh en Miles hen insloot. Miles pakte twee rubberballen op die tot dusver door iedereen waren genegeerd. Met een gemene grijns gooide hij de eerste tegen Philippes borst, en tweede tegen Gabriels benen.
"Ouch! Dammit!" Gabriel schreeuwde toen de bal tegen zijn dij aankwam. Van verrassing liet hij zijn pummel vallen en haastte zich weg uit de hinderlaag.
Een moment ademloos door de heimelijke aanval stond de jonge Philippe weerloos met open mond en probeerde erachter te komen wat er net gebeurd was. Ians net zat een fractie van een seconde later rond zijn slanke middel. Het volgende wat de tienerjongen wist was dat hij op zijn rug lag met een drietal pretieners bovenop hem, die hem met gebalde vuisten sloegen.
Gabriel wist dat hij bondgenoten nodig had en wel heel snel. Hij rende naar de plaats waar Chris en David aan het vechten waren met de rubberen knotsen. Davids neus bloedde. Chris' lip gescheurd. De naakte jongens stonden aangezicht tot aangezicht, hun voeten wijd gespreid, knotsen in hun hand, en omcirkelden elkaar langzaam, elk wachtend tot de ander een ogenblik van zwakte vertoonde. De twaalfjarige Gabriel ging direct tussen hen in staan, zijn handen opgeheven voor een kortstondig bestand.
"De kleintjes," zei hij zei tussen ademteugen door, " werken samen. .. "
De officiële stem klonk opnieuw uit de lucht. "Jongen Nul-Negen. Je bent uitgeschakeld! Verlaat de arena en ga naar beneden."
De troep prepuberalen liet toe dat de geslagen en huilende Philippe op zijn handen en knieën ging zitten. Zij dwongen hem om op die manier naar de trap te kruipen en bespotten en schopten hem. Het feit dat Philippe zijn partner was deed de kleine Miles zelfs geen ogenblik genade geven. Hij bedacht dat zij allemaal even brutaal met hem zouden zijn als hij werd uitgeschakeld, zodat hij evengoed nu zo veel mogelijk klappen kon geven als hij kon.
"Pak aan, kaasetende aap!" schreeuwde Miles toen hij genadeloos de enige jongen op het eiland schopte die erin geïnteresseerd zou kunnen zijn om een beetje voor hem uit te kijken. Dat soort denken was echter een beetje te hoog gegrepen voor een naakte tienjarige die in een woeste de-winnaar-krijgt-alles strijd van sterkte en moed verwikkeld was.
Chris en David hadden ondertussen de waarschuwing van Gabriel ter harte genomen. Het meedogenloze drietal had zijn aandacht inmiddels op Alexei gericht, die nu snel als hij kon wegliep.
"Die kleine klootzakkies!" zei Chris.
David knikte dat hij er ook zo over dacht. De gedachte om te verliezen van Chris, of Illya of zelfs Philippe was onplezierig genoeg, maar de gedachte om te verliezen van één van de kleintjes absoluut ondraaglijk. "Zij zijn er helemaal geweest. Op dit ogenblik."
"Werken wij samen, kerels?" vroeg Gabriel die er heel wat voordeel in zag om vrienden met deze twee oudere jongens te worden.
Chris en David knikten, maar dachten allebei bij zichzelf dat ze Gabriel af zouden maken zodra ze die kleine ventjes een lesje gegeven hadden.
"Josh is voor mij!" schreeuwde Chris toen de drie overgebleven oudste jongens naar de plaats renden waar de jonge Alexei door Josh en Ian met zijn voeten vooruit naar het open trapgat werd gesleept.
David zette zijn zinnen op Ian, zijn mede-aussie. Gabriel pakte onderweg zijn pummel weer op en bedacht dat het niet zo moeilijk zou zijn om Miles daarmee een goed pak op zijn donder te geven.
Mike Brussard keek van achter de camera. "Hier komen ze," zei hij tegen zijn filmploeg door zijn koptelefoon. "Dit wordt goed. Zorg voor close-ups. Ik wil hun gezichten zien."
De filmploeg had de camera's 's middags opgezet. Er waren er twee op de arenavloer zelf en nog vier meer op diverse plaatsen rond de tribunes, plus een grote eenheid op een hengel die boven het centrum van de actie hing, zodat er goede close-ups van elke actie die de regisseur eiste gemaakt konden worden. "Geef me geluid," beval Brussard toen de twee groepen jongens in botsing kwamen. "Nu! Ik wil hun stemmen horen."
'Ik hoop echt dat de baas hiernaar kijkt,' dacht hij bij zichzelf.
William Durand keek inderdaad, vanuit zijn comfortabele werkkamer in zijn privélandhuis op het noordelijkste deel van het eiland. De XB1-baas was zeer gelukkig met wat hij zag. Hij zou volgende week nog gelukkiger zijn, als de momenteel lege tribunes maximaal gevuld zouden zijn met enthousiaste, rijke en invloedrijke toeschouwers. Elke stoel was al verkocht voor de eerste life-uitzending, en de lijst van VIPs was inderdaad indrukwekkend. Drie staatshoofden, verschillende industrie- en media-baronnen en fors aantal van de voornaamste beroemdheden zouden in het publiek zitten. Er was een tijd, nog maar nauwelijks een decennium geleden, waarin dergelijke hooggeplaatste individuen zich nooit bij een dergelijk schouwspel zouden durven laten zien, hun belangstelling voor dit soort zaken moest toen absoluut geheim blijven. Dat was allemaal veranderd met het aannemen van het Verdrag over de Kinderslavernij. Dit eenvoudige kleine globale verdrag was echt de katalysator van een dramatische sociale en culturele revolutie geweest en het had enkele van XB1's meeste succesvolle programma's mogelijk gemaakt. Gladiatorjongens was geen uitzondering en terwijl hij mêlée zich zag ontwikkelen, was Durand er nog zekerder van dat hij een enorme klapper in handen had.
Hij leunde achterover in zijn fauteuil en genoot van het gezicht van deze knappe jonge knapen op het scherm. Het hoofd van het grootste media-imperium van deze planeet reeg zijn vingers wat hij altijd in zijn nadenkende, introspectieve momenten deed. Hij staarde naar de klok op de muur. Het was net half acht geweest. Hij glimlachte in zichzelf toen hij het zachte geklets van naakte voeten op de hardhouten vloer hoorde.
"Je bent twee minuten te laat, Trevor," zei hij in zijn fauteuil omdraaiend.
Een jongen van veertien wachtte in de deuropening, zijn hoofd gebogen, en een dienblad met koffie in zijn slanke armen. De persoonlijke huisjongen van William Durand was naakt op een zwarte leren slavenhalsband en een zwarte thong om zijn middel na. Dat was zijn gewone uniform als hij in het huis werkte. Hij was bijna 1,60 meter lang, dichtbij de lengte van de oudste gladiatoren, maar hij had een dunne, fijne bouw met slanke smalle heupen. Zijn huid was parel-wit en volkomen onberispelijk. Zijn haar was donker kastanjebruin en hing op zijn schouders. Verder was zijn lichaam volledig haarloos. Merkwaardigerwijs was er geen opbollende tienerzwelling onder de krappe zwarte thong.
"Het spijt me, meneer," zei hij met een hoge ongebroken stem die van een elfjarige geweest zou kunnen zijn.
"Het zal je spijten als je niet onmiddellijk hierkomt."
Durands stem was streng, maar de bedreiging was grotendeels loos en de jongen leek dat te weten. Toch haastte hij zich zo snel als hij kon met het dienblad in zijn armen. Hij was een bevallig jong schepsel. Geen druppel van de het koffie werd gemorst. Hij plaatste het dienblad op de tafel naast de stoel van zijn meester en schonk plichtsgetrouw het eerste kopje in.
"Dank je, Trevor," zei Durand en tikte de jongen zacht op zijn naakte dij.
"Is dit de nieuwe show, meneer?" vroeg Trevor en riskeerde een korte blik op het scherm. Hij mocht over het algemeen geen televisie kijken, maar hij wist al aardig wat over Gladiatorjongens Wereldwijd, want hij was een slim en aandachtig slaafje en was nooit ver van de zijde van zijn meester.
"Niet precies," antwoordde Durand, "maar het zal hier heel wat op lijken."
De jonge tiener keek opnieuw naar het scherm. De jongens droegen allemaal halsbanden zoals hij, dus zij waren ook allemaal slaven. Allemaal waren ze ook zeer leuk. Trevor kreeg dat grappige tintelende gevoel tussen zijn benen. Het was niet zoals andere jongens hadden, dat wist hij. Maar het was prettig, maar maakte hem ook een beetje gek. Hij haalde diep adem en richtte zijn ogen naar zijn voeten.
"Je bent toch niet nog steeds boos dat ik je niet deel liet nemen, hè?" vroeg Durand.
De jongen bloosde, beschaamd dat zijn gevoelens altijd zo transparant waren voor zijn meester. "Ik denk 't zo. Een beetje. Ik ben sterk. .. en echt snel. Ik kan het grootste deel van die jongens verslaan. Dat weet ik zeker."
"Ik heb nooit gezegd dat jij het niet kon, mijn beste," zei William, teder met het haar van de jongen worstelend. "Maar als jij beschadigd raakt, dan kan ik dat eenvoudig niet verdragen."
De veertienjarige keek zorgvuldig naar de Gladiatorjongens en voelde slechts een spoortje jaloersheid. Hij merkte op dat de jongensdelen van allemaal in kuisheidsapparaten waren opgesloten. De gordels rond de middels van de jongste jongens waren onmiddellijk vertrouwd. "Sommigen van hen dragen dezelfde gordels als ik vroeger," zei hij.
"Ja, dat klopt," antwoordde Durand. "Weet je nog dat ik je de kuisheidsgordel aandeed? Het was je eerste nacht met mij."
De jongen knikte. "Ja, meester."
"Je kleine penis was zo hard dat ik hem bijna niet aan je kon krijgen." Hij liet zijn hand zacht over de voorzijde van de jongen z'n thong gaan en voelde de uiterst kleine vrijwel niet-aanwezige geslachtsdelen tussen de benen van de veertienjarige. Trevor liet een zacht zucht en stapte dichterbij, genietend van het gevoel wanneer zijn meester hem daar aanraakte. "Ben je niet blij dat wij jouw penis en ballen zo fijn en klein hebben gemaakt, zodat je er niet meer ongerust over hoeft te zijn?"
"Ja, meester," antwoordde Trevor, niet helemaal zeker enkel hoe dankbaar hij zou moeten zijn. Zijn meester had hem bezeten sinds hij tien jaar oud was. Hij was met de injecties begonnen toen Trevor elf was. Tegen de tijd van zijn dertiende verjaardag waren die dingen tussen zijn benen, zijn kleine-jongensdelen, tot bijna niets verschrompeld. Zijn strak besneden penis was nauwelijks 2,5 centimeter lang. Zijn testikels waren niet veel groter dan knikkers en werden dicht tegen zijn lichaam gehouden door zijn strakke gladde scrotum. Hij had nooit erecties. In feite was Trevors penis in meer dan drie jaar niet hard geweest. Nog steeds kreeg hij elke week de injecties die ervoor zorgen dat zijn geslachtsdelen klein en sluimerend blijven. De procedure zelf deed geen zeer. Het pijnlijkste deel waren de injecties zelf, rechtstreeks in zijn penis en testikels.
Castratie werd natuurlijk algemeen uitgeoefend op jongensslaafjes. Het fokken van slaven, met opzet of bij toeval, was nog steeds onwettig, zodat het een natuurlijke voorzorgsmaatregel was die door vele eigenaars van ongelukkige jonge mannelijke slaven werd verkozen. Het verschrompelen of vernietigen van de geslachtsorganen van een jongen was echter een zeldzaamheid. En hoewel het een modeverschijnsel was in de hoogste sociale kringen, bleef het toch nog een bepaalde air van decadente nieuwigheid houden. William Durand behoorde bij de eersten die een dergelijke jongen hadden en pronkte trots met de jonge Trevor op feesten en bijeenkomsten.
Voor het grootste deel wist Trevor echt niet wat hij verloren had. Hij was nog prepuberaal toen het proces begon. Hij wist hij niet meer als andere jongens was, maar hij had slechts een vaag begrip van wat dat echt betekende. Hij had nooit een andere jongen als hem ontmoet, hoewel zijn meester hem verzekerde dat er anderen op de wereld waren.
"Jij zult nooit meer een kuisheidsgordel hoeven dragen, Trevor," zei Durand. "Zolang je elke week je injecties krijgt." Hij streelde het leuke kontje van de veertienjarige en drukte stevig op de plug in het gat van de jongen. Trevor had natuurlijk nog zijn prostaat, en met veertien jaar was die overactief en hoogst gevoelig. Hij was sinds hij twaalf was altijd van een plug voorzien. Hij kon nog die geheimzinnige heldere vloeistof lekken, in feite zelfs in grote hoeveelheden. Een natte vlek ontwikkelde zich snel op thong van de jongen toen zijn meester die speciale plaats diep binnen hem bleef stimulereen. Trevor rolde zijn hoofd naar achteren en likte zijn lippen, zacht kreunend.
"Dit is alles wat je nodig hebt, niet waar, jongen?" vroeg Durand.
"Ja, meester," antwoordde Trevor zacht.
"Opschieten dan. Maak je werk af, dan gaan wij wat zwemmen."
Trevors ogen lichtten op. "Ja, meneer!" en haastte zich weg om zijn dagelijks werk van schoonmaken en schrobben te voltooien. Het huis hier op het eiland was reusachtig. Veel groter dan het penthouse van zijn meester in de stad. Het kostte al een hele dag om het te stofzuigen. Maar het prachtige strand en het blauwe water maakte dat allemaal lonend.
Op de vloer van de arena bleven de jongens afvallen. Gabriel had een vluggertje van kleine Miles gemaakt door hem even bewusteloos te slaan met een toevallige slag op de achterkant van zijn hoofd. Twee leden van de filmploeg sleepten de kleine tienjarige snel weg zodat de andere jongens hem niet zouden vertrappen. Zeer tot de verbazing en verrassing van David leverde Ian een goed gevecht na zijn net ten gunste van een knots te hebben ingeruild. Davids neus bloedde nog van het nog onvoltooide gevecht met Chris. Hij moest eraan denken om door zijn mond te ademen, wat hem nogal afleidde. Ian slaagde erin om een scherpe slag op de heup van de oudere jongen neer te laten komen, gevolgd dooe een vierkant tegen de borst van de veertienjarige. David draaide weg in een poging zijn positie te herwinnen, maar werd alleen maar opnieuw geraakt, dit keer tussen de schouders. Die laatste klap sloeg de adem uit zijn longen en hij viel op de grond. Hij pakte zijn borst en probeerde adem te krijgen.
David kon waarschijnlijk in een paar seconden weer verder gaan, maar de uitspraak in de arena was snel en definitief.
"Jongen Eén-Nul. Je bent uitgeschakeld! Verlaat de arena en ga naar beneden."
David was pissig, maar er was niets wat hij eraan kon doen. Nog nauwelijks in staat om te ademen, wankelde hij op zijn voeten en verliet de vloer. Dus bleven Ian en Gabriel, en Chris en Josh achter om met elkaar te vechten. Chris wist dat er een goede kans was dat de drie jongere jongens als een troep op hem af zouden komen, dus hij besloot dat hij de strijd beter wat eerlijker kon maken.
"Nemen wij die kerels samen, Josh," zei hij, zelfs terwijl hij de laatste slag van zijn broer blokkeerde.
"Waarom zou ik jou helpen?" vroeg de elfjarige achterdochtig terwijl de jongens teen aan teen stonden, "zodat je mij later kunt verslaan."
"Jij zou mij kunnen kunnen slaan," stelde Chris voor.
"Ik heb je nooit verslagen, bij helemaal niets," snauwde Josh terug. "Geen overeenkomst! Kom op jongens!" schreeuwde Josh naar Ian en Gabe. "Pak hem!"
En dat deden zij. Klap na klap. Chris was waarschijnlijk de sterkste van de jongens, maar de atletische dertienjarige was geen gelijke voor drie pre-tieners wiens enige doel op dit ogenblik was hem van zijn voeten te slaan. Zij omcirkelden hem, alle drie met hun pummels klaar om te slaan.
Chris slaagde erin om ongeveer vijf minuten op zijn benen te blijven staan, maar er was geen manier dat één jongen er drie kon afweren. De meute pre-tieners porde hem, bespotte, speelde met hem, en putte hem uit. Tenslotte vielen ze aan, en raakten hem voor en achter, hoog en laag, met hun pummelstokken. Chris wist hij verslagen was, maar hij zou niet alleen naar beneden gaan. Met zijn linkerhand zwaaide hij woest met zijn pummel en raakte de achterkant van Gabriels knieën met een scherpe slag. Chris raakte de harde grond en Gabriel viel bovenop hem. Op datzelfde moment, richtte een zeer slimme Josh zicht tot Ian en deed een spervuur van slagen op de borst en maag van de Australische jongen neerkomen. Ian werd uit evenwicht geslagen en viel achteruit over Chris en Gabe, zodat er een stapel van drie jongens op de grond lag, met hun vlotte magere lidmaten kronkelend en worstelend.
"Jongens Nul-Zeven, Nul-Zes en Nul-Drie. Jullie zijn uitgeschakeld! Verlaat de arena en ga naar beneden."
Gekneusd en vermoeid, en nogal geschokt hoe snel hun strategieën zich ontwikkeld hadden, ontwarden de drie jongens zich en gingen langzaam weg. Josh werd achtergelaten en stond daar alleen in het midden van de arenavloer. Het duurde een paar seconden voor hij realiseerde wat dat betekende.
"Ik heb gewonnen! Oh, ja. Wie is de beste? Ik ben het, ik ben het, oh ja. Ik heb gewonnen!" schreeuwde Josh, en deed met zijn vuist omhoog een rondedansje.
Een hoge prepuberale stem weergalmde door de lege ruimte. "Nee, dat heb je niet."
Josh keek verrast rond. Daniel O'Hanlon stapte uit de schaduw van de trainersingang, pummel in zijn hand.
"Dat is niet eerlijk!" schreeuwde de elfjarige. "Jij bedriegt de boel. Jij hebt met niemand gevochten."
"Zij hebben niet gezegd dat we met iedereen moesten vechten," zei Daniel, vooruit lopend en lui met zijn pummel slingerend. "Zij hebben gezegd dat wij de laatste jongen zouden moeten zijn die staat. En ik zal de laatste zijn. .. want jij gaat eraan."
"Dat had je gedacht."
Josh was verwaand, maar hij was ook uitgeput geraakt. Pas toen ze van aangezicht tot aangezicht naar elkaar stonden te kijken, realiseerde Josh hoeveel kleiner hij was dan zijn tegenstander. Het enige voordeel in grootte dat hij over Daniel had was zijn ongebruikelijk grote penis, waarmee hij snel al enigszins legendarisch was geworden onder de jongens, maar wat hem nauwelijks zou helpen deze wedstrijd te winnen. Elke worstelaar weet hoe kritiek lengte en gewicht kunnen zijn, en Josh wist hij een probleem had. Hij bedacht dat zijn enige kans was Daniel bij verrassing te nemen. Hij schoot vooruit en wilde het botte eind van pummel in de maag van andere jongen drijven.
Daniel had echter wat geleerd van de vernederende afstraffing die Gabriel hem eerder op de dag gegeven had. Hij blokkeerde de slag van Josh en schopte de benen van de elfjarige onder hem uit.
"Shit!" schreeuwde Josh toen hij op zijn kont viel. Hij sprong direct weer op want hij wilde niet uitgeschakeld worden, maar Daniel stond klaar voor hem, hij stormde op hem af en pakte hem. Met opzij gesmeten pummels worstelden de twee jongens voor de overwinning en die kostbare bonuspunten. Zij waren allebei in hun element. Worstelen was even natuurlijk voor deze twee jongens als ademen. Josh was sneller, maar Daniel was sterker en ervarener. Na tien minuten vastgrijpen, vergezeld van jongensachtig gegrom en gekreun, begonnen de voordelen van de twaalfjarige zich te vertonen. Josh had Daniel op zijn rug. Hij dacht dat hij hem nu elk moment vast kon zetten. Jammer genoeg onderschatte hij de sterkte van Daniels benen. De oudere jongen kon zijn lichaam naar boven buigen, sloot zijn armen rond de nek van Josh en liet hen samen omrollen, zodat hun posities omgekeerd werden.
"Verdomme!" gromde Josh.
Daniel vloerde hem een seconde later en hield hem omlaag door zijn rechterknie op de borst van Josh te drukken.
"Jongen Nul-Twee. Je bent uitgeschakeld!. Jongen Nul-Vijf. Jij bent de kampioen. Twintig bonuspunten."
Nu was het Daniel die een rondedansje deed. Josh liet daar liggen, boos en verward over hoe deze zekere overwinning weggegaan was.
Hoofdstuk 16.
Onder de arena stonden de acht uitgeschakelde gladiatorjongens zwijgend in kooien, hun ijzeren halsbanden aan de tralies geketend, hun zwijgen verzekerd omdat ze allemaal een bal-knevel inhadden. Zij hadden inmiddels allemaal de vereiste tien zweepslagen ontvangen omdat ze gefaald hadden de overwinning te behalen. Hun jonge naakte ruggen droegen de lelijke striemen van hun trainers zweepslagen. Omdat enkele van de jongens gelijktijdig werden uitgeschakeld, moesten ze in de houding staan, handen achter hun hoofden, terwijl één jongen per keer aan de ranselpost werd gestraft. De jongens die al in de kooien waren krompen ineen toen de zwepen de lucht doorkliefden en niet al te vriendelijk het zachte jonge vlees kusten.
Chris was de laatste die aan de post werd gehangen. Hij moest kijken hoe eerst de twaalfjarige Gabriel en daarna de elfjarige Ian door hun trainers geranseld werden. Ians trainer, Anthony, was bijzonder ruw en koos een ransel met metalen toppen. Na slechts tien zweepslagen was de rug van de jonge Australische jongen bebloed. Dokter Trench werd geroepen en behandelde vlug en niet al te zacht Ians wonden. Chris vreesde dat hij hetzelfde of erger van Jason zou krijgen, maar toen hij aan de post hing, zijn polsen boven hem geketend, kwam Jason dicht bij hem en fluisterde hem in zijn oor.
"Schreeuw alsof ik je er echt heel erg van langs geef, Nul-Zeven," zei Jason.
De derrtienjarige begreep het en draaide zijn hoofd net genoeg om zijn trainer een snelle privé glimlach te geven. Het ranselen was nog heel erg en het deed nog steeds veel pijn, maar het stelde niet zoveel voor na al de andere kwellingen die de jongen vandaag al had verdragen. Niettemin schreeuwde hij de longen uit zijn lijf zodat het er voor Jason goed uitzag en hij werkte er zelfs enkele tranen uit voor de camera's. Hij werd toen van de paal afgehaald en naar één van de kooien gebracht, waar al vier andere jongens in stonden.
De kooien waren klein en de jongens waren gedwongen hun zwetende naakte haarloze lichamen dicht op elkaar te persen. In dergelijke omstandigheden was het niet erg verrassend dat de meeste jongens minstens één of andere graad van seksuele opwinding ervoeren. Zij krompen ongemakkelijk ineen toen hun zoete jonge penissen probeerden zich binnen de strakke begrenzingen van hun kuisheidsapparaten op te richten. Met deze bewegingen bereiken ze alleen maar dat ze nog meer gestimuleerd en gefrustreerd werden. Spoedig huiverden alle jongens door de spijkers in hun jeugdige jongensdelen. Hun nood werd op dit ogenblik echter genegeerd omdat de trainers in een verhitte discussie gewikkeld waren wegens de jonge Daniel, die net als de kampioen was uitgeroepen.
"Die kleine bastaard belazerde de boel!" verklaarde Hannah Dubose boos. Zij had zelf gepland om Josh met ruwe discipline te behandelen en eiste strikte gehoorzaamheid van hem, maar zij was ook zijn trainer. Zijn successen waren haar successen, en zijn mislukkingen zouden haar benadelen. Als hij echt door bedrog van een hard-verdiende overwinning werd weerhouden, had zij het recht en de plicht om uit naam van haar jonge gladiator te protesteren.
"Nee, mijn beste, dat deed hij zeker niet," antwoordde Calvin Mayfair. "De enige instructie die de jongens hadden gekregen was om de laatste te zijn die stond. Er zijn geen andere regels genoemd."
"Och, kom op," sloot Michella, Davids trainer en Hannahs vriendin, zich aan bij de discussie. "Dat is bullshit, Cal, en dat weet je. Dit zijn de Olympische Spelen niet. Deze jongens moeten hier vechten."
"Nul-Vijf heeft gevochten," interrumpeerde Jason Sanborne rustig. "En hij won." Als hoofdtrainer zou het uiteindelijk zijn besluit zijn om de overwinning van Daniel O'Hanlon stand te laten houden.
"Je staat toch niet aan zijn kant, hè," Hannah wees spottend op Calvin, "of wel soms?"
Jason glimlachte. "Elk van deze jongens is aangeworven om drie belangrijke redenen. Ten eerste zijn zij allemaal ongelooflijk leuk en hebben prachtige lichaampjes. Ten tweede, zijn zij kampioensatleten. En ten derde," hij pauzeerde om zijn punt te maken, "zijn zij allemaal hoogst intelligent, ver boven het gemiddelde. Hersenen zullen even belangrijk blijken te zijn als sterkte en vaardigheid wanneer de wedstrijden beginnen. Ik ben het ermee eens dat het een gluiperige lullige actie van Nul-Vijf was. Het was ook absoluut briljant. Het joch had een strategie en hij deed dat werken. Dat soort materiaal is puur goud in de waarderingscijfers. Nul-Vijf is de winnaar. Discussie gesloten."
Hannah keek hem woedend aan maar zei niets. Zij greep de ketting die normaal Josh en David samenbond en liep toen naar de met 'Trainers' aangeduide tunnel. Boos liep zij de helling op naar de arenavloer. Calvin ging haar wijselijk achterna.
Daniel was nog met zijn overwinningsdans bezig. Josh lag op zijn rug met opgetrokken knieën en staarde nietsziend naar het dak van de arena en probeerde nog op adem te komen. Hij was zo kwaad op Daniel. Hij was zeker dat de oudere jongen de boel had bedrogen. Maar op het ogenblik was hij nog kwader op zichzelf omdat hij gevloerd was. Dat gebeurde bijna nooit als hij worstelde. Hij had in zijn hele leven misschien drie wedstrijden verloren en geen daarvan in de afgelopen twee jaar. Daniel was goed, zeer goed, maar Josh dacht niet dat de Canadese jongen noodzakelijk beter was, enkel een klein beetje groter, en er waren manieren om daar overheen te komen. Hij wilde absoluut een revanche.
"Ik krijg jou de volgende keer, Danny," schreeuwde hij.
"Ik denk van niet," antwoordde de twaalfjarige met het kastanjebruine haar zichzelf nog steeds heel goed voelend.
Danny was de eerste die de twee trainers zag die de helling opkwamen. Hij hield snel op met zijn voorstelling en ging in de houding staan, met zijn handen achter zijn hoofd. Hij fluisterde een snelle waarschuwing naar Josh. De elfjarige krabbelde weer op zijn voeten en ging ook in de houding staan. De twee jongens stonden daar samen, hun knappe naakte lichamen bezweet en vies, Daniels jongensdeel opgesloten in de strak begrensde lulkooi, dat van Josh achter de dikke driehoekige metalen plaat van zijn kuisheidsgordel verborgen. Voor het eerst sinds de mêlée begonnen was, werd Josh zich weer bewust van de plug in zijn kont en strakheid van de metalen plaat die zijn geslachtsdelen volledig bedekte en insloot. Tijdens de actie was hij zo in de strijd opgegaan dat het gemakkelijk was om te vergeten dat hij een kuisheidsgordel droeg, ontworpen om prepuberale jongens zoals hij te weerhouden zich aan te aanraken of maar de geringste erectie te krijgen. Hij wiegelde een moment met zijn heupen in een vergeefse poging om het comfortabeler te maken. Daniel ervoer blijkbaar hetzelfde probleem, en keek omlaag naar de metalen kooi die zijn kleine penis omvatte en tikte met zijn vingers op het kleine hangslot. Er was geen manier om het af te doen.
"Waar horen je handen, Nul-Vijf?" vroeg Calvin toen hij voor de ruim anderhalve meter lange jongen ging staan.
"Achter mijn hoofd, meneer. Het spijt me, meneer," antwoordde de jongen en bracht zijn handen snel weer in de un juiste positie.
"Je mag dat nooit aanraken," waarschuwde zijn trainer hem en schudde ruw met de metalen kooi en zijn kleine haarloze inhoud. Daniel voelde zich plotseling niet zo groot als een paar minuten eerder. In feite voelde hij zich weer vrij klein. Toen hij net op het eiland aangekomen was en daar met alle andere jongens naakt stond, was het gemakkelijk te zien dat op de kleine tienjarige Miles na, hij de jongen met de kleinste lul was. Tot dusver had tenminste niemand van de jongens daar pret over gemaakt. Gabriel, zijn partner, had hem ermee geplaagd, maar op een vriendschappelijke en sympathieke manier. Hij was eigenlijk wel wat blij dat ze allemaal kuisheidsapparaten moesten dragen, omdat zijn penis niet veel kleiner leek in de kooi.
"Je deed toch een goed werk," zei Calvin en gaf hem felicitatieklap op de rug. "Knappe jongen. Zorg nu dat je beneden komt."
Onder permanent bevel om overal heen te rennen waarheen hem verteld werd te gaan, snelde Daniel naar de jongensingang en haastte de helling af. Calvin liep op z'n gemak achter hem aan.
Hannah maakte de ketting aan de halsband van Josh vast. "Geen beloning voor de tweede plaats, jongen," vertelde zij hem streng. "Nu in beweging." En zij sleepte de elfjarige jongen aan zijn ketting achter haar aan.
De andere jongens waren al uit de kooien gehaald en werden aan hun partners geketend toen Hannah met Josh onderaan de helling kwam. Josh probeerde ongelukkig te verklaren hoe het kwam dat hij de allereerste wedstrijd op Gladiator Eiland verloren had. Michella kwam met David aan en de zware 60 cm lange ketting werd opnieuw tussen hun halsbanden gedaan. Josh zag dat David een zwarte bal-knevel in zijn mond had. Hij zag ook de tien felrode striemen op de rug van de veertienjarige rug. Josh wierp een snelle angstige blik op de ranselpost en rilde.
"Nee, jij hoeft daar niet aan," vertelde Hannah hem met een klapje op zijn naakte billen. "Jij was tweede."
De elfjarige slaakte een zucht van verlichting.
"Geen woord, jongens," beval Jason Sanborne toen de trainers de knevels uit de monden van de jongens verwijderden die er eentje hadden. Alle jongens stonden zwijgend toen de kortere kettingen vastgemaakt werden aan de ijzeren boeien die nu een permanente inrichting om hun polsen en enkels waren. Alle jongens haatten het om geketenend te zijn, maar het begon al routine voor hen te worden. Zij waren slaven, bezit van XB1, en elk van hen begon precies te begrijpen wat dat betekende.
Met de tien gladiatorjongens weer vastgemaakt in hun kettingen stelden de trainers hen in paren op en voerden hen uit de arena. Het was half negen in de avond, zonder dat de jongens dat natuurlijk wisten, en de tropische late zomerzon stond nog aan de heldere hemel. Een donkere wolkenband, die tegen de horizon te zien was, beloofde meer regen in de nacht. Er stond een sterke oceaanwind. Dat voelde goed aan voor de zwetende naakte jongens na de inspanningen in de smoorhete arena. Geen van de jongens wist wat er nu ging gebeuren. Een permanente algemene regel op het eiland was dat gladiatorjongens zo veel mogelijk onwetend werden gehouden over welke gebeurtenissen er elke dag plaats zouden vinden. De meesten van hen wilden graag naar de barak teruggaan, maar hun volgende en laatste stop op hun eerste volledige dag op Gladiator Eiland was het zwembad. Hun kettingen werden snel verwijderd. Jason Sanborne riep de jongens in een groep bijeen. De trainers stonden achter hen.
"Een goede eerste dag, jongens," prees Sanborne hen. "Vanaf nu gaat het alleen maar moeilijker worden. Maar voor vanavond zijn wij het er allemaal over eens dat jullie wat leuks hebben verdiend. Vrij zwemmen. Één uur. In het water!"
Vermoeid als ze waren juichten de jongens allemaal en tikten elkaar op de rug, de ontluikende rivaliteit was even vergeten. Bevrijd van hun kettingen, maar nog met halsbanden en boeien aan, vonden zij snel hun weg naar het zwembad. Chris, David en Philippe doken vol vertrouwen in hun favoriete element, de andere jongens gleden er onbevreesd in. Alleen de tienjarige Miles was achter gebleven. Met zijn leuke teentjes aan de rand van het water stond hij droevig te kijken naar de andere jongens die elkaar bespatten en speelden. Chris, zich de instructies van meneer Durand herinnerend, zwom na een paar minuten naar hem toe en glimlachte naar hem uit het koele blauwe water.
"Rot dat je niet kan zwemmen," zei de dertienjarige op een vriendschappelijke toon. "Ik moet het je toch leren."
"Ja," antwoordd Miles, niet helemaal zeker of hij het werkelijk wilde leren.
"Goed, het eerste wat we moeten doen is je in het water krijgen."
"Het is te diep, Chris."
"Aan dat eind is het niet diep," antwoordde Chris en haalde een mager zon-gebruinde arm uit het water en wees naar het andere eind van het zwembad. "Ren daarheen en ik zie je daar, o.k.?"
"O.k. Je laat me toch niet verdrinken, hè?"
"'tuurlijk verdrink je niet. Zelfs dat stomme broertje van me kan drijven." Chris schreeuwde die laatste verklaring om ervoor te zorgen dat Josh het hoorde.
"Hé!" schreeuwde Josh terug, hoogst beledigd.
Miles lachte. Hij hield van Chris. En hij wist als hij niet leerde zwemmen, dat de dingen hier op het eiland echt erg voor hem zouden worden. Hij haastte zich naar het ondiepe eind van het zwembad en wachtte op zijn eerste les.
Jason Sanborne en Sergei Casparev stonden aan de kant van het zwembad en keken naar de tien naakte jongetjes die spetterden en stoeiden in het water. De twee trainers waren bij het zwembad gebleven om een oogje op jonge gladiatoren te blijven houden en ervoor te zorgen dat zij zich gedroegen. Jason keek even naar zijn tegenhanger en glimlachte. Met zijn zeventien jaar was Sergei veruit de jongste van de trainers. Als hij slechts een paar jonger was geweest, zou hij waarschijnlijk zelf één van gladiatorjongens geweest zijn. Net als zijn dertienjarige broer Illya was Sergei een talentvolle gymnast, hij had zijn eerste juniormedailles gewonnen op twaalfjarige leeftijd en zilver op veertienjarige leeftijd bij de Olympische Spelen. De jonge man had zijn kansen om in de volgende de zomerspelen uit te komen opgegeven en was in plaats daarvan trainer geworden van zijn broertje Illya hier op Gladiator Eiland voor de duur van diens driejarige contract.
Hij had momenteel geen shirt aan en veroorloofde Jason een goede blik op zijn magere gespierde tienerlichaam. Het feit dat hij Illya's broer was wisten nog alleen Jason en William Durand, hoewel alle trainers nu al opmerkingen over de sterke gelijkenis tussen de jongensslaaf en zijn jonge trainer gemaakt hadden. Jason vond zowel Illya als Sergei hoogst aantrekkelijk en hij was benieuwd of Sergeis lul kon wedijveren met die van zijn jongere broer wat betreft zijn indrukwekkende grootte en dikte. Hij was ook persoonlijk benieuwd of hij dat zelf te weten zou kunnen komen.
"Was het zijn idee of de jouwe om hier te komen?" vroeg Jason nonchalant.
"Onze vader, eigenlijk," antwoordde Sergei in goed-geoefend Engels. "Illya wilde het helemaal niet."
"Maar je broer heeft zijn contract ondertekend. Alle jongens."
Sergei glimlachte en knikte. "Hij moest tekenen. Onze vader zou hem anders permanent verkocht hebben."
Jason was daar een beetje over verrast. De ouders van alle jongens hadden gewillig de contracten van hun zonen mede-ondertekend, de een wat meer enthousiast dan de ander, maar hij had niet verwacht dat een van de voogden van de jongens de dreiging van permanente slavernij had aangewend om de handtekening van een aarzelende jongen te verkrijgen. Jason wist niet dat Illya niet de enige jongen was die het contract in dergelijke onplezierige omstandigheden had ondertekend. De belofte van geld was eenvoudig te groot en de potentiële waarde op een veiling van knappe pre-tiener en tienerjongens te hoog voor vele zwaar in de schulden zittende ouders om te negeren.
"En hoe raakte jij hier dan bij betrokken?" informeerde Jason verder.
"Ik wil dat Illya wint. Ik vroeg of ik zijn trainer mocht zijn. Meneer Durand ging akkoord."
"Is het moeilijk? Trainer van je broer te zijn?" Jason had al opgemerkt dat Sergei met de zweep bijzonder ruw geweest was en de de rug van zijn dertienjarige broertje zonder teken van medelijden of genade gegeseld had.
"Illya is een slaaf," zei de Russische tiener zorgvuldig. "Hij is geen persoon meer, zodat ik niet meer aan hem denk als mijn broertje. Het is mijn werk om ervoor te zorgen hij gehoorzaamd en zijn best doet. Als hij faalt, wordt hij gestraft, net als de anderen."
"Ik zal de trainers moeten vertellen dat jullie verwant zijn," verklaarde Jason. "De meesten vermoeden al zo iets."
"Is dat een probleem?"
"Ik zie niet waarom het een probleem zou moeten zijn. Jij zult zeker niet gemakkelijk met hem zijn. Maar als er een groot bezwaar over bestaat, dan zal ik je misschien naar iemand anders over moeten plaatsen. Het maakt niet uit als de jongens het te weten komen. Zij hebben toch helemaal geen rechten. Het kan echter een goed gezichtspunt voor het publiek zijn. Wij zullen het aandikken als het nodig is om aandacht te trekken."
Sergei glimlachte. "Dan zal ik ervoor zorgen wij aandacht trekken."
"Dat zal niet zo moeilijk voor jullie beiden moeten zijn."
Jason bracht het volgende uur door met het verdelen van zijn aandacht tussen de tien naakte jongetjes en de halfnaakte Sergei, die er zich helemaal van bewust leek te zijn dat de oudere man een oogje op hem had. Hij zelf was nogal gelukkig met deze wending van de gebeurtenissen. Een speciale verhouding met Jason Sanborne kon zijn status onder de meer ervaren trainers alleen maar verbeteren, want iedereen zag in hem weinig meer dan een jongen. Hij zorgde ervoor hij goed uitkwam als de kans zich voordeed. Zo veel visuele stimulus zorgde dat Jason een enorme erectie in zijn korte broek kreeg. Sergei vertoonde er snel ook één toen de onuitgesproken seksuele spanning tussen de twee trainers sterker groeide.
Om precies half tien keerden de jongens terug naar de barak. Zij stonden er zwijgend terwijl hun pols- en enkelboeien en hun ijzeren halsbanden voor de nacht werden afgedaan. Daarna werden ze voor het scorebord verzameld en keken ernaar terwijl de slotstand van plus- en minpunten van die dag verscheen. Danny O'Hanlon, met zijn twintig punten voor het winnen van mêlée, sprong met gemak naar de eerste plaats. Joshua Andrews, wiens atletische vaardigheden het niet konden winnen van zijn brutale mond en zijn zich misdragende penis, was laatste.
"Ik zal morgen de achterstand inlopen, mevrouw" beloofde hij Hannah, die net verscheidene harde klappen op zijn blote billen gegeven had.
"Dat kun je inderdaad beter doen," vertelde zij hem streng. "En je kunt het best leren hoe je dat ding zacht houdt." Zij wees spottend op de driehoekige metalen plaat die de overmaatse geslachtsdelen van de elfjarige insloot.
Josh bloosde. Natuurlijk was het voor de jongen absoluut onmogelijk om een erectie te hebben met die kuisheidsgordel aan, maar hij maakte zich al ongerust over de ochtend, wanneer het voor zijn douche zou worden verwijderd. Hij wist nu al dat hij weer een stijve zou laten opspringen, en als je een 37,5 kilo zware elfjarige bent met een reusachtige 13 centimeter lange erectie, is het onmogelijk om niet de aandacht op je te vestigen.
Voor de twaalfjarige Daniel werd de opwinding van zijn overwinning vervangen door vernedering omdat hij vóór alle andere jongens moest gaan staan, waarna zijn kuisheidskooi verwijderd werd en hij in plaats daarvan de kuisheidsgordel van de jongere jongens aan kreeg. Hij bloosde en was bijna in tranen toen zijn trainer deze ongewenste verandering voor hem verklaarde, en luid genoeg sprak zodat iedereen in barak het kon horen.
"Omdat je penis zo klein is, heb ik besloten dat je van nu af aan de kuisheidsgordel zult dragen."
Danny's besneden penis, slechts 4,5 cm lang, bleef zacht toen Calvin de metalen kooi opende en de ring van het geslachtsdeel van de leuke jongen met zijn kastanjebruine haren liet glijden. Danny richtte zijn ogen naar de vloer en probeerde te doen alsof het hem niet uitmaakte, maar hij kon het gegiechel en gegrinnik van de anderen horen. Met zijn winnende strategie in de mêlée had hij nu niet precies vrienden gemaakt. Er waren nogal wat jongens die best wel blij waren om zijn vernedering te zien.
De leren riem met de dikke driehoekige metalen genitale dekking werd rond Daniels slanke middel vastgebonden. De plaat hield de twaalfjarige's penis omlaag tussen zijn benen en duwde zijn ballen naar boven tot zij bijna binnen zijn lichaam waren. Het was eigenlijk nog ongemakkelijker dan de lulkooi.
"Ik heb ook besloten dat je een grotere kontplug nodig hebt. Buig voorover en pak je enkels beet."
Daniels ogen waren nat maar hij durfte niet te weigeren. Hij boog voorover en toonde zijn billen aan iedereen. Zijn trainer trok de plug eruit en deed zijn vinger er ruw in. De twaalfjarige kreunde toen de ongewenste indringer in hem rondtaste en die magische plek vond die heel zijn lichaam deed tintelen. Een paar seconden later werd een aanzienlijke grotere kontplug naarbinnen geschoven. Daniel gilde en smeekte Calvin om eruit te halen.
"Je zult er aan wennen," zei zijn trainer zonder medelijden terwijl hij de leren riem door de bilnaad van de jongen trok en de gordel met een paar hangsloten op zijn plaats sloot.
Een zeer ellendige Daniel mocht weer op zijn plaats in de rij gaan staan.
"Twee uur vrije tijd vóórdat de lichten uitgaan," vertelde Jason de jongens. "Jullie moeten allemaal naar de w.c. gaan en je tanden poetsen vóór je naar bed gaat. Gaan douchen is facultatief. Niet meer dan vijf minuten. Boeken en spelletjes staan in de kast. Jullie mogen zacht met elkaar praten en je gedragen. Als de bewakers je moet bestraffen dan krijg je morgenochtend strafpunten. Begrepen?"
"Ja, meneer," antwoordden de jongens eenstemmig met een prettige mengeling van puberale en prepuberale stemmen.
De trainers vertrokken en lieten de jongens voor de rest van de avond en de nacht achter onder de hoede van de vier geüniformeerde bewakers. Zij waren allemaal zo vermoeid dat Jasons waarschuwing nauwelijks noodzakelijk was. In één enkele groep maakten alle jongen gebruik van de doucheruimte. Ze waren verrukt toen ze ontdekten dat de avonddouche alleen maar koel water bood in plaats van de ijzig koude marteling van hun verplichte ochtendritueel. Er werd een beetje goedaardige gespeeld, maar voor de meeste tijd stonden de jongens alleen maar onder de douches en lieten het water over hun schouders en langs hun zijden stromen, zodat het vuil en stof van hun gladde glimmende lichamen spoelde. Elk van de jongens hield zijn hand op om een straal van de desinfecterende zeep te krijgen van de mannelijke bewaker die hen controleerde.
"Zorg ervoor dat je je haar wast, jongens," vertelde hij hen, genietend van de sublieme schoonheid van tien naakte jonge tieners en pre-tieners. De kuisheidskooien van de oudere jongens schommelden heen en weer terwijl zij ongeduldig de kleverige blauwe gel over hun huid wreven. De bewaker werd een bijzonder verleidelijk toneel voorgeschoteld toen de jongens hun handen naar hun hoofden ophieven en daar het zweet en het vuil vanaf schrobden.
Met zijn lichaam voor het eerst sinds de ochtend schoon, was Chris verrast om te zien hoeveel kneuzingen en schaafwonden hij tijdens die dag verdiend had. Hij had ze op zijn armen en benen, en enkele op zijn maag en borst. De jongen kon de kneuzingen op zijn gezicht niet zien, maar hij kon ze zeker voelen. Hij wist dat zijn rug nu ook tien donkerrode striemen van de ransel droeg. Vreemd genoeg voelde Chris zich werkelijk trots op zichzelf. De dingen waren veel moeilijker dan hij zich ooit had voorgesteld dat ze zouden zijn, maar hij stond nog op zijn voeten.
'Niet slecht,' dacht hij bij zichzelf omlaag kijkend over zijn topfitte haarloze gespierde jonge lichaam.
Zeer tot de collectieve teleurstelling van de jongens werd na vijf minuten het water afsloten. Ze kregen geen handdoeken en daarom werd de jongens bevolen om eenvoudig nog eens tien minuten daar op de tegels te staan tot het grootste deel van het water van hun lichamen gedropen was. Het was niet al te erg en de afkoelende druppeltjes op hun naakte huid voelde lekker aan, maar het was vooral vernederend om daar druipend nat te staan met de toekijkende bewakers.
Tevreden dat zij de badkamers niet onder hadden laten lopen, gaven de bewakers de jongens de opdracht om te urineren en daarna hun tanden te poetsen. De jongste jongens, die in hun kuisheidsgordels waren opgesloten, moesten over de toiletpotten hurken. De zes oudere jongens, die de beperkende genitale kooien droegen, mochten boven het gemeenschappelijke urinaal staan en zich verlichten. Na de knoeiboel die zijn tijdens hun eerste avond gemaakt hadden, werden zij strikt gecontroleerd door twee van de bewakers. Vervolgens kregen ze hun tandenborstels en werden naar de wastafels gemarcheerd. Daarna moesten de tien jongens met hun monden wijd open blijven staan terwijl de bewakers hun tanden inspecteerden.
Zodra zij tenslotte naar de gemeenschappelijke ruimte terug mochten gaan verdeelden de jongens zich in kleine groepen. Illya en Alexei vonden snel een schaapspel en begonnen te spelen. Chris ontdekte een science-fictionboek waarvan hij hield en ging aan te tafel zitten lezen. Josh wandelde een paar minuten later naar hem toe en nam de kruk naast hem.
"Het spijt me dat ik niet met je samen wilde werken, Chris," zei elfjarige na een paar minuten van stilte tussen hen.
"Dat denk ik zeker," antwoordde Chris niet van zijn boek omhoog kijkend.
"Ben je boos op mij?"
"Beetje. Ik beloofde mam dat ik op je zou passen, dat is wat ik probeerde te doen." Chris legde zijn boek neer en bekeek zijn broertje. "Je hebt me verraden. Dat was echt lullig van je."
Josh keek geschokt. Hij had nooit gedacht dat hij zijn broers gevoelens zou kunnen kwetsen. "Ik wilde alleen maar winnen, Chris. En als ik alleen met jou zou overblijven, dan zou jij me zonder twijfel in elkaar slaan."
"En jij zou als tweede geëindigd zijn, wat je nu ook deed? Ik zou je tenminste een eerlijke kans gegeven hebben."
"Maar.... Ik bedoel.... Ik wil niet dat iedereen denkt dat ik mijn grote broer nodig heb om me helpen winnen, weet je. .. "
"Ik zou je nooit helpen te winnen, Josh," zei Chris. "Als het ooit weer op jou en mij neerkomt, zal ik mijn best doen je op je kont te schoppen, gesnopen?"
"Gesnopen," antwoordde Josh. "Wij zijn nog broers, ja?"
"Wij zullen altijd broers zijn, lulletje."
"Je weet wat ik bedoel. .. zijn wij nog vrienden. .. "
"Ja," zei Chris en gaf Josh een zacht klopje op zijn schouder. "Maar dat betekent niet dat je geen grote lastpak bent."
Josh glimlachte. "Over lastpak gesproken. Dat ding in mijn kont geeft me een hoop last en maakt me gek." Hij draaide rond op de kruk met als enige resultaat dat hij weer een stoot van de metalen plug op die gevoelige plek diep binnen in hem voelde. De penis van de jongen zwelde tevergeefs binnen zijn kuisheidsgordel, permanent omlaag gedwongen door de strakke ondoordingbare genitale dekking. Josh zuchtte van ellende. Over een paar minuten zou zijn penis opnieuw volledig zacht zijn, maar voorlopig voelde alles daar beneden zeer strak en zeer ongemakkelijk.
Chris had zeker medelijden met hem. Alle jongens hadden dat. En toch had het voor Chris iets onweerstaanbaars om een plug in zijn kont en een kooi om zijn lul te hebben. Iets dat hij niet kon verklaren of begrijpen. Natuurlijk wilde hij zich aftrekken, even vertwijfeld en wanhopig als elke andere dertienjarige jongen, maar het feit dat hij het niet mocht, het feit dat hij zelf zijn eigen penis niet aan kon raken hield een vreemde betovering voor hem in. Hij was benieuwd of andere jongens dat zelfde verwarrende gevoel hadden. Hij was net de moed aan het verzamelen om dat aan Josh te vertellen toen de bewakers op hun fluitjes bliezen.
De jongens maakten de gemeenschappelijke ruimte schoon op een lawaaierig chaotische en jongensachtige inefficiënte manier en werden toen voor de nacht in hun cellen gesloten. Zodra de stevige metalen deuren dichtgeslagen en gesloten waren, bevonden de jongens zich in bijna totale duisternis. Chris en Alexei stootten elkaar verscheidene keren aan terwijl zij hun matrassen uitrolden en hun bed opmaakten. Er kwam een sterke bries naar binnen door het van dik gaas en tralies voorziene raam. Het was een warme bries, maar prettig met de geur van de oceaan. De jongens lag op hun rug rustig een tijdje met elkaar te praten tot zij allebei in slaap vielen.
Onder de twintig kamers in het landhuis van William Durand was er een kleintje waarin Trevor sliep. Durands eigen suite en verscheidene van de gastenkamers hadden kasten die groter waren dan Trevors kamertje, maar het was meer dan genoeg voor een jongensslaaf. Er waren geen ramen. Er was geen deur, omdat de veertienjarige geen recht op privacy had. Het was grotendeels ongemeubileerd. Midden op de naakte hardhouten vloer stond de kooi waar Trevor in sliep. Deze was net groot genoeg voor de jongen om er op zijn handen en knieën in te kruipen, indien nodig rond te draaien, en op te krullen om te slapen. Naast de stevig gebouwde kooi stond de strafbank waarop de jongen zijn ochtend- en avondkastijding ontving.
Trevor zat op zijn knieën voor zijn kooi, zijn handen achter zijn rug, zijn hoofd gebogen. Hij wachtte al een half uur gehoorzaam op zijn meester.
Durand pauzeerde een ogenblik voor de deuropening en staarde naar de magere, bevallige vorm van de knappe jongen die binnen op hem wachtte. Hij voelde een grote liefde voor Trevor en aarzelde niet dat te tonen. Hij was echter ook zeer streng en er stellig van overtuigd dat jongensslaven constante kastijding en bestraffing vereisten.
"Ga in positie staan, Trevor," zei hij op een milde toon.
De jongen plaatste zich onmiddellijk over de strafbank en presenteerde zijn kont aan zijn meester. De bank was voorzien van riemen om de polsen en enkels van de jongen vast te binden en een brede riem om het middel van de jongen strak op zijn plaats vast te trekken. Durand had geen haast. Hij genoot van dit avondritueel. Leren boeien werden rond de polsen en enkels van de jongen vastgegespt. Daarna werden deze, één slank ledemaat tegelijker, aan de poten van de bank vastgemaakt. Trevor boog zijn rug en rekte zich uit om zijn boeien te testen. Hij lag dan volkomen stil terwijl zijn meester de leren riem over zijn middel deed en hem vast aantrok. Een leren bit werd toen van zijn haakje aan de muur genomen en werd rond het hoofd van de jongen vastgemaakt.
"Je was laat met de thee vanavond," kondigde Durand aan. "En ik ben niet helemaal gelukkig met de toestand van je badkamer."
Trevor uitte een verontschuldigend "mmmph".
"Ja, liefje, ik weet dat het je spijt, maar ik moet je straffen. Je krijgt vanavond dubbel, de laatste tien met de peddel."
Trevor huiverde onwillekeurig maar herstelde zich snel. De jongen wist als hij maar een teken van klacht of protest maakte, het erger zou worden. Zijn gewone avondlijke pak slaag bestond altijd uit twintig harde klappen met de blote hand van zijn meester. Hij zou er nu tien bovenop krijgen, en daarne nog eens tien met de peddel.
Durand streek zijn hand zacht over het kleine ronde kontje van de veertienjarige. Het was parelwit, als fijn porselein, net als de rest van zijn lichaam. Met een enkele vinger streek hij over het perenium van de jongen, net achter de plek waar zijn strakke balzak met zijn kleine balletjes zat. Het voelde er glad en zacht als fluweel. Durand kon onder de haarloze huid een lichte hardheid voelen, het enige teken dat de tiener geprikkeld was. Alhoewel hij geen noemenswaardige geslachtsorganen had behalve zijn overactieve puberprostaat, kon de veertienjarige op zijn eigen ongebruikelijke manier nog seksueel opgewonden worden. Trevors 2,5 centimeter lange penis bleef volledig en permanent slap tussen zijn benen. Durand bleef zachte druk op het gladde erogene vlees toepassen. Trevor kreunde en spon van duidelijk genoegen.
"Stoute jongen," zei Durand met een lage stem. Met stevige slagen van zijn open hand sloeg hij Trevor langzaam, zodat de jongen elke klap afzonderlijk zou voel. Het geluid van de mannenhand die hevig op het kwetsbare vlees van de jongen terechtkwam weergalmde in het kleine kamertje. Trevor had geleerd om de kastijding van zijn meester in stilte, maar niet zonder tranen te verdragen en die dan ook in een constante stroom omlaag kwamen tegen de tijd dat de tiende slag op zijn achtereind terechtkwam. Hij snikte stil tegen de tijd dat de dertigste op zijn nu donker karmozijnroodkleurige kont landden.
Trevor keek met wijd open ogen toen zijn meester de houten peddel van zijn plaats op de muur nam. Het was zwaar, met een reeks gaten om het effect van de kracht te maximaliseren. Trevor wist dat de peddel normaliter voor de ergste van zijn overtredingen gereserveerd was, zoals iets breken of voor zijn beurt praten. Hij begreep niet waarom hij nu tot tien slagen veroordeeld was.
"Je bent benieuwd waarom je de peddel krijgt, hè?" vroeg Durand vroeg met een klein spoortje sympathie in zijn stem voor de duidelijke verward en bange jongen.
De jonge tiener knikte.
"Je bent geen kleine jongen meer, liefje. Je bent oud genoeg om je karweitjes behoorlijk te doen zonder eraan te worden herinnerd, en je bent zeker oud genoeg om op tijd te zijn. Ik denk niet dat je na vanavond weer eens te laat zult zijn, niet soms?"
Trevor schudde fel met zijn hoofd van 'nee'.
Durand leverde zijn eerste slag. Trevor bokte tegen zijn boeien en trok aan de riemen om zijn polsen en enkels. De tweede slag deed hem in zijn bit gillen, net als elke slag daarna. Aan het eind was het gewoonlijk mooie tienerkontje donkerpaars gekleurd. Trevor zou een aardig tijdje niet kunnen zitten. Durand maakte hem van de strafbank los.
"In je kooi," zei hij zacht en gaf de huilende jongen een korte troostende knuffel.
Trevor daalde op zijn handen en knieën en kroop in de kooi. Hij was eigenlijk best wel gelukkig toen zijn meester de deur sloot en de sleutel in het slot draaide. Tot de ochtend hoefde hij zich tenminste geen zorgen meer te maken over zijn brandende billen.
wordt vervolgd