De laatste staande jongen (1)

(multiple FM/mb, torture, cbt, anal, extreme, mast, humil, nc)

door Nialos Leaning (nialos(at)yahoo.com)

vertaald door Dick Vertaal (geplaatst 1 juni 2007, herzien 7 juni 2007)

oorspronkelijke titel Last Boy Standing, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

Noot bij de vertaling: In de verhalen van Nialos komen veelvuldig Nudie Juvies voor. Nudie Juvie staat voor Public Nude Juvenile Punishment - Openbare Naakte Jeugdstraf. Ik heb deze term niet vertaald omdat ik geen enkele Nederlandse term kon vinden die even sterk was.

WAARSCHUWING! Dit verhaal neigt naar het extreme en kan te intens en/of grafisch zijn voor sommige lezers.

Een verhaal in het Spartaanse Jongens Verhalenfestival.

Voor details en richtlijnen voor het Spartaanse Jongens Verhalenfestival, en voor alle Nialos Leaning jeugdstraf en seksuele vernederingsverhalen, plus die van de geselecteerde gastauteurs, bezoek de altijd gratis website /~nialos

Auteursrecht 2006 Nialos Leaning, alle rechten voorbehouden.

Toestemming voor niet-commerciele gratis (zonder betaling) elektronische verspreiding en vermenigvuldiging voor persoonlijke gebruik van dit verhaal is hierbij verleend. Deze verspreiding, doorzending en vermenigvuldinging moet gebeuren zonder enige wijziging van dit verhaal en moet deze volledige auteursrechtverklaring en de volgende verklaringen compleet bevatten:

"Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor VOLWASSENEN. Het schildert teams van preteen en jonge tienerjongens die tegen elkaar strijden in een schooltucht "strafspelen" programma dat openbare naaktheid, seksuele vernedering, en toebrengen van extreme pijn bevat. Als u niet de wettelijke leeftijd heeft om in Uw land dergelijk materiaal te bekijken of als dergelijk materiaal U niet aanspreekt, lees dan niet verder, en sla het niet in uw computer op."

"Dit verhaal is zuivere fantasie en geschreven voor het plezier van volwassenen. Het gedrag dat in dit verhaal wordt afgeschilderd kan in het echte leven onwettig zijn en/of door de maatschappij als verkeerd, schadelijk, onaanvaardbaar of ongewenst beschouwd worden. De auteur bepleit zulk gedrag niet, staat het ook niet toe en neemt er ook niet persoonlijk aan deel."

"Dit verhaal is, zoals alle fictie, fantasie en geen werkelijkheid. De auteur erkent het verschil tussen deze twee.

Begrijp alstublieft, dat sommigen van ons, met inbegrip van de auteur, van dergelijk fantasiemateriaal genieten."

"Complimenten en de constructieve kritiek zijn altijd welkom."

*******

De laatste staande jongen Deel 1

door Nialos Leaning

"Tyler, uit je kleren, nu," beval Mevr. Rogers toen haar twaalfjarige zoon uit de familieauto stapte. "Het is in dit county tegen de wet dat kleine jongens kleren dragen."

Tylers twee vrienden, de broers Kershaw, stonden al op de parkeerplaats, ineengekrimpen en tegen beter weten in hopend dat hun eigen moeder zich zou laten vermurwen. Ook zij had geëist dat zij zich in het openbaar moesten ontkleden en bleef maar beweren dat het hier voor hen onwettig was om kleren aan te hebben. Op deze vrijdag na schooltijd waren de beide families in de auto van de Rogers naar Edwardsville gereden voor een leuk weekend gecombineerd met wat andere zaken. De enigen die ontbraken waren de twee vaders, die op hun nieuwe werk in Edwardsville waren.

"Dat geldt ook voor jullie twee," liet mevr. Kershaw haar dertienjarige Freddy en elfjarige Charlie weten zodat hun hoop in duigen viel.

"Op geen enkele fucking manier kleden we ons naakt uit in het midden van stad, dus houd op met dat geplaag," snauwde Tyler tegen de twee moeders, zijn uitdagende houding gold voor alle drie de jongens.

"Jonge man, let op je woorden," antwoordde mevr. Rogers. "Je vader en ik tolereren dergelijke taal van jou niet."

"Het spijt me, mam," antwoordde Tyler niet van harte, nog boos over de eis van zijn moeder. "Maar die bullshit dat wij drieën hier naakt moeten lopen wordt oud."

"Daar ga je opnieuw met je taal," zei mevr. Rogers. "Ik ben die taal en je brutaliteit zat. Wanneer we thuis komen krijg je een forse straf." Tylers ouder waren beide kinderpsycholoog en realiseerden allebei dat het gebruik van slechte taal simpelweg een ondoordachte poging van hun zoon was om zich als een stoere jongen voor te doen. Een façade die moest compenseren dat hij zo klein voor zijn leeftijd was, een methode om zich beter te voelen over zichzelf. Valse bravoure die steeds wankelde als het maar een beetje tegenzat. Beide ouders waren gelijkgestemd in hun vastbeslotenheid om hun zoon naar een meer positieve en gezonde methode te leiden daar mee om te gaan en het te accepteren.

"Alstublieft, mam," bedelde Tyler, "niet doen."

"Dan kleed je je nu naakt uit," eiste zijn moeder. "Of je komt morgen in de show De laatste staande jongen. Je wilt toch niet de ster zijn in de eerste show van papa's nieuwe baan, of wel soms?"

"Nee, dat wil ik niet!" antwoordde Tyler fel. Hoewel hij niet precies wist wat die show inhield, had zijn ouders afgeluisterd en wist dat het een zeer pijnlijke en beschamende ervaring voor elke betrokken jongen zou zijn.

" Dan kleed je je naakt uit, nu," snauwde mevr. Rogers.

"Dat geldt ook voor jullie twee," herhaalde mevr. Kershaw haar bevel tot haar twee zonen.

"Jullie alle drie, naakt, nu," versterkte mevr. Rogers de instructies van de beide ouders, "of het wordt De laatste staande jongen. Het is jullie keus."

"Mam, dat kunt U niet menen," jammerde Tyler in zijn brave jongenshouding en zich inspannend om zijn tranen tegen te houden. "Waarom plaagt U on zo over dat naakt uitkleden?"

"Wij plagen je niet," kwam het antwoord. "Sinds we een uur geleden ons huis verlieten hebben we je steeds gezegd dat het in Benjamin County tegen de wet is dat kleine jongens kleren dragen."

"Nou, ik ben geen kleine jongen!" repliceerde Tyler verhit.

"En ik ben ook geen kleine jongen," voegde Freddy zijn twee centen erbij.

"Ik ook niet," meende Charlie.

"Bovendien," voegde Tyler voor de goede orde toe, dit keer op zijn woorden passend, "zou niemand zo'n stomme wet maken."

"Één, jullie zijn alledrie nog kleine jongens," verklaarde Mevr. Rogers, "en twee, ze hebben zo'n wet gemaakt. Een zeer goede wet als je het mij vraagt."

"Ik ben het met Betty eens," was mevr. Kershaw het met haar medemoeder eens.

"Ty, je kunt het beter doen," zei zijn dertienjarige zus Megan en wees naar een serie borden bij de uitgang van de parkeerplaats. Op de eerste stond, "Welkom in Edwardsville." Deze werd gevolgd door eentje die verklaarde, "Kleine jongens moeten moeten niet zo zedig zijn." Daarna volgde een waarschuwingsbord, "De Wet op de Onfatsoenlijke Niet-ontbloting van Kinderen wordt strikt afgedwongen." En tenslotte het officiële bericht, "Benjamin County Verordening 17- 769, Jongens van 3 tot 15, Naakt."

"Ik fucking geloof dat niet," verklaarde Tyler ongelovig.

"Je kunt het beter beginnen te geloven," antwoordde zijn moeder, "en voor de laatste keer, let op je lelijke woorden."

"Het spijt me, mam," opnieuw deed Tyler net alsof met een opoprechte verontschuldiging, "maar dit is gelul, en dat weet U."

"Zoals wij jullie steeds hebben gezegd," antwoordde mevr. Rogers, "en zoals dat bord zegt is het in dit county de wet dat jongens naakt zijn, dus moet jij ook naakt zijn. Vooral omdat, zoals jullie alle drie weten, wij over twee weken hiernaartoe verhuizen. Je moet er aan wennen om geen kleren te dragen, dus naakt, nu!"

"Ik wil niet verhuizen als ik naakt moet lopen," protesteerde Tyler. "Misschien kan ik bij oma gaan wonen of zo iets."

"Ik wil ook niet verhuizen en naakt lopen," echode een al huilende Charlie de gevoelens van zijn beste vriend. "Het maakt me niet uit dat ons nieuwe huis naast dat van Ty staat, hier ga ik niet wonen!"

"Ja, dat geldt ook voor mij," maakte Freddy het advies van de drie jongens inzake de kwestie unaniem. "Het is me niet waard om naast Megan te wonen als ik altijd naakt moet lopen."

"Het lijkt mij prachtig," grijnsde Megan naar haar vriendje en dichtstbijzijnde mannelijke metgezel.

"Ja, het zou fantastisch zijn om Charlie naakt te hebben," meende de tienjarige Sarah Rogers over haar "vriendje."

"En Ty ook," eiste de negenjarige Valerie Kershaw Tyler voor haar op.

"Je zult mij niet naakt zien!" reageerde Tyler. "Ik verhuis niet hierheen, en dat is definitief!"

"Ja, je verhuist wel hierheen, en dat is definitief," antwoordde zijn moeder. "kinderen wonen bij hun gezin en jouw gezin gaat hier wonen zodat papa dichtbij zijn nieuwe baan aan het jeugdgerechtshof is. Je zult hierin dapper moeten zijn en het moeten doen, een andere keus heb je niet."

"En jullie twee ook niet," herhaalde mevr. Kershaw wat haar twee jongens reeds wisten. "Wij verhuizen hiernaartoe omdat vader dan dichtbij zijn nieuwe kantoor is. En dat betekent dat jullie ook verhuizen, einde van de discussie."

"Mama," giechelde Sarah en gaf het gesprek een andere richting, "die jongens daar zijn naakt."

"Ja, dat klopt," stemde mevr. Rogers met haar jongste dochter in en keek naar twee naakte jongens die op de achterbank van een auto in de buurt gingen zitten.

"Hé," riep Valerie toen ze twee politieagenten zag die in hun richting liepen, "die smerissen komen hierheen."

"Dat zie ik," zei mevr. Rogers. "Wij zullen even wachten en kijken wat zij willen."

"Wedden dat ik het weet," verklaarde mevr. Kershaw zonder te laten weten wat zij wist.

* * *

"Kijk eens hier, we hebben hier een paar wetsovertreders," zei de mannelijke agent toen hij de papieren van de twee volwassenen controleerde.

"Mijn mama heeft niets gedaan," verklaarde de kleine Sarah.

"Natuurlijk niet," zei de agent goedkeurend. "Jij ook niet. Er zijn een paar anderen bij jullie die de wet overtreden."

"Wie?" vroeg Megan terwijl ze het antwoord al voorzag.

"Deze drie jongens, natuurlijk," zei de vrouwelijke agente die naast haar mannelijke partner stond.

"Wij? Wat hebben wij gedaan?" eiste Tyler om te weten.

"Jullie dragen kleren," antwoordde de mannelijke agent.

"Hebben jullie die borden daar niet gezeien?" vroeg de agente.

"Ik dacht dat het één of ander soort grapje van onze ouders was," antwoordde Tyler.

"Nou, dat is het niet," zei de mannelijke agent. "Kijk eens om je heen."

Tot zijn beschaming zag Tyler nu pas de kleine groep van zo'n twintig mensen bij een nabijgelegen eet- en drinktentje. Bij die groep telde hij negen jongens. Alle negen toonden hun naakte privédelen en achtersten. Allemaal droegen ze schoeisel, twee hadden overhemden tot hun middel aan, één droeg een half overhemd en lange kniekousen. De andere zes stonden in hun blote borst en hun blote kont. Enkele jongens waren iets ouder dan hij, een paar van zijn leeftijd, een paar jonger. Vier van de jongens hadden een erectie, met inbegrip van een dertienjarige met een groene polsband die druk gemasturbeerd werd door een achtjarig meisje. Met wijd open mond genoten Megan, Sarah en Valerie giechelden enorm van dit uitzicht.

"Hierkomen, jullie drie," instrueerde de agent de geschokte jongens.

"Nee, alstublieft, arresteer me niet, ik wil niet naar de gevangenis," smeekte Charlie huilend terwijl hij aarzelend naar de agent liep. "Wij gaan weg, naar huis, ja toch, mam?"

"Die mogelijkheid is voor bezoekers van ons county toegestaan," zei de agente. "Wij willen wel een waarschuwing voor de jongens uitschrijven om onze wet niet opnieuw te overtreden en jullie dan terug naar de snelweg begeleiden."

"Nee, dank u," zei mevr. Rogers, "wij hebben dit weekend wat in de stad te doen."

"Daarvoor is er ook een mogelijkheid die toestaat dat ouders van buiten dit county hun zonen vrijstelling laten geven," zei de agent en hield een helder roze kartonnen label aan een halskoordje omhoog. "Deze labels kunnen drie dagen per maand gebruikt worden. Als U deze neemt, dan hebt U een half uur om ze bij de dichtstbijzijde post te valideren. Dat is mogelijk bij alle politieposten, gerechtsgebouwen en bezoekerscentra, bij vele winkelcentra en bij sommige scholen en sportfaciliteiten."

"Nee, dank u, agenten," antwoordde mevr. Rogers. "Ik zie geen reden mijn zoon anders te behandelen dan de andere jongens in dit county. Tenslotte, als je in Rome bent, doe dan als de Romeinen."

"Ik ben het met mijn vriendin eens," ging mevr. Kershaw met haar beste vriendin en zeer goede buur Betty Rogers accoord.

"O.k., jongens," zei de agente, "dan zijn jullie nu alle drie aangehouden voor het overtreden van de countywet omdat je niet naakt te zijn."

"Jullie hebben twee keuzes," zei de agent. "Als ik je zeg dat je met uitkleden moet beginnen, ben je binnen zestig seconden volledig naakt. Anders doen wij je de handboeien om en rukken je kleren eraf."

"Hoe dan ook," zei de agente, "jullie zullen naakt zijn en jullie gaan naar de rechtbank voor het overtreden van de wet."

"Mam, laat ze dat niet doen," smeekte de nu vertwijfelde Charlie. "Ik wil niet naakt zijn, ik wil niet naar de gevangenis!"

"Agenten," bezegelde zijn moeder zijn noodlot, "ziet U nu waar zijn vader en ik al die tijd mee te maken hebben? Ik ben hem en zijn broer al een uur lang aan het vertellen dat zij tegen de tijd dat wij hier gingen parkeren naakt moesten zijn, maar luisterden zij? Nee, natuurlijk niet, niet mijn jongens. Nou, ik ben hun gebrek aan respect en brutaliteit zat, en vooral ook dat ze me steeds tegenspreken. Een tijdje naakt in de gevangenis voor ze naar de rechtbank gaan zal ze allebei goed doen."

"Tyler is al niet beter," voegde mevr. Kershaw haar eigen bezegeling van het noodlot toe, "gaat alstublieft Uw gang en gooi hem ook in de gevangenis."

"Wel, zij moeten naar de jeugdrechtbank voor het proces," zei de agente, "maar wij kunnen ze ze niet in een cel zetten of handboeien omdoen. Om ze op te sluiten moeten zij een misdadige handeling begaan."

"Wat is een misdadige handeling?" vroeg Sarah.

"Dat is als een kind een overtreding begaat, die een misdaad zou zijn als een volwassene het deed," antwoordde de agente het pretien-meisje. "De jongens deden iets dat onwettig is voor jonge kinderen, maar geen misdaad voor volwassenen."

"Jammer," zei mevr. Rogers, "ik denk nog steeds dat het voor Tyler heel goed zou zijn als hij een tijdje in zijn blootje in een cel zit."

"Voor die van mij ook," was mevr. Kershaw het weer met haar beste vriendin eens.

"Maar goed, zelfs als wij hen niet in gevangenis kunnen laten zetten, kunnen wij ze nog steeds naakt laten zijn," vond mevr. Rogers.

"Natuurlijk," stemde mevr. Kershaw in.

"O.k., jongens," zei de agent, "Je hebt je moeders gehoord. Begin je nu uit te kleden, je hebt precies één minuut."

"Wacht even, nog niet beginnen," sprak de agente haar partner tegen, "Ik moet jullie eerst dit omdoen." Met een markeerstift schreef zij vlug iets op een groene plastic band die zij rond Tylers linkerpols deed. Precies even snel reikte de vrouwelijke smeris omlaag en bevoelde stevig Tylers geslachtsdelen die nog door zijn spijkerbroek verborgen werden.

"Hé," protesteerde de jongen met een rood hoofd, "dat mag U niet doen, smeris of niet, het is tegen de wet is om kinderen daar aan te raken!"

"Het is volkomen wettelijk," antwoordde de grijnzende vrouwelijke wetshandhaver terwijl zij verder ging met het omdoen van polsbanden en het bevoelen van de broers Kershaw, "als je een groene polsband draagt."

"Groen maakt je gemeenschappelijk bezit," verklaarde de agent. "Dat betekent dat elk kind onder de 16, elke leraar, elke politieambtenaar of gerechtsmedewerker en je ouders je overal waar zij willen aan mogen raken, op elke manier die ze willen en zo dikwijls als ze willen. En bovendien ook ieder ander persoon die toestemming van je ouders heeft."

"Moet een rechter hen niet tot gemeenschappelijk bezit verklaren?" vroeg Megan.

"Oh nee," antwoordde de agent. "Het is een straf die elke ouder of leraar mag gebruiken zo langs als ze willen voor jongens van 6 tot 15 jaar."

"Voor minder belangrijke overtredingen," voegde de agente toe, "kan de politie het ook als soort van tuchtmaatregel tot een lengte van twee dagen toepassen in plaats van het indienen van een aanklacht bij de rechtbank. Wij mogen kinderen ook naar het strafpaviljoen sturen in plaats van naar de rechtbank."

"Wat is dat?" vroeg Freddy, nieuwsgiering als altijd.

"Het is een plaats waar wij speciale machines hebben om stoute jongens en meisjes een pak slaag op hun blote kont te geven," antwoordde de agente beknopt.

"Als wij ze voor de rechtbank dagen," adviseerde de agent, "kan een jeugdrechter of een opnameambtenaar iets veel ergers doen dan gemeenschappelijk bezit of een pak slaag. Zij kunnen kinderen maken tot wat iedereen hier Nudie Juvie noemt. Dat is een rode band."

"Goed dan," zei mevr. Rogers, "ik wil dat Tyler gemeenschappelijk bezit is voor een week. En een Nudie Juvie."

"Mijn twee ook," zei mevr. Kershaw, "zelfs al is het een beetje als mosterd na de maaltijd omdat U ze de polsbanden al omgedaan heeft."

"Goed, in gevallen van het nalaten om naakt te zijn," verklaarde de agent, "zijn jongens verplicht gemeenschappelijk bezit van het moment dat wij ze betrappen totdat de rechtbank anders beslist. En wij moeten een aanklacht bij de rechtbank indienen, want dat is wettelijk verplicht om hen tot Nudie Juvies te kunnen maken. Dus waarschijnlijk zullen Uw beide wensen worden voldaan."

"Ik heb de polsbanden al voor één dag gemerkt, maar ik wil ze voor U natuurlijk wel in een week veranderen," bood de agente aan.

"Ja, graag," antwoordde mevr. Rogers.

"Ja, graag," echode mevr. Kershaw.

Met een klein hulpmiddel knipte de vrouwelijke agente Tylers polsband door en verwijderde hem. "Deze polsbanden zijn te taai om te snijden of te scheuren," zei zij. "Je hebt één van deze kleine schoonheden nodig om ze af te doen. Alle politieambtenaren, validatieposten en de rechtbank hebben ze." Zonder veel drukte deed zij snel een nieuwe polsband om Tylers pols met zijn nieuwe vervaldatum. Freddy en Charlie volgden gelijk daarna.

"Waarom," vroeg Megan, "streept U de oude datum niet door en schrijft een nieuwe op dezelfde polsband?"

"Er is maar één datum op een polsband toegestaan," antwoordde de agente.

"Dat voorkomt bedrog," merkte de agent op.

"Jongens," zei de agente nu, "Jullie zestig seconden beginnen nu. Begin je uit te kleden!"

Met hernieuwde bravoure verklaarde Tyler dapper zijn overgave. "Goed, zoals mam zegt, als je in Rome bent, doe dan als de Romeinen." Voorover buigend begon hij zijn schoenen uit te trekken en daarna zijn andere kleren. Met nog tijd over trok de blozende jongen het laatste kledingstuk uit dat zijn zedigheid beschermde, zijn onderbroek met het logo van een sportclub. Zijn haarloze lul met nog steeds een kleine-jongensformaat stond recht omhoog. Een lul waaronder een zeer zichtbare balzak hing die iets kleiner was als een grote aardbei.

Veel langzamer verwijderden de twee broers Kershaw hun eigen kleding. "Sneller," eiste de agent, "de tijd raakt op."

"Weet je," zei de agente tegen de jongens, die niet het wisten, "dat we de gemeenschappelijk-bezitsjongens zichzelf en elkaar kunnen laten masturberen. Als wij van een van jullie de kleren af moeten rukken, dan denk ik dat we dat jullie alle drie laten doen."

"Ik kan dit niet doen, ik kan het echt niet," stamelde Charlie terwijl hij zijn favoriete overhemd aan zijn moeder overhandigde.

"Je moet," zei zijn moeder. "Het is eindelijk eens tijd dat je begint te gehoorzamen en te luisteren."

"Kop op, Charlie," moedigde zijn nu naakte beste vriend Tyler aan, "Je kunt het. Ik deed het ook, zo erg is het niet." Tylers laatste opmerking was niet hoe hij de situatie echt vond, hij deed maar alsof hij niet door zijn naaktheid en stijve werd gehinderd. In werkelijkheid was de blozende jongen uiterst beschaamd en zenuwachtig door zijn huidige toestand van publieke naaktheid. Zijn erectie die klein voor zijn leeftijd was maakte het alleen maar erger, evenals de aanwezigheid van de twee moeders en de drie meisjes.

"Ja, Charlie," moedigde Freddy zijn jongere broer schimpend aan terwijl hij zelf nog grotendeels gekleed was, "wees niet altijd zo'n angsthaas."

"Ik ben geen angsthaas!" repliceerde Charlie verhit.

"Dat ben je wel," bleef Freddy op dat punt doorhameren. "Wat dan toen je in je broek piste op de roller coaster?"

"Dat was jouw schuld," beschuldigde Charlie zijn broer, "jij zeidat ik moest gaan, ik wilde niet." Sinds dat incident toen hij negen was, was Charlie steeds schuchterder geworden en aarzelde nu zelfs voor het minste risico. Zijn ouders en zijn therapeute, mevr. Kershaw, waren hoopvol dat afgedwongen openbare naaktheid hem zou helpen zijn verlegenheid te overwinnen, die zo tegengesteld was aan de "niets kan me deren" houding van zo vele jongens van zijn leeftijd.

"Jongens, stop dat gekibbel," eiste mevr. Kershaw van haar zonen. "Je tijd is bijna voorbij."

"Die is voorbij," onderbrak de agent haar toen Charlie net zijn hemd halverwege zijn schouders had en zijn spijkerbroek op zijn enkels had hangen, zijn onderbroek met stripfiguren zichtbaar voor iedereen. Freddy had nog zijn lichtblauwe onderbroek en T-shirt aan. "Allemaal, handen achter je rug."

Snel had de agent de handen van alle drie jongens veilig geboeid achter hun ruggen, hij gebruikte plastic wegwerpboeien die bijzonder nuttig waren voor jonge overtreders van hun grootte.

"Hé," protesteerde Tyler met een erectie en een rood hoofd, "U zei dat U ons zou boeien als wij niet naakt waren. Ik ben naakt."

"Ik zei," zei de agent, "dat als je niet naakt was, wij je zouden boeien en je kleren af zouden rukken. Ik zei niet dat wij je niet zouden boeien als je wel naakt was."

"Gevaarlijke bandieten zoals jullie kunnen we natuurlijk niet ongeboeid rond laten lopen," gekscheerde de agente. "Je zou kunnen proberen je aan te kleden of je te bedekken. Wij helpen jullie eenvoudig aan de wet te gehoorzamen."

"Ja, natuurlijk," mompelde Freddy sarcastisch, zijn oneerlijkheidsinstinct was 100% alert. Hij was erg gesteld op juistheid en rechtvaardigheid en vocht altijd alles aan als hij iets verkeerds, oneerlijks of onrechtvaardigs bespeurde . Voor hem was de situatie zeer eenvoudig en duidelijk; Tyler was naakt zoals was bevolen, zodat Tyler nu niet geboeid zou moeten worden. Maar natuurlijk waren volwassenen, volgens Freddy althans, zoals gebruikelijk niet eerlijk.

Vlug trok de agente Charlies spijkerbroek van zijn voeten. "Waag het niet me te schoppen," waarschuwde zij. "Het aanvallen van een politieambtenaar kan er voor zorgen dat een kind van jouw leeftijd naar de jeugdgevangenis wordt gestuurd. Wat jullie kinderen tuchtschool noemen."

Met een schaar om de aanstootgevende kleding los te knippen, ontdeed de agent de beschaamde Freddy en Charlie van hun resterende kleding. Toen de schaar Charlies onderbroek naderde, piste hij. Een gele stroom maakte de voorzijde van dat kledingstuk nat voor het langs zijn been naar beneden druppelde.

"Charlie, schaam je," schreeuwde mevr. Kershaw, "ik heb je nog zo gezegd te gaan voor we weggingen." De drie meisjes giechelden om de benarde toestand van de beschaamde jongen.

" Charlie heeft het in zijn broek gedaan, in zijn broek gedaan," zongen Sarah en Valerie eenstemmig.

"Meisjes, stop daarmee," eiste mevr. Rogers helemaal als therapeute. "Hij piste alleen maar omdat hij bang is. Dat is niet iets om hem te plagen." Omdat ze geen kans wilden lopen dat ze zelf straf zouden krijgen, zeker niet in deze stad, stopten de meisjes snel.

In een paar seconden waren de beide broers Kershaw naakt. Hun afgeknipte kleding werd in de meest nabijgelegen afvalbak gedeponeerd. Freddy's besneden pik sloot zich snel aan bij Tylers veel kleinere in het begroeten van de wereld. Zijn trots en vreugde was vergezeld van een dun bosje haar en ballen die iets groter waren dan Tylers. Charlies haarloos en nog zeer kleine-jongensachtig "onderdeel" reageerde langzamer, maar ook zijn besneden kleine lul boven zijn balletjes was uiteindelijk tegen de taak opgewassen.

De agente zei, "O.k., jongens, ik zal jullie helpen je schoenen en sokken weer aan te doen. Vergeet niet wat ik over het schoppen zei of ik zal jullie aanklagen wegens het aanvallen van een politieagent. Daarvoor kunnen, en zullen, we jullie opsluiten."

Opnieuw geschoeid gaven de agenten de beschaamde naakte jongens terug aan hun ouders en zussen.

"Dank u," zei mevr. Rogers tegen de agenten, "dit is precies wat Tyler nodig had om hem een toontje lager te laten zingen."

"Die van mij ook," voegde mevr. Kershaw toe.

"Geen dank," antwoordde de agent.

"Meisjes, ik heb deze drie beloofd dat ik ze zou laten masturberen als wij hun kleren af moesten rukken. Maar met hun geboeide handen kunnen zij dat niet. Waarom doen jullie het niet voor hen?"

"Mama, mag ik?" vroeg Sarah ongeduldig.

"Natuurlijk mag je," antwoordde mevr. Rogers. "Zij zijn gemeenschappelijk bezit, niet waar?"

"Dat zijn ze zeker," antwoordde Megan voor haar jongere zuster. "Ik wil Freddy doen."

"Doe maar." Mevr. Kershaw gaf Megan haar zegen om haar diep blozende oudste zoon lastig te vallen. "En Sarah, jij mag Charlie doen."

"Valerie, Tyler is helemaal van jou." Mevr. Rogers verleende het negenjage meisje toegang tot de meest intieme delen van haar twaalf jaar oude zoon, die niet langer meer intiem waren.

Zonder aarzeling klampte Megan zich vast aan Freddy's lul en begon met een krachtige massage. Sarah en Valerie aarzelden aanvankelijk veel meer en begonnen schuw met hun opdracht, maar hiet duurde niet lang of de twee giechelende pretien-meisjes imiteerden hun jonge tienermentor zorgvuldig.

In veel minder tijd dan het ontkleden had geduurd danste een zeer blozende Charlie op zijn plaats, kreunend en worstelend met zijn allereerste openbaar orgasme. Privé was dat geen nieuwe ervaring voor hem. Al meer dan een jaar speelde hij regelmatig met zichzelf, sinds Tyler hem had verteld, maar niet had laten zien, hoe het moest. Het besef van wat hij zojuist had gedaan maakte zijn publieke prestatie nog beschamender en vernederender voor de heel bange elfjarige.

"Waarom doet hij dat?" vroeg Sarah die nog steeds over Charlie's kleine lul wreef.

"Hij had een orgasme, liefje" verklaarde mevr. Rogers haar dochter, "sommige mensen noemen dat klaarkomen, cummen of ejaculeren."

"Maar moet er dan geen spul uit zijn ding komen als hij dat doet?" vroeg Valerie, die zich iets van het boek over seksuele voorlichting herinnerde dat haar ouders haar vorig jaar hadden gegeven.

"Hij is daar te jong voor," antwoordde mevr. Kershaw. "Wanneer hij ouder en rijper is, zal hij sperma maken."

"Wat het een beetje verwarrend maakt, want dat wordt soms zaad genoemd," voegde de kinderpsycholoog mevr. Rogers eraan toe.

"Dat wist ik," zei de iets aangemoedigde Megan die nog steeds aan Freddy's lul werkte. "Orgasme heet ook wel klaarkomen en het spul dat er uitkomt jeet zaad, of sperma."

Precies toen Megan dit gezegd had, begon Tyler met zijn eigen orgasme. Toen hij met schudden en huiveren ophield waren zowel de eikel van zijn lul als Valeries vingers met een klein beetje gladde, kleverige en vrijwel heldere vloeistof bedekt. "Mama," het kleine meisje stopte met het wrijven over de aanstootgevende lul en klaagde, "Ty piste op me, net als Charlie piste."

"Nee, dat deed hij niet," antwoordde mevr. Kershaw glimlachende aan haar jongste. "Dat is nou sperma."

"Maar," vroeg Sarah, zich ook iets herinnerend dat ze in het boek van haar beste vriendin had gezien, "moet dat dan niet wit zijn en er aan het eind uitspuiten?"

"Als hij een beetje ouder is, dan is dat ook zo," verklaarde de ook glimlachende mevr. Rogers aan haar jongste dochter.

Alsof hij dat wilde bewijzen spoot de diep blozende Freddy op dat moment verscheidene witte stralen uit. Gelukkig voor Megan vielen de druppels allemaal op de jonge tienerjongen en niet op haar, behalve een klein beetje op haar hand. "Meisjes, ik denk dat jullie nu kunnen ophouden," zei de agente en gaf vochtige doekjes aan Megan en Valerie om hun handen mee schoon te maken. Niemand deed ook maar iets om Freddy en Tyler schoon te maken.

"Dames, wilt U het ook even doen voor wij ze meenemen?" vroeg de agent.

"Nee, dank u," antwoordde mevr. Rogers, enigszins onzeker over de implicaties van het op die manier aanraken van de jongens, vooral haar eigen zoon. Instinctmatig was zij niet zoveel bezorgd over de psychologische aspecten van zo'n daad, maar de potentiële sociale reacties maakten haar ongerust.

"Ik sla het ook over," zei mevr. Kershaw, die de zekerheden van haar beste vriendin deelde.

"Voor we weggaan," zei de agente, "wilde ik graag wat weten. Rechter Nichols van jeugdrechtbank verelde ons specifiek om vandaag naar Uw groep uit te zien."

"Ja, Judy Nichols is een oude vriendin van de familie," liet mevr. Rogers de agente weten.

"Ik wist niet dat Judy jeugdrechter was," meldde Megan.

"Ja, liefje," antwoordde mevr. Rogers, " Op haar verzoek heeft de districtsrechtbank haar verscheidene maanden geleden, toen de jongens naaktheidswet van kracht werd, overgeplaatst van de volwassenen rechtbank."

"Maar ik begrijp het toch nog niet," zei de agent.

"Oh, het is echt heel eenvoudig," ging mevr. Rogers verder. "Judy vertelde me over de algemene gedragsverbetering van jongens sinds de verplichte naaktheid vijf maanden geleden in werking kwam."

"Dat klopt," beaamde de agent. "Er is een merkbare daling in de jeugdmisdaad, vooral wangedrag en daarbij weer speciaal winkeldiefstal."

"Wij hebben ook minder last van overtredingen van de avondklok, tabak- en alcoholgebruik en spijbelen," zei de agente.

"Waarschijnlijk een combinatie van verplichte naaktheidswet, angst voor het strafpaviljoen en de kans om een Nudie Juvie gemaakt te worden," meende mevr. Rogers.

"Zijn er veel arrestaties voor niet naakt zijn?" vroeg mevr. Kershaw.

"Dat is ook minder geworden," zei de agente, "maar arrestaties voor het overtreden van de regels voor Gemeenschappelijk Bezit en Nudie Juvies komen nog vaak voor, alhoewel iets minder dan eerder dit jaar."

"Dus daarom doet U dit," vroeg de agent, "om hun gedrag te verbeteren?"

"Ja," antwoordde mevr. Rogers, "en ook voor de verhoogde niveaus van zelfvertrouwen en zelfwaardering die volgens Judy ook voorkomen. Als kindertherapeuten hebben zowel mijn echtgenoot Joe als ik onmiddellijk gerealiseerd dat het het algemene programma van Benjamin county die hogere niveaus goed kon bereiken evenals het klaaggedrag verbeteren."

"Oh?" vroeg de agente.

"Onderzoek dat met nudistenfamilies is gedaan," verklaarde mevr. Rogers, "heeft gelijksoortige resultaten aangetoond, plus andere gunstige gevolgen. Dus, toen Judy voorstelde dat Tyler met zijn recente gedragsproblemen zeer van een dergelijk regime zou profiteren, besloten zijn vader en ik snel dat zij gelijk had."

"Toen Betty en Joe dat aan mij en mijn echtgenoot vertelden, besloten wij allebei dat het ook zeer goed zou zijn voor Freddy en Charlie," Mevr. Kershaw gaf ter plekke de positie van haar familie. "Wij respecteren de adviezen van de Rogersen in zulke kwesties, want zij zijn al jarenlang zeer behulpzaam voor ons gezin geweest."

"Daarom verhuizen wij allebei hiernaartoe," ging mevr. Rogers door. "Op dit ogenblik voltooit mijn echtgenoot zijn eerste week als Directeur van de Speciale Strafprogramma's van de Jeugdrechtbank van Benjamin County."

"Is dat de nieuwe baan van papa?" vroeg Megan. Zij was niet erg gelukkig over het verlaten van haar oude school en vriendinnen, maar troostte zich met de gedachte dat zij veel, veel naakte jongens zou zien, met inbegrip van die haar eigen leeftijd. En vooral haar buurjongen en vriendje van de afgelopen jaren, Freddy. En nu zij van gemeenschappelijk bezit op de hoogte was, begon zij het idee wel enigszins leuk te vinden.

"Ja, liefje," antwoordde mevr. Rogers. "Je vader en ik geloven heel sterk in de voordelen voor jongens van wat dit county doet. En wat nog belangrijker is, papa en ik geloven dat altijd naakt zijn heel goed zal zijn voor de verbetering van Tylers gedrag."

"Ja, hij heeft zeker hulp nodig met het verbeteren daarvan," meende ook Megan.

"Net als je broers, Valerie," vertelde mevr. Kershaw aan haar dochter. "Papa's nieuwe baan is bij een advocatenkantoor hier in Edwardsville."

In tegenstelling tot haar oudere zus vertoonde Sarah geen aarzeling met haar enthousiasme. "Ik kan niet wachten om hiernaartoe te verhuizen en zo ontzettend veel naakte jongens te zien. Zijn ze op school ook naakt?"

"Ja, natuurlijk," zei de agente, "als ze tenminste niet voor de rechtbank gebracht willen worden zoals je broer en tot Nudie Juvies gemaakt worden."

"Waar laat U ze voor ze voor de rechtbank moeten komen?" veranderde Sarah het onderwerp.

"Wij brengen ze rechtstreeks naar de jeugdrechtbank en de gerechtsambtenaren zullen ze daar van ons overnemen en verder behandelen," antwoordde de agente. "De aanwezigheid van de ouders bij het verhoor is vereist."

"Er is ook een facultatieve ouder-oriëntatie om 1 uur. misschien wilt U dat na het verhoor wel bijwonen," zei de agent. "Maar als eerste-keer-overtreders, zullen de gerechtsmedewerkers waarschijnlijk een Nudie Juvie bevel uitvaardigen in plaats van de jongens naar de rechter te sturen."

"Niet als wij erop aandringen dat ze naar de rechter gaan," verklaarde mevr. Rogers, "en dat zullen wij. Zo veel weet ik wel over de jeugdwet dat de ouders de schikking kunnen weigeren."

"Dat is uw recht," zei de agent, "maar de meeste ouders zijn blij als ze de formele rechtbankprocedure kunnen vermijden."

"Deze keer niet," zei mevr. Rogers. "Judy verwacht hen en ze weet dat wij verwachten dat ze zeer streng met hen zal zijn, met inbegrip van deelname aan De laatste staande jongen."

"Mevrouw, de rechtbank wijst bij een eerste overtreding de daders gewoonlijk niet toe aan De laatste staande jongen omdat dat een nogal extreme straf is," zei de agente verbluft. "Veel erger dan gemeenschappelijk bezit of zelfs maar een gewone Nudie Juvie."

"De rechtbank zal het overwegen als een ouder het vraagt," antwoordde de moeder van de spoedig lijdende Tyler. "En omdat wij al verwacht hadden dat Ty gearresteerd zou worden voor het niet-ontkleden heeft Judy me al verteld dat, als ik erom zou vragen, zij hem naar de De laatste staande jongen show van morgen zou sturen."

"Mam, nee!" schreeuwde Tyler in nood, alle schijn van dapperheid was verdwenen maar op de een of andere manier slaagde hij erin op zijn woorden te letten.

"Stil zijn jij," eiste de agente, "nu praten grote mensen."

"En ik vertelde haar hetzelfde over die twee van mij," bevestigde mevr. Kershaw.

"Ik hoop maar dat U beiden weet wat U doet," zei de agent. Het De laatste staande jongen proces is zeer pijnlijk en beschamend. En ze zullen die twee jongsten geen genade tonen alleen maar omdat zij aan de kleine kant zijn."

"Ja, dat weten we allemaal al," antwoordde mevr. Rogers. "Joe en ik kennen een aantal recente studies die aantonen die dat een behoorlijk toegepaste combinatie van vernedering, verlegenheid en pijn positieve en onmiddellijke effecten heeft die het kindergedrag van ongepast in gepast wijzigen. De extra middagvoorstelling van morgen is de eerste onder leiding van mijn echtgenoot en er zullen enkele van zijn nieuwe ideeën uitgeprobeerd worden."

"Dus daarom is er een extra show toegevoegd," zei de agent, "het is een soort gekostumeerde generale repetitie."

"Meer een ongekostumeerde generale repetitie," zei de agente.

"Precies," bevestigde mevr. Rogers. "Judy heeft de vier plaatsen doelbewust nog niet toegewezen, alleen voor het geval dat deze drie een plaats nodig zouden hebben. Bovendien vinden wij dat het geen juist signaal naar onze nieuwe gemeenschap afgeeft als wij niet bereid zouden zijn onze eigen wetsovertredende zoon door die programma's te laten gaan waarvoor Joe is ingehuurd op toezicht op te houden."

"Daar heeft U gelijk in," gaf de agent toe.

"En bovendien," besloot mevr. Rogers, "Tyler heeft nog heel wat zware straf tegoed."

"Net als Freddy en Charlie," zei mevr. Kershaw.

* * *

"Hier zitten en wachten tot je ouders komen," beval een forse gerechtsambtenaar de niet meer geboeide maar nog wel naakte jongens en wees naar drie stoelen naast de receptie in de drukke hal van het jeugdcentrum. "Denk niet zelfs niet eens aan om je te bedekken. Houd je benen altijd wijd uit elkaar."

"Ik vraag me af waarom zij alleen van onze lullen en niet van onze vingers afdrukken hebben gemaakt?" vroeg Freddy zodra de ambtenaar naar zijn bureau dichtbij de ingang was teruggekeerd.

"Omdat," zei de receptioniste, "de staatswet zegt wij alleen verdachtenfoto's en vingerafdrukken mogen nemen van misdadigers, maar niet van wetsovertreders zoals jullie."

"Maar," merkte Charlie op, "zij hebben foto's van ons gemaakt. Waren dat geen verdachtenfoto's?"

"Nee, die zien er anders uit," antwoordde de receptioniste.

"Waarom namen ze dan foto's van ons als het geen verdachtenfoto's zijn?" vroeg Freddy nieuwsgierig als gewoonlijk.

"Omdat," antwoordde de receptioniste, "de wet bepaalt dat er naaktfoto's en penisafdrukken genomen moeten worden van Nudie Juvie jongens. En dat wij die net als de afmetingen die de dokter bepaalt voor minstens een maand bekend moeten maken in alle winkelcentra, scholen en op onze website, zodat iedereen weet wie je bent."

"Maar wij zijn nog geen Nudie Juvies," protesteerde Freddy.

"Dat is van geen belang," zei de receptioniste, "omdat voor wat jullie gedaan hebben de rechtbank jullie tot Nudie Juvies moet maken, is het gemakkelijker voor ons jullie foto's en 'lulafdrukken' maar zo vroeg mogelijk te maken."

"Wat voor afmetingen?" vroeg Tyler, die niet graag naar de dokter ging, vooral niet als hij naakt voor hen moest verschijnen.

"Lengte, het gewicht en verschillende andere afmetingen, dat is alles wat ik mag zeggen," antwoordde de receptioniste geheimzinnig.

"Man," klaagde Tyler toen de receptioniste naar de andere kant van de balie ging om te praten met een moeder en haar geklede viertienjarige zoon, "ik haatte het dat zij onze foto's hier in de hal namen, waar iedereen onze stijve lullen kon zien."

"Ik wil niet dat ze mijn foto overal in de stad ophangen," klaagde Charlie huilend. "Iedereen zal mijn piemeltje zien."

"Dat kleine ding zullen ze sowieso zien, stommeling," waarschuwde Freddy zijn jongere broer. "Persoonlijk en van dichtbij."

"Ik haatte ook dat ze onze lul op dat stempelkussen zetten om om penisafdrukken te maken," zei Tyler.

"Ja," beaamde Freddy. "Wat ik zelfs nog meer haatte was toen die vrouwelijke smeris de inkt er daarna afveegde. Het is zo beschamend dat al die mensen me daar aanraken."

"Absoluut," beaamde Tyler.

Een paar ogenblikken later was de moeder van geklede veertienjarige klaar met de verwerking van zijn vrijstellingslabel.

"Kyle," waarschuwde zij, "als je lastig bent tijdens het winkelen vandaag haal ik ter plekke je label eraf." Ze hield een groene polsband omhoog en voegde toe, "en deze gaat dan direct om. Als ik de politie moet roepen om te helpen, dan doe ik dat. Is dat begrepen, jonge man?"

"Ja, mam," antwoordde Kyle zijn moeder zacht.

"Mevrouw," zei de receptioniste, "zijn label is klaar en gevalideerd."

"Dank u," zei de moeder, die het roze label aan haar zoon overhandigde.

Toen Kyle langs de drie zittende naakte jongens liep greep hij elk van hen even goed in hun kruis.

"Kyle, doe niet zo gek," eiste zijn moeder, "wij hebben niet de hele dag. Bovendien, vind ik dat je beter naakte meisjes dan jongens daaronder aan kan raken." De volledig geklede Kyle bloosde bij die beschamende opmerking van zijn moeder.

"Ze zijn hier knap serieus over het ontduiken van de regels," merkte Freddy op.

"Hoe bedoel je?" vroeg Tyler.

"Zag je," vroeg Freddy, "dat niet alleen zijn naam en leeftijd op dat label stond, en de maand waarin het gebruikt kon worden, maar ook zijn foto en de datum van vandaag?"

"Absoluut," antwoordde Tyler.

"Man, ze hebben aan alles gedacht," merkte de gewoonlijk niet zo scherpzinnig Charlie scherpzinnig op.

* * *

"Goed, jongens," zei de opnameambtenaar tegen Tyler, Freddy en Charlie, "het is duidelijk dat jullie de wet overtreden hebben door hier in Benjamin County gekleed te zijn. Hebben jullie daarover nog wat te zeggen?"

"Nee, meneer," antwoordde Tyler.

"Ik ook niet," antwoordde Freddy,

"Nee," huilde Charlie, volledig overweldigd en heel bang door alles wat er gebeurde.

"Ik noteer in de eis," zei de opnameambtenaar aan beide ouderparen, "dat U een schikking afwijst en een gerechtelijke uitspraak verzoekt."

"Dank u," zei meneer Rogers, die zich bij zijn vrouw en zoon had aangesloten voor het verhoor. "Wij geloven sterk dat Tyler zal profiteren van een formele gerechtelijke procedure."

"Net als Freddy en Charlie," stemde meneer Kershaw in, die zich ook bij zijn gezin had gevoegd.

"De rechtbank gelooft in een snelle behandeling van dit soort gevallen, gewoonlijk binnen tweeënzeventig uur," verklaarde de ambtenaar van de Opname. "Rechter Nichols behandelt drie maal per week overtredingen en ondertoezichtstellingen. Ik heb U voor vandaag om 2 uur genoteerd."

"Dank u," zei mevr. Rogers.

"Ja, dank u," zei ook mevr. Kershaw.

* * *

"Dank u iedereen voor het nemen van de tijd om meer over jeugdrechtspraak te leren en wat de verwachting is voor Uw kinderen wiens gevallen vanmiddag gehoord worden," zei een elegant geklede vrouw die voorin de zaal stond. Naast de twee sprekers waren er zeventien volwassenen, vijf geklede meisjes en drie naakte jongens in de goed gevulde zaal.

"Wij zijn vooral tevreden," zei de andere spreker, een andere vrouw die aan de zijkant stond, "dat er vandaag kinderen bij zijn. De rechtbank rekent op jullie om je broers en zussen, neven, en vrienden een helpende hand te geven bij wat de rechter hen vandaag voorschrijft."

"Oh, ik zal Freddy een helpende hand geven," grijnsde Megan, "op en neer over zijn penis, keer op keer."

"Mijn hand zal altijd op Charlies ding zijn," zei Sarah, die niet voor haar oudere zus wilde onderdoen.

"En de mijne op Tylers," voegde Valerie toe, vastbesloten om de vastbeslotenheid van haar beste vriendin te evenaren.

"Meisjes!" sisten de beide moeders geërgerd.

"Het is goed," zei de eerste vrouw glimlachend. "Dat is precies de geest die wij willen."

"Ik niet," zei een vrouw in het publiek. "Ik denk niet dat al die pijn en seks noodzakelijk is. Het druist in tegen alles wat wij geleerd hebben over het opvoeden van kinderen."

"Kom op, lieveling," zei een man die duidelijk haar echtgenoot was. "Je weet dat Austin onhandelbaar is. Hij heeft absoluut sterke maatregelen nodig."

"Ik weet het," zei de vrouw, "maar er moet toch een andere manier zijn. Na al die maanden schaamt hij zich er nog steeds voor om de hele tijd naakt te lopen."

"Dat kan wel zo zijn," zei de man, "maar je moet inzien dat het hem enigszins heeft verbeterd, net als de literatuur zei dat het zou gebeuren."

"Dat is waar," zei de vrouw, "maar daarom houd ik er nog niet van."

"Mag ik vragen hoe oud Austin is?" vroeg mevr. Rogers.

"Hij is dertien," antwoordde de man.

"Vind U het erg om ons te vertellen wat voor soort problemen U met hem heeft?"

"Waarom?" wilde de vrouw weten.

"Mijn echtgenoot en ik zijn kindertherapeuten en wij steunen allebei wat er in Benjamin County gebeurt. Onze zoon en zijn twee vrienden zijn hier omdat ze vanmiddag voor Rechter Nichols moeten verschijnen."

"Ik ben ook directeur van de speciale programma's van de rechtbank," verklaarde meneer Rogers. "In het voordeel van iedereen hier wil ik me graag over Uw gerechtvaardige zorgen buigen."

"Graag," zei de man, ernaar verlangend zijn vrouw bij het proces te betrekken. Aangespoord door de rustige vragen van Rogers, kwamen de details van Austins gedrag snel te voorschijn. Zijn constante uitdaging van het gezag. Zijn aandringen op het doen van wat hij wil wanneer hij dat wil. Zijn negeren van de belangrijkste familieregels, vooral wat betreft de avondklokken en de veiligheid. Zijn frequente hevige ruzies met zijn moeder, waarna hij vaak wegliep voor een paar uur totdat hij weer door de politie werd gepakt. De politie had daar genoeg van en aan de rechtbank verzocht hem onder toezicht te stellen. Hoe twee vorige verschijningen voor de rechtbank de situatie weinig deden verbeteren.

"En hoe straft u hem voor dit gedrag?"

"Zo af en toe," zei de man, "verbieden wij hem het huis te verlaten of houden zijn zakgeld in, maar meestal praten we er met hem over en zeggen dat hij het niet opnieuw mag doen."

"Ik wil niet dat hij ons gaat haten," zei de vrouw.

"Omdat ik U en Uw zoon niet beter ken," zei meneer Rogers, "kan ik slechts iets in het algemeen zeggen."

"Begrijp alstublieft," zei mevr. Rogers, "dat dit geen kritiek aan U als ouders is. U doet het niet anders dan veel andere ouders."

"Inclusief ons tot voor kort," gaf meneer Rogers toe, "alhoewel wij beter moesten weten. Het is zeer verleidelijk en veel gemakkelijker om eerst de vriend van je kind te zijn, dan zijn of haar ouder. Het zijn van een ouder betekent dat je controle over het gedrag van je kind moet uitoefenen en grenzen moet bepalen."

"Alle kinderen hebben grenzen nodig en duidelijke regels," nam mevr. Rogers het verhaal over. "Zij zullen die grenzen testen en de vrijstelling van Uw controle vragen, dat is eenvoudigweg een normaal onderdeel van het opgroeien."

"Met verloop van tijd maakt U de controle geleidelijk wat losser als het kind de rijpheid toont om verantwoordelijk met deze extra vrijheid om te te gaan," verklaarde meneer Rogers.

"En wanneer hij of zij met die vrijheid niet omgaat zoals U wilt," ging mevr. Rogers door, " verscherpt U de controle, herroept iets van die vrijheid en legt een bestraffend gevolg op."

"Even belangrijk is het," verklaarde meneer Rogers, "om zinvolle gevolgen op te leggen als de controle van een ouder, leraar of andere gezaghebbende volwassene doelbewust wordt getart."

"De gevolgen moeten altijd en elke keer gebeuren als Uw controle wordt uitgedaagd, grenzen worden overschreden of het vertrouwen beschaamd, zonder uitzondering," verklaarde mevr. Rogers.

"De waarheid daarvan is," zei meneer Rogers, "dat ouders een gezonde vrees voor de gevolgen van wangedrag moeten inprenten."

"Geloof het of niet," zei mevr. Rogers, "dat zal Uw verhouding met Uw kind geen schade berokkenen. In tegendeel, het zal dat versterken."

"Want wij berokkenen schade," besloot meneer Rogers, "wanneer wij slechts sporadisch of bij toeval bestraffende gevolgen toepassen voor ongepast gedrag. Consequentheid is de sleutel tot succes."

"Ja, maar moeten het déze gevolgen zijn?" vroeg Austins moeder. "Vooral die extreme pijn en die seksdingen."

"Studies tonen aan," mevr. Rogers herhaalde haar eerdere verklaring aan de politieagenten op de parkeerplaats, "dat vernedering, verlegenheid en pijn efficiënte hulpmiddelen zijn bij het verbeteren en beperken van ongepast gedrag. De combinatie van die drie is nog veel krachtiger, in ons beroep beginnen wij dit effect al het VVP-effect te noemen."

"O.k.," zei een andere man, "ik accepteer een pak slaag als deel van het programma, als kind heeft dat mij zeker goed gedaan. Maar waarom moeten wij verder dan dat gaan, helemaal tot aan wat volgens mij een vorm van marteling is?"

"Daarvoor zijn twee redenen," verklaarde meneer Rogers ter verdediging van zijn programma's. "ten eerste, net als voor volwassen misdadigers geldt, hoe ernstiger het wangedrag, hoe strenger de gevolgen zijn. En ten tweede moet er een toename van strengheid zijn voor herhalingsovertreders en voor opzettelijke veronachtzaming van de eisen van eerder opgelegde sancties."

"Het is niet anders," zei mevr. Rogers, "dan dat een volwassen winkeldief voor de eerste keer naar een winkeldievenklas wordt gestuurd, voor de tweede keer krijgt hij een boete of een werkstraf en een voor de derde keer krijgt hij een paar dagen gevangenisstraf. Elke herhaling verhoogt de sanctie."

"Toch vind ik dat seksgedoe maar niks," protesteerde Austins moeder.

"Kinderen zullen hoe dan ook met elkaar gaan experimenteren," antwoordde meneer Rogers. "Op deze manier wordt het tenminstens gecontroleerd en en behalve wat masturbatie door ouders en gezaghebbende volwassenen blijft het tot de kinderen zelf beperkt."

"Dat weet ik," antwoordde Austins mam. "Ik vind het ook niet erg dat kinderen onder elkaar gekkigheid uithalen, maar dat het onbeschermd is. Er zijn geen condooms klein genoeg voor veel van de jongere jongens. Ik wil niet dat Austin één of andere ziekte zoals herpes krijgt of zelfs, de here verbiede het, AIDS."

"Op hun leeftijd is dat niet erg waarschijnlijk," zei de hoofdvoorlichter van de rechtbank. "En in dit county worden kinderen als onderdeel deel van hun verplichte halfjaarlijkse onderzoek door de schoolgezondheidsdienst uit routine getest voor seksueel overdraagbare aandoeningen. Met andere woorden, voor SOA's. Sommige van Uw kinderen zuller er zeker over hebben geklaagd dat hun geslachtsdeel met een wattenstaafje is onderzocht of dat er daar bloed is afgenomen."

"Ja, vorige week bij de dokter deden ze dat bij Nicholas," zei een moeder naar haar tienjarige zoon wijzend. "Ik was erbij en hij vond het niets leuk dat de verpleegster zo'n wattenstaafje in zijn pisgat stak."

"Maar voor zover het ons aangaat," zei Ronnie's vader, "of hij het wel of niet leuk vindt, het is een onderdeel van een volledig onderzoek."

"De meeste kinderartsen en huisartsen die in dit county hun praktijk hebben doen nu uit routine zulke testen," voegde de andere voorlichter toe. "Als deel van hun fysieke onderzoek testen ook wij hier bij de rechtbank alle kinderen die onder onze jurisdictie komen."

* * *

Twee gerechtsbodes begeleidden de op hun schoenen en sokken na volledig naakte Tyler, Charlie en Freddy naar een wachtruimte waar al zes jongens, vier meisjes en enkele ouders zaten te wachten op de zitting van 2 uur. Alle jongens en, heel verrassend, twee van de meisjes waren naakt.

Wat even verrassend was dat één van de naakte jongens Kyle was, de veertienjarige van de hal. Kyle was absoluut meer ontwikkeld dan Freddy, meer haar, grotere ballen, veel langere en dikkere lul. Een onbesneden lul die op dit moment recht naar het plafond gericht was.

"Durf dat eens zacht te laten worden voor ik het zeg," waarschuwde Kyle's mam de blozende jongen zachtjes tot zijn beschaming en tot vermaak van de nieuwkomers.

"En jullie drie, denk er niet eens aan je te bedekken," waarschuwde één van de bodes de drie nieuwkomers, doelbewust kijkend naar de haarloze en beschamend kleine stijve lullen van Tyler en Charlie.

"De rechter is niet gemakkelijk voor naakte kleine jongens die dat doen," adviseerde de andere bode. "Of naakte kleine meisjes, natuurlijk."

Toen Tyler was gaan zitten overwon zijn nieuwsgierigheid en vroeg hij aan Kyle, "Wat is er met jou gebeurd?"

"Daar praat ik niet over," snauwde de veertienjarige nors.

"Kyle," waarschuwde zijn boze moeder hem, "je beantwoordt die vraag, nu!"

"Ik maakte het mijn mam lastig over een overhemd dat zij me niet voor school wilde laten kopen," begon de blozende Kyle te verklaren.

"Volledig ongeschikt voor school," gaf de moeder haar mening, "maar hij bleef maar zeuren. Dus wilde ik zijn label afnemen en de groene polsband aandoen."

"Maar, waarom is hij dan hier?" vroeg Freddy.

"Vertel het hen," beval de moeder haar zoon.

"Ik liet haar dat niet doen," zette Kyle zijn verhaal van narigheid voort, "en liep van haar weg."

"Twee bewakers van de winkel vingen hem en hielpen me het label af te doen en de polsband om te doen. Ga verder, Kyle, vertel hen wat je niet wilde doen."

"Ik wilde mijn kleren niet uitdoen," antwoordde de jonge tiener, "wij waren midden in een overvolle winkel, god nogan toe. Het maakte niet uit dat alle andere jongens naakte waren, ik wilde me niet bij hen aansluiten."

"Dat betekende," vervolgde Kyle's mam de beschamende onthullingen, "dat hij de wet overtrad. Dus moest ik hem door een agent laten arresteren en zijn kleren afrukken."

"En ik dacht," merkte Freddy op, "dat onze mams de enige waren die dat door smerissen wilden laten doen."

"Hij heeft nu al maanden niets anders dan problemen veroorzaakt," vertrwoude de moeder van Kyle aan de wachtkamer toe, "sinds wij naar onze nieuwe buurt verhuisd zijn. Het begint tijd te worden dat hij zelf de verantwoording voor zijn acties neemt. Bovendien, als je in Rome bent, doe dan als de Romeinen."

"Hé, dat is wat mijn mam ook zei," liet Tyler aan iedereen weten, "over het doen als de Romeinen."

"Jij zei het ook," merkte Charlie op, "toen je je op de parkeerplaats uit ging kleden."

"Wat ik niet snap," zei Freddy, "als wij toch naakt moeten zijn, waarom verkopen de winkels hier dan jongenskleren?"

"Voor bezoekers zoals wij," antwoordde Kyle's moeder.

"En," zei één van de andere ouders, "als het voorkomt dat jongens uit dit county naar plaatsen reizen waar zij kleren moeten dragen."

"Ook," zei één van de gerechtsbodes, "beschouwen wij een jongen als naakt wanneer alles van onder het middel tot boven de knieën blootgesteld is.

"Dank u," antwoordde Freddy.

* * *

Direct na de oriënteringsbijeenkomst kwamen alle niet-naakte leden van de families Rogers en Kershaw de wachtkamer in. Beide vaders werden begeleid door een keurig geklede man die geen van de drie jongens herkende. Snel vonden de twee families stoelen dichtbij hun "foute" kinderen.

"Tyler," waarschuwde meneer Rogers, "wat er gaat gebeuren zul je niet leuk vinden, maar het is noodzakelijk. Ik ben daarover vastbeslotener dan ooit."

"Nu zul je echt dapper moeten zijn," adviseerde mevr. Rogers haar zoon.

"Dat geldt ook voor jullie twee," verklaarde meneer Kershaw aan zijn zonen. "Charlie, ik weet dat dit voor jou angstig zal zijn, maar je kunt het doorstaan. Ik weet zeker dat je dat kan."

Zich mengend in dit gesprek, vroeg een dertien jaar oude jongen aan Tyler, "Wat hebben jullie drie eigenlijk gedaan?"

Toen Tyler met hulp van zijn twee vrienden en ertoe aangezet door zijn ouders hun verhaal verteld had, zei de jongen zijn naam. "Ik ben Austin."

"Wat heb jij gedaan?" vroeg Freddy.

"Ik ben hier voor een OTS," antwoordde Austin, "niet voor een wetsovertreding zoals jullie drie."

"Wat voor de hel is een OTS?" vroeg Tyler.

"Ondertoezichtstelling van een kind," antwoordde Austins vader, die met een andere groep uit de oriëntatiebijeenkomst binnenkwam.

"Papa, alsjeblieft!" riep de rode Austin uit ongenoegen dat er naar hem werd verwezen als een "kind" ondanks dat hij een keurige struik haar "daar onder" had en een penis die merkbaar langer en vetter dan zijn dertienjarige kameraad Freddy. Zijn scrotum was ook aanzienlijk groter dan die van Freddy. "Ik ga volgend jaar naar de middelbare school, ik ben geen klein kind!"

"Pape me niet," antwoordde Austins vader. "Je bent een kind en je moet onder toezicht gesteld worden. Je gedrag bewijst dat."

"Wanneer hij één van zijn ruzies met me krijgt," viel Austins moeder in en ze herhaalde wat ze in de bijeenkomst had gezegd, "loopt hij voor een paar uur van huis weg tot hij door de politie wordt gearresteerd."

"Maar," vroeg Megan, "waarom maakt dat hem een OTS en geen wetsovertreder?"

"Omdat," sloot één van de gerechtsbodes zich bij het gesprek aan, " weglopen niet tegen de wet is in deze staat, zoals het in de meeste staten niet is."

"Maar hoe kan het dan dat de politie hem in bewaring kan nemen?" drong Megan aan, zorgvuldig de correcte term voor jeugdarrestaties gebruikend die zij in de les burgerkunde had geleerd.

"De wet," verklaarde de bode, "staat de politie toe om kinderen op te pikken als ze in situaties zijn die voor hen gevaarlijk zijn."

"Maar hij liep weg," onderbrak Sarah hem, "hij speelde niet in oude vervallen gebouwen of op de spoorweg of in andere gevaarlijke plaatsen."

"Liefje," gaf Austins vader als antwoord, "weglopen is altijd gevaarlijk. Er zijn heel wat niet zulke aardige mensen die niet zullen aarzelen weggelopen kinderen pijn te doen om gedaan te krijgen wat zij willen."

"En om te overleven," voegde Austins moeder toe, "zal het niet lang duren voordat kinderen die van huis weglopen moeten beginnen met het doen van dingen die niet erg goed of veilig voor ze zijn en dingen die tegen de wet zijn."

"Oh," zei Sarah.

"Wat kan de rechter met hem doen?" vroeg de nieuwsgierige mevr. Kershaw, die dat wilde weten voor het geval dat een van haar drie kinderen ooit weg zou lopen of op een andere manier tot OTS gemaakt moesten worden.

"Alles wat zij kan doen is hem en zijn familie te laten begeleiden en voorwaarden stellen zoals niet opnieuw weglopen of niet wegblijven van school, en als zij wil wijst ze hem gemeenschapsdienst toe," zei één van de gerechtsbodes.

"Dat lijkt me niet erg veel straf te zijn," merkte mevr. Kershaw op.

"Maar bedenk, beste," meneer Kershaw zette zijn advocatenhoed op, "dat dit gedrag niet tegen de wet is in deze staat. Daarom kan geen straf behalve gemeenschapsdienst worden opgelegd."

"Dit keer kan zij me straffen," mompelde de blozende Austin.

"Verklaar waarom," zei zijn vader.

"De laatste keer toen ik hier was," antwoordde Austin met tegenzin, " vertelde de rechter me dat ik niet opnieuw weg mocht lopen. Zij schreef dat op een document dat ze mij en mijn ouders gaf. Maar afgelopen nacht liep ik opnieuw weg."

"Dat betekent dat je een bevel van de rechtbank overtrad," zei zijn moeder, inmiddels enigszins comfortabeler over de potentiële gevolgen voor Austin.

"Je weet toch," vroeg zijn vader, "dat zij je daarvoor in de jeugdgevangenis kan zetten?"

"Ja, papa," antwoordde de nu huilende Austin, "zij waarschuwde me de laatste keer dat zij me maximaal vijftien dagen daarheen kon sturen als ik haar instructies niet opvolgde."

"Meer waarschijnlijk," zei de gerechtsbode in een poging behulpzaam te zijn, " zal zij van jou een Nudie Juvie maken. Voor niet-delinquenten past zij een gevangenisstraf slechts als laatste redmiddel toe, wanneer niets anders blijkt te werken om ervoor te zorgen dat de gerechtelijke bevelen worden nageleefd."

"Wat is een Nudie Juvie?" vroeg Freddy, die verduidelijking zocht van de zeer beperkte informatie die de twee politieagenten op de parkeerplaats hadden gegeven.

"Wij zijn dat," zei de oudste van de twee naakte meisjes, een mooie elfjarige met puntige borstjes en slechts het eerste begin van schaamhaar. Haar negenjarig zusje, dat nog een vlakke borst had en een haarloos kutje, knikte haar hoofd in overeenstemming.

"Het is een gerechtelijke straf," verklaarde meneer Rogers, "waarbij kinderen naakt moet zijn."

"Maar," drukte Freddy zijn verwarring uit, "meisjes hoeven hier niet naakt te zijn en jongens zijn toch al naakt."

"Als jouw advocaat op de zitting van vandaag," antwoordde meneer Kershaw zijn zoon, "zal ik die vraag beantwoorden."

"Papa is onze advocaat?" vroeg Charlie en de hoop sprong in zijn kleine hart op dat wellicht de dingen niet zo erg zouden zijn.

"Ja, dat ben ik en zo ook mijn nieuwe chef, meneer Bradley," antwoordde meneer Kershaw, "alhoewel advocaten gewoonlijk niet nodig zijn voor wetsovertreders en OTS-gevallen. Wij zullen ervoor zorgen dat de rechtbank je eerlijk en net als elke andere wetsovertreder behandelt."

"Goed," zei Charlie, die zich iets beter over zijn situatie voelde. Zijn papa moest hem daar beschermen en de werkgever van zijn papa ook. Maar waarom had zijn papa dan aangedrongen dat ze naar de rechtbank moesten in plaats van het goedkeuren van de door de opnameambtenaar voorgestelde straf van drie dagen Nudie Juvie?

"Maar om Freddy's vraag te beantwoorden," zei meneer Kershaw, "Nudie Juvie omvat ook meisjes en omdat de jongens toch al naakt moeten zijn en gestraft kunnen worden door ze tot gemeenschappelijk bezit te maken, is in Benjamin County de Nudie Juvie iets anders dan in meeste andere plaatsen waar het toegepast wordt. In dit county moeten de Nudie Juvie jongens zo veel mogelijk een erectie hebben en door anderen gezien worden. Alle Nudie Juvies moeten aan verplichte openbare masturbaties deel nemen. Jongens moeten in het openbaar orale seks uitvoeren, meisjes ook als de rechter daartoe opdracht geeft. De rechter kan ook andere seksuele handelingen bevelen. Er is altijd zonder uitzondering een dagelijks openbaar pak slaag en de rechter kan ook tot andere pijnlijke straffen opdracht geven. En, tenslotte, is er altijd veel meer beschaming en vernedering dan bij gemeenschappelijk bezit."

"U laat Judy zulke dingen toch niet met ons doen?" vroeg de nu enigszins beangstigde Freddy.

"Ja, dat doe ik wel," antwoordde meneer Kershaw. "De wet zegt dat zij dat moet. Als jouw advoctaat is het niet mijn baan om schuldigen ongestraft te laten, maar moet ik jouw beste belangen vertegenwoordigen en verzekeren is dat de wet wordt nageleefd. Het is zeker niet in jouw beste belang om je toe te staan de wet te overtreden en toch ongestraft te blijven. Begrijpt je?"

"Ja, vader," antwoordde Freddy met tegenzin, zijn gevoel voor rechtvaardigheid dwong hem de waarheid van de verklaringen van zijn vader in te zien. Zelfs hoewel hij er niet van hield, of van de wet.

"Goed," zei meneer Kershaw. "je moet ook weten dat ik dat wat jullie drie vandaag gedaan hebben als zeer ernstig beschouw, de wet overtreden en ouderlijke bevelen tarten."

"En dat is precies wat wij aan Judy zullen vertellen," verklaarde mevr. Kershaw.

"Voor ernstige gevallen en herhalingen," zette meneer Kershaw zijn openbare pre-advies aan zijn cliënten voort, "kan de rechter zeer, zeer pijnlijke en beschamende speciale straffen opleggen, als het De laatste staande jongen programma van morgenmiddag, waar wij allemaal heen gaan."

"De eerste onder mijn leiding," informeerde meneer Rogers trots zijn familie en de wachtkamer. "Wij zullen enkele van mijn nieuwe ideeën uitproberen, ze zijn gisteren door de jury goedgekeurd."

"Mijn papa is verantwoordelijk voor dat programma zijn," zei Sarah stralend.

"Dat is rot," zei Austin, "een papa hebben die die afschuwelijk show leidt. Het zou tegen de wet moeten zijn wat zij daar met jongens doen."

"Austin," waarschuwde zijn moeder, hoewel ze het eigenlijk wel met haar zoon eens was, "verontschuldig je, onmiddellijk."

"Ja, moeder," antwoordde de jongen zacht. "Het spijt me, meneer," zei hij even zacht als verontschuldiging tegen meneer Rogers.

"Maar als jullie al Nudie Juvies zijn," vroeg Tyler de meisjes om het gesprek weer op zijn uitgangspunt terug te laten komen, "waarom zijn jullie dan hier."

"Vooruit, Ashley, vertel het hen," eiste een man, duidelijk de vader van het meisje.

"Lauren en ik wilden niet dat de mensen ons daaronder aanraakten," zei Ashley met een donkerrood gezicht.

"Het is niet goed," riep Lauren uit.

"Het is de wet," verklaarde hun vader en reikte omlaag en wreef over de kutjes van allebei zijn dochters. "Als je Nudie Juvie bent, moet je dat toelaten." Mevr. Rogers was verbaasd over de onbeschaamdheid van de handelwijze van de man zo in het openbaar zijn dochters op een dergelijke intieme en persoonlijke plaats aan te raken. Zij kon er niets aan doen dat ze benieuwd was of zij ooit de moed zou hebben zo iets te durven met Tyler, alhoewel diep binnenin haar wist ze dat uiteindelijk dergelijke handelingen haar zoon in zijn huidige toestand ten goede zouden komen.

Wordt vervolgd in Deel 2