De laatste staande jongen (3)

(multiple Fmfmgb/fmbg, extreme, cbt, spank, mast, oral, anal, humil, nc)

door Nialos Leaning ([email protected])

vertaald door Dick Vertaal

oorspronkelijke titel Last Boy Standing, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

WAARSCHUWING! Dit verhaal neigt naar het extreme en kan te intens en/of grafisch zijn voor sommige lezers.

Een verhaal in het Spartaanse Jongens Verhalenfestival

Voor details en richtlijnen voor het Spartaanse Jongens Verhalenfestival, en voor alle Nialos Leaning jeugdstraf en seksuele vernederingsverhalen, plus die van de geselecteerde gastauteurs, bezoek de altijd gratis website /~nialos

Auteursrecht 2006 Nialos Leaning, alle rechten voorbehouden.

Toestemming voor niet-commerciele gratis (zonder betaling) elektronische verspreiding en vermenigvuldiging voor persoonlijke gebruik van dit verhaal is hierbij verleend. Deze verspreiding, doorzending en vermenigvuldinging moet gebeuren zonder enige wijziging van dit verhaal en moet deze volledige auteursrechtverklaring en de volgende verklaringen compleet bevatten:

"Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor VOLWASSENEN. Het schildert teams van preteen en jonge tienerjongens die tegen elkaar strijden in een schooltucht "strafspelen" programma dat openbare naaktheid, seksuele vernedering, en toebrengen van extreme pijn bevat. Als u niet de wettelijke leeftijd heeft om in Uw land dergelijk materiaal te bekijken of als dergelijk materiaal U niet aanspreekt, lees dan niet verder, en sla het niet in uw computer op."

"Dit verhaal is zuivere fantasie en geschreven voor het plezier van volwassenen. Het gedrag dat in dit verhaal wordt afgeschilderd kan in het echte leven onwettig zijn en/of door de maatschappij als verkeerd, schadelijk, onaanvaardbaar of ongewenst beschouwd worden. De auteur bepleit zulk gedrag niet, staat het ook niet toe en neemt er ook niet persoonlijk aan deel."

"Dit verhaal is, zoals alle fictie, fantasie en geen werkelijkheid. De auteur erkent het verschil tussen deze twee.

Begrijp alstublieft, dat sommigen van ons, met inbegrip van de auteur, van dergelijk fantasiemateriaal genieten."

"Complimenten en de constructieve kritiek zijn altijd welkom."

*******

De laatste staande jongen, Deel 3

door Nialos Leaning

"Nu jullie klaar zijn met je ontbijt, sta op," droeg meneer Rogers de vier jongens die aan tafel zaten op. Langzaam, met tegenzin, stonden de naakte jongens op. "Handen op je hoofd, omdraaien en met je rug naar de tafel." Nog langzamer en met nog meer tegenzin deden de jongens met een hoogrode kleur dat en stelden hun stijve lullen tentoon voor de vele eters in het overvolle hotelrestaurant.

"O.k., jongens, tijd om je pillen te nemen," liet mevr. Rogers het blozende viertal weten.

"Moet dat?" jammerde de twaalfjarige Tyler met een paar tranen in zijn ogen. Hij was er zich scherp van bewust dat jonge serveerster die de tafel afruimde een zeer nabij en persoonlijk zicht had op zijn magere kleine-jongensformaat 3,5 centimeter lange stijve. Een stijve waaronder ballen hingen met het formaat van aardbeien en waarboven geen spoor van schaamhaar was. "Ik ben al hard, ik heb ze niet nodig."

"Ik ook niet," voegde de meer ontwikkelde dertienjarige Freddy zijn bezwaar toe. Zijn 7,5 centimeter harde erectie ging vergezeld van een dun flardje schaamhaar en zijn ballen waren iets groter dan Tylers.

"En ik ook niet," voegde de andere dertienjarige van de groep, de meer ontwikkelde Austin, snel zijn eigen bezwaar erbij. Zijn gezicht was bijna paars door de vertoning van zijn ruim 11 centimeter lange erectie compleet met een kleine struik haar en ballen die aanzienlijk groter waren dan die van Freddy.

"Of ik," volgde de nog zeer prepubescente elfjarige Charlie het voorbeeld van de drie oudere jongens. De nog haarloze kleine jongen toonde een bijna 4 centimeter lange stijve lul. Zijn balletjes waren klein genoeg om gewoonlijk door zijn penis te worden verborgen als die niet hard was. Jammer genoeg voor hem, net als voor de andere drie naakte jongens, was zijn lul sinds zijn verschijning de vorige middag voor de rechtbank vaker wel dan niet hard geweest. Een effect dat sterk geholpen werd door de pillen die zij tweemaal daags moesten nemen. "Ja, jullie moeten je pillen innemen," antwoordde mevr. Rogers, "het is een gerechtelijk bevel en dat moeten jullie opvolgen."

"En Megan dan?" vroeg Tyler wijzend naar zijn naakte dertienjarige zus, "zij is ook een Nudie Juvie."

"Voor meisjes zijn er andere pillen," antwoordde mevr. Rogers aan haar zoon. "Wij zullen die krijgen als zij vandaag haar onderzoek heeft gehad."

"Nu we het daarover hebben," zei meneer Rogers, "we moeten snel naar het theater om de voorbereidingen voor de show te maken."

"Alstublieft, papa," bedelde Tyler, "moeten wij dat, kunt U niet met Judy praten of zo iets?"

"Ja, het moet," antwoordde meneer Rogers, "en nee, ik zal niet proberen de rechter om te praten, zelfs niet hoewel Judy een familievriendin is. Het is daarvoor veel te laat."

"Bovendien" zei mevr. Rogers, "was het in de eerste plaats ons idee. En wie kan beter de ster in papa's eerste programma zijn dan zijn zoon?"

"Ik ben geen ster!" antwoordde Tyler. "Als U een fucking ster wilt, neem dan één of ander fucking kind uit Hollywood."

"Let op je gedrag, jonge man," antwoordde meneer Rogers. "Je bent toch al genoeg in de problemen."

"En let op die woorden van je," voegde mevr. Rogers haar eigen waarschuwing toe.

"Maar ik heb ook wat goed nieuws," probeerde meneer Kershaw de situatie op te klaren.

"Wat is dat, papa?" vroeg Freddy betwijfelend of het werkelijk goed nieuws was.

"Ja, papa, wat?" echode Charlie zijn grote broer, nauwelijks in staat om de angst uit zijn stem te houden.

"Als jullie advocaat," antwoordde meneer Kershaw, "heb ik toestemming gekregen om jullie verplichte openbare pak slaag vandaag over te slaan."

"En ik?" vroeg Austin. "U bent de advocaat voor anderen, niet voor mij."

"Hij is het nu ook," liet Austins vader zijn zoon weten, "wij hebben meneer Kershaw gisterenavond ingehuurd."

"Nogal een advocaat," antwoordde Austin, "hij kreeg zelfs zijn eigen kinderen niet uit De laatste staande jongen."

"Dat is omdat," verklaarde Austins de moeder de ouderlijke redenen, "meneer Kershaw meer geïnteresseerd is in het doen wat voor zijn cliënten het beste is en niet om hen hun verdiende straffen te laten ontlopen."

"En dat vinden wij ook," zei Austins vader, "en daarom hebben wij hem ingehuurd."

"En mevr. Rogers is nu je therapeut," voegde Austins moeder toe. "De ideeën van de Rogersen over het behandelen van zich slecht gedragende kinderen als jij staan ons bijzonder aan."

"Ik heb geen psych nodig!" protesteerde Austin over dit laatste nieuws.

"Die heb je zeker nodig," antwoordde zijn vader met klem, "en Rechter Nichols heeft er opdracht toe gegeven. Einde discussie."

"Maar er is ook slecht nieuws," zei mevr. Kershaw zich in het gesprek mengend voordat Austin de situatie uit de hand kon laten lopen.

"Wat is dat, mama," vroeg de giechelende en volledig geklede negenjarige Valerie.

"Wat er met hen tijdens de show gebeurt is veel ergen dan hun openbare straffen."

"Voor Megan ook?" vroeg de tienjarige Sarah.

"Nee, Megan is niet in de show, zodat zij haar gebruikelijke straffen krijgt," informeerde mevr. Rogers haar jongste dochter over het deze dag te verwachten lot van haar oudste dochter.

* * *

Met de hulp van door de rechtbank benoemde hulpmeisjes kregen de jongens hun kostuums aan. De hoogrode en naakte Tyler was de eerste die door de eveneens naakte tienjarige Danielle van zijn uitrusting werd voorzien.

"Wij beginnen hiermee," zei Danielle toen zij twee helder roze bandjes over de polsen van de blozende jongen deed glijden. Tyler merkte onmiddellijk een kriebelig en jeukend gevoel, niet bijzonder pijnlijk, maar ongemakkelijk genoeg om zijn aandacht te krijgen.

"Daarna doen wij deze aan," ging de giechelende Danielle door met het aankleden van Tyler. In haar hand hield zij twee grote roze zelfklevende opzetstukken, elk met een gat in het midden uitgesneden. Vlug plaatste zij deze op zijn borst, zijn tepels gluurden door de gaten. Tot zijn wanhoop ontdekte Tyler dat deze stukken nog ongemakkelijker waren dan de polsbanden. Behalve het jeuken en kriebelen veroorzaakt door vele minieme maar scherpe weerhaakjes, produceerden de stukken ook een mild brandend gevoel.

"Haal ze eraf, haal ze er alsjeblieft af," smeekte Tyler huilend. "Zij maken me gek, ik kan er niet tegen."

"Dat is dan jammer," zei zijn vader toen hij de voortgang van het kostumeren controleerde. "Zij blijven zitten tot na de inleiding."

"Nu mijn favoriete onderdeel," zei Danielle, die een roze lint in haar hand hield. "Wij wikkelen dit hier omheen," verklaarde zij terwijl zij het lint strak rond de geslachtsdelen van de twaalfjarige bond. "En maken hier een lus," eindigde zij met het vastbinden van een lus die het haarloze schaamgebied van Tyler bedekte. Net als zijn andere toebehoren jeukte en kriebelde het lint dat het hem horendol maakte.

"Laten we je sokken niet vergeten," giechelde het basisschoolmeisje toen zij twee lange roze stoffen kokers pakte. Ze waren aan beide einden open, feitelijk sokken zonder voeten, die door elastische banden vastgehouden werden. Vlug deed ze deze om Tylers benen. De strakke kokers strekten zich van net boven zijn enkels tot het midden van zijn dijen uit. De "sokken" waren geen uitzondering op de regel dat ze een wijdverspreid jeukend en kriebelend gevoel veroorzaakten.

"O.k., voor het volgende onderdeel moet je voorover buigen," instrueerde Tylers jonge costumier terwijl zij een rubberhandschoen aan haar rechterhand deed. "Gelukkig voor jou heeft je papa ons dit op een paar andere jongens laten oefenen tot wij het goed konden." Ze pakte een pot glijmiddel en smeerde de glibberige substantie op haar gehandschoende wijsvinger. Een vinger die daarna zijn weg zocht in het rectum van de grommende Tyler, de jongen letterlijk invettend.

"Auw, dat doet zeer," protesteerde Tyler over de zeer milde pijn die door de binnendringende vinger werd veroorzaakt.

"Niet meer dan dit zal doen," antwoordde Danielle terwijl zij een kleine dildo voor Tylers gezicht zwaaide. Een dildo van ongeveer 7,5 centimeter lang en iets minder dan anderhalve centimeter dik. Wat de aandacht van Tyler het meest trok waren de vele 10 cm lange roze linten die aan één uiteinde bengelden. Hij huiverde en zijn gezicht werd nog roder bij de gedachte hoe belachelijk hij eruit zou zien met een staart die uit zijn naakte kont hing.

"Alsjeblieft, doe dan niet in me," smeekte Tyler nutteloos.

"Het moet erin," antwoordde het meisje, haar tijdelijke macht over de oudere jongen deed haar duizelen, "het maakt deel uit van je kostuum." En het ging erin en ontlokte een schreeuw van Tyler alhoewel het maar een beetje pijnlijker was dan de milde schok die hij onder haar vinger had geleden.

"Nog maar één ding," zei Danielle wijzend naar een paar roze pantoffels. De overmaatse pantoffels leken op clownschoenen, compleet met 8 cm lange puntige tenen, kwastjes en rinkelende belletjes. "Deze zijn speciaal ontworpen voor stoute jongens als jij," richtte het opnieuw giechelende meisje Tylers aandacht op de binnenzolen van de pantoffels. Binnenzolen gevoerd met talrijke kleine iets afgeronde gepunte harde rubberen randen, de een wat groter dan de andere, de ene wat scherper lijkend dan de andere, en het leek zeker niet erg gemakkelijk.

Zodra de pantoffels aan zijn voeten zaten gaf zijn jonge garderobejuffrouw Tyler de opdracht voor een looptest. Zodra zijn voeten de vloer raakten gilde Tyler het uit, "auw, dat doet pijn, daar kan niet in lopen."

"Natuurlijk kun je dat," zei meneer Rogers, die opnieuw binnenkwam met zijn vrouw en Rechter Nichols.

"Maar papa," klaagde Tyler, "het lijkt alsof ik op scherpe stenen loop."

"Precies het gevoel waarvoor ik ze ontworpen heb," antwoordde zijn vader. "Feitelijk was je hele kostuum mijn idee."

"En een prachtig idee," zei de rechter. "Het verhoogt echt hun beschaamdheid."

Proberend zijn eigen schaamte over alweer een compliment van de rechter te bedekken, zei meneer Rogers tegen de drie andere naakte hulpmeisjes, "jullie moeten je haasten om jullie jongens klaar te krijgen."

Met de drie volwassenen die hielpen, duurde het niet lang voordat Austin, Freddy en de voortdurend huilende Charlie precies identiek aan Tyler gekleed waren.

"Vijf minuten voor de show," een aankondiging kwam uit de luidspreker van de ruimte.

* * *

"Hallo allemaal, en welkom bij De laatste staande jongen," verwelkomde de mannelijke omroeper het aanwezig publiek en de televisiekijkers. "Ik ben Johnny Johnson, uw gastheer voor de festiviteiten van vandaag."

"En ik ben Uw gastvrouw Anne Zachs," informeerde de gastvrouw iedereen.

"Zijn jullie klaar om te weten te komen wie de laatste jongen is die staat?" riep de keurig geklede Johnny Johnson naar het publiek.

"Ja!" kwam het daverende antwoord uit het volgepakte en uitverkochte theater.

"Goed dan," zei Anne, "laten we onze deelnemers voorstellen."

"Verwelkom alstublieft onze eerste deelnemer, de dertien jaar oude Austin," Johnny riep de zeer angstige tiener in de schijnwerpers.

Met een hoogrode kleur stapje Austin langzaam op het podium. Onderweg ranselde zijn naakte twaalfjarige hulp Jessica hem krachtig op zijn naakte billen. Zijn voortgang werd ernstig belemmerd door zijn uitbundig overmaatse roze schoeisel, schoeisel dat hij net als Tyler absoluut ongemakkelijk vond aan de onderkant van zijn voeten. De dilde met zijn roze staart schoof in zijn gat omhoog en droeg verder bij tot zijn ongemakkelijke langzame voortgang. Alle vier jongens waren gewaarschuwd ervoor te zorgen dat de staarten op hun plaats bleven. Tot vermaak van iedereen behalve de beschaamde jongen zelf wiebelde zijn met een lint versierde stijve heen en weer tijdens zijn langzame, behoedzame en pijnlijke tocht naar het midden van het podium. De bijzonder hoogrode Austin voelde zich volslagen idioot om met zo'n absoluut beschamende en vernederende kostuum in een openbare vertoning te moeten verschijnen.

"Kijk naar het publiek, handen op je hoofd," eiste Johnny Johnson.

"Nu, laten we de dertienjarige Freddy bekijken," kondigde Anne aan.

Snel werden Freddy, stijve en alles, naar zijn plaats geranseld door zijn naakte helper, de elfjarige Ashley. Hij kon het niet helpen de zeer grote videomonitors op te merken die hoog aan beide zijden van het podium opgesteld waren. Monitors die veel meer dan levensgroot al zijn naakte glorie duidelijk en in perfecte kleuren toonde. Naakt, dat wil zeggen, behalve dan die bespottelijk stukjes kostuum die niets deden om zijn eerbaarheid te beschermen. In het onderste kwart van het beeld stond met grote letters een lijst van alle afmetingen die de arts tijdens zijn onderzoek opgemeten had, elke beschamende afmeting, stuk voor stuk, met inbegrip van zijn slappe en erecte penisgrootte.

"Nu, begroet de twaalf jaar oude Tyler," nodigde Johnny Johnson de angstige jongen op het podium, met kostuum en alles. De nog naakte Danielle hanteerde de riemen die zijn naakte billen naar hun plaats ranselden. Tyler beefde en huilde de hele tijd, niet alleen door de pijn van de riemen, maar ook door de pijn van de pantoffels aan zijn voeten.

"En nu," zei Anne, "de elf jaar oude Charlie." Zijn naakte helper, de blozende negenjarige Lauren, ranselde zijn naakte van een roze staart voorziene kontje totdat de huilende, bevende en bijzonder bange kleine jongen bij zijn drie oudere mede-lijders stond met zijn ogen op het publiek gericht, handen achter zijn hoofd, en zijn uiterst kleine stijve luchtwaarts gericht.

"En daar zijn ze dan," verklaarde Johnny Johnson, "onze vier deelnemers en hun helpers."

"Wij zijn zo terug," kondigde Anne Zachs aan door het lawaai van het luid applaudiserende publiek, "na een paar korte berichten van onze sponsors."

* * *

Na de onderbreking was de allereerste zaak dat de jongens hun belachelijke kostuums te laten uitdoen. Terwijl uit de luidsprekers een opname van David Roses "The Stripper" schalde moesten de hoogst vernederde jongens zich dansend ontbloten. Volgens de instructies die ze tijdens de onderbreking gekregen hadden, deden ze eerst hun roze polsbanden af. Na deze een paar seconden in de lucht rondgedraaid te hebben, wierpen de vier jongens deze naar de linkerzijde van het podium. Daarna scheurden zij hun borststukken af en wierpen deze naar rechts. Hevig blozend vertoonden alle vier dansende jongens een komische voorstelling toen zij vertwijfeld de knopen in hun genitale linten grepen. Freddy was de eerste die zijn lul en ballen los had, gevolgd door Austin en Tyler. Hoe veel hij het ook probeerde, de huilende Charlie kreeg zijn lint niet los. Tot zijn complete beschaming werd zijn moeder op het podium uitgenodigd om zijn kleine-jongenspakket van zijn irriterende banden te ontdoen.

De pijn van het constant stampen met hun gepantoffelde voeten op de vloer was tot ondraaglijke hevigheid toegenomen toen Johnny de naakte dansende jongens instrueerde, "schoenen uit, nu!" Zeer snel hadden alle vier jongens hun pijnlijk schoeisel uit en schopten de pantoffels snel naar het achtergedeelte van het podium. Bevrijd van hun schoenen beëindigden de jongens hun dans snel door het afpellen van hun been"sokken." Zo bleven nog alleen de met een staart versierde dildos over die in hun rectum waren gestoken.

Anne zette de festiviteiten op een vrolijke manier voort. "Er staat hier," zei zij aan de wereld terwijl zij op een vel papier keek, "dat de rechtbank de ouders van de jongens opdracht gegeven heeft om drie keer per dag met de geslachtsdelen van hun zonen contact te hebben en hen één keer per dag te laten spuiten."

"Wij geven ze die kans over een paar minuten," zei Johnny. "Maar eerst moeten wij de jongens behoorlijk vastgebonden krijgen."

De adem van het publiek stokte en het begon te applaudiseren toen de schijnwerpers een eerder donker gebied van het podium verlichtten en daar vier stoelen van doorzichtig hard-plastic openbaarden. Uit de zitting ervan stak een dikke dildo met een ruw oppervlak omhoog. Elke stoel was op de rugleuning voorzien van de naam van één van de jongens en de grootte van zijn dildo. Freddy's nieuwsgierige geest merkte onmiddellijk dat de stoelen niet in een rechte lijn maar enigszins zigzag stonden.

De twee stoelen voor Charlie en Tyler, die de beide einden van de rij vormden, waren het dichtst bij de voorzijde van het podium, die voor Austin stond het verst terug. Freddy begreep ook dat de stoelzetels zo hoog geplaatst waren dat hun voeten de vloer niet zouden raken. En er waren geen sporten waarop hun voeten geplaatst konden worden en helpen iets van hun gewicht te dragen.

"Daar ga ik nooit op zitten!" schreeuwde Austin, wijzend naar de voor hem voorbestemde stoel met een onheilspellende uitziende 35 millimeter diameter dildo. "Dat ding zal me openscheuren!"

"Dat is de grootte die arts bepaald heeft die je kon nemen," antwoordde Johnny. "Het zal pijn doen als de hel, maar het zal geen ernstige verwonding veroorzaken."

Tyler jammerde bij het horen van dit slechte nieuws, die zijn ergste vrees bevestigde dat hij heel erg pijn gedaan zou worden tijdens deze show. De huilende Charlie moest worstelen om te vermijden dat hij op de podiumvloer zou urineren. Freddy trok zichtbaar grimassen, een gezichtsgebaar dat duidelijk door de camera's werd opgenomen. Uiterlijk klaarblijkelijk stoïcijns was Austin van binnen bijzonder wanhopig terwijl hij de onplezierige gevolgen voorzag van zijn spoedig te gebeuren penetratie.

"Goed dan," wakkerde Anne de voorgang aan, "laten we het onvermijdelijk niet uitstellen, het spietsen kan beginnen!"

"We beginnen met Charlie," Johnny gaf een wenk aan twee volwassen toneelassistenten. Beiden waren grote en gespierde studentatleten, de eerste een verdedigiger ven het rugbyteam van zijn universiteit, de andere de 90 kilo zware aanzetter van het worstelteam. Ze hadden Charlie nog nauwelijks fysiek van de vloer opgetild of de uitermate angstige een moord-en-brand schreeuwende elfjarige urineerde. Gelukkig voor hem spetterde er niets van zijn pis op zijn twee gevangenbewaarders. Jammer voor de blozende pretiener was er een boete te betalen.

"Wat is de straf voor het plassen op ons podium?" wilde Anne weten.

"Eén extra dag Nudie Juvie," riep meneer Rogers in zijn officiële hoedanigheid als Directeur van de Speciale Strafprogramma's van de Rechtbank, met inbegrip van De laatste staande jongen.

"En dit," voegde Johnny toe terwijl hij erheen liep en heel hard en zeer pijnlijk in Charlies kleine haarloze ballen kneep. Charlies gegil hernieuwde in een merkbaar hoger volume en een toonhoogte.

"O.k. mannen," instrueerde Anne leidden de twee sporters, "ruk zijn staart eruit." Zonder uitstel verwijderde de worstelaar snel en ruw Charlie's van een staart voorzien dildo, wat een nieuwe schreeuw uit de pretiener ontlokte.

Terwijl de twee sportmannen Charlie naar zijn dreigend pijnlijk lot droegen, informeerde Johnny het afwachtende publiek, "Beide spietsers hebben al een week op hun techniek geoefend met gebruik van vrijwilligers, Nudie Juvie jongens die welwillend door de rechtbank werden verschaft."

Toen het gelach van het publiek over Johnny's opmerking weggestorven was, hadden Charlie's "spietsers" zijn kontgat precies boven de van te voren ingesmeerde 25 mm dildo geplaatst die spoedig stevig in hem verankerd zou worden. Één van de hooggeplaatste videomonitors schakelde over op een zicht van onder Charlie's stoel, wat een duidelijke life-beeld gaf van de top van de dildo die tegen zijn het anale opening duwde.

Onmiddellijk begonnen de twee atleten langzaam, stevig en regelmatig Charlie op de indringer te planten. Onmiddellijk huilde Charlie zijn nood zeer luid uit, zijn gezicht vertrokken door zijn pijn, de martelende verblindende pijn die hem letterlijk sterren deed zien. Maar de twee folteraars werden niet afgeschrokken. Langzaam maar zeker bleven zij de schreeuwende, tranen vergietende en worstelende Charlie pijnlijk op zijn zetel drukken. Één van de monitors toonde elke nuance van Charlie's extreme moeite om zijn opdrukking aan te kunnen, de andere monitor bleef de langzame vooruitgang van de dildo in zijn gat vertonen.

Hoe veel Charlie ook wilde smeken en bedelen om uit de stoel te worden verwijderd, hij kon niet lang genoeg ophouden met gillen om dat samenhangend toe doen. Zodra zijn naakte billen stevig contact maakte met de zetel, werd hij op zijn plaats vastgebonden. Riemen werden stevig geplaatst om zijn borst, zijn middel, beide dijen en kuiten. Hoe hard hij ook probeerde er was geen sprake van dat hij zich zelfs maar een fractie van een centimeter kon opheffen van de indringer die zeer pijnlijk in zijn gat drong. Zo groot was zijn ellende dat hij er volledig onwetend van was dat zijn kleine haarloze rechte penis pijnlijk hard was en wild bonsde alsof hij klaar was om elke seconde uit te barsten.

Zodra Charlie op zijn plaats was vastgemaakt grepen de twee assistenten Tyler. Zijn strijd was even futiel als die van Charlie en de gillende twaalfjarige begon snel met zijn eigen pijnlijke reis op zijn 30 millimeter dikke dildo. Hoewel zijn geschreeuw en gejammer niet zo luidruchtig was als dat van Charlie, was dat kleine verschil voor het publiek niet waarneembaar. Zijn tranen waren zeker even talrijk, zo niet meer. En hij kon zich zeker niet herinneren dat zijn eigen kleine haarloze lul ooit harder was dan op dit moment.

De twee folteraars hadden Johnny's hulp nodig om de luid schreeuwende en wild worstelende Freddy op zijn 35 millimeter dildo te spietsen. In zijn voordeel sprak dat zijn gegil en gehuil weliswaar hevig, maar toch merkbaar iets minder was dan Tylers. Evenals bij de twee jongere jongens was zijn vroeg-puberale lul harder dan ooit tevoren.

De twee student-sportlieden moesten veel inspanning getroosten en hadden nogmaals de hulp van Johnny nodig om de grotere Austin behoorlijk op zijn dildo te installeren. Tranen rolden ononderbroken over het gezicht van de dertienjarige omlaag, hij uitte de ene hartverscheurende schreeuw na de andere. Niet zo luid als de iets jongere Freddy, maar toch oorverdovend. Zijn lul had ook nimmer zo'n graad van hardheid bereikt.

* * *

De ouders in de schijnwerper zettend, kondigde Johnny aan, "Ouders, komt U alstublieft op het podium, het is Uw beurt." Austins moeder en vader waren als eerste op het podium. Zij werden gevolgd door de zwaaiende heer en mevrouw Kershaw. De stralende heer en mevrouw Rogers waren laatste om hun grote entree te maken.

"Laten we de jongens beter neeerzetten," zei Anne Zachs. Zodra zij dat gezegd had begonnen er palen uit de vloer op te rijzen, twee bij elke jongen. Elke paal was op enige afstand vóór en aan beide kanten van de stoel van elke jongen. De altijd oplettende Freddy merkte dat in tegenstelling tot de stoelen de palen wel in een rechte lijn stonden. Aan elke paal was net onder de hoogte van de stoelzitting een grote haak bevestigd, die naar de jongens gericht was. De twee student-assistenten bevestigden snel beugels aan de haken. Precies even snel maakten zij de riemen om de kuiten van de gespietste jongens los. En spoedig merkten de jongens dat hun benen volledig uitgestrekte werden en hun voeten strak in de beugels werden vastgehouden. Hoeveel ze ook probeerden, de jongens konden hun voeten vrijwel niet bewegen, slechts wat kleine bewegingen van tenen en het krullen van de voet was mogelijk.

"Ouders," kondigde Anne Zachs aan, "voordat U Uw plicht doet is het tijd voor het pak slaag van Uw jongens."

"Maar," vond Johhny, "omdat hun naakte billen op het moment niet toegankelijk zijn, moeten wij ergens anders op slaan." Terwijl Johnny sprak kwamen er twee in leer geklede mannen van middelbare leeftijd het podium op, elk met een dunne leren ransel van ongeveer 4 cm breed.

"Acht slagen op elke voet moet het hem doen," kondigde Anne als doel aan. "Dit zou werkelijk pijn moeten doen, want Ron en Leo zijn niet alleen voetverzorgers, maar ze zijn ook deskundige voetfolteraars met een uitstekende reputatie in de BDSM-gemeenschap."

"Eerst, zullen wij deze een beetje opwarmen," zei Leo en greep de linkervoet van Charlie. De student-sportlieden kwamen met een rokend komfoor aanrijden, waaruit Leo een gloeiend strijkijzer haalde. Hij drukte dat onmiddellijk tegen Charlie's zool en ontlokte een uitbarsting van een vreselijke geschreeuw van ondraaglijke pijn uit de jongen. "Het brandt, het brandt, haal het eraf," jammerde de snikkende pretiener.

"Het is niet heet genoeg om je te branden," antwoordde Leo, "maar het zal je aardig rood maken." Het strijkijzer van Charlie's nu helderrode voet halend plaatste hij het terug in het komfoor en pakte een nieuwe. "Nu de andere voet," verklaarde hij toen hij Charlie's rechtervoet verschroeide.

"Stop, stop, ik kan er niet meer tegen!" gilde Charlie.

"Natuurlijk kunt je dat," antwoordde Leo, "dit is maar een klein voorproefje om je voeten klaar te maken voor later in het programma." Na het verwijderen van het strijkijzer bleek Charlie's rechtervoet even rood te zijn als zijn linker. "Ik denk dat jij nu helemaal klaar bent voor je geseling," meende de voetverzorger. "Maar dat zal moeten wachten tot de anderen voorbereid zijn."

"Deze heeft taaie voeten," merkte Ron over Freddy op. "Hij heeft extra aandacht nodig."

"Bovendien," informeerde Leo zijn collega, "vroeg de rechtbankarts of wij hem extra aandacht wilden geven." En extra aandacht is wat Freddy van beide mannen kreeg. De ijzers waren wat meer verhit en werden iets langer tegen zijn zolen gehouden. Freddy vocht zo lang mogelijk tegen de tranen en schreeuwen, maar kon uiteindelijk de dijk niet van een doorbraak weerhouden. Zijn schreeuwen namen toe tot een nieuw niveau van intensiteit toen er lange dunne naalden, roodgloeiend heet, gebruikt werden om diep onder zijn teennagels schoon te maken. Deze zelfde naalden werden gebruikt om zijn reeds mals gemaakte voeten en tenen te krassen en te kerven, wat enig bloeden veroorzaakte. Freddy was een huilend hoopje ellende toen de twee voetverzorgers uiteindelijk hun aandacht naar Tyler en Austin wendden. Leo roosterde Austin, Ron roosterde Tyler. Beide jongens gilden luid van de pijn veroorzaakt door ijzers die hun voeten rood maakten.

"Laat het geselen beginnen," sprak Johnny met zijn meest pompeuze stem.

De twee mannen deden om beurten jongens en voeten. Eerst gaf Leo een wrede slag op de rechtervoet van elke jongen. Daarna gaf Ron gaf een even harde klap op elke linkervoet. Onmiddellijk gevolgd door Leo die zijn eigen vreselijke zweepslag op elke linkervoet liet neerkomen. Gevolgd door Ron die een nummertje op de rechtervoet van elke jongen deed. Dan herhaalde deze cyclus zich nog drie maal, rechtervoet, linkervoet, linkervoet, rechtervoet. Schreeuwen en gillen vulden de lucht weer als slag na slag de als mals gemaakte voeten nog malser en pijnlijker maakten. Elke slag liet een vurige rode streep over de bodem van de voet van elke snikkende jongen achter.

"En om hun pak slaan te beëindigen," bracht Anne deze fase van de jongensmarteling tot een finale, "twee harde slagen op hun ballen!"

"O.k., balbreektijd!" verklaarde Johhny. Onmiddellijk zwiepte Leo zijn ransel tegen vier paar ballen, de een na de andere. Hij was nog niet klaar of Ron maakte toen zijn eigen verwoesting op de al zeer pijnlijke ballen van de onbeheersbaar huilende jongens. Ballen die onmiddellijk verschrikkelijk pijn deden en hevig brandden. Vier reeksen oorverdovende gillen verbrijzelden de glazen kroonluchter in de hal bijna. Als hij niet zo goed in zijn stoel was vastgebonden, dan was Charlie als een straaljager zo snel van zijn dildo afgeschoten, zodat intens was zijn lijden.

"Wij zijn zo terug," kondigde Johnny aan boven het geschreeuw van de jongens uit, "na deze korte commerciële onderbreking."

* * *

"Welkom terug," hervatte Johnny Johnson de show.

"Ouders," begon Anne Zachs, "het is tijd om met de intieme delen van uw jongens te spelen."

"Die niet meer zo intiem zijn, dat zonder twijfel," gekscheerde Johnny.

"Dat is waar," was Anne het eens. "Misschien moeten we hier in Benjamin County waar alle jongens naakt moeten zijn, hun intieme delen voortaan openbare delen noemen."

"O.k., vaders, grijp de openbare delen van Uw zonen en begin ze te masseren," beval Johnny. "Maar laat ze alstublieft niet spuiten, want dat willen wij de moeders laten doen, U zult later Uw kans krijgen."

"Wanneer wij zien wie de laatste jongen is wiens erectie staat en nog kan spuiten," plaagde Anne het publiek met dingen die nog zouden komen.

De vaders verspilden geen tijd in de behandeling van de geslachtsdelen van hun hoogrode zonen, de ballen nog pijnlijk en gevoelig na hun recente afstraffingen. Charlie, Tyler en Austin waren al volledig hard toen hun papas hun respectieve penissen vastgrepen, Freddy was half erect.

"O.k. vaders," zei Johnny na twee minuten vaderlijk strelen, "dat was groots. Nu moeders, grijp de lul van Uw jongens."

"En jongens," waarschuwde Anne, "vergeet niet aan te kondigen als je gaat spuiten."

"Of anders," voegde Johnny als zijn eigen waarschuwing toe, "zul je de speciale straf voor het vergeten niet leuk vinden."

De handen van mams hadden snel de lullen van hun zonen in de hand. Mevr. Kershaw hield Charlie's kleine-jongenspenisje in haar linkerhand en Freddy's grotere penis in haar rechterhand.

"Op Uw plaatsen, klaar, ruk af," bracht Anne de masturbatie in beweging. De moederlijke handen werkten op en neer over de lullen van hun zonen en brachten hen steeds dichterbij de ramp dat ze zouden spuiten voor een aanwezig publiek en een veel groter televisiepubliek.

Tyler was de eerste die zichzelf vernederde, luid kondigde hij aan "ik spuit!" en met een huiveringwekkend heftig orgasme bedekte hij zijn eikel en hand van zijn mam met een klein laagje heldere kleverige vloeistof.

"Ik spuit!" Charlie's duidelijke schreeuw echode op de hielen van Tyler. Evenals het enigszins natte orgasme van zijn beste vriend Tyler was het droge orgasme van de vuurrode Charlie uitputtend sterk en zeer duidelijk.

Austin was de volgende die zijn schande aankondigde, sterke stralen wit verfden zijn maag en de hand van zijn mam. De opgewonden hijgende jongen kreeg een zeer purperrode kleur bij deze beschamende vertoning, die life uitgezonden werd zodat talloze vreemden het zagen.

"Ik spuit!" schreeuwde Freddy toen verscheidene klodders van zijn witte offergaves uit zijn lul losbarstten. Het publiek was geamuseerd toen het merkte dat zijn ejaculatie minder snelheid, minder afstand en minder volume dan Austins had.

"Dat was groots," kondigde Johnny af.

"En als beloning dat zij het zo goed deden," bood de niet-zo-grootmoedige Anne aan, "laten wij de jongens nu uit hun stoelen." Elk van de Nudie Juvie meisjeshulpen maakten de boeien van de hen toegewezen jongen los. De jongens werd opgedragen zich hun dildos op te heffen, een proces dat zij duidelijk onplezierig en pijnlijk vonden. Uiteindelijk slaagde elk van de betraande jongens erin hun gemartelde kontgaten te bevrijden van de eringestopte indringers, die met een ploppend geluid los kwamen. Tot hun wanhoop deed de vrijheid die hun gapende wijd open anussen nu ervoeren de pijn in hun zo onlangs opgevulde rectum niet verminderen.

"En nu nogmaals," zei Johnny, "een paar mededelingen van onze sponsors."

* * *

Toen de betaalde reclamespots afgelopen waren kwamen Johnny en Anne onder luid applaus het podium weer op.

"Omdat de naam van de show De laatste staande jongen is," kondigde Johnny aan, "is het bijna tijd om onze jongens van speciaal schoeisel te voorzien die hen moet helpen te blijven staan."

Gehijgt vulde nogmaals de lucht toen een schijnwerper een tafel in het licht zette. Een tafel waarop vier paar metalen hoefijzers lagen. Naast de hoefijzers waren spijkers van diverse maten geplaatst.

Naar de uitstalling lopend pakte Anne één van de grotere spijkers op. "Zoals U kunt zien," zei zij, "zijn de spijkers nog niet aangebracht."

"Maar dat zullen ze wel," zei Johnny, "aan de hoefijzers en aan de jongens. We gaan ze als paarden beslaan!"

"Nee fucking niet!" schreeuwde Tyler. "U gaat die spijkers niet in me slaan!"

"Nee, fucking nee!" schreeuwde Freddy zijn eigen protest.

"Of je het leuk vind of niet," antwoordde Johnny, "je wordt beslagen. En ik garandeer je dat het pijn gaat doen, erger dan alles wat we al gedaan hebben."

"En voor het klagen," zei Anne, die een zeer lange dikke spijker omhoog hield, een die duidelijk een voet helemaal kon doordringen, "voegen we één hiervan toe aan elke voet van Freddy en Tyler."

"Maar eerst," zei Johnny, "moeten we de hoefijzers nog verwarmen." Onmiddellijk nadat hij dit gezegd had gebruikten de twee student-assistenten een lange tang om de hoefijzers op het komfoor te plaatsen.

"Terwijl wij wachten totdat de hoefijzers klaar zijn," kondigde Anne de volgende gebeurtenis aan, "is het tijd om wat zeer speciale aandacht te geven aan de lullen van de jongens."

"Maar daarvóór," wierp Johnny erttussen, "moeten wij hun billen opwarmen." Terwijl hij sprak rolden de twee toneelknechten vier draagbare strafmachines het podium op. Het duurde niet lang voordat de jongens gereed waren voor hun allernieuwste kwelling. Noch duurde het lang voordat de machines met die kwelling begonnen. Slag na slag maakte de naakte billen van de huilende jongens rood. Evenals in de openbare strafpaviljoens vonden de uiteinden van de riemen hun weg in de al pijnlijke kontgaten van de jongens, wat het volume van hun gegil aanzienlijk verhoogde. Gegil dat nog luider werd toen de riemen hun ballen raakten, die nog pijnlijk waren van de vorige ranseling.

De aanval op hun pijnlijke billen en geslachtsdelen duurde maar voort, veel langer dan in het paviljoen. Toen het genadeloze slaan gelukkig definitief eindigde, waren er purperen kneuzingen en zwarte en blauwe plekken zichtbaar op alle vier de hevig jammerende jongens.

"Nu hun billen voldoende mals gemaakt zijn," zei Johnny, " kunnen wij de jongens op hun eigen zeer speciale tronen zetten. Onmiddellijk verlichtten de podiumlichten vier onheilspellend uitziende metalen stoelen. Stoelen met op de zitting stevig vastgeschroefde glinsterende metalen dildos, die elk roze gloeiden. In tegenstelling tot de eerdere plastic stoelen hadden deze nieuwe "tronen" op de bovenkant van de zitting scherp uitziende naalden, variërend van een heleboel zeer dunne korte tot een paar langere dikkere. De grootsten op de stoelen van Freddy en Austin hadden een diameter van 3 millimeter en waren 5 centimeter lang. Er waren zes van deze monsters op elke stoel, drie voor elke bil. Tylers stoel had ook zes jumbonaalden, maar die hadden een diameter van 2,5 millimeter en een lengte van 4,5 centimeter. Naast de vele kleine naalden had Charlies stoel vier grote naalden, van anderhalve millimeter diameter en 4 centimeter lang. Twee elektrische snoeren liepen van onderaan elke zitting kronkelend naar stopcontacten in een controlepaneel. Een controlepaneel waarbij de stralende in leer geklede voetverzorgers Ron en Leo zaten.

"Ziet er meer als doornen uit dan als tronen," gekscheerde Anne.

"Precies," zei Johnny. "Het zijn doornige tronen."

"Waarom die elektrische snoeren?" vroeg Anne.

"De dunne," antwoordde Johnny is voor de vibrator in elk van de dildos."

"Dat zal interessant worden," merkte Anne op.

"Absoluut," antwoordde Johnny. "En het dikkere snoer moet de kontjes van de jongens wat meer verwarmen."

"Oh, ik snap het," zei Anne, "een hete zetel voor een heet zitvlak."

"Dat heb je goed," zei Johnny. "De zitting van de stoelen van Tyler en Charlie zal hun billen roosteren op een temperatuur van 45 graden Celsius. Die van Freddy en Austin gaan naar 50 graden."

"Zal dat geen brandwonden veroorzaken?" vroeg Anne onecht bezorgd.

"Helemaal niet," antwoordde Johnny. "Het zal voor hen zeer ongemakkelijk en pijnlijk zijn, maar zij zullen niet verbanden, alleen maar erg rood worden. Bovendien zorgen automatische tijdklokken als een extra voorzorgsmaatregel ervoor dat de jongste twee de maximum temperatuur niet meer dan zes minuten per keer krijgen, en de oudste twee niet meer dan tien."

"Veiligheid eerst, dat is uit motto van deze show," schertste Anne.

Terwijl Johnny en Anne de stoelen uitlegden hadden de vier ontzette jongens slechts half geluisterd. Hun aandacht was geconcentreerd op de komische dans die zij uitvoerden door hun verwoede pogingen om de bestaande brand uit hun uiterst pijnlijke en brandende naakte billen te wrijven. Naakte billen die op het punt stonden nog meer pijn gedaan te worden en nog heter gebrand te worden.

"O.k., waar wachten wij op?" vroeg Johnny. "Zet onze jonge prinsen op hun troon."

Johnny's woorden hingen nog in de lucht toen de kleerkasten van studenten de wanhopig worstelende Tyler stevig vastgrepen. Een wanhopig worstelende schreeuwende Tyler die zich zeer snel vond dalen op zijn troon van schande. Zoals voordien veroorzaakte dildo hem veel pijn toen die in zijn nog pijnlijke anus doordrong. Een pijn die erger was omdat de dildo al tot bijna 40 graden verwarmd was en steeds heter werd. Tyler bood nog onsuccesvol het hoofd aan deze pijn toen een nieuwe ondraaglijke pijn begon, die van de grotere dikkere naalden die hun eigen penetratie van zijn reeds mals gemaakte billen begonnen. Zijn hartverscheurend gegil was als muziek in de oren van de meer sadistische toeschouwers, met inbegrip van het het duo Johnny en Anne en de twee voetfolteraars Ron en Leo. Tylers ouders kregen een groot gevoel van tevredenheid dat het luidruchtige lijden van het op het verkeerde pad geraakte kind een teken was dat hij zijn les leerde. Voor Rechter Nichols wees Tylers gejammer erop dat het jeugdrecht goed gediend was met zinvolle en onvergetelijk pijnlijke straffen. Uiteindelijk zat de nog spartelende Tyler stevig op zijn plaats. Zijn steeds hetere dildo zat helemaal in zijn kontgat. De zeer pijnlijke naalden waren volledig in zijn billen gestoken. De zes grootste naalden die in hem boorden veroorzaakten hem veel ellende en ontlokten zijn luidste schreeuwen. Zijn tranen stroomden onbeheersbar toen zijn reeds hete billen de reeds hete zetel raakte, wat zijn ononderbroken gejammer tot een nog hoger niveau verhief. Omdat hij zo hevig tegenspartelde kostte het de twee spelers van de steruniversiteit veel inspanning om de riemen om de zeer gepijnigde Tyler vast te maken.

"Nee, ik wil niet!" gild Charlie toen het zijn beurt werd. "Ik haat naalden!" Zijn oorverdovende schreeuwen waren tot dovemansoren gericht want hij werd gelijkmatig lager en lager gedwongen op zijn eigen dildo, steeds dichterbij de gevreesde naalden. Hij gilde van absolute verschrikking toen de vier grootste naalden een tunnel begonnen te graven in zijn billen. Zo ellendig was zijn angst dat toen de naalden binnen begonnen te dringen, hij opnieuw urineerde.

"Dat is nog een dag Nudie Juvie voor jou," snauwde Anne. "En nog een van deze," voegde zij toe terwijl zij zeer krachtig in de kleine ballen van de elfjarige kneep. Charlie uitte een zeer hoog schreeuw van ondraaglijke pijn, deze recentste aanval op zijn ballen voegde heel wat toe aan zijn al aanzienlijke ellende.

Omlaag en omlaag ging Charlie op zijn eigen troon tot zijn eigen blote niet-in-staat-meer-te-verduren billen stevig geplaatst werd op de hete zitting van de stoel. Op zijn minst volgens zijn eigen mening kon zijn gloeiend hete achterste niets meer verduren, maar tot zijn wanhoop realiseerde hij zich snel dat het meer moest verduren. Zijn snikkend geschreeuw van ongemak werd dol toen het vuur in zijn billen heter en heter bleef branden. Brandstof toevoegend aan het vuur ontdekte hij snel dat de vele naalden, nu ingebed in zijn gloeiende billen, zeer efficiënte hittegeleiders waren. Dit gold speciaal voor de vier grote naalden, de vier die hem de meeste pijn veroorzaakten, zelfs zonder het toegevoegde voordeel van de opwarming.

Evenals bij hun eerdere plaatsing was Johnny's hulp nodig om Freddy en Austin behoorlijk in hun stoelen vastgemaakt te krijgen. Tot hun uiterste schande reageerden de beide dertienjarigen alles even slecht als de twee jongere jongens door al de pijn die hun lichamen overstroomde onder leiding van hun reeds zeer gepijnigde blote billen.

"O.k., papa's," kondigd Johnny aan zodra alle vier jongens op hun nu zeer hete stoelen vastgezet waren, "het is Uw beurt."

"Het is nu tijd om te zien wie de laatste jongen zal zijn die staat," zei Anne. "Of tenminste wiens lul de laatste is die niet zo trots rechtop staat."

"Wij willen dat U Uw zonen deze aandoet," zei Johnny en wees naar vier kleine penispompen. Een bijna een meter lange doorzichtige plastic buis die uitkwam in de even doorzichtige vergaarbak van elke pomp. In het open eind van de buis was een flexibele gelede en gladgemaakte masturbeerkoker, die duidelijk ontworpen was om op en neer over stijve penissen te glijden. Een rubberen sluitring zat om de opening van de buis.

"Vaders," instrueerde Anne, "U bevestigt de koker over de penis van Uw jongen en duwt de buis helemaal naar beneden totdat de rubberen ring stevig tegen hun schaamgebied drukt. Het is bedekt met een laag kleefmiddel bedekt het laat plakkend zodat de zuigingsactie een vacuüm kan creëren."

"U kunt de snelheid van de wrijvende koker en de zuigkracht instellen met de draaischijven op de pompen," zette Johnny de instructies voort. "Maar zodra de pomp is aangezet, kunnen de pompen niet meer uitgeschakeld worden totdat er minstens vijftien minuten om zijn of Uw jongen zacht wordt, wat het langst duurt."

"Uw doel," zei Anne, "is Uw zoon te dwingen minstens vier keer klaar te komen voordat hij zijn lul niet langer stijf kan houden."

"Het doel van de jongens, natuurlijk," zei Johnny, "is zo vaak mogelijk klaar te komen en de laatste nog harde jongen te zijn."

"De jongen die het langst hard blijft en de jongen die het meest klaarkomt," kondigde Anne de prijs aan, "krijgen elk vermindering van hun Nudie Juvie tijd met één dag. Als het dezelfde jongen is krijgt hij twee dagen vermindering."

"Terwijl de papas hun jongens klaar maken," zei Johnny, "laten we even onderbreken voor een paar woorden van onze prachtige sponsors."

* * *

"Vaders, op mijn teken zet U het zuigen in werking," verklaarde Johnny toen de laatste serie reclamespots voorbij was. "Op Uw plaatsen, klaar, zuig!" De vaders draaiden hun draaischijven en de machines zoemden in werking. Onmiddellijk bouwde er een zuigkracht in de buizen op en begonnen de kokers met hun onverbiddelijke wrijvingen, zodat de jonge jongenspenissen tot de eerste van vele onvermijdelijke orgasmen gestimuleerd werden. Tegelijkertijd schakelden Ron en Leo op hun controlepaneel de vibrators in de dildos aan.

"Jongens, niet vergeten," waarschuwde Johnny, "je moet alle orgasmes aankondigen."

Charlie was de eerste een een luid "ik spuit!" gilde toen zijn lichaam schokte in het hevigste droge orgasme van zijn jonge leven. Zijn pomp miste geen slag en bestuurd door zijn vader continueerde de machine met het zuigen en wrijven op zijn nu zeer gevoelige lul. Zijn genoegen veranderde snel in pijn toen hij zijn tweede orgasme aankondigde, onmiddellijk na de eerste van Tyler. Freddy was de volgende met een orgasme, zijn witte zaad liep zichtbaar door de buis. Voordat Freddy zijn eerste orgasme van de wedstrijd beëindigde, deed Austin zijn eerste storting in de buis. De machines gingen maar door met hun martelende toverkracht op de lullen van de vier ongelukkige jongens, hij stopte zelfs geen seconde. De resulterende gevoelens kwamen op het punt van ondraaglijk te worden, vervolgens werden ze ondraaglijk. Maar niets zou het voortduren van de beproeving van de jongens stoppen tot het vereiste resultaat was bereikt.

De jongens schreeuwden "stop, houd op alsjeblieft, stop 't" maar dat werd door de vastberaden vaders genegeerd. Alle drie de mannen waren zeer strijdlustig van aard en hielden niet van verliezen. Zij wilden alledrie dat hun jongens zouden winnen. Niet omdat hun kinderen daarmee zouden kunnen ontkomen aan de daarna geplande marteling, maar als kwestie van trots voor zichzelf. Als hun jongen verloor, dan verloren zij. Zij waren het die de machines controleerden en ze gebruikten hun vaardigheid, ervaring en oordeel om hun zonen naar de gewenste overwinning te helpen. Elke vader en zoon waren een team dat met de anderen streed. Meneer Kershaw had de moeilijkste taak van de vier volwassenen, omdat hij eigenlijk tegelijk twee teams was en de machines van zowel Freddy als Charlie controleerde. Zij en hun zonen moesten zo goed als ze konden samenwerken, hoewel de mannen zich alledrie realiseerden dat het eindresultaat meer door zuiver geluk en fysiologische verschillen tussen de jongens dan door vaardigheid en capaciteit werd bepaald. Dus lieten de volwassenen de pijnlijke lullen van hun zonen door de afschuwelijke pompen masseren en afzuigen.

De tijd ging door. En door, en door. Na drieëntwintig kwellende minuten en vijf natte orgasmes, werd Austin definitief slap. De vereiste tijd was verstreken dus zette zijn vader pomp uit. Austins papa troostte zich met de gedachte dat wellicht niemand van de andere jongens zo veel orgasmen zou kunnen krijgen als zijn dertien jaar oude. Na zesentwintig minuten zuivere ondraaglijke pijn was de bijna onbeheersbaar snikkende Freddy de volgend die zacht werd, na vijf ongemakkelijke orgasmes van hemzelf, de laatste twee droog. Tylers lul gaf het in de zevenentwintigste minuut op, na hem verwoest te hebben met zes orgasmes, de laatste puur pijn, de laatste drie droog. Charlies ruwe en pijnlijke lul bleef over als de laatste die stond. Hij stond nog steeds hard rechtop na acht vreselijke droge orgasmes, de laatste drie verblindend pijnlijk en de laatste had hem letterlijk sterren doen zien.

"En onze winnaar voor laatste lul die staat," verklaarde Anne, "is Charlie!"

"En de winnaar voor de meesten orgasmes is ook Charlie!" kondigde Johnny aan. "Hij zal dus niet de twee extra dagen Nudie Juvie moeten zijn die hij vandaag voor het plassen op podium heeft gekregen." Ondanks zijn ellende en verlegenheid te worden herinnerd aan zijn eerdere ongevallen, kon Charlie het niet helpen te glimlachen over zijn overwinning. Hij had gewonnen, eindelijk had hij iets beter gedaan dan zijn broer en andere oudere jongens. En tot zijn eigen verbazing merkte hij dat op een zeker punt in de wedstrijd hij opgehouden was met bang zijn voor wat er met hem gebeurde. Met de veerkracht van de jeugd had hij zijn onvermijdelijk lot geaccepteerd en was hij begonnen het zo goed als hij kon te verdragen. Hij vond het niet leuk, hij genoot er niet van, hij leed er niet minder om, maar hij wist nu dat hij het kon overleven. En plotseling had hij een doel in zijn geest. Om zijn broer voor eens en altijd te tonen dat hij geen "angsthaas" meer was. Hoeveel pijn het hem ook zou doen, hoe veel hij ook zou gillen en schreeuwen, Charlie besloot dat hij de uiteindelijke winnaar van de show zou worden. Hij zou kostte wat het kost de laatste staande jongen worden.

"Jongens," kondigde Anne aan toen de jongens uit hun stoelen werden bevrijd, hun billen smeulend heet en vreselijk pijnlijk, "bereid je voor op wat penis-chirurgie."

"Zonder verdoving natuurlijk," kondigde Johnny vrolijk aan.

"Direct na deze commerciële onderbreking," zei Anne.

* * *

Tijdens de lange onderbreking werden de jongens vastgebonden op medische onderzoekstafels. Het bovenste gedeelte daarvan was schuin omhoog gezet zodat de jongens hun spoedig te "opereren" penissen goed konden zien. De nog steeds huilende Charlie beefde van ontzetting vermengd wanhopige vastbeslotenheid om als uiteindelijke overwinnaar te zegevieren. Hij kon het doen, hij zou het doen, hij moest het doen.

"Hé," protesteerde Freddy tegen Johnny in een futiele inspanning om het onvermijdelijk te verhinderen, "hoe moeten wij de meisjes neuken als jullie onze lullen opereren?"

"De meisjes neuken?" antwoordde Johnny. "Wat doet jou denken dat dat zal gebeuren?"

"Ik hoorde Jessica's ouders gisteren zeggen dat zodra de show voorbij was zij en Danielle geen maagden meer zouden zijn," Freddy antwoordde.

"Dat is waar," zei Rechter Nichols, die in de buurt stond. "Maar niet op de manier die jij denkt. Zij zijn geen maagden meer wat betreft in het openbaar naakt zijn. Vóór gisteren waren ze nooit geslagen, nu zijn hun billen niet maagdelijk meer wat betreft het met een riem geslagen worden. Wat seks betreft zijn de geen maagden meer in het masturberen van anderen, zowel jongens als meisjes. Hetzelfde geldt voor orale seks. Wat betreft seksuele gemeenschap weet ik niet of zij maagden zijn of niet, maar dat zullen wij bij de deze show niet te weten komen."

"Die over het straffen van jongens gaat, niet meisjes," viel meneer Rogers bij. "Op geen enkele manier laten wij jullie iets doen waarvan je zou kunnen genieten."

"Oh," was de enige reactie van Freddy.

"Maar," voegde Tyler nu zijn eigen protest toe, "ik hoorde de meisjes zeggen dat zij tijdens de show gestraft zouden worden. Maar dat is nog niet nog gebeurd."

"Ja dat zijn ze wel," antwoordde meneer Rogers zijn zoon. "Denk je dan niet dat naakt op televisie moeten zijn geen straf voor hen is?"

"Dat zal wel, denk ik," mompelde Tyler verslagen.

* * *

"Welkom terug, iedereen," zei Johnny.

"Nog maar twee nummers om te gaan," zei Anne, "onze penile chirurgie en dan onze grote finale, het beslaan van de jongens."

"Dus laten we maar direct beginnen," zei Johnny.

"Applaus, alstublieft, voor ons chirurgisch team," verwelkomde Anne het medische team op het podium. Vier vrouwen, allen gekleed in groene chirurgenkleding liepen het podium op.

"Ons team wordt geleid door kinderuroloog Dr. Martha Berkevich," zei Johnny.

"Dr. Berkevich wordt geassisteerd door doktersassistente Rebecca, algemeen verpleegster Allison en de eigen hoofdverpleegster van Dr. Berkevich, Nancy."

"Alle drie haar medewerkers," voegde Anne toe, " zijn door Dr. Berkevich speciaal opgeleid in de procedures die zij nu op de jongens gaan uitvoeren."

"Bijzondere pijnlijke procedures toch," voorspeld Johnny. "Is dat zo, dokter?"

"Absoluut," antwoordde Dr. Berkevich. "Onze doelstelling van vandaag is te zien of wij in de urethra's van de jongens voorwerpen kunnen binnenbrengen die iets dikker zijn dan hun fysiek onderzoek bij de rechtbank heeft uitgemaakt dat ze op konden nemen."

"Dat kunt U niet doen!" schreeuwde Freddy, "U zult onze lullen ruïneren!"

"Nee, dat zullen wij niet," antwoordde de arts rustig, "wij zijn ervaren beroepsmensen en weten wat wij doen."

"Dokter, nu we allemaal op dezelfde golflengte zitten, wilt U verklaren wat de urethra is en waar die zit."

De lul van de blozende Tyler grijpend antwoordde Dr. Berkevich met gemoegen. "De urethra is niets anders dan de buis waardoor de urine het lichaam verlaat. Bij een jongens zit deze natuurlijk in zijn penis en eindigt bij wat gewoonlijk pisgat wordt genoemd."

"En wat gaat U precies in hun pisgaten stoppen?" vroeg Anne nieuwsgierig namens het even nieuwsgierig publiek.

"Dit soort buizen," antwoordde de arts en hield een lange holle metalen staaf van ongeveer 10 centimeter lang en van zo'n 7 millimeter in diameter. Talrijke kleine en iets afgeronde puntige uitsteeksels zaten op de volledige buitenkant van de buis. "Tussen haakjes, dit is overigens de maat van Austin," voegde zijn informatief toe zodat de genoemde jongen zichtbaar grimassen begon te trekken.

"Goed dan," zei Johnny, "we moeten de jongens niet laten wachten. Begin, alstublieft."

"Graag zelfs," antwoordde de nu breed grijnzende arts. "Ik persoonlijk zal Freddy nemen. Nancy zal Charlie behandelen, Rebecca doet Austin en Allison krijgt de eer aan Tyler te werken."

"Allereerst," verklaarde Dr. Berkevich, "moeten we wat inleidend werk doen om de binnenwanden van hun urinebuizen glad te strijken."

Zo gauw dat gezegd was hadden alle vier vrouwelijke folteraars een akelig uitziend instrument in hun hand, dat leek op een tandartshaak. Het slanke gereedschap was aan de ene kant gebogen. Het puntige eind zag er scherp uit en de getande rand van het gebogen deel was duidelijk bedoeld voor het schaven. Zonder waarschuwing duwden de vier vrouwen hun haken in de urethrale openingen van de jongens, schreeuwen ontlokkend aan elk van de vier jonge mannen. Geschreeuw meer van angst dan van pijn.

"Kom op nou," berispte de arts, "die kan niet veel pijn doen, deze haken zijn allemaal kleiner dan wat jullie konden volgens je onderzoek konden bevatten."

"Het doet toch pijn!" jammerde Freddy. Met goede reden, want Dr. Berkevich's haak was duidelijk groter dan die voor de andere jongens werden gebruikt.

"Dan zal dit echt pijn doen!" riep de arts uit toen zij aan de wanden van zijn urinebuis begon te plukken en te schaven.

"Ouch! Ow! Stop, jij teef!" gilde Freddy onmiddellijke door de extreme pijn die hij plotseling voelde. "U maakt me dood!"

"Niet in het minst," antwoordde de arts nog kalmer, "maar ik dood zeker enkele weefselcellen." Met dat commentaar trok zij de haak uit Freddy's bijzonder pijnlijke lul. Een paar flarden urethraal weefsel en spetters bloed zaten vast aan het werkzame eind van het gereedschap. Nadat ze de haak in een kom met een reinigende en steriliserende oplossing ondergedompeld had, stak zij het akelige gereedschap opnieuw in Freddy's pijnlijke urinebuis. Onmiddellijk hervatte zij het plukken en schaven, onmiddellijk hervatte Freddy zijn gegil.

Ondertussen waren de andere jongens even luidruchtig omdat hun eigen penissen ook zo brutaal door de glimlachende dames werden behandeld. Het kostte de huilende Charlie al zijn wilskracht om niet om genade te bedelen, om te smeken een eind te maken aan die ongelooflijke pijn. Maar hij was vastbesloten, hij had een missie om aan de wereld, vooral aan zijn broer, te laten zien dat hij dapper was en geen angsthaas. Zonder dat hij het wist had zijn lijden veel erger geweest kunnen zijn. De verpleegster Nancy was specifiek opgedragen door zowel de rechter als de arts om het Charlie een beetje gemakkelijker te maken, om een beetje terughoudend te zijn. Maar zelfs met deze gunst kon hij het nauwelijks volhouden en was hij nauwelijks in staat het te verdragen. Maar hij hield vol en hij verdroeg het, dankzij zijn heftige en furieuze vastbeslotenheid om te slagen. Hij kon er niets aan doen als een baby te wauwelen, zo hevig was de pijn. Maar in tegenstelling tot zijn oudere broer slaagde hij erin niet te smeken voor een einde aan zijn marteling.

Uiteindelijk werden de folterende haken voor goed teruggetrokken, de vier jongens als snikkende hoopjes ellende achterlatend. Het respijt van de jammerende jongens was kortstondig omdat Dr. Berkevich Austins staaf oppakte en aankondigde, "tijd voor de show!"

Onaardse schreeuwen van angst ontsnapten onbeheersbaar aan alle vier jongens toen de vier dames de voor hun urinebuizen veel te grote staven in hun pisgaten begonnen te draaien en te steken. Regelmatig, langzaam, krachtig, drongen de staven dieper en dieper door in de jongens urethrale kanalen, de kleine uitsteeksels scheurden en kerfden hun reeds gescheurd en gekerfd urethraal weefsel. De jongens jammerden en huilden terwijl de onverbiddelijke pijn groeide en groeide tot een overweldigende heftigheid toen de staven zich langzaam maar zeker dichter en dichter bij de basis van hun penissen kwamen.

Charlie was op de randje om toe te geven aan zijn sterke wens om zijn mooie folteraar om genade te smeken toen verpleegster Nancy tenslotte ophield met het verder in hem duwen van de staaf. Het pijnlijke ding doorstak bijna de volledige lengte van zijn penis tot bijna aan de basis. Nancy bleef de penis van de huilende elfjarige vasthouden tot de andere drie dames met hun eigen jongens klaar waren.

"Nu," zei Dr. Berkevich, "zullen we een beetje van dit in de buizen spuiten." Terijl zij sprak vulde zij een oogdruppelaar met een geel gekleurde oplossing.

"Wat is dat voor spul?" vroeg Anne.

"Oh," antwoordde de arts, "citroensap vermengd met alcohol, witte azijn en kaneelolie. Daarbij ook een zeer sterk antiseptisch middel."

"Wat doet dat allemaal met de jongens?" wilde Johnny weten.

"Eerst," antwoordde de uroloog, "als het naar binnen gaat zal het zeer hevig steken en branden, misschien wel ondraaglijk omdat hun urinebuizen al zo gescheurd zijn. Het is niet erg prettig op de vele sneden en de krassen die zij daar binnen hebben gekregen."

"En daarna?" spoorde Anne aan.

"Gedurende een week of zo," gaf Dr. Berkevich de jongens en het publiek het laatste slechte nieuws, "zal het waarschijnlijk branden en steken telkens als zij urineren. En voor de drie oudsten waarschijnlijkst ook telkens als zij ejaculeren."

"En dan praten we over het nog erger maken van de zaak," merkte Johnny op.

"Inderdaad," was de arts het eens. Toen zij klaar was met praten, plaatste zij het uiteinde van het druppelbuisje op het uitstekende eind van Austins staaf. Nancy, Allison en Rebecca deden dat eveneens bij hun jongens. Op het aftellen van de arts van "één, twee, drie, nog erger maken " deponeerden alle vier vrouwen hun duivelse mengsel in de staven van hun respectievelijke jongens.

"Er lijkt niets te gebeuren," merkte Anne op, teleurgesteld door het duidelijk gebrek aan reactie van de jongens.

"Dat komt omdat de oplossing nog in hun staven zit, niet in hun urinebuizen," verklaarde Dr. Berkevich. "Maar dat zullen we nu even opknappen." Snel trok zij de staaf uit Austins penis tot er slechts een klein gedeelte nog bij hem ingebed bleef. Precies even snel gilde Austin het uit door de plotselinge pijn van de vele scherpe uitsteeksels die zijn urethraal weefsel openreten en scheurden toen de staaf snel omhoog getrokken werd. Precies even snel liep de cocktail van het citroensap uit de onderkant van de staaf. Toen het irriterende mengsel zijn misbruikte urinebuis met een laag bedekte, liet Austin keelverscheurende kreten horen omdat een nieuwe laag van pijn hem overweldigde. Het branden en steken was veel erger dan hij zich voor had kunnen stellen, een kolossale geestverdovende heftigheid die uitstak alles wat hij ooit in de voorgaande dertien jaar van zijn bestaan had ervaren. Het voelde aan alsof er duizend bijzonder machtige bijen, wespen en horzels allemaal gelijktijdig aan de binnenkant van zijn reeds zeer pijnlijke penis staken.

De andere jongens reageerden precies even erg als Austin. Freddy was onophoudelijk aan het gillen, en smeekte het medische team aan zijn penile lijden een eind te maken. De even wild snikkende Tyler zou de arts gewillig zijn penis af hebben laten snijden om de heftige pijn te beëindigen die van dat miniatuurorgaan afkomstig was. Het verbaasde hem hoe zo iets kleins hem zo veel ongemak kon bezorgen. Voor de hevig schokkende en onsamenhangend krijsende Charlie was alleen pure wilskracht aangedreven door zijn gigantische vastbeslotenheid taaier dan zijn broer te zijn die hem van het verliezen van zijn bewustzijn weerhield.

"Wow!" was alles waartoe Anne in staat was te zeggen toen een kakofonie van gekwelde jongensgeluiden luid door het auditorium weergalmde.

"Wij zijn zo terug voor de grote finale na deze berichten van onze sponsors," dweepte de eveneens geïmponeerd Johnny.

* * *

Tijdens de onderbreking hield het zevenkoppige Commissie van Toezicht op de Speciale Strafprogramma's van de Jeugdrechtbank van Benjamin County een snelle vergadering. Er was veel bezorgdheid over de grote spijkers die de voeten van Tyler en Freddy volledig zouden doorboren. Rechter Nichols, de voorzitter van de commissie, meende dat dit een beetje te ver ging. Het commissielid meneer Rogers was het daarmee eens, alhoewel hij toegaf dat zijn advies beïnvloed kon zijn door zijn status als een betrokken vader van één van de slachtoffers. De rechtbankkinderarts die de jongens had onderzocht verklaarde dat hoewel zij neigde om het met de rechter en Tylers vader eens te zijn, er geen medische redenen waren om het niet te doen. Met de juiste behandeling zouden de resulterende wonden op lange termijn zonder problemen moeten helen. De vertegenwoordiger van het Staatsministerie van Jeugdrecht verklaarde dat gebaseerd op de opmerkingen van de kinderarts de procedure binnen de richtlijnen van toelaatbaarheid en de wet leek te zijn.

De andere drie commissieleden wilden de mening van twee voetverzorgers horen. Ron bevestigde dat het heel goed mogelijk was om de spijkers volledig door de voeten van de jongens te laten gaan zonder enige beenderen, pezen of belangrijke bloedvaten te beschadigen. Leo was het met zijn kameraad eens, maar drukte wel zijn bezorgdheid uit dat Tylers kleine voeten niet veel ruimte voor fouten zouden toelaten.

Omdat de tijd drong werd erover gestemd. "Ik denk om de spanning zo lang mogelijk te behouden," zei meneer Rogers, "dat wij de aankondiging van ons besluit tot het laatste moment uitstellen."

"Weer een uitstekend idee van U," prees Rechter Nichols opnieuw haar Directeur van de Speciale Strafprogramma's.

* * *

"Welkom terug iedereen," begon Johnny het laatste onderdeel van de show.

"Tijd om te beslaan!" jubelde Anne met duidelijk leedvermaak.

De jongens werden weer eens vastgebonden op hun plastic stoelen, dildos stevig geïnplanteerd in hun nog pijnlijk rectum. Hun voeten werden strak vastgemaakt aan de beugels op de palen en ze wachtten angstig op hun laatste marteling.

"Zo, zonder verdere omhaal," hief Johnny aan, " zijn hier onze twee voetverzorgers, Ron en Leo!"

Onder daverend applaus stapten Ron en Leo enthousiast op het podium. Elk had een dun buigzaam rietje. Nadat ze allebei voor het publiek hadden gebogen, kondigde Leo aan, "Eerst moeten wij de jongensvoeten een beetje voorbereiden."

"Door ze mals te maken," verklaarde Ron, "met een langdurig pak ransel op hun voeten, de bastonade, met deze rietjes."

"Een tip voor alle ouders," onderwees Leo. "De doeltreffendheid van de bastonade is niet de kracht van de slagen. Eigenlijk moeten dat niet meer dan lichte klappen zijn."

"Zoals Leo zei," zei Ron, "zijn het niet de harde slagen die een goede bastonade maken. Het echte geheim om het tot een gevreesde straf, die iedereen wil vermijden, is het voortdurend doorgaan voor een lange, lange tijd. En dat kunt U niet als U constant met volledige kracht slaat."

"Natuurlijk," voegde Leo toe, "met een riet zullen zelfs lichte slagen als een gek steken en pijn doen."

"En dat," verklaarde Ron, "is precies wat de jongens de komende twintig minuten zullen ervaren."

En dat was precies wat de jongens de volgende twintig minuten ervoeren. De ene slag van het rietje na de andere regende neer op hun weerloze zolen. Zoals beloofd waren de meeste vrij licht, maar enkelen hadden een beetje meer kracht achter hen. Zoals beloofd, deden zelfs de de lichte hevig zeer en staken. Vooral omdat de effecten van het voortdurende er op los timmeren terecht kwamen op voeten die nog pijnlijk en mals waren door hun eerdere beproevingen. De huilende Tyler ontdekte al snel dat de klappen op de ballen van zijn voeten het pijnlijkst waren, en die aan zijn hielen bijna zo erg. Na tien minuten hoopte de jammerende Charlie haast dat iemand zijn voeten er af zou hakken, maar hij hoopte en vocht nog meer om deze laatste pijnlijke marteling te doorstaan. Freddy smeekte om genade. Austin slaagde er herhaaldelijk slechts nauwelijks hoorbaar te uiten, "Nee, nee, stop!"

Maar er werd niet gestopt terwijl de rietjes keer op keer daalden. Keer op keer uitten de jongens luid hun ongenoegen over het ongenoegen in hun voeten. Keer op keer juichte het publiek terwijl de rietjes hun plicht deden. Keer op keer vulde het geluid van het rietje dat op de naakte voeten sloeg het theater. Tenslotte klonk de zoemer die aangaf dat de twintig minuten voorbij waren. Leo verklaarde dat de voeten van alle jongens nu behoorlijk voorbereid mals gemaakt waren. Rood geworden voeten die talrijke striemen en een paar kneuzingen vertoonden.

"Terwijl wij de jongens een paar minuten geven om een beetje tot rust te komen," zei Anne, "een paar laatste woorden van onze sponsors."

* * *

Na de onderbreking groeide Charlie's angst immens toen de twee studentassisteten het rokende komfoor direct tussen hem en zijn broer Freddy plaatsten, die links van hem zat. De angst van de elfjarige groeide zelfs nog meer toen de Leo met zijn linkerhand gestoken in een smidshandschoen zijn linkervoet vastpakte. En groeide nog wat meer toen Ron in zijn gehandschoende rechterhand een roodgloeiend hoefijzer pakte. Charlie's angst zakte slechts lichtjes toen Leo plotseling zijn voet losliet. De twee voetverzorgers verplaatsten zich snel naar Tyler, die de de rij jongens aan het andere eind afsloot.

Zonder waarschuwing of commentaar greep Leo Tylers rechtervoet. Onmiddellijk drukte Ron het hete hoefijzer stevig op de voet van de gillende twaalfjarige. "Auw, Auw, Au!" siste Tyler tussen zijn dichtgeklemde tanden door, "haal het eraf, haal het eraf! Het verbrandt me, het doet pijn! Het doet pijn!" In een hoog tempo liepen de tranen over zijn gezicht omlaag, alsof er een dam was doorgebroken.

"Dat is dan jammer," zei Leo, "het moet dat ook doen, zelfs alhoewel het maar ongeveer 55 graden of zo is. En dit zal ook zeer doen," voegde hij toe toen hij een gloeiende spijker door het hoefijzer in Tylers voet begon te hameren. Tylers schreeuwen, gillen en smeekbeden hervatten in een versneld tempo. Hij voelde de spijker elke pijnlijke millimeter doordringen in de bal van zijn rechtervoet. Zodra Leo de eerste spijker erin had begon hij onmiddellijk een andere in de hiel van Tylers voet te slaan. Gevolgd door degene in zijn wreef. Door het stijgende volume van zijn nood en de waas van zijn tranen, merkte Tyler niet dat de spijkers kleiner leken te zijn dan die eerder aan het publiek getoond waren. Wat niet hij wist was dat die eerdere spijkers slechts vertoond waren om de vrees en ontzetting van de jongens te vergroten. Met uitzondering van de grote volledige voet doordringende die nodig zouden kunnen zijn voor een extra straf, was het altijd de bedoeling geweest de kleinere te gebruiken die Leo nu in Tyler hamerde.

Drie spijkers zaten er nu in Tyler en Ron en Leo gingen naar Austin, die rechts van Tyler zat. Deze keer plaatste Leo een heet hoefijzer op de linkervoet van de dertienjarige, terwijl Ron de eer van het hameren kreeg. Austins reactie was niet anders dan Tylers. Het gillen, het schreeuwen, het smeken, en tranen in overvloed, alles nutteloos. Toen de twee voetverzorgers, opnieuw in omgekeerde rollen, zich met Freddy's rechtervoet bezighielden, gedroeg hij zich niet verschillend dan de twee andere al gedeeltelijk beslagen jongens. Als het al wat was, dan had hij zelfs nog meer tranen, het luidere gillen, en meer meelijwekkende smeekbeden dan Tyler of Austin.

Charlies angst was al bijna op het niveau dat zijn hart bijna stilstond toen de twee ersatz "smeden" hem naderden. Hij was zich er niet van bewust dat hen was opgedragen om hem bij elke ronde het laatst te doen, zodat zijn het lijden verminderd wered. Noch wist hij dat de hoefijzers en de spijkers die voor hem moesten worden gebruikt van het komfoor waren gehaald toen de voetverzorgers zich met Freddy bezighielden. Een andere weloverwogen beslissing om het lijden van de pretiener te verminderen door zijn toekomstige schoeisel een beetje af te laten koelen. Zodra het hete hoefijzer zijn linkervoet raakte, gilde Charlie even luid en schril als de andere jongens. Zijn tranen verblindden hem toen de verblindende pijn van het vastnagelen hem nogmaals sterren en heldere lichtflitsen deden zien. Zo erg was zijn ellende dat hij niet eens opmerkte dat er bij hem slechts twee spijkers werden gebruikt. Opnieuw een van bovenaf opgelegde verplichting als poging om de jongste van de vier jongens een beetje genade te geven. Zo extreem als zijn lijden was, hield Charlie zich alleen vast aan zijn missie dat toegeven aan zijn lot erkenning van zijn nederlaag zou betekenen. Maar het nu diepgewortelde besluit om succes te hebben deed hem wanhopig aan die missie vastklampen, wat hem nauwelijks in staat stelde standvastig te blijven. Hij realiseerde op de een of andere manier instinctief dat het van essentieel belang voor hem was in staat te zijn om zijn broer en andere twee jongens te verslaan.

Toen elke jongen één beslagen voet had, keerden Ron en Leo terug naar Tyler. Met wiens andere voet zij onmiddellijk begonnen te werken. Ondanks dat hij dit al met zijn rechtervoet had meegemaakt, vond Tyler deze tweede ronde niet makkelijker te verdragen. Als het al wat was, dan maakte de kennis wat hem te wachten stond het alleen maar erger. Voor het publiek leek zijn reactie zeker enigszins luider en bezielder te zijn dan de eerste keer. "Fuck het" gilde hij uit, "ik kan er niet meer tegen. Stop, stop, ik geef het op!"

"Dat kun je niet, in ieder geval nog niet," zei Ron terwijl hij de derde spijker in de voet van de snikkende jongen hamerde. "Die kans krijgen jullie allemaal over een paar minuten, maar nu nog niet."

In korte tijd hadden Austin, Freddy en Charlie ook allemaal hun andere voet geknipt en genageld. Het vuurwerk van hun gegil en het waterwerk van hun gehuil waren even indrukwekkend als bij hun eerste ronde, als het niet meer was.

Maar het beslaan was nog niet helemaal over. Elk van de oudere drie jongens kreeg nog twee roodgloeiende spijkers in elke voet geslagen. Charlie kreeg nog één niet zo heel erg hete spijker in elk van zijn voeten. Niets daarvan deel natuurlijk veel om hun geschreeuw dat de aarde deed schudden en gehuil met orkaankracht af te laten nemen.

Zelfs toen was het nog niet voorbij. Terugkerend naar Tyler gebruikte Leo een tang om één van de grote doordringende spijkers van het komfoor te plukken. "Fuck nee, doe die niet in me!" gilde de van afschuw vervulde twaalfjarige.

"Ik weet niet," antwoordde de glimlachende Leo kalm, "doe ik het of doe ik net niet."

"Doe het, doe het!" begon een spreekkoor in het publiek, aangespoord door de televisiefsouffleurs die aan elk eind van het podium stonden.

"Goed, hij heeft het als een extra straf verdiend," ging Ron schijnbaar met het publiek accoord.

"Dat klopt," leek ook Leo aan de eisen van de menigte toe te geven. "Laat me zijn vader vragen."

"Papa, alsjeblieft, laat het ze niet doen!" smeekte de snikkende Tyler toen zijn papa op het podium kwam.

"Wel zoon, zoals Ron hier gezegd heeft," antwoordde meneer Rogers aan zijn zoon met een schijnbaar streng gezicht, "door jouw vuile mond heb je dit wel als extra straf verdiend."

"Papa, nee!" jammerde Tyler, zijn angst was voelbaar voor alle toeschouwers.

"Goed, laten we eens zien wat de rechter zegt," hield meneer Rogers de spanning gaande. Alhoewel hij het resultaat al kende.

Rechter Nichols kwam op het podium. "Tyler en Freddy," begon zij, "luister zorgvuldig naar me. De commissie die voor deze show verantwoordelijk is en waarvan ik voorzitter ben heeft een besluit genomen over het gebruiken van deze speciale spijkers." Op dit punt aangekomen pauzeerde de rechter even voor het dramatische effect. En om de spanning op te bouwen.

"Wat is het?" zei Freddy met schorre stem, voor het eerst iets zeggend over de kwestie van het verdere lot van zijn reeds afschuwelijk pijnlijke gekwelde voeten.

"Dat wij die spijkers niet zullen gebruiken," kondigde de rechter luid af, alsof zij een vonnis in een rechtszaak uitsprak.

"Dank u," slaagde Tyler er zwakjes in om zijn dankbaarheid uit te spreken.

"Dank u," echode Freddy het gevoel van zijn beste vriend.

"Jongens," ging Rechter Nichols verder, "wij hebben dit besluit genomen niet omdat jullie het niet zouden verdienen dat die spijkers helemaal door jullie voeten geslagen zouden worden. Voor jullie gedrag hier vandaag, verdienen jullie dat zeker. Wij namen dat besluit omdat de rechtvaardigheid het best gediend wordt als het met genade toegepast wordt." Het publiek juichte hartgrondig bij deze verklaring van de rechter toe, precies zo aangezet door de televisiefsouffleurs.

Nu deze gratie officieel was afgekondigd, werden de vier naakte Nudie Juvie meisjes voor de laatste keer op het podium geroepen om te helpen de jongens van hun stoelen te bevrijden. Zodra de meisjes de boeien losgemaakt hadden, werden de jongens opdragen zich van hun dildos op te heffen en rond het podium te gaan lopen. Bohoedzaam en aarzelend deden zij dit, ineenkrimpend en schreeuwend bij elke pijnlijke stap.

"Nu is de tijd om te bepalen wie de laatste staande jongen is," verklaarde Johnny.

"Jongens," zei Anne, "blijf lopen zolang je kunt. Als je niet meer verder kunt, ga dan op het podium zitten."

"De laatste jongen die loopt is onze winnaar!" sprak Johnny onder veel applaus.

"De Nudie Juvie tijd van de winnaar eindigt onmiddellijk," kondigde Anne de prijs aan.

"Verliezers," zei Johnny, "krijgen extra tijd."

Tot verbazing van de huilende Charlie, die worstelde om te blijven staan, was zijn broer de eerste die afviel. Met een onderdrukte schreeuw van "Shit, shit, shit!" ging hij hard zitten, de pijn op zijn reeds zeer pijnlijke naakte billen vergrotend. De twee toneelknechten plaatsten hem snel op een verrijdbare brancard en reden hem van het toneel af om zijn hoefijzers te verwijderen en zijn wonden te behandelen.

Tyler was de volgende die neerging, direct na Freddy. "Fuck, ik kan niet meer blijven staan, mijn voeten maken me dood!" schreeuwde hij uit toen hij op het podium daalde. Net als Freddy werd hij onmiddellijk van het podium verwijderd voor wat hard nodige aandacht.

Charlie vond elke stap moeilijker en moeilijker te maken, zijn tempo werd langzamer en langzamer. Maar met nog slechts één andere staande jongen, Austin, was hij vastbeslotener dan ooit. Hij zou definitief aan zijn broer, zijn zus, zijn ouders, zijn beste vriend Tyler, en iedereen anders laten zien dat hij geen angsthaas was. Hij kon dit doen, hij zou dit doen!

Austin was even vastbesloten als Charlie. Hij wilde voor geen geld ook nog de beschaming ondergaan dat die kleine garnaal van een jongen als Charlie beter tegen de pijn en het lijden zou kunnen dan hij. Austin was ouder, groter, sterker en naar zijn mening veel taaier dan Charlie. De dertienjarige vreesde sterk voor de vernedering die hem zou overkomen onder zijn vrienden als hij zich in deze show door een klein lulletje rozewater van elf zou laten verslaan. Een lulletje rozewater die nog haarloos tussen zijn benen was. Austins geslachtsdelen, die onder zijn kleine struik schaamhaar hingen, waren daarentegen goed onderweg om op mannenformaat te komen. Austins tienertrots stond hier op het spel, hij moest hoe dan ook winnen hoeveel pijn het ook zou doen. Ondertussen ging Charlie door met zijn eigen langzame cirkel, de ene struikelende stap na de andere. Verschillende malen stortte hij bijna in, maar hij slaagde erin kracht te vinden om te herstellen. Zijn hart sloeg wild, de extreme niveaus adrenaline die door zijn lichaam snelden was het enige dat hem de sterkte gaf om verder te gaan. Dat, en de zekere wetenschap dat hij het kon doen, dat hij het moest doen en dat hij het zou doen.

Langzaam maar zeker, daarna steeds sneller, evolueerde Austins besluit terwijl de hevige pijn al zijn gevoelens overstemde en zijn resterende energie ondermijnde. Met een plotselinge huilen schreeuw van "ik kan niet meer," ging hij zitten. "Ik houd op, ik houd op," jammerde hij steeds weer. Evenals de andere twee jongens vóór hem, werd hij van het podium verwijderd voor medische zorg.

Dus bleef alleen Charlie nog staan en lopen. Hij had het gedaan, had hij zijn broer en iedereen getoond dat hij geen angsthaas was. Hij had het gedaan!

"Onze Laatste Staande Jongen is Charlie," sprak Johnny terwij er een overweldigend applaus neer regende. Charlie hief zijn armen als overwinaar op, onmiddellijk ineenkrimpend door de extra pijn die dat veroorzaakte.

"Charlie," vertelde Anne zacht aan de winnaar, "je mag nu gaan zitten tot zij je op de brancard leggen." Opgelucht deed de nog huilende maar ook glimlachende Charlie dat. Toen de brancard naar hem gereden was, kwam Rechter Nichols naar hem toe. "Mijn gelukwensen, ik wist dat jij het in je had," vertelde zijn hem toen zij de rode band van zijn pols sneed.

"Charlie is geen Nudie Juvie meer," kondigde Johnny opnieuw de prijs van de winnaar aan.

"Omdat hij de eerste jongen was die neerging," begon Anne het lot van de verliezers aan te kondigen terwijl de eindtitels al over de televisieschermen rolden, "krijgt Freddy vier extra dagen toegevoegd bij zijn Nudie Juvie tijd."

"Tyler krijgt drie extra dagen," zei Johnny.

"En Austin krijgt twee dagen meer," gaf Anne nummer twee zijn straf.

"Dank u voor het kijken naar De laatste staande jongen," zei Johnny toen eindtitels en de show eindigden, "tot de volgende keer!"

Einde