Meiden (1)

door Dux <spectator136(at)yahoo.com>

Hoofdstuk 1 - Ceremonieel

Een nieuwe inwoonster van de gemeenschap bezoekt met haar moeder een ceremoniële avond en weet niet wat haar overkomt. Een mooie jongen van haar leeftijd moet zich uitkleden en toelaten dat hij daarna wordt betast door ieder die dat wil. Dan wordt hij afgetrokken door zijn kleine buurmeisje waar iedereen bij is en - ongelofelijk maar waar - dan wordt het velletje van zijn piemel afgesneden door zijn jongere zusje, gewoon omdat ze dat leuk vindt. Maar het meest waanzinnige is nog wel dat haar moeder het niet alleen goedkeurt maar er ook van lijkt te genieten en haar aanmoedigt dat ook te doen.......

Een druk geroezemoes maakte Emmy duidelijk dat er zich nogal wat mensen achter de openstaande deur bevonden. Het huis was groot genoeg - erg groot in feite, ze had nog nooit zo'n groot huis gezien - maar dit waren wel heel veel stemmen. Zoals je die in het theater kunt horen, voordat de voorstelling begint. Met één verschil dan: dit waren allemaal vrouwen- en meisjesstemmen. Ze keek achterom naar haar moeder maar die was nog druk in gesprek met de gastvrouw bij de deur. In de garderobe waren een zevental meisjes van allerlei leeftijden bezig zichzelf toonbaar te maken. Alsof ze niet uren voor de spiegel hadden gezeten en alleen maar een klein eindje hadden gelopen en/of gereden. Hun moeders praatten met elkaar.

Er hing een zeer ontspannen sfeer zoals wanneer je heel goede vrienden bezoekt. Alleen: onderhuids was er ook spanning voelbaar. Voor wat zou komen. Afwachting. Maar dan van iets leuks.

Haar moeder had alleen haar hier vandaag mee naartoe willen nemen. Ze had haar verteld dat dit iets was wat ze moest zien, ook al waren ze dan thuis nog niet zover. En nee, haar zusje was te klein. Het zou te laat worden maar ze zou het ook niet goed kunnen begrijpen.

Nou, daar was Emmy niet veel duidelijk van geworden. Het zou een vrouwending zijn, zoveel was duidelijk. De jongens werden er ook totaal niet in gekend, zoals ze in zoveel niet gekend werden sinds ze hierheen verhuisd waren. Carla en zij waren duidelijk veel belangrijker geworden in huis, maar dat zat hem nog vooral in het krijgen van informatie, niet in het doen van dingen. Mama had gezegd dat ze het te zijner tijd allemaal duidelijk zou maken. Als het moment daar was, de tijd rijp. Maar tot het zover was moesten de meisjes gewoon doen wat ze hen vroeg. En vanavond was dat dit voor Emmy.

Mama had verteld dat er voor twee jongens een ceremonie zou zijn. Ze zou wel zien wat er gebeurde als het zover was maar ze hoefde niet te schrikken. Alles was goed, alles was zoals het hoorde. Dus alsjeblieft geen gegil of zoiets. Gewoon rustig kijken en alles in je opnemen. Nou, dat had ze zich dan ook beslist voorgenomen.

Eindelijk was haar moeder uitgepraat en liepen ze samen naar de deur. Emmy hield haar adem in toen ze naar binnen kon kijken. Het was inderdaad een heel grote ruimte. In het midden van de ruimte stond een met leer beklede tafel. Daar omheen was genoeg bewegingsruimte voor een paar personen en daar weer omheen zat het publiek. Inderdaad: alleen maar vrouwen en meisjes, allemaal opgepoetst alsof ze naar een feestje gingen. Allemaal prachtige jurken, chique mantelpakjes, mooie rokjes. Geen broek te zien. Emmy begreep nu waarom ze haar jurk had moeten aantrekken en waarom haar moeder gister een nieuwe had gekocht.

Hier in de ruimte was de sfeer nog iets opgewondener. Er werd iets te druk gepraat en de blosjes op veel wangen kwamen niet van make-up. En het gelach was al helemaal iets te luid hier en daar. Ze begon zich nu toch echt af te vragen wat er zou gaan gebeuren.

In de rijen vooraan zaten de meisjes en daar drukte haar moeder haar ook op een stoel. Tussen een zeer vreemd kind waarmee ze geen woord zou wisselen en een cheerleader-type dat waarschijnlijk geen woord met haar zou wisselen. Je wordt bedankt ma, zei ze in gedachten, terwijl ze haar moeder naar één van de achterste rijen zag verdwijnen, maar dat was niet vreemd zag ze nu, want daar zaten haar twee nieuwe vriendinnen. Emmy keek rond en localiseerde al gauw de bij de vriendinnen behorende dochters, met wie ze wel aardig op kon schieten.

"Hallo, ben je nieuw hier?" Emmy viel bijna van haar stoel toen de cheerleader zich ineens tot haar wendde. Het meisje keek haar vriendelijk en belangstellend aan dus besloot Emmy het maar te wagen: "Ja. Inderdaad. We wonen hier nog niet zo lang. Het gaat hier niet zoals thuis dat weet ik wel, maar hoe het precies anders gaat dat weet ik nog niet. Zoals ik ook niet weet wat hier gaat gebeuren, maar volgens mijn moeder moest ik maar gewoon goed opletten. Ik hoop maar dat het niet al te saai is."

"O wat heerlijk, een newbie. Ik wou dat ik de hele ontdekkingsreis nog eens opnieuw kon maken, met alle verbazing en verrassing die erbij hoort. Geweldig. Nou, dan ga ik je niet wijzer maken, maar ik kan je verzekeren dat je het niet saai zult vinden. No way. En mocht je er nog eens over willen praten - en ze stak haar hand uit - ik ben Alice van Doorne en ik woon in die dikke-villa-wijk, op nummer 234. En hier is mijn telefoonnummer - Emmy kreeg een briefje - en dat mag je echt altijd bellen. Het is mijn eigen lijn, dus je krijgt niemand anders."

Emmy was met stomheid geslagen, maar slaagde er na een veel te lange tijd in iets bedankends te mompelen. Maar Alice deed of ze het niet opmerkte en keek geconcentreerd het gezelschap rond.

Het geroezemoes verstomde onmiddellijk toen aan de andere kant van de ruimte een deur open ging en twee vrouwen binnen kwamen. Beiden niet alleen knap, maar ook stijlvol en gracieus. Rechte ruggen, lopend als een ballerina. Kleding die een vermogen had gekost, om over de sieraden nog maar niet te spreken.

De oudste van de twee deed bij de stoel aangekomen haar handen bij elkaar en keek de kring rond als iemand die gewend is dat het op zulke momenten stil wordt. En dat werd het ook. Er gleed waarempel iets tevredens heel vluchtig over haar gezicht, maar dan toch niet langer dan een fractie van een seconde.

"Dames, meisjes, wat geweldig dat jullie hier in zo grote getale aanwezig zijn. Wat heerlijk voor degenen die hoofdpersoon zijn in deze feestelijke gebeurtenissen. Zij weten zich door jullie aanwezigheid gesteund door hun zusters, steeds meer zusters. Onze gemeenschap wordt alsmaar groter, groeit en groeit en zal weldra dit hele stadje omvatten. Het heeft ons toegelaten, het heeft ons verwelkomd en nu assimileert het met ons. Ik kan slechts raden naar wat er daarna nog komt maar weet al wel zeker dat de groei hier niet zal stoppen. Hier zullen wij ervaring kunnen opdoen met onze manier van leven, maar weldra zal de wereld naar ons kijken en zien dat veel van hun problemen niet meer bij ons voorkomen. Omdat al die problemen te maken hebben met geweld en dus met mannen en met testosteron. En daar hebben wij mee afgerekend, dat die twee nog langer problemen kunnen veroorzaken!"

Tijdens de speech was een paar keer geroezemoes, maar nu werd er wel heel veel instemmend geluid gemaakt. De vrouw wachtte volmaakt kalm totdat het weer stil was.

"Goed. Ik hoef u verder geen dingen te vertellen die u al weet. Het wordt tijd dat we overgaan tot de ceremoniële gebeurtenissen zelf. Tenslotte wil ik het geduld van de meisjes hier vooraan ook niet te zeer op de proef stellen." Ze glimlachte even bij de opgewonden instemming die ze kreeg.

"Wel. Ceremonie één. Zo meteen zal binnenkomen Paul, dertienjarige zoon van Anita, hier aanwezig. Ja, sta maar even op Anita, dat ieder je kan zien. Paul is ook de oudere broer van Cynthia. Die kunt u daar naast haar moeder zien glimmen. Welnu, gewoonlijk zien wij dit pas vaak gebeuren als de jongen in kwestie wordt weggegeven aan zijn Bezitster - die dan vaak om hygiënische redenen de ingreep graag verricht ziet of simpelweg omdat ze het mooier vindt - maar in dit geval is het zijn zus die graag wil dat haar broer besneden wordt. En ze heeft haar moeder zo ver gekregen dat die het goed vond, hetgeen bewijst dat dit een doortastende dame is. Ze is slechts twaalf jaren oud, dus we zullen ongetwijfeld nog wel eens van haar horen.

Natuurlijk is de besnijdenis voor een jongeman een prachtig moment waarin hij de verhoudingen voor eens en voor altijd kan zien zoals ze zijn. Een vrouw beslist dat het gebeurt, een vrouw verricht de handeling, een vrouw kan achteraf genieten van een penis zoals die hoort te zijn en zoals vrouwen die ook het liefste zien. En wanneer kan dat beter gebeuren dan in de puberteit, wanneer de jongen zich volledig bewust is wat er gebeurt, dit nog eens versterkt door het weglaten van elke vorm van verdoving. Met deze pijn mag de jongen zich beschikbaar weten voor de Vrouw. Een grote eer.

Waarom zijn zus dit graag ziet gebeuren weet ik niet, maar dit zal ze vast vertellen als ze straks als de Hoofddame dat stukje huid zal wegsnijden. Maar eerst, zoals u weet, zal de jongen nog éénmaal het gevoel worden gegeven zoals dit voorheen altijd was. Zodat hij over enkele weken des te beter zal weten hoeveel mooier het is geworden.

Deze taak zal worden waargenomen door Irene, zijn twee jaar jongere buurmeisje. Ik heb me laten vertellen dat zij de afgelopen jaren veel met Paul heeft gespeeld en erg gek met hem is. Hij vindt haar nog altijd te jong, maar ja, wie vindt dat belangrijk? Waarschijnlijk is wel dat Irene kandidaat zal willen zijn over enkele jaren zijn Bezitster te worden.

OK, laten we beginnen!"

De deur aan de andere kant van de ruimte ging opnieuw open en een jongen kwam aarzelend binnen. Slungelig zoals jongens dat kunnen doen. Schijnbaar veel te grote voeten, dus struikelend, schijnbaar veel te lang, dus krom gebogen, etcetera. Het prototype van de puber die zich met zijn lijf en zijn houding geen raad weet. Verder was hij trouwens best knap. Mooi gebouwd, flink gespierd, bruin en gezond. Een knap gezicht ook en een mooi kapsel, modern en bij de tijd. Gel, stekels, alles erop en eraan. Vrijwel geen puistjes. Diverse meisjes namen zich voor het Irene bij haar kandidaatstelling nog lastig te gaan maken. Andere meiden vonden hem vooral geschikt voor een paar leuke spelletjes. Maar al met al maakte hij wel wat bij de meiden los.

Emmy vond hem ook leuk, erg leuk. Zo leuk zelfs dat ze alweer vergeten was aan haar buurvrouw te vragen wat besnijdenis was. Uit het verhaal had het wel geleken of het iets met zijn plasser te maken had.

Maar wat ging hij nu doen?

Met zijn ogen beschaamd neergeslagen (hij was er duidelijk nog altijd niet aan gewend geraakt, ongelofelijk toch dat dat bij jongens nooit overgaat) begon Paul zich uit te kleden. Langzaam, maar niet te langzaam. Zijn shirt, zijn broek, zijn sokken. Toen hij alleen nog zijn onderbroek aan had keek hij zijn zus aan. Die keek even rond en wees op een zeer jong meisje, zo ongeveer recht tegenover Emmy. Daar liep Paul heen en tot Emmy's verbijstering trok het kleine meisje met een geroutineerd gebaar de jongen zijn onderbroek uit.

Emmy keek met ogen als schoteltjes toe en sloeg haar hand voor haar mond toen de jongen zich omdraaide en ze zijn blote piemel zag. Emmy had vroeger, lang geleden, het piemeltje van haar kleine broertje wel eens gezien, maar dit was toch wel iets anders! Even keek ze naar haar moeder maar die lachte naar haar en knipoogde. Emmy begreep er helemaal niets van maar liet zich de gelegenheid niet ontnemen.

Maar het werd nog veel gekker. De jongen deed zijn handen op de rug en ging niet ver van Emmy voor een meisje in de kring staan. Het leek wel of hij zijn piemel aanbood! En het meisje aarzelde geen moment en greep zijn piemel enthousiast vast!! Wat gebeurde hier toch allemaal?

Met stijgende verbazing maar ook opwinding was Emmy er getuige van hoe de jongen de kring rond ging en alle meiden die maar wilden in de gelegenheid stelde zijn piemel vast te pakken, er aan te trekken, in te kneden, enzovoorts. Zijn ballen werden gekneed en gerold, maar bovenal werd het vel dat de voorzijde van zijn piemel soms wel en soms niet bedekte belangstellend bekeken en onderzocht. De jongen onderging het bepaald niet gelaten, nee hij had een hoofd als een boei. Niet in de laatste plaats omdat de meiden geen gelegenheid onbenut lieten hem te vernederen, verlegen te maken en te bespotten. Maar hij vond het ook niet alleen erg, want zijn piemel stond schuin omhoog en stuiterde in kennelijke pogingen nog hoger te komen.

Emmy stelde zich voor hoe ze daar zelf zou staan. Helemaal bloot, in een kring van jongens die al haar geheime plekjes zouden bekijken en betasten. Allemaal grijpgrage handen die overal aan zouden komen, haar binnen zouden dringen, haar natheid zouden voelen. En dat alles met een dikke saus van neerbuigend commentaar over hoe klein haar tieten waren en hoe vreemd haar kut er uit zag. Emmy huiverde onwillekeurig - alleen die woorden al - en voelde meteen een arm om haar heen geslagen worden.

Alice trok haar naar zich toe en zei zachtjes in haar oor: "Rustig maar meisje, het komt allemaal goed. Jij mag straks ook even voelen. Ja, ik weet dat je dat niet durft, maar doe het toch maar, al is het maar met één vinger. Je zult er later nog zó vaak aan terug denken."

En dus deed Emmy dat even later. Eerst met één vinger maar toen ze de jongen in de ogen keek had ze ineens zoiets van: jij kijkt veel te brutaal, ik zal je een lesje leren want je bent van mij, van alle vrouwen hier. Ze had geen idee hoe ze erbij kwam, het kwam zomaar in haar op, maar ze voelde dat het juist was. En dus greep ze zijn piemel stevig vast en kneep, kneep hard. Ondertussen keek ze hem strak aan en pas toen hij zijn ogen neersloeg richtte ze haar blik op dat stuk vlees dat ze vast had. Ze wist dat jongens er apetrots en heel zuinig op zijn, maar eigenlijk vond ze het maar een dom ding. Helemaal omdat het ding wat leek te stuiteren in haar hand en uit het plasgaatje een straaltje slijm liep. Nee een bijzonder raar ding. Ze voelde nog even aan zijn ballen - ze had nog wel een béétje opgelet bij biologie - en trok toen haar hand terug ten teken dat hij wat haar betreft wel verder mocht.

Emmy ving de blik van haar moeder en zag dat die breeduit naar haar lachte en geluidloos applaudisseerde. Emmy raakte wat verlegen door die aandacht maar zeker ook door de complimenten. Ze begreep helemaal niets van wat hier aan de hand was.

In hun vorige huis, toen papa nog thuis woonde, was alles geweest zoals het overal is. Ooit had ze een afspraakje gehad met een jongen en ze herinnerde zich maar al te goed hoe bezorgd haar moeder was geweest. Duizend raadgevingen had ze gekregen dat ze vooral niet moest toestaan dat de jongen haar aanraakte. Emmy was er zo zat van geweest dat ze bijna juist daarom de jongen zijn gang zou hebben laten gaan, maar ze waren eigenlijk alleen maar naar de film gegaan en de jongen had haar veel te vroeg alweer thuis afgeleverd. Stomme loser.

Maar papa was nu weg en mama was het al vrijwel direct helemaal anders gaan doen. De jongens kregen steeds meer klussen in huis en deden inmiddels alles behalve het wassen van het vrouwenondergoed. Daar moesten ze afblijven. Maar ze deden boodschappen, kookten, ruimden en wasten af, maakten alles schoon, inclusief de kamers van de meiden, kortom: deden alles in en om het huis. Bovendien moesten ze de vrouwen altijd met respect aanspreken en behandelen. Het had een hele hoop gemopper, gedreig, geruzie, gedoe en gestraf gegeven, maar inmiddels wisten de jongens hun plaats: onderaan de ladder. Vrouwen nemen beslissingen, mannen volgen slechts.

En ergens had Emmy het vermoeden dat er meer zou volgen. Ze wist dat de twee vriendinnen die ze inmiddels had gemaakt dingen voor haar verborgen hielden, dingen die naar ze vermoedde te maken hadden met de gebruiken thuis. Ze had er natuurlijk naar gevraagd maar als antwoord gekregen dat ze vertrouwen moest hebben en dat het als de tijd daar was allemaal heel duidelijk zou worden. Een totaal onbevredigend antwoord natuurlijk, maar ze had het er mee moeten doen want de meiden waren onwrikbaar geweest. Vriendelijk, o ja, maar onverzettelijk.

De jongen was inmiddels de kring rond, zag ze, en hij schuifelde nu in de richting van de tafel. Zijn piemel was weer zacht geworden zag ze. Vreemde dingen, echt waar. Je zult maar met zo'n stom ding rond moeten lopen!

Rechts van haar was Irene opgestaan, had haar jurk glad gestreken en kwam nu op haar Paul afgelopen.

"Wil je liggend, zittend of staand? Vandaag mag jij het zeggen! Fijn he? Alleen voor deze ene keer hoor!" Irene's heldere stem was voor iedereen duidelijk verstaanbaar, iets wat Paul nog weer wat meer ineen liet krimpen. Hij wilde maar één ding: weg!

Wat Paul zei was onverstaanbaar maar werd duidelijk doordat hij met zijn rug tegen de tafel ging staan. Irene vond het klaarblijkelijk prima, want toen ze bij hem was keek ze hem van zeer dichtbij in de ogen en pakte de piemel van de jongen stevig vast. Hij werd rood en zij grijnsde en begon haar hand op en neer te bewegen over zijn piemel.

Emmy had het nooit gezien maar vermoedde, ja wist eigenlijk wel zeker, dat het meisje de jongen aftrok. Ze had zich er nooit zo in verdiept want het interesseerde haar niet, maar dat moest het toch wel zijn.

Opnieuw vroeg ze zich af hoe dit voor deze jongen moest zijn. In je blootje moeten staan, terwijl je kleine, onuitstaanbaar veel jongere buurmeisje je aftrekt in een grote kamer, geheel gevuld met vrouwen en meisjes, die allemaal ademloos toekijken. Maar in tegenstelling tot de vorige keer toen ze eigenlijk alleen maar empathie had gevoeld, ervoer ze nu ook andere sensaties. Opwinding, maar ook een gevoel van suprematie, van macht. Eigenlijk kwam het erop neer dat ze ook wel graag een jongen zo zou willen vernederen. Ze schrok er zelf van maar het was toch echt zo. Zo voelde ze het.

De jongen stond nu duidelijk zichtbaar in het open bloesje van het meisje te kijken. Het was ook duidelijk dat ze hem de inkijk doelbewust gaf. Er was nog niet veel te zien, maar een man heeft niet veel nodig. De aanzet van een borst, een kantje of bandje van een bh, de kleine bloemetjes op die bh, overal haalt een man zijn opwinding vandaan. Maar het meisje deed alsof ze het niet zag en concentreerde zich op de behandeling die ze de jongen gaf. Duidelijk niet voor het eerst, duidelijk zeer bekwaam. Ze voelde zich zichtbaar op haar gemak, genoot van het moment maar was toch ook niet van plan de toeschouwers al te lang te laten wachten. Vandaar dus dat bloesje.

Maar eigenlijk deed ze zichzelf tekort want haar handelingen waren zeer professioneel. Binnen de kortste keren begon de jongen dan ook te verstijven, werd zijn gezicht roder en roder, werd zijn ademhaling moeizamer. Zijn rug kromde en hij leek zijn lul wel steeds dieper in de hand van Irene te willen steken. Onwillekeurig begon hij met zijn heupen stotende bewegingen te maken.

De meisjes in de kring schoven wat naar voren om maar niets te hoeven missen. Ze kwijlden nog net niet maar dat was dan ook het enige decorum dat ze nog wisten te bewaren. Niet dat Paul daar veel van merkte, die naderde zijn hoogtepunt.

Waar Irene anders zeker zou zijn gestopt om hem te plagen - dat had ze vaak genoeg gedaan en hij had haar elke keer wel kunnen villen - ging ze nu onverminderd door. Op en neer, in een stevig tempo, in een stevige greep.

En toch nog plotseling en onverwacht riep de jongen luid: "Ik kom!!!" En hij verstijfde totaal en uit zijn lul spoten stevige klodders, de één na de ander, de eersten ver maar de volgenden allengs dichterbij. Voor de kenners was duidelijk dat Paul lange tijd was droog gezet voor deze avond. Zijn ballen hadden overvol gezeten. Een enthousiast applaus was zijn deel. Hoewel, er werd natuurlijk voor Irene geklapt.

Emmy wist niet meer hoe ze het had. Die naakte jongen wond haar op, wat met hem gedaan werd nog meer, maar bovenal was het die overweldigende macht die hier getoond werd die haar broekje vochtig maakte. Ze moest zich beheersen om niet even tussen haar benen te tasten. Enkele meisjes deden het en het zag er wat ordinair uit, maar Emmy kon het ze niet kwalijk nemen. Ze had nog niet lang geleden de genoegens ontdekt die ze kon opwekken door daar te wrijven en ze verlangde hevig naar dat geweldige gevoel dat ze dan kreeg.

En nog eens een keer was het verbijsterend om te zien hoe haar moeder glimlachend naar haar keek.

Irene verdween ondertussen met een triomfantelijke grijns weer naar haar zitplaats. Ze nam daar vele sympathiebetuigingen in ontvangst en ze genoot van allemaal.

Ondertussen ging de bekende deur weer open en er kwam een vrouw binnen met een witte doktersjas aan. Het was een wonderschone vrouw die binnenkwam met een air van zelfvertrouwen, alsof ze er van overtuigd was dat alle aanwezigen haar voeten zouden kussen als ze maar één wenkbrauw optrok. Een zelfvertrouwen gebaseerd op overwicht, uitstraling en ervaring overigens en niet op misplaatste verwachting. De vrouw vulde gewoon de hele ruimte met haar persoonlijkheid. En toch was ze niet afstandelijk of zo. Nee, ze lachte vriendelijk en deelde hier en daar een knikje uit.

Bij Paul aangekomen keek ze hem even diep in de ogen en bestudeerde daarna kort zijn lul. Dat was nu nog maar een armzalig wormpje. Nu de lust voorbij was kwam het besef van de komende pijniging en vernedering als een mokerslag bij hem binnen. Paul zag er tegenover de vrouw uit als de kanarie die een kattenkop vlak voor de spijlen van zijn kooi ziet verschijnen. De veel te dunne spijlen, lijkt wel ineens. Hij sloeg zijn ogen neer en begon te schuifelen. Diverse meisjes keken openlijk bewonderend toe hoe Paul zo terloops werd geïntimideerd, ja, door wat eigenlijk?

"OK" sprak de vrouw. " We hebben hier deze jongeman die voor de vrouwen in deze ruimte hun superioriteit zal gaan belijden. Hij zal zijn zeggenschap over zijn allerliefste bezit volledig uit handen geven. Zijn penis is niet van hem, het is slechts een stukje speelgoed waarover vrijelijk door elke vrouw kan worden beschikt. De ultieme vorm van die beschikking zal hij vanavond gaan beleven. Zijn zus heeft te kennen gegeven dat ze hem besneden wil hebben. Waarom wil je dat eigenlijk, jongedame?"

Cynthia stond op, keek naar haar broer en sprak met krachtige stem: "Omdat ik het KAN."

Een uiterst subtiel glimlachje streek even over de mondhoek van de vrouw. "Een uitstekend antwoord. Ik heb begrepen dat je ook de Begeleidster bent, dus dat is dan duidelijk. Wie is zijn Bezitster?"

Anita stond ook op en zei: "Dat ben ik."

"En u stemt in met deze maatregel?"

"Jazeker. Cynthia wil het nou eenmaal graag. Ik gun haar het pleziertje."

Paul werd van al deze woorden steeds bleker.

"Mooi, mooi, nou dat waren dan de formaliteiten. Ga maar op de tafel liggen jongen!"

En Paul deed timide wat hem gezegd werd. Klungelig klom hij op de tafel en ging op zijn rug liggen.

"Welnu, wie het graag van dichtbij wil zien mag dichterbij komen hoor. Ja kom maar, ik wacht wel even....."

Enkele tientallen meisjes kwamen naar voren en dromden om de tafel heen. Paul kroop nog maar wat dieper in de tafel weg.

"Voor iedereen: dit ding gaat straks over de ontblote eikel, waarna de voorhuid er weer zo ver mogelijk overheen wordt getrokken. Daarna zal Cynthia door het gleufje in dit apparaat met een scalpel de incisie maken, helemaal rondom, totdat het hele velletje is verwijderd en Paul zich niet meer voor ons kan verbergen. Eigenlijk stelt het helemaal niks voor. Ik maak nu eerst de boel even steriel en dan mag Cynthia wel naar voren komen."

En terwijl zij met doekjes en alcohol in de weer ging kwam Cynthia met een kamerbrede grijns aangelopen. Ze keek haar broer strak aan, zoals de slang het konijntje aankijkt voordat hij zich er aan tegoed doet. Lust, macht en victorie vochten om een plek op haar gezicht. Het was duidelijk dat ze er intens van genoot straks een stukje van de piemel van haar broer te kunnen afsnijden, alleen omdat ze er zin in had, en dat hij geen enkele andere keuze had dan het haar te laten doen en dan ook nog hier, in het totale openbaar, met elke mogelijke vrouw en elk meisje om zich heen die hij maar enigszins kende.

Terwijl de vrouw het bel-vormige ding over zijn eikel schoof boog Paul's zus zich over hem heen en fluisterde iets in zijn oor. Terwijl hij bleek als een doek werd begon hij over zijn hele lichaam te rillen. De vrouw zag het met genoegen aan.

"Zo meisjes, goed gezien? Er helemaal overheen en strak aangetrokken. Wil er nog iemand even voelen?"

Dat wilden er wel een paar. Cynthia haalde ondertussen het scalpel uit de steriele verpakking en trok een paar handschoenen aan.

Paul beefde steeds harder en zweette inmiddels ook flink. Zijn ogen schoten heen en weer en hij moest vechten om niet weg te rennen. Dat had gekund, want hij was niet vastgebonden, maar de schande en vernedering zouden totaal zijn. Hij zou er zijn hele verdere leven voor moeten boeten, telkens weer, dat wist hij. Als het jongetje dat bang was voor een klein, maar eervol sneetje en niet wist wat zijn plaats was en hoe dankbaar hij daarvoor moest zijn. O nee, ondenkbaar, maar wat was het duivels moeilijk.

Cynthia zette met een gebaar of ze nooit anders had gedaan het mes op haar broer's meest geliefde plekje en keek hem voor de laatste maal aan. Een strakke blik was het, ontdaan van alle zachtheid. Een blik van een vrouw die gaat nemen wat ze wil, omdát ze het wil.

En heel langzaam drukte ze het mes in zijn vlees. Ze sneed nog niet, drukte alleen nog maar, om de pijn voor hem te vergroten. En pijn had hij - of was het alleen angst? - want hij liet terstond zijn plas lopen. Maar de vrouw was ervaren en stond klaar met een doekje. Cynthia liet niet los ondertussen, maar wachtte tot ze verder kon. En terwijl alle meisjes en alle vrouwen ademloos toekeken sneed ze tergend langzaam zijn velletje rondom van zijn piemel. Alles sneed ze los, behalve het frenulum. Toen ze daar aan toe was en de voorhuid alleen daar nog vast zat gaf ze het scalpel aan de vrouw en keek geïnteresseerd toe hoe die daar het weefsel vakkundig wegsneed zoals het hoort.

Paul had niet geschreeuwd maar het zweet liep hem in stralen van zijn lichaam en hoofd.

Alle meisjes waren blijven staan en niet één was zelfs maar bleek geworden. Hun moeders waren trots op hun kracht, zo trots als een pauw.

En nu het voorbij was en de vrouw de snede begon te verzorgen ging er een siddering van genot door de ruimte. Een daverend applaus weerklonk, terwijl Cynthia triomfantelijk de voorhuid van haar broer omhoog hield en voluit naar haar vriendinnen grijnsde, die maar al te graag deelden in haar victorie. Zeker toen Cynthia schaterend het velletje een kusje gaf voordat ze het in het potje met conserveringsmiddel liet vallen dat voortaan een ereplekje in haar kamer zou hebben. Nogmaals probeerde ze haar broer aan te kijken, triomfantelijk deze keer, maar die was helaas een beetje teveel over zijn toeren om het echt te merken. Nou ja, dan maar niet, die kans zou ze nog vaak genoeg krijgen.

Emmy wist ondertussen echt helemaal niet meer hoe ze het had. Wat was dit voor gemeenschap? Waar een meisje kan willen en beslissen dat er een stukje van de piemel van haar oudere broer wordt afgesneden? Waar dat meisje dat bovendien nog in het openbaar en in een feestelijke, volledig vrouwelijke omgeving kan doen? Waarin er over die jongen wordt gepraat alsof hij er niet toe doet?

Opnieuw keek ze naar haar moeder, die alert alle uitdrukkingswisselingen op het gezicht van haar dochter had gevolgd en na schrik, walging, verbijstering en ongeloof - en nog vele uitdrukkingen meer - nu toch ook de glimp zag verschijnen die elke nieuwelinge hier uiteindelijk liet zien. Eerst nog in de vorm van: hmm, als dat hier zo is kan ik er maar het beste van profiteren. Maar als de meiden eenmaal zover waren zagen ze ook al snel de mogelijkheden. Tot genot. Tot botviering van hun lusten. Machtswellust kwam al snel daarna. Wreedheid. Sadisme. En uiteindelijk werden ze vrijwel allemaal wat ze moesten zijn: een Vrouw, superieur, leidend, sterk, lust nemend waar ze wil, met strakke hand haar man(nen) dwingend haar in alles te gehoorzamen. O, het was zo mooi om dat telkens weer te zien gebeuren.

"OK, dat was dit deel van de voorstelling. U kunt nu buiten bij het zwembad een drankje gaan halen en dan komen we met een klein uur hier weer terug voor de volgende ceremonie. En dat zal er één worden die we niet dikwijls zien. Wees op tijd dan dus."

Een luid gesnater barstte los en alle vrouwen en meisjes begaven zich naar de verfrissingen, ondertussen druk besprekend waar ze net getuige van waren geweest. Niemand, maar dan ook niemand keek achterom naar Paul, die zelf maar moest zien hoe hij van de tafel kwam. En toen hem dat eindelijk gelukt was kwam hij tot de ontdekking dat zijn kleren er niet meer waren en dat er voor hem niets anders op zat dan met een vers besneden piemel spiernaakt huiswaarts te gaan, makkelijk slachtoffer voor wie hij dan ook maar zou tegenkomen. Het zouden dus drie lange kilometers worden, temeer daar zijn piemel verschrikkelijke pijn deed.

Wordt vervolgd