Pijnfactor, Deel 1

Pijnfactor, Deel 1
(MMF/BB, teen1, sad, sm, spank, humil, tort, cbt)

vertaald door Dick Vertaal

oorspronkelijke titel Pain Factor, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

* * * * *

Dit verhaal is UITSLUITEND VOOR VOLWASSENEN. Het bevat expliciete omschrijvingen van seksuele activiteit waaraan minderjarigen deelnemen. Als u niet van een wettelijke leeftijd in uw locatie bent om dergelijk materiaal te bekijken of als dergelijk materiaal u niet aantrekt, lees niet verder, en bewaar dit verhaal niet.

* * * * *

Vreesfactor, het Amerikaanse televisieprogramma, was zeer populair gebleken. Het concept kwam uit Japan en bestond uit een reeks beproevingen in conditie en uithoudingsvermogen ondergaan door Japanse puberjongens. Ofschoon het conventionele Amerikaanse publiek deze eerste variant veel te extreem vond, was er een geheime groep uiterst rijke, machtige en invloedrijke internationale sadisten die het nog niet extreem genoeg vond voor hun selectieve clientèle. Zo ontstond tijdens de zomer van 2005 Pijnfactor als een amusementsprogramma op het gesloten TV-circuit. De ringende vraag naar 13-jaar-oude mannelijke deelnemers en de winner-take-all prijs van $50 miljoen Amerikaanse dollars deed verschillende hebzuchtige ouders zich haastten om hun zonen op te geven. Op 1 juni waren er zo'n 22.000 levensbeschrijvingen en modelfoto's ontvangen in de verscheidene postbussen. Midden juli waren de vier "gelukkige" jongens geselecteerd om tegen elkaar te uit te komen in de eerste aflevering van het nieuwe programma. Het zou een gebeurtenis worden die zij nooit zouden vergeten. Dit is hun verhaal, en in enigermate het verhaal van enkele volgende deelnemers.

Een toevallige waarnemer zag een paar flinke schooljongens in lichtblauwe katoenen overhemden met korte mouwen droegen, marineblauwe klemdassen en bijpassende donkergrijze uitgaansbroek, maar wel blootvoets. De jongens droegen zwarte blinddoeken en waren opgewonden. Ze voelden het avontuur en wilden wel met elkaar babbelen. Zij waren naar een onbekende ondergrondse ruimte gebracht onder een winkelcentrum in een voorstad niet ver van een grote Amerikaanse stad. Geen van de vroege tieners had maar een vaag idee waar ze heengebracht waren.

Andrew praatte luid, zijn lage halfgefluister echode grappig tegen de dikke, bunker-achtige betonnen muren om hen heen. Zijn taal was helder en duidelijk. "Sommige mensen denken dat mijn ouders hebzuchtig zijn, maar dat zijn zij niet, niet echt. Niet als die vrouw en haar zonen die probeerden geld van Michael Jackson te krijgen. Bovendien, ik wilde dit zo'n beetje zelf, niemand heeft me ertoe gedwongen." Andrew heeft juist de brugklas gehad en was bijna precies 13-1/2. Het lichtbruine haar op zijn hoofd was een paar weken geleden gemillimeterd en begon weer te groeien, maar de uiterst kleine haren op zijn voorarmen en grote tenen zijn nog lichter, nauwelijks sprietjes, en hij rilde onwillekeurig.

"Wel, ik ben niet vrijwillig gegaan. Niet echt. Maar mijn stiefmoeder overtuigde me," antwoordde Steven. Hij heeft zijn dertiende verjaardag nog maar net gehad, een week geleden of zo, en heeft donker haar, bijna zwart, en het haar op zijn hoofd is gelijk aan de spaarzame haren, die net onder zijn armen en in zijn schaamgebied beginnen te groeien. Hij is een stevige jongen, die 39 kg weegt en snel glimlacht. Zijn wenkbrauwen trekken ook directe aandacht omdat ze dichtbegroeid zijn.

John en Peter luisteren vastbesloten. John was een beetje verder in de puberteit en met zijn dertien jaar en negen maanden de oudste van het viertal. Hij is blond en met 1,65 meter de langste. Met lange vingers en tenen en een slank lichaam kan hij ook slungelachtig worden genoemd. Peter is dertien jaar en vier maanden, heeft heldere boeiend blauwe ogen, en heeft net als de anderen de brugklas net voltooid. "Het zal wel net als dat programma Vreesfactor zijn, behalve dat één van ons al dat geld zal winnen," flapte hij eruit.

"Nee, dat zal wel niet. Dit is geen echte TV, het is een besloten circuit, en God weet wie ernaar kijkt. Wij zouden eigenlijk bang moeten zijn en in onze broek doen van angst, maar wat je je moet herinneren is dat het Pijnfactor heet, en dus zal het pijn doen, " valt John in.

"Ik houd niet van pijn," geeft Peter toe. Hij herinnert de tijd toen hij zijn linkerbeen bij het skiën gebroken had en dat zijn Papa hem niet had gered voor er bijna een uur voorbij was omdat hij aan het praten was met één of andere vreemde vrouw die die hij net ontmoet had. Dat was meer dan een jaar geleden en het was allemaal weer geheeld, maar in zijn verbeelding voelde hij nog steeds de scherpe, stekende pijnen van de splinters van het gebroken been die in het zachte weefsel net onder zijn knie beten.

Steven dacht aan een recenter incident, een paar maanden geleden, ook weer geheeld. Hij deed Tom Cruise na, danste op zijn blote voeten, gleed uit over een pluizig tapijt en een veiligheidsschaar van zijn zus was plotseling op de een of andere manier in het vlees van zijn rechterzool terecht gekomen. De snee was diep en lang en er waren vier hechtingen nodig. De dokter had hem een pijnlijke injectie novocaïne in de bal zijn voet gegeven dichtbij de wond maar om een of andere reden had het niet gewerkt. Het hechten met een lange naald die herhaaldelijk in zijn zool gestoken werd en er weer uit gehaald had pijn gedaan als de hel. Waarom denk ik hieraan? Ik moet gek zijn.

Plotseling hoorden de jongens een dringende stem van een man. "Het is tijd," siste hij en deed de deur van hun wachtruimte open. "Je mag de blinddoeken afdoen."

***

Het was als een circus op het podium. Er was een studiopubliek op zo'n 300 stoelen die het podium omringden als in een amphitheater. De stoelen waren gevuld met volwassenen, de meesten gemakkelijk gekleed, maar sommigen droegen blouses en nette overhemden en enkelen droegen zelfs dure kostuums. Zij juichten toen de vier blootvoetse deelnemers het podium op kwamen, aarzelend lopend in het helder verlichte gebied beladen met camera's en monitors. Hoewel het een gesloten circuit was en niet beschikbaar voor het grote publiek, werd de gebeurtenis wereldwijd uitgezonden net als bokswedstrijd waar weddenschappen op werden afgesloten. Het decor was verdeeld in verschillende motieven, als een themapark dat diverse achtergronden voorstelde voor het veroorzaken van pijn, maar voor het aanwezige publiek waren de thema's en de voorwerpen vertrouwd: een kerker met diverse instrumenten en voorwerpen, boeien bengelden er ergens boven, verhoogde metalen platforms die verhit konden worden, en in de spreekkamer van de dokter een metalen onderzoekstafel met leren riemen om de polsen of de enkels van een jongen vast te zetten. Ook op het podium waren de gastheren van de spelshow en de helpers, een paar reusachtig gespierde forse brutale kerels die er als vluchtelingen van de WWF-bijproduct uitzagen, alleen gemener en lelijker.

"Ik vraag me af wat die kerels hier doen?" zei Peter, wat een beetje naïef klonk.

Steven fluisterde, "Waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat niemand van ons er tussen uit knijpt."

"Wat?" vroeg Andrew, die door het gejuich en geklap van het publiek niet gehoord had wat Steven had gezegd.

"Laat maar," antwoordde Steven.

Een ogenblik later begon de spelshow. "Hallo, ik ben Craig L. Nelson, en heet U welkom bij deze premiere van Pijnfactor, waar deze vier jonge mensen strijden voor de grootste prijs die ooit in een TV-spel is aangeboden - 50 miljoen dollar." Gejuich, gefluit, en een uitbarsting van aanhoudend applaus volgde. De blootvoetse jongens bevonden zich op het podium dat uit geverniste houten planken bestond en probeerden de enormiteit van hun omgeving in zich op te nemen. Voor Andrew, die naar een grote hoeveelheid programma's keek, scheen de kerel vaag vertrouwd, als de één of andere acteur die hij onlangs op één van de talloze politieshows had gezien. Maar hij was het niet, hij leek alleen maar op hem. Deze Nelson, die zijn stem in alle richtingen leek te werpen, sprak opnieuw. "Vanavond zenden we over de hele wereld uit naar meer dan een miljoen mensen, die onze speciale interesse delen!" Meer gejuich volgde. De grap, als het een grap was, ging aan de jongens voorbij. Alle vier glimlachten ze en probeerden niet al te verlegen te kijken. "Zo laten we onze gelukkig deelnemers voorstellen." Meer gejuich en wat gefluit klonk uit het publiek. "Shh! Stil iedereen daarbeneden!" Elke jongen kreeg een handmicrofoon en werd gezegd te spreken als dat gevraagd werd. Nelson gebaarde naar Andrew terwijl de andere volwassenen op het podium, de worstelaar-types en een vrouwelijke producent, midden 20 en er uitziend als een modepop, recht naar de jongen staarden. "Vertel ons wat over jezelf, Andrew." Nelson was vasthoudend omdat hij dat moest zijn. Dit waren aardigheidjes, een noodzakelijk voorspel, maar toch aardigheidjes.

"Goed, mijn naam is Andrew Moriarty, ik ben 13, ik ga naar de Cedar Glen Middle School in Pennsylvania. Ik houd van racen met model-auto's en model te bouwen, ik houd van pizza en ik houd van fietsen, in heuvels en bergachtig terrein, ik houd ervan om naar het strand te gaan, er is een meer vlak bij waar ik woon en-- "

Een beetje beleefd gejuich en applaus voor Andrew alsof het op bevel was.

"Dat is prachtig, Andrew. En jij, Steven?"

"Goed, meneer Nelson, ik ben ook 13---"

"Jullie zijn allemaal 13!"

Het publiek giechelde en een beetje gelach werd gehoord.

"Ja, dat is waar. Mijn naam is Steven Pimento, ik houd van wetenschap en lezen, ik ga naar Daisy Fields Junior High in Mansfield, Massachusetts "

"Wij hebben vernomen dat je een eerdere pijnlijke ervaring hebt gehad een paar maanden geleden. Je hebt TOEVALLIG je voet opengesneden. Wil je ons daarover een beetje vertellen?"

Het aanwezige publiek was duidelijk geïnteresseerd zoals uit talrijke gefluister bleek, als het ritselen van menselijke gieren in hun stoelen.

"Er valt echt niet veel over te vertellen, meneer Nelson. Mijn kleine zusje had een veiligheidsschaar op een pluizig kleed laten liggen. Ik was wat aan het dollen, speelde en liep blootvoets in huis rond en gleed uit, en één blad sneed net over de zool van mijn voet--- "

"Welke voet?"

"Mijn linker. Het deed zeer, echt heel zeer, en er kwam een beetje bloed uit, niet zo veel als je denkt, maar het sneedt diep onder de huid. Ik kreeg vier hechtingen, en de novocaïne werkte niet. Het hechten deed ook hartstikke zeer."

"Maar het is nu weer helemaal beter?"

"Ja, maar ik heb een klein litteken recht over mijn zool waar de hechtingen zaten en-- "

"Denk je dat deze recente ervaring het gemakkelijker voor je zal maken om pijn te verdragen?"

"Ik denk van niet, meneer Nelson. Misschien de pijnspelen als zij niet teveel pijn doen, als zij meer over mijn uithoudingsvermogen gaan, zoals bij het rennen. Ik kwam uit voor de brugklas hardloop-- "

De andere jongens waren ook een beetje ongerust over Stevens recente beproeving, alsof die ervaring hem een soort voorsprong had gegeven, een voordeel, een extra pijntolerantie die geen van hen had. Alle drie dachten dat, maar zoals later zou blijken, was dat van geen enkel belang.

"Prachtig is dat, Steven. Applaus voor Steven Pimento!" Gejuich en luider applaus klonk. Het publiek was duidelijk gunstig onder de indruk.

O.k., John, is het jouw beurt."

John, de magere, iets oudere jongen, leek een beetje meer volwassen, ondanks dat hij een babygezicht had. Hij was ook zwijgzaam en praatte niet veel.

"John Lanroche?"

"Ik houd niet zo van school, ik heb een meisje, haar naam is Ashley, ze is 14 en we gaan naar de film en hangen wat rond---"

"Hebben jullie seks met elkaar?"

Johns gezicht werd rood. Hij was duidelijk in verlegenheid. "Wij geven tongzoenen en masseren elkaar, als dat is wat u bedoelt," zei hij uitdagend.

"Hoe ben je met pijn?"

"Ik ben geen doetje. Ik en een paar jongens hebben het spel gespeeld, waar je op elkaars arm moet slaan totdat er eentje opgeeft--- "

"Peter Koch. Laat jij eens van je horen."

"Ik doe dit voor het geld," schepte hij op met vlammende blauwe ogen. Een luid applaus weerklonk in de ingesloten ruimte. Deze jongen had moed, precies de houding die wereldwijd in dit soort deelnemers bewonderd werd, zelfs door de verstokte sadisten. "Het zal wel net zijn als Vreesfactor dat toevallig één van mijn favoriete programma's op de gewone TV is. Peter sprak over het spelen van honkbal, en zijn ski-ongeluk, en over elke snee en kneuzing die hij ooit had gehad, maar gelukkig niet erg lang.

"O.k., Peter. Applaus voor PETER!" Een aardige applaus volgde. Sommigen in het publiek moedigden deze zeer aantrekkelijke jongen reeds aan.

Spoedig legde Nelson de regels uit en ging daar nog sneller doorheen. "De spelen zullen zo pijnlijk en onmenselijk als mogelijk zijn; ze zijn ingenieus voor deze gelegenheid bedacht, hoewel soms een eenvoudigere benadering van het veroorzaken van pijn aan de deelnemers de voorkeur heeft. Net als de Spartaanse spelen voor jongen van een millennium geleden, zijn weerstands- en uithoudingsvermogen erbij betrokken en aan alle spelen moet deelgenomen worden terwijl de jongen naakt is--"

"Naakt?" Twee van de jongens, Steven en John, waren niet eerder op de hoogte gesteld van deze voorwaarde, of anders was het niet doorgedrongen, maar nu waren zij er allebei zeer van bewust. Terwijl Andrew en Peter het ergens, dachten zij, wel eens gelezen hadden, maar dachten dat de woorden "volledige naaktheid" een soort drukfout was. Oh goed. Steven koesterde in het geheim exhibitionistische neigingen. Nu kreeg hij een kans om dat in het echt uit te proberen. Hij begon een lichte stijve te krijgen denkend aan de mogelijkheden, zolang als het niet te ver ging. Het kon wel opwindend zijn om naakt op een podium te staan.

Nelson ging verder met het verklaren van de regels. "Tijdens de spelen zal Dr. Talmadge, een gediplomeerd arts en deskundige in pubergeneeskunde, steeds op het podium als adviseur aanwezig zijn. Er worden geen beenderen gebroken, geen gewrichten uit de kom getrokken, of welke permanente verwonding dan ook toegebracht, alleen kunnen er wat minder belangrijke littekens veroorzaakt worden en is alles overal op het lichaam van de jongens toegestaan, behalve in het gezicht. De jongens zullen al hun lichaamsopeningen onderzocht krijgen, of ze zelfs in enige mate veranderd zien tijdens bepaalde extreme tests, maar opnieuw, geen van deze verwondingen zal hen permanent invalide maken of op lange termijn invloed hebben op hun uiterlijke verschijning of functionaliteit. De ouders of de wettelijke verzorgers van elke jongen hebben hiervoor een vrijwaring ondertekend. Deze zijn gelijksoortig qua karakter aan de initiatieriten en zijn eigenlijk voordelig voor de bevordering van de overgang van de jongen naar de mannelijkheid. Het is een 'winner-take-all' wedstrijd. Er zijn geen troostprijzen behalve de niet onbelangrijke troost van het niet ophouden en JE FAMILIE IN VERLEGENHEID BRENGEN EN TELEURSTELLEN door het podium te vroeg te verlaten. Je moet elk bevel van elk gezaghebbend persoon gehoorzamen op straffe van onmiddellijke diskwalificatie en vervanging. Je mag schreeuwen of vloeken of huilen zo veel je wilt, vooral wanneer je betrokken bent bij een pijnspel, maar je moet binnen een vastgestelde tijd gehoorzamen: Precies één minuut vanaf het moment waarop het bevel gegeven wordt!"

Nelson keek de jongens streng aan, vooral voor een gastheer van een spelshow.

"Als iemand van jullie er nu mee wil stoppen, voordat de spelen beginnen, en daarmee je kans op de grote prijs verbeurt, er wacht een vervangingsjongen achter het podium om je plaats in te nemen. Wil een van jullie nu weg gaan?"

Alle vier jongens - Andrew, Steven, John en Peter - hadden last van zenuwen, tweede gedachten, en deden het in feite in hun broek van angst door wat ze gehoord hadden. Dit is Pijnfactor, niet Vreesfactor, gilde het minstens bij twee van hen in hun hoofden. Stil. Hoewel vier paren naakte voeten wiebelden en schuifelden, maakte geen van de jongens een beweging om het podium te verlaten.

"O.k. dan. Uitkleden!"

Peter en Andrew plukten elk hun klemdas af en begonnen hun overhemden los te knopen.

"Je moet je in deze volgorde voor de camera's uitkleden of anders wordt je gediskwalificeerd. Dassen, overhemden, riemen, broekknopen, gulp, broek uit, en dan onderbroek. Daarna maak je je penis stijf zodat jij en hij in de houding staan."

Gelach en gefluit klonk uit het publiek, eveneens als een paar obscene fluitjes.

Het uitkleden begon nu in ernst.

Steven had spoedig zijn overhemd uit, toen zijn broek en onderbroek en begon zich ijverig af te trekken. Hij wilde hier op het podium spuiten maar hij betwijfelde of dat was toegestaan. Toch trok hij zich af.

Peter en Andrew hadden zich ook snel uitgekleed en rukten zich af, hun kleren in wanorde op de vloer van het podium. John was het langzaamst, maar hij deed het ook. Hij rukte zich ook af , een een klein beetje aan een naakte Ashley denkend. Hij wilde hier voor een menigte niet klaarkomen. Dat zou zo zijn beschamend zijn.

Volgende deel: Deel 2: De Pijnspelen