Pijnfactor, Deel 2

Pijnfactor, Deel 2
(MMMF/mmmm, extreme marteling, cbt)

vertaald door Dick Vertaal

oorspronkelijke titel Pain Factor, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

* * * * *

Dit verhaal is UITSLUITEND VOOR VOLWASSENEN. Het bevat expliciete omschrijvingen van seksuele activiteit waaraan minderjarigen deelnemen. Als u niet van een wettelijke leeftijd in uw locatie bent om dergelijk materiaal te bekijken of als dergelijk materiaal u niet aantrekt, lees niet verder, en bewaar dit verhaal niet.

* * * * *

Hoofdstuk 2: De Pijnspelen

"Daar staan jullie dan. In jullie geboortekostuums." Het was Craig L. Nelson, de gastheer van het amusementsprogramma, die dat opmerkte. Maar het was ook ten nutte van het aanwezige publiek, en voor de uitgezochte mensen thuis die de show op het gesloten netwerk via de satelliet volgde. "Iedereen heeft een aardige stijve, behalve jij, Steven." Steven verplaatste zijn naakte voeten op het podium en bloosde een diep kortstondig rood, net als Andrew, die wel een fatsoenlijke erectie had, meer dan 10 centimeter penis die bijna horizontaal uit het midden van zijn naakte lichaam stak. Andrews schaamhaar begon net te groeien, uiterst klein, enkele sliertjes, en hij huiverde onwillekeurig. Steven snapte niet waarom hij er niet toe in staat was snel een stijve te krijgen omdat hij er eigenlijk wel leuk vond om naakt voor al deze mensen op het podium te staan. Hij was ook benieuwd of er één of ander soort extra pijnlijke straf stond voor het niet direct krijgen van een stijve. Dat zou hij snel te weten komen.

"Klaar om te beginnen?" Nelson leek bijna gemeen te lachen, zo leek het John. John plaatste zijn iets langere voeten met zijn spitse tenen eventjes boven op elkaar, alsof hij een beetje jeuk had onder zijn ietwat vuile teennagels. Nelson keek kort naar John, maar meer nog naar Peter, bij zichzelf peinzend, 'hmm, de ogen van die jongen bevallen me nogal.'

De forse worstelaar-types waren op het podium, net als de vrouwelijke producent. Plotseling verscheen de arts, opdat het medische protocol precies gevolgd zou worden. "Oh, hier is Dr. Talmadge, op het juiste moment," begon Nelson. "Vóór wij echter beginnen hebben we een kleine kwestie om aandacht aan te besteden. "Steven, een stap voorwaarts alsjeblieft." Steven deed dat en voelde zich plotseling een beetje schuchter. Hij had iets van zijn branie verloren.

"Hebt je enige idee waarom je een extra kleine bestraffing zult ontvangen voor onze festiviteiten beginnen?" vroeg Nelson.

Steven had dat wel maar was er niet echt happig op om het idee dat snel bij hem opgekomen was, te uiten.

"Kom op?" Het publiek hinnikte collectief en Stevens collega's - John, Andrew en Peter - hadden er bijna aan meegedaan. Elk slaagde erin een beetje te giechelen, maar ze voelden zich niet op hun gemak om meer te doen. "Is het soms eh... over mijn stijve?" slaagde Steven erin te zeggen.

Het publiek lachte luid. Voor de vier deelnemers klonk het als gebrul. Nelson wuifde grootmoedig met zijn hand. "Of correcter, je gebrek eraan toen bevolen was om jezelf stijf te maken," zei hij. "Dus, ga je akkoord dat je voor deze overtreding gestraft moet worden?"

Steven schuifelde wat op zijn naakte voeten, hij voelde zich niet op zijn gemak terwijl hij daar zenuwachtig en piemelnaakt stond. "J-ja," antwoordde hij schaapachtig.

"Volg dan alsjeblieft Dr. Talmadge en onze producente Donna naar het midden van ons podium," begon Nelson. Steven nam babystappen, één, twee, drie, en bij negen was hij er. Voor het eerst merkte hij een metalen tafel met een glad oppervlak op die zo'n 60 cm boven de houten vloer van het podium kwam.

"Ga op je rug liggen, handen achter je hoofd," instrueerde Donna. Zij ziet er leuk uit, dacht Steven, hoewel hij zich nu meer dan een beetje beschaamd en angstig voelde voor wat er zou kunnen gebeuren. Een paar later seconden had Steven de juiste positie ingenomen. Nelson kwam aangelopen, hij schreed praktisch, zo leek het John, Peter en Andrew, die plotseling alleen maar getuigen waren. Zij keken ook toen Dr. Talmadge een teken met zijn hand gaf en er een dunne stalen kabel met aan het eind een klein scherpgepunt vishaak-achtig aanhangsel omlaag ratelde van ergens boven in het plafond, boven de schijnwerpers.

"Ik zal het vastmaken," zei Donna. De camera was op haar vingers gericht toen zij de de kleine metalen weerhaak pakte en er de gevoelige eikel van Stevens besneden penis mee doorboorde. Steven uitte een korte doordringende kreet, het deed wel pijn. De laatste centimeters van de metalen kabel lagen vlak en slap tegen de testikels en lagere balzak van de jongen. Het voelde koud aan, maar niet ongemakkelijk.

"O.k., negen draaien van de windas moeten genoeg zijn," zei Dr. Talmadge. "Dat moet zijn penis rechtop laten staan." Het studiopubliek barstte in een nieuw lachsalvo los, het luidst tot nu toe.

"Nee," jankte Steven omdat hij nu wist wat er ongeveer ging gebeuren.

"Wat? Wilt je met Pijnfactor stoppen?" vroeg Nelson.

"Nee," zei Steven zeer luid.

"O.k. dan, het is aan jou. Vertel ons om verder te gaan."

"O.k.," zei Steven, proberend iets van zijn kalmte te herwinnen, "Ga verder."

Bij de eerste drie draaien van de as bleef de kabel een beetje slap en de lul van de jongen kwam niet omhoog. Maar bij de vierde draai kwam hij bijna drie centimeter omhoog, bij de vijfde en zesde werd hij vervolgens helemaal uitgerekt en wees in een rechte lijn naar de dakspanten. "Het is al stijf," schreeuwde Steven. Hij begon snel paniekerig te worden.

"Nog drie draaien," zei Nelson, die absoluut genoot van de actie. Met de zevende draai van de windas, rekte de lul van de jongen zich echt uit, met de achtste rekte hij zich uit als een strakke kleine hotdog en leek van zijn lichaam getrokken te worden.

"Nee, meer kan ik niet aan. Het doet zo'n pijn," schreeuwde Steven.

"Wilt je dat we stoppen?" vroeg Donna hem vriendelijk.

"Nee, klootzakken," vloekte de jongen.

"Nog één draai!"

Met deze laatste draai leek de huid van Stevens eikel te veranderen, door het uitrekken werd hij een beetje witter. Zijn penis leek meer dan vijf centimeter uit de basis van zijn geslachtsdelen getrokken te zijn, en het zou erger geweest zijn als Steven niet met zijn naakte hielen zijn buik omhoog van de tafel gedrukt had. "Yeowhh!"

Zij lieten Stevens orgaan vijftien seconden in die toestand. Steven werd gek van angst. Nelson, Donna en Dr. Talmadge leken allen te grijnzen over het ongemak van de jongen. De forse worsteltypes waren op het podium, maar hingen rond bij de andere jongens en grijnsden ook.

"Nu dat noem ik nog eens een staander!" riep Nelson uit. Het publiek brulde weer goedkeurend, hun luidste geluid tot nu toe.

***

Spoedig was het tijd voor de eerste echte beproeving. John, Steven, Andrew en Peter moesten hun "kleine geseling" krijgen. Voor elke jongen was er een kleine lage bank, misschien 40 cm hoog, klaargezet en op hun plaats gezet. "Op die banken," blafte Dr. Talmadge, "en doe alsof je een push-up maakt, handen op de tafel met uitgestrekte vingers." De jongens ontdekten al gauw dat de lage banken niet lang genoeg waren om hun lichaam helemaal uit te strekken. In feite bungelden de naakte voeten van de jongens spoedig over de rand van de bank. Op die manier rustten ze op - of op zijn minst raakten zij met hun tenen aan - een merkwaardige en cirkelvormige verhoogde metalen schijf en niet het eigenlijke houten platform. John merkte het als eerste en besloot onmiddellijk dat die schijf waarschijnlijk een slecht ding was. Hij probeerde stiekem om elke voet een een beetje naar de kanten te schuiven zodat zijn tenen de schijf helemaal niet raakten, maar compleet rustten op, zoals hij dacht, goedaardige planken.

Helaas werd zijn manoeuvre onmiddellijk ontdekt. Beide voeten moeten op de metalen schijf rusten," zei Donna, "op z'n minst je tenen, John."

"Ja, in deze positie, verhef je bovenlichaam met je handen, je kont omhoog, en al je tenen moeten contact maken met de metalen schijf bij je voeten," liet Nelson weten.

Peter meende dat dit niets bijzonders zou worden. Hij moest enkel zijn tenen uitstrekken. Dat metalen ding zou niet echt belangrijk zijn, niet waar? Maar waarom had John al geprobeerd vals te spelen? "Dus we moeten alleen wat push-ups doen?" vroeg Peter.

"Oh niet precies, Peter. Je moet in de hoge positie van de push-up blijven zonder omlaag te gaan of met je borst en buik de tafel aan te raken, zodat je volledige achterzijde het beste doel biedt om fatsoenlijk gegeseld te worden."

"Dat betekent dat jullie schouders, ruggen, billen en de achterzijde van je benen tot aan je hielen een gemakkelijk doelwit zullen zijn. Het door ons gekozen instrument is dit." Zij toonde de jongens wat het was. De dunne stok, ofschoon vervaardigd uit harde witte ceder, was flexibel en soepel. Zij zwiepte hem door de lucht dichtbij de hoofden van de jongens en duidelijk in hun blikveld alsof ze wilde tonen hoe effectief de roede op naakte huid zou kunnen zijn. Het was ongeveer 75 cm lang en eindigde in zo'n vijf of zes staarten. Aan het eind van elke staart was een klein scherp stukje staal.

"Gaan jullie ons DAARMEE slaan?" vroeg Andrew met een plots klagende fluisterstem.

"Vijftien slagen verspreid over hun volledige achterzijde," zei Dr. Talmadge, "zal het gewenste effect tot stand moeten brengen." De scherpe inademing van elke jongen was duidelijk hoorbaar, maar geen van de jongens wilde diskwalificatie riskeren. Er kwam een waarderende vloed van gefluister van de sadistische menigte. Een van de forse worstelaar-types kwam naar voren om de gesel te hanteren, en spoedig nam hij het als een estafettestok van producente Donna over. De jongens werden op een rij opgesteld - Andrew, John, Peter en Steven - elk op een bank, achterkant zo recht mogelijk omhooggedrukt omdat voordat hij ze ging slaan, de "beul", zoals de jongens hem zouden gaan noemen - de heer Leon G. Smith, de hoofd kastijder (hij was zeker een deskundige op dat gebied zoals de jongens zouden bemeken) tegen elk van hen zei, "Ik wil je rechter, jongen," terwijl hij elke uitgestrekte deelnemer in hun blootgestelde ribben en zijden porde met nog-niet-bebloede ransel.

Spoedig begonnen de klappen. Hij begon met een meting en daarop een snelle actie door de lucht als het instrument van pijn daalde. Eén slag per keer voor elke jongen, ongeveer twintig seconden na elkaar. Swack! Andrew voelde een bliksemschicht en een tot nu toe onbeschrijfelijke pijn explodeerde onder zijn schouders in het midden van zijn rug, ogenblikkelijk verscheen striem en het metalen dingetje sneed al een beetje door zijn tedere huid, en vervolgens kwam de pijn in precies gelijk gehouden maat op de vrijwel identieke plaats van de lichamen van John, Peter en tenslotte Steven. Elke keer als de jongen geslagen werd vertrok hij zijn gezicht in een grimas, probeerde te schreeuwen, of ten minste zijn schreeuw te verstikken of te dempen. Door de vijfde klap, op de naakte kuiten van elke jongen, begonnen hun hersenen intense pijn te registreren, als een aanmoediging tot gevoel, en zij begonnen allen onbeschaamd te schreeuwen. Onder het waakzame oog van Dr. Talmadge en anderen sloeg de beul met een chirurgische precisie en spoedig merkten de jongens een branden gevoel, hitte op de plaats waar de onderkant van hun naakte tenen de ronde metalen schijven raakte. John merkte het als eerste, maar bleef stoïcijns stil.

"De temperatuur van de schijven die je tenen raken is nu 40 graden Celsius. Dat zal ietwat ongemakkelijker worden, maar je niet echt branden, als wij de temperatuur gedurende dit spel verhogen tot 45 graden," vertelde Nelson hen. "Denk eraan, je mag je tenen NIET bewegen." Andrew en Steven huilden al, maar geen van hen wilde stoppen en hun families of zichzelf teleurstellen in deze fase van de festiviteiten. Dus knarste elk zijn tanden en spanden hun spieren om zo veel moed als menselijk mogelijk was te verzamelen. Zelfs toen de metalen plaat 45 graden bereikte, hield elke jongen het uit met nu en dan wat gillen en schreeuwen die nu verminderden tot gejammer. Toen het voorbij was leken de jongens een collectieve zucht van verlichting te slaken, een immense uitademing ondanks de striemen, kleinere sneden en een paar purperachtige kneuzingen van schouders tot aan de hielen als een soort mannelijk kenteken. Een ogenblik, onder gejuich en de steun van het publiek, kon elke deelnemers zich eventjes ontspannen. Maar toen was het tijd voor hun voorzijde om te worden gegeseld.

"O.k., hoofden omlaag, omgekeerde push-up positie," zei Nelson. Dat veroorzaakte een bijna duizelingwekkende reactie van waarderende erkentenis van de menigte. Spoedig waren Andrew, John, Peter en Steven op hun banken omgedraaid, het vlees van hun voorzijde en benen omhoog drukkend om het wrede instrument dat door de veeleisende heer Smith werd gehanteerd, te ontmoeten.

"Dit keer willen we dat je de volledige zool van elke voet plaatst op je metalen schijf," zei Donna,"je mag geen enkel deel van je voet van de onderkanten van je tenen tot aan je naakte hielen van de hete plaat opheffen op straffe van diskwalificatie."

"Dit keer gaan jullie zolen met de pret meedoen," zei Nelson ten voordele van de sadisten overal, "wij gaan jullie metalen schijven tot 45 graden Celsius verwarmen zodra het geselen van jullie voorzijde begint, en geleidelijk aan verhogen we de temperatuur lichtjes tot zo'n 50 graden."

Elke jongen trok een grimas bij de gedachte wat hen te wachten stond. Andrew uitte een kleine gil, zoals het geluid van een biggetje. Peters blauwe ogen gingen oh God wijd open van schrik en angst - hij had nooit zo iets ergs verwacht. John wist dat hij eeltplekken had, maar wist niet of zijn taaiere huid dik genoeg was om deze geïmproviseerde marteling te weerstaan. Eens tijdens de vorige zomer had hij blootvoets op een hete pas geasfalteerde weg gelopen, maar dat was een snelle sprint van een paar seconden en zes meter. Toch waren zijn zolen twee hele dagen een beetje pijnlijk gebleven. Steven, met het beruchte incident met de veiligheidsschaar vers in zijn geheugen, wilde niet zelfs de potentiële pijn overwegen. Maar $50 miljoen, wow!

Dr. Talmadge besprak de potentiële gevolgen. "Ik voorzie dat hun volledige voetzolen rood worden, het vetweefsel van de ballen van hun voeten zal duidelijk mals worden, misschien een begin van wat blaarvorming op enkele gevoelige plaatsen vooral bij de hoogste temperaturen," verklaarde hij. "Ik kan je wel vertellen, dat het geen pretje voor hen zal zijn!" Toen de goede arts dat grinnikte, brulden de 300 sadistische zielen ter plaatse van het lachen.

Nelson besloot zijn inleidende opmerkingen met een paar eenvoudige punten over de belangrijkste gebeurtenis. "Terwijl de kostbare zolen van hun voeten keurig verwarmd worden, zal de heer Smith natuurlijk indruk maken met de zweep: een geseling van vijftien slagen gericht op hun tepels, borst, buikjes, tijd voor een roze buik, hè jongens? En naar beneden werkend zal hij de gevoelige lagere gebieden niet missen, zoals de penis en testikels, de vlezige delen van hun binnendijen, hun tamelijk knokige schenen, omlaag naar de voorzijde van hun lagere benen dichtbij de enkel."

Er volgde applaus, meer goedkeuring van verzamelde sadisten. Vooruit leunend in hun omgekeerd push-up posities, volledig kwetsbaar voor de dunne gesel, 75 cm lang, flexibel en soepel met de aan het uiteinde vastgebonden pijn-veroorzakende stalen scherven, probeerde elke jongen zich op zijn eigen manier zich voor te bereiden op de neerdalende slagen op hun naakte huid. Opnieuw was de volgorde was Andrew, John, Peter en Steven, en uiterst precies, alsof de beul Leon G. Smith een kunstenaar was, begon het patroon van striemen, sneden en kneuzingen op hun nauwelijks puberale lichamen zich te ontwikkelen als een keurig tapijt. Andrew werd net boven zijn linkertepel geslagen, en meer vooruitstekende jongensborsten werden op gelijke manier geslagen, terwijl toepasselijke schreeuwen te voorschijn kwamen uit John, Peter en Steven. Het buikvlees van elke jongen bleek zeer gevoelig te zijn, evenals hun penissen. Een volkomen juist gemikte slag bij het geografisch centrum van de besneden prijs van elke jongen, op de eikel niet ver van het begeerde pisgat, de TV-camera's misten zelfs deze kleine nuance niet, of het plotselinge gejammer van elke jongen door de martelende pijn. Maar terwijl de dunne geselstok omlaag in de richting van hun voeten vorderde, ontstond er in die voeten opnieuw een pijnlijke besef voor elke jongen. "Mijn fuckingvoeten, fuck, ik zweer dat zij verbranden," gilde Andrew en hij was niet zo gewend om te vloeken.

"De platen zijn maar 48 graden!" mompelde Donna, maar tegen de tijd dat de geseling beëindigd was, waren de zolen van de jongens mals gemaakt als licht gebakken vlees bij de uiteindelijke 50 graden Celsius, precies zoals voorspeld was.

Dat was waarom de volgende beproeving van de Pijnfactor, de eerste bastonade, zo bijzonder duivels leek voor de jongens. Hiervoor was er een ding gebouwd dat leek op de Pilgrim's Pride houten blokken. Elke 13 jaar oude enkel werd in zo'n blok gezet en ingesloten zodat de jongens met hun gezicht omhoog op een comfortabele bank lagen met hun voeten op een zodanige manier hoog boven hun hoofden geplaatst dat hun rode al vreselijk gevoelige zolen volledig en genadeloos blootgesteld waren aan de wrede zesstaartige gesel. Opnieuw waren het Andrew, John, Peter en Steven die erbarmelijk jammerden, maar nog weigerden op te geven.

De vorsende ogen en de vingers van Dr. Talmadge onderzochten elke zool zorgvuldig. Andrews linker. "Een kleine blaar begint op de bal van zijn linkervoet, een andere beginnent op zijn wreef hier, maar hij kan doorgaan. Het is natuurlijk volgens verwachting rood geworden." Zo ging het. Andrews rechterzool toonde minder duidelijke schade; Johns taaiere weefsel was van beide zolen verdwenen, 'kijk ma, geen eelt,' schreeuwde hij bijna toen Dr. Talmadge in het roze vlees van zijn wreef en onderkanten van zijn tenen begon te knijpen, maar slaagde erin zichzelf onder controle te tonen en die klootzakken geen voldoening geven. Peters vlezige zolen met hun fraai gevormde tenen werden betast enkel omwille van het betasten naar het leek, maar het maakte voor hem niets uit omdat hij het onvermijdelijke wilde uitstellen, net als Steven, die zich het hechten van zijn gevoelige zolen herinnerde en de novocaïne die niet had gewerkt. In feite haalde Dr. Talmadge een scherpe vingernagel over de lengte van elk van zijn uiterst gevoelige zolen. Maar zij konden allen doorgaan, acht zolen, elke jongen. "Geef hen elk vijftig goede slagen op elke voet," instrueerde Talmadge vrolijk aan de beul die de wrede gesel hanteerde.

"Vijftig!" gilde John, plotseling niet zo macho.

"Wil je de wedstrijd verlaten?" blafte Nelson als reactie aan de boze en angstige jongen.

"Ik zou het wel willen, maar ik gun je die lol niet," schreeuwde John terug. Het maakte hem niet uit wie zijn brutaliteit in het publiek of op TV hoorde. "Geef me er zestig!" gilde John opnieuw. Maar zodra hij dit gezegd had dacht hij dat hij dat beter niet had kunnen doen. Jammer genoeg was deze uitdaging al aan zijn stomme lippen ontsnapt.

"O.k., geef ze allemaal zestig slagen!" zei Nelson.

"Nee!" gilden de andere jongens, absurd eenstemmig.

"Hartelijk dank, stommeling!" gilde Andrew naar John.

Peter weergalmde Andrews gevoelens. "Ja, slimme zet, shithead." Steven voelde alsof zijn ingewanden op het punt stonden te zwellen van de aankomende pijn, waaraan hij niets kon doen behalve het over zich heen laten komen.

Snel daarna begon de gesel te dalen. Al bij de tweede slag op Stevens rechter zool, net onder de tenen in het geografische centrum van zijn voet, snikten alle jongens. De slagen kwamen hard, maar niet zo snel, er zaten ongeveer twintig seconden tussen elke klap op de voet van elke jongen. Leon de beul probeerde ze zorgvuldig naast elkaar te plaatsen, maar de klappen moesten hard zijn en eerlijk, hij mocht niet een van de jongens sparen, of een favoriet tonen, hoewel Peter duidelijk het medeleven van de menigte had. Tegen de tijd dat deze bepaalde beproeving voorbij was, drie kwartier later, - het programma zou gemonteerd worden voor de uitzending in het gesloten circuit, maar dit was echt een proefuitzending van negen uur, waarvan misschien vijftig minuten van de beste opnames uiteindelijk bewaard bleven voor de première - waren de zolen van elke jongen gekneusd en bloederig, hoewel wonderbaarlijk genoeg, mogelijk dankzij de vaardigheid van Leon in het hanteren van de gesel, elke jongen onmiddellijk daarna kon lopen, alhoewel behoedzaam. "Het had erger kunnen zijn. Zij hebben niet eerst de naaldbehandeling als voorspel gekregen," mompelde Donna nuchter.

Steven hoorde het stukje over de naaldbehandeling, en werd bijna razend. Hij kon zijn hevige emoties echter onder bedwang houden en hoewel op het randje, weigerde hij hier en nu te stoppen. Bovendien was Andrew net gekozen, uitgeplukt voor een bizarre vorm van opmeten. Hij moest op zijn rug gaan liggen met zijn benen wijd, zijn enkels en polsen geboeid, en wachtte af toen Donna aan Dr. Talmadge een zwart leren doos overhandigde. Het zat vol met boortjes van divers formaat. Plotseling koos Talmadge er één, en begon met één hand Andrew zorgvuldig te strelen in het volle zicht van de camera's. Hij hield op met strelen en pakte toen ruw Andrews trotse 10 cm besneden penis beet, nu opnieuw stijf ondanks het pijn in zijn zolen en andere lichaamsdelen, en drukte zacht in de eikel van de jongen om zijn pisgat open te krijgen. Waarna Dr. Talmadge onmiddellijk het geselecteerde metalen boortje, diameter ongeveer anderhalve millimeter [1/16 duim] pakte en het langzaam en doelbewust in Andrews urinebuis duwde. "Dit zal waarschijnlijk aardig pijn doen, jongen, maar niet zo veel als het zou kunnen," merkte de arts op.

"Het doet erg zeer," zei Andrew, opnieuw tandenknarsend en zijn buikspieren spannend. "Ik kan me niet voorstellen dat het nog meer pijn kan doen."

"Luister jongen, het past vrijwel precies. Ik veronderstelde ongeveer 95% correct. Probeer nu niet zoveel te draaien als ik de binnenkant van je urinebuis uitboor en glad maak."

Ondertussen liepen de camera's en filmden Andrews penis en elke actie van het handbediende boortje. Andrew bleef zijn buikspieren spannen en ontspannen en betrok ook zijn vingers en tenen erbij, terwijl Dr. Talmadge doorwerkte. Het zou later van essentieel belang zijn om precies de omtrek van de urinebuis van dedeelnemers te weten. Talmadge bleef langzaam en afgrijselijk het boortje geheel en al in de penis van de jongen stoppen en trok het toen langzaam terug, het er helemaal uithalend terwijl hij het metalen voorwerp langzaam liet draaien tussen duim en wijsvinger.

"Hoe kan het nog erger worden voor de jongen dan dit?" vroeg Donna.

"Nu, dit boortje is maar een fractie te dik en het is niet verbonden aan een werkende boormachine," fluisterde Nelson terug luid genoeg om door de microfoons van de TV te worden opgevangen. "Als wij in die jongen, of een van de anderen, werkelijk een 12 mm pisgat gaan boren - dat zou echt zeer doen. Daar kun je vanuit gaan. Maar het zou wel binnen de richtlijnen vallen, vooral als wij tegen die tijd geen kampioen hebben."

Snel genoeg was het Johns beurt. Dit wat oudere en rijpere jongen vereiste een wat grotere boor, dus Talmadge koos een boorte van twee-en-halve millimeter [3/32 duim] en stopte die geheel en al in de lul van de jongen, bijna 12,5 cm diep, en hij leek doelbewust een beetje ruwer met hem te zijn, op zo'n manier in hem werkend dat het metaal begon te schaven.

"Klootzak," fluisterde John, maar de arts hoorde hem en werd nog een beetje ruwer.

"Ik veroorzaak hem op dit ogenblik een gematigde tot ernstige pijn. Er moet daarbinnen een wat gladder spoor komen. Een procedure als deze wordt gewoonlijk uitgevoerd onder verdoving, op z'n minst lokaal, maar in dit geval bestaat daaraan geen behoefte."

"Geen behoefte Fuck! Yeowhh!" John gilde zich bijna schor.

"Als wij uiteindelijk op hem eventueel een boormachine moeten gebruiken om zijn pisgat te vergroten, dat weet ik tenminste waar we in zijn lul mee te maken hebben," verklaarde Talmadge terloops.

"Het lijkt erg op het werken met tandartsinstrumenten," merkte Leon Smith op over de schouder van Dr. Talmadge glurend.

"In feite, als je dichtbij kijkt, lijkt Johns pisopening erg op een kleine mond. Zie me op dit ogenblik alsof ik tandsteen verwijder van de wand van de urinebuis. In feite is dat een groots idee!"

John snikte nu luid. Maar hij werd onmiddelijk rustig toen Dr. Talmadge plotseling het boortje uit Johns nu pijnlijke en bonzende penis verwijderde. Maar de opluching van de jongen was van korte duur. Zoekend in zijn zwarte doos was Dr. Talmadge opgetogen toen hij een ander klein hulpmiddel vond, een scherpe gebogen metalen tandartshaak, die gewoonlijk werd gebruikt om koppig tandsteen van de oppervlakten van de tanden te verwijderen. "Uitstekend," zei Talmadge glimlachend, "blijf volkomen stil, jongen." En dan tegen de toeschouwers nadat hij het nieuwe werktuig aan de wijdgeopende ogen van de jongen getoond had, "dit onderdeel zal hij niet erg leuk vinden, maar het is duidelijk dat John zichzelf daarbinnen nog nooit heeft schoongemaakt en wij zullen hem een beetje open moeten scheuren om de puntige stukjes weefsel die ik zojuist gevormd heb, wat eenvormiger te maken. Met deze nieuwe sonde moet ik een heel klein beetje weefsel eruit halen en U zult een paar spatjes bloed opmerken. Wijd open, John!" Talmadge kon niet helpen te grinniken toen hij de penis van de jongen met enkele behendige vingers stevig vastgreep terwijl John kronkelde, zijn polsen en enkels schavend aan de boeien, vervolgens begon hij bekwaam de gebogen en scherpe tandartshaak in de ultra-gevoelige wanden van Johns urinebuis te dwingen, John gilde zich bijna schor.

"Het gebogen eind past niet goed. Ik zie dat het het er met kracht ingestopt moet worden," nam Donna waar. De metalen tandsteenhaak groef en schaafde de hele tijd en veroorzaakte een martelende pijn.

"Dit zou absoluut onder verdoving gedaan worden, misschien zelfs een algehele verdoving," merkte Talmadge op. "Hij heeft wat onregelmatigheden in het weefsel die ik daar niet graag in zie. Wij moeten het eruit graven of schaven. Het is zoiets als penistandsteen!" Na zo ongeveer tien of twaalf minuten, haalde Dr. Talmadge eruit wat hij wilde, een bolvormig stukje van opgevuld binnenpenisweefsel vermengd met bloed kwam er uit op de punt van de gebogen metalen tandenstoker. Nog was hij niet klaar. De haak werd opnieuw ruw in Johns penile oog gestoken, helemaal tot aan het eind naar binnen en weer langzaam eruit getrokken, en dat vijf of zes keer, al die tijd in het urethrale weefsel gravend en schavend dat plotseling veel gevoeliger was. Talmadge haalde er nog een beetje bloed en weefsel uit, dat er een beetje uitzag als snot. John bleef snikken van de martelende pijn, zelfs nadat de vreselijke metalen haak eruit was. "Daar, dat zal het een stuk gemakkelijker maken als hij met een boormachine moet worden geboord omwille van de wedstrijd," riep Dr. Talmadge uit, nu nogal blij na al dat harde en gevoelige werk, "Een stuk gemakkelijker." Na dit kleine drama leken de ervaringen van Peter en Steven, hoewel heftig en nogal pijnlijk, bijna een anti-climax.

***

De jongens hadden een week om uit te rusten voor de volgende ronde; ze hadden het verdiend. En het was hen toegestaan om hun families te bellen en hen met zekerenheid zo niet met vreugde te zeggen dat iedereen nog in de race was. "Is het leuk?" vroeg Johns kleine zusje in zo'n gesprek op lange afstand. "En ook opwindend?" Zij was pas 11 en dacht al hoe het zou zijn als hun gezin stinkend rijk zou zijn. John wist niet goed wat te zeggen.

Eind van Deel 2