Pijnfactor, Deel 3

Pijnfactor, Deel 3
(bb, mast, oral)

vertaald door Dick Vertaal

oorspronkelijke titel Pain Factor, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

* * * * *

Dit verhaal is UITSLUITEND VOOR VOLWASSENEN. Het bevat expliciete omschrijvingen van seksuele activiteit waaraan minderjarigen deelnemen. Als u niet van een wettelijke leeftijd in uw locatie bent om dergelijk materiaal te bekijken of als dergelijk materiaal u niet aantrekt, lees niet verder, en bewaar dit verhaal niet.

* * * * *

John Lanroche was als oudste en het magerste van de vier 13-jarige deelnemers ook het meest door de pijn gekweld. Tijdens de eerste avond na zijn eerste beproeving merkte hij over één anatomisch deel in het bijzonder op. "Het voelt alsof ik er niet eens aan moet denken me af te rukken," vertelde hij aan Peter Koch. John en Peter deelden één van twee King-size bedden in de hotelachtige kamer in een deel van de ondergrondse bunker, misschien 400 meter van het houten podium. Peter lag naakt onder de dekens terwijl John boxershorts droeg, die broek was weliswaar flodderig, maar toch tamelijk schoon en daarom wit.

"Ik kreeg die tandenstoker niet zo erg als jij, bij niemand van ons was het zo erg," zei Peter medelijdend.

"Oh, Andrew kreeg 'm ook nogal erg."

"Niet zoals jij."

In hun grote kamer waren veel van de standaardgemakken van een viersterrenhotel aanwezig. Naast de bedden was er een kleine tafel, een gewone telefoon en het bedieningspaneel van de leeslampen tussen de bedden. Het was een deel van een appartement, waarbij ook een badkamer en een klein keukentje hoorden, en aan de binnenzijde van de badkamerdeur was een heel dure manslange spiegel. Alles in zachte blauwe kleuren, niets ruw aan het oog, en met een geografisch motief als enige buitenissigheid. Wereldkaarten en zeekaarten verfraaiden de muren van de beide hemelsblauwe slaapkamers en de korte gang naar de keuken. De twee jongens in bed waren net wakker geworden uit een versterkend dutje en de andere twee, Andrew Moriarty en Steven Pimento, waren elders. Hun gezamenlijke King-size bed was op dit moment onbezet. "Deze bedden zijn best comfortabel," merkte John op. "Waar zijn die andere twee heen?"

"Beneden in de computerruimte," zei Peter. "Zij spelen waarschijnlijk nog."

Precies op dat moment keerden Andrew en Steven lachend en elkaar duwend terug een tamelijk goede stemming gezien hun beproeving tot dusver. "Hé," kondigde Andrew aan, "we hebben video's. Tijd voor een feestje!"

Steven lachte alleen maar toen hij de titels hardop voorlas en er een beetje commentaar bij gaf. "We hebben Daisy Doet Dallas en De Avonturen van Heather. Eigenlijk, klinken ze nogal schools." Dat liet de anderen giechelen, zelfs John, wie geen pijn had behalve als hij zijn eigen orgaan aanraakte.

Alle vier tieners waren er voor om "seks"-video's te kijken. Steven zette de TV aan en stopte een band in de videorecorder annex CD-speler. Daarne kleedde hij zich snel uit tot op zijn witte katoenen onderbroek en Andrew volgde hem. Samen kropen ze in bed onder een van de blauwe spreien en tussen de lakens. Daisy begon als een softporno met inbegrip van het voorspelbare geluid. De jongens gaven niet veel om subtiliteit. Voor hen bleven dergelijke films een nieuwigheid.

Binnen een paar minuten - behalve John die er om duidelijke reden geen zin in had - zaten ze zijn hun vingers aan hun gewaardeerd bezit, en probeerden uit of het ergens nog pijn deed. De prognose was geruststellend. Degenen met actieve vingers waren op weg naar een afzienbare opwinding toen de telefoon ging. Andrew antwoordde. "Hallo."

Het waren Peters ouders. "Het is voor jou!" zei Andrew op licht onsamenhangende toon en gaf de telefoon aan Peter.

Aanvankelijk was Peter blij om zijn ouders te horen. "Hoe is het met je, Peter?" Zijn moeder sprak lusteloos en leek echt betrokken toen Peter haar het hele verhaal begon te vertellen.

"Mam, ik wist niet dat het zo erg was. Ik weet dat het heel wat is geld maar... "

"Het is vijftig miljoen dollar, Peter, en je weet dat wij nooit een kans hebben gehad om zoveel poen te krijgen. Je vader en ik werken als paarden om jullie kinderen te onderhouden, drie van jullie, maar als advocaten, die meestal burgerlijke processen en verificatiegevallen doen, kunnen wij ons dit huis nauwelijks veroorloven, laat staan jullie naar privéscholen te sturen. Alles is duur. De meesten van onze buren in Old Rochelle verdienen meer geld dan wij. Jij hebt een grote kans om dat alles te veranderen wat en een prachtige toekomst voor ons allemaal te creëren!"

"Mam, weet je wat wij ze al hebben moeten laten doen? Wat die klootzakken hebben gedaan? Die gekke arts, Talmadge de pervert, stak een tandenstoker, hij stak het in...... "

"Ik weet het. Je vader, ik, Beth, en Sam hebben hele hele programma op het gesloten circuit gezien. Wij hebben nu een aansluiting omdat jij deelnemer bent. Je was heel moedig!"

"Dus je hebt gezien wat ze deden, wat die kerel deed... en zelfs Beth en Sam hebben gekeken. En je wilt nog steeds dat ik dit doe?" Peter begon boos te worden en zijn stem een beetje te verheffen. "Is geld belangrijker dan wat er met mij gebeurt?"

"Ik weet het niet. Het is heel veel geld. Bovendien, die andere jongen, John, het leek alsof hij het het ergst te verduren kreeg. Geeft dat jou, of ons gezin, geen voorsprong? Je moet het pragmatisch bekijken. Dat is wat ik onze cliënten soms vertel."

Peters vader greep de telefoon. Hij werd boos op zijn zoon, maar wilde hem moed inpraten "Luister. Ga je weg als een lafaard? Ik was heel trots dat jij mijn zoon bent, daar op het podium. Misschien zelfs nog meer dan je moeder."

"Zelfs nog meer dan mam?"

"Ja."

Peters ogen werden rood. Hij had nog nooit indruk op zijn vader gemaakt en wilde dat het liefst van alles. Maar hij snotterde zo dat het geluid over de telefoonlijn hoorbaar was. "Papa. Zij kunnen ons echt pijn doen. Heb je die klootzakken toestemming gegeven om mij pijn te doen."

"Je moeder en ik hebben de vrijwaringsdocumenten ondertekend, als dat is wat je bedoelt. Ja, zijn zullen je pijn doen, misschien zelfs heel veel. Maar het is helemaal volgens de richtlijnen van de Pijnfactor. Zij doens niets meer dan wat in die richtlijnen staat, en totdat je volledig hersteld bent, zullen ze niets meer met je doen. Niets permanent. Denk eraan, je hebt weer een volledige genezen lichaam als de volgende ronde begint, als een schone lei."

"Maar het doet zeer, Papa. Alles doet zeer. Ik heb nog steeds kneuzingen. Mijn voeten doen nog steeds een beetje zeer."

"Goed, hoe heviger, hoe beter. Je bent taai en kan heel wat pijn aan. Vraag om meer pijn, dat zal indruk maken op de jury. Denk eraan, je ben als een getrainde atleet , een pijnweerstandsatleet. Ik ben echt trots op je, zoon. Eén van de andere jongens zal in de volgende ronde af moeten vallen, en je hebt een 25% kans om alles te winnen. Denk eens wat dat voor ons zal betekenen, voor ons allemaal!"

Peters moeder viel hem bij toen de jongen opnieuw snotterde. "Weet je nog toen je klein was en ik je teennageltjes schoon moest maken? Je kon aardig goed tegen de pijn die die behandeling deed. Vraag om een soort pijnspel te laten doen met je teennagels, ik denk dat je in die afdeling zeker een voorsprong hebt, echt waar."

Peter herinnerde dat zijn moeder een beetje sadistisch was. Net zoals zijn vader, op een bepaalde manier. Hij had er nooit van gehouden als zijn mam vuil onder zijn teennagels verwijderde. Dat hielp niet. Hij kreeg niet erg veel medelijden. "Mag ik met Beth en Sam praten, alstublieft?"

"Zeker, zoon. Ik zal de telefoon aan Sam geven. Hij is echt trots op zijn grote broer. Sam. Praat met Peter!"

"Hallo Pete. Wat jij doet is echt cool. Mam en Papa zeggen dat als jij het uithoudt en al dat geld wint, dan krijg ik een paar nieuwe computerspelletjes, misschien zelfs Destroyer of Scream Factory omdat we het allemaal mogen vieren. Je ziet er ook naakt ook echt cool uit. Ik wou dat ik naakt mocht lopen." Peter hoorde zenuwachtige gegiechel, aangezien naaktheid nu niet precies een onderdeel was van het Koch familieplan. Sam was net tien geworden en dacht 's zomers aan weinig anders dan computerspelletjes. Hij speelde vaak extreem gewelddadige spelen, hij was dus misschien al een beetje uitgeput.

"Hallo Peter. Hier is Beth!" Zij was elf en een half, en zat in groep 7. "Ik hou van die show! Denkt je dat je wint?" vroeg zij klaaglijk.

"Ik weet het niet."

"Het was interessant toen zij je voeten ranselden."

"Interessant? Waarom vond jij dat interessant, griezelig klein zusje?"

Nu werd haar gevoel gekwetst zodat zij haar ware zelf toonde. Dat duurde nooit lang. "Jongen wat gilde jij! Je huilde net als een baby'tje!" Als Beth zich bij een club van jeugdsadisten zou kunnen aansluiten, zou ze opgewonden zijn. Hij haatte Beth, maar ze was zijn enige zus. Nu plaagde zij hem, en probeerde hem op de kast te krijgen. Het zien hoe vier naakte jongens op de proef gesteld werden deed Beth misschien in haar onderbuik tintelen. Waarschijnlijk tintelde het sinds gisteren, het kleine monster.

"Voor jouw informatie, het deed zeer. Het deed heel erg zeer. Maar ik huilde niet."

"Dat deed je wel. Ik zag 't! En ik heb 't ook gehoord! Je huilde als een een kleine baby!"

Peters moeder kwam tussenbeide. "Dat is genoeg, Beth! Meer dan genoeg! Ik zei dat je hem aan moest moedigen." Peter realiseerde voor de miljoenste keer hoe dysfunctioneel het gezin waarin hij geboren was feitelijk was. Het was geen prettig gedachte.

"Ik moet ophangen," zei hij, "De jongens en ik zitten naar een film te kijken."

"Dus, je stopt niet. Je zult sterk zijn?"

"Ja Papa. Ik zal er niet mee ophouden. Ik zal doorgaan zolang ik kan."

"Voor je familie? Die van je houdt en om je geeft?"

"Ja Papa."

"Mijn kleine Spartaan. Mijn moedige jongen. Je zult ons niet teleurstellen?"

"Nee, Mam. Ik zal mijn best doen."

"Dat is allen wat we van je vragen." Dat waren laatste woorden die Peter hoorde voordat de verbinding verbroken werd. Zijn vader klonk anders. Hij moest het toestel in de slaapkamer van de ouders van het gezin Koch gebruikt hebben.

* * *

Elk van anderen, Andrew, Steven en John, ontving dit soort telefoongesprekken in de loop van de volgende dagen. Alle families hadden de eerste resultaten bekeken via aansluitingen aan het gesloten circuit. Hun reactie op de pijn die hun "Spartaanse jongens" was opgelegd, de vervloekte term kwam niet alleen binnen de families van de deelnemers in de mode, maar ook binnen het wereldwijde netwerk van sadisten, was in het algemeen meelevend, maar ze stonden er ook op dat de jongens door zouden zetten. De vier deelnemers werd een weinig beetje meer uitstel verleend. De volgende dag bezocht Craig L. Nelson hun kwartier om aan te kondigen, "Jullie hebben tien volle dagen de tijd om te helen." Gedurende die dagen was het een soort vakantie binnen hun zomervakantie, nooit echt saai. De jongens hadden toegang tot een cachou-vormig zwembad van Olympisch formaat met een ingebouwde drie-verdiepingen duikplank, ze hadden een bibliotheek van boeken en ook een videotheek voor eigen gebruik, alle gemakken in hun appartement, de maaltijden die bij het ontbijt, lunch en diner op hun kamer gebracht werden waren van internationale klasse, de sportzaal met cardio-uitrusting en gewichten, plus een basketbalzaal en een ruimte met computerspelen. Voor de jongens was alsof ze in de hemel waren, Michael Jacksons Neverland uitgezonderd. Natuurlijk wilde geen van hen dat het zou eindigen, wat begrijpelijk was.

* * *

De jongens waren aan het genezen, zelfs John. Op de vierde avond na wat ze eufemistisch "onze speeltijd, niet die van hun" gingen noemen, voelde hij nauwelijks nog pijn, zelfs niet in zijn urinebuis. John kon aan zijn penis schudden zonder een spoortje pijn. Maar toen hij die avond een met warm water natgemaakt wattenstaafje in zijn eigen pisgat deed om te zien of er bloed of pus met die zachte sonde meekwam en er maar een heel kleine beetje kwam, had hij een idee, een duivels idee dat heel weloverwogen was voor een goedaardige jongen. "Ik ruk me niet af," zei hij hardop,"ik hoef het niet." Hij zat naakt op het gesloten deksel van de toiletpot terwijl een dikke katoenen hemelsblauwe badhanddoek hem bedekte. Hij was nooit echt blijven stilstaan bij zijn eigen homo-erotische neigingen. "Ik ben geen homo," zei hij opnieuw en luisterde naar zichzelf, "Ik heb een meisje. Maar dit is noodzakelijk. Ik moet weten of het nog werkt."

* * *

De "test" zoals John de oefening in zijn eigen geest begon te noemen en die een schaamteloze manipulatie van zijn gelijken was, begon heel onschuldig. Rommelend door de videobibliotheek met pornobanden en CDs, vond hij verscheidene titels waarvan hij dacht dat die het zouden kunnen doen. Geen ervan was soft-core. "Wow," riep hij uit, "dit zou zelfs leuk kunnen zijn." Maar hoewel John de meest wereldse van de vier deelnemers was, was hij nog lang niet verdorven op het gebied van seks. Hé, hij was nog niet eens door de puberteit! Toen ze allemaal de CDs en videobanden begonnen te kijken, zou ook hij wat verrassingen te zien krijgen.

* * *

Het was de vijfde avond van de tiendaagse onderbreking. John bracht de banden naar hun slaapkamer zoals de Rattenvanger van Hamelen zijn verleidelijke fluit speelde. Het begon als verleidelijke zuivere man-vrouw sex, de man neukt de vrouw anaal, en toen begonnen de vrouw te pijpen. Het hoofd van de blonde vrouw ging daarop heel wat op en neer, Andrew, Steven en Peter brulden. Steven werd het slachtoffer van een foute uitspraak. Hij dacht dat hij de mannelijke acteur de lulzuigende vrouw "Bobbi" noemde, hoewel hij waarschijnlijk ' Barbie zei, kort voor Barbara.

"Bobbi Bobbi, hoe kan hij haar anders noemen? Kijk haar neukende hoofd. Het bobt op en neer, op en neer!" Steven lachte uitzinnig, temidden van een giechelaanval, en de anderen hadden ook lol en lachten wellustig.

De muziek klonk als Ali Baba van 1001 Nacht en Andrew begon de melodie na te bootsen, " Da-da-da-da-da Da-da-da-da-da-da-da!" Het was slangenbezweerdersmuziek en de slangen van de jongens begonnen langer te worden en naar boven te komen als kleine cobras.

Een andere video ging erin, dit maal een homofilm, man en man, elke seksuele handeling die aan de Man, aanvankelijk waren er protesten, Peter zei binnensmonds iets als "Flikkers!" maar spoedig was zelfs zijn weerstand verdwenen en hij begon zijn naakte negen centimeer erectie op onder de dekens af te rukken.

"Hé, wat ben je aan het doen?" fluisterde John hem in zijn oor, zodat de anderen het niet hoorden. Tenslotte begon een CD met jongens van ongeveer dertien of veertien jaar bezig met seksspelletjes, eerst een striptease en toen 'corn holing' en daarna pijpen hoewel niet noodzakelijkerwijs in die volgorde. "Fucking heet!" mompelde iemand luid, waarschijnlijk John, maar niemand sprak hem tegen. In feite, sloten langzame "Yeahs" zich snel aan bij deze eerste de uiting toen de onbeantwoorde hartstochten in de stemmen van alle vier deelnemers ontvlamde. De lichten waren uit behalve de gloed die de TV uitstraalde en in het halve duister stelde iemand voor het geluid zachter te zetten en John deed zijn onverwachte voorstel. "Waarom zuigen wij elkaar niet af net als zij?"

Doodse stilte. Uiteindelijk na ongeveer vijftien seconden zei Peter, "Dat is flikkerspul. Nichterig." Meer stilte volgde.

"Ik denk dat we beter onze ogen dicht kunnen gaan doen." Dat was Steven.

Andrew hield zich stil en haalde tijdelijk zijn hand van zijn volbloedige eikel onder zijn onderbroek. Spoedig verdween de TV en ander vermaak en werd de slaapkamer van de jongens in de ondergrondse bunker donker. Voor een lange tijd was het er absolute stil. Maar er begon iets te gebeuren in het andere bed. "Wat voor de hel," zei Andrew en in het donker trok hij de dekens eraf en trok de onderbroek van zijn bedgenoot Steven omlaag. Hij kon niet zien wat hij zocht maar voelde het spoedig genoeg, en toen daalde hij op Stevens lid, likte rond de eikel en maakte het uiteinde ervan nat.

"Yeah," fluisterde Steven, en een beetje luider, "Shit yeah," en dan een ogenblik later pakte hij met twee handen de achterkant van Andrews hoofd in een halve Nelson dichtbij de hals, "Geen tanden, wijder open en er helemaal in," en Steven worstelde in hartstocht.

John kietelde Peters ribben en daalde toen diep omlaag onder de dekens om Peters tenen te zuigen, "Hé wat doe je?" zei Peter en een paar minuten later waren de lichten aan en kusten en likten alle vier jongens elkaar zoals katten hun wonden likken behalve dat er niets pijn deed en de tongen groots voelden over hun borst en buiken en lullen en ballen en tenen en zolen van acht dertienjarige voeten gebaad in een helend speeksel. John ontving blowjobs van Steven en Andrew en Peter en gaf verscheidene keren wat hij had ontvangen. Het beste deel was dat hij tweemaal klaarkwam, beide keren barstte er met puberkracht een fatsoenlijke lading geil uit, ervoor zorgend dat Andrew en Peter elke druppel van zijn lading inslikten zoals het gebeurd was toen het hun beurt was, en dat zijn ejaculatie wit was, geen bloed, en dat het niet zeer deed, niets eens een klein beetje.

"Was je kleine wetenschappelijke test succesvol?" vroeg Peter even later, "werkt het nog?" In feite was het al vroeg in de volgende ochtend en Peter wilde opnieuw een 69 proberen.

"Ik moet pissen," zei John.

"O.k., maakt me niet uit. Doe het in mijn mond. Ik zal het opdrinken."

"O.k.," zei John, "als je aandringt."

"Ewwh," zei Steven toen hij wakker werd en zag wat er gebeurde. In een ogenblik was Andrew ook wakker.

* * *

Zo ontdekten de jongens een ander tijdverdrijf voor de laatste paar dagen. Maar toen kwam de ochtend dat de volgende episode van Pijnfactor zou beginnen. Vers geschrobd en gedouched, gekleed in hun lichtblauwe katoenen overhemden met korte mouwen en met hun marineblauwe klemdassen, bijpassende donkergrijze nette broek, en voor deze gelegenheid donkerblauwe sokken en zwarte leren schoenen, gingen ze naar de fonkelend witte en hel verlichte onderzoeksruimten van Dr. Talmadge in dat verschrikkelijke gedeelte van het complex direct onder het houten podium. Behalve Talmadge was Craig L. Nelson er ook. Ze wachtten op hen.

"Hallo jongens," zei hij een beetje te sarcastisch voor John gemoedrust, "plezier gehad?"

(wordt vervolgd)