Pijnfactor, Deel 4

Pijnfactor, Deel 4
(MMMF/mmmm, mast, cbt, medische pijn)

vertaald door Dick Vertaal

oorspronkelijke titel Pain Factor, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

* * * * *

Dit verhaal is UITSLUITEND VOOR VOLWASSENEN. Het bevat expliciete omschrijvingen van seksuele activiteit waaraan minderjarigen deelnemen. Als u niet van een wettelijke leeftijd in uw locatie bent om dergelijk materiaal te bekijken of als dergelijk materiaal u niet aantrekt, lees niet verder, en bewaar dit verhaal niet.

* * * * *

Vers geschrobd en gedouched, gekleed in hun lichtblauwe katoenen overhemden met korte mouwen en met hun marineblauwe klemdassen, bijpassende donkergrijze nette broek, en voor deze vreemde formele gelegenheid gestoken in donkerblauwe sokken en zwarte leren schoenen, kon zeker gezegd worden dat Andrew, Peter, John en Steven "in kostuum waren opgesmukt maar nergens naar toe konden gaan." Het was niet de begrafenis van de jongens maar op de een of andere manier had het daar wel veel van weg. Het woord 'beproeving' zoemde door de hoofden van de deelnemers op de manier zoals wespen snoep achtervolgen. Zij waren DAAR in de onderzoeksruimte van Dr. Talmadge, een bunker met geschilderde witte betonnen muren van plafond tot vloer, met een boel heldere 150-watts lampen bovenin die ook de aangrenzende deurloze "kleine kamertjes" verlichtten. De aankondiger Craig L. Nelson was ook aanwezig, in al zijn glorie, zijn hulp was weloverwogen om de waarderingscijfers binnen het gesloten circuit te verhogen terwijl hij zijn sadistische publiek opzweepte tot een hernieuwde koortsachtige hoogte. Het onderzoeken van jongens werd uitgemolken voor elk beetje drama. Hij dreunde in een handmicrofoon. "De studio en het podium van de Pijnfactor zijn direct boven ons," herinnerde Nelson de jongens," maar vóór wij kunnen beginnen, zal Dr. Talmadge elk van jullie onderzoeken om te zien of je met de wedstrijd verder kunt gaan." In die seconde tuurde Nelson in een camera die verborgen leek te zijn in de nabijgelegen muur van de grote ruimte. Talmadge stond daar, gekleed in een groene medische overal terwijl hij een stethoscoop tussen zijn duimen en wijsvinger liet draaien, zwijgend toekijkend en "boosaardig als gewoonlijk" (precies Johns gedachten) en zo ook een tweede lange, Dracula-achtige figuur met een naargeestig gezicht en bloeddoorlopen ogen, en ook een derde arts, een femme fatale, die zoals bleek een pedicure was. "Jongens, laat me jullie voorstellen aan Dr. Morticia Simmons, zij een pedicure en zal jullie voeten inspecteren en evalueren voeten, en zij zal ons ook helpen bij de pijnlijke behandelingen die jullie voeten zullen betreffen zodra de spelen weer beginnen -- verondersteld dat jullie in orde bevonden worden. Dr. Vito Salmon is tandarts. Hij zal jullie tanden controleren om te zien of er iets kan worden uitgewerkt als amusement voor ons publiek zoals een gaatje of twee die op een bepaald ogenblik pijnlijk behandeld zullen worden." De uitdrukkingen op het gezicht van de jongens variëerden, maar een de blik van berusting leek algemeen toen Andrew zei, "O.k. Laten we maar verder gaan?" In de meeste andere de omstandigheden zou zijn sarcasme hem een giechelbui bezorgd hebben.

***

"Hoewel jullie je allemaal weer aan zullen moeten kleden voor we naar het podium gaan, wil ik dat jullie je nu allemaal uitkleden. Het uitkleden moet gebeuren op precies dezelfde manier als je elk kledingstuk uitdeed de laatste keer op het podium, of anders zal er een extra nogal pijnlijke straf aan jullie regime worden toegevoegd, die zal worden opgelegd aan het bijzondere lichaamsdeel of delen die aanstoot gaven door in verkeerde volgorde blootgesteld te worden. Zo één voor één uitkleden. Jij eerst Andrew! Je hebt 30 seconden. Leg je kleren op een keurige stapel op die witte bank daar, onderbroek bovenop." beëindigde Nelson zijn toespraak die handig was opgezet voor de camera's die in de muren waren gemonteerd om zich te concentreren om Andrew's uitkleedprocedure tot in het kleinste detail te laten zien. Toen Andrew zich uit begon te kleden, herinnerde hij zich de klemdas. Hij begon zijn overhemd los te knopen. Hij deed het overhemd uit en toen zijn riem, zijn broekknoop boven zijn gulp, hij ritste zijn gulp open, toen dacht hij plotseling aan zijn schoenen en sokken! Maar ze waren AL blootvoets toen zij zich twee weken geleden op het podium uitgekleed hadden, dus wat te doen? Wat te doen? Dit was niet eerlijk! Andrew liet zijn broek zakken en probeerde gelijktijdig zijn schoenveters los te knopen. Hij slaagd erin de linker los te krijgen en daarna de rechter, liet de broek over zijn benen glijden en deed 'm uit alvorens hij zijn rechtersok uitdeed, daarna zijn linker, wat de verkeerde volgorde voor sokken bleek te zijn, maar dat wist hij nog niet, hij tenslotte deed hij zijn onderbroek uit en slaagde erin naakt te zijn en zijn kleren keurig op de witte bank te plaatsen en in te houding te staan met zijn handen langs zijn zijden precies toen een onverwachte zoemer afging. Hoofdschuddend liep Nelson naar Andrew. "Jammer, je hebt het verknoeid! Je moest je linkersok eerst uitdoen. Weet je wat dat betekend, jonge heer Moriarty?"

Andrew was boos. Bevend van rechtvaardige verontwaardiging sprak de naakte jongen vrijuit. Misschien zou hij dat niet moeten doen. "Dat is niet eerlijk! U heeft ons nooit verteld in welke volgorde we schoenen en sokken uit moesten trekken! De laatste keer waren we al blootvoets op het podium!"

"Genoeg! Betekent dat dat je liever gediskwalificeerd wordt zoals je zou zijn als we de regel niet veranderd hadden?"

"Nee." zei Andrew korzelig met neergeslagen ogen.

"Is het dan niet hetzelfde voor jullie alle vier?" vroeg Nelson rustig.

"Nee, dat is het niet. U heeft mij als eerste aangewezen. Nu weten de andere jongens hoe ze zich moeten ontkleden omdat gezien hebben hoe ik het verknoeide!"

"Andrew, Andrew. Waar. Logisch gesproken voor een 13-jaar-oud knulletje. Maar het is helemaal niet van belang. Dus accepteer je je extra beproeving in ruil voor het in het spel mogen blijven?"

"U wilde me alleen maar straffen. Wat voor een rare keus heb ik?"

"Geen enkele als je in onze wedstrijd wilt blijven. Dus, hebben wij je goedkeuring voor die kleine extra boete?"

"Ik weet zelf nog niet eens wat het is, hoewel ik denk dat iets met die stomme voeten van mij te doen zal hebben."

"Uitstekende conclusie. Hebben wij je goedkeuring, ja of nee?"

"Ja."

"Luider alsjeblieft."

"Ja."

"Dr. Simmons. Omdat U het aan Andrew zal toebrengen, vertel hem wat voor een nieuwe kleine proef hij zal ondergaan."

Dr. Simmons kon wel een grootmoeder van de jongens geweest zijn. Zilver haar, grote borsten, maar zedig gekleed in haar witte chirurgische blouse en schort, het enige vreemde ding bij haar was dat zij een beetje naar binnen gekeerde tenen had. Haar ogen waren wijd uit elkaar geplaatst helder blauwe vogeloogjes en geaccentueerd door een brede bolvormige neus. Haar scherpe tong echter liet Andrew al bijna schreeuwen. "Als straf voor je overtreding zal je een kleine brandmerk met een roodgloeiend ijzer op de zolen van elke blote voet krijgen."

"Nee!" schreeuwde Andrew.

"Volgens de richtlijnen van Pijnfactor natuurlijk, zoals alleen kleinere littekens zullen overblijven. Winnen of verliezen, de brandmerken zullen je kleine souvenier zijn, een cadeau van de sadisten wereldwjd! Als speciale dispensatie mag je zelf het artistieke ontwerp kiezen dat je op elke voet krijgt."

"Oh. Hoera-. Ik zal erna waarschijnlijk niet eens kunnen lopen."

"Maak je teveel ongerust. Elke behandeling zal snel over zijn. Het contact met het pijninstrument zal slechts vijf tot acht seconden per voet duren. Dat stelt niet veel voor tenzij het ontwerp niet perfect uitkomt en wij het over moeten doen."

"Wat? Hoe vaak mag U het overdoen?"

"Dat zal ik beoordelen. Enkele van de resultaten zullen van jou en je moed afhangen. 't Zal leuk worden!"

"Yeah. Ik kan me voorstellen dat ik zo hard zal lachen dat ik huil."

"Je mag huilen, schreeuwen, je aanstellen, het maakt me niet uit"

"Ach kom op. Zo erg zal het niet zijn, knaap." zei Nelson neerbuigend zo leek het. Dit laatste commentaar deed John erbij betrekken.

"Klopt. Zolang het niet aan Uw verdomde voeten wordt gedaan." John had er nu genoeg van en wilde voor zijn medespeler opkomen en nog meer zeggen.

"Heb je dan liever dat we het met de jouwe doen?" waarschuwde Nelson.

"Nee," zei John, plotseling kalm. Steven was zeker niet van plan zijn eigen bek open te doen. Hij wilde liever niet te veel denken aan extreme pijn in zijn voeten. Peter was een beetje meer een doorzetter, die over het winnen van al dat geld denkt, al die poen, en niets anders. Bovendien, deze kleine omstandigheid gaf HEM een voorsprong.

"O.k. dan. Andrews extra bestraffing en eventuele andere extra de straffen voor de rest van jullie, worden vandaag het eerst uitgedeeld als inleiding -- wanneer we met de daadwerkelijke festiviteiten op podium beginnen. Is dat begrepen Andrew?" Nelson had een kenmerkende grijns die aan zijn reeds lang verdwenen mooie jongensgezicht vastgelijmd leek.

"Ja." Maar hij zei dat de eerste keer niet luid genoeg.

"Ik hoorde je niet, jongen."

"Ja!"

"In orde dan."

De hele tijd had Dr. Salmon stil staan grijnzen en flossen. Twee van Salmons snijtanden staken een beetje naar voren, als een zoutwaterkrokodil. Andrew en Peter -- nog steeds gekleed maar dichterbij de strenge zestiger -- merkten dat tandarts Salmon met de bloeddoorlopen ogen aan een uitgesproken geval van onwelriekende adem leed.

Enkele ogenblikken later hadden de andere jongens zich tot hun geboortekostuums uitgekleed, eerst John, toen Peter, en tenslotte Steven. Gelukkig voor hen waren er verder geen uitkleedmisstappen voorgekomen. John staarde een ogenblik leeg bij de keurige stapeltjes kleren met de onderbroeken bovenop. Wat ben ik hier verdomd aan het doen? Ik moet gek zijn! peinsde hij. Dit waren waarschijnlijk de achttienduizendste tweede gedachten van de jongen.

***

De onderzoeken verliepen relatief kalm, behalve dat er een bepaald systeem gevolgd werd. Elke jongen ging het kleine helder verlichte kamertje dichtbij de grote ruimte in en werd grondig onderzocht. Dr. Talmadge (het hele lichaam) en Dr.. Simmons (voeten) voerden hun belangrijke onderzoekstaken uit bij elke jongen. De tandarts nam hen daarna. De volgorde was Andrew, John, Peter en Steven.

Andrews belevenissen

Eerst werd ik op gemeten met metalen rolmaat, ik was 1,20 meter van top tot teen. Ik woog ruim 41 kilo. Zij vertelden me om op mijn buik op het witte gekreukte papier op de dokterstafel te gaan liggen. Gedurende een minuut gebeurde er niets. Talmadge en die voetendokter praatten alleen maar. Ik kon Nelson buiten het kamertje iets horen zeggen, maar toen begon het. Eerst begonnen ze me met hun handen aan te raken, Talmadge bovenaan bij mijn schouders, hij kneep en drukte, niet genoeg om pijn te doen, en toen gebruikte hij zo'n metalen ding, schuifmaat heet het, als een klem, terwijl de voetarts hetzelfde deed aan mijn linkervoet nadat ze had gezegd dat ik mijn knie moest buigen, ze drukte en kneep, bijna als een voetmassage. Talmadge drukte de bladen van die schuifmaat op verschillende plaatsen langs mijn de ribben, "Laten we kijken hoeveel vlees hij hier heeft." Kietelen. Hij begon me daar langs de ribben te kietelen en toen begon ik een beetje te lachen. Ondertussen begon de vrouwelijke voetendokter mijn tenen terug en voorwaarts te buigen en ik hoorde twee ervan knakken, waarschijnlijk enkel de teengewrichten. Ik hield daar niet zo van en verteld haar daarmee alsjeblieft te stoppen! Zij negeerde me en ging door met buigen. Zij wilde ze vooruit bewegen en ze dan hard naar achteren buigen. Ik denk het mijn linkervoet was, en deze gekke vrouw boog mijn tweede en derde tenen, eerst alleen en toen samen, alleen en weer samen. Wat is zij aan het doen! Yeowhh! Dat doet zeker zeer! "Ik test enkel hoeveel bewegingsruimte je in je tenen hebt. We moeten dat van te voren weten -- we doen het om mogelijke verwonding te voorkomen, denk ik dat ze zei -- maar het was niet geruststellend gezien het feit dat ze vervolgde met het buigen van mijn vierde en kleine tenen op dezelfde voet en die een nog ergere behandeling gaf door ze achteruit te buigen, wow dat deed erg zeer terwijl ze het deed. Toen begon zij met mijn rechter voet, vertelde me weer mijn been te buigen en toen gebeurde hetzelfde helemaal opnieuw, toen ging zij terug naar de linker en begon elke teen te verdraaien en dat was niet zeer prettige. Talmadge stak ondertussen één of ander soort sonde in mijn kont en voelde er daar binnen mee rond en ook tussen mijn benen, toen drukte hij mijn ballen heel plotseling echt heel hard -- wow, dat deed pijn. Ik denk dat ik gilde maar hij zei dat hij alleen wat testte. Zij schaafde een beetje eelt of ruwe huid van de bal van mijn linkervoet, dat deed niet erg pijn. Jammer genoeg kon ik een beetje bedenken waarom zij dat deed, waarschijnlijk probeerde ze een fatsoenlijke oppervlak te krijgen voor één van mijn aanstaande brandmerken, maar toen was dat gelukkig over. Of dat dacht ik. "Draai je om op je rug, Andrew." Toen begon het knijpen en sonderen helemaal opnieuw. De schuifmaat begon me als een groot pincet in verschillende plaatsen op mijn borst en buik te knijpen, langs mijn ribben op twintig gevoelige plaatsen, mijn tietjes, umm tepels, gaf hij elk een goede kneep met die schuifmaat en trok om een of andere reden de huid van mijn borst omhoog, "Ik wil zien hoe elastisch zijn borstweefsel is," zei Talmadge tegen haar en zij had mijn linkervoet gegijzeld en martelde me kalm door alle vijf tenen van die voet allemaal tegelijk naar achteren te buigen, helemaal naar achteren, en daarna de andere voet, precies hetzelfde, man dat deed pijn terwijl zij het deed, toen begon zij te knijpen en met een naald te prikken tussen de tenen van mijn linkervoet, en toen mijn rechtervoet, ze schaven en kneep daar op zoek naar teenvuil, ik dacht, zou ik gediskwalificeerd worden als ik wat teenvuil heb, maar ik had dacht ik niets, ik had het niet gemerkt en mijn voeten jeukten niet en het was niet vlokkig tussen mijn tenen, toen stak zij die scherpe naald onder elk van mijn teennagels, dat deed een beetje pijn maar ze stak het niet helemaal onder de nagel tot het "snel" zoals zij zei en omdat ik een "goede jongen" was geweest begon zij te gekscheren, behalve dat het niet grappig was, toen het verdomd ergste deel. Talmadge begon echt aan mijn lul en ballen, terwijl zij een andere schuifmaat gebruikte om langs de zijkanten van mijn voeten te knijpen, vooral de wreven -- Talmadge gebruikte een scherpe naald om op verschillende plaatsen in de eikel van mijn lul te krassen, maar zonder door de huid te breken, toen stopte hij een dikke tandenstoker ongeveer zo groot als die gekke boortjes die ze eerder op ons hadden gebruikt, en ik wist dat dit deel ook geen pretje zou zijn, de klootzak schoof het helemaal tot onderaan mijn pisgat, de scherpe houten punt, ik denk dat ik een kleine doordringende kreet uitte, en toen probeerde hij een wattenstaafje met wat materiaal erop, en deed niet erg pijn, maar het voelde tamelijk bizar, omdat hij dat ook tot onderaan in mijn pisgat werkte, maar dat was het, en plotseling was ik in de volgende kamer met die tandarts met zijn slechte adem. Hij liet me naakt op zijn tandartsstoel zitten en zei dat hij röntgenfoto's van mijn tanden ging maken om ze op gaatjes te controleren, ik vertelde hem dat mijn tandarts thuis me gewoonlijk niet boort maar "air abrasion" gebruikt, maar hij zei terwijl hij zijn stinkende adem op mij uitademde dat ik deze keer niet zo gelukkig zou zijn, als ik gaatje had zijn dann werd ik geboord ZONDER IETS tegen de pijn. Maar niemand doet dat tegenwoordig met kinderen, toch? Ik bedoel boren voor gaatjes? Wie doet dat? In elk geval bracht hij de röntgen machine naar me toe, en natuurlijk deed dat niet zeer, er waren al eerder röntgenfoto's van mijn tanden gemaakt, maar hij vond 2 rottige gaatjes en ééntje was erg diep! Ik denk dat hij dat zei. Letterlijk, was ik fucked, maar toen was het onderzoek tenminstens voorbij. Letterlijk.

***

Johns belevenissen

Ik wil niet u elk bloederig detail geven maar ik vond dit onderzoek niet erg prettig. Ik hoopte alleen als 'geschikt' te worden beoordeeld zoals Andrew die vlak vóór me was geweest. Zij werkte aan mijn voeten, die arts, en zei stomme dingen als "deze heeft zulke aardige lange en slanke tenen. Hij heeft weinig windingen of randen, zoals een uiterst klein beetje eelt als natuurlijk vorming onder zijn tweede en derde tenen van elke voet. I denk het erfelijk is! Hij heeft lange voeten, wat zei U dat hij was,1,62 meter, ik denken hij wel 1,80 m wordt zodra hij door de puberteit komt. Zij boog mijn tenen vooruit en achteruit, kneep overal in mijn voeten, stak die freaking naald die zij had tussen mijn tenen en zelfs onder mijn teennagels, en sloeg er geeneen over. De meesten dingen deden zeer, maar niet genoeg om me echt te van streek te maken, ik ben aardig taai, maar hoewel zij me tamelijk veel ergerde was ik meer bezorgd over wat die klootzak Talmadge aan het doen was. Hij controleerde over mijn achterkant en zei, "Je hebt zelfs geen littekens of kneuzingen of andere tekens meer over van de laatste keer." Maar toen draaide hij me om en toen begonnen de problemen. Ik maakte me niet teveel zorgen over mijn borst en zijden en buik en dat soort gebieden hoewel sommige sonderingen onverwacht ergerlijk waren zoals toen hij mijn tepels met een soort naald begon te doorboren, ik voelde een prik maar niet meer, ik weten niet hij daar eigenlijk aan het doen was, maar kreeg echt opnieuw mijn aandacht toen hij in allebei mijn harde ballen kneep en toen begon elke bal in mijn zak te verdraaien, opnieuw en opnieuw, tollend alsof het knikkers waren, het deed niet al teveel zeer, maar voelde beroerd, en tenslotte kwam hij aan mijn lul en begon hem helemaal over de eikel te krassen, het voelde als hij schuurpapier of zoiets gebruikte, maar alleen maar de "smaak" ervan "om de gevoeligheid van zijn eikel " te testen. Ik ben er vrij zeker van dat hij dat zei, maar toen begon hij pas werkelijk goed, je weet waar, opnieuw in mijn pisgat, en ik was bang dat het nog volledig genezen was, hij gebruikte een dikke tandenstoker en toen een wattenstaafje met wat kleverig materiaal helemaal erin, en toen die vervloekte tandartshaak, ik begon opnieuw gek te worden, "Nee, nee, het is maar een onderzoek," herinnerde ik de klootzak eraan voor hij teveel schade zou berokkenen als het niet werkelijk telde, "dat weet ik," zei hij, "bovendien, je zou blij moeten zijn te weten dat je in orde bent, opmerkelijk genezen, je nent mogelijk een beetje gevoeliger daarbinnen, maar dat is eigenlijk wel goed voor onze doeleinden, zodat ik jou geschikt verklaar." Later bij de tandarts, oh wat was zijn adem smerig, had ik twee gaatjes die hij wilde boren maar geen van beiden was diep. Oh, dat vergat ik bijna. Ik woog 46 kg en mijn lul was 11,7 cm lang.

***

Peters belevenissen

Ik houd ervan om gewogen en gemeten te worden. Ik woog 40 kg en was 1,35 m. Mijn penis was 9,9 cm. "Weet U zeker dat het niet 10 centimeter is?" vroeg ik. Heel wat kerels willen een langer ding, niet alleen ik. De mijne zal tenminstens langer worden want ik ben pas 13. Ik ben een pijnatleet! Ik ben een pijnatleet! Ik bleef dat aan mezelf zeggen, enkel voor het geval dat dit ook pijn zou doen, deze serie medische procedures en onderzoeken. Papa vertelde me dat aan de telefoon. Of was het mam? Over een pijnatleet te zijn. Terwijl Talmadge het grootste deel van me deed, deed de vrouw, Dr. Simmons, mijn voeten. Ik vind het best wel leuk als mijn voeten aangeraakt worden. Zij bleef mijn tenen naar achteren buigend en zij deed een naald onder mijn teennagels en nadat zij aan mijn voorkant begonnen te werken herinner ik me de meeste instrumenten die mijn pisgat ingingen. Ik denk niet dat ik daar ooit aan zal wennen, zelfs niet terwijl ik een pijnatleet ben! Ik heb twee gaatjes die ze moeten boren. Zij zijn beide netjes en diep. Daar zou ik wat punten voor moeten krijgen als ik dat spelletje van ze doorkom. En ik kan dat aan. Jemig! Papa rukte zelfs één van mijn melktanden uit zodra die los zat. Hij gebruikte een touw dat aan de deurknop van mijn slaapkamerdeur was gebonden. Wanneer ik win zal dat zo veel betekenen voor iedereen in ons gezin. Noteer dat ik zei 'wanneer' ik win, niet als. Oh, en ik kwam er doorheen. Mijn lichaam is o.k. om verder te gaan. Het is gebeurd! Ik ben een pijnatleet.

***

Stevens belevenissen

Zij maten me op. Ik ben 1,40 m en ik weeg 38 kg. Die dame Dr. Simmons, de voetdokter, zei dat ik heb bijna perfect gevormde voeten heb voor een jongen. Ik ben blij dat ik niet die extra marteling van Andrew krijg, een heet brandijzer direct op zijn voetzolen, nou, dat is heftig. Ik voel me vrij goed en zij oordeelden dat ik net als de anderen geschikt was. Ik voel me een beetje schuldig over dat seksdingen die wij gedaan hebben. Als mam en papa dat wisten, tjee, dan zou ik een pak slaag krijgen! Je zult een week niet kunnen zitten, zou papa zeggen. Alleen is deze hele wedstrijd erger dan een pak slaag. Heel veel erger. Ik had niet gedacht dat zij zulke dingen met jongens konden doen en er mee weg komen. Ik wou dat ik thuis was en van van de zomer kon genieten. Ik mis m'n vrienden. Kyle en Rusty en Brandon. Wie kan betere vrienden hebben? Als ik deze wedstrijd win, weet ik niet eens wat ik met al dat geld moet doen. Maar zij rekenen op me. Iedereen thuis. Niet alleen mijn familie. Dit was geen pretje, dit onderzoek, maar ik weet zeker dat ze niets hebben overgeslagen. Het maakt me eigenlijk niet veel uit om in het openbaar naakt te zijn, of zelfs op de tafel van een dokter, maar ik hield er niet van dat dokter Talmadge zijn grote vingers in mijn kontgat stopt zoals hij deed. Het uitspreiden van mijn billenwangen, en zo'n soort dildo of iets helemaal in mijn nederige gebieden steken. Zo noemt Rusty dat. Mijn nederige gebieden. Dat is zo grappig! Was de pisgat behandeling al een beetje eng, als gewoonlijk, maar wat Talmadge nu deed deed niet erg zeer. Zij besteedde veel tijd aan mijn voeten. Ik houd er niet van dat er aan mijn tenen getrokken wordt of dat ze in elke richting verdraaid en gebogen worden. "Uw tenen zijn fijn en flexibel," zei zij. "Zij zijn ook mooi," zei ik. "Ja dat is zo," ging zij akkoord. Talmadge kneep me in m'n zijden en onderarmen en hij pakte een paar van mijn schaamharen met een pincet beet om te kijken hoe lang en ook hoe sterk ze waren. Hoe sterk? Waarom hoe sterk? "Ik controleer om te zien hoeveel gewicht ze kunnen dragen. Ooit aan je korte haren gehangen?" Dat klonk zeker pijnlijk. Maar als dat was wat zij wilden doen en ik het aankon, wat de hel! Dit alles gaat toch nog ontzettend veel meer pijn doen voor het voorbij is, dat weet ik zeker. In elk geval het was gauw voorbij, ze vonden twee gaatjes, eigenlijk vonden ze er vier, ik eet heel wat snoepjes en flos niet zoals ik ik zou moeten, maar zij gaan er slechts twee per jongen boren. Ik vertelde de tandarts over 'air abrasion' en hij glimlachte. Maar vroeg ik hem toen wie behandelt UW tanden en hij scheen me te negeren. U hebt slechte adem had ik recht voor zijn raap moeten zeggen! Maar dat deed ik niet.

***

Het was bijna tijd om opnieuw het podium op te gaan. Andrew, John, Peter en Steven waren opnieuw aangekleed, inclusief schoeisel, en zagen er een ogenblik als schooljongens uit in plaats van als naakte jongens. Zij wachtten in dezelfde voorkamer, rechts van het toneel. Praten over de kriebels. Deze keer was elke jongen alleen met zijn gedachten en ze zaten niet over koetjes en kalfjes te praten. In minstens één geval kwamen wellicht hun wedstrijdsappen te voorschijn, of was het sluimerende rauwe angst? Die vrouwelijke producent, Donna, kwam naar hen toe. "Alles klaar jongens?" zei zij. "Tijd om naar het podium te gaan."

***

Craig L. Nelson, de spelshow gastheer, was op zijn best die middag. Het was nog vroeg in middag toen de tweede belangrijke opname begon, maar niemand scheen te weten hoe laat het was. "Onze deelnemers, Andrew Moriarty, John Lanroche, Peter Koch en Steven Pimento blijven onze deelnemers. Deze vier moedige jongens -- onze 13-jarigen -- zijn weer kloek en gezond en helemaal hersteld -- voor nog een andere ronde van Pijnfactor! Het is toch schandalig dat er nog niemand is afgevallen. Wat zeggen jullie, jongens? Klaar voor wat meer pret? Wat zeggen jullie ervan?"

Donna kwam erbij en begon wat te plagen. "Wat is er aan de hand? Hebben jullie je tong verloren?

Andrew stond erbij in een soort verdoving, zoals een hertejongen gevangen in de heldere lichten van het podium. "Andrew, jij bent nogal stil. Verheug je je niet op het deelnemen aan Pijnfactor?"

"Yeah. Ik heb vannacht niet genoeg slaap gekregen. Ik ben een beetje moe."

"Wel, ik weet zeker dat wij je gauw wakker zullen krijgen." zei Nelson. Andrew was er zeker van dat hij dubbelzinnig verwees naar het brandmerken, maar hij wilde dat niet ter sprake brengen. Misschien waren ze het wel vergeten. God, wat hoopte hij dat. Dat is alles waar hij over kon denken. Hij deed het al in zijn broek van angst.

Dr. Talmadge was ook op het podium. Hij leek in een bijzonder goede stemming en gebaarde naar het dicht op elkaar gepakte publiek. Hij kende nu alle vier jongens. "John, klaar voor een beetje meer pijn? Wij hebben een paar aardige activiteiten gepland. Hou je het vol vandaag?"

"Ik denk van wel," antwoordde John op zijn woorden passend, "ik zal mijn uiterste best doen." Hij wiebelde van voet tot voet; hij moest plassen, hoewel niet zo erg. Het kon toch geen kwaad het te vragen. "Mag ik even naar de w.c.?"

"Ik zie niet in waarom niet," dreunde Nelson, "ga nu snel. Je hebt precies drie minuten!"

Dit was een onverwacht geluk. John hoefde niet tweemaal gevraagd te worden om naar de plee te gaan. Hij rende van het podium af.

"Iemand anders nog behoefte om naar de w.c. te gaan?"

Niemand anders hoefde. Nelson keek rond voor een ander gespreksonderwerp. "Peter, hoe is het met jou?"

"Ik ben een pijnatleet," zei Peter trots.

"Goed zo, dat is de juiste geest!" Hij ontving een opwekkende uitbarsting van applaus van het omringende publiek. Hij was zeker de favoriet van de menigte, realiseerde Peter toen en zonder twijfel was zijn familie thuis ook trots op hem. Dit was op een bepaalde manier cool, bedacht hij, echt cool. Hij had vast gezegd wat iedereen wilde horen. Peter bloosde, maar het was gedeeltelijk stralen. De jongen straalde eigenlijk.

"Wat jij, Steven?" Ben je opgewonden dat de wedstrijd weer van start gaat?"

Steven nam ook een bladzijde van Peters tekst. "Dat is waarom ik hier ben. Of niet soms? Laat het spel maar opnieuw beginnen!"

Een heftiger gejuich volgde. Het ergerde Peter een beetje dat het applaus voor Stevens kwinkslag ongeveer tweemaal zolang duurde en hij wierp een blik op Steven van de soort die meisjes uit groep 8 gewoonlijk op hem wierpen als hij ze plaagde.

John was op het nippertje op tijd terug van de w.c..

"Nog twintig seconden meer en je zou vervangen zijn geweest," gaf Nelson toe.

John had een kleur door het op topsneldheid rennen door de ondergrondse faciliteiten. "Ik heb het gehaald," slaagde hij erin buiten adem te zeggen. Nelson begon daarna aan een rapsodie over enkele nieuwe ingenieuze gebeurtenissen die voor de jongens waren bedacht. "Weinig mensen realiseren zich hoeveel de inspanning zo velen van U in deze wedstrijd steken om de Pijnfactor show een werkelijkheid te maken.

"Ik sta ook verbaasd over de veerkracht van onze deelnemers," voegde Donna toe.

"Laten we zien hoe veerkrachtig zij vanavond zijn," hoorde men Talmadge fluisteren. Dat was echter geen misstap omdat de goede arts zijn microfoon aan had gehouden. De menigte fluisterde toen met een duidelijke goedkeuring en ook in afwachting.

***

De jongens Andrew, John, Peter en Steven hadden net de vertrouwde maar toch gevreesde opdracht gekregen zich te ontkleden. "Jongens, kom op, geboortekostuums! Wij willen jullie naakt! Je weet het inmiddels!" In minder dan een minuut stonden vier naakte 13-jaar-oude jongens in de houding en probeerden ook hun lullen in de houding te laten staan. Elk had zijn "verdomde" hand op zijn penis om een trotse erectie te veroorzaken. De muziek speelde en wekte de verzamelde menigte op om te kijken welke jongen als eerste een harde had. Het was als een mini-wedstrijd, en nog niet eens op volle sterkte omdat ejaculatie niet werd toegestaan. Dit keer slaagden drie jongens er in een stijve te produceren, één niet. John en Peter scheidden allebei zelfs voorvocht af. Maar dit keer was de verliezer niet Steven. Het was Andrew, arme Andrew.

***

Nelson ging onmiddellijk in op Andrews verlegenheid. "Denk je dat je nu verdient om een andere kleine brandmerking te ontvangen voor je slechte prestaties?"

"Een andere? Waar?" Hij had dat nooit moeten vragen.

"Oh, ik weet niet. Wat bijvoorbeeld op de eikel van je penis?"

Andrew hijgde, en zo deden dat medespelers. John wilde wat zeggen, maar nogmaals bedacht hij dat hij dat beter niet kon doen. Hij had een medelevende flits, maar in deze situatie zou dat wel eens niet kunnen zijn. Steven herinnerde het spel dat ze met zijn lul in de laatste ronde gespeeld hadden, dat die met een haak van zijn lichaam uitgerekt werd. Hij huiverde. Peter probeerde niet te gelukkig te kijken, omdat dit HEM absoluut een voorsprong kon geven en het misschien zelfs zou veroorzaken dat Andrew er mee op zou houden, maar zijn geluk was moeilijk te verbergen. De lul van de pijnatleet werd plotseling nog harder, en hij begon bijna op zijn tenen te dansen. Een paar zeer goed oplettende leden van het publiek merkten het en er was een gegiechel uit verscheidene delen van de tribune. Maar niemand verklapte het.

"Wel?"

"Ik denk dat jullie dat besluiten!"

"Goed antwoord. Ik zal je vertellen wat. Wij zullen ons besluit uitstellen en laten het afhangen van hoe je presteert bij het brandmerken van je voeten. Als je van ons publiek "Duimen omhoog!" krijgt na die korte beproevingen, dan zullen wij het vergeten. Maar dat zal alleen door de gril van ons publiek zijn. Is dat begrepen, Andrew?

Andrew wist natuurlijk niet wat hij te zeggen. Hij wist alleen wat hij moest zeggen.

"Ja!" begon Andrew onmiddellijk te schreeuwen en hij begon met zijn hoofd heen en weer te schudden van uiterste angst, "Fuck! Fuck!"

"Probeer niet op podium te vloeken en zet alseblieft een gelukkig gezicht op," zei Donna. Zij was mooi en een uitstekende producente, dachten de jongens. Hoewel ook een sadist, leek ze op de een of andere manier nooit zo erg slecht. Misschien was het haar ontwapenende manier. "Hoe dan ook, het is tijd om twee ontwerpen voor je zolen uit te kiezen."

Het was nogal een keuze. Er waren vele soorten dieren en natuurlijke scènes; ofschoon uiterst klein, elk merk had de grootte van een kwart-dollar [ruim 24 mm] en enkele van de meest ingewikkelden, zoals een uitstekende tatoeering, waren eenvoudig verbazingwekkend. Sommigen waren zeer cool, een stuk beter dan de kindertatoeages die je in kleurenboeken vindt. Elke vorm voor een brandmerk was voorzien van uiterst kleine ingegraveerde artistieke letters, die er als kalligrafie uitzagen: PF.

"Dat is de Pijnfactor natuurlijk," zei Nelson. "Kom op. Niet dralen. Bekijk elk merk zorgvuldig en kies dan."

Andrew was tijdelijk gestopt met snikken. Hij probeerde zich te kalmeren omdat hij een belangrijke beslissing moest nemen. Zelfs als hij deze stomme wedstrijd verloor, zou hij DEZE altijd dragen.

"Ik kies deze vliegende gouden adelaar en dit dier," zei hij na een lange pauze.

"Oh, het aardvarken," zei Donna luid genoeg zodat het publiek het kon horen, "Een goede keus allebei!"

"Ik zou nooit een aardvarken hebben gekozen om op de zool van MIJN voet gebrandmerkt te worden," falpte John er uit tegen Steven. Zo gauw die onaardige woorden zijn mond verlieten had hij er al spijt van.

Peter glimlachte alleen maar, en dacht hetzelfde. Stom aardvarken. Dat was een rare keus. Maar de adelaar was o.k.

Steven liep naar Andrew en omhelsde hem spontaan. "Ik denk dat je nu een liefkozing nodig hebt," fluisterde hij.

Ondertussen, was de menigte wild uitgebarst. Het duurde even voor de orde was hersteld. Maar iedereen waardeerde Andrews keuzes en ook het menselijk gebaar dat Steven liet zien. Het publiek was samengesteld uit sadisten, maar het waren nog steeds mensen.

Het was aan Craig L. Nelson orde te herstellen en voort te gaan met de werkzaamheden.

"O.k.. Je moet nog één ontwerp uitkiezen. Alleen maar voor het geval dat wij die voor je eikel nodig hebben."

Andrew begon opnieuw te snotteren, maar werkte hard om een uitbarsting van gejammer te onderdrukken dat zeker gekomen zou zijn als hij toegaf.

"Toon hem de penile ontwerpen."

Dit keer koos Andrew de kop van een ratelslang, met zichtbare hoektanden.

(wordt vervolgd)