Pijnfactor, Deel 5
(MMMFF/mmmm, extreme marteling, cbt)

door Platypus ([email protected])

vertaald door Dick Vertaal

oorspronkelijke titel Pain Factor, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

copyright 2005 door Platypus, alle rechten voorbehouden. Vertaling 2007

* * * * *

Dit verhaal is UITSLUITEND VOOR VOLWASSENEN. Het bevat expliciete omschrijvingen van seksuele activiteit waaraan minderjarigen deelnemen. Als u niet van een wettelijke leeftijd in uw locatie bent om dergelijk materiaal te bekijken of als dergelijk materiaal u niet aantrekt, lees niet verder, en bewaar dit verhaal niet.

* * * * *

Het Brandmerken van Andrew

Hij probeerde zich te concentreren op de vliegende gouden adelaar tijdens, het aardvarken en de kop van de ratelslang met hoektanden terwijl hij geduldig wachtte. Ik moet hier doorheen komen, dacht hij, toen zijn gedachten begonnen af te drijven naar de pijn hij spoedig zou voelen. Andrew was helemaal van plan met de wedstrijd verder te gaan. Maar een monsterlijke vrees was zijn ingewanden binnengevallen. Ik ga tenminste niet huilen als een baby. Hij keek over het houten podium, en richtte zijn op John, Peter en vooral Steven. Naakte 13-jarigen, net als hij, in gezelschap van vreemdelingen.

Andrews vader was een oorlogsveteraan uit Vietnam. Over Pijnfactor in het algemeen had hij de opmerking gemaakt. "Het lijkt een beetje op wat ik heb doorgemaakt. Herinner je dat je vertelde over het napalm dat mijn benen verbrandde?" Andrew nam deze woorden ter harte. Misschien zouden het brandmerken zijn kleine "rode merkteken van moed" worden. Andrew wist dat zijn vader hem niet helemaal als een doetje, maar zeker te introvert beschouwde. Niet mannelijk genoeg. Wat zou Papa over hem denken als hij de Pijnfactor had doorstaan? Het geld was een factor, zijn ouders waren hebzuchtig op de kleine Amerikaanse manier, maar dat was Andrews minste zorg.

"Ik denk dat het goed voor Andrew zal zijn," had zijn Papa ook gezegd. Op dit ogenblik, wenste Andrew dat hij thuis in zijn slaapkamer was, met koptelefoons op luisterend naar de zachte tonen van Scott Joplin. Andrew speelde vrij goed piano en zijn hartstocht was ragtime piano. Ik ben een gevoelige jongen. Vrienden. Steven had iets aardigs gedaan, naar hem toe te komen en hem te koesteren. Maar hij vertrouwde John of Peter niet langer. Zij waren er alleen maar uit om zelf te winnen.

"Zo laat Andrew jullie eens horen!" blafte Nelson. Hij bracht Morticia Simmons op het podium, de pedicure die op het punt stond haar ware roeping als voetmartelaar uit te oefenen. Zij was er, evenals Donna, de mooie producente, twee hulk-achtige worstelaartypes om Andrew te begeleiden naar het gedeelte van het podium waar het brandmerken zou plaatsvinden, dokter Talmadge en Leon G. Smith, het gewone personeel. Enkele seconden later werd de naakte jongen geleid met het personeel naar een deel van het houten podium dat opgebouwd was om op een echte kerker te lijken. "Andrew, geen comfortabele divan voor jou dit keer, dit keer is het wat wij het 'rotsbed' noemen. Waarom ga je niet in die kuil liggen, met je gezicht omhoog, op je rug."

"Jullie willen dat ik op die rotsblokken ga liggen?" Hij haalde zijn schouders op, ging ernaartoe en ging languit liggen op het soort rotsen dat je vind op pieren in de Atlantische Oceaan, meest vuist-groot, sommige met vlakke zijden, andere met puntige hoeken, als een kinderzandbak gevuld met rotsen.

"Laten we hem fatsoenlijk opzetten," zei Dr. Simmons. Twee metalen spandraden werden omlaag gelaten van de dakspanten. Andrews benen werden in de lucht opgeheven en een beetje uit elkaar gespreid, kortere binddraden sproten uit de hoofddraad als takken en Andrews de voeten werden bij de enkels vastgemaakt en er nauw ingeregen. Zijn hele gewicht rustte nu op de naakte rug en de nek van de jongen, die pijnlijk tegen de rotsblokken gedrukt werden.

"Owwhh, dat doet wel pijn," zei Andrew al, "ik kan wel een kussen gebruiken!"

Nelson maakte van die kalme opmerking in een bron van vrolijkheid. "Hij wil een kussen!" zei de omroeper in z'n microfoon en begon te beschrijven wat daarna zou komen. "Wij zullen de pret laten beginnen met Andrews linkerzool."

Dr. Simmons vulde de details voor het publiek, geholpen door een onstoffelijke stem, luid en God-achtig, een als een beroeps klinkende audioaanwezigheid die velen herinnerde aan The Price Is Right, waar de assistent van gastheer Bob Barker degene was die altijd zei 'Kom naar beneden'!' Zo begon zich een zeer gedetailleerd beeld af te tekenen voor Andrew van wat er met hem zou gebeuren op een digitale video. Het beeld verscheen bovenin dichtbij het plafond boven het podium waar iedereen het gemakkelijk kon zien. Zeer scherp en duidelijk gaf het een close-upbeeld van doel één - Andrews linkerzool. "Zoals U kunt zien, beginnen wij met zijn linkerzool, de kwartdollergrote brandmerk met de adelaar die Andrew uitzocht zal direct daar op de bal worden gebrandmerkt."

De onstoffelijke mannelijke stem, een ander omroeper-type, nam het van daar over. " Het brandijzer begint nu verwarmd te worden. Het duurt ongeveer zes minuten. Gemaakt van roestvrij staal, is het ijzer waarschijnlijk bekend aan velen van u, vervaardigd door Rawlings Staalfabrieken, één van onze gewaardeerde sponsors, en van de hoogste kwaliteit."

Het draagbare komfoor en het eruit puilende brandijzer stonden nu ongeveer een meter van de kuil waarin de jongen was uitgespreid. De video verschoof. Onmiddellijk verving een beeld van de komfoor tijdelijk de naakte voet van de jongen. Tranen van angst begonnen opnieuw over Andrews wangen te stromen, maar hij raakte niet in paniek, nog niet. "Volgens Dr. Simmons instructies verhitten wij het tot tussen de 52 en 56 graden voor al deze brandmerken," wierp Nelson ertussen

Dr. Simmons hervatte haar commentaar. "Dat is brandwondtemperatuur - een paar graden boven de toelaatbare grens voor lange blootstelling aan contacthitte, maar perfect voor onze doeleinden van vandaag. Wij moeten perfecte brandmerken van elk ontwerp krijgen, eerst de adelaar en dan wanneer wij aan het werk gaan met zijn rechtervoet - het aardvarken." Zij pauzeerde, en loenste door de heldere lichten naar een opgestoken hand in het publiek van iemand die een enthousiaste vraag had, de eerste van verscheidene. "U, tweede rij, links vooraan. De kalende heer met cowboyhoed."

"Ik brandmerk onze veestapel met een ijzer als dit. Maar kalveren hebben een taaiere huid dan een menselijk kind, denk ik. Ik moet het ijzer aan de flank van het dier drukken en het daar verscheidene seconden houden om een goede indruk te krijgen. Hoe doet U dat met een jongen?"

"Het is niet zo verschillend," antwoordde Simmons, "bij elke poging is het gebruikelijk om ongeveer 5 tot 8 seconden contact te houden, ruim onder de minimumveiligheidsgrens van ongeveer 60 seconden want we moeten iets lagere temperaturen toepassen om ernstige brandwonden te vermijden. Toch zult U een beetje gesis moeten horen als het hete ijzer zijn blote vlees raakt, gepaard met het typische snikken en gillden van de jongen. De pijn is nogal heftig terwijl de roodgloeiende pook op zijn naakte huid blijft en sommige keren, bij de hoogste temperaturen, zelfs ondraaglijk. Wij zullen ons publiek en Andrew hier de precieze temperatuur van het hete ijzer laten zien als die uit het komfoor gehaald wordt. Wij hebben elke keer natuurlijk minimaal 52 graden nodig!"

Andrew jankte. Een dikke vrouw hief haar hand op. Zij droeg een blonde pruik met een jaren '50-coiffure. "Ik zit in de pleegzorg. Wat over het toepassen van brandmerken als straf voor sommige van het rechte pad afgeweken jonge delinquenten in ons gemeenschap?"

"Dat wordt al meer toegepast dan u denkt, in het bijzonder door de rechtbank opgelegde voor middelbare-schoolleeftijd. Is dat uw vraag?"

"Nee, niet echt. U verklaarde, ik hoorde het U duidelijk zeggen, 'elke poging.' Betekent dat dat men gedwongen zou kunnen worden om de de procedure te herhalen om een goede afdruk te krijgen?"

"Dat zou kunnen. Oh zeker ja," antwoordde Simmons. Plotseling fonkelden haar ogen. "Bijvoorbeeld, jonge pubers als Andrew hier neigen ernaar tamelijk beweeglijk te zijn als ze deze procedure ondergaan. Zo vijf, zes, zelfs tien progingen zijn niet ongewoon. Maak U niet ongerust; wij krijgen het goed, uiteindelijk. Ik ben een perfectionist!"

Hemelse goedheid, dacht Andrew. De angst begon toe te nemen, overweldigde hem nu, en veroorzaakte angstige stuiptrekkingen in zijn maagspieren. Zijn snikken was hoorbaar toen het publiek bulkte van het lach.

"Wij waarschuwen hem natuurlijk om zijn voet perfect stil te houden, natuurlijk, maar hoewel hij enigszins is vastgebonden, kan hij zijn voet een paar centimeter bewegen, en in zijn pure paniek kan hij met zijn been schokken als een wild dier, waardoor wij niet alle contactpunten krijgen die vereist zijn, zelfs als ik gewoonlijk de goede plek raak, 't maakte niet uit hoeveel hij schokt."

"Nee!" schreeuwde Andrew met een kleine stem, doodsbang voor dit ongelooflijke .

"Laat ik hier iets voor de opvoeding van ons publiek tussenvoegen," zei Nelson, "wij hebben niet het wiel opnieuw uitgevonden. Jonge pubers hebben de al minstens tweeduizend jaar brandmerken gekregen op de zolen van hun voeten. Griekse en Romeinse slavenjongens, en Spartaanse jongens als mannelijkheidsritueel, ondergingen normaliter deze procedure."

"Dat is waar, Nelson. Maar ik vind het leuk de reacties van eigentijdse jongens te observeren wanneer hun voeten gebrand worden, zoals we dat noemen. Toegegeven, het is opwindend. Ik krijg er altijd een sensatie van."

Iemand zou haar verdomde voeten moeten branden, dacht Andrew kwaadaardig. Hij lag al ongeveer zes minuten op die wrede rotsblokken en zijn achterzijde was vreselijk pijnlijk. Hij gromde van de pijn en ging een beetje anders liggen. Maar dat was de minste van zijn zorgen.

"Jammer genoeg heeft het ontwerp dat hij heeft gekozen, de adelaar, vele ingewikkelde esthetische lijnen, misschien wel 75 contactpunten - en het aardvarken is nog erger, ongeveer 93."

"Nu, het is ongeveer het NU-punt. Zullen we?" Nelson bereikte een gebrul van goedkeuring van de vergaderde menigte bij deze aankondiging. De menigte zal tenslotte al een tijdje op de dunne kussentjes van hun stoelen en begon ongeduldig te worden. "Leon, U heeft de eer." Iedereen hijgde van spanning toen de heer Leon G. Smith het brandijzer versierd met het adelaarontwerp van het houtskoolkomfoor haalde en het met een kap bedekte om de hitte te behouden. Het instrument leek roodgloeiend. Het siste toen hij het met het koel eind vooruit aan Dr. Simmons overhandigde. Andrew kromp ineen. Hij bewoog lichtjes zijn linkervoet alsof hij hem wilde beschermen. Maar het was vals alarm.

Het instrument onderzoekend, keek Dr. Simmons nauwkeurig naar de opgegeven temperatuur. "Nee, het is maar 51 graden. Niet helemaal heet genoeg. Zet het terug in de pot."

Andrew zuchtte, alhoewel hij wist dat het uitstel kort zou zijn. Hij draaide onwillekeurig.

Een lang ogenblik ging voorbij. Het podium en de omgeving waren elektrisch van spanning. John, Peter en Steven, ongeveer 15 meter verwijderd aan de verre kant van het podium stonden gefixeerd. Peter kon niet helpen een bepaalde fascinatie te voelen toen Andrews beproeving in een versnelling kwam.

"Nu?" vroeg Leon.

"Goed. Het zou klaar moeten zijn. Trek het eruit," zei Simmons. Leon overhandigde het haar, en dit keer was het klaar. Men hoorde alleen wat extra gesis toen het roodgloeiende ijzer eruit gehaald werd en behoedzaam aan de goede voetendokter overhandigd werd.

"Oh nee!" jammerde Andrew.

"Een aardige roostertemperatuur van 53,5 graden, dat zou perfect moeten zijn." Zij gaf een bondige instructie aan Leon. " Houd Andrews voet zo stevig vast als je kan." Toen keek ze recht naar Andrew. "Houd je voet zo stil als je kan, behalve als je wilt dat het nog een keer moet."

Leon deed zijn best om met allebei zijn sterke handen Andrews naakte linkervoet bij de enkel vast te klemmen.

"Ons huidige doel is het gevoelige vetweefsel op de bal van zijn voet. U allen zou een beetje gebrand vlees kunnen ruiken, een bijtende geur. Het is niets om U over ongerust te maken. Ik heb eerder vandaag de oppervlakte van zijn voet aardig gladgemaakt en een beetje overmatig jongenseelt weggeschuurd als voorbereiding hierop."

"Houd je voet echt stil, Andrew!"

Nelson sprak fluisterend. "Andrew is 13 jaar oud, is 1,48 meter lang, net in de puberteit en weegt 41 kilogram. Hij gaat dit niet leuk vinden!"

"Nee! Nee! Alsjeblieft niet," jammerde Andrew toen het roodgloeiend ijzer in haar hand langzaam de naakte zool van zijn voet naderde. Hij voelde de druk van de sterke handen van Leon Smith zijn enkel omringen. Hij sloot zijn ogen toen de pook nog maar een paar centimeter weg was.

Dr. Simmons drukte deskundig het roodgloeiende brandijzer vlak tegen de gevoelige bal van Andrews zool.

"Yeowhh! Yeowhh! Yeowhh!" Die handeling veroorzaakte de hoge jongensgillen, schreeuwen als een speenvarken. "Haal het eraf. Haal het eraf." Verder gesis vloeide voort uit het contact samen met de ietwat bijtende geur van verbrand vlees. Zoals verwacht schopte Andrew. Leon deed zijn uiterste beste om de enkel stevig vast te houden terwijl Dr. Simmons het brandmerk vlak erop bleef drukken.

"Ik moet het vlak houden om de indrukken te maken, Andrew. Houd stil!"

Twee, drie, vier, vijf, zes, zeven seconden. Eindelijk verwijderde zij de pook om haar handwerk te inspecteren. Andrew gilde nog van de pijn. Dr. Simmons onderzocht nauwkeurig elk detail op zoek naar de contactpunten en naar de beginnende gouden adelaar. Toen zijn gehuil geleidelijk aan afzwakte raakte zij de zool van de jongen aan wat een nieuwe reeks gejammer veroorzaakte. Zoals ze verwachtte was er relatief weinig schade door de brandwond.

Andrew werd plotseling hoopvol. Misschien gingen zij nu tenminste verder met zijn rechtervoet. De pijn was al verminderd tot verdraaglijk, alsof hij een heet fornuis had aangeraakt en zijn hand instinctief verwijderde. "Is de adelaar daar waar hij moeten zijn?"

Er was een lange pauze, en toen kwam haar antwoord. "Hij is er, maar je bewoog teveel. Ik tel maar achtenveertig contactpunten."

"Hoeveel zei U dat er nodig waren?" Andrews stem was schor van het gillen, en ook klaaglijk.

"Vijfenzeventig. Wij doen het overnieuw."

"Nee!" huilde Andrew. Maar de menigte van sadisten brulde van goedkeuring.

Zij deed het overnieuw. In feite voelde zij zich verplicht Andrews linkerzool acht maal te schroeien voor zij het magische aantal contactpunten had. Bij de zesde poging had het brandijzer de maximale hitte van 56 graden. Zij inspecteerde zijn linkerzool; het rode verbrande gebied om de nu heel gevoelige bal van de jongen en voeld een opwelling van trots. "Perfect, Andrew," riep zij riep, "Wij hebben het voor elkaar!"

"Wij?" zei Andrew en slaagde erin een zwakke glimlach over zijn knappe gezicht te krijgen. Het publiek van sadisten juichte. Voor de televisie juichten ook Andrews vader en zijn familie. Zelfs zijn concurrenten klapten en schreeuwden met goedkeuring John en Steven, behalve Peter. Peter was een beetje stil teruggetrokken en een paar oplettende sadisten die dichtbij de voorzijde van het podium zaten vonden het vreemd dat Peter niet reageerde.

Dr. Simmons merkte op dat Andrews adelaar er heel aardig uitzag. "Er is een beetje blaarvorming aan de randen, maar zijn linkervoet kwam er in tamelijk fatsoenlijke conditie doorheen. De schade is helemaal niet ernstig. Dus nu gaan we over tot het aardvarken!"

"Ik ben U al voor. De stok kookt al!" riep Leon uit.

Zich zoveel verplaatsend als hij op die niet-meegevende rotsblokken kon, begon Andrew opnieuw te janken. Zijn rug deed hartstikke zeer, het deed nu meer pijn dan zijn gebrandmerkte voet. Maar er waren ergere dingen om over na te denken.

Dr. Simmons trommelde met haar vingers teder op Andrews rechterzool. "Tijd voor dit jochie," zei zij luid genoeg voor publiek om te horen.

Een nieuw gebrul werd gehoord. "Doe zijn rechter!" gilde een jeugdige stem. Er waren tenslotte wat kinderen en tieners in het publiek, enkelen van hen klapten en juichten wild. Die stem klonk als een meisje van Andrews leeftijd.

Nelson dreunde erin net als het beeld van Andrews rechtervoet met het huidige doel, zijn wreef, in een close-up inset, op de monitor bovenin verscheen. 'Barkers assistent' begon met zijn kleine spelletje. "Het aardvarken zal een moeilijk ontwerp zijn op op Andrews andere zool te graveren en daarom heeft Dr. Simmons een andere plaats uitgezocht voor het brandmerk, namelijk in het midden van de rechterwreef van de jongen, bijna in het geografische centrum van zijn 13-jaar-oude naakte voet. U kunt zien dat er daar al een kleine smet zit, een kleine bruine moedervlek."

"Wij zullen die moedervlek uit moeten wissen, natuurlijk, want het kan daar niet blijven als het brandmerk presentabel moet zijn, het is een beetje verhoogd, zodat wij als voorzorgsmaatregel de zool moeten betten met een mengsel van alcohol en heks-hazelaar vóór wij beginnen. Is dat o.k., Andrew?"

"Doe het maar, laten we opschieten!" gilde hij. Andrew was nu op van de zenuwen.

Dr. Simmons leek bezorgd toen zij de jongens rechterzool in detail onderzocht terwijl zij het met een katoenen balletje bette met de zeer lichte niet-beschermend laag. "In orde, geef me die pook!' zei zij. Toen Leon voldeed merkte de pedicure dat het roodgloeiende ijzer 55,5 graden mat. "Het is klaar!" schreeuwde zij. Leon greep Andrews rechtervoet stevig vast. Andrews blik werd er opnieuw één van pure verschrikking. "Niet bewegen!" gilde Morticia Simmons naar de jongen.

Opnieuw, contact. "Yeowhh! Yeowhh! Ik haat dit, verdomme!" gilde Andrew. Meer gesis en het al-te-bekende ietwat bijtende geur gaven aan dat een brandwond in uitvoering was. "Owwhh! Owwhh!" Dr. Simmons hield het aardvarkenbrandijzer ertegenaan voor drie seconden, vijf, zeven seconden, de volle terwijl Andrew draaide en schopte, en zich tijdelijk schor gilde.

"Goede longen heeft die jongen!" gekscheerde Nelson. De menigte lachte. Tenslotte werd het roodgloeiende ijzer goddank verwijderd. Opnieuw vroeg Andrew tijdens de pauze klagend, "Is het goed? Zijn alle contactpunten er?"

Het voldoet te zeggen, nee. Maar elf pogingen later, met Andrew alles-behalve-gelaten lijdend aan een eeuwige maar sporadische hete voet, hadden zij een aardvarken! "Daar is-t-ie," waren de exacte woorden die Dr. Simmons gebruikte.

"Hoera!" zei Andrew zei. Hij had heel wat pijn maar de brandmwerken waren tenminste op zijn voeten; de naakte jongen werd eindelijk losgemaakt en toegestaan om op te staan van zijn rotsachtige bed. Leon stak een helpende hand uit, zo ook Dr. Talmadge en zelfs Nelson probeerde te helpen. Weer pijnlijk staand op het houten podium, was Andrew aanvankelijk tamelijk onvast op zijn onlangs gebrandmerkte voeten. Maar Dr. Simmons moedigde hem aan om rond te lopen. "Ik kan 't!" zei Andrew. Net als iedereen was hij verbaasd. "Ik kan nog lopen!" De menigte juichte en scheen op aan zijn hand te zijn. Andrew vergat eventjes het volgende deel en begon behoedzaam en kreupel terug te lopen naar zijn medespelers aan de andere kant van het podium. Hij kwam niet ver.

"Umm, en de ratelslang dan?" was alles wat Nelson hoefde te zeggen.

"Oh, oh, nee!" zei Andrew toen alle gevolgen voor hem daagden. Andrew zag Peter even kwaadaardig grijnzen geven en staarde rug.

"Kom terug hier, jonge man!"

Hij hobbelde terug en zei, maar een beetje te luid zodat iedereen hem hoorde, "maar misschien hoeft die niet gedaan te worden."

"Dat is zo! Misschien hoeft hij dat laatste brandmerken niet op zijn eikel te krijgen, het meest gevoelige deel van de anatomie van een jongen, wellicht gevoeliger dan de voeten, wat vinden jullie er allemaal van. Hij is een moedige jongen geweest. Is het duimen omhoog, of is het duimen omlaag?"

Andrew keek hoopvol rond en vooral naar de tribune buiten het podium. Elke fatsoenlijke groep mensen zou hem nu zeker gespaard hebben. Het leek Andrew toen hij naar Nelson en Dr. Simmons keek dat zelfs zij op zijn hand waren en hetzelfde als hij hoopten. De menigte fluisterde terwijl er een collectieve beslissing genomen werd. Andrew begon duimen te zien. Jammer genoeg, meestal omlaag. Tot het laatste mogelijke moment bleef Andrew toch nog hoop houden.

"Wel, ik ben bang dat wij een uitslag hebben en die is niet in jouw voordeel, Andrew."

Toen sprak Craig L. Nelson tot de menigte als Pontius Pilatus. "Wat vinden jullie?"

"Doe het! Doe de jongen opnieuw!"

Peter glimlachte sadistisch. "ik wist 't," flapte hij eruit en leek onbeschaamd blij en genietend van het ongeluk van zijn tegenstander.

Dit keer was het de taak van Dr. Talmadge om het brandmerken te doen. Dit keer rolde iemand een comfortabele divan naar voren en spoedig lag Andrew met zijn gezicht omhoog. Het middel van de jongen werd onmiddellijk omhoog gehouden door twee zachte kussens die onder zijn billen gestoken werden. Andrew huilde al weer in afwachting van wat daarna zou gebeuren. Het komfoor werd ernaartoe gereden en Dr. Talmadge bette wat alcohol op de eikel van de besneden penis van de jongen, en wreef hem zachtjes over zijn de buik en borst. Hij begon zacht Andrews penis te strelen terwijl zijn kostbaar orgaan als close-up zichtbaar het nieuwste vermaak van de menigte werd.

Nelson begon weer met zijn spelletjen en promootte de situatie. "Andrew is een all-American bruinharige jongen worstelend met de puberteit. Hij is perfect gevormd en zijn 10,7 centimeter stijve penis is geen uitzondering. Hij heeft al een paar aardige kleine bruine schaamharen, ze beginnen net, rond zijn penile basis en groeien naar van zijn lagere buik. Wij zien bijna perfect het litteken van de besnijding. In evenwicht over zijn urinebuis, over die ultra-gevoelige pisspleet, zal een spectaculaire versierde kop van een ratelslag met ontblote hoek permanent gebrand worden! Wanneer hij seks met zijn meisje of zijn toekomstige bruid of wie dan ook zal hebben, dan geeft dat een aardige CON-VER-SA-TIE!"

Ondertussen, voelde het goed. "Ik denk het beter zal gaan als ik je eerst stijf krijg," vertelde Talmadge aan Andrew met een zachte stem.

"Dit brandmerk is kleiner, ongeveer zo groot als een dime [= 18 mm], met uiterst ingewikkelde vormgeving, hoeveel contactpunten, Dr.. Talmadge?" vroeg Nelson.

"Ik denk 106, en wij zullen een vergrootglas moeten gebruiken om ze allemaal te kunnen zien. Ik hoop zeker dat we dit in één poging gedaan krijgen."

"Ik hoop het ook," jankte Andrew en begon toen te snikken.

"Klein babytje," kon Peter niet helpen eruit te flappen, maar nu kreeg hij boze blikken van Steven en John, en zelfs van een paar mensen uit het publiek.

De roodgloeiende pook was 55 graden. Hij was klaar. "Hier is-t-ie," zei Leon en overhandigde Talmadge het instrument met het koel eind eerst.

"Hef je lichaam omhoog van de divan, krom je rug en laat je erectie hem ontvangen, het hoofd het eerst, zo te zeggen," instrueerde Talmadge, "Niet bang zijn, jongen." Voor Andrew zijn ogen sloot, bevreesd voor de nieuwe wilde pijnwaterval, zag hij dat hij inderdaad een stijve had, wonderbaarlijk.

Hij voelde het snel genoeg branden op het hoofd van zijn lul. Iedereen rook de bijtende geur van verbrand vlees en hoorde een tamelijk luide gesis. "Yeowhh! Yeowhh!" Met één sterke hand hield Talmadge de 13-jarige zo stevig mogelijk vast, Leon en zelfs Nelson hielden zijn ronddraaiende armen en benen, handen en voeten vast. De erectie van de jongen bleef zelfs na het contact gehandhaafd. Dit deed meer pijn dan iets wat Andrew ooit had ervaren, en waarschijnlijk zou ervaren. Opnieuw vijf seconden, zeven, acht. Andrew probeerde te schoppen terwijl de drie volwassen mannen hem probeerden in bedwang te houden. Tenslotte verwijderde Talmadge de pook van naakte eikel van de jongen. Dat schroeiende brandgevoel had eeuwen leken te duren en hij wilde het nooit opnieuw voelen. Hij gilde tot het bijna één enkele verenigde gil was. Andrew viel bijna flauw van de martelende pijn.

Tien later seconden opende de jongen zijn ogen weer. Zijn rood geworden penis bonsde een beetje, maar het was niet te erg. "Hebben wij een ratelslang?" wilde Andrew wanhopig weten. "En, hebben we die?" Hij was op de divan gaan zitten terwijl hij naar Talmadge keek die de eikel van zijn penis met een vergrootglas gedetailleerd onderzocht.

"Ik ben bang van niet," zei Talmadge.

"O.k., doe het maar en blijf het doen totdat die verdomde slang er goed op staat, 't maakt niet uit hoeveel ik schreeuw en huil, 't maakt niet uit!"

"Hij is een Spartaanse jongen," fluisterde Talmadge zich berustend in zijn onverbiddelijke taak.

Zestien pogingen later was de dime-grote kop van de ratelslang werkelijkheid. Andrew kreeg een opwindende ovatie en zwaaide naar de menigte. Zijn penis was erg verschroeid en het zou dagen duren voor het behoorlijk genezen was, langer dan Johns urethrale toetakeling met de tandenstoker, maar in zijn eigen mening had hij gewonnen. Hij had gedaan wat hij trachtte te doen. Maar nu zei hij iets in Nelsons oor en begon weg te lopen naar de rand van het podium waar John, Steven en Peter stonden, pakte zijn kleren op, glimlachte naar Steven en zei geen woord. John liet zijn hoofd een beetje beschaamd hangen. "Daar is je echte kampioen," zei hij zacht zodat alleen Peter hem kon horen. Steven begon Andrews naam te roepen. "Andrew. Andrew." Nog een beetje hinkend pakte hij kalm zijn kleren op en bleef nog naakt lopen. Een seconde later viel de menigte bij. Iedereen verliet zijn zetels, stond op en riepen met één stem. "ANDREW. ANDREW. ANDREW!" klonk het spreekkoor.

Nelson probeerde de menigte te overschreeuwen, en op de een of andere manier gehoord te worden in het plotseling donderende geraas van Andrews ogenblik. "Wij kunnen beter even een korte pauze houden. Als we allemaal terugkeren, wil Andrew een paar woorden zeggen."

Toen Andrew terugkwam had hij zijn kleren weer aan. Dat opzichzelf leek vreemd. Hij knoeide met zijn klemdas, plotseling een beetje zenuwachtig, en stond achter een haastig opgezet tijdelijk podium. Maar toen hij zijn mond opendeed, kon je een speld horen vallen, of misschien een sadistische naald. "Vandaag," zei hij, zich een toespraak herinnerend die hij lang geleden in één of andere TV-documentaire had gehoord, "vandaag," herhaalde hij voor de nadruk, " beschouw ik me als de gelukkigste jongen in de wereld. Maar er gebeurde vandaag iets met me, eerder. Ik weet niet of U dit realiseert, maar ik werd een MAN. En ik wil iedereen van jullie daarvoor bedanken. Het is een grote ervaring geweest. Iets dat ik nooit zal vergeten. Vaarwel." Daarna liep Andrew weer van het podium en dit keer leek er een wonder te gebeuren, want de jongen leek op zijn voeten te springen, nauwelijks hinkend, en als hij al hinkte, merkte niemand dat, omdat iedereen opnieuw was gaan staan, en het spreekkoor opnieuw begonnen, "ANDREW, ANDREW, ANDREW!" en zij hielden niet op. Zij wilden dat hij terugkwam om aan te kondigen dat hij gekheid maakte, dat hij in de wedstrijd bleef, maar de jongen was weg.

Dus toen waren er drie. John, Steven en Peter. Morgen zouden ze opnieuw beginnen, werd onverwacht beslist, met de strijd voor de reuzenprijs. "Vandaag zijn we alleen maar onderzocht, en zij zijn er niet eens toe gekomen om ons iets aan te doen," vertelde Peter de anderen. Maar zij negeerden hem. Hij was een paria geworden.

De jongens waren terug in hun ondergrondse kwartier en hadden de rest van de dag vrij. Wie denk je dat die nacht een eigen kamer kreeg?

(wordt vervolgd)