Pijnfactor, Deel 6
(MMMFF/mmmm, extreme marteling, cbt)

door Platypus ([email protected])

vertaald door Dick Vertaal

oorspronkelijke titel Pain Factor, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

copyright 2005 door Platypus, alle rechten voorbehouden. Vertaling 2007

* * * * *

Dit verhaal is UITSLUITEND VOOR VOLWASSENEN. Het bevat expliciete omschrijvingen van seksuele activiteit waaraan minderjarigen deelnemen. Als u niet van een wettelijke leeftijd in uw locatie bent om dergelijk materiaal te bekijken of als dergelijk materiaal u niet aantrekt, lees niet verder, en bewaar dit verhaal niet.

* * * * *

Andrew was weg. De gevolgen daarvan leken essentieel voor de resterende deelnemers voor een verscheidenheid van redenen. Zijn ouders, die op het gesloten TV-circuit naar Andrew gekeken hadden op diezelfde middag dat hij zijn enigszins verrassende besluit gemaakt had, en omdat zij maar een uur rijden woonden van de geheime plaats waar de show opgenomen werd, hadden hem die middag snel naar huis gehaald.

Dit liet het hotelachtige offstage-gebouw over aan de resterende deelnemers John, Steven, en hm, Peter.

Peter paste zich aan aan zijn nieuwe rol als eenling en paria. Met Andrews vertrek was hij eigenlijk in een goede stemming en het was gemakkelijk te weten waarom. Hij lag op zijn bed; ja het was nu alleen zijn bed, omdat John nu met Steven het andere bed deelde. Zij waren ergens, dacht Peter, misschien bij het zwembad, misschien in de spelruimte, maar het maakte niet veel uit waar zij waren. Peter maakte het helemaal niets uit! Ik ga $50 miljoen winnen en het langer volhouden dan die twee fuckers, zei hij tegen zichzelf, hij zei het bijna hardop. Maar de pijn is een raar iets, een bizarre ervaring die het nadenken waard is. Je kunt nooit echt begrijpen hoe intens het kan zijn. Peter pakte een zwarte afstandsbediening met zijn zilveren knoppen en zette de TV aan. Er was een aflevering van Vreesfactor met ouder-kind teams die tegen elkaar streden. "Oh wow," zei Peter, "Hoe tam."

Andrew was thuis in zijn meerverdiepingen huis in de stad en zat bij de garage met zijn hond Plupy te spelen. Hun zilverkleurige Lexus, zijn ouders hadden die tweedehands gekocht, stond buiten in de de zon en werd door zijn vader en neefje Alex van 8 afgespoeld. Andrew kon het water van de twee afzonderlijke slangen nauwelijks onderscheiden. Zijn mam was binnen, zowat vastgelijmd aan wat er op het gesloten circuit te zien was. "Andrew, je show!" schreeuwde zij uit de woonkamer. Hij stond langzaam uit wat hoofdzakelijk een yoga-positie was, nog pijnlijk, en met sokken terwijl hij gewoonlijk blootvoets liep. Toch was het nog zomer. Zijn zolen, het brandmerken had daarvoor gezorgd. Maar zijn zolen waren al minder pijnlijk dan ze geweest waren, ze genazen keurig. "Ik kom, Mam," schreeuwde hij terug. Andrew hinkte een beetje, maar zag snel een vertrouwde scène. "God, ik hoop dat Steven wint," hoorde hij zichzelf zeggend.

"Ik begrijp dat je Peter niet bepaald zult aanmoedigen?" Zijn moeder had een ironisch gevoel voor humor, soms gemengd met wat sarcasme. Hij hield ervan; het was iets van zijn moeder waar hij echt van hield.

Andrew mat zijn woorden. "Ik denk dat ik zal genieten van op z'n minst iets van wat we gaan zien, vooral wat er met Peter zou kunnen gebeuren."

"Wat als John wint?"

Dit keer staarde Andrew voor zich uit, floot en zei, "Laten we maar kijken, o.k.?"

Zijn moeder knikte.

"He, wat zijn jullie twee aan het doen? Is het al zover?" Andrews vader was ruig knap, met vlammende blauwe ogen. Andrew had die net opgemerkt; voorheen had hij zijn vaders uiterlijk als vanzelfsprekend aangenomen. Andrew dacht dat hij heel erg op hem geleken moest hebben, toen hij zijn leeftijd had.

De drie jongens waren gekleed in hun schooluniformen, lichtblauwe katoenen overhemden met korte mouwen, marineblauwe klemdassen, bijbehorende donkergrijze nette broek, nette zwarte schoenen en bruine sokken. John en Steven waren duidelijk nerveus en zenuwachtig zoals gebruikelijk, terwijl Peter zelfvoldaan en zelfverzekerd leek. Hij stond stijf rechtop als een jonge teenaged militair, of vertoonde op z'n minst een uitstekende houding. Craig L. Nelson scherpe stem verbrak de stilte. "O.k., hier zijn wij dan, klaar om te beginnen. Uitkleden, jongens! Uitkleden!" De lichten waren heet, leken meer intens dan gewoonlijk toen de verzamelde sadisten een opwekkend gejuich lieten horen. Peter worstelde om te gehoorzamen, net als John en Steven. In de volgende 30 seconden gingen schoenen en sokken, dassen, overhemden, en de broek uit; knopen werden losgemaakt, gespen losgedaan, ritssluitingen opengeritst. Alle drie jongens stonden spoedig weer in hun strakke witte onderbroekjes.

Maar er was een ongelukkige pauze. "Kom op," barkte Nelson alsof hij een sergeant-instructeur was, "Geboortekostuum! Nu!"

Er volgden een paar blikken van de jongens, niet helemaal van wanhoop, maar minstens bezorgd. Dus gingen hun onderbroeken omlaag, omlaag vallend.

De eerste oefening was gegarandeerd pijnlijk. "Rechtop staan. De handen achter in je nek. Benen ongeveer 45 cm uitgespreid. Dezelfde regels zijn van toepassing. Zeg "stop" en je bent uit de wedstrijd. Anders hebben wij iets nieuws voor jullie klaargemaakt." sprak Nelson luid niet alleen tegen de deelnemers maar ook door zijn microfoon zodat alle sadisten hem konden horen. De jongens, dit keer John, Steven en Peter, moesten opnieuw met hun naake voeten plat op die hete platen gaan staan.

Donna was er, en dokter Talmadge ook, en Leon. G. Smith.

"Je zolen moeten volledig contact maken met de metalen platen om dit mee te laten tellen," verklaarde Donna,"van je hielen tot aan je tenen." Zij praatte als een onderwijzeres. Dat zou iedere puberjongen geërgerd hebben, zelfs in de minder strenge omstandigheden.

"De platen worden tot niet meer dan 55 graden verwarmd, misschien een paar graden minder," verklaarde Dr. Talmadge," en dit gebeurt terwijl wij de flexibiliteit van jullie testikels en je balzak testen."

Elke jongen had zijn ballen opnieuw onderzocht door de wrede arts. Hij kneep en drukte het gevoelige weefsel, eerst Peters, dan Johns, en toen Stevens bij elkaar horende paar aardappelen in het mandje. Terwijl John en Steven merkbaar ineenkrompen bij die behandeling, een scherpe pijn gevolgd door een doffe pijn, begon Peter vreemd genoeg te glimlachen. "Ik ben een pijnatleet," dacht hij hardop in zijn hoofd, "een pijnatleet, een pijnatleet" de verklaring werd herhaald als mantra, die Peter een beetje gek eruit liet zien.

"Bekijk het ale een spel," viel Nelson bij met de vaardigheid die hij als TV-omroeper had, "Wij doen er eerst een scherpe metalen haak verbonden met een dunne draad, de haak zal jullie tedere balzak doordringen. De draad heeft een eindpunt waaraan kleine gewichten gehangen kunnen worden. Wij doen dan gewichten aan jullie draad, en omdat elk magnetisch gewicht een ons weegt, zou het leuk zijn om te zien of een van jullie jongens een spanningsgrens hebt. Ongeveer twee-en-een halve kilo aan de leiband garanderen dat jullie testikels ernstig gespannen worden, en hoeveel gewichten bungelen er dan aan balzakvlees, eh Steven?"

Steven slikte, zijn ogen wijd open door deze nieuwe verschrikking. Maar hij was goed in rekenen. "Vijfentwintig," antwoordde hij.

Toen kwam het goede nieuws. "Bij twee-en-een halve kilo stoppen we in elk geval want wij hebben nog veel meer andere leuke dingen gepland." Op dat ogenblik lonkte Nelson op een manier die Steven deed walgen.

Het eerste akelige deel was de haak. Als een scherpe vishaak had dit kleine instrument ongeveer 13 mm rond. Een beetje alcohol werd eerst als ontsmettingsmiddel toegepast in het kruis van de jongens als voorbereiding op het inbrengen van de haak. Zijn stalen uiteinde - ongeveer anderhalve millimeter diameter -- drong in Stevens zak als eerste. "Owwhh," schreeuwde Steven zacht toen zijn zak werd doorboord. Talmadge wist precies waar hij hem aan moest brengen om maximale pijn te veroorzaken terwijl er minimale schade optrad. Ongeveer drie minuten later waren zowel John als Peter ook zo versierd, uit hun kruisen liep een uiterst kleine beetje bloed. John kromp ineen en uitte een korte doordringende kreet tijdens deze procedure, maar Peter bleef op een of andere manier stoïcijns totdat de gewichten eraan werden gehangen, één voor één.

"Tel ze elke keer als er één wordt toegevoegd," zei Donna met een sadistische glimlach. "Je moet elk gewicht tellen anders telt het niet mee. Twee gemiste tellingen en je wordt automatisch gediskwalificeerd."

"Eén," zei Peter, toen hij de eerste ruk als gevolg van de zwaartekracht voelde. Dit maar vertrok hij zijn gezicht ook.

"Ewwh," zei Andrew comfortabel thuis in zijn favoriete zitkamerstoel, "Ewwh, dat moet pijn doen."

Elk gewicht met de grootte van een postzegel was van één of ander zeer zwaar metaal gemaakt en woog precies één ons. Toen er bij elke jongen zes aangehangen waren, was de spanning aan hun geslacht als zichtbaar voor de TV-camera's, en vooral toen er close-ups werden van het gezicht van elke deelnemer. Maar het LEEK ook pijnlijk, met hun liezen en balzakken zo vreemd uitgerekt, bijna grotesk. De gewichten werden gelijkmatig op een rij opgesteld, als vierkante kralen aan een ketting, en het leek John en Steven en Peter dat dit wel ernstige schade zou kunnen veroorzaken hoewel dat niet uitdrukkelijk voorgenomen was.

Maar het was Steven die de vraag durfde stellen. "Zullen onze de ballen er niet afbreken als jullie hiermee doorgaan?"

"Nee," antwoordde Dr. Talmadge met zijn beste klinisch gezicht, "een breuk is een hernia en dat wordt veroorzaakt door een zwakheid je buikwand of anders een zwakheid in je lies. Gelukkig heeft geen van jullie zulke zwakheden. In feite zijn jullie alle drie gelukkig, zullen wij zeggen, structureel stevig. Gelukkig zijn jullie tamelijk veilig bij twee-en-een halve kilo."

"Gelukkig," zei John sarcastisch in een nijdige bui.

"Zo is het genoeg," blafte Nelson. Niet veel sarcasme ontging zijn oren. In feite, leek het John op dat ogenblik dat de oren van Nelson licht misvormd waren, wreed gevormd, of anders deed de pijn in zijn ballen hem hallucineren. Zag hij echt een Samoeraizwaard dat op het punt stond de blaffende klootzak te onthoofden?

In hun ballen en ook in hun naakte voeten steeg het pijnniveau. De hete metalen plaat weer alarmerend heter. Op dit ogenblik werden hun naakte zolen vrij gelijkmatig geroosterd en in feite, waren alle drie paren al rood geworden door de toenemende hitte.

"Owwhh, mijn klotevoeten doen vreselijk zeer," zei Steven en John knikte, er begonnen tranen over zijn wangen te stromen. Hij probeerde te schatten waar de pijn het meest intens was, op de zachte delen onder zijn tenen of op de ballen van zijn mals gemaakte voeten, of anders in het gebied met als middelpunt de krampende pijn in zijn gemartelde ballen.

Peter staarde recht vooruit als een of andere Spartaanse Adonis, zoals hij zichzelf ongetwijfeld voorstelde te zijn. "Ik ben een pijnatleet," bleef hij gonzen, maar god zij dank in zich zelf.

De gewichten bleven toegevoegd worden als in de hel bedachte postzegels. Eén kilo. "Tien," schreeuwde Peter. Anderhalve kilo. "Vijftien," zei John terwijl hij hijgde van de marteling. "Twintig" zei Steven toen het gewicht, nu bijna ondraaglijk, twee kilogram bereikte. Onder die omstandigheden wilde Steven er zelfs niet aan denken wat er met zijn naakte zolen gebeurde.

Ondraaglijk of niet, elke jongen slaagde erin om het vreselijk groeiende gewicht aan hun ballen te dragen en de "warme voeten" die de sadisten er voor de goede orde aan hadden toegevoegd. Elk worstelde om zo recht mogelijk te staan ondanks hun duivelse beletsels.

"De goede houding is belangrijk," koerde Donna, proberend de jongens aan te sporen, "houdt die handen gevouwen in je nek." Eindelijk was het praktisch voorbij.

"Vijfentwintig," schreeuwde Peter, zijn gezicht overdekt met zijn eigen tranen ondanks zijn zelfbedachte litanie van mantras.

De haken werden verwijderd, de hete platen uitgezet en de naakte jongens konden een ogenblik blijven staan en zich ontspannen.

Behalve dat staan ook pijn deed, de zolen van elke jongen was geschroeid en vertoonde drie tot vijf blaren die waren opengebroken afhankelijk van de hardheid van de zool van de betreffende jongen.

"Goed, op je gemak " blafte Nelson, "Goed gedaan."

"Op je gemak," fluisterde John, zijn gezicht pijnlijk vertrokken, "Dat is aardig grappig."

Maar deze oase van rust duurde maar een ogenblik.

"Tijd voor hun volgende beproeving," riep Talmadge uit. De bloeddorstige menigte zoemde al van verwachting.

In feite, kwamen de beproevingen snel en hevig terwijl de jury hun best probeerde te doen om twee van de jongens af te laten vallen. Maar vijftig miljoen Amerikaanse dollars kunnen een aardige aansporing zijn, zelfs voor een 13-jarige die zich zo veel geld waarschijnlijk niet eens kon voorstellen.

Daarna volgde het rek, een nogal martelende beproeving op zichzelf, maar die nog wat erger gemaakt was met een ingenieuze toevoeging van een paar barbaarse verfraaiingen.

Drie naakte dertien-jarigen uitgerekt op rekken leverde een gezicht op om het hart van elke sadist te verwarmen. Elk rek, drie waren er opgezet in de kerker-achtige hoek van het houten podium, leek op een eenvoudige houten platform -- op het eerste gezicht was het niet veel meer dan een geraamte van kruisende balken, zo karig mogelijk ontworpen om het gewicht van een jonge tienerjongen te dragen. Elke jongen werd met armen en benen uitgestrekt op zijn rug gelegd met dwarsbalken voor zijn kuiten, lage rug, zijn schouders en zijn hoofd. Maar het was het vastbinden van hun vingers en tenen die voor een duivelachtige verbetering hadden gezorgd, zelfs meer dan in een kerker in Sevilla tijdens de Heilige Inquisitie. Dunne stalen draden verbonden aan middeleeuws-lijkende katrollen konden opgewonden worden op de wens van de martelaar en bonden elke vinger en teen afzonderlijk vast.

Een plotseling praatzieke Leon G. Smith was net bezig Peter vast te binden. "Zoals je waarschijnlijk kunt voelen, ben ik nu bezig met de tenen van je rechtervoet, die nu goed en stevig vast zitten. Jongen, dit gaat pijn doen!"

"En wat dan?" zei Peter, "Doe het ergste maar met mij. Ik ben een pijnatleet."

"Wij zullen zien hoe je je voelt als deze kleine teengewrichten een goede oefening krijgen," fluisterde Leon in Peters oor.

Nelson en Talmadge herhaalden dezelfde boodschap. "Wij zullen jullie jongens eerst op de conventionele manier uitrekken. Tachtig draaien van de katrollen zullen jullie uitrekken aan polsen en enkels en trekken aan jullie benen en armen en maken jullie lichaam zo gespannen als mogelijk zonder het permanente verwondingen te veroorzaken, natuurlijk. Dit was de typische marteling die de Spaanse en Duitse Inquisitie vroeger gebruikte. Maar daarna zal de verdere toename alleen jullie vingers en tenen werken, alle twintig, totdat deze bij elk van jullie op het punt staan te ontwrichten, maar dat zullen we natuurlijk proberen te voorkomen."

"Wil een van jullie losgemaakt worden en met de wedstrijd stoppen?"

Alleen stilte volgde tot Steven sprak.

"Ga door!" snauwde hij.

Het rek begon knarsend, net zoals dit soort instrumenten eeuwen geleden. Aanvankelijk was het alleen maar uitrekken zoals je na een dutje doet, het uitrekken van de spieren voelt goed, als je ze onmiddellijk weer kunt ontspannen. Maar dit voelde als snel anders, heel anders.

Het voelt alsof ik me uitrek, en me uitrek, en het begint als een kramp pijn te doen, dacht John, maar het blijft erger worden omdat ze me aanzwengelen met een centimeter per keer.

Ik ben als een boogpees, zei Steven in zich zelf, Strak, zo vervloekt strak, ik zal fucking breken! Ik kan pijn in elk spier voelen, in elke pees, in elk gewrichtsband, van mijn polsen tot aan mijn enkels. Dit is echt rot.

Ik ben een pijnatleet; zong Peter in zichzelf, ik kan dit doen! Ik kan dit doen! Ik wordt rijk! Rijk! Verdomd rijk!

"Tijd om jullie vingers en tenen aan te zwengelen." De stem was van Dr. Talmadge's, maar het klonk alsof hij veel ver weg was.

Alle jongens huilden nu luid, gespannen tot bijna met net niet het maximum, en meer draaien begonnen voor de vingers en tenen, die van Johns, Steven, Peters.

"Oh mijn God! Ik heb nooit gedacht dat er iets zo'n pijn zou doen, alsjeblieft!" schreeuwde Steven.

"Wil je dat we de pijn laten ophouden?" zei Nelson op een bedrieglijk kalmerende toon. "Nee! Klootzakken!"

"Zoals je wilt, jongen. Achttien draaien meer voor zijn vingers en tenen!"

Maar het was niet alleen Steven wiens bindweefsel onbarmhartig werd uitgerekt. Golf na golf van martelende pijn bleef de handen en voeten van de drie deelnemers aanvallen.

Er klonk een plop, het was één van Peters tenen. "Yeowhh!" gilde hij.

"Oops, de middelste teen van zijn linkervoet ging net." Talmadge was bezorgd, maar slechts heel eventjes. Hij voelde Peters teen, maakte hem eventjes los. Peter gilde van pijn. "Het is niet volledig van de verbinding gescheiden. Ik kan het nu direct terugbuigen." Dat deed hij. Er was een tweede plop, en een nog luidere schreeuw, alhoewel kort. "Alleen maar verrekt," voegde hij toe. "Wil je met de wedstrijd stoppen, Petey?"

"Verdomd nee! Haak die verdomde teen er weer aan!" gilde Peter. "En mijn naam is Peter, niet Petey!"

Daarna kwam de buikkrabber. Dit wrede instrument leek op een scherpgepunt tuingereedschap met zes stalen vingers om te schoffelen. In plaats daarvan werd het gebruikt op de blootgestelde lichamen van de drie deelnemers, liggend op hun rug op hun persoonlijke rekken, weliswaar aanzienlijk losser gemaakt, maar nog wel vrij strak uitgerekt zodat men hun ribben kon tellen. Het tuingereedschap was bedoeld om te krassen en graven in de gevoelige blootgestelde huid van de jongens.

"Het handvat ligt goed in de hand," merkte Leon op terwijl hij John "deed". Tranen snelden over het gezicht van de oudste 13-jarige toen hij de scherpe punten licht over zijn naakte borst voelde gutsen, zijn borstspieren doorboorde, eerst aan de linkerzijde, en toen aan de rechterzijde. "Mijn tepels, hij ging net over mijn verdomde tepels," riep John luid. Leon vervolgde de reis met zijn handgereedschap naar Johns onder- en bovenbuik, zijn oksels en langs Johns vlezige ribben, helemaal omlaag langs de linkerzijde van de jongen, en dan onderaan zijn rechterzijde, zijn vlezige dijen, links en rechts, langs zijn benen omlaag naar zijn schenen; John werd over vrij algemeen over een groot oppervlakte geschuurd. Het deed zeer als de hel en het ontsmettingsmiddel, dat er daarna op werd aangebracht -- prikte zijn voorkant zelfs nog erger.

Steven was de volgende. "Ik ga je kietelen," gekscheerde Leon. Hij nam bij deze tweede jongen van drie een andere route, en begon met Stevens knokige schenen en gespierde (voor een 13-jarige) kuiten, kraste daarna eerst zijn linkerknie en boven zijn knie tot zijn linkerdij, daarna een gelijkaardige beenweg langs scheen, kuit, knie, dij, maar dan op Stevens rechter leddmaat. Stevens buik, borst, tepels, onderarmen en ribbenkast aan beide kanten bleek vooral gevoelig toen er sporen in de huid van de jongen werden gemaakt, niet te diep, maar zeer pijnlijk.

"Niet te diep," zei Dr. Talmadge, "snij alleen door de opperhuid, zodat het ontsmettingsmiddel goed zal werken."

Steven probeerde niet te gillen, maar hij schreeuwde voortdurend, en toen het eindelijk tijd was voor de toepassing van de antiseptische vloeistof, duidelijk jodium, gilde hij als een speenvarken. "Dat steekt! Het bijt! Het bijt!" Maar voor Leon was dit het plezierigst deel. "Stop met dat gedraai, wil je? Wil je dat een van je schrappen besmet raakt?"

Peters beurt kwam spoedig genoeg. Leon begon met de stalen punten van het tuinhulpmiddel langs de maag van de moedige 13-jarige te krassen. "Ik begin met je buikje, Petey!"

"Ik zei dat mijn naam Peter is!" schreeuwde hij, en hij bleef daarna nog een hele tijd schreeuwen.

Andere gemengde beproevingen volgden. Alle drie naakte jongens kregen een beurt in de tandartsstoel, ze zaten daarin heel comfortabel terwijl Dr. Vito Salmon, "Of dokter houdt je mond wijder open!", een uitroep die zijn handelsmerk werd, aan twee gaatjes per jongen werkte, diep in het glazuur van de snijtanden of kiezen tot in het vlees borend. "Ik gebruik de botste boor die ik kon vinden," vertelede hij in zijn microfoon toe terwijl hij zijn publiek van sadisten verrukte. "Wow, dit heeft zeer gedaan!" Er was een lichaamstemperatuur-verlagend koud bad, twintig minuten was elke naakte jongen van hoofd tot teen ondergedompeld in een badkuip gevuld met blokken ijs. Het ondersteboven geselen, waar Peter, Steven en John op een X-vormig Andreaskruis werden geplaatst, en terwijl ze ondersteboven hingen, gegeseld werden met staal-gepunte karwats.

Maar niets had het gewenste effect. De sessie van Pijnfactor eindigde met elk van de drie jongens nog "levend" in een macabere wedstrijd. Het werd verwacht dat de ergste beproevingen voor de drie jongens nog moesten komen in een gruwelijke zo niet met bloed gevulde finale. Daarbij kon Peters aankondiging aan het eind van de sessie van deze dag als één of ander voorteken kunnen dienen.

"Ik ben een pijnatleet!" schreeuwde de nog-vrijmoedige Peter in een camera die hem ongeduldig achtervolgde.

"Goeie God!" schreeuwde Andrew terug tegen het TV-scherm van het gesloten circuit, "Houdt op met die pijnatleet-nonsens!"

"Hij is vast een onaangename jongen, niet waar?" echode Andrews moeder over Peter.

"Dat lijkt me een aardig understatement," voegde Andrews vader toe, "maar hij is ook taai genoeg. Misschien zo taai zoals John en Andrews vriend Steven of zelfs taaier."

Andrew voelde op dat moment een ander soort pijn.

(wordt vervolgd)