Pijnfactor, Deel 7
(MMMMMFF/mmm, extreme marteling, cbt)

door Platypus ([email protected])

vertaald door Dick Vertaal

oorspronkelijke titel Pain Factor, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

copyright 2005 door Platypus, alle rechten voorbehouden. Vertaling 2007

* * * * *

Dit verhaal is UITSLUITEND VOOR VOLWASSENEN. Het bevat expliciete omschrijvingen van seksuele activiteit waaraan minderjarigen deelnemen. Als u niet van een wettelijke leeftijd in uw locatie bent om dergelijk materiaal te bekijken of als dergelijk materiaal u niet aantrekt, lees niet verder, en bewaar dit verhaal niet.

* * * * *

Conclusie

Een spoedvergadering van het Amerikaanse Sadisten Genootschap (ASG) vond plaats in de Blauwe Zaal van het ondergrondse complex waar de programma's werden opgenomen en uitgezonden. Aanwezig waren de bestuursleden van het genootschap en wat vertrouwde gezichten, die de jongens inmiddels zeer goed kenden. Deze besluitvormers zaten aan een grote ovalen hardhouten vergadertafel alsof een bestuursvergadering plaatsvond, één doordrongen met urgentie.

"Dit gaat beschamend worden. Eén van deze drie jongens moet winnen, maar wij moeten spoedig een winnaar hebben om een oplossing te krijgen," debatteerde Dr. Talmadge. Hij keek ernstig, zich dwingend in een ironische uitdrukking dat hem niet helemaal lukte, en verschoof in zijn stoel.

"Wij zijn ze duidelijk aan het vertroetelen," voegde Donna toe, de knappe blonde producente.

"Als dit een jaarlijkse gebeurtenis moet worden en als wij onze sponsors willen behouden sponsors, dan moeten we vandaag zeer agressief worden. In elk geval hebben ze een week vrij gehad, zodat wij echt op pijn in kunnen zetten. Hun lichamen zijn als schildersdoek, wij hoeven ze alleen maar rood te schilderen, als je weet wat ik bedoel." Craig L. Nelson had een kleurrijke manier om zich uit te drukken.

"Wij zouden ons op een paar lichaamsgebieden moeten concentreren, zodat de jongens zich op hun pijn kunnen concentreren," zei Dr. Morticia Simmons, de beruchte pedicure, "wat denken jullie van een ultieme test op hun voeten? Uit de interviews weten we dat Steven daar een zwakheid heeft."

"Ja, ja, dat zou kunnen werken," stemde Ansel Darwin in, een Britse uroloog die zelf ook een paar duivelse ideeën had om bij de jongens pijn te veroorzaken, maar zijn fetish was van een andere aard, meer verwant aan die van Talmadge. "Maar wat als het niet lukt?"

Er werd gefluister rond de ovalen tafel. Een kwaadaardig gefluister als een kakofonie van geluiden die de oren binnenkomen in betoverde bossen, maar ze genoten er op dat ogenblik van. Darwin drukte zijn voorstel door. wat hij voorstelde was evolutionair wat betreft marteling. Het zou een proces zijn dat geen van de drie jongens met succes zouden kunnen weerstaan. Hij fluisterde zijn "Ultieme Pijnfactor Oplossing", zoals hij het later noemde, en degenen rond de ovalen tafel luisterden ingespannen.

Elk hoofd rond de tafel knikte met verraste verrukking, vooral toen hij de laatste van impliciete bloedige details voltooide.

Er werd ge stemd en het was unaniem. Zij zouden de ultieme voetentest doen en als het daarmee niet lukte het gewenste resultaat te krijgen, zouden ze uitvoeren wat UPFO genoemd zou worden. Geen 13-jarige jongen kon het allebei verdragen en in de wedstrijd blijven, behalve één enkele "gelukkige" winnaar.

"Moet Peter dan worden beschouwd als de favoriet?" flapte Nelson eruit.

"Hij moet het zijn. Die jongen schijnt geen zwakheid te hebben, misschien is hij een pijnatleet," gaf Simmons toe met een blik van berusting.

"Ik wil het goed doen, wij kunnen deze jongens niet in de watten leggen. Maar ik hoop wij Darwins test moeten uitvoeren, helemaal - tenminste met twee van hen. Dat maakt het voor mij de moeite waard." Geen twijfel mogelijk dat dokter Talmadge een sadist van een sadist was.

Ze luierden in hun kwartieren voor een complete week. Peter verdacht dat zijn kansen op het punt stonden heel erg goed te worden, bijzonder goed, maar hij deelde dat niet met de anderen, hij praatte nauwelijks met zijn twee medespelers, en hoe dan ook hij zag dat als een kans. Hij bleef in zijn kamer, onderzocht zijn helende wonden en kneuzingen in de manshoge spiegel, keek TV inclusief de wat meer "tamme" afleveringen van Vreesfactor, herhalingen van afgelopen zomer, en speelde solitaire videospelletjes zoals Die Liberal Scum, zijn favoriet als hij in een berekenende stemming was. Peter hield van de huidige gebeurtenissen en hoopte voor een spoedige wereldoorlog, misschien een Apocalyps als in Openbaringen, of nog beter twee Apocalypsen voor elk heelal dat zijn hersenen veronderstelden. Maar eerst moest hij dit winnen om stinkend rijk te zijn en zijn ouders trots te maken. Hij had een dubbelsporige geest, zoals veel dertien-jarigen, maar hij was een formidabele tegenstander, dacht hij, vooral voor jongens zoals John en Steven. Als oefening trainde Peter op een loopband, rende acht kilometer per dag en werkte met de gewichten om zijn "panter-spieren", zoals hij ze in zichzelf noemde, in perfecte conditie te houden. Naar waarheid was hij een formidabele tegenstander en als deze "pijnatleet" een renpaard was, dan was hij de favoriet voor tenminste een lengte.

Stevens voeten waren compleet genezen en er was zelfs geen spoor van een blaartje, en de rest van hem was ook in orde en gezond. Hij en John brachten eindeloze uren door met springen en duiken van de duikplank en zwemmen in het 20-graden water van het ondergrondse zwembad van olympische klasse, en John en hij aten ook samen hun maaltijden en speelden meer gezonde videospelletjes als Hitler's Sister en Dog Food Gobble. Ook 's nachts waren ze samen voor een beetje ontspannende jongen-jongen seks, negenenzestig werd hun favoriete nummer. "Ik wed dat Peter jaloers is," merkte John eens op, terwijl hij wat van zijn zaad van tussen Stevens tenen opslurpte. "Het smaakt als vanille, wed ik," gaf Steven als commentaar. "Suiker, suiker," antwoordde John.

Het begon allemaal onschuldig genoeg, zoals gewoonlijk. De gebruikelijk uniformen, het ontkleden, alle drie jongens snel in hun geboortekostuum voor een waarderend en zeer levendig publiek. Het ogenblik brak aan toen de drie naakte deelnemers in de houding stonden met hun erecties recht vooruit, presentabel voor alle camera's en getoond in een perfect gedetailleerd vertoning in de schijn van de heldere lichten, hun huid weer zonder duidelijke smetten behalve een paar onbelangrijke littekens. Maar vandaag zouden ze precies weten welke beproevingen ze moesten verdragen, want ze kregen van Craig L. Nelson een gesloten envelop met daarin korte verklaringen op vellen papier.

De jongens werd opgedragen om voetendokter Morticia Simmons te volgen naar het midden centrum van het podium waar de hete platen waren. Dit keer waren de platen al verhit tot 46 graden en klaar voor hun naakte zolen, zes platen bij elkaar om met de ondraaglijke pijn voor de drie blootvoetse dertien-jarigen te beginnen.

"Goed, je mag de eerste verklaring lezen. Wie wil er het eerst?"

Dit keer was er niet de geringste aarzeling toen Peter sprak. "Ik."

"O.k. Ga je gang." Dat was Morticia Simmons. Nelson en Leon G. Smith flankeerden haar, evenals een nieuwsgierige dokter Talmadge en Donna, de producente van de show. Dr. Darwin was nog niet op het podium nog, maar hij wachtte in de zijvleugels en keek naar dit reality drama met het nauwkeurigheid van een sperwer.

Peters stem was luid en duidelijk als een koorknaap in zijn gewaad, alleen droeg hij geen gewaad. "Ik zal dertig minuten op deze hete platen staan met mijn naakte voeten zonder ermee op te houden," las hij," en maakt U ze alstublieft zo heet mogelijk." Hij begon er ongeduldig aan toe te voegen, "Ik ben een pijnatleet," maar werd onderbroken voor hen die gelukkig naar het woord 'pijn' luisterden

"Alleen de verklaring, alsjeblieft," blafte Nelson.

Eén laatste instructie volgde. "Denk eraan, van tenen tot hielen te allen tijden in volledig contact met de platen of je bent gediskwalificeerd," zei Donna met haar onderwijzeresstem.

Dus Peter grimaste en stapte behoedzaam op het verhitte metaaloppervlak, eerst zijn linkervoet, toen zijn rechter, en uite een korte schreeuw. "Yeowhh! Dit is heet." Maar hij bleef glimlachen net als Phil Michelson, een beroemde golfspeler die zijn idool was. Michelson glimlachte zelfs ergerlijk als hij een putt miste.

John ging daarna. Hij las zijn verklaring met wat minder enthousiasme, oppervlakkig. "Ik zal dertig minuten op deze hete platen staan met mijn naakte voeten zonder ermee op te houden," zei hij en deed dat onmiddellijk. "Owwee!" krijste hij, "en maakt U ze alstublieft zo heet mogelijk." Toen stelde hij nerveus een snelle vraag, "Hoe heet?"

"Zij zijn al verhit tot 46 graden," bevestigde dokter Simmons. Voor er vijftien seconden waren verlopen begon de tranen in Johns ogen te komen. Maar zijn volledige zolen waren nog vlak en volkomen gedrukt tegen het verhitte metaaloppervlak zoals hem was verteld.

Steven had er eigenlijk zin in om te stoppen nu het kon. Maar hij wist dat hij het op de een of andere manier uit moest houden.

"O.k., jouw beurt, Steven." "Ik zal dertig minuten op deze hete platen staan met mijn naakte voeten zonder ermee op te houden en maakt U ze alstublieft zo heet mogelijk." Het laatste deel klonk gehaast en vluchtig, meer mompelend op de manier zoals 13-jarige jongens vaak doen maar hij werd verstaan. Hij vermande zich; stapte voorwaarts alsof hij het vrij hete water in een badkuip wilde testen, tenen eerst. Onmiddellijk hij voelde een pijnsignaal van de zachte onderkant van zijn tenen, zijn grote teen en tweede iets kortere mooi gevormde teen van zijn zijn linkervoet waarmee hij voorzichtig op het hete metaal stapte.

"Kom op jongen, het zal beter gaan als je de hele zool van beide voeten op elke plaat plaatst. Doe het!" schreeuwde Nelson.

"Denk eraan ze van je tenen tot aan je hielen vlak erop te plaatsen of je wordt gediskwalificeerd," herhaalde Donna.

Steven deed het met veel tegenzin en uitte een doordringende kreet toen zijn volledige linkerzool en daarna zijn volledige naakte rechterzool in contact kwam met het al hete metaaloppervlak. "Yeowhh! Oh mijn God! Owwhh! Owwhh! Dat doet zeer! Dat doet zeer!" schreeuwde hij binnen de eerste minuut, tranen snelden over zijn gezicht door de plotselinge pijn.

"Dat is beter," zei Morticia Simmons met voldane en tevreden grijns.

Er stond een reusachtige tijdklok duidelijk in het blikveld van de jongens (en van iedereen anders) recht op het podium, wit, met zwarte getallen die de minuten en seconden telden, die langzaam aftelden, zo langzaam, een eeuwigheid voor elke gemartelde 13-jarige. Dit grafische beeld werd begeleid door een vreselijk "tijd" melodietje dat steeds herhaald werd als klonk als klokgelui.

De temperatuur van de platen nam ondertussen geleidelijk toe en dat was zichtbaar op een reuze thermometer die voor het publiek en ook voor jongensdeelnemers te zien was als ze omhoog keken wat zij zo nu en dan deden, de knappe vroege pubertrekken verwrongen van angst, schreeuwen als "Fuck! Owwhh! Oh God! Ik kan niet meer! Maar ik moet!" ontsnapten aan hun lippen in de diverse stadia. Na tien minuten was de temperatuur op alle platen een uniforme 50 graden C., na vijftien minuten was het toegenomen tot 52 graden. Maar hoewel hun pijn martelend was, tolereerden de jongens allemaal het hete metaal beter dan iedereen verwacht had. Op vijfentwintig minuten had de temperatuur 54 graden bereikt op alle zes platen; het hoogtepunt van 55,5 graden was bereikt na 28 minuten en daarna begon het langzaam te verminderen tot 54,5 graden C. toen de zoemer van de tijdmeter eindelijk afging, iedereen binnen gehoorsafstand opschrikkend. Er klonk een opwindend gejuich; het publiek was vrij stil geweest zodat de huilerige geluiden van de jongens tijdensde hele de beproeving duidelijk konden worden gehoord.

"Goed. Tijd is voorbij!" blafte Nelson. "Gelukwensen jonge heren. Ik denk dat jullie allemaal deze fase doorstaan hebben. Je mag van je platen stappen." Hoewel alle zes platen afgekoeld waren tot 38 graden of minder, hadden ze hun werk gedaan. Het handeling van stappen en hun rode verschroeide gevoelige zolen gebruiken was een pijnlijk moment op zichzelf. Alle drie jongens stonden opnieuw wankelend op het houten hun podium, hun voeten weliswaar een beetje onvast.

"Owwhh! Owwhh! Owwhh!" schreeuwde Steven en luide vloeken kon men ook uit de monden van John en Peter horen

Maar het gerei voor de volgende fase was al klaar en wachtte. De verklaring waarin gemeld werd wat ze moesten ondergaan moest nog hardop voorgelezen worden. Er was nogmaals een kans voor minstens één jongen om weg te gaan en met Pijnfactor te stoppen.

Steven werd gevraagd om zijn verklaring als eerste voor te lezen. "Voor volgende deel van mijn beproeving, zal ik graag Dr. Simmons toestaan de scherpe gesteriliseerde naald te gebruiken om de zolen van mijn beide voeten te kerven, dat betekent diepe pijnlijke krassen te maken, ongeacht hoeveel ik schreeuw en huil. Ik wil dat ze uiterst grondig te werk gaat zodat mijn voeten behoorlijk voorbereid zijn voor mijn bastonade die hierna volgt. Ik wil dat zijn mijn zolen laat bloeden en de naald ook gebruikt tussen mijn tenen... nee, nee, dat kunnen jullie niet menen.... en de naald diep te laten graven onder elke -- teennagel." Steven smeekte met zijn ogen en huilde, verminderd tot een schor gefluister na het lezen hiervan.

"Houd je dan op, jongen?" vroeg Talmadge.

"Nee, nee!" schreeuwde Steven, "ik houd er niet mee op! Ik blijf in de wedstrijd."

"Okido dan. Lees de rest van je verklaring." opnieuw leek Donna de producente tamelijk opgetogen.

Steven ging verder. "Ik wil dat Dr. Simmons het gevoelige weefsel onder mijn teennagels laat bloeden en de naald overal elders op mijn voeten te gebruikt waar zij dat maar wil."

De menigte van sadisten barstte nogmaal spontaan in gejuich uit. Maar Steven kreeg een kort uitstel toen John en Peter verplicht werden dezelfde verklaring voor te lezen.

John was zichtbaar van streek toen hij het las, maar Peter leek vreemd genoeg alweer afgeleid. Terwijl hij kalm voorlas, dacht hij in zichzelf, "Ik ben een pijnatleet! Ik ben een pijnatleet!"

Nadat alle verklaringen waren voorgelezen, kregen alle drie jongens de instructie om op de wachtende medische tafels met wit gekreukt papier over dunne matrassen te klimmen. Elke jongen kreeg een kussen voor zijn hoofd en werd verteld "helemaal op je rug gaan liggen." Donna sprak terwijl Leon G. Smith de benen van elke jongen ophief en hun opgeheven enkels plaatst in een strakke plastic lus plaatste, eerste Johns linkervoet, dan zijn rechter, zodat zijn voeten keurig waren vastgezet en daarna deed hij hetzelfde met de voeten van Peter en Steven.

"O.k., ik kan maar beter beginnen," zei Dr. Simmons.

Johns voeten waren een beetje groter dan die van de andere jongens; hij was een grootvoetige jongen met lange spitse tenen. Zijn zolen waren rood en vertoonden verschillende blaren door de metalen platen, en dus toen Morticia Simmons, pedicure, de bodem van zijn linkervoet begon te betasten en met haar duimen begon te drukken en het licht te krassen, voelde John het al, hij kromp ineen en gromde. Camera's waren erboven geplaatst en aan kabels vastgemaakt precies boven de "actie" zodat de sadisten de kleinste details op hun grote scherm waar konden namen. De camera ging van zijn gezicht naar zijn "actie" voet, zoals sadisten het noemden, en dan weer terug indien nodig, meestal in close-up. "Doet dit pijn?" vroeg zij John toen zij in een van de blaren kneep, die de grootte van een erwt had op de bal van die gevoelige linkerzool. "Ja! Ja! Het doet pijn!"

Zij pakte de scherpe naald en toonde die aan de camera's en aan John. Johns ogen gingen wijd open van schrik maar hij probeerde dat niet te laten zien. "John, wat ik ga doen is deze gesteriliseerde naald gebruiken om al je blaren eerst te prikken. Ik zie er minstens een paar, die op de bal, een andere onder je tenen, en weer een andere in het midden van je voet bij je wreef. Mag ik dat nu zo pijnlijk mogelijk doen?" John aarzelde een paar seconden.

"John, wij wachten. Ik kan niet beginnen voor jij de opdracht geeft. Je mag gillen zoveel je wilt. John?"

"O.k., o.k. Doe het maar, jij neukende teef!"

"Goed dan. Je hoeft er niet kwaad om te worden." Algemeen gelach en wat verspreid applaus. Zij stak de naald in de eerste blaar op de bal van Johns voet, deed het klappen en stak de naald toen recht door de beschadigde huid waar de blaar was geweest. "Yeowhh!" begon John te schreeuwen en jammeren en probeerde zich te bewegen en zijn zool uit haar kwaadaardige bereik te brengen. Maar die zat vast en alles wat hij kon was een beetje kronkelen terwijl zijn geboden enkel tegen de plastic lus schuurde.

"O.k., volgende blaar. Probeer niet zo veel te kronkelen." De naald naderde de blaar onder de tenen van zijn linkervoet en begon te prikken met een gelijksoortig resultaat. "Yeowhh!" schreeuwde en jammerde hij nog luider. Daarna ontmoetten het midden van Johns linkervoet bij zijn wreef en de blaar aldaar de naald. "Yeowhh!" Hij schuurde zijn enkel erger bij die laatste kleine expeditie van de naald. Maar toen de blaren gedaan waren, was het tijd om de naald te gebruiken op de rode, zeer gevoelige huid, enigszins verbrand als bij zonnebrand, van de zool van zijn voet, en zij was zorgvuldig zoals de instructies haar toestonden, zeer grondig en vol overgave Johns voet voorbereidend voor zijn uiteindelijke bastonade. Hij gilde, en bleef gillen, toen de naald pijnlijke krassen sneed in de onderkant van elke teen, vier lijnen of krassen op zijn grote teen, twee op elke andere teen, en daarna aan een ingewikkeld mozaïek van krassen op de bal, de wreef, de hiel en de zijkanten van zijn voet net boven de zool werkte, en toen ging zij opnieuw over de beblaarde gebieden, wat nog luidere schreeuwen van de 13-jarige veroorzaakte. Toen werd begonnen aan de teennagels, de naald stak zijn grote teen onder de nagel door het levende vlees van het nagelbed, en na verscheidene keren die eeuwig leken te duren terwijl hij gilde, schreeuwde, en jammerde, was het tijd voor de volgende teen, en de volgende, en de volgende, en tenslotte deed zij zijn kleine teen, en werkte onder de nagel. Zij beëindigde haar "naaldwerk" zoals ze dat noemde met krassen te maken tussen elk van Johns tenen, tot deze gebieden ook bloedden. Toen ging zij "eronder" om het levende vlees van zijn linkerteennagels nog een keer te doorprikken, al zijn teennagels van die gemartelde voet bloedden, net als zijn volledige zool.

"O.k., tijd voor je andere voet, John. Je rechter." Haar stem was zo kalm, zo rustig, maar deze vrouw was niet erg aardig. "John, je weet hoe het gaat. Mogen wij met je rechtervoet beginnen zodat je al deze aardige mensen kunt amuseren?"

"Dat zijn geen aardige mensen. Jullie zijn allemaal verdomde miserabele engerds!" gilde John uit alle macht.

Maar zij bleef rustig klinken. "Ben je klaar om ons je rechtervoet nu te laten doen? Je moet de opdracht geven. Wij wachten!"

Spoedig was het Peters beurt om zijn linkervoet te laten kerven met de naald. Hij had vijf of zes blaren op die ene voet, en allemaal moesten ze klappen en zo langzaam en pijnlijk mogelijk doorgeprikt worden. Hij gilde ook en hield dat vol, maar niet tot aan de graad die John bereikte, stil snikken was meer zijn macho stijl. Het was een verrassing voor de aanwezigen en voor Dr. Simmons, toen de goede voetendokter zijn teennagels deed en de ruimte onder elke de teennagels van de jongen uitholde, hij stiller bleef dan menselijk mogelijk, kalm zelfs, misschien herinnerde hij zich één of andere ritueel uit zijn vroege kinderjaren, "ik ben een pijnatleet, ik ben een pijnatleet", dat hij als kleine jongen door de handen van een enigszins sadistische moeder had ondergaan. "Hij heeft aardige gelijke tenen, dit is een zeer knappe jongens, perfecte verhoudingen in zijn voeten, net als ze allemaal hebben, maar zijn voeten zijn bijna mooi of tenminste dat zullen ze weer zijn als ze helemaal genezen zijn." Zij was grondig en Peter was vastbesloten om er helemaal doorheen te komen, en nog niet geestelijk gebroken door de zuivere pijn. "Tijd voor je rechter voet nu, Peter," en hij leek te glimlachen, was dat mogelijk, een gelukzalige glimlach, of was deze jonge tiener verkiesbaar voor heiligheid? De naald barstte door meer blaren en door het rauwe vlees daaronder, en creëerde hetzelfde ingewikkelde mozaïek op zijn zool, en daar scheen zijn merkwaardig gekoer weer komen toen zij met de wrede naald onder zijn rechterteennagels werkte, net als met zijn linker gedaan had, of waren het jammerklachten gemengd met gekoer, wie zal het zeggen?

Terwijl dit martelende ritueel met Peter vorderde en John een grimmige uitdrukking op zijn gezicht hield omdat Leon G. Smith speels de gemartelde zolen van de 13-jarige kietelde, rees het ontzettingsniveau van Steven hemelshoog, alhoewel zij ver onder de grond zaten, omdat hij tamelijk juist voorzag dat het nog maar een minuut of twee zou duren voor zijn eigen afgrijselijke beurt met de naald op reeds ultra-gevoelige zolen aanbrak. Hij peinsde en dagdroomde over niet-werkende novocaïne en stekende naald die hij eens ondergaan had bij de huisarts, en stond doodsangsten uit over hoeveel pijn deze dreigende procedure zou doen, in aanmerking nemend dat zijn voeten al zeer als de hel deden, de pijn die op dit moment verminderd was tot zowel regelmatig als langzaam kloppen. Steven, die op zijn rug liggen en voor het ogenblik genegeerd, dommelde bijna in slaap.

"Steven! Wakker worden!" gilde Craig L. Nelson pijnlijk dicht bij zijn rechter trommelvlies.

"Uhhh, uhh, huh?

De kalme en kwaadaardige stem van Morticia Simmons viel op zijn mijmering als een ton droog cement. "Steven, het is jouw beurt."

Maar hij zou op dit punt niet stoppen. Hij had met Andrew over de telefoon gesproken sinds hij weggegaan was en hij wist hoe hij hier door moest komen. Hij kende het geheim.

"Steven, zijn wij klaar om met je linkervoet te beginnen, liefje?" Zij grijnsde boosaardig toen zij licht over zijn linkerzool streek en het tedere weefsel begon te betasten en te knijpen zodat hij begon te huiveren. "Of wil je met de wedstrijd stoppen? Je hoeft niet verder te gaan, weet je." Zij hield de naald opzettelijk in Stevens blikveld om hem bang te maken. Licht haalde ze het botte eind van de naald langs zijn zool, zijn meest gevoeligste plekken sonderend, en dat deed al meer pijn.

"Nee, doe het maar. Ik kan het aan, hoop ik. Ga door."

"Oh, goed. Zoals je wilt."

Zo begon het. Het leek dat ze bijzonder ruw was en hem probeerde te bewegen ermee te stoppen en te schreeuwen, ze hoopdat dat hij zou zeggen "Nee! Ik kan niet meer van die vreselijke pijn verdragen!" Met die vreselijk naald trok zij alle registers open.

Op zijn linkervoet was de bal gescheurd toen een blaar openbrak en hetzelfde was op de hiel gebeurd. Dokter Simmons ging minstens een dozijn maal over deze rauwe gebieden terwijl Steven zijn longen eruit schreeuwde. "De ballen van zijn voeten zijn rond, een mooie vorm voor een puberale jongen," merkt zij voor de camera's op toen de naald zijn diep bloedige sporen kraste voor het nieuwe mozaïek dat zij vreugdevol creëerde, helemaal over de rood geworden en licht geschroeide huid van diezelfde bal, waar de blaar niet meer was, en daarna langs het midden over zijn wreef en langs elke zijkant van het licht kronkelende jongensvoet helemaal van onder en tussen zijn tenen tot aan de onderkant van de hiel op Stevens "jongenshoef" zoals zij dat eens noemde. Hij gilde, vooral omdat zij over elk naaldspoor vier of vijf keer ging en zijn teennagels begon te doen, eerst vond ze wat vuil onder de nagel van zijn grote teen, ze tikte dat weg met de scherpe punt van de naald en begon daarne te graven onder dezelfde nagel tot aan het gevoelige zachte vlees. Zij groef verscheidene keren met de wrede naald onder al Stevens teennagels alsof zij naar teenvuil aan het graven was en hij kronkelde en gilde ongeveer tien minuten terwijl de martelende procedure voortduurde tot zijn linkervoet een bloedige ingekerfde massa was en de naald doorging met snijden en krassen zelfs op de bovenkant van zijn voet, waar ze minstens vijf krassen maakte. Tegen die tijd had hij zich schor gegild.

Maar toen was er een pauze. "Je rechtervoet, nu?"

Steven slaagde erin zwak te knikken.

Alle drie jongens hadden de naaldbehandeling overleefd. Nu was het tijd voor iets potentieel ergers, de bastonade van de deskundige Leon G. dat Smith met die wrede van stalen punten voorziene karwats. Dr. Simmons bekeek en onderzocht de linker- en rechtervoet van elke jongen. Haar eindconclusie was even wreed. "Ik geef toestemming voor tachtig slagen met de karwats op elk van hun voeten. Dit zal niet kietelen. Maar Leon, voor maximumpijn en om ervoor te zorgen dat elke slag die John, Peter en Steven zullen krijgen veilig toegediend wordt, zorg ervoor ze op elke bloedende zool gelijkmatig toe te dienen, te beginnen met acht bij de tenen en daarna in de richting van de hiel te werken."

"U hoeft niet ongerust te zijn. U kent me, "schepte Leon op, "Nauwkeurigheid is mijn handelsmerk."

Craig L. Nelson zorgde voor dramatische muziek; een opera van Wagner in dit geval was hoorbaar op de achtergrond, samen met wat emotionele violen. Hij plaatste ook de toon voor deze bijzonder bastonade-sessie, de speciale betekenis ervan benadrukkend. "Deze graad van bastonade is zelden toegepast op 13-jaar-oude jongens, behalve bij een paar historische scènes waar jongens van die leeftijd ook om een of andere reden werden werden terechtgesteld. Het zal drie tot vijf weken duren voor het weefsel hun voeten geheeld is als zij door deze beproeving heen komen. Omdat Dr. Simmons zojuist met de scherpe gesteriliseerde naald inkervingen gemaakt heeft, zal het genezingsproces met zo'n 40% vertragen -- terwijl dat de pijn zal intensifiëren tot een buitensporige graad. De karwats zal nog meer schade veroorzaken dan er al is, maar omdat de heer Smith een deskundige is in het hanteren van dit pijn-instrument, zal het aanvoelen alsof hun zenuwuiteinden in brand staan en zal elke slag in hun been als een soort scherpe golf omhoogschieten dat geen van de jongens snel zal vergeten. Zelfs de Turken straffen de jongens-misdadigers in hun gevangenissen niet in deze mate."

Er was enorm applaus na deze juiste beschrijving van wat er met de voeten van elke jongen ging gebeuren. Maar er was ook tijd om zich terug te trekken.

"Wenst een van jullie thans met de wedstrijd op te houden?"

Opnieuw, stilte. John, Peter en Steven zouden op z'n minst deze ultieme beproeving proeven, een opperste ondraaglijke pijn van de voeten.

"O.k. dan. Leon, je kan beginnen. De linkervoet van elke jongen, John, Peter en Steven, zal één maximale slag krijgen. Een slag met volle kracht op de rechtervoet van elke deelnemers volgt daarna. Veel succes, iedereen!"

"Mag God genade hebben met jullie zolen," merkte Talmadge spitsvondig op, "ik ben er zeker van dat Leon dat niet heeft."

Een spontane uitbarsting van applaus volgde.

De door Smith gebruikte karwats was ongeveer 35 cm lang van het leren handvat tot aan de scherpe stalen punt aan het eind. Er stak maar een enkele punt aan het eind van de zweepstaart, want zijn doel was precisie en het neerkomen op de zolen van de jongensvoeten vereiste zowel precisie als een behendige hand. In de lus konden hun voeten een beetje bewegen, maar de deelnemers hadden als een duidelijk nadeel dat zij niet konden zien waar de geselmeester zijn slagen op richtte.

Johns linkervoet was het eerste slachtoffer. Leon had vele vrienden in het publiek en probeerde indruk op hen te maken; hij wist dat de enkele stalen punt binnen een halve centimeter van zijn doel op de onderkant van Johns grote teen terecht moest komen. Het zou beschamend zijn als hij miste en dus moest hij zich concentreren. De teen van de jongen was keurig kwetsbaar maar hij bewoog een beetje, kronkelde in zijn enkelband. Hij moest die beweging compenseren. Leon G. Smith zei in zichzelf, "Op de plaats! Klaar! Af!" De karwats flitste door de lucht in een enkele behendige beweging zoals de beet van een adder. "Yeowhh!" Johns gil toen het instrument landde en de pijn geregistreerd werd klonk als de schreeuw van een poema. Perfect! Binnen 3 mm van waar hij het wilde! "Nog maar negenenzeventig meer voor jou, John!" schreeuwde Leon in een soort triomf.

Leons eerste aanval van Peter was er een beetje meer naast, ruim een centimeter of zo, een directe klap op de grote teen van de "pijnatleet", maar niet precies waar Leon het had gewild. Maar toen de karwats voor het eerste terecht kwam op de vlezige onderkant van Stevens grote teen, was het absoluut nauwkeurig. "In de roos!" schreeuwde Leon. "Nog maar 79 voor jou op je linkervoet." De tranen snelden over Stevens gezicht omlaag, maar hij was vastbesloten om in het spel te blijven. Ondertussen maakte Peter zich ongerust of er meer klappen op zijn linkervoet zouden komen wegens herhalingen - totdat de volgende klap op zijn tweede teen terecht kwam. Hij hoefde zich niet ongerust te maken.

De slagen bleven neerregenen. De eerste acht op elke de voet waren natuurlijk op de tenen van elke jongen. Daarna landden de karwatsslagen vlak onder de tenen waar de hoofdzool zool begint. De volgende acht raakten de bal van de voet van elke dertienjarige, en werkten hun weg over dat deel van de wreef parallel met de ronde bal. Er waren twee volledige sets nodig om de karwats over de ballen van hun gewonde zolen te brengen en toen de eerste serie beëindigd was, kwam de schreeuw, feitelijk de schreeuw van het type waarop iedereen gehoopt, uit de longen en ook van de lippen van één van de gepijnigde jongensdeelnemers. Het begon met een lange aanhoudende schreeuw en eindigde met de uitgegilde woorden. "O.k., ik stop, ik er niet meer verdragen. Ik geef op. Houdt alsjeblieft op! ALSJEBLIEFT!"

Plotseling was de arena stil. Eén jongen had meer dan veertig klappen van zijn bastonade op beide voeten te goed en stopte ermee. Was dat werkelijk zo?

Die jongen was Peter.

"Weet je dat zeker, Peter? Ik dacht dat jij een 'pijnatleet', weet je zeker dat je ermee stopt?

"Ik -- moet. Het doet te veel pijn. Mijn voeten zijn als rauwe hamburgers!"

Een vluchtig onderzoek door Morticia Simmons openbaarde dat hij gelijk had, er waren teveel opgengebarsten blaren geweest en te veel karwatsslagen op grotere gebieden van rauw vlees. Hij had werkelijk pech, dat op zijn minst als een verzachtende omstandigheid opgeworpen kon worden. Hij kon verdergegaan zijn, maar omdat hij een paar blaren meer had dan John of Steven, realiseerde Peter zich dat in het spel blijven de moed van minstens een Lans Armstrong zou vereisen. De pijn moest absoluut martelend zijn.

Dus was er een korte pauze om Peter weg te laten gaan van het podium, bij het lopen geholpen door twee forse mannen die hem ondersteunden. Hij huiverde en probeerde te glimlachen. Hij huilde maar niet alleen van de pijn. Hij haatte te verliezen! "Fuck! Fuck! Ik heb verloren!" mompelde hij. Het begon tot hem door te dringen wat hij vrijwillig opgegeven had.

Dus nu waren er nog twee. Thuis kijkend, alleen omdat zijn ouders en neef naar de kruidenier waren, huiverde Andrew ook een beetje toen hij op en neer sprong en zijn gesokte voeten nog een beetje pijnlijk waren. "Peter is uit! Peter is uit! Peter is uit!" Schreeuwde hij naar de vier vier van de woonkamer die hem omringden. "Ja!" Maar dan bleef John nog over met zijn vriend Steven.

Omdat er nog maar twee jongens in de wedstrijd over waren en de "ultieme" voetbeproeving had veld reeds verkleind had, was er een discussie onder de aanwezige sadisten en vooral onder de coördinatoren van de ASG, of ze door zouden gaan met de voet beproeving of dat ze direct met de UPFO of de Definitieve Pijnfactor Oplossing verder zouden gaan. Beide mogelijkheden hadden voor- en nadelen. Als zij de voetbeproeving op John en Steven voort zouden zetten, was een goede kans dat één van de twee jongens ook zou afvallen, waarschijnlijk Steven, en zou John de winnaar zijn. Maar als dit gebeurde, was er geen kans om de UPFO uit te proberen wat een echte publiekstrekker beloofde te worden. Maar als ze de UPFO deden, en deze afgrijselijke marteling in al zijn akelige opeenvolgende fases uitvoerden, goed, zou de heer Darwin niet de enige zijn die tevreden was. Besluiten, besluiten. Een sadist te zijn of niet te zijn, dat is de vraag.

"Er is besloten dat jullie voeten gespaard blijven van verdere kwelling." kondigde Nelson het besluit zeer luid aan. John en Steven waren nog naakt en stonden bij hun medische onderzoektafels nadat ze behoedzaam helemaal rond het houten podium hadden moeten lopen. Hoewel de jongens hier en daar geholpen werden, konden ze grotendeels nog zelf lopen, hoewel het niet een erg prettige ervaring was. Allebei de jongens steunden op hun hielen en de lagere helft van hun voeten en probeerden hun gewicht van hun tenen te houden, en nu leunden ze zwaar in bijna dezelfde houding op de medische tafels die voor hun beetje lijden waren gereserveerd.

"Maar wij hebben een andere verklaring voor elk van jullie om voor te lezen. Zijn jullie klaar voor jullie laatste draaiboek?" Nelson straalde en was vrolijk, een belichaming van de ceremoniemeester van de Hel. "Wie leest het eerst voor?"

"Ik, denk ik," zei Steven. John had een aardig idee wat de UPFO zou zijn alhoewel hij er nog geen enkel woord over gehoord, en wenst zijn voorlezing uit te stellen tot het laatst mogelijke moment.

Donna, de blonde bom van een producent, overhandigde Steven het laatste draaiboek. "Deze behandeling," begon Steven, "wordt de Definitieve Pijnfactor Oplossing genoemd, of in het kort UPFO."

"Zo het heet dus UPFO," herhaalde John vooral voor zichzelf.

"Shh!" waarschuwde Donna John, "Geef Steven zijn vereiste respect en steun. Steven, ga door."

"De UPFO zal betrekking hebben op de urinebuis van mijn penis, ook genaamd pisgat, en in mijn pisgat van de top van mijn eikel helemaal naar beneden tot aan de basis van mijn penis, dichtbij mijn blaas. Als ik verder zal gaan, dan sta ik Dr. Talmadge en Dr. Darwin toe aan dat deel van mijn lichaam alles te doen wat ze nodig vinden om mij de meest martelende denkbare pijn te veroorzaken, waarschijnlijk erger dan iets wat ik tot dusver heb geleden. Opnieuw mag ik schreeuwen en huilen en elke vloek of ander woord gillen, mijn gedrag zal worden vergeven, maar de werkzaamheden zullen niet ophouden tenzij ik met de wedstrijd stop. Ik moet ook weten dat de dokters de toestemming van mijn ouder hebben mijn urethra te vergroten, dat heel veel weg zal hebben van een operatie zonder enige verdoving. De hele procedure zal waarschijnlijk meer dan een uur duren. Zelfs als een van ons stopt, moet de ander de volledige procedure doormaken om de prijs van $50 miljoen te krijgen en tot winnaar te worden verklaard."

Er waren schreeuwen van vreugde in de ondergrondse arena en algemeen applaus toen Steven klaar was.

"Goeie God," zei Steven luid. John wist zich al geen raad van angst, zijn ergste vrees was bevestigd.

"Goed," vroeg Donna, "wil je verdergaan met de wedstrijd?"

Stevens wil was bijna, maar niet helemaal, gebroken. Hij klonk als een muis toen hij antwoordde, bijna piepend terwijl hij van pure angst beefde, "Ja."

"Wat luider zodat iedereen het kan horen. Spreek in de microfoon, Steven."

"O.k., ja, verdomd, ik doe het. Ik moet wel, denk ik."

John kreeg hetzelfde draaiboek. Terwijl hij het met trillende handen vasthield, en zijn hele lichaam nog erger beefde dan Steven, las hij het voor, elk woord.

"Ja," gilde John, "Zijn jullie nou gelukkig, klootzakken? Ik blijf er verdomd in."

Spoedig waren de camera's klaargezet om het kleinste pijnlijke nuance te registreren. De naakte jongens werden ook klaargemaakt, elk had zijn armen langs zijn zijden vastgebonden en lagen met hun gezicht omhoog op hun respectievelijke tafels. Dr. Talmadge en Dr. Darwin waren klaar om met hun werk te beginnen terwijl duizenden ogen, de meeste sadistisch, ernaar keken. Johns penis werd voor iedereen beschreven toen Talmadge hem omhoog hield alsof het een grote dikke worm was. "Deze 13-jarige penis is begonnen met de puberteit, waarschijnlijk is hij in de tweede fase van de puberteit, hij heeft een aardig assortiment maar nog niet de volledige baard van schaamhaar, hij is besneden en zijn orgaan is 11,7 centimeter lang in slappe toestand en 14,5 centimeter als erectie. Zijn urethrale opening is iets groter dan die van Steven en bevindt zich precies in het midden van zijn eikel, precies waar de natuur het bedoelde."

Er klonk gejuich van verwachting en beleefd applaus.

Dr. Darwin hield de genitale trots en vreugde van Steven omhoog. Enkele ruwe sadisten grinnikten. Eén maakte een geluid zoals een adolescente eland.

Darwin begon in zijn beschaafd Brits accent. Hij had een aardige spreekstem toen hij Stevens penis met duim en wijsvinger net onder de rand van de eikel omhoog hield, dichtbij zijn ultra-gevoelige frenulum. "Deze 13-jaar-oude jongen heeft een prachtige besneden penis. Hij heeft in fase één van zijn pubertet, heeft een paar sliertjes haar, maar evenals John is hij bekwaam te ejaculeren. Zijn orgaan meet 10,7 centimeter in slappe toestand, en 13,0 centimeter bij een volledig erectie. Zijn urethrale opening, onze weg voor zijn extreme pijn die in ernst over een paar minuten begint, is een beetje kleiner dan die van John, die zoals wij nu allemaal weten, een paar maanden ouder is. Stevens urethrale opening is perfect op elke manier zolang als het duurt en zo is zijn volledige urinebuis, en gesitueerd in het geografische centrum van zijn eigen unieke eikel."

Een beleefder applaus volgde, en schreeuwen van "Begin met het amusement!" klonk uit verscheidene logeplaatsen bij de voorzijde van het podiumgebied.

"Dus nu staan wij op het punt te beginnen met de eerste procedure van verscheidene," vertelde Craig L. Nelson, " eigenlijk is dit het enige aangename deel van de beproeving voor John en Steven. Dat is toch zo, dokters?"

"Reken maar van yes," stemde Dr. Darwin in, de duivelse uroloog uit het Verenigd Koninkrijk, "ik ga hem een beetje strijken om mijn kereltje hier, Steven -- fatsoenlijk stijf te maken. Alleen als hij stijf is en pre-ejaculatie vloeistof lekt kunnen wij naar genoegen beginnen met de rest van de procedures die tot onse UPFO behoren."

"John moet op dezelfde manier worden gemasturbeerd om volledig erect gemaakt te worden en dat zijn pre-ejaculatie vloeistof, een heldere vloeistof, begint te stromen en zijn penis groot genoeg wordt zodat er netjes een speciaal vreemd voorwerp in zijn urinebuis gestopt kan worden. Klopt dat, John?"

"Wat je maar wil, kwakzalvers. U hebt zich hier werkelijk op verheugd, hè, pervert?"

"Ik moet toegeven dat dat zo is. Net als vrijwel iedereen in deze arena." Gestamp en het applaus volgden, en een beetje zenuwachtig gelach deed de muren echoën.

Dus begonnen beide artsen hun patiënten te strelen. Steven probeerde zijn uiterste best om zich ertegen te verzetten tegen, hij dacht aan die tijd in het begin van de wedstrijd een paar weken geleden toen hij geprobeerd had een harde te krijgen en dat mislukte. Hij probeerde aan iets viezigs te denken, als een dode muis vol met vliegen en maden, maar zijn eigen kleine kale muis had een eigen mening. In minder dan twee minuten was Stevens zeer kwetsbare lul zo hard als een steen, verticaal opgericht als a mast, en lekte kleine beekjes voorvocht. "Mooi," zei Darwin, die precies wist hoe hij het orgaan van een puberjongen moest stimuleren, en hij gebruikte zelfs zijn wijsvinger om de veerkracht en de weerstand te testen toen Steven al begon te jankend van pure ontzetting.

Johns uiterst kwetsbare penis reageeerde niet anders. "Hij is nog sneller dan een trekker," verklaarde Talmadge, toen Johns erectie zich snel vormde samen met de "aardige vochtige punt" die voorvocht lekte. "Hij lekt aardig wat spul," voegde Talmadge toe. Hij testte de harde van de jongen ook op veerkracht en stevigheid door erin te knijpen, te duwen en te trekken zodat het terugsprong in positie nadat hij hem tegen Johns buik gedrukt had. Maar tegen die tijd jankte John al in het vooruitzicht wat er op het punt stond te gebeuren.

"O.k., nu gaan wij echt beginnen," zei Darwin. "Eerst Steven."

Hij vroeg hulp met scherpe kleine pincetten. Leon G. Smith en Donna hield er elk een klaar. Zodra de goede dokter Stevens harde penis met zijn duim en wijsvinger van zijn linkerhand omhoog hield, gebruikten Leon en Donna elk een scherpe punt van hun pincet om zijn urethrale opening zorgvuldig open te houden, zodat het breder leek als een klein gapend mondje. Hoewel dit slechts een beetje ongemakkelijk was en alles wat hij voelde een lichte pijn aan de randen van zijn pisgat was, vreesde hij dit maar een voorbereiding was.

Een paar seconden later, misschien vijftien seconden, toonde Darwin aan de jongen een doornige twijg, zoals hij het noemde, een klein gedroogd rozentakje van ongeveer 10 centimeter lengte. "Ziet je deze doornige twijg, Steven? Dat zal pijn doen als die er in gaat, en geloof me knaap, hij gaat er helemaal in."

"Nee, nee," schreeuwde Steven, "Dat kunt U niet doen. Alsjeblieft, oh God, alsjeblieft!" Hij snikte al van pure angst.

"Houdt zijn urinebuis zo wijd mogelijk open. Zo ja. Perfect." De uroloog gebruikte zijn rechtervingers om het akelige twijg dichtbij zijn jongensdoel te brengen. Maar eerst plaagde hij Steven een paar seconden door met de natuurlijke stok diverse plaatsen van zijn eikel aan te raken, niet echt pijnlijk, maar treiterend, alsof de stok intelligent was en zijn weg probeerde te vinden in Stevens 13-jaar-oude penis. Tenslotte maakte hij kleine cirkeltje steeds dichter bij de jongen zijn pisgat, de randen herhaalde malen eventjes aanrakend wat aan Steven angstige kleine gilletjes ontlokte. Uiteindelijk stootte hij hem er brutaal en snel in zodat Steven plotseling van pijn gilde. "O.k., je hielp me om te beginnen, nu moet ik enkel onze doornige twijg er zodanig in steken dat hij er over zijn hele lengte inzit." Het duurde bijna een hele minuut om de tak zo ver, ongeveer tien centimeter, naar binnen te werken, maar dat was nog niet genoeg voor die sadist. Hij pakte een pincet en gebruikte die met de twee scherpe punten tegen elkaar om op het meest dichtbijgelegen eind van de doornige twijg netelige verder te duwen, bijna drie centimeter, tot bij Stevens blaas aan het eind van zijn urinebuis, en zeer dicht bij de basis van de penis van de gillende jongen. "Haal het eruit! Haal het eruit, klootzak!" gilde Steven bijna hysterisch snikkend.

"Hij ondergaat nu ongeveer pijnniveau 7," merkte Darwin terloops op, "De schaal gaat tot niveau 12, Hij zal daar dichtbij komen, dat verzeker ik." Terwijl de camera's de doornige twijg niet zagen omdat die helemaal in Stevens penis begraven was, pakten zij het weer op toen hun verlichte vergrotende lenzen heel goed in het pisgat tuurden, bijna anderhalve centimeter omlaag in de lichtjes gescheurde en rauw uitziende urethrale wanden.

Maar er was een tweede doornige twijg voor John. De identieke procedure werd opnieuw gevolgd terwijl Donna en Leon de randen van zijn iets grotere urethrale opening met de enkele pincetarmen open hielden, en vervolgens was Talmadge ook vrij ruw toen hij Johns doornige twijg helemaal in het pisgat van de jonge tiener duwde, en daarna een gesloten pincet gebruikte om het helemaal te begraven, zodat het bijna drie centimeter voorbij de opening zat. John schreeuwde en gilde en snikte preceis even luidruchtig als Steven een moment of twee eerder. Het publiek vond de UPFO precies zo intrigerend als aangekondigd was.

"O.k., nu zijn we klaar voor wat echte pret," verklaarde Darwin, "Zoals U spoedig zult zien, hebben wij die twijgen zo diep in de lullen van die knapen gestoken om een zeer goede reden. De kleine doosjes, alstublieft."

Kleine doosjes? Gefluister en geruis door de arena. Waar heeft hij kleine doosjes voor nodig?

Darwin glimlachte van trots. Zachtjes zette hij de kleine kartonnen doosjes boven op de eikel van eerst Steven, en toen van John. De doosjes hadden nog geen dak en zo te zeggen alleen maar vier muren, maar Darwin probeerde toen een dak op elke doos te zetten, een kartonnen rechthoek groot genoeg om een jongenseikel te omvatten, met een uiterst klein rond venstertje in het midden, ongeveer van de grootte en met het uiterlijk van een heldere doorkijkcontactlens. Dit venster was gecentreerd direct boven het pisgat van elke jongen. De jongens begrepen de nieuwe verschrikking nog niet, maar spoedig zouden ze het ervaren.

Darwin haalde een klein potje van helder plastic te voorschijn, gevuld met iets bewegends, een heleboel kleine bewegende schepseltje, mieren. "Dit zijn niet zomaar mieren," verklaarde hij, "het zijn onze gewone zwarte tuinmieren, een agressief soort bijtende mier die in Engeland voorkomt. Elke keer als ze bijten, en dat is vaak, laten zij een klein restje mierenzuur achter. Hun beet is niet zo ernstig als die van sommige van uw steekmieren, zoals vuurmieren, maar enkel om veilig te zijn zullen Dr. Talmadge en ik bij beide jongens de urethrale wand, boven de doornige twijg, in moeten spuiten met cortisol om infectie door de beten te voorkomen. Ik ga Steven inspuiten, doe jij John?"

Hij haalde het kleine dakje van elk kartonnen doosjes af en stelde de eikel en pisgat volledig bloot, eerst bij Steven, toen bij John. "Deze onderhuidse injecties zullen zeker steken, je zult elke keer een extra scherpe pijn voelen. Klaar Steven?"

"Nee, maar je doet het toch!" jankte Steven.

John voelde dezelfde scherpe pijnen toen Talmadge de onderhuidse naald in zijn pisgat stak en de cortisol telkens in het gevoelige weefsel inspoot vlak boven de plaats waar Johns doornige twijg was begraven. "Yeowhh! Yeowhh! Ik heb er nooit van gehoord dat iemand daar een spuitje kreeg!"

Stevens pisgatinjecties, uitgevoerd door Dr. Darwin, produceerden wat meer het gejank en gesnik, ze deden ontzettend pijn, maar toen die beproeving afgelopen was stond een andere op het punt te beginnen.

"Maar waarom de doornige twijgen?" vroeg Craig L. Nelson, op het juiste moment.

"Ja, je zult de reden voor de doornige twijg nu kunnen waarderen," verklaarde Talmadge, "de twijgjes moet de bodem van het urethrale kanaal van de knapen verstoppen zodat de mieren er niet te ver in kunnen graven. Zij beschouwen deze jeugdigde penisroutes waarschijnlijk als weer een andere tunnel en als we het twijgje weggelaten hadden, waren ze diep in de blaas van de jongens gekropen en gebeten en hadden wij ze er waarschijnlijk nooit meer uit gekregen. Maar een andere vraag, hoe trekken wij deze agressieve mieren aan en krijgen we hen waar wij ze willen? Onderaan in het pisgat van elke knaap? Wel, ze houden van suikerachtige substanties, dus we zullen honing gebruiken."

Beide jongens begonnen opnieuw te janken toen Dr. Talmadge een met honing doorweekt wattenstaafje gebruikte om eerst Johns roze eikel en daarna de binnenkant van zijn urinebuis royaal met de zoete substantie te bedekken. Dr. Darwin deed hetzelfde bij Steven.

Dus toen de camera's klaar waren werden de mieren door het venster in elk kartonnen doosje gestort, het venster kon op een slimme manier van het karton omhoog geheven worden zodat dit erg gemakkelijk verwezenlijkt kon worden. "Niet te veel, misschien vijftien of twintig mieren per knaap," instrueerde Darwin. Met elke jongen opnieuw jankend en snikkend werd het kleine contactlens-achtige venstertje omlaag gedaan zodat de wrede insecten niet konden ontsnappen.

De camera's, op het grote scherm zichtbaar voor iedereen, openbaarden enkele fascinerende nuances van het mierenleven terwijl ze omlaag door het venstertje keken. Zichtbaar waren de eikels van de beide dertien-jarigen en hun urethrale openingen en ook de binnenzijde van de pisgaten van elke puber.

"Over een minuut beginnen ze te bijten," grijnsde Darwin, "Hebben je ooit de uitdrukking, 'je hebt mieren in je broek?' gehoord, Steven? Geloof me, dit zal een stuk erger zijn."

"Haal ze eruit, haal ze eruit!" krijste Steven.

John was ook doodsbenauwd. "Alstublieft, ik had geen idee dat jullie dit gingen doen!" hij schreeuwde, opnieuw snikkend.

De mieren, voor hun deel, waren simpel aan het onderzoeken. Voor hen was het een avontuur, niets buitengewoons. Niet allemaal gingen de pisgaten van John en Steven binnen. Enkelen verzamelden honing van het eikel-"territorium," en aanvankelijk daalde slechts ongeveer een derde in de beschikbare opening op onderzoek. Eerst was er enkel de kruipende gewaarwording. Dat was vreselijk genoeg. Maar toen begonnen de beten. Bijna alsof er een feromoon signaal gegeven was, begonnen alle mieren tegelijkertijd te bijten. Ook begonnen er meer in hun pisgat te gaan zo diep als ze werden toegelaten.

"Yeowhh! Zij bijten overal binnen mijn lul!" gilde John, "Het brandt! Het brandt!"

"Dat is het mierenzuur dat hij voelt," verklaarde Darwin.

"Alstublieft, zij doen me hartstikke pijn telkens als ze bijten, die spuitjes hebben niet geholpen, het doet nog steeds pijn!" krijste Steven, nu jankend en snikkend en zijn hoofd heen en weer schuddend, zijn naakte lichaam bewegend maar met zijn vastgebonden armen was hij niet in staat van de medische onderzoekstafel te vluchten. Het zou ook helemaal niets uitgemaakt hebben.

Na ongeveer tien of twaalf minuten van deze afschuwelijke ondraaglijke pijn, verwijderden Darwin en Talmadge de kartonnen kap van de penissen van de jongen, gebruikten een washandje om de mieren van de eikel van de deelnemers af te nemen en deden toen kleine klysma-achtige buis in hun urinebuizen om die te spoelen en uit te zuigen."Het is witte azijn," zei Darwin,"die zal ook heel erg steken, natuurlijk, maar zal ten minste de mieren er uit te spoelen."

"Oh mijn God," zei Steven, "Dat doet pijn! Dat brandt! Ik kan er niet meer tegen! Alsjeblieft dokter!"

John kronkelde iets te veel op de tafel naar de zin van Talmadge, zodat hij de jongen erg hard in zijn linkertepel kneep om zijn aandacht te krijgen. John had weer gesnikt en gedraaid toen de azijn zijn weg zocht door zijn ultra-gevoelige penis. "Stil blijven liggen, jongen. Dit is bedoeld om pijn te doen. Maar wij moeten ervoor zorgen dat elke mier eruit komt!"

Spoedig waren de mieren een zeer onplezierige herinnering voor John en Steven. Maar nu was het tijd voor andere on-aardigheden.

"Goed, allemaal. Wij moeten nu een klein dilemma oplossen. De mieren zijn nu verwijderd uit penissen van John en Steven. Maar nu is daar nog de kwestie van de doornige twijg, een klein takje van een rozenstruik, elk ongeveer tien centimeter lang, die is ondergebracht diep in elk van hun urinebuizen. Het verhinderde dat de mieren in hun blazen afdaalden, maar nu moeten zij tamelijk ongemakkelijk aanvoelen, in feite, met druk van buitenaf op de lul van John of Steven kunnen wij aardig wat pijn in werking stellen. Hebben de dokters Talmadge en Darwin zin om dat te demonstreren?"

"Natuurlijk, ik zal eerst Steven doen." Dr. Darwin genoot er werkelijk van. "Op dit ogenblik ondervindt hij pijnniveau 2 pijn alleen maar omdat daar binnen zit, erger als hij echt zou moeten urineren wat hij op dit moment natuurlijk niet kan. (Tegen Steven). Doet het op dit ogenblik zeer, ik bedoel door die doornige twijg, doet dat pijn, knaap?"

Steven keek hem aan, naakt vastgebonden aan de medische onderzoekstafel zoals hij was. "Ja! Ik zou er eentje in Uw lul willen stoppen!"

"Kun je je pijn beschrijven? Als je het in detail beschrijft zal ik het je wat gemakkelijker maken dan ik anders zou doen."

"Ik kan voelen waar de kleine doornen zijn, elk afzonderlijk. Ze prikken me daarbinnen, lul."

"Goed zo, het is voldoende te zeggen dat hij een laag niveau pijn voelt. Nu kijk wat er gebeurt als ik hem een aardige penismassage geef en alleen met mijn vingers een forse hoeveelheid druk uitoefen op het buitenste gedeelte van zijn penis waar de doornige twijg is ondergebracht. Als het niet om het twijgje was, dan zou die aanraking best aangenaam voelen voor een jongen van deze leeftijd. Maar als ik Steven op dit moment een massage van 5 minuten geef, dan zult U zien wat er snel gebeurt. Dat zal leuk zijn, behalve voor hem." Toen begon dat buitenbeentje van een uroloog Stevens lul te strelen en op het penisvlees te drukken precies waar hij wist dat het twijgje zat.

"Owwhh! Houdt alstublieft op! Nee! Dat doet pijn! Die kleine doornen doorboren me binnenin! Alstublieft! Dat doet pijn!"

"Nee, knaap. Je zult de volledige vijf minuten van mijn aardige massage krijgen, of je het wilt of niet." Darwin ging verder, en drukte nog harder onder het frenulum en beneden aan de basis, terwijl Steven bleef gillend en snikken. Soms kietelde hij eerst over Stevens eikel, groef met zijn pasgewassen en zeepachtige vingernagels gravend bij de mierenbeten, plukte aan de geïrriteerde huid, en ging dan doelbewust te werk waar het twijgje zat. Hij bleef het patroon afwisselen tot Steven een tamelijk onwaarschijnlijke erectie had." Hij heeft nu een harde, maar ik zegt dat hij niet genieten van hoe het voelt want het pijnniveau is waarschijnlijk dicht bij acht."

"U weet, twaalf is het maximum zoals Dr. Darwin al heeft verklaard," kondigde Nelson aan.

In een ontspannen houding met één gemartelde voet boven op andere wordt lag John zo stil mogelijk te hopen dat hij een tijdje genegeerd zou worden, maar een dergelijk geluk was voor hem niet weggelegd.

Craig L. Nelson vond John ook te ontspannen en in noodzaak voor wat ouderwetse penispijn. "Waarom doet U niet hetzelfde bij John, Dr. Talmadge?"

Er klonk wat verspreid applaus in het gefascineerde publiek om Talmadge aan te sporen.

"Ik was het al van plan," zei Talmadge, "Zou jij dezelfde soort massage willen krijgen als Steven?"

"Jij klootzak! Dat ga je me niet vijf minuten lang met me doen, flikker!"

"O.k., dan niet. Dan doen we het tien minuten." Hij reikte onmiddellijk naar Johns iets grotere penis en begon hem te masturberen en expres hard te drukken op zijn "twijg-deel" zoals sommigen dat origineel begonnen te noemen. Hij begon toen ook gebruik te maken van de vreselijke tandartshaak om meedogenloos aan enkele op Johns besneden eikel duidelijk zichtbare mierenbeten te plukken, met de scherpe metalen punt prikte hij diep in de gevoelige buitenhuid. Met zijn vingers groef hij diep en drukte hard lager op de lul van de jongen. Spoedig snikte en gilde John ook.

"Ik zou zeggen dat je hem ook op een niveau 7 of 8 hebt," merkte Dr. Darwin op, waarmee hij zijn collega Talmadge een compliment gaf.

Toen de jongens' ongebruikelijke massages waren voltooid, kreeg Darwin een schitterend idee, hoewel niet helemaal origineel. "Die tandartshaak zal goed dienst kunnen doen bij onze volgende fase nu wij ze opnieuw stijf hebben. Hebben wij nog een gesteriliseerde haak beschikbaar, dokter?

"Inderdaad, die hebben we, Dr. Darwin. Dr. Salmon, onze tandarts, heeft ons zojuist een hele kist vol gebracht in diverse grootten, samen met de houten handboren, die we voor de eindfase nodig hebben."

Toen ze dat hoorden tijdens dat korte ogenblik van rust, en terwijl zij nog slechts een vrij laag niveau van langzaam verminderende napijn ervoeren, begonnen John en Steven te schreeuwend en snikken en smeken, maar tevergeefs.

Dr. Darwin was vastberaden, wat hij moest zijn, en werd niet beïnvloed. "Goed, zij zullen spoedig moeten urineren, maar zelfs als zij dat niet moeten, kunnen wij die ingebrachte doornige twijgen niet voor altijd in hun urinebuizen laten zitten. Maar het zal niet gemakkelijk zijn om ze eruit te krijgen."

"Nee, dat zal wel niet," stemde Dr. Talmadge in.

"Wij kunnen natuurlijk een pincet gebruiken en die erin laten dalen tot het bovenste einde van de twijg, misschien een kleine drie centimeter in de penis van John en Steven, en de twijg er simpelweg uittrekken -- net genoeg totdat het boven de urethrale opening uitsteekt," zei Dr. Darwin.

"Maar kunnen we in plaats daarvan niet een veel pijnlijkere manier uitproberen en gebruik maken van die aardige tandartshaken die wij net hebben gekregen? vroeg Dr. Talmadge zich af.

"Ik dacht aan precies hetzelfde," Dr. Darwin, die er plotseling uitzag als een verbijsterde of wrede Kerstman. "Waarom stoppen wij deze scherpe tandartshaken er niet in? Wij zullen door de urethrale voering langs de rand van hun urinebuis moeten snijden en deze haken recht door praktisch hun gehele penis moeten snijden op zoek naar de onderzijde van de doornige twijgen dichtbij de basis van hun organen. Als we die gevonden hebben dan beginnen we de doornige twijgen er uit te schuiven met de haken als hefboom. Alleen al het forceren van de scherpe tandartshaken helemaal door hun penissen zou al genoeg moeten zijn om martelende pijn te veroorzaken, minstens 9, misschien wel 10 of 11 op de pijn schaal!"

"En als één van de jongens tijdens de procedure flauw zal vallen, zullen wij vlugzout gebruiken om hen onmiddellijk bij te laten komen!" voegde Dr. Talmadge enthousiast toe.

"Verwacht U dat ze flauw zullen vallen?" vroeg Nelson onschuldig.

"Het zou kunnen." zei Talmadge.

"Dit zal niet snel gaan, minstens vijfenveertig minuten, misschien langer. Het kan een heel uur duren om de doornige twijg op deze manier van plaats te laten veranderen." Darwin was opgewonden dat deze door hem voorgestelde marteling uiteindelijk helemaal volledig zou worden uitgevoerd, of misschien was dat aldoor het plan geweest." Wij zullen tegelijkertijd met beide jongend beginnen."

Al dit afgrijselijke gepraat had het voorziene effect op John en Steven. "Nee man, , doe dat alsjeblieft niet op die manier, het zal toch hartstikke pijn doen als U het twijgje er met de pincet vanaf de bovenkant uithaalt. Alstublieft. Ik zal braaf zijn als U het op de gemakkelijkere manier doet. Alstublieft!" smeekte John.

"Alstublieft! De gemakkelijkere manier! Ik zal zelfs niet klagen als U ons op de gemakkelijkere manier doet, vanaf de bovenkant met die Goddamned pincet! Alstublieft!" Steven ging wanhopig akkoord.

Een ogenblik overlegden Talmadge en Darwin of zij toe zouden geven aan de smeekbeden van de tieners. Maar zij waren de beste onder de sadisten; zij waren de slechtste onder de sadisten.

"Nee, wij hebben besloten dat wij de tandartshaken zullen gebruiken en de twijg van onderaf aan zullen vallen. Wij zullen een kanaal moeten graven door de voering en alle gladmakende reparaties moeten uitvoeren die noodzakelijk zijn als het twijgje er helemaal uit is. Het spijt me." Talmadge was hardnekkig en de kwestie was geregeld.

"O.k., begin." Dat waren de woorden die John bovenal had gevreesd en Steven niet veel minder. Talmadge begon op John met de tandartshaak, terwijl die angstig en bij volle bewustzijn op zijn rug lag, hij lag wat te kronkelen maar probeerde zich zo stil mogelijk te houden, huilend en snikkend, luider snikkend toen de scherpe haak langs de rand van zijn kostbare pisgat begon te sonderen, langs zijn buitenkant, en toen begon af te dalen in de kloof van zijn urinebuis. Hij begon een nieuw parallel kanaal te graven gedeeltelijk door het penile weefsel onmiddellijk grenzend aan en gedeeltelijk door de urethrale wand zelf, terwijl John zich schor schreeuwde. De haak werd ruw door dit bijzonder gevoelige weefsel gedrongen, maar toch uitermate langzaam, en al die tijd was Dr. Talmadge aan het snijden en graven met een welwillende grijns. Soms trok hij de tandartshaak volledig uit Johns penis en kwakte hem daarna weer naar binnen, misschien voor hij terugkwam op de diepte vanwaar hij hem eruit getild had, een beetje meanderend en vaak plukkend aan het reeds gewonde binnen-penile weefsel. Naar het voor John scheen enkel voor de lol. Na ongeveer twintig martelende minuten was John nog bij bewustzijn en snikte zacht.

Darwin deed ondertussen precies hetzelfde akelige werk met Stevens penis als werkgebied. De tandartshaak was angstaanjagend voor Steven. Eerst had Darwin met de randen van Stevens urethrale opening gespeeld, alle randen voor minstens vijf kwellende minuten, voordat de haak begon met zijn gruwelijke werk. Toen voelde Steven de ergste pijn die hij ooit in zijn leven gevoeld had want Darwin hield zijn penis met zijn linkerhand vast en voerde met zijn rechterhand een soort ruwe chirurgie uit. Na ongeveer zestien minuten, toen Dr. Darwin doorgedrongen was tot halverwege Stevens penis en al een stuk voorbij het begin van de doornige twijg, viel Steven flauw en werd onmiddellijk weer bijgebracht. Hij werd wakker voor hernieuwde afgrijselijke de pijn toen Darwin vrolijk verder ging.

Na ongeveer achtenveertig minuten waren beide dokters dichtbij de basis van de bloederige penissen van John en Steven aan het graven en zoeken, en poogden in de lagere urethrale holtes te voelen naar de basis van de doornige twijgen. "Ah! Eureka!" riep Dr. Darwin plotseling alsof hij een zilvermijn had gevonden.

Maar het duurde nog achttien extra minuten voordat de vervloekte doornige twijgen van jongens zodanig geplaatst waren dat ze er met de vingers uitgetrokken konden worden, en pincet werd niet gebruikt, en zelfs deze laatste stap vereiste zowat tien afgrijselijke minuten. Elke doornige twijg kwam er bedekte met bloed en kleine stukjes vlees uit. Beide jongens waren schor van het gillen en hadden tegen die tijd een vorm van tijdelijke laryngitis ontwikkeld.

John en Steven rustten uit na hun beproeving toen een laatste noodlottige besluit zich meldde. Nog naakt op het podium, nog met hun armen vastgebonden aan hun medische onderzoekstafels, waren zij op dit moment wat verdoofd. Maar er stond beiden nog meer te wachten, eventueel tenminste.

Craig L. Nelson begon beschreef wat meer voorwaarden. "O.k., jullie hebben weer een kans om met de wedstrijd op te houden. Als je op dit ogenblik allebei stopt, wint er niemand. Als één van jullie ermee stopt, moet de andere de rest van wat wij hebben gepland ondergaan om de prijs van $50 miljoen te winnen. Als jullie niet kunnen praten omdat je schor bent, geef dan een teken met je voeten. Til één voet op als je ermee wilt stoppen, en twee als je door wilt gaan. Als je iets als commentaar op een stuk papier wilt schrijven wiebel dan met al je tenen."

Donna viel in. "Zo wie houdt er mee op? Til één voet op, het maakt niet uit welke!"

Er was een het kwellend momend, een beetje zoals in een oude TV-show uit de jaren '60 genaamd Wie van de Drie. Wil de echte jager op groot wild alstublieft opstaan? Stevens voeten begonnen omhoog te gaan, zijn linker eerst en niet zijn rechter, langzaam, aarzelend. Johns naakte voeten gingen samen omhoog en bleven enkelen seconden omhoog staan. Een paar seconden later had Stevens rechtervoet zich bij zijn linker gevoegd zodat beide voeten omhoog waren, en bijna op hetzelfde ogenblik keerde een van Johns voeten langzaam terug om op de tafel te rusten zodat er maar één voet, zijn linker, omhoog bleef. John had tranen in zijn ogen van een ander soort pijn; Steven ook.

Steven was de overlevende! Andrew keek thuis met tranen in zijn ogen. Om het geld te krijgen, om er door te komen moest Steven, zijn vriend, nog één gruwelijke sessie doorstaan.

"Maar eerst," zei de sadistische Dr. Darwin, zullen wij je urethrale opening met deze houten handboor vergroten." Ondertussen werden zijn geslagen en in stukken gehakte voeten opgeheven en opnieuw in hun lussen gebonden. "Dr. Simmons zal wat meer aan je voeten werken," zei Dr. Talmadge zakelijk. Hij tilde zijn hals en hoofd op en daar was zij, die vreselijke teef, de voetendokter van de Hel. "Leon zal je ook kunnen wat meer zweepslagen met de karwats op je zolen geven als zij dat adviseert," voegde Donna toe. Maar hij was er nu zo dichtbij. "O.k.," fluisterde Steven, een beetje van zijn stem had hij terug, voorlopig.

Ongeveer drie weken later was er een bijeenkomst in Andrews huis. Steven omhelsde Andrew en knuffelde hem voor alles wat hij waard was in de woonkamer van de Moriarty's. "Kom hier," zei Andrew. Een andere jongen kwam met tegenzin erbij en sloot zich aan bij zijn vrienden. Hij was iets langer en iets ouder. Zijn naam was John.

"Mijn ouders zeggen wij het geld mogen verdelen," zei Steven, "In drieën." Er klonken kreten en schreeuwen toen de jongens dat vierden, wellicht nog niet beseffend dat ze vrienden voor het leven zouden blijven. En dat had slechts een klein beetje met het geld te maken.

Later die avond, toen zij allen hun zomer samen beëindigden, waren zij boven in Andrews kamer, en John had een vraag aan Steven te stellen. "Hoe deed je het, hoe had je de moed om door te zetten ongeacht wat ze met je deden?" Hij was serieus, maar helaas, John kreeg geen rechtstreeks antwoord.

Steven scheen over iets na te denken. Toen giechelde hij en fluisterde iets in Andrews oor. Plotseling begonnen zij allebei te dansen en op en neer te springen en gilden, "Ik ben een pijnatleet! Ik ben een pijnatleet! Ik ben een pijnatleet!" Spoedig nam ook John aan de pret deel en hij danste en gilde en sprong. "Ik ben een pijnatleet!" Zij gaven elkaar een hand en het begonnen op en neer te springen op Andrews bed, drie van de gelukkigste jongens die ooit zal zien.

Beneden werden Andrews ouders verleid om naar boven te komen en te kijken waar het lawaai vandaan kwam, maar het was het meest vrolijke lawaai dat ze kenden.

Einde