Schaamtespelen (1)

door Hooked6 <Hooked6(at)hotmail.com>

vertaald door Jan Van Vlaanderen (geplaatst feb. 2009)

oorspronkelijke titel The Shame Games, gepubliceerd op /~nialos/hooked6.html

© July 3, 2006 by Hooked 6. All rights reserved.
Zonder de GESCHREVEN toelating van de auteur is het verboden om deze tekst te reproduceren, bewerken, of te publiceren op een internetsite. Het verhaal is uitsluitend voor rijpe volwassenen en is puur fictie. Elke gelijkenis met actuele feiten berust op toeval. Het gegeven van het verhaal, als het war zou zijn, kan in sommige streken beschouwd worden als illegaal of grof. De auteur, alsook zijn advocaten, veroordelen dit gedrag, maar geloven in het recht van vrije expressie. De auteur ziet in dat er verschil is tussen fantasie en realiteit. Bij het lezen van deze tekst verklaart de lezer dat dit materiaal geschikt is voor de streek waarin de lezer verblijft en dat hij oud genoeg is om toegang te hebben dot volwassen materiaal. Commentaar is altijd welkom. Reacties van lezers moedigen mij aan om te schrijven!

Reacties van Nederlandstalige lezers moedigen mij ook aan om te vertalen jantjep(at)husmail.com

Mijn naam is Pete. Toen ik jonger was noemde de mensen mij Petey. Belachelijk, ik weet het, maar zo was het. In de zomer dat ik 13 werd, vertoefde ik bij de enige vrienden die ik had: Tom, mijn naaste buur, 13 jaar en mijn oudere stiefzus, Julie, die 16 was. Julie was een nieuwe toevoeging aan onze familie, toen mijn vader onlangs hertrouwde. Ze woonde niet steeds bij ons, omdat haar vader het officiële opvoedingsrecht had, maar ze was dikwijls bij ons na school en in de weekends om op me te passen wanneer mijn stiefmam uit werken was.

We hadden alle drie één ding gemeen: we verveelden ons. We zaten bij elkaar en praatten medelijdend over hoe slecht we het hadden en hoe armzalig ons leven wel was. We maakten het nochtans allemaal heel goed en we hadden zoveel vertrouwen in elkaar dat we ons één voelden.

Nu ik erover nadenk, het was die dag dat ik begon de pervert te worden die ik nu ben. Op een regenachtige dag zaten we zoals gewoonlijk bij elkaar niets te doen, toen Julie vroeg:"Hé jongens, wat is het ergste dat jullie ooit overkomen is?"

"Mijn moeder betrapte me bij het roken," antwoordde Tom snel. "Man, kreeg ik toen mijn saus! Ze sloeg mijn kont bont en blauw. Ik kon een hele week niet meer zitten."

"Petey?" vroeg Julie. "Wat is het ergste dat jou ooit overkomen is?"

Om de waarheid te zeggen, ik wou alleen maar iets uitvinden, omdat ik mijn slechtste ervaring niet met hen wou delen. Het was te beschamend. Julie moet mijn ongemak gevoeld hebben, want ze flapte eruit:"Wel Petey,… je bloost."

"Ja,… hmm,… een beetje denk ik." antwoordde ik eerlijk.

"Het moet echt iets vreselijks geweest zijn!" zei Tom troostend.

"Toch wel,… denk ik." zei ik aarzelend.

"Komaan. We zullen het aan niemand vertellen. Je weet dat je ons kan vertrouwen. Wat is er met je gebeurd?" vroeg Julie. Het was niet wat ze vroeg, maar hoe ze het vroeg dat me gerust stelde en mijn diepste gevoelens voor hen bovenhaalde. Ze steunde me altijd en ik voelde me nooit dom, eender wat ik deed of zei, zelfs al was ze veel ouder. Voor een jongen van twaalf was dit echt belangrijk, vooral van je stiefzuster.

"Wel,… ik heb dit nog nooit aan iemand verteld om dat het zo vernederend is, maar ik wou het wel, weet je, aan iemand kwijt. Zijn jullie zeker dat jullie dit willen horen? Ik bedoel, het is allemaal nogal persoonlijk." zei ik schuchter. Een deel van mij hoopte dat ze het zo zouden laten, maar een ander deel wou dat ze het wisten. Het was een goede gelegenheid om eindelijk dit pak van mijn hart te krijgen en misschien hun oordeel te horen.

"NATUURLIJK willen we het weten," zei Julie aanmoedigend. "Eender wat het is, we zijn toch vrienden, niet Tom?"

"Absoluut!" bevestigde Tom vlug.

"Het gebeurde toen ik 11 was." legde ik uit. Die zomer was ik een maand bij tante Lucy. Ze is bejaard en ouderwets op veel manieren. Ze woonde alleen op het platte land. Ze leek helemaal niet op mijn echte moeder. Ze keek altijd ernstig, dat ze nu blij was of niet. Meestal was ik bang van haar, niet om iets dat ze gedaan had, maar omdat ze altijd kortaf was, over alles. Ze leek echt gemeen."

"Ze was dus angstaanjagend." zei Tom. Maar was het dan zo erg, wat er gebeurd is?"

"Daar ik straks toe," zei ik nogal gestoord over de onderbreking. "Wel, na een paar dagen stelde mijn tante voor om gaan te zwemmen. Er was een klein meer aan het eind van een bospad ongeveer een halve kilometer van haar huis. Ik had het al een aantal keer gezien, bij een vorig bezoek en ik wist waar het was. Ik zei haar dat ik geen zwembroek had meegebracht, maar ze antwoordde op haar regelrechte manier, dat 'toen ik klein was jongens nooit zwommen in zwembroek'. 'Er is niets mis mee om in je adamskostuum rond te lopen dat de goede God je gaf om te zwemmen,' zei ze kortaf.

"Ik trachtte haar te zeggen dat ik van gedacht veranderd was en dat ik geen zin meer had om gaan te zwemmen, maar ze trok mijn T-shirt uit en mijn broek. Voor ik wist was ik helemaal uitgekleed en duwde ze me door de deur naar buiten en zwaaide ze naar me. Ik trachtte nog om een handdoek te vragen maar ze zei alleen dat ik wel zou drogen op de terugweg en dat een handdoek haar alleen maar meer werk zou opleveren in de was.

"Man dat moet vervelend geweest zijn!" merkte Tom op.

"Dat was nog het ergste niet." legde ik uit. Ik moest helemaal alleen, naakt over het weggetje lopen. Er was niemand, zodat ik me na enkele minuten al wat beter voelde. Toen ik aan het meer aankwam, leek het helemaal verlaten, dus besloot ik om er in te duiken. Ik zwem heel graag dus liet ik het gebrek aan een zwembroek mijn plezier niet in de weg staan. Trouwens, meende ik, mijn tante zei dat het oké was, dus was er ook helemaal niets mis mee. Dat dacht ik tenminste. Op de wandeling terug naar huis gebeurde er niets en al bij al had ik een prettige namiddag gehad. Het was wel een beetje vervelend dat mijn tante me zonder kleren zag, maar afgezien hiervan was alles in orde.

"De volgende dagen waren hetzelfde. Als mijn tante me zei dat ik moest gaan zwemmen, dan ging ik. Ik denk dat ze me op tijd uit huis wou, want elke dag op hetzelfde uur zond ze mijn naakte lichaam naar buiten. Elke dag maakte ik dezelfde trip langs het dichte bospad om te gaan zwemmen en terug.

"Wat was er dan zo erg? Het klinkt alsof je wel een fijne tijd had." viel Tom weer in.

Julie zei dan: "Tom laat hij zijn verhaal vertellen zoals hij wil. Onderbreek hem niet meer. Dan draaide ze zich naar mij en zei: "Vertel maar voort, Petey. Alsjeblieft."

"Wel, op een dag was ik op de terugweg na een zwempartij. Er stond wat wind die dag en de bries over mijn druipende natte vel koelde me af. Ik haastte me dus en zag ze niet voor het te laat was."

"Ze?" vroeg Julie opgewonden.

"Wie onderbreekt er nu?" vroeg Tom sarcastisch.

Ik glimlachte met Tom en ging verder. Ik wandelde verder met mijn armen gekruist voor me om mezelf warm te houden, toen er uit het niets twee meisjes van mijn leeftijd en een oudere jongen te voorschijn kwamen. "Kijk nu! EEN BLOTE JONGEN!" riep een van de meisjes terwijl de anderen lachten.

"Hoe zie je dat het een jongen is?" vroeg de oudste, "alles is verschrompeld!" Ze begonnen me uit te lachen.

"Hoe heet je?" vroeg de oudere jongen.

"Petey," antwoordde ik, waarna hij uitriep: "Pee wee Petey! Wat een naam."

"Dat rijmt. He, pee wee Petey!!" lachte het eerste meisje, terwijl ze een buiging maakte naar mijn privé delen. "Eerlijk gezegd ben ik, weet je, niet zo klein daar. Dat dacht ik toch. Maar de koude wind deed alles verschrompelen, weet je wel?" zei ik.

Mijn vrienden knikten begrijpend. Ik vond het een beetje vreemd om over mijn lichaam te praten met mijn vrienden - vooral met mijn stiefzus, maar zij leken echt geïnteresseerd en veroordeelden mij niet, dus ging ik verder.

"Wel, ze plaagden me en bleven me de hele weg nalopen, terwijl ze commentaar gaven over wijn achterste en mijn privé delen. Ik was zo ontdaan door de ontmoeting dat ik mijn tante smeekte om me de volgende dag niet weg te sturen om te zwemmen. Toen ze me zei dat ik toch moest gaan, smeekte ik om een zwembroek, maar ze had er geen. Ik legde er uit dat er kinderen die me uitlachten en ik wou niet meer dat ze me nog bloot zagen. Mijn tante zei dat kinderen mekaar altijd uitlachten voor de domste dingen en dat ik me er wel zou overheen zetten en dat ik het me niet moest aantrekken. Ze verzekerde me dat er niets verkeerds was of immoreel om naakt te zijn op mijn leeftijd en dat ik gewoon overdreven schuchter was. Ondanks mijn protest kleedde ze me opnieuw helemaal uit en duwde ze me de deur uit."

"Deze keer besloot ik om een stukje in het bos te stappen en me een tijdje te verstoppen. Dan zou ik teruggaan en doen alsof ik gezwommen had met het idee dat mijn tante het verschil iet zou merken. Toen een goed plaatsje zocht om me te verbergen, kregen ze me weer in het ogen en riepen ze me na. "Hé Peewee Petey!". Ze liepen achter me en haalden me snel in. De oudere jongen greep me langs achter en hield mijn armen vast terwijl de meisjes me bekeken. Al vlug kwamen nog enkele ander kinderen van aan het meer en ze plaagden me om beurt, terwijl de oudere jongen me vasthield. Hij wou me niet laten gaan en ik had geen keuze. Ik moest de vernedering ondergaan. Het bleek dat de meisjes van de eerste dag over me verteld hadden aan hun vrienden en dat ze besloten hadden om me op te wachten en te kijken of ik opnieuw aan het meer zou opdagen. Ik was nog nooit in mijn leven zo beschaamd."

"Ik vertelde mijn tante terug over het plagen, maar ze liet me opnieuw gaan zwemmen, elke namiddag tijdens de volgende week. Dus werd ik elke dag verplicht om mezelf te tonen aan meer en meer kinderen. Eindelijk was mijn bezoek aan mijn tante gedaan en kon ik terug naar mijn eigen huis. Dit is iets wat ik nooit zal vergeten."

Julie en Tom bekeken elkaar in stilte. Eindelijk zei Tom medelijdend:"Ik kan begrijpen waarom je dit haatte! Het moet vreselijk geweest zijn!"

Het was even stil en Julie merkte dat ik een tweede keer bloosde en zei zacht:"Petey, waarom bloos je weer?" Ik keek naar de grond.

"PETEY" daagde ze me verder uit. "Wat scheelt er?"

Het moment van de waarheid kwam aan. Ik besloot om eerlijk te zijn met mijn vrienden. "Wel…, ik moet eerlijk zijn, ik haatte het niet." zei ik half struikelend over mijn woorden.

"Dus je houdt ervan om bloot te zijn in het zicht van vreemden, is het dat?" vroeg Tom met een glimlach. Door zijn vraag hing er een ware spanning in de kamer en ze wachtten op mijn antwoord.

"Nee, niet echt. Het is niet dat ik graag bloot ben. Het is moeilijk om uit te leggen." zei ik terwijl ik mijn woorden zocht.

Jullie grinnikte en vroeg:"Wou je dan uitgelachen worden? Of hield je van de vernedering - al die meisjes die je uitlachten?"

"Nee… dat is het ook niet. Niets van dat alles," zei ik. Ze hadden beiden een verwarde blik op hun gezicht en ik trachtte het verder uit te leggen. "Ik ben er echt niet zeker van. Maar nu ik er aan terugdenk vind ik dat dit het ergste is van mijn leven, maar ook het beste, als dat iets kan verklaren. Ik heb geprobeerd om dit gevoel eens terug te krijgen, maar het is me nog niet gelukt. Mijn beste uitleg is dat het een combinatie is van alles - een zekere chemische reactie die voortkwam uit alles wat er met me gebeurde."

"Wat, alles?" vroeg Julie eerlijk. "Welke dingen zijn er gebeurd? Misschien kunnen wij je helpen om eruit te komen?"

Ik bloosde verder omdat ik wist dat nu ik dit eenmaal verteld had, ik een geheim deel van mezelf zou bloot geven. Ik dacht er even aan om alles te laten vallen, maar ik keek in Julie's zachte blauwe ogen en ik zag een intieme, bekommerde blik die echt wou helpen.

"Wel… Dit is weinig aannemelijk, daar was een zekere legitimiteit om naakt te zijn - mijn tante had me gezegd dat het oké was om bloot te zwemmen, maar volgens de reactie van de kinderen was het niet oké om bloot te zwemmen. Dit conflict maakte dat ik me vreemd voelde. Ten tweede was er de vernedering die er de oorzaak van was dat ik me beschaamd en verveeld voelde. Ten derde moest ik dit steeds opnieuw doen, ondanks mijn protest. Ik wist elke dag wat er met me ging gebeuren, maar toch was ik verplicht om het te doen. Ik denk dat er een gebrek aan controle meespeelde, nu dat ik er terug over nadenk en misschien was het uiteindelijk het feit dat ik me bloot gaf aan kinderen van mijn leeftijd, van beide geslachten, en aan een volwassene dat alles verwarde. Ze hadden allemaal de kans om mijn geheime plekjes te zien." Ik forceerde me om lichtjes te giechelen, wat mijn ongemak tegenover mijn vrienden aanduidde. Ik wist niet hoe ze het gingen opnemen, wat ik juist gezegd had. Ik wou doen alsof het allemaal zo erg niet was, om me sterk te laten lijken, zodat ze me niet konden uitlachen, maar ik voelde aan dat ze dit echt niet gingen doen.

"Broertje," zei Julie duidelijk, "Je bent een dapper kereltje! Niet veel mensen zouden zo'n intieme details met hun vrienden gedeeld hebben. Ik bewonder je!" Haar woorden werkten alle angst weg en ik begon me beter te voelen.

Dan zei Tom ernstig:"Petey, het lijkt alsof je de goede oude tijd mist, ben ik juist?" Ik haalde onverschillig mijn schouders op.

Julie glimlachte breed en zei:" Petey, De vorige weken hebben we hier niets anders gedaan als hier gewoon maar zitten en klagen over hoe we ons vervelen en hoe saai ons leven is. Wel, ik heb een idee hoe we dat kunnen veranderen en hoe we wat plezier kunnen brengen in ons dagelijkse leven.

"Oh?" vroeg ik zenuwachtig. Ik was er niet zeker van dat ik graag zou horen wat er dan gezegd ging worden.

"Laten we een spelletje spelen." Ze pauzeerde even om het spannend te maken. "Ik noem het 'het schaamtespel'. Het doel is dat Tom en ik de mix van gevoelens die je toen had, doen weerkeren zodat je opnieuw kan beleven. Dat kan je alleen niet bewerkstelligen."

"Hoe, ga je dit doen, zonder dat ik in de problemen geraak?" vroeg ik onmiddellijk. Ze dacht een paar minuten na over wat ze ging zeggen, stond op en zette zich voor met haar handen op haar heupen en ze legde uit.

"Petey, in dit spel zijn maar twee regels. Ten eerste, Tom of ik zullen je zeggen 'het is tijd om het schaamtespel te spelen' en dan zullen we de regels uitleggen van het spel dat we gepland hebben en wat we van je verwachten. Dan heb je de keuze om te spelen of niet. Elk spel zal verschillend zijn en zal ofwel enkele minuten, ofwel een langere tijd duren. Soms zal je vooraf weten wat er gaat gebeuren, en soms zal het een complete verrassing zijn wat je te wachten staat. Tom en ik zullen elk spel zeer aandachtig voorbereiden zodat het risico om 'ernstige' problemen te krijgen minimaal is. Maar er is altijd een kans dat er iets vreselijk mis kan lopen - dat is de negatieve kant van het spel. Hopelijk zal dit niet gebeuren."

Ik kon mijn oren niet geloven. Ze wilden me situaties doen beleven die leken op de vreselijke ervaring bij mijn tante. "Waarom willen jullie mij dit aandoen?" vroeg ik vol ongeloof.

"Omdat dit leuk zal zijn." antwoordde Julie uitgelaten. "Denk eens aan de mogelijkheden. Je zegt zelf dat je dat gevoel de laatste jaren niet meer gehad hebt. Waarom het niet eens proberen?"

Ik moest toegeven dat mijn nieuwsgierigheid gewekt was. Ik kreeg een vreemd gevoel in mijn buik. "Dus als ik het goed begrijp, dan willen jullie een plannetje bedenken en mij de regels uitleggen. Dan kan ik beslissen of ik het wil doen of niet, is het zo?"

"Ja maar… om je aan te sporen om er mee door te gaan, als je eenmaal besloten hebt om een spel NIET te spelen of een regel NIET wil toepassen, dan is het 'schaamtespel' gedaan, VOOR ALTIJD. Tom en ik zullen dan nooit meer over het onderwerp praten, oké Tom?" vroeg Jullie.

"Oké," ging Tom snel akkoord.

"Dus, ik kan weigeren, maar als ik dat doe, spelen we niet meer." zei ik nog eens.

"Correct. Als je eenmaal met het spel begonnen bent, moet met alles doorgaan. Als je stopt, stop je voorgoed." legde Julie uit.

"En hoe zullen die spelletjes eruit zien?" vroeg ik.

"Dat is een deel van het mysterie. Je zal het niet weten voordat het tijd is om te spelen. Laten we zeggen dat we alles wat je verteld hebt zullen combineren. De rest moet je jezelf inbeelden." zei Jullie met een ironische glimlach. Zo, ben je akkoord om de 'schaamtespelen' te spelen? Als je niet wil hebben we daar begrip voor en dan spreken we er niet meer over."

Ik keek naar haar en dan naar Tom. Mijn hart begon sneller te slaan als ik dacht aan het idee. Ik werd heen en weer geslingerd tussen de opwinding die het spel zou te weeg brengen en de pijnlijke vernedering die zal moeten doorstaan. "Ik doe het!" zei ik snel, voordat ik de kans had om van gedacht te veranderen. Op het moment dat woorden uit mijn mond kwamen kreeg ik al een vreemd gevoel in mijn buik. 'Je zal er spijt van krijgen…' bleef het in mijn hoofd klinken.

Tom en jullie leken erg verheugd te zijn met mijn beslissing. Terwijl ze met elkaar aan het praten waren, kwam er een idee in mij op. "Hé, hmm, Je zei dat er twee regels waren. De eerste is, denk ik, dat ik aan elke regel moet gehoorzamen en dat ik moet doorgaan totdat ik beslis om er voor goed mee te stoppen. Wat is de tweede regel?" vroeg ik een beetje bezorgd.

Jullie keek rustig naar me alsof ze diep nadacht. Dan zei ze:"Ik heb regel een uitgelegd, het lijkt me eerlijk dat Tom regel twee uitlegt." Tom leek gelukkig met haar beslissing omdat hij al de rest aan Jullie over gelaten had. Dit was zijn mogelijkheid om een beetje inbreng te hebben en hij greep onmiddellijk zijn kans.

"Wel, we hebben de laatste maanden mijn slaapkamer gebruikt als ontmoetingsplaats, ik denk dat regel nummer twee moet zijn dat elke keer dat je in deze kamer bent, je naakt moet zijn - en naakt moet blijven totdat we weggaan." zei hij giechelend.

"WAT?" reageerde ik verrast.

"Dat lijkt me redelijk." grijnsde Julie van oor tot oor.

Voor het eerst sinds ze bij ons thuis was, zou Julie me naakt zien. Mijn eigen stiefzus! Ik wist niet waarom dit nog als een verrassing aankwam, want we hadden hierover toch gesproken als deel van de 'schaamtespelen'. Het idee om naakt voor hun twee te staan was wel verschillend van de realiteit.

Omdat hij mijn aarzeling zag, verdedigde Tom snel zijn beslissing. "Komaan, je weet dat we je allebei veel naakt zullen zien vanaf nu en je kan er beter gewoon aan worden. Er is niets beters als nu te beginnen."

Hij had natuurlijk gelijk. Mijn hart begon sneller te slaan toen ik mijn T-shirt uittrok. Ik dacht dat ik meer tijd nodig had om dit mentaal te verwerken. Toen ik alles uit had, behalve mijn ondergoed, keek ik nog een laatste keer naar Julie. Haar ogen fonkelden. Al was ze ouder, ze had me nog nooit naakt gezien. Ze genoot duidelijk van het idee. Ik sloot mijn ogen en trok mijn onderbroek tot op de grond en stapte eruit. Als ik mijn ogen open deed zag ik dat ze allebei naar mijn kruis keken. Ik voelde me vreemd. Ze lieten me rechtstaan toen ze me bekeken. De spanning was bijna ondraaglijk.

Jullie glimlachte, schudde haar hoofd en zei:"mooi."

"Zo, dat is nog zo slecht niet, is het niet?" vroeg Tom speels.

Ik probeerde dapper te blijven en antwoordde:"Nee, helemaal niet."

"Goed!" zei Tom en hij raapte mijn kleren op. "Die heb je een tijdje niet meer nodig. Ik zal ze op een veilige plek leggen. Kom Julie," zei hij en hij stapte naar de deur. "We zijn direct terug."

"WACHT! Jouw familie! Als ze me hier zo vinden?" vroeg ik in paniek.

"Oh, ik ben er zeker van dat je wel iets verstandigs zal bedenken," zei hij lachend en ze gingen buiten en lieten me alleen in zijn slaapkamer. Ik moest naakt blijven, maar ik moest de deur niet wijd open laten. Dus deed ik ze snel dicht.

De tijd ging voorbij en ik dacht aan wat deze spelen zouden betekenen voor onze vriendschap. Ik geef toe dat ik zenuwachtig was. Er gingen twintig minuten voorbij en geen van beiden kwam terug. Ik kon toch niet weg, dus ging ik maar op het bed zitten en ik wachtte af.

Eindelijk hoorde ik voetstappen van op de trap. De deur ging open en ik stond op om mijn vrienden onder hun voeten te geven dat we zo lang lieten wachten. Toms moeder kwam de kamer binnen. Haar ogen gingen wijd open als me naakt voor haar zag staan. Toen de schok te boven kwam en zag dat ze naar mijn kruis keek, bedekte ik mezelf met mijn handen.

"Het spijt me," zei ze beleefd met een glimlach. "Ik had moeten kloppen. Ik dacht niet dat je al naakt ging zijn."

Ik was is de war. Wat bedoelde ze met 'al naakt'?

"Tom zei me dat jullie gingen zwemmen en dat hij geen zwembroek vond om je te lenen," legde ze uit als naar de kast ging.

"Ah… ja," stamelde ik totaal verbijsterd.

"Eerlijk, die jongen vindt niets, zelfs al ligt het voor hem," zei ze kortaf. Ze opende verschillende laden en rommelde er in. Af en toe keek ze naar me, lachte ze naar me en stopte met haar gerommel. "Tom vertelde me dat je regelmatig naakt gaat zwemmen, bij je tante."

Mijn hart sloeg een slag over, bij haar vraag. "Eh… ja mevrouw," antwoordde ik zenuwachtig.

Ik veronderstel dat je daar nu te oud voor bent geworden," zei ze en ze keek verder in de schuiven. Dan stopte ze ineens, keek naar me, glimlachte en zei:"Wel… misschien niet." Dan ging ze verder met zoeken. Ik huiverde bij het idee dat ze in overweging zou nemen dat ik zonder zwembroek non gaan zwemmen - dat ze echt dacht dat ik niet te oud was om bloot rond te lopen en ik begon te blozen. Ze moest dit gemerkt hebben, want ze zei:"Eh, je moet daar niet beschaamd voor zijn! Ik vind dat je best een goed zelfbeeld mag hebben van je eigen lichaam. Naakt zwemmen op jou leeftijd is toch nog altijd onschuldig." Dan begon ze uit een andere schuif kleren te halen.

"Ah! Hier is er een!" kondigde ze aan en ze hield een klein zwembroekje omhoof. "Hij is een beetje verfrommeld," vrees ik. "Doe hem eens aan om zien of hij past." zei ze en ze gooide het ding speels naar mij. Ik moest mijn handen van kruis wegdoen om hem te vangen en ik veroorloofde het me om haar terug een ongestoord uitzicht te geven. Ze stond daar geduldig toen ik hem aantrok en hem probeerde op te trekken. Hij was smal, maar ik wou hem aantrekken, alleen al maar om mezelf te bedekken. Ik moest erg voorzichtig zijn om mezelf niet pijn te doen, toen ik hem over mijn testikels trok. Met een paar bochten en sprongetjes slaagde ik erin om hem aan te trekken. Ze keek naar me en lachte.

""Ik denk dat hij veel te klein is," zei ze verontschuldigend. "Ik moet ervoor zorgen dat hij zijn kamer properder houdt. Ik weet dat Tom er nieuwere heeft, hier ergens in zijn kamer."

"Nee, het is in orde. Deze past wel, eerlijk?." antwoordde ik in de hoop te vermijden dat ik hem voor haar weer moest uittrekken. Toen ik omlaag keek, kon ik duidelijk de omtrek van mijn penis en testikels zien, die tegen het spannende materiaal geklemd waren.

Ze moest dit ook gemerkt hebben, want ze zei:"Wel, als je er zeker van bent. Amuseer jezelf buiten en hou het veilig." Dan verliet ze de kamer, maar niet voordat ze een laatste keer een blik wierp op mijn kruis.

Plots hoorde ik voetstappen op de trap en Julie en Tom kwamen luid lachend binnen.

Ik stond en verweet hem:"Ik dacht dat je de regels ging uitleggen VOOR het spel startte."

"En ik dacht dat je naakt zou zijn, ALTIJD in mijn kamer." antwoordde Tom en hij deed alsof hij kwaad was, terwijl hij zijn lach niet kon inhouden.

"Ik WAS naakt wanneer je moeder binnen kwam!" zei ik om mezelf te verdedigen. Ze begonnen nog meer te lachen.

"Dat moet gênant geweest zijn!" zei Julie terwijl ze lachte. Ze stapte rond me en controleerde mijn kleuterzwembroek. "Doe dat ding uit!" beval ze me giechelend. "Je ziet er belachelijk uit!"

Ze keken geamuseerd toe als ik het enge ding probeerde uit te trekken. Toen het uit was raapte Tom het op en zei:"Jeetje, Ik heb dit ding al in jaren niet meer gedragen. Ik vraag me af waarom mijn moeder net die eruit koos."

"Misschien wou ze hem alleen maar daarin zien." zei Julie giechelend.

Toen ik weer bloot voor hen stond, werd ik een beetje verlegen. Mijn brein was gevuld met allerlei emoties en dan herinnerde ik mij een eerdere bezorgdheid. "Trouwens, je hebt nog steeds mijn vraag niet beantwoord. Ik dacht dat je me ging vertellen wat het spel inhoudt en wat de regels zijn, zodat ik kan beslissen of ik meespeel of niet. Waarom heb je dat nog niet gedaan?"

"We zijn nog niet begonnen met het spel, domoor!" verklaarde Julie. "Ik denk dat dit een van de gevolgen is van Toms regel nummer twee."

Ik huiverde bij het idee hoe de spelen er gingen uitzien als dit een van de gevolgen was van Toms regel nummer twee.

Julie stapte nog eens rond alsof ze me wou inspecteren. Weet je… het feit dat je blond bent en je bijna nergens haar op je lichaam hebt leent zich ertoe om enkele erg interessante scenario's voor het spel uit te werken."

"HUH!" vroeg ik verward.

"Wel, kijk naar jezelf. Je bent niet erg groot en zonder haar zie je er een stuk jonger uit dan je echt bent. Maar het beste is," zei ze terwijl ze mijn genitaliën bekeek, "dat je penis vrij goed ontwikkeld is zodat hij opvalt bij iemand van jou grootte. In andere woorden, hij trekt de aandacht naar zich toe."

"Hou op met me uit te lachen. Ik kan het niet helpen hoe ik eruit zie." snauwde ik terug. Het was waar dat ik kleiner was dan zij maar ik bekeek dit nooit als een handicap, zeker niet tegenover mijn stiefzus.

"Vertrouw me maar. Ik lach je niet uit." zei Julie duidelijk en ze glimlachte bewonderend naar me. "Je kan je beter aankleden nu," zei ze en ze gaf teken aan Tom om me mijn kleren terug te geven. "Het is bijna tijd voor ons om naar huis te gaan. Je weet dat we beginnen te spelen als een van ons zegt 'Het is tijd om het schaamtespel te spelen'.

Wordt vervolgd in Deel 2