Schoolstrafspelen

(multiple FM/mb, torture, cbt, anal, extreme, mast, humil, nc)

Door Nialos Leaning ([email protected])
vertaald door Dick Vertaal (geplaatst 1 juni 2007, herzien 7 juni 2007)
oorspronkelijke titel Special Detention, gepubliceerd op /~nialos/spartan_boys.html

WAARSCHUWING! Dit verhaal neigt naar het extreme en kan te intens en/of grafisch zijn voor sommige lezers.

Een verhaal van het Spartaanse Jongens Verhalenfestival

Voor details en richtlijnen voor het Spartaanse Jongens Verhalenfestival, en voor alle Nialos Leaning jeugdstraf en seksuele vernederingsverhalen, plus die van de geselecteerde gastauteurs, bezoek de altijd gratis website /~nialos

Auteursrecht 2005 Nialos Leaning, alle rechten voorbehouden.

Toestemming voor niet-commerciele gratis (zonder betaling) elektronische verspreiding en vermenigvuldiging voor persoonlijke gebruik van dit verhaal is hierbij verleend. Deze verspreiding, doorzending en vermenigvuldinging moet gebeuren zonder enige wijziging van dit verhaal en moet deze volledige auteursrechtverklaring en de volgende verklaringen compleet bevatten:

"Dit verhaal is uitsluitend bedoeld voor VOLWASSENEN. Het schildert teams van preteen en jonge tienerjongens die tegen elkaar strijden in een schooltucht "strafspelen" programma dat openbare naaktheid, seksuele vernedering, en toebrengen van extreme pijn bevat. Als u niet de wettelijke leeftijd heeft om in Uw land dergelijk materiaal te bekijken of als dergelijk materiaal U niet aanspreekt, lees dan niet verder, en sla het niet in uw computer op."

"Dit verhaal is zuivere fantasie en geschreven voor het plezier van volwassenen. Het gedrag dat in dit verhaal wordt afgeschilderd kan in het echte leven onwettig zijn en/of door de maatschappij als verkeerd, schadelijk, onaanvaardbaar of ongewenst beschouwd worden. De auteur bepleit zulk gedrag niet, staat het ook niet toe en neemt er ook niet persoonlijk aan deel."

"Dit verhaal is, zoals alle fictie, fantasie en geen werkelijkheid. De auteur erkent het verschil tussen deze twee.

Begrijp alstublieft, dat sommigen van ons, met inbegrip van de auteur, van dergelijk fantasiemateriaal genieten."

"Complimenten en de constructieve kritiek zijn altijd welkom."

* * *

Schoolstrafspelen

door Nialos Leaning

vertaald door Dick Vertaal

Een Verhaal in het Spartaanse Jongens Festival

"Ik ga niet naar binnen!" gilde de twaalfjarige Harry, worstelend om aan de sterke greep van zijn vader te ontsnappen.

"Ik ook niet!" schreeuwde Barry, de tweelingbroer van Harry, zonder succes vechtend tegen de vaste greep van zijn oom. "Ik laat me niet aan iedereen naakt zien!"

"Oh, ja, dat doe je wel," zei hun moeder, die met de twee nichten en tante van de tweeling meeliep. Giechelende nichtjes van dertien en tien.

"Alsjeblieft ma," bedelde Harry wanhopig, "de Spelen gaan ons echt erg veel pijn doen."

"Nee alstublieft," pleitte Barry even wanhopig, "ik kan niet tegen zo veel pijn."

"Jullie zullen er tegen moeten kunnen en het als een man doorstaan," antwoordde hun vader, "omdat jullie meedoen, en dat is dat."

"Wij hebben jullie gewaarschuwd dat dit zou gebeuren als jullie je niet beter gingen gedragen," zei hun moeder.

"Eersteklassers pesten en slaan, ik schaam me voor jullie," viel hun oom bij.

"Om al het andere dat jullie uitgespookt hebben maar niet te noemen," zie hun vader.

"Het is dus allemaal jullie eigen schuld," voegde hun tante er aan toe, zich voor het eerst in de discussie mengend.

* * *

"U mag dit niet doen, dat moet tegen de wet zijn!" klaagde de veertien jaar oude Matthew tegen de twee agenten voor in de politieauto.

"Jongen," zei de de ene agent, "dit is wat de rechter zei dat er moest gebeuren, en dat zal dus gebeuren."

"Of," zei de andere agent, "je gaat zes maanden naar het jeugdcentrum. Ik verzeker je, als dat gebeurt, vinden ze wel een reden om je elke maand hierheen te sturen."

"Het is je eigen keus, jongen," zei de eerste agent, "éénmaal de Spelen doen en winnen en het is voorbij, of je doet ze zes keer en laat je in de kindergevangenis verpesten."

* * *

"Dit gaat een makkie worden," de dertienjarige keek boos naar zijn schoolhoofd en zijn vader.

"Gary," antwoordde het hoofd, "je zult er snel achter komen dat deelname aan de Bijzondere Zaterdagse Schoolstrafspelen niet zo'n lichte straf is als het gewone nablijven."

"Ja, 'tuurlijk niet," antwoordde de jonge tiener. "Ik laat me door al die verhaaltjes niet bangmaken. Je kunt me nog meer vertellen."

"Door die brutaliteit tegen je leraren ben je hierin terechtgekomen," zei zijn vader, "en nu ben je nog steeds zo brutaal."

"Ja, hoor," ging Gary brutaal door, " in ieder geval zullen alle meiden zien hoeveel man ik ben."

"Dat zullen ze zeker," antwoordde zijn vader sarcastisch. "Zij zullen absoluut zien hoeveel man je bent, of niet bent, daar onder," voegde hij toe naar het kruis van zijn zoon wijzend.

"En hoe weinig man je bent," vulde het schoolhoofd droog aan, "wanneer je huilt als een grote baby en de longen uit je lijf gilt. Wat dat zul je zeker doen."

"Niks daarvan," antwoordde Gary stoer, "die lol gun ik U niet."

* * *

De tienjarige Michael huilde al en de auto was nog niet eens op de parkeerplaats van het stadion. Om het erger te maken had zijn moeder hem de rit naakt laten maken, zittend op de achterbank tussen zijn lachende achtjarige oude broer en elfjarige zus. "Je kunt er beter vroeg aan wennen," had zijn moeder gezegd toen hij gisteren van school thuis kwam en ze liet hem vanaf dat moment geen kleren dragen. Zijn vader had ingestemd, omdat hij zijn vrouw volledig steunde.

Zijn zus kon het niet laten om zich telkens naar hem te wenden en zijn haarloze kleine jongensdelen te strelen. "Ma," schreeuwde hij, "zij raakt mijn dingetje aan!"

"Dat de prijs die je moet betalen om je onderwijzeres te zeggen dat ze zelf op moest rotten," antwoordde zijn moeder "Ik weet zeker dat vóór het eind van dag veel mensen het aan zullen raken en het pijn zullen doen." Zijn broertje en zus giechelden bij deze profetische voorspelling van hun moeder.

"Je zult je echt als een man moeten gedragen," gaf zijn vader als commentaar.

* * *

"Moet ik dat?" vroeg de elfjarige Timmy aan zijn ouders.

"Ja," zei zijn vader, "je weet dat wij nooit tegen een schoolstraf ingaan."

"Kunt U hen niet iets anders laten doen?" smeekte jongen om genade.

"Nee," zei zijn moeder, "de school heeft dit besloten, dus dit is wat je krijgt."

"Het is niet goed," fluisterde Timmy.

"Wat niet goed is," viel zijn vader in, "is dat je bij proefwerken afkijkt en je huiswerk niet maakt."

"Wat als zij iets willen afsnijden, bijvoorbeeld mijn piemel?" uitte Timmy zijn ergste vrees.

"Ik zou me daarover niet ongerust maken," antwoordde zijn moeder, "de regels staan niet toe dat er iets afgesneden wordt."

"Oh," zei Timmy, nog niet erg overtuigd.

* * *

In totaal werden achttien jongens bij elkaar gebracht in de kleedruimte. De jongste tien, de oudste veertien. Sommigen huilden, sommigen zaten zenuwachtig met hun buren te praten, sommigen waren stil, sommigen zaten onrustig te wiebelen.

"O.k., jongens, luister," zei één van de verscheidene mannen in de ruimte. "Jullie negen aan deze kant zijn het rode team," vertelde hij aan de groep waar Matthew, Harry en Michael bij zaten. Dit team telde alles bij elkaar twee veertienjarigen, twee dertienjarigen, twee van twaalf, één van elf, en twee van tien. "En jullie negen," hij wees naar de groep met Gary, Barry en Timmy, "zijn het blauwe team." Blauw bestond uit drie dertienjarigen, drie van twaalf, twee van elf en één van tien.

"Deze dames hebben jullie uniformen," zei een andere man.

"Uniformen," zei Michael, de enige naakte jongen in de ruimte, tegen de jongen naast hem, de tien jaar oude Justin, "misschien heeft mijn moeder het fout dat we naakt moeten spelen."

"Iedereen uitkleden, alles uit," beval de eerste man, duidelijk het hoofd. "Nu!"

"Dat kan ik niet," zei Richard, de andere veertienjarige in het rode team. "Er zijn hier dames."

"En denk je dat daarbuiten geen dames zijn?" antwoordde de tweede man.

"Maar daar hebben we onze uniformen aan," antwoordde Richard.

Zodra alle achttien jongens in hun blote bast stonden grepen de meesten hun geslachtsdelen vast om deze voor de kijkers te verbergen.

"Handen weg," brulde de tweede man, "jullie bedekken niets behalve als het je gezegd wordt als een deel van het Spel." Dit commentaar steunde kleine Michael in zijn idee dat zijn moeder het in de naaktheidkwestie fout had.

De uniformdames gaven elke jongen een genummerde zak. De meesten bloosden toen de twee vrouwen hun verschillend formaat 'gereedschap' van dichtbij te zien kregen.

"Doe al je kleren in de zakken," instrueerde een van de dames.

"Ook onze schoenen en sokken?" vroeg de twaalfjarige Mark van het blauwe team.

"Ja, die ook," zei de andere dame.

"Het nummer op de zak is ook jullie uniformnummer," zei de eerste dame. "Onthoud het, of je zult wellicht je eigen kleren nooit meer zien."

De gevulde zakken werden snel uit zicht van de jongens weggebracht. Gebruik makend van duwkarretjes, overhandigden de dames elke jongen snel een uniform, bestaande uit een half shirt en een zeer kort broekje, vanzelfsprekend rood van kleur voor Rood, en blauw voor Blauw. Op de rug van elk shirt stond hetzelfde nummer als op de kledingzakken van de jongens.

"Is er geen ondergoed?" vroeg Frankie, de andere twaalfjarige van Rood.

"Dat heb je niet nodig, het zit alleen maar in de weg," zei de tweede dame.

"Pas op met het aantrekken," waarschuwde de eerste dame, "het scheurt heel makkelijk."

Omdat hun ouderes al eerder hun maten doorgegeven hadden pasten de uniformen verrassend goed. Behalve dat de uiterst korte broekjes met wijde pijpen de edele jongensdelen niet zo goed privé konden houden. Matthews vrij grote geslachtsdelen staken er uit terwijl hij alleen maar zat. Verscheidene van de andere oudere jongens hadden hetzelfde probleem. Als ze hun benen maar een beetje uit elkaar hielden gaven ook de jongere jongens de toeschouwers een duidelijk beeld van hun niet meer zo besloten geslachtsdelen.

"Wij kunnen die niet dragen," jammerde de dertienjarige Toby van het blauwe team. "Ze bedekken onze zaakjes niet."

"Dat zal niets meer uitmaken," grijnsde de tweede man, "zodra de Spelen beginnen." Deze opmerking ondersteunde Michaels veronderstelling over het aanhebben van kleren opnieuw.

"De oudste jongen van elk team is de kapitein," zei het hoofd. "Van Rood, ben jij dat, Matthew. En van Blauw, is dat Gary."

"Het is de taak van de kapitein," zei de tweede man, "om ervoor te zorgen dat al zijn spelers hun best doen om te winnen en hun best doen om hun teammaten te helpen winnen."

"Dat is belangrijk voor jullie," zei het hoofd, "omdat voor elk spel dat je team verliest, je een straf krijgt, eentje die veel pijn doet, terwijl het andere team voor het volgende spel uitrust."

"Dat is niet eerlijk," protesteerde de rode kapitein Matthew. "Ik heb de twee jongste jongens in mijn team."

"Dat klopt," viel Alan bij, één van twee dertienjarigen van het rode team. "Dat is niet eerlijk."

"Eigenlijk," zei de tweede man, "heb je de jongste, Michael, en de op twee na jongste, Justin."

"Stevie," zei de eerste man, wijzend naar de enige tienjarige van Blauw, "zit tussen die twee in."

"Bovendien," beëindigde de tweede man het debat, "heb je twee veertienjarigen in je team, Blauw heeft die niet."

"Let op, dit is belangrijk," sprak het hoofd tot de twee teams. "Jullie zullen niet het verliezende team van de dag willen zijn."

"Waarom niet?" vroeg de andere rode dertienjarige, David.

"Omdat dat team dan een straf krijgt die nog pijnlijker is dat alles wat er in de Spelen gebeurt," zei de tweede man.

"Dat klinkt niet goed," meende Seth, de derde twaalfjarige Blauw.

"En om ervoor te zorgen dat jullie je uiterste best doen om te winnen," zei het hoofd, "moet het verliezende team over twee weken terugkomen om opnieuw mee te doen."

"En opnieuw, en opnieuw," zei de tweede man, "tot je een keer wint."

"Nou, zijn we klaar om met de Spelen te beginnen?" vroeg de man die de jongens tot vechten moest aansporen.

"Nee!" schreeuwde de elfjarige Kevin van Rood eenstemmig met de andere elfjarige van Blauw, Aaron.

"Goed, o.k. dan," zei de tweede man, "dan krijg je eerst een medisch onderzoek."

"Uniformen uit," bulkte de baas.

* * *

Zodra de laatste jongen opnieuw naakt was kwamen de medisch onderzoekers op een rijtje de ruimte in. "Ah," zei het hoofd, "hier is ons hoger medisch personeel om jullie te onderzoeken." Hij wees naar de mannelijke arts, de vrouwelijke arts, en de twee verpleegsters die naar de jongens toeliepen.

Korte tijd later begon het onderzoek, eerst routinematig en bekend voor de jongens. Hart en longen werden gecontroleerd met een stethoscoop. De lagere rug werden bevoeld voor potentiële problemen met ingewanden. Met oorthermometers werd de temperatuur gemeten. Neusgaten, oren en monden werden onderzocht. Halzen werden zorgvuldig beklopt voor gezwellen en abnormaliteiten. Er werd zelfs een reflexcontrole uitgevoerd met de klassieke zachte hamertik op de knie. Om een of andere vreemde reden onbekend aan de jongens, werd aanzienlijke tijd besteed aan het inspecteren van voeten en tenen.

"Om te testen of je allergisch bent voor insectenbeten," zei de mannelijke arts tegen Gary toen hij een kleine hoeveelheid vloeistof in diens linkerarm spoot.

"Auw, dat prikt!" protesteerde Gary.

"Ik haat naalden!" schreeuwde Michael tegen de verpleegster die hem in wilde spuiten.

"Mij hoef je niet te testen," vertelde Harry aan zijn injecteur, "dat hebben ze op school al gedaan."

"Wij weten dat jullie allemaal deze week erg goed getest zijn," zei de assistent arts, "maar we willen zekerheid hebben. Het zou slecht voor jullie uitpakken, als jullie een shock kregen van een insectenbeetje."

Toen de allergie-testen voorbij waren, begon het zeer beschamende genitale onderzoek, dat alle jongens deed blozen, zelfs de drie tienjarigen. Elk stel geslachtsdelen werd visueel en stilzwijgend in detail onderzocht op alle mogelijke problemen. Een breukcontrole werd uitgevoerd met als hoogtepunt een zeer pijnlijke kneep die elke jongen van ellende deed schreeuwen. Ten slotte werd elke penis gewreven tot een volledige erectie.

Pompend aan Gary, zei de mannelijke arts, "We moeten weten hoe groot hij wordt." Toen de dertienjarige op zijn hoogtepunt was gebruikte de arts - die ook de chef van het medische team was - een rolmaat om de lengte en de omtrek van de jongens stijve te meten. Hij schreef daarna met een groene stift het getal "10" op Gary's rechterarm.

"Waar is dat voor?" vroeg Gary.

"Dat is om ervoor te zorgen dat ze je lul niet in een te klein gat steken," antwoordde de leidende arts vrolijk terwijl hij het pompen van Gary's prik hervatte. Alle teenagers en een paar van de jongere jongens grimasten bij deze aankondiging, omdat ze realiseerden dat dat iets inhield wat ze te wachten stond.

"Hé," protesteerde Gary, "als u niet ophoudt, begin ik te spuiten."

"Dat is de bedoeling," antwoordde de arts.

Op hetzelfde moment klaagde Matthew tegen de vrouwelijke arts, "U laat me spuiten."

"Dat klopt," antwoordde de assistent arts van het medische team. "Het zou beter zijn dat je het bewaart tot je buiten op het veld bent, maar de onderzoekregels schrijven voor dat ik ervoor moet zorgen dat je het nu doet."

Niet lang daarna spoten zowel Matthew als Gary hun zaad, Matthews dikke witte output spoot veel dan verder Gary's dunnere en minder overvloedige versie.

Eén voor één werden alle jongens met rode konen tot een onwillige climax gebracht. Verrassend genoeg had de veertienjarige Richard een kleinere en dunnere zaadlozing dan de dertien jaar oude Gary, een lozing die nauwelijks voorbij het uiteinde van zijn lul kwam. Van de andere dertienjarigen hadden Alan, Thomas en Toby wit sperma, ze spoten over diverse afstanden. De nog haarloze dertienjarige David, met geslachtsdelen die absoluut groter waren dan die van een kleine jongen, had slechts enkele waterige druppels. Evenals de licht behaarde twaalfjarige tweeling Harry en Barry en de haarloze elfjarige Aaron, wiens geslachtsdelen maar een beetje groter waren dan die van de andere tien en elfjarigen, die allemaal nog de geslachtsdelen van kleine jongens vertoonden. Alle tienjarigen en de overige elf- en twaalfjargen hadden een droog orgasme.

Van de droge twaalfjarigen waren Frankie en Seth nog prepuberaal van formaat, terwijl Mark merkbaar groter was, bijna zo groot als Davids pakket van een twin.

Tevreden dat alle jongens een bevredigend orgasme konden hebben, ging het medisch team over tot het volgende punt van hun lijstje, het anale onderzoek. Elke jongen werd over een bank gebogen met de handen stevig op de vloer en de benen wijd uitgespreid.

"O.k., kereltje, dit gaat een beetje ongemakkelijk voelen," zei één van de verpleegsters terwijl ze een anaal speculum in Michaels kont stopte. Een speculum dat ze snel liet uitzetten, de kleine jongen wijder en wijder openend.

"Au," klaagde de tienjarige, "dat doet zeer."

"Wij moeten je best wel wijd open krijgen," antwoordde de verpleegster, "zodat wij je anus kunnen meten." Zodra zij zijn anus gapend wijd open had, stopte zij een ingesmeerde gehandschoende vinger in het kleine strakke rectum van de jongen.

"Dat doet zeer!" schreeuwde kleine Michael, "haal het eruit!"

Onverschrokken zette de verpleegster haar sondering voort, bevoelde zijn prostraat en verzekerde zichtzelf dat in dat kleine gat alles in orde was voor wat er tijdens de Spelen zou gebeuren.

Michaels opluchting bij de uiteindelijke terugtrekking van de binnenvallende vinger was van zeer korte duur. Bijna onmiddellijk begon de verpleegster een set dunne cilindervormige sondes in zijn rectum te steken. De laatste paar pasten er maar net in, zijn anus werd weliswaar niet tot het uiterste uitgerekt, maar het veroorzaakte de jongen veel pijn. Tevreden omdat ze de maximum veilige grootte had gevonden, schreef de verpleegster met een rode stift het getal "20" op Michaels arm, direct onder de groene "20."

Terwijl Michael deze pijnlijke procedure onderging, gebeurde dat eveneens met de andere twee tienjarigen Justin en Stevie en eveneens met de elfjarige Kevin.

Nadat ze met de eerste vier jongens klaar waren, ging het team verder met de volgende vier. In groepen van vier, tot dat alleen de twee teamkapiteins over waren, ondergingen alle jongens allen op hun beurt het pijnlijke anale sonderen en het meten.

"Wat betekenen deze getallen eigenlijk," vroeg de bijna huilende rode kapitein Matthew toen de hoofdarts hem merkte met een rode "30" onder zijn groene "30."

"Dat wil ik ook weten," zei de blauwe teamkapitein Gary tegen de hulparts toen zij een rode "25" onder zijn groene "30" schreef.

"Het eerste getal vertelt ons in hoeverre je lul hiermee in grootte overeenkomt," zei de tweede man, naar drie kontpluggen wijzen, die er een paar minuten eerder nog niet waren.

"En het tweede," zei het hoofd, "vertelt ons hoe groot een voorwerp mag zijn dat we in je gat kunnen stoppen zonder dat je naar het ziekenhuis moet."

"Een 30," zei de tweede man, "is deze grootte." Hij wees de grootste kontplug aan. "Het heeft 3 cm diameter. 25 is deze van 2,5 cm, en 20 deze van 2 cm."

"O.k. jongens," verklaarde de hoofdarts opgewekt, "omdat het blijkt dat niemand van jullie allergisch is, is het nu tijd voor het laatste deel van jullie onderzoek, de injecties." Hij hield een gevulde injectiespuit in zijn rechterhand.

"Injecties, ik haat injecties!" zeurde Michael zenuwachtig, zijn eerder protest herhalend. De meeste van de jongere jongens en een paar ouderen uitten hun instemming.

"Goed, Michael," zei de assistent arts, "omdat jij zo'n hekel hebt aan injecties heb jij de eer de eerste te zijn."

"Nee!" gilde de huilende jongen tevergeefs. Hij werd snel opnieuw over de bank gebogen. Even snel veegde de vrouwelijke arts zijn linkerbil met alcohol af en injecteerde de jankende tienjarige. Door zijn paniek merkte de naakte jongen nauwelijks op dat de injectie niet erg diep was, nauwelijks meer dan een huidprik. Maar ze was nog niet klaar of er ontstak een vuur in Michaels rechterbil, die hetzelfde kreeg als de ander. Letterlijk, zoals hij snel ontdekte.

"Auw, dat brandt!" schreeuwde hij toen het medisch team de groep jongens afgewerkt had. "Het jeukt! Laat het stoppen!" smeekte hij en hij wreef als een gek over zijn billen in een vergeefse poging om het brandende gevoel te laten stoppen.

"Jongens, kijk 'ns," riep Gary uit, wijzend naar de rode bobbelige uitslag op Michaels achterste. Een brandende en jeukende uitslag die de andere jongens ook één voor één begonnen te krijgen.

"Wat zat er in die naalden?" eiste Matthew een verklaring.

"Heeft een van jullie ooit per ongeluk een brandnetel aangeraakt?" vroeg de medisch teamleider.

"Barry en ik," zei Harry, "en dat is precies wat er toen met ons gebeurde."

"Het deed zeer," zei Barry alleen maar.

"Precies," zei de assistent arts. "Wat wij gedaan hebben is jullie alleen maar inspuiten met dezelfde drie ingrediënten die brandnetels gebruiken om te branden."

"U deed vergif in ons!" beschuldigde Alan toen zijn eigen uitslag heviger werd.

"Niet echt," zei de hoofdarts, "jullie lichaam maakt die stoffen zelf aan."

"Maar," verklaarde de assistent, " als er te veel van die stoffen op een te klein lichaamsgebied wordt aangebracht, dan gebeurt er wat er nu aan het gebeuren is met jullie achterste."

Toen de injecties klaar waren, gaf het hoofd van de kleedruimte zijn laatste bevel. "O.k., uniformen weer aan, het is tijd om de Spelen te beginnen."

* * *

Op het strijdlied van het gastcollege renden de achttien nauwelijks geklede en blootvoetse jongens het veld op en kregen een donderend applaus van de 12.000 toeschouwers op de stampvolle tribunes van het kleine stadion. De grote menigte en het enorme applaus deed de angst van de jongens, die toch al op van de zenuwen waren door hun onderzoek en door wat ze in de kleedruimte gezegd was, onmiddellijk tot grote hoogte stijgen. Die angst groeide zelfs nog meer toen ze de hele grote videoschermen zagen die de gebeurtenissen meer dan levensgroot vertoonden.

"Heet het rode team welkom bij deze allereerste editie van de Spelen," begon een soort sportomroeper, die midden op het veld stond met een microfoon in zijn hand. Overal stonden televisiecamera's en microfoons, zodat de kijkers thuis niets zouden missen van de bloederige details die nog zouden komen. Zoals ze waren geïnstrueerd, gingen de blozende spelers bij het aankondigen van hun nummer en naam in een rij tegenover de omroeper staan. "En nu, het blauwe team!"

Toen de laatste jongen was aangekondigd, de tienjarige Stevie van blauw, werden er houten rekken in positie achter de jongens gereden. Bij elk rek stond een glimlachend schoolmeisje. Tot de enorme opluchting van de organisatoren was het aanwerven van vrijwillige medewerksters veel gemakkelijker geweest dan voorzien.

"O.k. jongens," zei de omroeper, zijn stem galmde door het stadion, "loop naar achteren en laat je door de meisjes aan je rek vastbinden." Op datzelfde ogenblik kwam een groep van twintig ge-uniformeerde veiligheidsambtenaren het veld op en namen posities in aan de zijlijn, duidelijk zichtbaar voor de jongens.

"Waarom?" vroeg altijd opstandige Gary. Tot zijn wanhoop, pikten de gevoelige microfoons dit commentaar op.

"Omdat je moet," zei een vrouw die dichtbij de omroeper was gaan staan, een vrouw die een onheilspellende meervoudige zweep vasthield. Een zweep die zij direct krachtig op de grond liet ranseleen, waarvan het geluid, opgenomen door de microfoons, luid door het stadium weergalmde. Dat liet de jongens snel op weg gaan naar hun rekken.

Het duurde niet lang voordat de meisjes de uitgespreide ledematen van de jongens zorgvuldig aan hun rek hadden vastgebonden.

"Waarom worden we vastgeboden?" vroeg Gary nu.

"Omdat," zei de glimlachende omroeper, "we een klein probleem hebben dat we moeten oplossen voor we met de Spelen kunnen beginnen."

"Wat voor een probleem?" vroeg Barry.

"Ja, wat?" vroeg ook zijn tweelingbroer Harry.

"Jullie dragen uniformen," zei de nu grijnzende omroeper, "maar de regels zeggen jullie voor de Spelen naakt moeten zijn."

Kleine Michael kreunde, de vage hoop voor zijn eerbaarheid ging in rook op.

"Dus moeten we ze natuurlijk verwijderen," zei de vrouw met de zweep.

"Hoe?" vroeg David van rood.

"Hoe, hiermee, natuurlijk," antwoordde de vrouw, een strokenzweep omhoog houdend. Een koord van kleine metalen scherfjes ging mee omhoog aan het eind van elke strook. Ondanks dat het een tamelijk lichte zweep was, leek het voor de jongens het meest vreselijke strafinstrument. Ze moesten eens weten.

"Nee," gilde Matthew, "daarmee mag je ons niet slaan. Zij zullen ons doodslaan."

"Dat zal niet gebeuren," zei de Omroeper, "maar wanneer de meisjes klaar zijn met jullie uitkleden, dat zullen jullie wensen dat ze je hadden doodgeslagen."

"Elk meisje," zei de vrouw, "is speciaal opgeleid in zeer pijnlijk maar veilig gebruik van hun ransels."

"Veilig," schreeuwde Matthew, "hoe kunnen die dingen veilig zijn?"

"Zoals ik zei," zei de omroeper, "ze zullen jullie niet doodslaan of jullie permanent verminken."

"Jullie houden er hoogstens een of twee littekens aan over," zei de vrouw, "maar dat is dan niet met opzet."

"O.k., dames," daverde de Omroeper, "begin met het uitkleden van jullie jongens."

En zo begon het. Zweepslag na zweepslag sloeg de dunne kleding weg. Meer en meer schreeuwden de jongens en daarna schreeuwden ze nog meer, steeds harder, tot ze allemaal huilden van pijn, een pijn veel heviger dan ze ooit hadden gedacht tegen te kunnen. Een pijn die zoals ze met het vorderen van de dag zouden ontdekken, slechts het het topje van de ijsberg was. Hoe meer de uniformen van de jongens aan stukjes werden geslagen, hoe meer de soms bloedende rode striemen op hun lichaam te voorschijn kwamen. De onbarmhartige meisjes vatten hun plicht de kleding van de jongens tot op het laatste stukje er af te ranselen zeer serieus op. Dat betekende dat geen stukje van de jongenslichamen overgeslagen werd, of het nu klein en gevoelig was of niet.

"Auwauw," schreeuwde de elfjarige Timmy van blauw toen de ransel zijn reeds half onblote penis raakte. Een slag onmiddellijk gevolgd door een even pijnlijke tegen zijn ballen, waarna zijn haarloze geslachtsdelen volledig zichtbaar waren.

"Au," huilde Michael toen de zweep precies midden op de nog jeukende en brandende neteluitslag op zijn linkerbil terecht kwam. Zijn achterste was nu ook helemaal bloot, net als die rest van het lichaam van de huilende jongen.

Spoedig, waren de gestriemde, licht bloedende en soms gekneusde jongens volledig ontdaan van hun uniformen. Velen, vooral de jongsten, gilden nog als speenvarkens. Allen huilden en snikten. Gary was vooral bang omdat, ondanks zijn vroeger bravoure, dit inderdaad niet een fluitje van een cent bleek te zijn.

"Nou jongens," zei de Omroeper, "omdat jullie nog vastgebonden zijn, hebben we nog een andere kleinigheid op te lossen."

"En wat zou dat wel zijn?" zijn vroeg de glimlachende vrouw, haar zweep in de lucht knallend.

"We kunnen de spelers zonder hun nummers niet uit elkaar houden," zei de Omroeper. "En nu hun uniformen verdwenen zijn, dragen de jongens hun nummers niet meer. Dus moeten we deze op hen aan brengen."

Hij hield een rood lapje met het nummer 18 er op omhoog. Teamkleur en nummer van kleine Michael.

"Hoe?" slaagde de nog huilende Michael erin te uiten tussen zijn snikken en schreeuwen door.

"Hiermee, ons team van artsen, verpleegsters en verplegers zal deze gebruiken om ze op jullie te naaien," antwoordden de Omroeper triomfantelijk, een medische hechtnaald en draad omhoog houdend.

"En waar zullen zij opgenaaid worden?" vroeg de vrouw.

"Op hun borst, bovenop hun linkertepel."

"Oh, dat gaat zeer doen," voorzag de vrouw.

"Absoluut," was de Omroeper het met haar eens, "maar: Pain is the Name of the Game."

"Zeg dat nog eens," zei de vrouw.

"Pain is the Name of the Game," zei de Omroeper opnieuw. "Goed, iedereen, heet ons medisch team welkom. Omdat wij goed voor onze jongens willen zorgen, is het medische personeel hier om te verzekeren dat leven en ledematen van de jongens niet in gevaar komen."

"En om te helpen dat zij de maximaal mogelijke pijn kunnen verdragen," voegde de grinnikende vrouw toe, opnieuw met haar zweep op de grond knallend.

Elk lid van het medische team, achttien artsen, verpleegsters en verplegers, gingen naar de hun toegewezen jongen toe. Onmiddellijk begonnen ze de striemen, wonden en sneden op de jongenlichamen te onderzoeken, om na te gaan of er behalve aanzienlijke pijn geen ernstige langdurige schade onstaan was.

"Wel, wel," gekscheerde de hoofdarts tegen Gary, "we zien elkaar alweer, en zo snel."

"Dat was niet mijn keus," antwoordde Gary fel en spoog naar de arts.

"Dat was niet zo slim van je," antwoordde de arts op deze belediging. "Nu ga ik er op mijn beurt voor zorgen dat dit je zo veel mogelijk pijn doet."

"Schoft," spuwde Gary opnieuw, "hoe kunt u ons dit aandoen. U wordt verondersteld om mensen te beter te maken, niet om ze pijn te doen!"

"Gewoonlijk, heb je gelijk," antwoordde de arts, "maar vandaag is onze werk om ervoor te zorgen dat jullie slechte jongens op een behoorlijk pijnlijke manier gestraft worden. Ik beschouw het als een ' PBP', pediatrische behandelingsprocedure."

"Hufter!" schreeuwde Gary.

"Nou, nou," zei de hoofdarts in last, "dat wordt absoluut geen St. Louis methode voor jou vandaag."

"Wat is dat?" vroeg de verpleegster aan de linkerkant van de arts, die met Michael aan het werk was.

"Ja, wat is dat?" vroeg ook verpleger rechts, druk bezig met het controleren van Thomas.

"Het is een techniek die in het kinderziekenhuis daar wordt ontwikkeld om veilig en effectief lachgas op jonge kinderen toe te passen."

"Waarom zouden ze dat willen doen?," vroeg de verpleegster, die Michaels onderzoek beëindigde met een grondige manuele inspectie van zijn geranselde lul en ballen.

"Zodat ze geen pijn voelen bij behandelingen zoals het zetten van gebroken botten en niet zenuwachtig zijn of zich aanstellen voor dingen als hechten."

"Ik wilde dat mijn ziekenhuis die methode ging gebruiken," zei de verpleegster.

"Laat uw pediatrieleider me even opbellen, misschien kunnen we een of andere opleiding opzetten," antwoordde de hoofdarts die hier verantwoordelijk was voor het veroorzaken van pijn. "Nu we het over hechten hebben, laten we met het opnaaien beginnen"

"Ja, vooruit, laten beginnen," vond ook de verpleger.

En zo begon het naaien, net als het gillen. In en uit, in en uit, doorboorden naald en draad pijnlijk het vettige weefsel rond de linkertepel van elke jongen, zodat het correcte genummerde lapje stevig vastgemaakt werd aan de correcte borst. De lapjes waren voor elke jongen op maat gemaakt, zodanig dat de pijn veroorzakende naalden door de meest gevoelige delen van de borst zouden naaien. Bij het verdergaan van het naaien, werden de schreeuwen luider, langer en frequenter, en meer en meer jongens traden toe tot het koor van ondraaglijke pijn.

Met hernieuwde opperste inspanning, kon Gary, tandenknarsend en met gebalde vuisten, vermijden dat hij ging gillen, maar niet dat hij huilde en jammerde. Verrassend was dat de rode twaalfjarige Frankie ook in staat was een beetje van zijn waardigheid te behouden door alleen maar op allerlaatste bij de laatste steek een kreet te uiten.

"Wat een huilbabies," leverde de Omroeper op het veld als commentaar, "en de Spelen zijn nog niet eens begonnen. Ik weet niet hoe zij hier verder door moeten komen."

"Ik veronderstel," zei de zweepvrouw, "dat onze stoere kerels toch niet zo stoer zijn."

"Ik denk van niet," was Omroeper het met haar eens. "O.k., jongens," instrueerde hij de losgemaakte jongens, "ga bijelkaar staan in jullie teamgebied. De kapiteins hebben vijf minuten om hun teams te kalmeren en voor te bereiden voor ons eerste Spel van vandaag, Kontworstelen, of zoals wij het hier noemen, Vul de Kont met de Lul."

De grote groep veldvrijwilligers maakte snel het speelveld gereed voor het kontworsteltoernooi. Negen matten werden op het veld gelegd. Twee kontpluggen, van het juiste formaat voor de spelers op de mat, één rood, één blauw, werden tegenover elkaar vastgemaakt op de grens van de buitenspelcirkel. Een geüniformeerde scheidsrechter stond op elke mat; naast elke mat stonden twee grote spelers van het rugbyteam van de universiteit.

"De regels van dit spel zijn vrij eenvoudig," kondigde de Omroeper aan. "Alles is toegestaan wat de scheidsrechters als ongevaarlijk beschouwd. En ongevaarlijk betekent geen ernstige verwondingen. Dus alleen maar pijn. Feitelijk, hoe meer pijn, hoe beter!"

"Pain is the Name of the Game!" schreewde de zweepvrouw haar zweep op het veld knallend.

"Jongens, de bedoeling is," vervolgde de Omroeper, "dat ieder van jullie de kont van je tegenstander helemaal op de kontplug van zijn eigen kleur weet te plaatsen, voordat hij jou op je eigen kontplug kan zetten."

"Wat gebeurt er als ze niet sterk genoeg zijn om de andere jongen omlaag te duwen?" vroeg de vrouw,

"Als je je tegenstander volledig op de kontplug weet te zetten, krijg je tien punten," verklaarde de Omroeper. "Of, zodra de bovenkant van de plug het achterste van je tegenstander raakt, kun je zeven punten krijgen door de twee heren aan de zijkant te vragen de jongen voor je omlaag te duwen. Je vraagt dat door eenvoudig 'hulp alstublieft' te zeggen en zij zullen het doen."

"Mogen de jongens zich tegen die grote spelers verzetten?" vroeg de vrouw van de zweep.

"Nee, dat mogen zij niet," werkte de Omroeper de spelregels uit, "zij moeten zich door die mannen op hun plug laten zakken, of anders ze worden op één van deze gezet. Net als iedere jongen waarvan we denken dat hij niet hard genoeg probeert om zijn tegenstander er op te zetten." Hij wees drie grote kontpluggen aan, van 10, 7½ en 5 cm in diameter.

"In geen geval ga ik op die dingen," schreeuwde Harry.

"Die scheuren ons uit elkaar," ondersteunde Barry zijn tweelingbroer.

"Goed dan," zei de Omroeper, "dan moet je dus je best doen om de andere jongen op zijn plug te krijgen, voor jullie betekent dat elkaar. En je kunt je beter helemaal niet verzetten tegen die mannen."

"Of," voegde de vrouw eraan toe tot de tweeling die aarzelden elkaar pijn te doen, "je zult ook te weten kunnen komen hoeveel pijn het doet als deze dingen je openscheuren." Zowel de woorden van de Omroeper als die van de vrouw waren zorgvuldig doordacht om bij de jongens de indruk te wekken dat treuzelaars deze reusachtige pluggen zouden berijden, zonder te zeggen dat dit werkelijk zou gebeuren. De regels van de Spelen noch medisch het personeel lieten het gebruik van dergelijke reusachtige monsters toe, aangezien zij zeker grote schade zouden veroorzaken. De grote pluggen waren er vooral voor het psychologische effect op de jongens en als motivator om hun uiterste best te doen.

"Maar," hervatte Omroeper de aankondiging van de regels, "de winnaars hoeven niet te denken dat ze aan de pijn ontkomen. Als je tegenstander gespietst is, moet je op signaal van de scheidsrechter onmiddellijk op je eigen plug gaan zitten en hem er binnen tien seconden helemaal in krijgen."

"Wat gebeurt als zij dat niet doen?" vroeg de vrouw.

"Voor elke seconde langer," antwoordde de Omroeper, " verliezen ze één punt, dat aan hun tegenstander wordt gegeven. Wanneer de punten op zijn, zullen de heren ervoor zorgen dat zij op hun plug terecht komen." En hij vervolgde, alleen om jongens wat angstiger en bezorgder te maken, "of misschien zelfs op een van deze grote jongens hier," de grote pluggen aanwijzend. Weer liet hij doorschemeren dat er iets zou gebeuren wat zeker niet het geval zou en kon zijn.

"En wat is het teamresultaat?" vroeg de zweepvrouw.

"Het winnende team krijgt tien punten, het verliezend team," kondigde de omroeper aan, "krijgt geen punten en een pijnstraf."

"Jongens, naar jullie matten," droeg de vrouw op, nogmaals haar vreselijke zweep knallend.

"Nog één laatste ding," voegde de Omroeper toe, "je hebt vijf minuten om je tegenstander op de plug te krijgen. Als dat niet lukt, dan krijgt geen van jullie punten en zullen de heren ervoor zorgen dat je allebei op je plug terecht komt."

"Elke jongen van het winnende team met nul punten zal samen met het verliezende team de pijnstraf krijgen," waarschuwde de vrouw, alweer met de zweep knallend.

* * *

"Meer actie, harder proberen," waarschuwde de scheidsrechter de tweelingen. "Je wilt echt niet weten hoe een 10 cm plug voelt als hij in jullie kleine kontjes komt."

Deze waarschuwing spoorde het duo aan om hun inspanningen te verdrievoudigen, Barry greep onmiddellijk de ballen van zijn tweelingbroer en kneep erin. Harry, de natuurlijke leider en gewoonlijk de dominante van het paar, nam wraak door zijn broer een knietje in de ballen te geven zodat die van pijn dubbelboog.

Onmiddellijk blies het fluitje. "Potentieel gevaarlijk," verklaarde de scheidsrechter, "geen knietjes, of je bent gediskwalificeerd." Harry ging weg van zijn broer, omdat hij niet wilde ontdekken welk akelig en ongetwijfeld zeer pijnlijk lot iemand overkwam die gediskwalificeerd werd. "Naar het midden en opnieuw beginnen," droeg de scheids op.

Voortdurend vochten de twee broers, maar geen van beiden was in staat om het blote achterste van de ander de plug te laten raken. De tijd verliep zonder dat één van de tweeling scoorde. Onmiddellijk op het eindsignaal grepen de twee rugbyspelers Barry vast en gaven de worstelende gillende jongen zijn benedenwaartse reis.

"Niet tegenstribbelen, jongen," eiste één van de spelers, "je kent de regels." Met tegenzin gaf Barry de strijd op tegen de vlugge pijnlijke spietsing op de gladde geoliede plug. Zijn geschreeuw, opgepikt door de microfoons naast de mat, weergalmde door het stadion. De camera's zorgden ervoor dat zijn van pijn vertrokken en natbehuilde gezicht te zien was. "Blijven zitten," droeg de andere speler op toen zij de billen van de gepijnigde jongen stevig op de mat drukten, "niet bewegen."

Toen gingen ze naar Harry. Een Harry die dankbaar was dat niemand een van de monsterachtige pluggen had gebracht. Een Harry die zich wijselijk niet verzette. Een Harry die even snel als zijn tweelingbroer de twee-en-een-halve cm dikke plug in zijn nu zeer pijnlijk gat gestoken kreeg. Een Harry die precies als zijn tweelingbroer reageerde, moord en brand gillend met een van ondraaglijke pijn vertrokken gezicht. "Jij blijft ook zitten," werd hem bevolen.

Op een andere map gaven de kleine Michael en de Blauwe tienjarige Stevie een show aan de toeschouwer, beiden geholpen door hun nu al bijna een jaar lange lidmaatschap van een worstelclub. Dit was zeker niet de eerste keer dat de twee elkaar grepen; elk van hen was zeer bekend met de bewegingen en vaardigheden van ander.

De twee kleine tienjargen gingen afwisselend heen en weer over de mat, geen van beiden was in staat het naakte achterste van andere de bovenkant van de 2-cm-kontplug te laten raken. Dat wil zeggen tot Michael zich realiseerde dat "alles mocht." Net als Barry had gedaan in zijn wedstrijd gaf Michael een harde stomp tegen de balletjes van kleine Stevie. De plotselinge scherpe pijn in zijn ballen leidde Stevie af van zijn verdediging en hij reageerde niet snel genoeg voor Michaels volgende zet, die snel en beslissend was. In feite begon Stevie pas met zijn verweer toen hij de plug tegen zijn achterste voelde.

Michael was vastbesloten om teamkapitein Matthew te tonen dat hij hem fout beoordeeld had en dat hij ondanks dat hij jongste van de rode team was wel degelijk het team kon helpen winnen. Hij wilde geen hulp vragen, maar wilde Stevie zelf spietsen. Michaels volgende zet trof Stevie volledig bij verrassing, en bracht de nog niet volledige herstelde jongen uit zijn evenwicht. Michael sprong op Stevie en sloeg zijn armen en benen om de te spietsen jongen. Op de een of andere manier was Michael in staat Stevies achterste zo te manoeuvreren dat de plug precies in het midden tegen zijn gat kwam. Michaels volledige gewicht deed de rest, het achterste van de luid gillende Stevie raakte snel de mat.

"Onderbreking!" gromde de scheidsrechter op zijn fluitje blazend. "Blauw," zich richtend tot Stevie, "Blijf zitten. Rood," richtend tot Michael," naar je eigen plug. Na mijn fluitje hebt je tien seconden om er helemaal op te gaan zitten."

Het fluitje ging, en Michael begon schreeuwend met zijn pijnlijke afdaling. Nog steeds vastbesloten om Matthews foute inschatting te bewijzen, vocht Michael tegen de verblindende pijn om zichzelf zonder hulp van de volwassenen te spietsen. Het deed pijn, het deed heel erg pijn, nog erger dan toen hij twee jaar geleden zijn arm bij het voetballen gebroken had en de botten door zijn huid staken. Kracht ontlenend aan een hoeveelheid wilskracht waarvan hij niet wist dat hij die had en met veruit de grootste inspanning van heel zijn jonge leven slaagde hij erin. Terwijl hij hevig gilde, gedeeltelijk van triomf maar vooral door de martelende pijn, vulde de kontplug zijn gat volledig in elf seconden. Hij had slechts één van zijn punten aan Stevie verbeurd.

Michael had gewonnen, negen punten tegen één.

Op de tribunes waren Michaels ouders, broertje en zusje zeer trots en geïmponeerd door hun kleine strijder, vooral zijn papa en jongere broer.

"Wow," riep papa uit, "hij is toch een kleine taaie rakker, niet waar?"

"Zeker," zei zijn moeder goedkeurend.

"Dat moet heel erg pijn doen," zei zijn jongere broer. "Ik zou dat nooit kunnen."

"Goed," waarschuwde zijn moeder, "als je wat ouder bent, gedraag je dan op school net als Mike afgelopen week en wij zullen erachter komen of je het kunt of niet."

Op het veld voerden de twee teamkapiteins, Matthew van rood en Gary van blauw oorlog. Beiden speelden ruw, door hun voorbeeld moesten ze het team leiden. Beide jongens hadden diverse wonden en sneden, maar gelukkig bloedde het niet. Want net als bij schoolworstelen gebruikelijk is voor de gezondheid en de veiligheid, zou een bloedende wond automatisch een onderbreking van het spel vereisen om het bloeden te stoppen en de wond schoon te maken.

In een dergelijk sport waarbij je nauw contact met elkaar had was er teveel gevaar dat vervuild bloed de ander besmette. Matthew kreeg Gary op de mat en begon hem onmiddellijk in de richting van de blauwe plug te slepen. Gary slaagde erin te ontsnappen en trok Matthew naar de rode plug. Matthew ontweek zijn greep en kreeg weer controle over Gary, en begon hem naar de andere plug te bewegen. De koningslag duurde op deze manier al ruim vier minuten en het leek alsof geen van beide jongen zou kunnen scoren. Maar toen begon Matthews uithoudingsvermogen als eerste af te nemen.

In een voor de toeschouwers zeer verassende wending van de gebeurtenissen kreeg Gary Matthew snel boven de noodluttige plug. De plug raakte Matthews achterste. Gary riep, "Help, alstublieft." Het duurde niet lang voor de mannen de luid snikkende Matthew helemaal op de 3 cm dikke indringer geduwd hadden. Ondanks de intense pijn, slaagde Matthew er op de een of andere manier in om als één van de weinig jongens bij zijn spietsing niet te schreeuwen.

Gary spietste zichzelf zoals de eer van Blauw en zijn plicht als kapitein vereiste. Net als Matthew een paar seconden eerder en evenals bij vasthechten van het lapje, slaagde hij erin niet te gillen van de verschrikkelijke pijn, maar zijn gesnik was luidruchtig en zijn tranen liepen voortdurend. Hij had er dertien seconden voor nodig, zodat het blauwe team ternauwernood de overwinning van deze wedstrijd behaalde, 4-3.

****

De einduitslag werd aangekondigd. "De winnaar is," riep de omroeper, "het blauwe team, met 25-20." De tribunes barstten in applaus uit, veel van de blauwe ouders en supporters waren blij over hun overwinning, veel van de roden schudden hun hoofden in afschuw over hun "kleine slapjanussen" zoals een vader het stelde.

"Het rode team," verklaarde de vrouw met een klap van haar zweep, " ga naar de tafel in het midden van het veld voor jullie straf!" Bedrukt liepen de roden naar de tafel. Bij de tafel stonden de vier artsen en verpleegsters uit de kleedruimte en drie bewakers. Katoenen wattenstaafjes, diverse flessen en verscheidene kommen stonden op de tafel klaar.

"Van het blauwe team," zei de Omroeper, "omdat ze nul punten gescoord hebben moeten Mark, Barry en Timmy ook naar de tafel gaan."

"Jongens, de rest van jullie," verklaarde de vrouw, "mag eventjes uitrusten voor de volgende wedstrijd, Vil de Luls Lul!"

"O.k. jongens," zei de hoofdarts, "de helft van jullie gaat aan deze kant staan met je ogen naar de tribune, en de rest kijkt naar de andere kant." Dit was snel gebeurd, en toen kwam het volgende bevel. "Begin je af te trekken, je moet je kleine lulletjes daarvoor stijf maken."

"Dus zorg dat ze stijf worden en houdt ze zo," eiste de vrouwelijke assistent arts. Twaalf handen gingen aan het werk met twaalf lullen van verschillend formaat, de meesten van de eigenaars met rode gezichten. Natuurlijk zorgden camera's en microfoons ervoor dat ze dichtbij alle actie waren.

Terwijl zij hun voorbereidingen maakten, de ingrediënten in de kommen mengden en het pakketje wattenstaafjes openden maakte het medisch personeel grapjes, die door de microfoons voor iedereen hoorbaar waren.

"Ik vraag me af," vroeg één van de verpleegsters, "of dit een nieuwe specialisatie zal worden?"

"Ah, ja," beantwoordde de hoofdarts joviaal, "ik zie het al, voldoen aan de vereisten en lid worden van de Academie van Pediatrische Disciplinaire Geneeskunde."

"Hoe zou het zijn om hoofd van die afdeling te zijn?" vroeg de andere verpleegster zich af, "studenten opleiden in methodes om pijn te veroorzaken in plaats van het te verminderen."

"Dekt de zorgverzekering dat eigenlijk?" vroeg de assistent arts.

"Ja, mevrouwtje, dat is dan twintig dollar loon voor Johnnies penismarteling van vandaag," antwoordde het hoofd alvorens terug te keren naar de ernstige zaken van hun zojuist uitgevonden specialisatie van Pediatrische Disciplinair Geneeskunde.

"Jongens, draai je maar om," droeg de assistent arts op.

"Goed," zei de hoofdarts, "jullie hebben allemaal een stijve. Houd 'm zo terwijl je op je beurt wacht."

"Of anders," waarschuwde de vrouwelijke arts.

"Jullie vier, hier komen," zei één van de verpleegsters tot de vier kleinere jongens die natuurlijk bij elkaar waren gaan staan. Met tegenzin schuifelden Michael, Justin, Kevin en Timmy naar voren.

"Wat gaan jullie met ons doen?" vroeg Justin zenuwachtig.

"Wij gaan jullie alleen maar met dit mengsel bestrijken," zei de andere verpleegster naar de vier kommen wijzend.

"Wat is dat voor spul?" vroeg de even zenuwachtige Kevin.

"Alleen maar een mengsel van Methylsalicylaat en Menthol," zei de hoofdarts.

"Waar wordt dat voor gebruikt?" vroeg Michael zeer bezorgd want hij had geen idee wat Methylsalicylaat en Menthol was of waarvoor het werd gebruikt.

"Dat is het spul," verklaarde de assistent arts, "dat in de zalf zit die jullie ouders of grootouders zouden kunnen kopen om hun spier- of artritispijn te verlichten."

"Op de koop toe," bracht het hoofd de jongens verder in verwarring, " hebben we er een beetje tovernoot [witch hazel] en een paar korrels cayennepeper aan toegevoegd."

Michael was compleet in verwarring. Hij wist niet wat "cayennepeper " was en ook niet wat dat kon doen, maar hij wist dat tovernoot het spul was dat zijn moeder altijd op sneetjes en schaafwonden deed. Soms stak het een klein beetje, maar hij voelde zich erna altijd beter. En de arts had gezegd dat het andere materiaal bedoeld was om de pijn te verminderen. "Ik dacht dat u probeerde om ons pijn te doen, en niet om ons beter te maken," uitte hij zijn verwarring.

"Oh, maar we gaan je pijn doen," bevestigde de vrouwelijke arts opnieuw, "voel maar." Met een stevig greep pakte zij Michael's kleine stijve lid en duwde het wattenstaafje diep in zijn urinebuis.

"Auwe, auwe," schreeuwde hij onmiddellijk in paniek, "haal het er uit, haal het er uit, het brandt, het verbrandt mijn pisbuis."

Langzaam en methodisch heen en weer draaiend trok de arts het wattenstaafje uit de penis van de bijna hysterische jongen. Zij amuseerde zich over zijn gedraai, wetend dat deze nieuwe pijn in geen geval zo erg was als de pijn die hij al had gehad, en nog zou krijgen bij de volgende strafmaatregel. Het duurde niet lang voordat alle twaalf jongens hun brandende schoonmaakstaafje ontvangen hadden, de grotere jongens zelfs twee wattenstaafjes tegelijk.

Spoedig, te midden van herhaalde vermaningen als "niet aanraken, niet bedekken," sprongen twaalf paren benen als een gek in de rondte in een poging het branden te verlichten, de twaalf paren jongensdelen schudden niet zo vrolijk.

"En nu," galmde de stem van de Omroeper, "is het tijd voor het spel!"

"Dit spel is voor vijf teampunten," kondigde de vrouw met knallende zweep aan.

* * *

De teamkapiteins Gary en Matthew vochten het opnieuw samen uit, elk verwoed de stijve lul van de ander aftrekkend. Lullen die pijnlijker en pijnlijker werden, omdat de gehandschoende hand van de tegenstander een lichtjes schurende lotion grondig in die lul wreef.

"Shit, rustig aan," riep Matthew tegen Gary, "ik heb mijn lul nog nodig!" Gary nam niet de moeite te antwoorden of te vertragen, helemaal gefocust om te winnen door Matthews lul pijnlijker acher te laten dan zijn eigen.

"Oh, nee, ik kom klaar," schreeuwde Matthew, iedereen alarmerend om op zijn zaad te letten dat meer pijn dan genoegen gaf.

"Niet ophouden," schreeuwde het schoolmeisje en sloeg hard met haar zweep op Gary's achterste. "Tijd is nog niet voorbij."

Het meisje was nog niet uitgesproken of Gary kwam zelf met en rood gezicht klaar. De beschaamde snikkende jongen behield wat van zijn trots omdat hij erin slaagde niet te schreeuwen terwijl er wild gerukt werd aan zijn meest gewaardeerde stuk speelgoed.

De tweelingen trokken aan elkaars geschaafde lullen, de krassen en bloedspatten waren duidelijk zichtbaar voor de snuffelende televisiecamera's. Elk was al tweemaal klaargekomen en dat had alleen maar bijgedragen aan de gevoeligheid en de ondraaglijke pijn die hun lullen overweldigde.

Michael was vastbesloten om meer schade aan Stevie's kleine lul te berokkenen dan aan die van hem werd gedaan. En hij was opnieuw vastbesloten om teamkapitein Matthew te bewijzen dat hij het verkeerd had en dat hij inderdaad wel een hulp voor het Rode team was. Hij kon niet voorkomen dat hij huilde en schreeuwde terwijl zijn eigen kleine lul rood en ruw gemaakt werd, maar vertraagde niet bij het aftrekken van Stevie's lul, zelfs niet tijdens zijn verscheidene droge orgasmes, of die van Stevie.

"Wow," zei Michaels vader, "ik had nooit gedacht dat hij het in zich had om zo taai te zijn."

"Ik ook niet," viel zijn moeder bij.

"Ik denk dat ik hem maar geen doetje meer zal noemen," zei zijn oudere zus.

"Niemand zal dat met mijn piemel doen," zei zijn jongere broer.

"Goed dan," herhaalde zijn moeder haar vroegere waarschuwing, "dat kun je er beter voor zorgen dat je op school niet in problemen komt."

"Of zij zullen het wel met je doen," versterkte vader de waarschuwing van moeder, "met onze zegen."

Op het veld werd Timmy van blauw hysterisch door wat Justin aan het doen was met zijn kleine jongenspenis. "Niet kapotmaken, niet aan stukjes scheuren, alsjeblieft," bedelde hij herhaaldelijk tussen zijn schreeuwen en snikken, Justins even kleine lid halfslachtig aanvallend.

Halfslachtig, totdat neerregende zweepslagen hem tot de grootste inspanning aanspoorden. "In beweging," schreeuwde het meisje bij zijn mat en sloeg haar bundel leren strengen als straf op Timmy's buik. "Sneller," eiste zij, op zijn dijen ranselend. "Dat kan veel beter," schreeuwde zij, terwijl ze de zweep op Timmy's naakte achterste liet neerkomen en de uiterste randen van de nog steeds zichtbare brandneteluitslag op beide billen raakte.

Tegen de tijd dat de sirene klonk, na acht lange pijnlijke minuten, was de lul van elke jongen een miserabele pijnlijke uitziende puinhoop, rood, ruw, en soms een beetje bloedend. Elke jongen huilde maar geeneen durfde de gevolgen te riskeren van het aanraken van hun openbaar getoonde privédelen.

De juryleden liepen het veld op, een team van vijf jongens, de jongste tien, de oudste veertien, met ertussen een elf-, twaalf- en dertienjarige. Zoals ze eerder gerepeteerd hadden, maakten de juryleden een show van het inspecteren van elk afgeschuurde penis, ze keken ernaar, raakten hem aan en tilden hem op. Enkele juryleden waren van dezelfde school en kenden een paar van de nu uiterst beschaamde jongens. Elk jurlylid inspecteerde elke jongen en maakte een notitie op zijn klembord. Deze notities waren spoedig vergeleken voor de uitslag.

"De jury heeft beslist," zei de Omroeper, "dat het rode team de winnaar is!"

"Dat maakt onze teamscore," zei de zweepvrouw, "Blauw tien, Rood vijf."

"Blauw team, ga naar de straftafel toe," eiste de Omroeper.

* * *

De tafel naderend hield Barry plotseling in zodat Timmy tegen hem aan liep. "Whoa, Nelly," zei Barry, "kijk daar 'ns.'

"Nee!" schreeuwde Timmy in paniek toen hij de naaldwielen zag die op de tafel klaar lagen. Uit de buitenrand van elk wiel puilde een ononderbroken rij scherpe naalden van ruim een centimeter lang. Elk naaldwiel was vastgemaakt aan een stevig 17 cm lang handvat. "Ze gaan mijn piemel niet afsnijden met die dingen!"

Timmy stormde als een gek naar de zijlijn, alleen maar om snel gevangen te worden door verscheidene bewakers. Schreeuwend, gillend en tevergeefs alle kanten uit schoppend, werd hij teruggesleept naar de tafel."

"Nee, nee!" schreeuwde hij toen vrouwelijke assisent arts zijn kleine lul ruw vastpakte.

"Deze worden neurowielen genoemd," legde zij uit aan de jongen die te hysterisch was om te luisteren.

"Zo in elkaar geslagen als jullie kleine penisjes zijn," zei de hoofdarts, " denk ik niet dat ze erg goed zullen merken dat wij deze helemaal over ze heen rollen." Verscheidene van de oudere jongens bloosden bij de "kleine" belediging van hun mannelijkheid, vergeleken met jongere jongens in het veld, waren zij niet zo klein, volgens henzelf dan tenminste.

"Zullen we uitzoeken hoe ze voelen?" vroeg één van de verpleegsters.

"Nee!" schreeuwde Timmy.

"Ja," zei de assistent arts, "laten we dat doen." Onmiddellijk begon zij het wiel met de scherpe naalden helemaal over Timmy's al zeer pijnlijke lul te rollen.

"Auw, dat doet zeer," gilde hij, deze nieuwe pijn op zijn reeds beschadigde lul was extreem ondraaglijk.

"Zo zeer kan het niet doen," zei zijn folteraar, "ik heb zelfs niet in je gesneden. Zoals nu," voegde zij toe en oefende een paar seconden een beetje extra druk uit zodat de naalden in de piemel van de kleine jongen prikten en er een paar druppels bloed te voorschijn kwamen.

Bevrijd van zijn marteling, begon Timmy met een wilde dans van pijn, zijn geslachtsdelen schuddend en wiebelend in een vergeefse inspanning om de pijn in zijn penis te verlichten. Een penis die hij niet aan durfde te raken uit angst voor strafmaatregelen wegens "bedekken."

Het duurde niet lang vóór de andere acht leden van het Blauwe team levendig deelnamen aan Timmy's dans, sommigen wat meer levendig dan anderen. De neurologische naaldwielen hadden ervoor gezorgd dat de penile pijn van alle negen teamgenoten een nog hoger en nog scherper niveau van ondraaglijke pijn bereikt had.

"Nu, ons laatste spel vóór de pauze," kondigde de Omroeper aan, "een beetje met pek bestrijken en dan wat veren toevoegen. We noemen dat Pek de Boeven."

* * *

Het rode team werd opgesteld aan de ene kant van een ondiepe trog van bijna twee meter breed en zes meter lang. Een modderachtige substantie, zwartbruin van kleur, vulde het 10 centimeter diepe kanaal. De rook die van de "pek"-oppervlakte opsteeg maakte de angst van de jongens voor wat er ging gebeuren alleen maar groter.

"Dit is een tijdwedstrijd," verklaarde de Omroeper, "het team met de beste totaaltijd krijgt vijf punten."

"Laten we Pek de Boeven!" knalde de vrouw met haar zweep.

Twee rugbyspelers grepen de trillende en huilende Michael beet. "Als wij je op de pek leggen, dan rol je op mijn 'nu!' zo snel als je kunt naar het andere eind."

"Hoe sneller je gaat, hoe minder je verbrandt," verklaarde de andere spel nogal nutteloos.

"Nee, alsjeblief, dat brandt," schreeuwde Michael toen hij op z'n rug op het hete oppervlak werd gelegd, "haal me er uit!"

"De enige uitweg is aan de andere kant," zei de eerste rugbyspeler.

"Nu!" schreeuwde zijn partner.

Vertwijfeld begon Michael zo snel te rollen als hij kon. Op de eerste plaats om zo snel mogelijk aan de verzengende hitte te ontsnappen en dat er zo min mogelijk aan zijn geroosterde lichaam bleef hangen. Maar gedeeltelijk ook om opnieuw aan kapitein Matthew te tonen dat hij een teamlid was, het jongst of niet, dat het kon."

Zodra zijn lichaam de eindbalk aan de andere kant raakte, tilden twee andere rugbyspelers met gehandschoende handen hem eruit. Verschillende giechelende middelbare-schoolmeisjes begonnen onmiddellijk zijn met modder bedekte lichaam met een een aantal helder kleurde veren te bestrooien. Één meisje maakte er een grote show en plakte een helder roze veer op de top van zijn met pek bedekte en nog steeds roosterende penis. De meisjes stopten pas met de verfraaiing van de snikkende jongen toen Justin uit de mest werd getrokken.

Michael moest op een opgeheven podium gaan staan, de "pek" bleef hem branden tot de derde speler van rood, Kevin, eruitgetrokken was. Justin nam Michaels plaats op het platform in. Michael, die geen moeite meer deed om zijn snikken in de hand te houden, werd naar een schoonmaakpost geloodst.

"Hé, ik kan mezelf wassen," protesteerde de huilende Michael tegen de schoolmeisjes bij de verplaatsbare douche.

"Misschien wel, jongentje," zei de leidster van het stel, "maar wij doen het voor je." Eerst met een warme douche en daarna met hun handen verwijderden de meisjes grondig elk stukje brandend pek en elke veer van Michael. Zij zorgden er vooral voor dat hun wrijvende handen geen vierkante centimeter misten van het pijnlijke lichaam van de jongen, met name zijn geslachtsdelen kwamen in aanmerking voor extra aandacht.

De een na de ander rolden de leden van het Rode team in de hete modder. Sommigen gilden bij het eerste contact, anderen verderop in de bak, maar Matthew, Richard en David helemaal niet. De meesten snikten luid, enkelen stil, maar bij allemaal liepen de tranen over hun gezicht.

"Hoe heet is die modder?" vroeg de vrouw aan de Omroeper.

"Niet al te heet," kwam het antwoord, "we hebben het op 45 graden Celsius afgesteld."

Nu had Blauw hun eigen speeltijd in de modder, met gelijkaardige gevolgen zoals Rood. De vastbesloten Gary slaagde erin stil te blijven bij de beproeving maar niet zonder tranen. Barry schreewde de hele tijd net als zijn broer Harry. Net als kleine Timmy, die dankbaar was er tenminste niemand was die zijn kleine penis bedreigde. Een kleine penis, die net als zijn ballen, door een laag teerachtige brandende modder bedekt was zoals bij alle andere jongens.

"Het rode team wint!" riep de Omroeper.

"De score is is nu 10-10," vulde de vrouw aan.

"Blauw team, kom hier voor jullie straf," beval de Omroeper.

* * *

Zenuwachtig van angst naderde het blauwe team de straftafel. Vier theeketels stonden op roodgloeiende hete platen.

"Dat ziet er niet zo best uit," mompelde kapitein Gary tegen zijn zijn teamgenoten.

"Ze gaan weer iets met onze piemels te doen, ik weet het zeker!" gilde Timmy opnieuw in paniek.

"Elke straf schijnt iets te doen te hebben met onze lul," gaf Barry als commentaar.

Deze keer werden de twee oudste en twee jongste jongens als eerste geroepen. Gary en Thomas werden naar de linkerzijde van de tafel gestuurd, waar de hoofdarts en de assistent verpleegster wachtten. Stevie en Aaron werden naar de rechterkant gestuurd, naar de assistent arts en de hoofdverpleegster.

"Wat, wat gaan jullie met ons doen?" stamelde Stevie klappertandend.

"Oh, we gieten alleen maar dit hete water op de top van je piemel, op de eikel," antwoordde de assistent arts.

"Eigenlijk, net achter je eikel," verklaarde de hoofdverpleegster vrolijk.

"Dat kunnen jullie niet doen, dat zal ons erg verbranden," protesteerde Gary tegen het gevaar voor het belangrijkst aanhangsel van hem en van zijn teamgenoten

"Verbranden, nee eigenlijk niet," zee de hoofdarts, "pijn doen als de hel, ja, dat wel."

"Het water aan de kant van de grote jongens is slechts 50 graden Celsius," verklaarde de verpleegster.

"En voor jullie kleine jongens," de hoofdverpleegster deed niets om de kleine jongens gerust te stellen, "jullie water is 45 graden, net als de pek."

"Laten we beginnen," zei de hoofdarts, en greep Gary's lul beet en begon de voorhuid ruw naar achteren te pellen om zijn eikel volledig bloot te stellen. Gary was één van de zes jongens in het veld die niet besneden was.

"Hé," schreeuwde Gary tegen zijn behandelaar, "niet zo ruw, bent u nou een dokter."

"Als je dat al niet leuk vond," antwoordde de arts, "dan zul je hier zeker niet van houden." Met een getande tang kneep de verpleegster stevig en een beetje pijnlijk in de eikel en rekte de lul van de jonge tiener strak uit. De arts pakte de ketel en, langzaam tot tien tellend, goot een dunne stroom water op de penis van de jonge overtreder, precies op de verbinding tussen eikel en schacht.

"Auwwwwwww!" gilde Gary als onmiddellijke reactie, deze laatste marteling bleek teveel te zijn voor zijn besluit om zo weinig mogelijk te reageren. Zoals zijn schoolhoofd al had voorspeld, gilde de jongen als een speenvarken en huilde hij als een baby.

Om geen enkele kans op mogelijke vluchtpogingen tegen stonden twee bewakers naast Timmy die zijn beurt wachtte. Een beurt waartegen hij zich op alle mogelijke manieren verzette, maar zonder enig resultaat.

"Ouch!" schreeuwde hij toen de tang van de verpleegster in zijn zachte penistop beet. "Owwweeeee!" hij uitte een ijselijke schreeuw toen het hete water zijn kleine piemel raakte, net achter de top. Met wild schoppende benen als een dronken waggeleend danste de elfjarige al voordat de twee bewakers hem loslieten.

Toen alle negen jongens hun straf ontvangen hadden, kondigde de Omroeper aan, "Pauze, een korte onderbreking van een half uur."

* * *

"Jongens, eten," zei het hoofd van de kleedruimte, wijzend op het klaarstaande eten en drinken. Vruchten, koud vlees, energierepen, kaas, gebak, en zelfs suikergoed stond op tafel. Er was een keuze van dranken, van gezonde vruchtesappen tot aan ongezonde gezoete frisdranken.

"Jullie moeten sterk blijven voor de tweede helft," zei de andere man van de kleedruimte.

"Man," zei de blauwe teamkapitein Gary tegen de rode teamkapitein Matthew, die aan een druivensap nipte, "ik wilde dat ze onze lul met rust lieten, ik wil het heel gauw doen met mijn meisje."

"Ik zou dat ook wel willen," antwoordde Matthew tussen twee happen van een gebakje door, "maar ik denk niet dat ze dat zullen doen."

Toen een kwartier van de pauze voorbij was, kwam het medische team binnen om de jongens een snel onderzoek te geven. Zij verklaarden dat elke gekneusde, gestriemde, geslagen en pijnlijke jongen in orde was om de verschrikkingen van de tweede helft te verdragen.

* * *

Het strijdlied van de universiteit schalde opnieuw uit de luidsprekers en de jongens renden opnieuw het veld op, dit maal naakt.

"Welkom terug, jongens," heette de Omroeper hen welkom. "Vóór we met het volgende Spel van Gebraden Voeten, of Bak Je Weg, zoals we het hier noemen, beginnen is het eerst tijd om ons publiek een kleine show te geven."

De jongens werden op een rij gezet met hun gezicht in de richting van de zijtribunes, halverwege de zijlijnen.

"Begin je af te trekken," eiste de vrouw met knallende zweep, "en houd pas op als wij het zeggen."

Tien minuten lang werkten de jongens aan hun pijnlijke lullen, en allemaal waren ze binnen vijf minuten al klaargekomen. En dat had hun pijnlijke lul alleen maar gevoeliger gemaakt bij het verdere aftrekken, omdat niemand de gevolgen aandurfde van het te vroeg ophouden.

"Stop," schreeuwde de Omroeper na tien lange beschamende en vernederende minuten. De jongens met heel erg rode gezichten hadden geen verdere aanmoediging nodig om hun handen van hun stijve lullen te halen, opgelucht dat ze konden stoppen met het niet-zo-aangename masturberen.

"Nu is het tijd voor het spel Bak Je Voet!" liet de Omroeper het volledige stadion weten.

"Het goede nieuws, jongens," grinnikte de zweepvrouw, nogmaals met haar zweep slaand, "is dat we nu over de helft zijn." [Engelse woordgrapje onvertaalbaar en dus weggelaten, de vertaler]

"En het slechte nieuws, voor jullie wel te verstaan," grinnikte de Omroeper, "is dat jullie het niet leuk zullen vinden!"

En inderdaad, de jongens vonden het niet leuk. Op vier plaatsen was op het veld een strook steenkolen neergelegd. Gloeiende steenkool die duidelijk zeer heet was. Elke kolenstrook was vijftien meter lang en ruim een meter breed. De kleinere jongens van Blauw stonden bij één strook, de kleine jongens van Rood bij de strook ernaast. Vervolgens kwamen de Grote Blauwe Jongens en tenslotte bij de laatste strook, Groot Rood.

"Klaar, af!" de Omroeper begon het estafette.

Ondanks zijn angst voor de onafwendpare pijn, zette Michael er onmiddelijk een spurt in. Hij had al teveel doorstaan om Matthew en de rest van zijn team nu te laten zitten. Op de tribunes waren de ouders, broer en zus van de tienjarige opnieuw onder de indruk van de vastbeslotenheid van hun kleine vechter.

Stevie van blauw en Mark gingen ook snel van start, maar Harry van rood bleef maar staan. Bleef staan tot stokslagen hem in beweging kregen. "Ren," schreeuwde het middelbare-schoolmeisje dat de dunne flexibele stok hanteerde. "Ik blijf je slaan tot je rent," zij verduidelijke haar bevel met een pijnlijke slag op Harry's linkerarm, onmiddellijk gevolgd door eentje op zijn al zeer pijnlijke lul. Dat bracht hem haastig in beweging. Haastig probeerde hij de pijnlijke stokslagen te ontwijken, en even haastig voelde hij een nieuwe pijn opkomen in een nieuw gebied, zijn voeten. Hij kwam in verleiding naast de steenkolen te gaan lopen, maar de patrouillerende stokmeisjes deden hem die optie snel vergeten.

Ondanks dat hij de kleinste jongen in de Spelen was, was Michael, de hele tijd gillend, de eerste die zijn wachtende teammaat aantikte. De tienjarige Justin snelde onmiddellijk vooruit, maar aarzelender en behoedzamer dan Michael. "Sneller, je moet sneller rennen," schreeuwde teamkapitein Matthew. "Sneller, ga sneller," spoorden zijn teamgenoten hun andere tienjarige ook aan.

Heen en weer renden de jongens over de hete steenkolen die hun voeten verschroeiden. Het was maar net, maar uiteindelijk werd het blauwe team tot winnaar uitgeroepen en verkreeg nog eens vijf punten.

"Blauw 15, Rood 10," verstrekte de vrouw de bijgewerkte stand.

Op het veld inspecteerde het medische team de voeten van elke jongen. "Wat gaat U doen?" vroeg bezorgde Timmy, enigszins getroost dat dit keer zijn penis geen pijnlijke straf zou hoeven te ondergaan.

"Oh, helemaal niets," zei de assistent arts terwijl ze zijn rechtervoet losliet. "Het is rood, is het zeer gevoelig en je hebt een paar blaren, maar niets wat behandeld moet worden."

"Maar, maar," griende Timmy, "het doet zeer!"

"Dat is dan jammer," antwoordde de vrouwelijke arts, "omdat je bij het volgende Spel heel goed moet kunnen rennen."

"Het rode team, naar jullie straf," daverde de stem van de Omroeper.

Tot hun verschrikking was de straf voor Rood een herhaling van de Blauwe straf, het hete water over de lul. Net als de Blauwe jongens, gilde elk lid van de Roden bij dit nieuwe misbruik van hun reeds misbruikte penissen.

In de zijlijn, zei Gary tegen Barry, "ik ben blij dat ze dit maal niet met onze lullen geknoeid hebben."

"Ik ook," keurde Barry dat goed. Een in het geheim blije Barry, omdat zijn tweelingbroer nu aan de zelfde penismarteling blootstond die hij net voor de pauze had gehad.

"Misschien zal de mijne voldoende beter zijn voor volgend weekend," vervolgde Gary, "om mijn meisje te neuken."

"Man, jij hebt geluk," antwoordde Barry, "de mijne wil be zelfs niet pijpen."

* * *

"Tijd voor ons laatste Spel," verklaarde de Omroeper, "Kaleidoscoop."

"Of als iedereen het liefkozend noemt, de Poorten van de Hel, "zei de vrouw, de zweep op de grond slaand.

"Dit spel is tien teampunten waard," zei de Omroeper.

Het speelveld van de Poorten van de Hel was een 36 meter lange en 12 meter brede rechthoek, met zijwanden die tot het middel kwamen. Aan het begin, net voorbij de startstreep, stonden acht draaiende palen waaraan vele angstaanjagende riemen rondwervelden. Aan elke paal waren de riemen op diverse hoogten geplaatst om er zeker van te zijn dat elke jongen, ongeacht zijn grootte, geraakt werd. De ruimte tussen de riemen was te smal om erdoor te kunnen, elke jongen die ertussendoor zou lopen werd tenminste door de uiteinden van de riemen geraakt.

"Jongens," waarschuwden de Omroeper, "blijf op de paden als je tenminste je voeten niet nog wat meer wilt branden."

"En je wilt ook niet buiten het pad terecht komen," voegde de vrouw toe.

Een serie ruim een meter brede paden doorkruiste zigzaggend de spelvloer. Sommige combinaties van paden gaven een onbelemmerd - behalve door de verdedigers - doorgang naar het doel aan de andere kant; andere combinaties leiden tot andere draaipalen. Palen uitgerust met diverse duivelse martelapparaten uit, riemen, stokken, draaiende naaldwielen, heetwaterstralen en zelfs brandnetels. De zijwanden bestonden afwisselend uit scherpe spijkertjes, brandnetels, hete platen, en een soort grof schuurpapier met een substantie die de huid afschaafde.

Beschermd met met helmen met volledige gezichtsschild en knie- en elleboogbeschermers stonden Michael, Harry en Richard bij de startstreep, klaar om de eerste aanval uit te voeren. De bedoeling van de drie Roden was de enigszins stekelige ballen die zij in hun linkerhand hielden zo snel ze konden in de doeldoos aan de andere kant te laten vallen.

De negen Blauwe verdedigers moesten de drie Roden zo lang mogelijk vertragen en hen tegen ze veel mogelijk strafpalen laten lopen.

De hoofdscheidsrechter blies op haar fluitje en de drie Roden vertrokken. Michael probeerde zich door de iets bredere ruimte tussen de eerste paal en de zijwand te wringen. Ternauwernood vermeed hij de riem, maar hij raakte de kleine spijkertjes zodat er druppels bloed te voorschijn kwamen.

"Eeeoww," schreeuwde hij en liet zijn bal vallen.

"Twee punten voor Blauw," verklaarde de hoofdscheidsrechter. Elk contact met een martelinstrument was een punt voor de tegenstander, net als elke gevallen bal.

Om de bal weer te pakken moest Michael van het pad af en schroeide zijn reeds geschroeide voeten nog wat meer. Maar gevolg gevend aan zijn vastbeslotenheid te slagen, gilde hij één keer, zette zijn tanden op elkaar, pakte de bal en keerde snel op het pad terug.

"Punt voor Blauw," een scheidsrechter kende Blauw een punt toe omdat Michael het pad verlaten had.

Harry had ervoor gekozen om rechtstreeks tussen twee series riemen door te lopen; voor die moeite ontving hij elk vijf harde slagen, één elk op zijn borst, buik, billen, dijen, en kuiten. Wankelend van pijn concentreerde hij zich om het doel aan de andere kant te bereiken.

"Twee punten voor Blauw," kondigde een hulpscheidsrechter aan, een punt voor elke paal die de huilende tweelingbroer had gestraft.

Richard volgde Michaels strategie. Hij vermeed de hete plaat op de zijwand naast zijn paal, maar de riemen pakten hem. Richard kreeg slagen op zijn borst, zijn dij en jammer genoeg op zijn ballen. Onmiddellijk viel hij krimpend van pijn op de grond en rolde van het pad. Onmiddellijk liet hij zijn bal vallen maar kon hem snel terugpakken.

"Drie punten voor Blauw!"

De verschroeiende pijn van de hete vloer deed de jammerende Richard onmiddellijk opstaan en naar het pad gaan, nog steeds ineengekrompen ging hij voorzichtig verder.

"Het is 8-0, Blauw," verzorgde de ademloze vrouw de stand van het snel verlopende Spel.

Michael voelde dat hij in problemen kwam voor het gebeurde, drie verdedigers kwamen op hem af. Zonder erbij na te denken nam hij de bij de volgende afslag het rechterpad. - Een pad dat leidde naar de paal met het naaldwiel. De jongens op het pad achter hem versperden de terugweg. In wanhoop stapte hij van het pad af op de bloedhete vloer en schoot naar het dichtbijzijde pad.

"Strafpunt!" schreeuwde de hoofdscheidsrechter, "Eén punt voor Blauw voor het ontwijken van verdedigers, één punt voor Blauw voor het van het pad af vluchten."

"Is dat niet hetzelfde?" vroeg de vrouw aan de Omroeper.

"Nee," antwoordde hij, "één voor het verlaten van het pad, het strafpunt is voor het weglopen voor de verdedigers."

Tot zijn wanhoop ontdekte Michael dat het opgelopen strafpunt betekende dat hij het naaldwiel voor tien volle seconden over hem heen moest laten rijden.

"Punt, Blauw," schreeuwde een scheidsrechter zodra de naalden contact maakten met de snikkende Michael. Toen de scheidsrechter aangaf dat de tijd voorbij was, spurtte de schreeuwende jongen, druipend van het bloed uit talrijke kleine sneetjes en wondjes, onmiddellijk weg, terwijl de de verdedigers op de verplichte strafafstand van zes meter stonden.

Richard en Harry verging het niet beter dan Michael. Op zijn martelende tocht naar het doel, dwongen de verdedigers Richard tot het verdragen van veelvoudig stokslagen, een heet water douche, en een geseling met brandnetels, die nog eens drie punten toevoegden aan het totaal van Blauw. Blauwe nog eens twee punten gevend, herontdekte Harry de niet zo prettige ervaring van het naaldwiel en kwam hij te weten waarom Michael dat wiel zo erg vond. Hij gaf Blauw een ander punt toen hij de bal liet vallen; die hij gelukkig weer terug kon krijgen door zich op zijn buik uit te strekken, terwijl hij één voet op het pad hield. Op de een of andere manier slaagde de gedreven Michael erin om slecht één verdere paal te ontmoeten, een paar slagen die gelijktijdig zijn rug, billen en dijen striemden. In totaal gaven de drie Roden achttien punten aan Blauw.

Michael was eerste die het doel bereikte en liet zijn bal snel in de doos vallen.

"Zeven punten, Rood," schreeuwde de scheidsrechter uit, de eerste score toekennend.

"Zes punten, Rood," was de toekenning voor het tweede doelpunt van de drie; een doelpunt dat door Richard werd gemaakt.

"Vijf punten, Rood," kwam de toekenning toen een wankelend Harry zijn bal in de doos liet neerkomen.

"Na de eerste ronde, is het 18-18," zei de vrouw, voor eenmaal zonder haar zweep te laten knallen.

Vervolgens kwamen de eerste drie Blauwe aanvallers in een de ronde die voor Rood gunstig eindigde met 38-36. Na de zesde en laatste ronde wachtten de beide geslagen, gekneusde en bloedende teams met ingehouden adem op de einduitslag. De winnaar van de Poorten van Hel zou ook de winnaar van de Spelen van vandaag zijn.

"Onze definitieve uitslag van de Poorten van de Hel," kondigden de heer Omroeper aan, "is Rood 112, Blauw 109. Het rode team wint!"

Zo goed als ze hun misbruikte lichamen ertoe konden dwingen, sprongen de opgetogen Roden van vreugde, hun pijn was tijdelijk vergeten. Zij hadden het gehad, zij hoefden vandaag geen pijn meer te lijden, en er kwam ook geen volgende pijnlijke dag meer.

"Onze definitieve teamscore," vertelde de vrouw tegen alle alle partijen, "is Rood 20, Blauw 15. Het rode team heeft de Spelen gewonnen!"

Deze aankondiging veroorzaakte een donderend applaus, de Roden lachten en zwaaiden, de Blauwen lieten hun hoofden hangen om hun wanhoop te verbergen.

Op de tribunes besloot Michaels trotse grote zus onwillig, "Zonder Mikey hadden ze het niet voor elkaar gekregen." Voor zichzelf bedacht ze dat ze wat minder op haar oudere broer moest afgeven, omdat hij veel minder een baby was dan zij had gedacht."

"Mike was hartstikke goed!" was Michaels kleine broer het met zijn zus eens." Hij was super fantastisch!" voegde de kleine jongen toe, nog meer eerbetoon gevend aan zijn nieuwe held, zijn grote broer.

Michaels ouders waren te druk aan het roepen en applaudiseren om aandacht te schenken aan de grote loftuitingen van hun andere kinderen.

"Blauwe team, straftijd voor het verliezen van de Poorten van Hel," herinnerde de omroeper de Blauwen eraan dat hun lijden verre van voorbij was. De straf van het blauw bleek een herhaling van stekende en brandende katoenen wattenstaafjes in het pisgat te zijn, dat ook de eerste straf van Rood was geweest voor het verliezen van het Vul de Kont met de Lul Spel.

Nadat de straf aan de Blauwen was voltrokken was het nu tijd voor de beloofde ergste beproeving van de dag.

"Voor we verder gaan," kondigde de Omroeper aan, "enkele mededelingen. Het rode team moet naakt blijven totdat ze maandag van school thuiskomen."

"Zodat iedereen kan zien wat er met jongens gebeurt die de regels overtreden, "zei de vrouw, die voor de nadruk haar zweep weer liet knallen.

"Het blauwe team," hervatte de Omroeper, "moet naakt blijven tot ze de Spelen gewonnen heeft."

"Na jullie laatste straf zul je alleen maar blij zijn dat je dat moet, "zei de vrouw.

"Gary, Barry en Timmy," zette de Omroeper voort, "om diverse redenen krijgen jullie drie de Bijzondere Straf voor Bijzondere Aandacht van de Schoolstrafspelen. Jullie krijgen die in plaats van de gewone teamstraf."

"Nee," gilde Timmy van angst, "ik wil niet dat ze m'n piemel afsnijden!"

"Niemand snijdt ook maar iets af," probeerde een bewaker de huilende jongen gerust te stellen.

"Ze doen het wel, dat weet ik zeker!" gilde hij opnieuw zijn ergste vrees uit.

"Begin met de teamstraf," zei de Omroeper.

Stevie, Aaron en Seth werden naar de tafel gebracht.

"Jongens, dit gaat heel leuk worden," gekscheerde de hoofdarts.

"Voor ons," verduidelijkte de hulparts, "niet voor jullie."

"Stijve lullen, nu!" blafte de hoofdverpleegster.

In een ogenblik hadden de drie jongens, het ongemak van hun nog pijnlijke lullen negerend, allemaal een volledige erectie.

"Nu," zei de hoofdarts, "duw die stijve lullen door de gaten in deze dozen."

"Waarom?" vroeg Aaron.

"Omdat jullie straf daarin zit," antwoordde de arts. "Doe het, nu!"

"Bewakers," vroeg het hoofd aan de veiligheids ambtenaren, "willen jullie even helpen om deze jongens in hun gaten te stoppen." De bewakers waren blij om te helpen en ze grepen elke jongen stevig beet terwijl ze krachtig hun kleine piemeltjes in de hen toegewezen gaten stopen.

De gaten waren voorzien van opblaasbare rubberen ringen die snel opgeblazen werden zodat de spoedig lijdende lullen veilig opgesloten waren.

De verpleegster aan de andere kant van Stevie's doos ging snel met een pincet door een gat aan de achterkant van de doos. Onmiddellijk voelde Stevie iets op de top van zijn lul, iets dat als een insect voelde. Het eerste iets was nog niet geland, of hij voelde al een tweede iets neerkomen. Onmiddellijk voelde Stevie de "insecten" bijten, onmiddellijk gevolgd door een hevig pijnlijk brandend gevoel. "Yeeeeooowwwww!" uitte hij de meest schrille en luide kreet van de dag. Zijn schreeuwen ging door terwijl er meer en meer stekende en brandende plekken losgebarstten op zijn eikel. "Haal ze eraf! Haal ze eraf!" huilde de volledig hysterische jongen.

Na een volle tien seconden haalde de verpleegster ze weg door de doos te vullen met lauw water uit een waterkruik. Onmiddellijk liep de de ring leeg en werd Stevie losgelaten.

De top van de lul van de huilende jongens was rood, enigszins gezwollen, en overdekt met kleine witte puistjes.

"Wat waren dat?" vroeg de vrouw.

"Geïmporteerde rode vuurmieren," antwoordde de Omroeper.

"Ouch, die doen pijn," antwoordde de vrouw. "Ik ben een keer in mijn vinger gestoken en de pijn was bijna ondraaglijk."

"Absoluut waar," stemde de Omroeper in.

"Waarom water?" wilde de vrouw weten.

"Vuurmieren zijn gemene schepsels," antwoordde de Omroeper. "Als ze bijten dan houden ze vast en steken keer op keer. Maar zij haten water, zodat we dat gebruiken om ze weg te halen voor we te ver gaan met het beschadigen van kostbare lulletjes van die lulletjes."

Op het veld waren de kleine lullen van Aaron en van Seth er niet beter aan toe dan die van Stevie. Alle drie jongens ondergingen een extreme en ondraaglijke pijn terwijl Mark, Toby en Thomas naar hun eigen nabijzijnde persoonlijke mierconfrontatie werden gevoerd. Groter dan de jongere drie jongens, werd elk van hen "behandeld" met drie mieren per persoon. Drie mieren die de drie eikels van de gillende grotere jongens achterlieten als een even extreem pijnlijke zooi als die van de nog steeds huilende jongere drie jongens.

"Jongens, het spijt me zeer voor jullie," de hoofdarts vond het helemaal niet spijtig om te zeggen, "maar jullie lullen zullen nog wel een paar dagen pijn doen."

"Die witte vlekken," zei de hulp arts, "veranderen in blaren die als een gek gaan jeuken."

"Maar vooral niet openwrijven," waarschuwde de hoofdarts, "wat dan krijg je een ontsteking."

"Jullie ouders hebben instructies gekregen hoe jullie lul behoorlijk schoongemaakt moet worden om ontsteking te vermijden," zei de hoofdverpleegster. "Jullie moeten hen je lul zo vaak laten schoonmaken als zij noodzakelijk achten."

"Ik ben oud genoeg om mijn eigen lul schoon te maken," protesteerde de blozende Thomas.

"Deze keer niet," antwoordde de hoofdarts. "Wij willen er zeker van zijn dat het goed wordt gedaan, en daarom moeten je ouders het voor je doen."

"Dat onze regel, en de regel van de Spelen," eindigde de assistent arts de bespreking met de nog huilende jongens.

* * *

Half slepend, half duwend brachten twee bewakers een worstelende Harry naar de drie "bijzondere aandacht" jongens.

"Wat is dat," vroeg een geamuseerde Omroeper, " nog een andere kandidaat?"

"Precies," antwoordde één van de bewakers. "Zijn moeder wil dat hij precies hetzelfde ondergaat als zijn broer."

"Zij zegt," zei de tweede bewaker, "dat ze omdat ze een identieke tweeling zijn, ze er ook van onderen allebei precies hetzelfde uit moeten zien."

"Mooi!" riep de Omroeper uit.

"Wij zijn klaar om te beginnen," liet de hoofdarts het nieuwsgiering afwachtende stadion weten.

De vier jongens werden vastgebonden op gynaecologische onderzoekstelen. Hun armen werden aan de stoelleuningen vastgebonden. Hun wijd uitgespreide voeten werden vastgemaakt in stijgbeugels en omhoog gehouden zodat hun anussen en nu zeer kwetsbare geslachtsdelen volledig in zicht waren. Een riem werd om hun borst aangehaald. Harnassen hielden hun hoofden stevig op hun plaats, hoofden die zodanig naar beneden gericht waren zodat ze niets van wat daar gebeurde te missen.

"Wat gaan jullie met ons doen?" vroeg een niet meer zo moedige Gary.

"Jongeman," zei de hoofdarts, "je bent hier terecht gekomen omdat je zo brutaal bent, een brutaliteit die je gedurende de hele Spelen volgehouden hebt."

"Ja, en wat dan, klootzak?" riep de nog steeds brutale Gary.

"Wij zullen zien hoe brutaal je bent, eikel," zei de arts, "wanneer wij hiermee in je eikel boren." De arts hield een handboor op waar uit de klem een scherpe puntige boor van 2,5 mm diameter stak.

"Nee!" gilde Timmy tegen de assistent arts, "snij mijn piemel niet af met dat ding!" Zij hield een boor op die een beetje kleiner was dan die van Gary, met een boor van 1,5 mm diameter.

"Luister goed naar me," waarschuwde zij de hysterische kleine jongen, "net als iedereen je al gezegd heb, we snijden je penis er niet af, behalve misschien als je je teveel beweegt en je per ongeluk mijn hand uit laat schieten."

"Ik zal proberen stil te blijven, heel stil" stamelde de grienende jongen.

"Alles wat ik zal doen," ging zij verder, "is een nieuw gat door je eikel maken."

"Wat is mijn eikel?" vroeg Timmy.

"Het is dit deel van je penis," zei zij toen zij het deel in kwestie met een wattenstaafje met alcohol begon te deppen.

"Doet dat geen pijn?" vroeg Harry, toen hij de lange 2 mm dikke boor zag die de mannelijke arts vasthield die aanwezig zou zijn bij zijn toekomstige operatie.

"Natuurlijk zal het pijn doen, heel veel, erger dan iets anders van vandaag," antwoordde de arts vrolijk aan Harry.

"Wat als het bloed?" vroeg Barry. "Gaat dat niet heel erg bloeden."

"Maak je niet ongerust," stelde de vrouwelijke arts die aan Barry was toegewezen hem gerust. "Dit zal daarvoor zorgen," zei zij wijzend op een reeds gloeiende dichtschroei hulpmiddel op de tafel naast haar.

"En ontsteking," schreeuwde Gary, "denk eens aan ontsteking? Jullie hebben de andere jongens daarvoor gewaarschuwd!"

"Dat is geen probleem," verklaarde de hoofdarts, "onze instrumenten zijn allemaal gesteriliseerd en jullie ouders hebben instructies om ontsteking te voorkomen."

"Maar maar," lanceerde Barry zijn laatste verdediging, "we zullen er als freaks uitzien met een extra gat in onze lul."

"Slechts voor kort," antwoordde zijn arts, "met een paar weken zal het dichtgaan en zal niemand meer weten het er was."

"Behalve ik," mompelde Barry, "en iedereen die het ziet voor het weggaat."

"Dat is dan jammer," antwoordde zijn vrouwelijke arts.

"Waarom doen jullie dat bij ons?" eiste Harry. "Het is, het is v...., verm..., verminking," hij stotterde van angst.

"Het is maar een tijdelijke verandering," antwoordde zijn mannelijke arts. "En, om je vraag te beantwoorden, tijdens de pauze hebben je ouders specifiek gevraagd dat je zou worden onderworpen aan onze Bijzondere Straf."

"Timmy hier," zei de assistent arts en wees haar patiënt aan, "krijgt het omdat hij al de hele dag zo'n huilbaby is over zijn lul. Nu zal hij een reden hebben om over zijn lul te huilen."

"Gary," zei de hoofdarts, "krijgt een extra gat in z'n lul omdat hij zo'n brutale kleine lul is."

"Fuck you!" spoog Gary.

"Dames en heren," richtte de hoofdarts zich tot zijn chirurgisch team toen hij Gary's voorhuid terugtrok en op zijn plaats vastklemde ver onder de eikel van de tandenknarsende jongen, "Het is tijd om gaten te boren!"

Gary's stoere uitdagendheid verdween als sneeuw voor de zon toen de boor langzaam, uitermate pijnlijk langzaam, in zijn eikel verdween. Recht omlaag en dichtbij de rand om te vermijden dat zijn urinebuis geraakt werd. Nauwelijks was de boor een beetje binnengedrongen, toen het laatste beetje van zijn vastberadenheid plotseling verdween, als een leeglopende ballon. Hij gilde, en gilde, en gilde nog meer. Hete tranen liepen in een ononderbroken stroom over zijn gezicht. Langzaam, uiterst langzaam, groef de uitermate pijnlijke boor dieper in zijn zeer pijnlijke eikel zonder dat de bijzonder angstige jongen enige verlichting kreeg. Zijn luidruchtige gillen en schreeuwen lieten hem geen kans protesten of smeekbeden te uiten. Nutteloze protesten en smeekbeden die toch genegeerd zouden worden. Bloed sijpelde uit de wond, het vormde een laagje om de boor en bedekte zijn eikel, die er glad van werd. Keer op keer zwengelde de arts de boor totdat de boor door de onderkant van zijn eikel drong. Snel trok de arts de boor eruit en even snel gebruikte hij het hete ijzer om de wond dicht te schroeien, wat Gary's huilen op een nog hoger niveau bracht.

Niemand van de jongens wist dat het mogelijk was dat een mens zo veel ondraaglijke pijn kon verdragen. Maar ze verdroegen het, allemaal, terwijl ze hun best deden om harder te gillen dan de anderen. Timmy, nog steeds gevoed door de vrees dat zijn lul op de een of andere manier afgesneden zou worden, had het het slechtst van de vier, zijn schrille sopraan hoorde je duidelijk boven die van de andere jongens uit. Hun geschreeuw deed geen van de bijna flauwvallende jongens iets goeds want uiteindelijk hadden ze alle vier een nieuw geboord gat door hun eikel. Gaten die erg bonsden en uitermate veel pijn deden, veel, veel erger dan iets anders dat de jongens ooit in hun jonge leven ervaren hadden.

"Goed gedaan, allemaal," zei de hoofdarts toen de pijnlijke procedures definitief afgelopen waren.

* * *

"Over twee weken terugkomen, allemaal," spoorde de Omroeper het vertrekkende publiek aan, "als het blauwe team van vandaag het opneemt tegen een gloednieuw rood team."

"Er zullen nieuwe verrassingen zijn, nieuwe martelingen bij de vleet," viel de vrouw bij, voor de laatste maal die dag met haar zweep knallend.

"Stop even bij het kaartjesbureau bij de uitgang," prees de omroeper aan, "en koop nu al uw kaartjes met een speciale korting."

"En vraag naar onze speciale gezinsaanbieding," had de vrouw het laatste woord na haar echtgenoot de Omroeper, zoals gebruikelijk.